Top 2011 TV series

>> Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012


Άλλη μια χρονιά που ο κινηματογράφος μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα και βρήκα πάλι τον εαυτό μου να βλέπει -υπερβολικά- πολλή τηλεόραση. Λίστες έκανα πάντα στα “κρυφά”, αλλά φέτος αποφάσισα να μοιραστώ εδώ τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά θεάματα για το 2011. Στην πορεία μου βγήκαν πολλά, οπότε έσπασα αυτό που προοριζόταν για ένα Top 10, σε δύο διαφορετικές λίστες, χωρίζοντας δράμα και κωμωδία. Έτσι, παρόλο που αρκετές απ' τη 2η κατηγορία θα άξιζαν πολύ ψηλές θέσεις σε γενική λίστα, αποφάσισα να play it safe προβάλλοντας περισσότερες αγαπημένες μου σειρές και αποφεύγοντας ταυτόχρονα την εφιαλτική σύγκριση διαφορετικών ειδών. Φυσικά ακόμα παρακάτω θυμήθηκα ότι οι Άγγλοι πέρσι είχαν κέφια και κατέληξα να κάνω και 3η λίστα, με τις αγαπημένες μου mini-series της χρονιάς. Χωρίς παραπάνω εισαγωγές, ακολουθεί ένα τεράστιο post για μια εξαιρετική τηλεοπτική χρονιά.


Honorable Mentions:

Boardwalk Empire (S02): Η σειρά μου αρέσει πολύ, αλλά καταλαβαίνω απόλυτα όσους την κατηγορούν ότι βάζει το στυλ πιο πάνω απ' την ουσία. Είναι πάντα εντυπωσιακή παραγωγή με στιγμές μεγαλείου, και φέτος έδειξε ακόμα περισσότερο ότι μπορεί να γίνει μια σπουδαία σειρά. Ακόμα όμως δεν είναι.

Enlightened (S01): Ο αγαπημένος Mike White παραδίδει ένα πολύ καλοφτιαγμένο dramedy, που κακώς διαφημίζεται ως κωμωδία, αφού δίνει έμφαση στο “drama” μέρος της εξίσωσης. Καλογραμμένο, με εξαιρετικές σκηνοθεσίες και μουσικάρα. Έκανε μερικά πολύ εντυπωσιακά επεισόδια (το αριστουργηματικό 1x09 ας πούμε), οπότε αναμένουμε ακόμα καλύτερη δεύτερη σαιζόν.

Special Reality Love:

Είμαι sucker για διαγωνιστικά reality και φέτος είχαν νομίζω μια πολύ καλή χρονιά. Το Survivor -η “μαμά” του είδους- μπορεί να απογοήτευσε στη 22η σαιζόν, αλλά η 23η προσέφερε αρκετές συγκινήσεις και ανατροπές, και έναν πανάξιο νικητή μετά από πολλές σαιζόν. Ανερχόμενη δύναμη το Top Shot -που μάλλον βλέπω μόνο εγώ σε ολόκληρο τον πλανήτη- με την 3η να είναι η καλύτερη σαιζόν του, ενώ και το πρωτοεμφανιζόμενο Face-Off αποδείχτηκε πολύ καλοφτιαγμένο. Φανταστικό και το Top Chef στην all-star 8η σαιζόν του, καθώς και το Hell's Kitchen που ήταν στην 9η σαιζόν του, reality για σεμινάριο.

Comedy

10. Episodes (S01): OK, γι' αυτό ντρέπομαι λίγο. Αντικειμενικά δεν ήταν ιδιαίτερα καλό. Άλλες φορές ήταν εξυπνακίστικο και άλλες απλά χαζό. Αλλά με κέρδισαν οι 2-3 χαρακτήρες του που δεν ήταν καρτούν, γέλασα αρκετά και ένιωσα να μου λείπει όταν τελείωσε τη σαιζόν του. Plus, Matt LeBlanc σε πολύ ενδιαφέρουσα εκδοχή του εαυτού του.

09. Hung (S03): Μετά την απογοητευτική 2η σαιζόν, το Hung επέστρεψε έχοντας αυτή τη φορά ξεκάθαρους στόχους και προχωρώντας το main story. Προβληματάκια υπήρχαν, αλλά το χιούμορ έδειξε πολλές φορές να αγγίζει φρεσκάδα 1ης σαιζόν, και η χρήση καινούριων και παλιών χαρακτήρων ήταν υποδειγματική για αυτό που πήγε να κάνει φέτος η σειρά.

08. Suburgatory (S01): Ευχάριστη έκπληξη της φετινής σαιζόν, και παρόλο που δεν παρέμεινε στα επίπεδα που υποσχόταν ο πιλότος, παραμένει πολύ έξυπνο και πολύ αστείο. Απολαυστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο και πλήρης εκμετάλλευση του setting, αλλά δεν μπορώ να το βάλω ψηλότερα έχοντας προσφέρει στο 2011 μόνο 9 επεισόδια απ' τη σαιζόν του.

07. It's Always Sunny in Philadelphia (S07): Κατά κοινή παραδοχή, η σειρά είχε πέσει μετά την κορυφαία 4η σαιζόν. Οι δύο επόμενες ήταν μεν καλές, αλλά προσωπικά ένιωθα πως έλειπε λίγο η σπιρτάδα. Φέτος όμως οι σεναριογράφοι είχαν κέφια, και πήγαν τη σειρά σε καινούρια μέρη, αλλάζοντας πολλές φορές το format και παίζοντας με flashblacks, περιορισμένους χώρους, χορό και μουσική, λίπος και υπονόμους. Απόλαυση.

06. The League (S03): Το League είναι εύκολα ό,τι πιο κάφρικο έχω δει ποτέ σε κωμωδία, αλλά ποτίζει αυτήν την καφρίλα με εξαιρετικές δόσεις έξυπνου χιούμορ. Η αντροπαρέα παραμένει το ίδιο αντιπαθητική, με τις φάρσες και τις παρεξηγήσεις να ανεβαίνουν επίπεδο σε κάθε επεισόδιο. Σταθερά ξεκαρδιστικό.

05. Bored to Death (S03): Δεν ξέρω αν θα καταφέρω ποτέ να εξηγήσω την αγάπη μου γι' αυτή τη σειρά. Λίγο από noir, λίγο από stoner comedy, τόσο μα τόσο απολαυστικοί οι χαρακτήρες των αγαπημένων Ted Danson, Jason Schwartzman και Zach Galifianakis. Η καλύτερή του σαιζόν, και δυστυχώς η τελευταία του.

04. Parks and Recreation (S03-04): Ξέχνα το Modern Family με τον διδακτισμό του και τις αστείες προφορές του, αυτή είναι η πιο γλυκιά-οικογενειακή κωμωδία της τηλεόρασης. Τη μια στιγμή σε ρίχνει στα πατώματα απ' τα γέλια, και την άλλη σε γεμίζει με εκείνο το warm, fuzzy feeling. Και σε κάνει να ζητάς την Leslie Knope για πρωθυπουργό της χώρας.

03. Community (S02-03): Haters gonna hate, αλλά το Community παραμένει το μοναδικό τηλεοπτικό show που επιχειρεί τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Θα μπορούσα να αρχίσω να απαριθμώ επεισόδια όπως το Advanced Dungeons & Dragons, το Critical Film Studies ή το Remedial Chaos Theory, αλλά η ουσία είναι ότι σε κάθε επεισόδιο η σειρά κάνει ξεκαρδιστικό tribute σε κάτι διαφορετικό, χωρίς να προϋποθέτει πρότερη γνώση του. Άλλοτε subtle και άλλοτε εντελώς over-the-top, σκίζει σταθερά και σε γράψιμο και σε σκηνοθεσία.

02. Louie (S02): Ξέρω αρκετούς που παραπονιούνται ότι δεν είναι αρκετά αστείο. Διαφωνώ μεν, αλλά είναι τόσο έξυπνος ο τρόπος που μεταφέρει σκηνές της καθημερινότητας στο σύμπαν του κωμικού-οικογενειάρχη, και τόσο καλοστημένο το πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο του, που δεν θα με ένοιαζε καθόλου αν δεν γελούσα καν. Τόσο απλό και τόσο όμορφο.

01. Curb your Enthusiasm (S08)


Καλός ο Louis CK, αλλά ο original γκρινιάρης είναι ο Larry David. Μπορεί να μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν έπαψε να είναι καυστικός και ξεκαρδιστικός, λέγοντας για σένα όσα ήθελες πάντα να πεις, αλλά δίσταζες στο βωμό του political correctness και της δήθεν ευγένειας. Η 8η σαιζόν του Curb your Enthusiasm όχι απλά άξιζε την αναμονή, αλλά δίδαξε για άλλη μια φορά πώς κάνεις κωμωδία στο μέσο της τηλεόρασης.

Mini-series

10. Top Boy (IMDb): Δέξου για αρχή ότι 4η σαιζόν The Wire δεν μπορεί φυσικά κανείς να μιμηθεί με μόλις 4 επεισόδια. Όταν το καταφέρεις, θα βρεις ότι το Top Boy είναι ένα αρκετά καλό drug-related δράμα, που είναι μεν προβλέψιμο και με επιφανειακούς χαρακτήρες, αλλά θα εκτιμήσεις για την ακατέργαστη αισθητική του, τα χρώματα του, και τις αναμνήσεις που θα επαναφέρει απ' το αριστούργημα του HBO.

09. Zen (IMDb): Τρία 90λεπτα whodunit μυστηρίων, βασισμένο στις ιστορίες του Michael Dibdin. Οι υποθέσεις αυτές καθ' εαυτές δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες, αλλά το Zen είναι φοβερά καλογυρισμένο και μάλιστα on-location σε πανέμορφες τοποθεσίες της Ιταλίας. Ελαφρύ, με σασπένς και πολύ καλό Rufus Sewell στον ρόλο του ομώνυμου ντετέκτιβ.

08. The Field of Blood (IMDb): Νεαρά επίδοξη δημοσιογράφος προσπαθεί να ξεδιαλύνει αποτρόπαιο έγκλημα για να σώσει την οικογενειακή τιμή της και να δουλέψει στη θέση των ονείρων της. Τυπικό crime-drama μυστηρίου, που κερδίζει πόντους απ' την πολύ ατμοσφαιρική αναπαράσταση των 80s στη Σκοτία, και την χαρισματική Jayd Johnson στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σαν λάτρης του είδους μου αρκεί να είναι το μυστήριο ενδιαφέρον και να νοιαστώ για τους χαρακτήρες, και το Field of Blood με κέρδισε πετυχαίνοντας διάνα και στα δύο, στο στενό πλαίσιο των ~2 ωρών.

07. Exile (IMDb): Δημοσιογράφος που έχει πέσει στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, επιστρέφει στο πατρικό του, με την αδελφή του και τον πατέρα του που κάποτε τον είχε χτυπήσει βάναυσα και τώρα υποφέρει από Αλτσχάιμερ. Σαν δράμα το Exile σου προσφέρει ό,τι ακριβώς περιμένεις απ' αυτήν την σύνοψη (ανασκαφές στο παρελθόν, σχέσεις με παλιούς γνωστούς-φίλους, μπόλικη κατάθλιψη), συνοδευόμενα από μια συνωμοσία για να δέσει το γλυκό. Φοβερές ερμηνείες από John Simm και Jim Broadbent και έξοχη φωτογραφία, σε τρία 60λεπτα που αποδείχτηκαν πολύ πιο ευκολοχώνευτα και έξυπνα απ' ό,τι περίμενα.

06. Appropriate Adult (IMDb): Βασισμένο σε πραγματική ιστορία, με τον λατρεμένο Dominic West να υποδύεται υποδειγματικά έναν ψυχοπαθή serial-killer, που διηγείται σε -ας πούμε, λόγω έλλειψης κατάλληλου ελληνικού όρου- ψυχολογική σύμβουλο τα αποτρόπαια εγκλήματά του, καταφέρνοντας να κερδίσει τη συμπάθειά της. Υπέροχη μουντή ατμόσφαιρα και ωραίος ρυθμός, ένα καλοφτιαγμένο δράμα που είναι ενοχλητικό και ωμό, χωρίς όμως να χρησιμοποιεί φτηνές σοκαριστικές εικόνες.

05. Hidden (IMDb): Μπορεί να μην προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο στο “κουρασμένο” είδος του drama-thriller, αλλά το Hidden είναι φοβερά καλοστημένο, γεμάτο ένταση και σασπένς, και σε πολλά σημεία εξαιρετικούς διαλόγους. Plus, φοβερός Philip Glenister, η Thekla Reuten που πρωτολάτρεψα στο In Bruges, και ο David Suchet να μην φέρνει για πρώτη φορά στο κεφάλι μου τον Hercule Poirot όποτε τον κοιτάω.

04. The Fades (IMDb): Fantasy horror, με ψήγματα κωμωδίας και εξαιρετικό δράμα, σε κλασικό coming-of-age σκηνικό. Η πρωταγωνιστική τετράδα είναι όσο φορμουλαϊκή πάει (προβληματικός έφηβος, bitch αδελφή, geek κολλητός, more-than-just-hot αίσθημα) αλλά και οι τέσσερις ηθοποιοί σε κερδίζουν με τη μια. Έξι ωριαία επεισόδια στα οποία η σειρά στηρίζει πολύ καλά τα κλισέ της, παρουσιάζει μερικές καταπληκτικές ιδέες, και προσφέρει εντυπωσιακή φωτογραφία, μπόλικο mindfuck και σασπένς. Θέλεις άλλα;

03. Mad Dogs (IMDb): Λίγο από Sexy Beast, λίγο από Tarantino, πολύ μυστήριο, φανταστικό cast (John Simm, Philip Glennister, Marc Warren), κοφτερό γράψιμο και εντυπωσιακή σκηνοθεσία. Δύσκολα το περιγράφεις, αλλά τόσο απολαυστικό που σίγουρα θα το καταπιείς σε ένα κάθισμα.

02. Black Mirror (IMDb): Απ' το μυαλό των ιδιοφυών κωμικών Charlie Brooker και Jesse Armstrong, τρία αυτοτελή δραματικά επεισόδια με διάχυτο κατάμαυρο χιούμορ. Και τα τρία ασχολούνται με την επιρροή της τεχνολογίας στην σύγχρονη κοινωνία, στημένα το πρώτο στο παρόν και τα άλλα δύο σε ένα εναλλακτικό κοντινό μέλλον. Αριστουργηματικά γραμμένο, ένα συγκλονιστικό mini-series που δίνει πραγματικό νόημα στην έκφραση “γροθιά στο στομάχι”.

01. The Shadow Line (IMDb)


Εμφανίστηκε απ' το πουθενά και ακόμα και τώρα δεν ακούει τους ύμνους που του αξίζουν. Στο 1ο επεισόδιο έμεινα με το στόμα ανοιχτό απ' την αριστοτεχνική σκηνοθεσία, και τα υπόλοιπα δεν απογοήτευσαν μένοντας σε σταθερά υψηλό επίπεδο ποιότητας. Τρομαχτικά καλογυρισμένο, με φοβερή ατμόσφαιρα, απαράμιλλη νεο-noir αισθητική και τρομερούς χαρακτήρες, ένα crime-drama που δεν ξεχνάς εύκολα και κάποτε θα λατρεύεται ως κλασικό.

Drama

10. The Good Wife (S02-03): Σταθερά καλό procedural με ωραίους χαρακτήρες και πολύ ενδιαφέρουσα background ιστορία. Η εξέλιξη της υπόθεσης-της-εβδομάδας είναι δυστυχώς σχεδόν πάντα εντελώς στάνταρ, αλλά το δράμα που εκτυλίσσεται στο ενδιάμεσο είναι εξαιρετικό. Απογοητευτικό το subplot με τον Blake στη 2η σαιζόν, αλλά ευτυχώς η σειρά μετά ανέκαμψε και έγινε ξανά απολαυστική.

09. Chicago Code (S01): Μετά το αδικοχαμένο Terriers, ο δημιουργός του Shield επέστρεψε με μια σειρά που κατάφερε επίσης να κοπεί άδοξα. Το Chicago Code άργησε να με “πιάσει” γιατί με εμπόδιζαν τα κλισέ στα οποία στηρίχτηκε στα πρώτα του βήματα, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε μια πολύ φρέσκια ματιά στο police procedural, που γινόταν καλύτερο σε κάθε επεισόδιο. Ευτυχώς το -εξαιρετικό- φινάλε κλείνει το arc της σαιζόν, οπότε λυπόμαστε απ' τη μια που δεν συνεχίζει, αλλά έχουμε απ' την άλλη ένα self-contained διαμαντάκι 12 επεισοδίων.

08. Lights Out (S01): Η τρίτη στο club των “canceled too soon” για τη σαιζόν 2010-11, κλήθηκε να φέρει κάτι καινούριο στο είδος του boxing drama. Είχα κάποια ενστάσεις -κυρίως ερμηνευτικές- με τη σειρά, αλλά βρήκα τον εαυτό μου να αδημονεί για το επόμενο επεισόδιο, και να το καταβροχθίζει χωρίς διάλειμμα κάθε βδομάδα. Όπως και το Chicago Code, έκλεισε ευτυχώς το arc της σαιζόν και θα το θυμόμαστε ως ένα καλοφτιαγμένο δράμα με πολλές προοπτικές.

07. Sons of Anarchy (S04): Δεν είναι μυστικό ότι ενώ λάτρευα τη σειρά από το 1ο της επεισόδιο, απογοητεύτηκα πολύ από την 3η σαιζόν της. Το περσινό φινάλε προϊδέαζε όμως για συνειδητοποίηση των λαθών και αλλαγή πορείας, και φέτος το Sons of Anarchy έγινε ξανά εκείνο το pulp δράμα που αγάπησα. Εξαιρετικές προσθήκες στο cast και back-to-the-roots ιστορία, που αποδείχτηκε τελικά κομβικό σημείο για τη σειρά και σωστή “μέση” για το 7ετές πλάνο που φαίνεται να υπάρχει. Ευκολίες είχε και φέτος, και τελικά δεν υπήρξε κάτι πραγματικά game-changing, αλλά η post-mortem συνέντευξη του δημιουργού κάλυψε τις ενστάσεις μου. Οπότε μένω απλά στο “welcome back” για τη σειρά που θα βρισκόταν στην κορυφή αντίστοιχης λίστα του 2009.

06. Game of Thrones (S01): Ίσως απ' την “χαμηλή” θέση δεν φαίνεται πόσο πολύ λάτρεψα την μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου στην μικρή οθόνη απ' το HBO. Εντυπωσιακή παραγωγή, 100% άψογο casting και καταπληκτική μεταφορά του gritty κόσμου του GRRM σε ένα μέσο που δεν φαινόταν ιδιαίτερα φιλόξενο για το είδος. Γιατί στο #6 λοιπόν; Γιατί παρόλο που απόλαυσα και τα 10 επεισόδια πολλαπλές φορές, το Game of Thrones παραμένει “έκδοση” μιας ιστορίας που λάτρεψα πρώτα σαν βιβλίο, και ενώ είναι όντως πανέμορφο adaptation, με συγκίνησε με την αρτιότητά του, αλλά ξέροντας τι να περιμένω, δεν με έστειλε και αδιάβαστο.

05. Justified (S02): Η σειρά ξεκίνησε σαν ένα απλά καλό procedural για κάτι τύπους σαν την αφεντιά μου που λησμονούσαν το Deadwood και το Shield και ήθελαν απλά να ξαναδούν κάπου τους δευτεραγωνιστές τους. Κάπου στο 7ο-8ο επεισόδιο της πρώτης σαιζόν, οι σεναριογράφοι συνειδητοποίησαν ότι παρότι διασκεδαστική, η σειρά δεν τραβούσε με αυτοτελή επεισόδια. Σταδιακά το Justified γινόταν όλο και καλύτερο, για να φτάσει φέτος στην 2η σαιζόν να αγκαλιάσει 100% τη νέα του μορφή, με ένα season-long arc που έδωσε την ευκαιρία για ακόμα περισσότερο Walton Goggins και μια εντυπωσιακή ερμηνευτική αναμέτρηση μεταξύ Timothy Olyphant και Margo Martindale. Απολαυστικό σε κάθε του δευτερόλεπτο.

04. Homeland (S01): Ο Damian Lewis απ' τα πολυαγαπημένα Band of Brothers και Life, συναντά την πάντα άψογη Claire Danes, σε remake ισραηλινής σειράς απ' τους δημιουργούς του 24. Τι μπορούσε να πάει στραβά; Απολύτως τίποτα. Εκπληκτικό κατασκοπικό δράμα-θρίλερ, που χρησιμοποιεί με την ίδια ευκολία ένταση/σασπένς/ανατροπές και καλογραμμένο ψυχογράφημα χαρακτήρων. Μικρές ευκολίες συγχωρούνται, καθώς αποφεύγει πολλά κλισέ του είδους και είναι πλαισιωμένο από πολλές υπέροχες ερμηνείες. Στιβαρό και καλογραμμένο, το Homeland ήταν εύκολα η καλύτερη καινούρια σειρά της χρονιάς.

03. Treme (S02): Ο David Simon του Wire δεν θα μπορούσε φυσικά να απογοητεύσει, και το Treme ήταν στην 1η του σαιζόν ένα εκπληκτικό δράμα χαρακτήρων που ασκούσε έντονη πολιτική κριτική στην αμερικάνικη κυβέρνηση, ορμώμενο από την ζωή μουσικών στην μετά τυφώνα Κατρίνα Νέα Ορλεάνη. Τολμώ να πω ότι λάτρεψα τη 2η σαιζόν ακόμα περισσότερο, κυρίως λόγω της ωραίας εξέλιξης των ιστοριών των χαρακτήρων καθώς και της εισαγωγής νέων με μεγάλο ενδιαφέρον. Slice-of-life δράμα, καταπληκτικές μουσικές, φοβερές ερμηνείες, και τόσο πολύ συναίσθημα. Το Treme κατάφερε και φέτος να είναι τρομερά uplifting, μαυρίζοντας σου ταυτόχρονα την ψυχή.

02. Breaking Bad (S04): Κατάπια τις 3 πρώτες σαιζόν σε χρόνο ρεκόρ λίγο πριν την πρεμιέρα της 4ης. Τα καινούρια επεισόδια συνέχισαν την “παράδοση” της σειράς, παίρνοντας ακόμα μεγαλύτερα ρίσκα και ρίχνοντας τον χαρακτήρα του Walter White σε ακόμα βαθύτερο προσωπικό βούρκο. Το πρώτο μισό της σαιζόν στήνει τα “πιόνια” και το δεύτερο προχωράει στη σύγκρουση, επαναπροσδιορίζοντας τον όρο “nail-biting”. Απίστευτη ένταση, τρομακτικές εξελίξεις, σταθερά καταπληκτική φωτογραφία και Bryan Cranston και Aaron Paul να ξεπερνούν εαυτόν σε κάθε επόμενη σκηνή. Ό,τι αρτιότερο είχε να παρουσιάσει η τηλεόραση το 2011...

01. Doctor Who (S06)


...οι λατρείες όμως είναι λατρείες. Ξέροντας ότι αντικειμενικά απέχει πολύ απ' την τελειότητα, λάτρεψα το Doctor Who ήδη από τις σαιζόν του Russell T Davies. Με την είσοδο του Steven Moffat σαν showrunner στην 5η σαιζόν, η σειρά ανέβηκε ξεκάθαρα επίπεδο. Και στη 6η σαιζόν απέδειξε ότι μπορεί να φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη ποιότητας. Πολύ ψηλότερα stakes στο κύριο arc και σαφώς καλύτερα αυτοτελή επεισόδια, μπόλικες έξυπνες και πρωτότυπες ιδέες, γέλιο, κλάμα και καταπληκτικός Matt Smith. Σε 13 επεισόδια, συγκεντρωμένα όλα όσα αγαπάω σ' αυτή τη σειρά, times Eleven. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να συνεχίσει έτσι, και μέχρι την επόμενη σαιζόν λιώνω στο rerun. Geronimo!

(Για το τυπικό: Το clipart στην κορυφή είναι δημιουργία του Mark A. Hicks (via google search) στην οποία πρόσθεσα ένα “2011”. Μην μας κράξουν και για copyright infringement. :P)

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP