Top 2011 TV series
>> Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012
Άλλη μια χρονιά που ο
κινηματογράφος μπήκε σε δεύτερη
προτεραιότητα και βρήκα πάλι τον εαυτό
μου να βλέπει -υπερβολικά- πολλή τηλεόραση.
Λίστες έκανα πάντα στα “κρυφά”, αλλά
φέτος αποφάσισα να μοιραστώ εδώ τα
αγαπημένα μου τηλεοπτικά θεάματα για
το 2011. Στην πορεία μου βγήκαν πολλά,
οπότε έσπασα αυτό που προοριζόταν για
ένα Top 10, σε δύο διαφορετικές λίστες,
χωρίζοντας δράμα και κωμωδία. Έτσι,
παρόλο που αρκετές απ' τη 2η κατηγορία
θα άξιζαν πολύ ψηλές θέσεις σε γενική
λίστα, αποφάσισα να play it
safe προβάλλοντας περισσότερες αγαπημένες
μου σειρές και αποφεύγοντας ταυτόχρονα
την εφιαλτική σύγκριση διαφορετικών
ειδών. Φυσικά ακόμα παρακάτω θυμήθηκα
ότι οι Άγγλοι πέρσι είχαν κέφια και
κατέληξα να κάνω και 3η λίστα, με τις
αγαπημένες μου mini-series της
χρονιάς. Χωρίς παραπάνω εισαγωγές,
ακολουθεί ένα τεράστιο post
για μια εξαιρετική
τηλεοπτική χρονιά.
Honorable Mentions:
Boardwalk Empire (S02):
Η σειρά μου αρέσει πολύ,
αλλά καταλαβαίνω απόλυτα όσους την
κατηγορούν ότι βάζει το στυλ πιο πάνω
απ' την ουσία. Είναι πάντα εντυπωσιακή
παραγωγή με στιγμές μεγαλείου, και φέτος
έδειξε ακόμα περισσότερο ότι μπορεί να
γίνει μια σπουδαία σειρά. Ακόμα όμως
δεν είναι.
Enlightened
(S01): Ο αγαπημένος
Mike White παραδίδει
ένα πολύ καλοφτιαγμένο dramedy,
που κακώς διαφημίζεται
ως κωμωδία, αφού δίνει έμφαση στο “drama”
μέρος της εξίσωσης. Καλογραμμένο, με
εξαιρετικές σκηνοθεσίες και μουσικάρα.
Έκανε μερικά πολύ εντυπωσιακά επεισόδια
(το αριστουργηματικό 1x09
ας πούμε), οπότε αναμένουμε
ακόμα καλύτερη δεύτερη σαιζόν.
Special Reality Love:
Είμαι sucker
για διαγωνιστικά reality
και φέτος είχαν νομίζω
μια πολύ καλή χρονιά. Το Survivor
-η “μαμά” του είδους-
μπορεί να απογοήτευσε στη 22η σαιζόν,
αλλά η 23η προσέφερε αρκετές συγκινήσεις
και ανατροπές, και έναν πανάξιο νικητή
μετά από πολλές σαιζόν. Ανερχόμενη
δύναμη το Top
Shot -που
μάλλον βλέπω μόνο εγώ σε ολόκληρο τον
πλανήτη- με την 3η να είναι η καλύτερη
σαιζόν του, ενώ και το πρωτοεμφανιζόμενο
Face-Off
αποδείχτηκε πολύ
καλοφτιαγμένο. Φανταστικό και το Top
Chef στην
all-star 8η
σαιζόν του, καθώς και το Hell's
Kitchen που
ήταν στην 9η σαιζόν του, reality
για σεμινάριο.
Comedy
10. Episodes (S01): OK,
γι'
αυτό ντρέπομαι λίγο.
Αντικειμενικά δεν ήταν
ιδιαίτερα καλό. Άλλες
φορές ήταν εξυπνακίστικο και άλλες απλά
χαζό. Αλλά με κέρδισαν οι 2-3 χαρακτήρες
του που δεν ήταν καρτούν, γέλασα αρκετά
και ένιωσα να μου λείπει όταν τελείωσε
τη σαιζόν του. Plus, Matt
LeBlanc σε πολύ ενδιαφέρουσα
εκδοχή του εαυτού του.
09. Hung
(S03): Μετά
την απογοητευτική 2η σαιζόν, το Hung
επέστρεψε έχοντας αυτή
τη φορά ξεκάθαρους στόχους και προχωρώντας
το main story. Προβληματάκια
υπήρχαν, αλλά το χιούμορ έδειξε πολλές
φορές να αγγίζει φρεσκάδα 1ης σαιζόν,
και η χρήση καινούριων και παλιών
χαρακτήρων ήταν υποδειγματική για αυτό
που πήγε να κάνει φέτος η σειρά.
08. Suburgatory (S01): Ευχάριστη
έκπληξη της φετινής σαιζόν, και παρόλο
που δεν παρέμεινε στα επίπεδα που
υποσχόταν ο πιλότος, παραμένει πολύ
έξυπνο και πολύ αστείο. Απολαυστικό
πρωταγωνιστικό δίδυμο και πλήρης
εκμετάλλευση του setting, αλλά
δεν μπορώ να το βάλω ψηλότερα έχοντας
προσφέρει στο 2011 μόνο 9 επεισόδια απ' τη
σαιζόν του.
07. It's Always Sunny in
Philadelphia (S07): Κατά κοινή παραδοχή, η
σειρά είχε πέσει μετά την κορυφαία 4η
σαιζόν. Οι δύο επόμενες ήταν μεν καλές,
αλλά προσωπικά ένιωθα πως έλειπε λίγο
η σπιρτάδα. Φέτος όμως οι σεναριογράφοι
είχαν κέφια, και πήγαν τη σειρά σε
καινούρια μέρη, αλλάζοντας πολλές φορές
το format και
παίζοντας με flashblacks,
περιορισμένους χώρους,
χορό και μουσική, λίπος και υπονόμους.
Απόλαυση.
06. The League (S03): Το
League είναι εύκολα
ό,τι πιο κάφρικο έχω δει ποτέ σε κωμωδία,
αλλά ποτίζει αυτήν την καφρίλα με
εξαιρετικές δόσεις έξυπνου χιούμορ. Η
αντροπαρέα παραμένει το ίδιο αντιπαθητική,
με τις φάρσες και τις παρεξηγήσεις να
ανεβαίνουν επίπεδο σε κάθε επεισόδιο.
Σταθερά ξεκαρδιστικό.
05. Bored to Death (S03): Δεν
ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να εξηγήσω την
αγάπη μου γι' αυτή τη σειρά. Λίγο από
noir, λίγο από
stoner comedy, τόσο
μα τόσο απολαυστικοί οι χαρακτήρες των
αγαπημένων Ted Danson, Jason
Schwartzman και Zach
Galifianakis. Η καλύτερή του
σαιζόν, και
δυστυχώς η τελευταία του.
04. Parks and Recreation
(S03-04): Ξέχνα το Modern Family
με τον διδακτισμό του και
τις αστείες προφορές του, αυτή είναι η
πιο γλυκιά-οικογενειακή κωμωδία της
τηλεόρασης. Τη μια στιγμή σε ρίχνει στα
πατώματα απ' τα γέλια, και την άλλη σε
γεμίζει με εκείνο το warm,
fuzzy feeling. Και σε κάνει να
ζητάς την Leslie Knope για
πρωθυπουργό της χώρας.
03. Community (S02-03): Haters
gonna hate, αλλά το Community
παραμένει το μοναδικό
τηλεοπτικό show που
επιχειρεί τόσα πολλά διαφορετικά
πράγματα. Θα μπορούσα να αρχίσω να
απαριθμώ επεισόδια όπως το Advanced
Dungeons & Dragons, το Critical
Film Studies
ή
το Remedial Chaos Theory,
αλλά η ουσία είναι ότι σε
κάθε επεισόδιο η σειρά κάνει ξεκαρδιστικό
tribute σε κάτι
διαφορετικό, χωρίς να προϋποθέτει
πρότερη γνώση του. Άλλοτε subtle
και άλλοτε εντελώς
over-the-top, σκίζει
σταθερά και σε γράψιμο και σε σκηνοθεσία.
02. Louie (S02): Ξέρω
αρκετούς που παραπονιούνται ότι δεν
είναι αρκετά αστείο. Διαφωνώ μεν, αλλά
είναι τόσο έξυπνος ο τρόπος που μεταφέρει
σκηνές της καθημερινότητας στο σύμπαν
του κωμικού-οικογενειάρχη,
και τόσο καλοστημένο το
πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο του, που δεν
θα με ένοιαζε καθόλου αν δεν γελούσα
καν. Τόσο απλό και τόσο όμορφο.
01. Curb your Enthusiasm (S08)
Καλός ο Louis
CK, αλλά ο original
γκρινιάρης είναι ο Larry
David. Μπορεί να μετακόμισε
στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν έπαψε να είναι
καυστικός και ξεκαρδιστικός, λέγοντας
για σένα όσα ήθελες πάντα να πεις, αλλά
δίσταζες στο βωμό του political
correctness και της δήθεν
ευγένειας. Η 8η σαιζόν του Curb
your Enthusiasm όχι απλά άξιζε
την αναμονή, αλλά δίδαξε για άλλη μια
φορά πώς κάνεις κωμωδία στο μέσο της
τηλεόρασης.
Mini-series
10. Top Boy (IMDb):
Δέξου για αρχή ότι 4η σαιζόν
The Wire δεν μπορεί φυσικά
κανείς να μιμηθεί με μόλις 4 επεισόδια.
Όταν το καταφέρεις, θα βρεις ότι το Top
Boy είναι ένα αρκετά καλό
drug-related δράμα, που είναι
μεν προβλέψιμο και με επιφανειακούς
χαρακτήρες, αλλά θα εκτιμήσεις για την
ακατέργαστη αισθητική του, τα χρώματα
του, και τις αναμνήσεις που θα επαναφέρει
απ' το αριστούργημα του HBO.
09.
Zen
(IMDb):
Τρία 90λεπτα whodunit
μυστηρίων, βασισμένο στις
ιστορίες του Michael Dibdin. Οι υποθέσεις αυτές
καθ' εαυτές δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες,
αλλά το Zen
είναι φοβερά καλογυρισμένο
και μάλιστα on-location σε
πανέμορφες τοποθεσίες της Ιταλίας.
Ελαφρύ, με σασπένς και πολύ καλό Rufus
Sewell στον ρόλο του ομώνυμου
ντετέκτιβ.
08. The Field of Blood
(IMDb): Νεαρά
επίδοξη δημοσιογράφος προσπαθεί να
ξεδιαλύνει αποτρόπαιο έγκλημα για να
σώσει την οικογενειακή τιμή της και να
δουλέψει στη θέση των ονείρων της. Τυπικό
crime-drama μυστηρίου, που
κερδίζει πόντους απ' την πολύ ατμοσφαιρική
αναπαράσταση των 80s στη
Σκοτία, και την χαρισματική Jayd
Johnson στον πρωταγωνιστικό
ρόλο. Σαν λάτρης του είδους μου αρκεί
να είναι το μυστήριο ενδιαφέρον και να
νοιαστώ για τους χαρακτήρες, και το
Field of Blood με κέρδισε
πετυχαίνοντας διάνα και στα δύο, στο
στενό πλαίσιο των ~2 ωρών.
07.
Exile
(IMDb):
Δημοσιογράφος που έχει πέσει στο αλκοόλ
και στα ναρκωτικά, επιστρέφει στο πατρικό
του, με την αδελφή του και τον πατέρα
του που κάποτε τον είχε χτυπήσει βάναυσα
και τώρα υποφέρει από Αλτσχάιμερ. Σαν
δράμα το Exile σου
προσφέρει ό,τι ακριβώς περιμένεις απ'
αυτήν την σύνοψη (ανασκαφές στο παρελθόν,
σχέσεις με παλιούς γνωστούς-φίλους,
μπόλικη κατάθλιψη), συνοδευόμενα από
μια συνωμοσία για να δέσει το γλυκό.
Φοβερές ερμηνείες από John Simm και Jim
Broadbent και έξοχη φωτογραφία, σε τρία
60λεπτα που αποδείχτηκαν πολύ πιο
ευκολοχώνευτα και έξυπνα απ' ό,τι
περίμενα.
06. Appropriate
Adult (IMDb):
Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, με τον
λατρεμένο Dominic West να
υποδύεται υποδειγματικά έναν ψυχοπαθή
serial-killer, που
διηγείται σε -ας πούμε, λόγω έλλειψης
κατάλληλου ελληνικού όρου- ψυχολογική
σύμβουλο τα αποτρόπαια εγκλήματά του,
καταφέρνοντας να κερδίσει τη συμπάθειά
της. Υπέροχη μουντή ατμόσφαιρα και
ωραίος ρυθμός, ένα καλοφτιαγμένο δράμα
που είναι ενοχλητικό και ωμό, χωρίς όμως
να χρησιμοποιεί φτηνές σοκαριστικές
εικόνες.
05. Hidden (IMDb):
Μπορεί να
μην προσφέρει κάτι
πραγματικά καινούριο στο “κουρασμένο”
είδος του drama-thriller, αλλά
το Hidden είναι φοβερά
καλοστημένο, γεμάτο ένταση και σασπένς,
και σε πολλά σημεία εξαιρετικούς
διαλόγους. Plus, φοβερός
Philip Glenister, η Thekla Reuten
που πρωτολάτρεψα στο In
Bruges, και ο David Suchet να
μην φέρνει για πρώτη φορά στο κεφάλι
μου τον Hercule Poirot όποτε τον
κοιτάω.
04. The
Fades (IMDb):
Fantasy horror, με ψήγματα
κωμωδίας και εξαιρετικό δράμα, σε κλασικό
coming-of-age σκηνικό. Η
πρωταγωνιστική τετράδα είναι όσο
φορμουλαϊκή πάει (προβληματικός
έφηβος, bitch αδελφή,
geek κολλητός,
more-than-just-hot αίσθημα) αλλά και
οι τέσσερις ηθοποιοί σε κερδίζουν με
τη μια. Έξι ωριαία επεισόδια στα οποία
η σειρά στηρίζει πολύ καλά τα κλισέ της,
παρουσιάζει μερικές καταπληκτικές
ιδέες, και προσφέρει εντυπωσιακή
φωτογραφία, μπόλικο mindfuck και
σασπένς. Θέλεις άλλα;
03. Mad Dogs
(IMDb): Λίγο
από Sexy Beast, λίγο από
Tarantino, πολύ μυστήριο,
φανταστικό cast (John Simm, Philip Glennister, Marc
Warren), κοφτερό γράψιμο και
εντυπωσιακή σκηνοθεσία. Δύσκολα το
περιγράφεις, αλλά τόσο απολαυστικό που
σίγουρα θα το καταπιείς σε ένα κάθισμα.
02. Black Mirror
(IMDb): Απ'
το μυαλό των ιδιοφυών κωμικών Charlie
Brooker και Jesse Armstrong, τρία
αυτοτελή δραματικά επεισόδια με διάχυτο
κατάμαυρο χιούμορ. Και τα τρία ασχολούνται
με την επιρροή της τεχνολογίας στην
σύγχρονη κοινωνία, στημένα το πρώτο στο
παρόν και τα άλλα δύο σε ένα εναλλακτικό
κοντινό μέλλον. Αριστουργηματικά
γραμμένο, ένα συγκλονιστικό
mini-series που δίνει πραγματικό
νόημα στην έκφραση “γροθιά στο στομάχι”.
01. The Shadow Line
(IMDb)
Εμφανίστηκε απ'
το πουθενά και ακόμα και τώρα δεν ακούει
τους ύμνους που του αξίζουν. Στο 1ο
επεισόδιο έμεινα με το στόμα ανοιχτό
απ' την αριστοτεχνική σκηνοθεσία, και
τα υπόλοιπα δεν απογοήτευσαν μένοντας
σε σταθερά υψηλό επίπεδο ποιότητας.
Τρομαχτικά καλογυρισμένο, με φοβερή
ατμόσφαιρα, απαράμιλλη νεο-noir
αισθητική και τρομερούς χαρακτήρες,
ένα crime-drama που δεν ξεχνάς
εύκολα και κάποτε θα λατρεύεται ως
κλασικό.
Drama
10. The Good Wife
(S02-03): Σταθερά καλό procedural
με ωραίους χαρακτήρες και
πολύ ενδιαφέρουσα background ιστορία.
Η εξέλιξη της υπόθεσης-της-εβδομάδας
είναι δυστυχώς σχεδόν πάντα εντελώς
στάνταρ, αλλά το δράμα που εκτυλίσσεται
στο ενδιάμεσο είναι εξαιρετικό.
Απογοητευτικό το subplot με
τον Blake στη 2η σαιζόν, αλλά
ευτυχώς η σειρά μετά ανέκαμψε και έγινε
ξανά απολαυστική.
09. Chicago
Code (S01): Μετά
το αδικοχαμένο Terriers,
ο δημιουργός του Shield
επέστρεψε με μια σειρά
που κατάφερε επίσης να κοπεί άδοξα. Το
Chicago Code
άργησε να με “πιάσει”
γιατί με εμπόδιζαν τα κλισέ στα οποία
στηρίχτηκε στα πρώτα του βήματα, αλλά
στην πορεία αποδείχτηκε μια πολύ φρέσκια
ματιά στο police procedural, που
γινόταν καλύτερο σε κάθε επεισόδιο.
Ευτυχώς το -εξαιρετικό- φινάλε κλείνει
το arc της
σαιζόν, οπότε λυπόμαστε απ' τη μια που
δεν συνεχίζει, αλλά έχουμε απ' την άλλη
ένα self-contained διαμαντάκι
12 επεισοδίων.
08. Lights
Out (S01): Η τρίτη
στο club των
“canceled too soon” για
τη σαιζόν 2010-11, κλήθηκε να φέρει κάτι
καινούριο στο είδος του boxing
drama. Είχα κάποια ενστάσεις
-κυρίως ερμηνευτικές- με τη σειρά, αλλά
βρήκα τον εαυτό μου να αδημονεί για το
επόμενο επεισόδιο, και να το καταβροχθίζει
χωρίς διάλειμμα κάθε βδομάδα. Όπως και
το Chicago Code,
έκλεισε ευτυχώς το arc
της σαιζόν και θα το
θυμόμαστε ως ένα καλοφτιαγμένο δράμα
με πολλές προοπτικές.
07. Sons of Anarchy (S04):
Δεν είναι μυστικό ότι ενώ
λάτρευα τη σειρά από το 1ο της επεισόδιο,
απογοητεύτηκα πολύ από την 3η σαιζόν
της. Το περσινό φινάλε προϊδέαζε όμως
για συνειδητοποίηση των λαθών και αλλαγή
πορείας, και φέτος το Sons
of Anarchy έγινε
ξανά εκείνο το pulp δράμα
που αγάπησα. Εξαιρετικές προσθήκες στο
cast και
back-to-the-roots
ιστορία, που αποδείχτηκε τελικά κομβικό
σημείο για τη σειρά και σωστή “μέση”
για το 7ετές πλάνο που φαίνεται να
υπάρχει. Ευκολίες είχε και φέτος, και
τελικά δεν υπήρξε κάτι πραγματικά
game-changing, αλλά
η post-mortem
συνέντευξη
του δημιουργού κάλυψε τις ενστάσεις
μου. Οπότε μένω απλά στο “welcome
back” για τη σειρά που θα
βρισκόταν στην κορυφή αντίστοιχης λίστα
του 2009.
06. Game of Thrones (S01): Ίσως
απ' την “χαμηλή” θέση δεν φαίνεται πόσο
πολύ λάτρεψα την μεταφορά του ομώνυμου
βιβλίου στην μικρή οθόνη απ' το HBO.
Εντυπωσιακή παραγωγή,
100% άψογο casting και
καταπληκτική μεταφορά του gritty
κόσμου του GRRM σε
ένα μέσο που δεν φαινόταν ιδιαίτερα
φιλόξενο για το είδος. Γιατί στο #6 λοιπόν;
Γιατί παρόλο που απόλαυσα και τα 10
επεισόδια πολλαπλές φορές, το Game
of Thrones παραμένει
“έκδοση” μιας ιστορίας που λάτρεψα
πρώτα σαν βιβλίο, και ενώ είναι όντως
πανέμορφο adaptation,
με συγκίνησε με την αρτιότητά του, αλλά
ξέροντας τι να περιμένω, δεν με έστειλε
και αδιάβαστο.
05. Justified (S02): Η σειρά
ξεκίνησε σαν ένα απλά καλό procedural
για κάτι τύπους σαν την
αφεντιά μου που λησμονούσαν το Deadwood
και το Shield
και ήθελαν απλά να ξαναδούν
κάπου
τους δευτεραγωνιστές τους.
Κάπου στο 7ο-8ο επεισόδιο
της πρώτης σαιζόν, οι σεναριογράφοι
συνειδητοποίησαν ότι παρότι διασκεδαστική,
η σειρά δεν τραβούσε με αυτοτελή
επεισόδια. Σταδιακά το Justified
γινόταν όλο και καλύτερο, για να φτάσει
φέτος στην 2η σαιζόν να αγκαλιάσει 100%
τη νέα του μορφή, με ένα season-long
arc που έδωσε την ευκαιρία
για ακόμα περισσότερο Walton
Goggins και μια εντυπωσιακή
ερμηνευτική αναμέτρηση μεταξύ Timothy
Olyphant και Margo
Martindale. Απολαυστικό σε
κάθε του δευτερόλεπτο.
04. Homeland (S01): Ο
Damian Lewis απ' τα πολυαγαπημένα
Band of Brothers
και Life,
συναντά την πάντα άψογη
Claire Danes, σε
remake ισραηλινής
σειράς απ' τους δημιουργούς του 24.
Τι μπορούσε να πάει στραβά; Απολύτως
τίποτα. Εκπληκτικό κατασκοπικό
δράμα-θρίλερ, που χρησιμοποιεί με την
ίδια ευκολία ένταση/σασπένς/ανατροπές
και καλογραμμένο ψυχογράφημα χαρακτήρων.
Μικρές ευκολίες συγχωρούνται, καθώς
αποφεύγει πολλά κλισέ του είδους και
είναι πλαισιωμένο από πολλές υπέροχες
ερμηνείες. Στιβαρό και καλογραμμένο,
το
Homeland
ήταν εύκολα η καλύτερη καινούρια σειρά
της χρονιάς.
03. Treme (S02): Ο David
Simon του Wire
δεν θα μπορούσε φυσικά
να απογοητεύσει, και το Treme
ήταν στην 1η του σαιζόν
ένα εκπληκτικό δράμα χαρακτήρων που
ασκούσε έντονη πολιτική κριτική στην
αμερικάνικη κυβέρνηση, ορμώμενο από
την ζωή μουσικών στην μετά τυφώνα Κατρίνα
Νέα Ορλεάνη. Τολμώ να πω ότι λάτρεψα τη
2η σαιζόν ακόμα περισσότερο, κυρίως λόγω
της ωραίας εξέλιξης των ιστοριών των
χαρακτήρων καθώς και της εισαγωγής νέων
με μεγάλο ενδιαφέρον. Slice-of-life
δράμα, καταπληκτικές
μουσικές, φοβερές ερμηνείες, και τόσο
πολύ συναίσθημα. Το Treme
κατάφερε και φέτος να
είναι τρομερά uplifting,
μαυρίζοντας σου ταυτόχρονα
την ψυχή.
02. Breaking Bad (S04): Κατάπια
τις 3 πρώτες σαιζόν σε χρόνο ρεκόρ λίγο
πριν την πρεμιέρα της 4ης. Τα καινούρια
επεισόδια συνέχισαν την “παράδοση”
της σειράς, παίρνοντας ακόμα μεγαλύτερα
ρίσκα και ρίχνοντας τον χαρακτήρα του
Walter White σε
ακόμα βαθύτερο προσωπικό βούρκο. Το
πρώτο μισό της σαιζόν στήνει τα “πιόνια”
και το δεύτερο προχωράει στη σύγκρουση,
επαναπροσδιορίζοντας τον όρο “nail-biting”.
Απίστευτη ένταση, τρομακτικές εξελίξεις,
σταθερά καταπληκτική φωτογραφία και
Bryan Cranston και
Aaron Paul να
ξεπερνούν εαυτόν σε κάθε επόμενη σκηνή.
Ό,τι αρτιότερο είχε να παρουσιάσει η
τηλεόραση το 2011...
01. Doctor Who (S06)
...οι λατρείες
όμως είναι λατρείες. Ξέροντας ότι
αντικειμενικά απέχει πολύ απ' την
τελειότητα, λάτρεψα το Doctor
Who ήδη
από τις σαιζόν του Russell T
Davies. Με την είσοδο του
Steven Moffat σαν
showrunner στην
5η σαιζόν, η σειρά ανέβηκε ξεκάθαρα
επίπεδο. Και στη 6η σαιζόν απέδειξε ότι
μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη
ποιότητας. Πολύ ψηλότερα stakes
στο κύριο arc
και σαφώς καλύτερα αυτοτελή
επεισόδια, μπόλικες
έξυπνες και πρωτότυπες
ιδέες, γέλιο, κλάμα και καταπληκτικός
Matt Smith. Σε
13 επεισόδια, συγκεντρωμένα όλα όσα
αγαπάω σ' αυτή τη σειρά, times
Eleven. Εύχομαι με όλη μου
την καρδιά να συνεχίσει έτσι, και μέχρι
την επόμενη σαιζόν λιώνω στο rerun.
Geronimo!
(Για
το τυπικό: Το clipart στην
κορυφή είναι δημιουργία του Mark
A. Hicks (via
google search) στην
οποία πρόσθεσα ένα “2011”. Μην μας κράξουν
και για copyright infringement. :P)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου