[TV] Bron/Broen [The Bridge] (2011)
>> Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013
Επεισόδια: 10
Είδος: Crime-drama
Το premise
του Broen
είναι απλούστατο: πτώμα βρίσκεται
σε γέφυρα πάνω ακριβώς στη γραμμή που
διαχωρίζει Δανία και Σουηδία, ντετέκτιβ
και απ' τις δύο πλευρές συνεργάζονται
για να λύσουν το έγκλημα και να
αντιμετωπίσουν ό,τι ακόμα προκύπτει
στη συνέχεια. Κύριο selling point
του είναι ότι είναι σκανδιναβικό
crime-drama. Η Βόρεια Ευρώπη
έχει αποδείξει πολλές φορές
ότι απλά ξέρει να δουλεύει σωστά
το είδος, βοηθούμενη από την γκρίζα και
παγωμένη ατμόσφαιρα της για να χτίσει
απαράμιλλη noir αισθητική.
Το Broen
πετυχαίνει τα περισσότερα απ' ό,τι
περιμένει κανείς να πετύχει το είδος,
και ακόμα κι αν δυσκολεύεται σε σημεία,
έχει αρκετά φρέσκια οπτική γωνία ώστε
να μην το απορρίπτεις σαν "μια απ' τα
ίδια".
Ο δολοφόνος
μοιάζει λίγο με τον χαρακτήρα του Kevin
Spacey απ' το Se7en: κάνει
τα πάντα με απώτερο στόχο την αφύπνιση
του κοινού για μια σειρά από κοινωνικά
ζητήματα που θεωρεί σημαντικά. Ξεσκεπάζει
"αλήθειες" που έχουν κρυφτεί απ'
το status quo, δεχόμενος ακόμα
και το ενδεχόμενο αυτό να του κοστίσει
την ελευθερία του, εξ' ου
και η επωνυμία "truth terrorist"
που του αποδίδεται σχεδόν αμέσως. Αυτό
επιτρέπει στη σειρά να ανοίξει συζήτηση
για ουκ ολίγα ηθικά ζητήματα, με κυριότερο
για μένα το δίλημμα του αν μπορείς να
συγχωρέσεις ένα έγκλημα "μικρότερου
βάρους" όταν γίνεται για να αποτρέψει
ένα χειρότερο. Το επεισόδιο με τα παιδιά
-αλλά όχι μόνο αυτό- δείχνει εκπληκτικά
την επίδραση της ουσιαστικής τρομοκρατίας
στην κοινωνία, που είναι να βγάζει στην
επιφάνεια κομμάτια της προσωπικότητάς
σου (συνήθως αρνητικά) που είτε δεν
ήξερες ότι υπήρχαν, είτε νόμιζες ότι
έχεις καταστείλει αρκετά. Πέρα απ' αυτό,
αγγίζει και θέματα όπως την (αν)ισότητα
των πολιτών υπό το νόμο, την ευθύνη του
δημοσιογράφου για τις συνέπειες των
επιλογών του, την υποκρισία του να
διαλέγεις ποια ζωή είναι σημαντικότερη
κτλ.
Δεδομένων των
παραπάνω, καταλαβαίνεις γρήγορα ότι το
Broen βάζει
το ίδιο το μυστήριο σε δεύτερη μοίρα,
και αφοσιώνεται λιγότερο στο κυνήγι
του δολοφόνου, και περισσότερο στον
τρόπο με τον οποίο επηρεάζει τους
εμπλεκόμενους. Στο κέντρο όπως είναι
αναμενόμενο, μπαίνουν οι ίδιοι οι
ντετέκτιβ που ερευνούν την υπόθεση, η
Saga απ' τη Σουηδία και ο
Martin από τη Δανία. Είναι
συνηθισμένη πρακτική στο είδος να είναι
το αστυνομικό μυστήριο μια αναλογία με
την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να
ισορροπήσει την οικογενειακή του ζωή,
και μπορεί το Broen
να ακολουθεί τον ίδιο βασικό δρόμο,
αλλά έχει ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις.
Ο Martin είναι μεν ένας
τραγικός ήρωας, που έχει κατακερματίσει
την οικογένειά του με τις συνεχείς
απιστίες και πασχίζει να εξιλεωθεί από
τις αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά
ουσιαστικά χρησιμοποιείται σαν μέσο
για να τονιστεί η ιδιαιτερότητα της
Saga. Η Σουηδή είναι μοναχικός
χαρακτήρας, με ακριβώς όσα στοιχεία από
Asperger syndrome χρειάζονται
ώστε να είναι εντελώς αντικοινωνική,
να έχει ψύχωση με τους κανόνες και να
λέει πάντα αυτό που βλέπει, χωρίς φίλτρα
ή συναίσθηση κοινωνικών συμβάσεων.
Εύκολα ένας τέτοιος χαρακτήρας θα
μπορούσε να είναι καρικατούρα (εσένα
κοιτάω Sheldon Cooper), όμως η
Saga είναι γραμμένη και
ερμηνευμένη έτσι ώστε να πείθει αμέσως
τον θεατή ότι είναι άνθρωπος που αξίζει
στήριξης, άνθρωπος που αφενός καταλαβαίνεις
με ποιον τρόπο το "πρόβλημά" του
τον κάνει τόσο καλό στη δουλειά του, και
αφετέρου πανηγυρίζεις καθώς βλέπεις
να μεταμορφώνεται σταδιακά μπροστά στα
μάτια σου. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη
ομορφιά της σειράς, η δυναμική του
πρωταγωνιστικού διδύμου είναι στημένη
καταπληκτικά, και η ανάπτυξη και των
δύο χαρακτήρων μέσα από την αλληλεπίδρασή
τους, γίνεται εντελώς αρμονικά.
Αν είχα κάποιο
πρόβλημα με τη σειρά, είναι η άγαρμπη
σύνδεση των β' ιστοριών, που εισάγονται
ξεκάρφωτα στα πρώτα επεισόδια, και
προτού "πετάξουν" τους χαρακτήρες
τους στο βασικό story,
προχωράνε παράλληλα σ' αυτό χωρίς να
υπάρχει επαρκής θεματική σύνδεση που
θα δικαιολογούσε την πολλές φορές βίαιη
μετακίνηση της δράσης. Επίσης, συμφωνώ
με τους επικριτές που τονίζουν ότι το
Broen δεν
κάνει καμία ιδιαίτερη χρήση του concept
της σύγκρουσης δύο διαφορετικών
κόσμων για την επίλυση ενός κοινού
προβλήματος. Κακά τα ψέματα, Δανία και
Σουηδία δεν έχουν καμιά φοβερή διαφορά
κουλτούρας ή φιλοσοφίας, ή αν έχουν, δεν
γίνεται καμία προσπάθεια να παρουσιαστεί
εδώ ως θέμα τριβής. Η ιστορία θα δούλευε
με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν οι
πρωταγωνιστές ήταν απλά δύο αστυνομικοί
από διαφορετικές γειτονιές που
υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν.
***SPOILERS***