[TV] Bron/Broen [The Bridge] (2011)

>> Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Επεισόδια: 10
Είδος: Crime-drama

Το premise του Broen είναι απλούστατο: πτώμα βρίσκεται σε γέφυρα πάνω ακριβώς στη γραμμή που διαχωρίζει Δανία και Σουηδία, ντετέκτιβ και απ' τις δύο πλευρές συνεργάζονται για να λύσουν το έγκλημα και να αντιμετωπίσουν ό,τι ακόμα προκύπτει στη συνέχεια. Κύριο selling point του είναι ότι είναι σκανδιναβικό crime-drama. Η Βόρεια Ευρώπη έχει αποδείξει πολλές φορές ότι απλά ξέρει να δουλεύει σωστά το είδος, βοηθούμενη από την γκρίζα και παγωμένη ατμόσφαιρα της για να χτίσει απαράμιλλη noir αισθητική. Το Broen πετυχαίνει τα περισσότερα απ' ό,τι περιμένει κανείς να πετύχει το είδος, και ακόμα κι αν δυσκολεύεται σε σημεία, έχει αρκετά φρέσκια οπτική γωνία ώστε να μην το απορρίπτεις σαν "μια απ' τα ίδια".


Ο δολοφόνος μοιάζει λίγο με τον χαρακτήρα του Kevin Spacey απ' το Se7en: κάνει τα πάντα με απώτερο στόχο την αφύπνιση του κοινού για μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα που θεωρεί σημαντικά. Ξεσκεπάζει "αλήθειες" που έχουν κρυφτεί απ' το status quo, δεχόμενος ακόμα και το ενδεχόμενο αυτό να του κοστίσει την ελευθερία του, εξ' ου και η επωνυμία "truth terrorist" που του αποδίδεται σχεδόν αμέσως. Αυτό επιτρέπει στη σειρά να ανοίξει συζήτηση για ουκ ολίγα ηθικά ζητήματα, με κυριότερο για μένα το δίλημμα του αν μπορείς να συγχωρέσεις ένα έγκλημα "μικρότερου βάρους" όταν γίνεται για να αποτρέψει ένα χειρότερο. Το επεισόδιο με τα παιδιά -αλλά όχι μόνο αυτό- δείχνει εκπληκτικά την επίδραση της ουσιαστικής τρομοκρατίας στην κοινωνία, που είναι να βγάζει στην επιφάνεια κομμάτια της προσωπικότητάς σου (συνήθως αρνητικά) που είτε δεν ήξερες ότι υπήρχαν, είτε νόμιζες ότι έχεις καταστείλει αρκετά. Πέρα απ' αυτό, αγγίζει και θέματα όπως την (αν)ισότητα των πολιτών υπό το νόμο, την ευθύνη του δημοσιογράφου για τις συνέπειες των επιλογών του, την υποκρισία του να διαλέγεις ποια ζωή είναι σημαντικότερη κτλ.


Δεδομένων των παραπάνω, καταλαβαίνεις γρήγορα ότι το Broen βάζει το ίδιο το μυστήριο σε δεύτερη μοίρα, και αφοσιώνεται λιγότερο στο κυνήγι του δολοφόνου, και περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει τους εμπλεκόμενους. Στο κέντρο όπως είναι αναμενόμενο, μπαίνουν οι ίδιοι οι ντετέκτιβ που ερευνούν την υπόθεση, η Saga απ' τη Σουηδία και ο Martin από τη Δανία. Είναι συνηθισμένη πρακτική στο είδος να είναι το αστυνομικό μυστήριο μια αναλογία με την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να ισορροπήσει την οικογενειακή του ζωή, και μπορεί το Broen να ακολουθεί τον ίδιο βασικό δρόμο, αλλά έχει ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις. Ο Martin είναι μεν ένας τραγικός ήρωας, που έχει κατακερματίσει την οικογένειά του με τις συνεχείς απιστίες και πασχίζει να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά ουσιαστικά χρησιμοποιείται σαν μέσο για να τονιστεί η ιδιαιτερότητα της Saga. Η Σουηδή είναι μοναχικός χαρακτήρας, με ακριβώς όσα στοιχεία από Asperger syndrome χρειάζονται ώστε να είναι εντελώς αντικοινωνική, να έχει ψύχωση με τους κανόνες και να λέει πάντα αυτό που βλέπει, χωρίς φίλτρα ή συναίσθηση κοινωνικών συμβάσεων. Εύκολα ένας τέτοιος χαρακτήρας θα μπορούσε να είναι καρικατούρα (εσένα κοιτάω Sheldon Cooper), όμως η Saga είναι γραμμένη και ερμηνευμένη έτσι ώστε να πείθει αμέσως τον θεατή ότι είναι άνθρωπος που αξίζει στήριξης, άνθρωπος που αφενός καταλαβαίνεις με ποιον τρόπο το "πρόβλημά" του τον κάνει τόσο καλό στη δουλειά του, και αφετέρου πανηγυρίζεις καθώς βλέπεις να μεταμορφώνεται σταδιακά μπροστά στα μάτια σου. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ομορφιά της σειράς, η δυναμική του πρωταγωνιστικού διδύμου είναι στημένη καταπληκτικά, και η ανάπτυξη και των δύο χαρακτήρων μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, γίνεται εντελώς αρμονικά.


Αν είχα κάποιο πρόβλημα με τη σειρά, είναι η άγαρμπη σύνδεση των β' ιστοριών, που εισάγονται ξεκάρφωτα στα πρώτα επεισόδια, και προτού "πετάξουν" τους χαρακτήρες τους στο βασικό story, προχωράνε παράλληλα σ' αυτό χωρίς να υπάρχει επαρκής θεματική σύνδεση που θα δικαιολογούσε την πολλές φορές βίαιη μετακίνηση της δράσης. Επίσης, συμφωνώ με τους επικριτές που τονίζουν ότι το Broen δεν κάνει καμία ιδιαίτερη χρήση του concept της σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων για την επίλυση ενός κοινού προβλήματος. Κακά τα ψέματα, Δανία και Σουηδία δεν έχουν καμιά φοβερή διαφορά κουλτούρας ή φιλοσοφίας, ή αν έχουν, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να παρουσιαστεί εδώ ως θέμα τριβής. Η ιστορία θα δούλευε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν οι πρωταγωνιστές ήταν απλά δύο αστυνομικοί από διαφορετικές γειτονιές που υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν.

***SPOILERS***

Read more...

[Book] SHADA – A Doctor Who Story by Douglas Adams (via Gareth Roberts)

>> Κυριακή 19 Μαΐου 2013

Συγγραφέας: Gareth Roberts
Κυκλοφορία: Μάρτιος 2012
Εκδότης: BBC Books
Σελίδες: 415 (paperback)

Για αρχή, λίγο backstory. Το Shada θα ήταν η 3η ιστορία γραμμένη απ' το μεγάλο Douglas Adams (The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Dirk Gently κτλ) για την κλασική σειρά του Doctor Who, μετά τα Pirate Planet και City of Death. Θα” ήταν, γιατί έχει και την τιμή να είναι η μοναδική Doctor Who ιστορία της οποίας τα γυρίσματα διακόπηκαν λόγω απεργιών, με την προβολή τελικά να ακυρώνεται. Τι έχει διασωθεί απ' τη δουλειά του Douglas Adams; Βίντεο από γυρίσματα για περίπου το 50% της ιστορίας, τα (κατά κοινή ομολογία, ημιτελή) σενάρια και δύο ανακατασκευές (μια επίσημη, μια ανεπίσημη) του συνόλου με animation και αφήγηση για τα “χαμένα” κομμάτια. Υλικό που τελικά παραδόθηκε στον Gareth Roberts, συγγραφέα αρκετών βιβλίων Doctor Who, καθώς και 5 επεισοδίων για τη σειρά του 2005 (μεταξύ των οποίων τα πολυαγαπημένα μου The Lodger και Closing Time), με εντολή να γράψει την “τελική” πια έκδοση της ιστορίας. Και ενώ φυσικά δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ολοκληρώσεις τη δουλειά μιας ιδιοφυΐας όπως ο Adams, προσπαθώντας να κρατήσεις το δικό του ιδιαίτερο στυλ, αλλά και ταυτόχρονα χωρίς να το μιμείσαι τόσο κραυγαλέα ώστε να καταλήξει gimmick αντί για tribute, ο Roberts έχει κάνει κατά τη γνώμη μου θαυμάσια δουλειά.

Η ιστορία ξεκινάει με τον Skagra, έναν πολυμήχανο εξωγήινο που καταλήγει ότι δεν υπάρχει θεός στο σύμπαν, και αποφασίζει ότι είναι εκείνος που πρέπει να καλύψει αυτήν την κενή θέση. Για να το πετύχει, σκαρώνει ένα πολύπλοκο σχέδιο, όπου εμπλέκονται ένα καλά κρυμμένο μυστικό της φυλής των Time Lords, ένα χαμένο βιβλίο, δύο επιστήμονες, ένας γηραιός καθηγητή και φυσικά ο Doctor. Ο Doctor στην 4η ενσάρκωσή του (Tom Baker), έχει μόλις ξεφύγει απ' τον Black Guardian (16η σαιζόν) και ταξιδεύει με τον γνωστό του random τρόπο στο TARDIS με τη Romana και το ρομπότ-σκύλο K9, πριν καταλήξει μετά τη λήψη ενός μηνύματος για βοήθεια, στο Cambridge των late-70s.

Δεν γράφω περισσότερα για την ιστορία, γιατί είναι Doctor Who, και εκεί είναι πάντα καλύτερο να ανακαλύπτεις πράγματα την ίδια ώρα με τους ήρωες που έχει διαλέξει εκείνη τη στιγμή ο Doctor να παρασύρει σε περιπέτειες στο χωροχρόνο. Και μιλώντας για companions, το ζεύγος Chris – Clare είναι απ' τους ωραιότερους one-time χαρακτήρες που είχε ποτέ αυτό το σύμπαν. Βασικά είναι σαν ένα πιο awkward pre-marriage Amy – Rory απ' την σειρά του 2005, αλλά με χαρακτήρες που ξέρουν τι τους γίνεται από επιστήμη (οπότε και κοντράρουν απολαυστικά τον Doctor και σε τεχνικά θέματα), και -αν είναι αυτό δυνατόν- ακόμα καλύτερη δυναμική απ' το πολυαγαπημένο ζεύγος της σειράς. Και αν και αρκούσαν οι καταπληκτικοί χαρακτήρες για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα, είναι το δέσιμό τους στην εξωφρενική και ασταμάτητη πλοκή που ανεβάζει όλο το βιβλίο σε ανώτερο επίπεδο. Η ιστορία είναι βουτηγμένη στη μυθολογία των λόρδων του Gallifrey, με αριστοτεχνική την παρουσίασή της μέσα απ' τα μάτια των τριών Time Lords, που λόγω ηλικίας/εμπειρίας βλέπουν τα πάντα με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο, απ' όπου και προκύπτει εξαιρετική φιλοσοφική συζήτηση γύρω απ' την αλαζονεία των προγόνων τους και την επίδραση που μπορεί να έχει στο χαρακτήρα και τις επιλογές ενός νέου η “στραβή” εκπαίδευση. Όλα, διανθισμένα με subtle φεμινιστικά σχόλια και πολύ εύστοχο χιούμορ για το οποίο ο Douglas Adams σίγουρα θα ήταν περήφανος.

Εν τέλει νομίζω ότι ο Gareth Roberts έγραψε ένα βιβλίο που δουλεύει εξαιρετικά σε πολλά επίπεδα:
  • σαν “επεισόδιο” Doctor Who: απ' όση επαφή έχω με το εν λόγω σύμπαν, η συγκεκριμένη ιστορία θα έμπαινε σίγουρα πολύ ψηλά στην κατάταξη ως προς την πρωτοτυπία αλλά και την σωστή χρήση των χαρακτήρων. Το καταπληκτικό γράψιμο ζωντανεύει τον Doctor μπροστά στα μάτια σου, και προσωπικά δεν δυσκολεύτηκα ούτε στο ελάχιστο να ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του Tom Baker να διαβάζει τις γραμμές που θα διάβαζε υπό φυσιολογικές συνθήκες στο επεισόδιο της σειράς. Plus, το βιβλίο περιέχει μια σειρά από καταπληκτικές περιγραφές για τον Doctor, παρουσιάζοντας άψογα το χαρακτήρα του, το παράδοξο των συναισθημάτων εμπιστοσύνης που προξενεί σε ανθρώπους που τον βλέπουν για πρώτη φορά, τη σημασία των ταξιδιών του κτλ.
  • σαν tribute στο έργο του Douglas Adams: έγραψα και παραπάνω ότι ο Roberts καταφέρνει να γράψει με τον τρόπο που θα έγραφε ο Adams, αποφεύγοντας όμως με μαεστρία να δείξει ότι “αντιγράφει”. Το χιούμορ-σήμα-κατατεθέν του Adams βγαίνει φυσικά και αβίαστα, και ο τρόπος στησίματος της ιστορίας είναι spot-on.
  • σαν stand-alone διήγημα επιστημονικής φαντασίας: πιστεύω ακράδαντα ότι το βιβλίο θα συναρπάσει ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για Doctor Who. Ο Roberts δίνει τόσο προσεγμένα το γενικό concept της σειράς, που καλύπτει μεν αυτόν που θέλει να μάθει στα γρήγορα ένα backstory για τον Doctor και το TARDIS ώστε να καταλάβει τι γίνεται, αλλά και προσέχει να είναι αρκετά διασκεδαστικός ώστε να μην κουράσει τον ήδη γνώστη.
Γενικά συστήνεται ανεπιφύλακτα, μιας και είναι από εκείνα τα βιβλία που προξενούν το αίσθημα του ένα-κεφάλαιο-ακόμα, και θα κουβαλάς όπου πας μέχρι να το τελειώσεις, προσπαθώντας να μην γελάσεις πολύ δυνατά και γίνεις ρεζίλι στο λεωφορείο. Απολαυστικό απ' την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελίδα.

Read more...

Carnage (2011)

>> Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012


Ελληνικός τίτλος: Ο Θεός της Σφαγής


Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Σενάριο: Roman Polanski, Yasmina Reza (βασισμένο στην ομώνυμη θεατρική παράσταση)
Παίζουν: Jodie Foster, Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα δωματίου




Δύο αγόρια παίζουν ξύλο, και οι γονείς τους καλούνται να μαζέψουν τα σπασμένα σε μια απογευματινή συνάντηση.


Λατρεύω one-room dramas, και με τόσο πλούσιο cast και τον Polanski πίσω απ' την κάμερα, δεν μπορείς παρά να καταλήξεις με αριστούργημα, σωστά; Περίπου. Στο πρώτο 20λεπτο μπορώ να πω ότι παρακολουθούσα με μεγάλη ψυχρότητα, και οι τέσσερις ηθοποιοί έμοιαζαν να παλεύουν να μπουν σε ρόλους που δεν τους ταίριαζαν. Ευτυχώς, το Carnage αποδείχτηκε από εκείνες τις ταινίες που καλλιεργεί σταδιακά το ενδιαφέρον, και σε λίγη μόνο ώρα όχι μόνο είχε την αμείωτη προσοχή μου, αλλά είχε κερδίσει και την συμπάθεια προς τους ήρωες του. Δεδομένου του περιορισμένου χώρου, κάθε ταινία του είδους οφείλει να “αποζημιώνει” στήνοντας σωστά το υπόβαθρο των χαρακτήρων του, και να προσπαθήσει με τους διαλόγους και μόνο, να γνωρίσει στο θεατή τις ζωές τους, και κατ' επέκταση τα κίνητρα και την ιδιοσυγκρασία τους. Εντυπωσιάστηκα με την έξοχη χρήση στοιχείων όπως το κινητό ή τα περιοδικά για την επίτευξη αυτών ακριβώς των στόχων, όπως και με τους τρόπους που ο Polanski εκμεταλλευόταν το διαμέρισμα και τη γεωγραφία των επίπλων. Αναμενόμενα η συζήτηση για το περιστατικό μεταξύ των παιδιών, καταλήγει σε μια αναλογία για τη ζωή των δύο ζευγαριών, καθώς και τις διαφορετικές οπτικές γωνίες που έχει ο καθένας απ' τους τέσσερις ήρωες για την κοινωνία και τις ανθρώπινες σχέσεις. Συναρπαστική η ταχύτατη αλλαγή των δυναμικών μεταξύ τους σε κάθε σημείο της συζήτησης, και παραπάνω από ευπρόσδεκτα τα κωμικά σημεία, όπως και η μη-κορύφωση και η φρεσκάδα στο φινάλε. Σε 80 λεπτά, το Carnage έχει τέσσερα υποκριτικά μεγαθήρια να ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους με την πάροδο της ώρας, και αν και αυστηρά θεατρικό και ίσως λίγο “ασφαλές”, είναι και πάλι πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο.


Read more...

Scream 4 (2011)

>> Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Wes Craven
Σενάριο: Kevin Williamson
Παίζουν: Neve Campbell, Courteney Cox, David Arquette

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Slasher τρόμου με χιουμοριστική κατεύθυνση





Το Woodsboro “γιορτάζει” την επέτειο των original φόνων, η Sidney Prescott επιστρέφει στο σπίτι της και ένας νέος δολοφόνος αρχίζει ξανά να σκοτώνει κοσμάκη.


Μετά την πρώτη τριλογία, τι; Φυσικά μια ταινία-αναφορά στα reboots/remakes. “New decade, new rules” λέει ο Wes Craven και προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, κλείνοντας το μάτι στις αναβιώσεις franchises τρόμου, με τον εκμοντερνισμό και τα απαραίτητα twists στο είδος που θα κάνουν την ιστορία να ξεχωρίσει. Τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα, με φοβερή αυτοαναφορική διάθεση ήδη απ' την εισαγωγική σκηνή, και χαρακτήρες περισσότερο meta από ποτέ. Σκηνοθέτης και δολοφόνος ακολουθούν τη φόρμουλα της πρώτης ταινίας μέχρι κάποιο σημείο, και εφαρμόζουν στη συνέχεια τις ανανεωτικές τους προτάσεις, με τόσο έξυπνο τρόπου που επιτρέπεις μέχρι και τα κλισέ που χρησιμοποιούνται για χάριν του homage. Οι βετεράνοι της αρχικής τριλογίας δένουν όμορφα με το φρέσκο νεανικό cast, ο ρυθμός των δολοφονιών αυξάνεται εκθετικά με το λεπτό και το αίμα ρέει άφθονο. Αν κιόλας επιχειρήσεις να παίξεις το παιχνίδι “μάντεψε τον δολοφόνο”, να είσαι βέβαιος ότι κάθε φορά που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος, ο ύποπτος θα πέφτει νεκρός στην επόμενη σκηνή. Με σασπένς παλιάς σχολής και μπόλικο χαβαλέ, το Scream 4 είναι τελικά ένα διασκεδαστικότατο και καλοφτιαγμένο slasher, που ξεπερνά με άνεση τα προηγούμενα δύο sequels, και κοντράρει στα ίσια το original και σε σκηνοθεσία αλλά και σε πρωτοτυπία. More please?


Read more...

Transformers: Dark of the Moon (2011)

>> Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012




Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Michael Bay
Σενάριο: Ehren Kruger
Παίζουν: Shia LaBeouf, Rosie Huntington-Whiteley

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση






Autobots και Decepticons αρχίζουν ξανά το ξύλο, αυτή τη φορά με στόχο εξοπλισμό που έπεσε στο φεγγάρι κατά τη διάρκεια του πολέμου τους. Στη μέση φυσικά θα μπει για άλλη μια φορά ο νεαρός Sam Witwicky, που μοστράρει καινούρια γυναίκα, παλιό αυτοκίνητο και φουσκωμένα μυαλά.


Η φιλμογραφία του Michael Bay είναι μια σπουδή στην έκρηξη και τη flamboyant χρήση των ειδικών εφέ. Ποιος περισσότερο ταιριαστός για να αναλάβει ένα franchise που στηρίζεται σε ρομπότ που χτυπούν, κυνηγούν και ανατινάζουν το ένα το άλλο για την διασκέδασή σου. Στο πρώτο μέρος της τριλογίας, τα κατάφερε καλά, προσφέροντας αγνή καλοκαιρινή διασκέδαση, μετριάζοντας την παλοβομάρα του σε λογικά επίπεδα. Στο δεύτερο, διέλυσε τα πάντα, παραδίδοντας ένα δυσνόητο χάος, χωρίς αίσθηση λογικής ή κατεύθυνσης. Για το κλείσιμο -ναι, σιγά- της συνεργασίας του με τους αξιαγάπητους μηχανοκίνητους εξωγήινους, υποσχέθηκε ψηλότερα stakes, καλύτερο σενάριο και εφέ που θα διαλύσουν το μυαλό του ανυποψίαστου moviegoer. Τι απ' αυτά πέτυχε;


Να ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Το σενάριο είναι καλύτερο απ' τη 2η ταινία. Μετάφραση: δεν είναι τόοοοοοοσο χάλια. Παραμένει όμως χάλια. Για αρχή, πλήρως αποτυχημένο χιούμορ. (Μεγάλη παρένθεση alert: Oh God αυτοί οι γονείς. Δεν παλεύονταν την πρώτη φορά στο σπίτι τους, ούτε και τη δεύτερη στο κολέγιο. Γιατί να παλεύονται σε ένα λεωφορείο-τροχόσπιτο όπου μπαστακώθηκαν ενθυμούμενοι τα χρόνια της δόξας τους και γκρινιάζοντας για την επαγγελματική και ερωτική αχρηστία του κανακάρη τους; Ποιος γελάει μ' αυτούς τους τύπους; Κλείνει η Μεγάλη παρένθεση.) Μετά ένας συνεχής βομβαρδισμός κλισέ χαρακτήρων, από το μισότρελο-πλην-cool αφεντικό και τον νάρκισσο ανταγωνιστή, μέχρι το υψηλόβαθμο θηλυκό στέλεχος που στάζει τεστοστερόνη. Πιο μετά, ένα μάτσο ασύνδετες σκηνές που εκδηλώνουν την αμερικανική υπεροχή σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αναστάσεις “νεκρών” που δεν δικαιολογούνται, ασυναρτησίες και διάλογοι επιπέδου παράστασης νηπιαγωγείου.


And then came the explosions. Μέσα στην αδιανόητη χαζομάρα των πρώτων 90 λεπτών, τα μόνα κομμάτια που διέσωζαν το ενδιαφέρον ήταν φυσικά οι συμπλοκές των ρομπότ, που σου πετούσαν τα μάτια έξω σε κάθε διασταύρωση ατσαλιού με ατσάλι, και κάθε ίχνος φλόγας απ' τα σωθικά τους καθώς καταστρέφονταν. Και σαν σκηνοθέτης που σέβεται το κοινό του, ο Michael Bay στάθηκε και συνειδητοποίησε πως πρέπει να μπει σε mode ολικής καταστροφής, αφιερώνοντας το τελευταίο 40λεπτο σε μια μάχη επικών διαστάσεων, διαλύοντας ό,τι είχε το δύσμοιρο Σικάγο σε δρόμους, κτήρια ή ουρανό. Ξεπερνώντας τον εαυτό του, προσφέρει καλογυρισμένη δράση με σταθερή φωτογραφία (μπορείς αυτή τη φορά να καταλάβεις τι γίνεται όταν παίζουν τα ρομπότ ξύλο, αλήθεια!) και μια πανδαισία οπτικών και ηχητικών εφέ που αποζημιώνει για όποια πτώση IQ χρειάστηκε να υποστείς για να φτάσεις σε εκείνο το σημείο. Και εκπληκτικά, σε κάνει για μερικά λεπτά να αποκτήσεις συναισθήματα για τους χαρακτήρες του, χειριζόμενος όμορφα την αυτοθυσία και το -παντελώς άστοχο μέχρι εκείνη τη στιγμή- ρομάντζο των ατάλαντων πρωταγωνιστών, και εκμηδενίζοντας σχεδόν τις ρατσιστικές και σεξιστικές εξάρσεις των προηγούμενων ταινιών. Η απίθανη του κλιμάκωση βάζει το κερασάκι στην τούρτα, και το Dark of the Moon παίρνει με το σπαθί του τον τίτλο του διασκεδαστικότερου -άρα και καλύτερου;- μέρους της τριλογίας των Transformers.


Read more...

2011 Movie Bits: Part 1

>> Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012


Captain America: The First Avenger (3/5)

Η πιο πρόσφατη των ταινιών της Marvel για τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν στο υπερθέαμα των Avengers που θα απολαύσουμε τον Μάιο, βάζει ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο της καλύτερης. Για το Iron Man 2 και το Thor τα έχω πει στα αντίστοιχα posts, αλλά ας θυμίσω ότι μίσησα τους τρόπους με τους οποίους η Marvel διάλεξε να κάνει τις ταινίες ελκυστικές, και που συνοψίζονται στη ταυτόχρονη χρήση αφενός φτηνού χιούμορ που έφτανε στα όρια της παρωδίας και αφετέρου εντελώς “φτιαχτής” και cheesy ατμόσφαιρας. Μεγάλο μέρος της εκτίμησής μου για το Captain America λοιπόν προήλθε απ' την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση που ακολούθησαν εδώ οι δημιουργοί. Σοβαρή ταινία, χωρίς χαζά comic reliefs (μέχρι κι ο πρόγονος του Tony Stark απέφευγε τις πολλές σαχλαμάρες!) ή προπαγανδιστικά μηνύματα, και με ξεκάθαρη έμφαση στο action κομμάτι του δημοφιλούς χαρακτήρα. Προφανώς ως κλασικό καλοκαιρινό blockbuster, δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει ιδιαίτερα από σεναριακές φόρμουλες του είδους, αλλά τουλάχιστον είναι πιο καλογυρισμένο απ' την πλειοψηφία των comic book μεταφορών της σειράς (πόσο ωραία χρώματα) και ξεκολλώντας από την τακτική της διακωμώδησης της ιστορίας του, είναι και πολύ πιο διασκεδαστικό απ' αυτές.


The Adjustment Bureau (3/5)

Πολιτικός ερωτεύεται κοπέλα, αλλά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να εμποδίσουν τη συνέχιση της σχέσης τους. Η sci-fi ιδέα πίσω απ' αυτές τις δυνάμεις, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και το Adjustment Bureau είναι αρκετά τίμιο στην υποστήριξή της. Για ταινία που δίνει credits στον Philip K Dick, βέβαια, δεν ανταποκρίνεται πάντα στις απαιτήσεις, και βγάζει λίγο μάτι ότι δεν έχει καλοσκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους δικαιολογεί τις συμπτώσεις της. Παρά την προχειρότητα όμως κάποιων plot points, η σχέση που έχει στον πυρήνα της, πείθει. Βοηθάει ο εξαιρετικός Matt Damon που αντί για μια απλά διεκπεραιωτική ερμηνεία φαίνεται να γουστάρει, και καταφέρνει να δώσει μόνος του λίγο παραπάνω βάθος στον χαρακτήρα του. Τελικά, η ταινία με κέρδισε με την πολύ καθαρή φωτογραφία και την ωραία ψευτο-indie αισθητική της, και το love story μου άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αν οι καλές ιδέες του ήταν λίγο πιο καλοδουλεμένες, μπορεί και να γινόταν ένα sci-fi διαμαντάκι, αλλά ακόμα και έτσι, το Adjustment Bureau είναι 100% feel-good material.


Limitless (3,5/5)

Σε συνέχεια με το από πάνω, άλλη μια εξαιρετική ιδέα που με καλύτερη εκτέλεση θα γινόταν αριστούργημα: αποτυχημένος τύπος επιχειρεί να διώξει το writer's block του με ένα μυστήριο ναρκωτικό που υπόσχεται ότι θα του δώσει πρόσβαση στο 100% του εγκεφάλου του. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, είναι ξεκάθαρα η σκηνοθεσία. Τα φίλτρα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για να τονιστεί η διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων του εγκεφάλου του ήρωα, είναι καταπληκτικά. Όμως και το γράψιμο στα πρώτα 70 λεπτά είναι εξαιρετικό, εισάγοντας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια ενός σύγχρονου “υπερ-ήρωα” και στήνοντας γύρω του ένα ωραιότατο θρίλερ με συνωμοσίες και κυνηγητά. Το τελευταίο μισάωρο δυστυχώς είναι αρκετά πρόχειρο και το φινάλε εντελώς άτσαλο, αλλά δεν χαλάνε και την συνολική αίσθηση της ταινίας, που είναι τελικά ένα πολύ καλό δράμα μυστηρίου, με έναν εξαιρετικό Bradley Cooper σε mode εξιλέωσης για όλες τις ερμηνείες-αγγούρια της υπόλοιπης καριέρας του.


The Lincoln Lawyer (3/5)

Uber-cool δικηγόρος που ειδικεύεται στο να υπερασπίζεται και να γλιτώνει απ' τη φυλακή “κακούς”, πέφτει σε τύπο που φαίνεται να έχει αδιάβλητο σχέδιο για να αθωωθεί, και φυσικά κάπου εκεί ξυπνάει η συνείδησή του. Αν σου φαίνεται υπερβολικά οικείο το παραπάνω, δεν έχεις καθόλου άδικο. Σκηνικό που έχουμε δει σε δικαστικό δράμα πολλές φορές, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Και χαρακτήρας που επίσης είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Α, και αν θυμάσαι, το προηγούμενο δικαστικό δράμα με τον Matthew McConaughey δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Κι όμως, προσπαθώντας να με πείσει ότι αφενός δεν είναι μια απ' τα ίδια και ότι αφετέρου ο McConaughey έχει κάποιο ταλέντο που δεν περιλαμβάνει κοιλιακούς και τρέξιμο σε ηλιόλουστα θέρετρα, το Lincoln Lawyer πρέπει να ομολογήσω ότι με κέρδισε. Ναι, πολλές φορές φαίνεται από χιλιόμετρα τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, και από φωτογραφία και μοντάζ το λες και αρκετά πρόχειρο σε σημεία. Όμως έχει κομμάτια πραγματικά εντυπωσιακά (οι σκηνές με τον Michael Peña πχ), καθώς και μερικά ωραία twists που αν δεν το κάνουν να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από την κοινή ταινία του είδους, του δίνουν τουλάχιστον αρκετούς bonus πόντους. Ο McConaughey με εξέπληξε ευχάριστα παίζοντας μια ταιριαστά παραποιημένη έκδοση του εαυτού του, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Η ταινία είναι γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον, και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να περάσει για κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό -πλην “σοβαρό”- δικαστικό δράμα. Κατηγορία στην οποία πετυχαίνει διάνα.


30 Minutes or Less (1/5)

Η ταινία μου τράβηξε την προσοχή υποσχόμενη έμπνευση από την απίστευτη ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τελικά το μόνο κοινό σημείο που είχε μ' αυτήν ήταν η ιδέα ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να ληστέψει μια τράπεζα φορώντας βόμβα-γιλέκο. Το 30 Minutes or Less αποδείχθηκε κωμωδία στην οποία κανένας απολύτως συντελεστής δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τη φήμη του. Ο Ruben Fleischer δεν δείχνει ούτε δείγμα της φαντασίας με την οποία σκηνoθέτησε το Zombieland και οι κωμικοί του cast παίζουν μια νερωμένη έκδοση του πιο συνηθισμένου τους ρόλου, χωρίς νεύρο ή ίχνος προσπάθειας. Οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τυπικά κουρασμένα “αστεία”, προσπαθώντας κιόλας να το παίξουν σινεφίλ βάζοντας τους χαρακτήρες να πετάνε random αναφορές σε ταινίες δράσης. Η φιλία των ηρώων δεν πείθει, το ρομάντζο είναι εντελώς άστοχο και η “σχέση” του χαρακτήρα του Danny McBride με τον πατέρα του είναι εντελώς προβλέψιμη και κλισέ. Αστεία σημεία υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί, και η ταινία κρατάει τόσο λίγο που καταφέρνει να σου κρατήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον. Γενικά όμως, παρά τις υποσχέσεις, το 30 Minutes or Less δεν είναι τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε αρκετά έως πολύ καλύτερη εκδοχή.


Read more...

Top 2011 TV series

>> Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012


Άλλη μια χρονιά που ο κινηματογράφος μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα και βρήκα πάλι τον εαυτό μου να βλέπει -υπερβολικά- πολλή τηλεόραση. Λίστες έκανα πάντα στα “κρυφά”, αλλά φέτος αποφάσισα να μοιραστώ εδώ τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά θεάματα για το 2011. Στην πορεία μου βγήκαν πολλά, οπότε έσπασα αυτό που προοριζόταν για ένα Top 10, σε δύο διαφορετικές λίστες, χωρίζοντας δράμα και κωμωδία. Έτσι, παρόλο που αρκετές απ' τη 2η κατηγορία θα άξιζαν πολύ ψηλές θέσεις σε γενική λίστα, αποφάσισα να play it safe προβάλλοντας περισσότερες αγαπημένες μου σειρές και αποφεύγοντας ταυτόχρονα την εφιαλτική σύγκριση διαφορετικών ειδών. Φυσικά ακόμα παρακάτω θυμήθηκα ότι οι Άγγλοι πέρσι είχαν κέφια και κατέληξα να κάνω και 3η λίστα, με τις αγαπημένες μου mini-series της χρονιάς. Χωρίς παραπάνω εισαγωγές, ακολουθεί ένα τεράστιο post για μια εξαιρετική τηλεοπτική χρονιά.

Read more...

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP