Harry Potter and The Deathly Hallows: Part 1 (2010) [περιέχει Spoilers]
>> Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
Ακούγοντας για πρώτη φορά ότι το τελευταίο βιβλίο του Harry Potter θα “σπάσει” σε δύο ταινίες, η πρώτη σκέψη ήταν “φυσικά, θέλουν να βγάλουν τα διπλά χρήματα απ' όσο θα έβγαζαν κανονικά”. Και αν πει κάποιος απ' τους παραγωγούς, ότι αυτό δεν ισχύει, είναι ψεύτης. Ξεπερνώντας όμως το οικονομικό του θέματος, κάθε φαν της ομώνυμης σειράς βιβλίων που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να συνειδητοποίησε τη μεγάλη ευκαιρία υπήρχε εδώ. Οι προηγούμενες 6 ταινίες, όσο καλές κι αν ήταν (και ήταν από αρκετά, ως πολύ καλές γι' αυτό που ήθελαν να είναι), δεν μπορούσαν να δώσουν όλα όσα κατάφεραν τα βιβλία να δώσουν: να στήσουν σωστά το backstory και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, για να μην μείνουν στο τέλος “μαύρα σημεία” και λογικά κενά. Έχοντας στη διάθεσή τους λοιπόν 5 ώρες αυτή τη φορά, αντί για 2,5 , αναπόφευκτα περιμένεις μια πιστή μεταφορά που θα είναι η καλύτερη της σειράς. Πέτυχε; Ω ναι.
Αν είχα ένα βασικό πρόβλημα με την 5η και την 6η ταινία της σειράς, ήταν ότι πέρασαν τα Horcruxes (Πεμπτουσιωτές) που είχαμε ήδη δει και τους χαρακτήρες που είχαν σχέση μ' αυτά, στα ψιλά γράμματα. Εκείνο το ρημάδι το μενταγιόν ή το οικογενειακό δέντρο των Blacks πχ απ' το Τάγμα του Φοίνικα, είχαν παραμεληθεί τελείως. Ευτυχώς, η 7η ταινία καταφέρνει πριν μπει στο ψητό, να σώσει κάτι τέτοια σημεία και να δώσει στους θεατές που δεν έχουν σχέση με τα βιβλία, τις απαραίτητες πληροφορίες για να καταλάβουν τι γίνεται. Και το ακόμα καλύτερο; Δεν μπαίνει στον κόπο να υποδείξει τα αυτονόητα όπως κάνουν τα περισσότερα blockbusters που απευθύνονται σε νεαρές ηλικίες. Αναγνωρίζουν οι Kloves-Yates ότι μιλάμε πια για μια ώριμη και σκοτεινή ιστορία, που απευθύνεται σε ώριμο κοινό, οπότε και δεν χάνουν χρόνο για να εξηγήσουν κάθε παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι, η ταινία ξεφεύγει αρκετά απ' την παιδικότητα που ακόμα και οι πιο “σκοτεινές” απ' τις προηγούμενες ταινίες, δεν κατάφεραν να διώξουν.
Είπαμε ότι βασικό πλεονέκτημα του χωρισμού του Deathly Hallows σε δύο μέρη, είναι η δυνατότητα να μείνουν όσο πιο πιστοί μπορούν στο βιβλίο. Θα μπορούσε όμως τελικά να εξελιχθεί σε μειονέκτημα, αν λάβουμε υπ 'όψιν ότι τα καλύτερα (και πιο action-packed) κομμάτια του βιβλίου ήταν σίγουρα στο 2ο μισό. Ευτυχώς, η ταινία δεν πέφτει στην παγίδα να πλατειάσει στις σκηνές στα δάση (στις χειρότερες σκηνές του τελευταίου βιβλίου δηλαδή) και μάλιστα τις εκμεταλλεύεται, για να κάνει κάτι που δεν κατάφερε να κάνει επαρκώς σε 6 ταινίες: να χτίσει τις σχέσεις μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών. Κερδίζοντας αυτό το στοίχημα, δεν δυσκολεύεται να κρατήσει το ενδιαφέρον, προσφέροντας εξαιρετικά γυρισμένες σκηνές δράσης (η φυγάδευση του Harry απ' το σπίτι των θείων του, η επίσκεψη στο Υπουργείο, το Godric's Hollow κτλ), με το ενδιάμεσο να μην υστερεί σε ρυθμό.
Και τώρα στο εγκώμιο για τον David Yates. O τύπος ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον Harry Potter απ' την 5η ταινία, καλούμενος να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το χειρότερο μέχρι τότε σενάριο, αλλά και πάλι κατάφερε να δώσει στη σειρά τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χρειαζόταν για τη συνέχεια. Καθόλου περίεργο ότι έφτασε τελικά να γυρίσει και τις 3 τελευταίες ταινίες, και εδώ δείχνει πιο καθαρά από ποτέ, ότι κοιτάει στα μάτια τον Alfonso Cuaron για το στέμμα του καλύτερου σκηνοθέτη της σειράς. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ομορφιά των περιοχών της Βρετανίας όπου κλήθηκε να γυρίσει την ταινία (και φυσικά το ταλέντο του cinematographer Eduardo Serra), και προσφέρει εντυπωσιακά πλάνα με οποιοδήποτε στοιχείο κι αν έχει για φόντο: δάση, λιβάδια, βουνά, γκρεμοί, ποτάμια, λίμνες ή χιόνι, όλα τα συνδυάζει με μαεστρία, χωρίς να φαίνονται παράταιρα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι σε συνεχόμενες σκηνές. Και φυσικά πρέπει να του αποδώσεις την ευθύνη για την ερμηνευτική ωρίμανση των Grint-Radcliffe-Watson, που για πρώτη φορά στέκονται επάξια δίπλα στους φτασμένους ενήλικες συμπρωταγωνιστές τους.
Ειδικής μνείας αξίζει η σκηνή όπου εξηγείται ο μύθος των Κλήρων του Θανάτου. Σε ένα υπέροχο animated clipάκι των 3-4 λεπτών που θα ζήλευε και ο παλιός καλός Tim Burton, μπορείς να δεις γιατί είναι το Deathly Hallows η καλύτερη μέχρι τώρα ταινία της σειράς. Ο David Yates έχει ζήσει πια τον κόσμο της J.K. Rowling, τον έχει αγαπήσει και την 3η φορά που το επισκέπτεται, ξέρει πώς να φέρει μαζί του και τον θεατή. Καταπληκτική ατμόσφαιρα, έντονες συναισθηματικές, αλλά και χιουμοριστικές σκηνές, προσοχή στη λεπτομέρεια (βλέπε την ανατριχιαστική σκηνή με τον Νέβιλ στο Hogwarts Express) φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, που θέτει γερές βάσεις για το τελευταίο μέρος που θα δούμε το καλοκαίρι.
