The American (2010)

>> Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011


Ελληνικός τίτλος: Ο Αμερικάνος



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Anton Corbijn
Σενάριο: Rowan Joffe (βασισμένο στο βιβλίο του Martin Booth)
Παίζουν: George Clooney, Paolo Bonacelli, Violante Placido

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα




Αμερικάνος hitman καταφεύγει σε ορεινό χωριό της Ιταλίας για να ξεφύγει από διώκτες του, και για να εκτελέσει άλλη μια αποστολή.


Είναι φοβερά δύσκολο να γράψω γι' αυτήν την ταινία, καθώς είμαι σίγουρος ότι ανήκω στη μειοψηφία που την βρήκε εξαιρετική. Το marketing (αφίσες, trailer κτλ) την παρουσιάζει σαν ταινία δράσης/περιπέτεια οπότε άκουσα πολλά άσχημα σχόλια από απογοητευμένους action fans που απλά βαρέθηκαν ελεεινά κατά τη θέαση της. Είναι σωστό όμως να κατηγορούμε την ταινία επειδή δεν ήταν κάτι που δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι; Το The American είναι ένα δράμα που επιχειρεί να ψυχογραφήσει έναν μοναχικό άνθρωπο σε ένα επάγγελμα που δεν του επιτρέπει να δημιουργήσει σχέσεις και που αδυνατεί να ζήσει πια τη ζωή του χωρίς να κοιτάει συνεχώς πάνω απ' τον ώμο του για εχθρούς και κινδύνους. Καταπληκτική επιλογή του George Clooney για πρωταγωνιστή, σε έναν ρόλο που μοιάζει αρκετά σ' αυτόν του Michael Clayton, και φυσικά τον στηρίζει με ευκολία, σηκώνοντας στην πλάτη του ολόκληρη την ταινία. Βέβαια η ταινία δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε ευρύ κοινό, όντας ουσιαστικά ένα one-man-show, στο οποίο δεν γίνεται κάτι ιδιαίτερο από άποψη πλοκής. Στηρίζεται στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του ήρωα, που για πρώτη φορά στη ζωή του συνάπτει δυνατές σχέσεις με ξένους ανθρώπους, και αρχίζει να αλλάζει τις προτεραιότητές του. Φανταστική η φωτογραφία, με στατικά και κοφτά πλάνα που αφήνουν τους ηθοποιούς να δώσουν κίνηση στις σκηνές, και εκμεταλλεύονται πλήρως τις φυσικές ομορφιές της ορεινής Ιταλίας. Αν είσαι ψείρας, θα γκρινιάξεις που ενώ είναι τόσο καλοφτιαγμένη, πέφτει στα κλασικά χολιγουντιανά σφάλματα όταν ασχολείται με όπλα και σφαίρες, αλλά είναι δύσκολο να του προσάψεις άλλα λάθη. Φυσικά δεν είναι ταινία δράσης, οπότε αν είσαι φαν του γρήγορου κινηματογράφου, μην μπεις στον κόπο. Αν απ' την άλλη όπως εγώ ενθουσιάζεσαι με mood pieces, θα λατρέψεις και το The American για την ατμόσφαιρα και την φοβερή σκηνοθεσία του.


7 σχόλια:

lt.aldo raine 26 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:09 μ.μ.  

με το φόβο μη να χάσω λίγη από την cool εναλλακτικότητα μου...θα πω ότι είναι αριστουργηματικό:p το λάτρεψα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.
ακόμα και οι σκηνές δράσης που είχε ήταν υπέροχα φτιαγμένες. το κυνηγητό κάπου στα μισά ήταν από τα καλύτερα που έχω δει. ποσο ρεαλιστικό φαινόταν.

κα λίγη αγάπη στην Violante Placido σύντροφοι.

Alien_Dwarf 26 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:16 μ.μ.  

Ε αυτή η μία σκηνή δράση, όντως εξαιρετική.

LOL @ "cool εναλλακτικότητα", σ' αγαπάμε ρε aldo. :P

Rebelli0n 27 Φεβρουαρίου 2011 στις 11:09 μ.μ.  

και λέγεται και "the american" aldo.

Αμα δε λες αυτο irony τότε ποιο λες.. LOL

την είδα cinema την συγκεκριμένη χωρίς να έχω δει, ούτε trailer παρα μερικές εικόνες, απλα και μόνο γιατί επαιζε ο clooney.

Δεν έχω κάτι να πω, είναι απο τις ταινίες που ωριμάζουν μέσα σου καθως τις βλέπεις, σαν το κρασί ενα πραμα.

εξαιρετική, στο τσακ δεν μπηκε στο δικο μου τοπ10

argiris-cinefil 28 Φεβρουαρίου 2011 στις 10:57 π.μ.  

Συμφωνώ σχεδόν σε όλα εκτός από το καμμάτι που αναφέρεσαι στους πυροβολισμούς όπου εγώ δεν βρήκα κάτι που να έπεσε στα κλασικά χολιγουντιανά σφάλματα.

Η δεύτερη αγαπημένη μου ταινία της χρονιάς που μας πέρασε μετά βέβαια από το “The Social Network”. Πολλοί περίμεναν να δουν άλλο ένα Τζέισον Μπορν (δηλαδή δράση, κυνηγητά κτλ.) με αποτέλεσμα αρκετοί να μιλούν με απαξιωτικά λόγια γι’ αυτήν. Κι αυτό ήταν κάτι που με εκνεύριζε γιατί έπρεπε να ξέρουν ότι ο "Αμερικάνος" δεν είχε καμία σχέση με τις περιπέτειες του Τζέισον Μπορν. Λάτρεψα τους υπέροχους αργούς, νωχελικούς ρυθμούς της, την αφηγηματική της λιτότητα η οποία έδινε βάρος στις μικρές καθημερινές του ενασχολήσεις (μιλάμε για έναν επαγγελματία δολοφόνο και όχι για έναν απλό άνθρωπο) οι οποίες μπορεί σε εμάς να φαινόντουσαν “βαρετές” και “ανούσιες” αλλά στον μοναχικό κόσμο ενός “σαμουράι” αυτά αποτελούν μια ιεροτελεστία. Μια σύγχρονη εκδοχή του αριστουργηματικού “Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο // Le samourai” του Jean-Pierre Melville.

4,5: Πολύ καλή (+)

0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα

Alien_Dwarf 4 Μαρτίου 2011 στις 2:14 μ.μ.  

Εκτός απ' την κλασικότατη ανοησία με τον σιγαστήρα (εκτός ταινιών, ο σιγαστήρας δεν κάνει ΤΟΣΟ αθόρυβο ένα όπλο, απλά βοηθάει στον να μην πάθεις διάτρηση τυμπάνου όταν το πυροβολείς χωρίς προστατευτικά :P ), η όλη φάση με τον υδράργυρο και τις εκρηκτικές σφαίρες είναι αστεία. Κι αυτό έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές σε ταινίες, απλά όχι τόσο ώστε να έχει γίνει ο ίδιος ντόρος σε σχέση με τους σιγαστήρες (που btw χαλάνε αρκετά την στόχευση του όπλου, με τίποτα δεν ρίχνεις τόσο ακριβείς βολές με sniper που έχουν σιγαστήρα.)

Αυτά για τα λάθη με τα όπλα που σχολιάζω, τα υπόλοιπα τα λες ωραιότατα. :)

argiris-cinefil 4 Μαρτίου 2011 στις 4:12 μ.μ.  

Δεν θα διαφωνήσω σε αυτά που λες. Αλλά να σου πω κάτι ρε συ; Ταινία είναι. Δεν μπορεί να σου δείχνει τα πάντα ακριβώς όπως είναι στην πραγματική ζωή ή τέλος πάντων όπως επιτάσσει η κοινή λογική.
Να σου δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβεις τι θέλω να πω:

Στο αριστουργηματικό “Stagecoach” του John Ford και την περίφημη σκηνή καταδίωξης της ταχυδρομικής άμαξας από τους ινδιάνους που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες σεκάνς ανθολογίας στην ιστορία του κινηματογράφου, όταν ρώτησαν τον σκηνοθέτη, γιατί στη σκηνή της καταδίωξης οι Απάτσι δεν πυροβόλησαν απλά τα άλογα της άμαξας για να τη σταματήσουν, απάντησε: Επειδή έτσι θα τελείωνε η ταινία!
Δηλαδή αν ο Ford γύριζε την σκηνή αυτή έτσι όπως θα ενεργούσαμε και στην πραγματική ζωή ή όπως επιτάσσει η κοινή λογική, η ταινία δεν θα ήταν ποτέ αυτό το αριστούργημα που είναι σήμερα διότι θα έχανε πολύ από την δυναμική της, την δραματική της κορύφωση και δεν θα βλέπαμε ποτέ αυτήν την σεκάνς ανθολογίας. Για μένα η αυστηρή επιβολή των κανόνων της πραγματικής ζωής στον κινηματογράφο, περιορίζει την δύναμη και τις δυνατότητες του μέσου αυτού.

Βέβαια είναι μεγάλη κουβέντα αυτή που άνοιξα. Στην συγκεκριμένη ταινία, για μένα είναι πολύ μικρές λεπτομέρειες αυτές που αναφέρεις, ώστε να μου αρέσει λιγότερο. Εξάλλου σε όλες τις ταινίες υπάρχουν τέτοιες μικρολεπτομέρειες.

Alien_Dwarf 5 Μαρτίου 2011 στις 12:40 π.μ.  

Μα αφού το λέω ξεκάθαρα "Αν είσαι ψείρας μπλα μπλα μπλα". Σίγουρα δεν μου χάλασε την εμπειρία αφού το βλέπω σε κάθε ταινία, αλλά ήταν τόσο καλοφτιαγμένη γενικά που θα ήθελα λίγο να κάνει τη διαφορά στο θέμα αυτό. Και μεταξύ μας, εύκολα θα το έκανε, αφού δεν χρησιμοποίησε τίποτα απ' αυτά ως κρίσιμα plot points για να πεις ότι δεν έβγαινε αλλιώς η ταινία (όπως στο παράδειγμα που δίνεις).

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP