Iron Man 2 (2010) [Minor spoilers]

>> Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Να διευκρινίσω πριν αρχίσω το θάψιμο, ότι τα μόνα τεύχη Iron Man που έχω διαβάσει, είναι αυτά που περιλαμβάνονταν στο Civil War, οπότε δεν έχω ιδέα αν η ταινία είναι “σωστή” μεταφορά ή όχι. Λίγη σημασία έχει όμως, αφού τελικά αυτό που είδα, είναι στην καλύτερη μια μέτρια superhero ταινία, λίγο μόνο ανώτερη από αστειότητες τύπου Fantastic Four και X-Men 3.

Όπως έχω ξαναπεί, η πρώτη ταινία δεν με ενθουσίασε, αλλά και πάλι ήταν αρκετά διασκεδαστική για καλοκαιρινή βραδιά στο θερινό κινηματογράφο. Τι περίμενα να κάνει η 2η; Να σοβαρευτεί και να μου δώσει κάτι ανάλογο μ' αυτό που έδωσε ο Nolan στο The Dark Knight. Σημειωσούλα: καλώς ή κακώς, ο χαρακτήρας του Tony Stark / Iron Man παρουσιάστηκε στην πρώτη ταινία ως ένας χαβαλετζής playboy, και προς θεού, nothing wrong with that. Αλλά χωρίς να χάσει το κωμικό ύφος, έπρεπε ο Favreu και η Marvel να δώσουν και μια πιο σκοτεινή πλευρά στην ιστορία, ώστε να μην μοιάζει το Iron Man 2 σαν παρωδία ολόκληρου του superhero genre. Απ' όσο ξέρω, τα comics προσέφεραν απλόχερα αυτήν την ευκαιρία: ο αλκοολισμός. Ένας Iron Man που όταν δεν κυνηγάει κακούς πνίγεται στο Johnny Walker, είναι σαφώς πιο ενδιαφέρων τύπος από έναν ναρκισσιστή, λιγούρη 30άρη, με Messiah complex. Και προσφέρεται για ωραία εσωτερική πάλη και δίνει στο χαρακτήρα μεγαλύτερο κύρος, αφού επιχειρεί να προστατεύσει τον απλό άνθρωπο, πολεμώντας ταυτόχρονα τους δικούς του δαίμονες.


Αντί γι' αυτό το απλό (και με προοπτικές να είναι και επιτυχές) πράγμα, το Iron Man 2 επιλέγει να βάλει τον Stark να αργοπεθαίνει απ' το στοιχείο που χρησιμοποιεί ο αντιδραστήρας στο στήθος του για να τον κρατάει ζωντανό, και παράλληλα να τον κυνηγάει ένας Ρώσος (προπαγάνδα ολέ) για εκδίκηση και ένας ανταγωνιστής από ζήλια που του τρώει τη δόξα. Ναι, φοβερά ενδιαφέροντα πράγματα. Ακόμα κι αν καταφέρεις να βγάλεις κουτσά στραβά την πρώτη ώρα όμως, δεν θα μπορούσες να παραβλέψεις σφάλματα που βγάζουν μάτι:
  1. Κακό χιούμορ. Προσπαθεί υπερβολικά να βγάλει χαβαλέ, βάζοντας τον Stark να κυνηγάει ακόμα περισσότερες γυναίκες, να λέει ακόμα πιο πολλές φορές ότι είναι θεός, να κάνει πιο πολλές γκάφες. Και καλός και άγιος ο Rockwell, αλλά έπρεπε αλήθεια να είναι ο χαρακτήρας του, τόσο γκαφατζής και ανίκανος τύπος; Ή ο Whiplash να νοιάζεται για έναν ψωρο-παπαγάλο και να μιλάει με αστεία προφορά;
  2. Γιατί δεν είναι καμία απολύτως σκηνή εντελώς σοβαρή; Ένιωθα συνεχώς ότι παρακολουθώ παρωδία. Είπαμε ρε μάγκες, το original δούλευε γιατί είχε και το χαβαλέ του, αλλά το να παίρνεις τα πάντα στην πλάκα στο 2ο, σε ποιον φάνηκε τόσο έξυπνη ιδέα; Απ' την ακατάσχετη χρήση της μουσικής για κάθε απλό πράγμα, μέχρι ατάκες του στυλ “give me a fat beat to beat my buddy's ass to” και τις αντίστοιχες κωμικές ερμηνείες για να τις συνοδεύουν, ένιωσα ότι ήταν εντελώς λάθος σε όλη τη διάρκεια η σκηνοθεσία.
  3. Κάκιστη διαχείριση της ώρας. Τρως το πρώτο μισό για να δείξεις τι; Τον Stark να παρουσιάζει πόσο άρχοντας είναι, και την κυβέρνηση να αποφασίζει να του φάει μια στολή αφού δεν μπορεί να τον πείσει να την παραδώσει μόνος του για την προστασία του έθνους. Και μετά στριμώχνεις τη SHIELD, τον Stark να κάνει σοβαρή δουλειά και την τελική μάχη στο άλλο μισό. Και φυσικά το ρομάντζο δεν το σχολιάζω καν, εντελώς ξέμπαρκο.
  4. Δράση; Ποια δράση; Για ταινία που πλασάρεται ως “action” πάνω από 15 λεπτά συνολική δράσης δεν είχε. Και μέχρι ενός σημείου δεν την ζητάς κιόλας, αφού προχωράει δείχνοντας τις προεργασίες κτλ. Δεκτό και επιθυμητό κιόλας, αλλά στο τελευταίο μισάωρο που έπρεπε να υπάρχει η κλιμάκωση και όλος ο χαμός, παραδίδει πάλι μέτριες σκηνές και εντελώς απαράδεκτη δράση στην τελευταία μάχη.

Κανένα καλό δεν είχε λοιπόν αυτή η ταινία; Είχε, και μάλιστα από κει που δεν το περιμένεις. Ως γνωστόν η Marvel κινείται σταδιακά προς το μεγάλο event των Avengers (για τους μη γνώστες, ο σχηματισμός μιας ομάδας υπερηρώων) και προσπαθεί να συνδέει σε κοινό σύμπαν τις ταινίες, δίνοντας στοιχειάκια ή εισάγοντας και ολόκληρους χαρακτήρες. Εκεί που φοβόμουν λοιπόν ότι το Iron Man 2 θα είναι τελικά ένα prequel των Avengers, καταλήγει αυτό να είναι το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Η παρουσία του Nick Fury και της Black Widow, η ασπίδα του Captain America και η σκηνή μετά τα credits (ας μην την spoilάρω, κρίμα είναι :P ) είναι όμορφα κλεισίματα-ματιού για την εισαγωγή στις επερχόμενες ταινίες του “σύμπαντος” και φυσικά για το Avengers του 2012 και σε καμία περίπτωση δεν νιώθεις ότι είναι υπερβολικά ή out-of-place. Πέραν αυτού, εντυπωσιακός οπτικός τομέας και καλές για το είδος ερμηνείες. Όμως, ενώ μπορεί να σε κρατάει υποτυπωδώς και να μην θέλεις να την παρατήσεις, καταφέρνει να απογοητεύσει παίρνοντας εντελώς λάθος τροπή απ' αυτή που έπρεπε να πάρει, και μην παραδίδοντας στον τομέα της δράσης. Χαμένη ευκαιρία και σαν ταινία, εντελώς μέτρια. Ελπίζουμε ο Whedon να αφεθεί ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει, ώστε να τους δείξει πώς γίνεται μια σωστή ταινία στο σύμπαν της Marvel.


2 σχόλια:

lt.aldo raine 11 Σεπτεμβρίου 2010 στις 9:42 μ.μ.  

έχει τα ίδια ακριβώς προβλήματα με τους δεύτερους πειρατές. ξεχείλωσαν τα στοιχεια που άρεσαν στην πρώτη ταινία.

Alien_Dwarf 11 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:02 μ.μ.  

Ακριβώς αυτό! Αν και το 2ο POTC ήταν τουλάχιστον διασκεδαστικό παρά τα 1002 προβλήματα και το ηλίθιο τέλος. Το 3ο απ' την άλλη ήταν ένα μαύρο χάλι, η τελευταία ώρα ήταν για πέταμα εντελώς και το υπόλοιπο ήταν χαώδες. Για να δούμε το 4, που πέταξαν τους ανύπαρκτους και βασίζονται και σε καταξιωμένο βιβλίο (+ ο θεός ο McShane).

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP