Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)

Τι ψάχνεις από το κλείσιμο μιας εποχής; Χαρά; Συγκίνηση; Λύτρωση; Η J.K. Rowling μας έλεγε όλο και περισσότερο όσο πιο βαθιά έμπαινε στη σειρά του Harry Potter, ότι σε σκοτεινές εποχές, μπορείς -και οφείλεις- να στηριχτείς στους φίλους σου. Με άκρως εντυπωσιακό τρόπο οι Kloves και Yates βάζουν για το φινάλε αυτούς τους φίλους στο προσκήνιο, αναγνωρίζοντας ποιοι ήταν οι αφανείς ήρωες και έχοντας ευκαιρία και χρόνο αυτή τη φορά να διορθώσουν παραλείψεις του παρελθόντος και να κλείσουν παραπάνω από ικανοποιητικά πολλά sub-plots. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η κεντρική ιστορία, και στο τελευταίο μέρος της σειράς έχει γίνει μάλλον και η καλύτερη δουλειά στην μεταφορά της βασικής πλοκής. Εξαιρετικά πιστό -μέχρι και στα πιο αδύναμα κομμάτια του βιβλίου-, αλλά και με σωστές δόσεις από στυλιστικές και σεναριακές ελευθερίες, που δουλεύουν πολύ όμορφα και συμβάλλουν στην δυνατή ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Το 2ο μέρος του Deathly Hallows είναι φυσικά γεμάτο δράση, όμως δεν είναι οι εντυπωσιακές χορογραφίες και τα φαντεζί πλάνα στις μάχες που σου μένουν. Με κυρίαρχο θέμα τον αλτρουισμό και την ευγνωμοσύνη του ήρωα για την αυταπάρνηση που έδειξαν οι γύρω του, η ταινία είναι ένας άκρως συγκινητικός ύμνος στην υπέρτατη πράξη ηρωισμού, την θυσία. Γιατί τι άλλο είναι η αγάπη λέει η Rowling, αν όχι η αποδοχή της ανάγκης για απώλεια της δικής σου ζωής, αν αυτή θα σώσει χιλιάδες άλλες ψυχές; Ο David Yates ξεπερνάει τον εαυτό του σκηνοθετώντας με μαεστρία την αποδοχή αυτή από μεριάς του Harry Potter -αλλά φυσικά και του Severus Snape-, με μαγευτικά ήρεμα πλάνα, που σε βγάζουν στιγμιαία εκτός της δράσης, και βάζουν ψυχή και συναίσθημα στον αγώνα αυτόν για την επικράτηση έναντι του κακού. Σημάδι της επιτυχίας του, η συχνότητα που θα νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν, ακόμα και σε 1-2 γραμμές διαλόγου, ή μερικές νότες από το εκπληκτικό soundtrack του Alexandre Desplat. Φοβερά φορτισμένη η ταινία σε πάνω απ' τη μισή της διάρκεια, και πάντα χωρίς να χρειάζεται να ρίξει βαρύγδουπες ατάκες ή να αρμέξει στο μελόδραμα τους θανάτους οικείων προσώπων για να το πετύχει. Δεν είναι εντελώς αψεγάδιαστο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και το τέλειο κλείσιμο ενός franchise που, όπως πολύ ωραία έθεσε ο Dark Tyler, έφτασε να είναι πολύ καλύτερο απ' όσο είχε ανάγκη να είναι.

Πανέμορφο και άκρως συγκινητικό, είναι στα αλήθεια το Τέλος μια Εποχής. Ευχαριστούμε Steve Kloves. Ευχαριστούμε David Yates. Ευχαριστούμε Joanne K Rowling.

Read more...

Ranking Harry Potter

Θεωρώ μεγάλη τύχη που μεγάλωσα ταυτόχρονα με τα βιβλία του Harry Potter, που στιγμάτισαν την παιδική μου ηλικία και (μαζί με το Age of Empires) με ανάγκασαν να μάθω αγγλικά για να μην περιμένω τις μεταφράσεις. Δεν κατάφερα να δω όλες τις ταινίες στον κινηματογράφο, αλλά θυμάμαι με νοσταλγία και εκείνα τα νοικιασμένα dvds με τα οποία καιγόμουν κάποια (μακρινά;) βράδια Παρασκευής. Με το πολυαναμενόμενο τελευταίο μέρος των περιπετειών του νεαρού μάγου να ανοίγει στις σκοτεινές αίθουσες τις επόμενες μέρες, βρήκα αφορμή να κάνω τον “μαραθώνιο” που ανέβαλα συνεχώς εδώ και πολλούς μήνες. Ακολουθούν μερικές σκέψεις για κάθε ταινία ξεχωριστά και στο τέλος μια υποτυπώδης σειρά προτίμησης. Περιέχονται φυσικά spoilers, και be warned για παρουσία υπέρμετρων επιθέτων από ένα ενθουσιώδες fanboy.

Διαβάστε περισσότερα »

Read more...

Harry Potter and The Deathly Hallows: Part 1 (2010) [περιέχει Spoilers]

Ακούγοντας για πρώτη φορά ότι το τελευταίο βιβλίο του Harry Potter θα “σπάσει” σε δύο ταινίες, η πρώτη σκέψη ήταν “φυσικά, θέλουν να βγάλουν τα διπλά χρήματα απ' όσο θα έβγαζαν κανονικά”. Και αν πει κάποιος απ' τους παραγωγούς, ότι αυτό δεν ισχύει, είναι ψεύτης. Ξεπερνώντας όμως το οικονομικό του θέματος, κάθε φαν της ομώνυμης σειράς βιβλίων που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να συνειδητοποίησε τη μεγάλη ευκαιρία υπήρχε εδώ. Οι προηγούμενες 6 ταινίες, όσο καλές κι αν ήταν (και ήταν από αρκετά, ως πολύ καλές γι' αυτό που ήθελαν να είναι), δεν μπορούσαν να δώσουν όλα όσα κατάφεραν τα βιβλία να δώσουν: να στήσουν σωστά το backstory και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, για να μην μείνουν στο τέλος “μαύρα σημεία” και λογικά κενά. Έχοντας στη διάθεσή τους λοιπόν 5 ώρες αυτή τη φορά, αντί για 2,5 , αναπόφευκτα περιμένεις μια πιστή μεταφορά που θα είναι η καλύτερη της σειράς. Πέτυχε; Ω ναι.

Αν είχα ένα βασικό πρόβλημα με την 5η και την 6η ταινία της σειράς, ήταν ότι πέρασαν τα Horcruxes (Πεμπτουσιωτές) που είχαμε ήδη δει και τους χαρακτήρες που είχαν σχέση μ' αυτά, στα ψιλά γράμματα. Εκείνο το ρημάδι το μενταγιόν ή το οικογενειακό δέντρο των Blacks πχ απ' το Τάγμα του Φοίνικα, είχαν παραμεληθεί τελείως. Ευτυχώς, η 7η ταινία καταφέρνει πριν μπει στο ψητό, να σώσει κάτι τέτοια σημεία και να δώσει στους θεατές που δεν έχουν σχέση με τα βιβλία, τις απαραίτητες πληροφορίες για να καταλάβουν τι γίνεται. Και το ακόμα καλύτερο; Δεν μπαίνει στον κόπο να υποδείξει τα αυτονόητα όπως κάνουν τα περισσότερα blockbusters που απευθύνονται σε νεαρές ηλικίες. Αναγνωρίζουν οι Kloves-Yates ότι μιλάμε πια για μια ώριμη και σκοτεινή ιστορία, που απευθύνεται σε ώριμο κοινό, οπότε και δεν χάνουν χρόνο για να εξηγήσουν κάθε παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι, η ταινία ξεφεύγει αρκετά απ' την παιδικότητα που ακόμα και οι πιο “σκοτεινές” απ' τις προηγούμενες ταινίες, δεν κατάφεραν να διώξουν.

 

Είπαμε ότι βασικό πλεονέκτημα του χωρισμού του Deathly Hallows σε δύο μέρη, είναι η δυνατότητα να μείνουν όσο πιο πιστοί μπορούν στο βιβλίο. Θα μπορούσε όμως τελικά να εξελιχθεί σε μειονέκτημα, αν λάβουμε υπ 'όψιν ότι τα καλύτερα (και πιο action-packed) κομμάτια του βιβλίου ήταν σίγουρα στο 2ο μισό. Ευτυχώς, η ταινία δεν πέφτει στην παγίδα να πλατειάσει στις σκηνές στα δάση (στις χειρότερες σκηνές του τελευταίου βιβλίου δηλαδή) και μάλιστα τις εκμεταλλεύεται, για να κάνει κάτι που δεν κατάφερε να κάνει επαρκώς σε 6 ταινίες: να χτίσει τις σχέσεις μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών. Κερδίζοντας αυτό το στοίχημα, δεν δυσκολεύεται να κρατήσει το ενδιαφέρον, προσφέροντας εξαιρετικά γυρισμένες σκηνές δράσης (η φυγάδευση του Harry απ' το σπίτι των θείων του, η επίσκεψη στο Υπουργείο, το Godric's Hollow κτλ), με το ενδιάμεσο να μην υστερεί σε ρυθμό.

Και τώρα στο εγκώμιο για τον David Yates. O τύπος ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον Harry Potter απ' την 5η ταινία, καλούμενος να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το χειρότερο μέχρι τότε σενάριο, αλλά και πάλι κατάφερε να δώσει στη σειρά τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χρειαζόταν για τη συνέχεια. Καθόλου περίεργο ότι έφτασε τελικά να γυρίσει και τις 3 τελευταίες ταινίες, και εδώ δείχνει πιο καθαρά από ποτέ, ότι κοιτάει στα μάτια τον Alfonso Cuaron για το στέμμα του καλύτερου σκηνοθέτη της σειράς. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ομορφιά των περιοχών της Βρετανίας όπου κλήθηκε να γυρίσει την ταινία (και φυσικά το ταλέντο του cinematographer Eduardo Serra), και προσφέρει εντυπωσιακά πλάνα με οποιοδήποτε στοιχείο κι αν έχει για φόντο: δάση, λιβάδια, βουνά, γκρεμοί, ποτάμια, λίμνες ή χιόνι, όλα τα συνδυάζει με μαεστρία, χωρίς να φαίνονται παράταιρα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι σε συνεχόμενες σκηνές. Και φυσικά πρέπει να του αποδώσεις την ευθύνη για την ερμηνευτική ωρίμανση των Grint-Radcliffe-Watson, που για πρώτη φορά στέκονται επάξια δίπλα στους φτασμένους ενήλικες συμπρωταγωνιστές τους.

Ειδικής μνείας αξίζει η σκηνή όπου εξηγείται ο μύθος των Κλήρων του Θανάτου. Σε ένα υπέροχο animated clipάκι των 3-4 λεπτών που θα ζήλευε και ο παλιός καλός Tim Burton, μπορείς να δεις γιατί είναι το Deathly Hallows η καλύτερη μέχρι τώρα ταινία της σειράς. Ο David Yates έχει ζήσει πια τον κόσμο της J.K. Rowling, τον έχει αγαπήσει και την 3η φορά που το επισκέπτεται, ξέρει πώς να φέρει μαζί του και τον θεατή. Καταπληκτική ατμόσφαιρα, έντονες συναισθηματικές, αλλά και χιουμοριστικές σκηνές, προσοχή στη λεπτομέρεια (βλέπε την ανατριχιαστική σκηνή με τον Νέβιλ στο Hogwarts Express) φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, που θέτει γερές βάσεις για το τελευταίο μέρος που θα δούμε το καλοκαίρι.

Read more...

2009 in Movies: Part 5

#1. Black Dynamite: Ζώντας σε μέρες όπου το ευγενές genre της παρωδίας επροσωπείται από αηδίες τύπου "Meet the Spartans" και "Epic/ Superhero/ Whatever Movie", η ποιότητα του Black Dynamite εκπλήσσει και ενθουσιάζει. Η ταινία αποτελεί παρωδία-tribute στο είδος του blaxploitation των 70s: μαύροι πρωταγωνιστές δέρνουν και σκοτώνουν, μαχόμενοι κατά της λευκής κυριαρχίας (βλ. Shaft για παράδειγμα). Κρατάει την cheesy μουσική, τα φτηνά εφέ, το over-acting, τις παλιομοδίτικες αλλαγές των σκηνών και φυσικά το άφθονο ψευτο-ξύλο και τις διακοσμεί -ως παρωδία που σέβεται τον εαυτό της- με θανατηφόρες ατάκες και πανέξυπνους διαλόγους. Πραγματικά μυρίζει 70ίλα και προσφέρει γέλιο μέχρι δακρύων, χωρίς όμως να είναι γελοία. Ο Michael Jai White, στο ρόλο του βετεράνου που μάχεται υπέρ της δικαιοσύνης, απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ. Δείτε το trailer για να νιώσετε την ατμόσφαιρα, ανοίξτε τις μπύρες και απολαύστε. 4/5

#2. The Boat That Rocked: Στα 1960s, ο Radio Rock, έναν παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός στεγάζεται σε ένα πλοίο, μακρυά από το χέρι του νόμου. Ο νεαρός Carl στέλνεται απ' τη μητέρα του να ζήσει στο πλοίο μαζί με το νονό του, τον "καπετάνιο" του σταθμού, ενώ ταυτόχρονα η βρετανική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει το Radio Rock που "δηλητηριάζει" με την μουσική του τη νεολαία. Ο Richard Curtis αποφάσισε επιτέλους να κάνει ταινία χωρίς το Hugh Grant. Και είναι σίγουρα απ' τις καλύτερές του. Το φανταστικό cast, με μπροστάρηδες τον Philip Seymour Hoffman, τον Nick Frost και τον Bill Nighly, ντύνει αξιολάτρευτους χαρακτήρες, και φτιάχνουν ένα όμορφο σύνολο με πολλή μουσική και πολύ γέλιο, φόρο τιμής στη δεκαετία της απενοχοποίησης της rock. 3,5/5

#3. The Road: Ένας πατέρας και ο γιος του, προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο, σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, προχωρώντας προς τις ακτές της Αμερικής. Βασισμένη στο πολυβραβευμένο βιβλίο του Cormac McCarthy (συγγραφέα και του καταπληκτικού No Country for Old Men), η ταινία αδιαφορεί για τις αιτίες της καταστροφής, για τους λόγους που τρέπουν τους πρωταγωνιστές σε φυγή, ακόμα και για τα ονόματα των χαρακτήρων. Είναι μια ωμή περιπέτεια επιβίωσης, με συγκλονιστικές ερμηνείες τόσο απ' τον Viggo Mortensen όσο κι απ' τον μικρό Kodi Smit-McPhee, που δείχνει από τα 14 του χρόνια ότι θα απασχολήσει πολύ τη βιομηχανία του κινηματογράφου στο μέλλον. Γυρισμένο σε περιοχές πληγμένες από ηφαιστειακές εκρήξεις και από τον τυφώνα Κατρίνα, τα τοπία είναι εντυπωσιακά και ανατριχιαστικά. Μπορεί να μην προσφέρει την κλιμάκωση που περιμένεις, αλλά και πάλι το The Road είναι ένα εξαιρετικό δράμα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. 3,5/5

#4. Harry Potter and The Half-Blood Prince: Ο Harry Potter επιστρέφει στο Hogwarts για 6η χρονιά, με την επάνοδο του Λόρδου Voldemort να είναι αυτή τη φορά ευρέως γνωστή και αποδεκτή από το Υπουργείο Μαγείας. Προσπαθώντας να βοηθήσει τον καθηγητή Dumbledore να βρει τρόπο να εμποδίσει την υπεροχή της μαύρης μαγείας, θα ανακαλύψει μεγάλα μυστικά, και θα ζήσει μαζί με τους φίλους και τους εχθρούς του, τη δυσκολία της εφηβείας. Σίγουρα η πιο ώριμη ταινία της σειράς, και αυτό αποδίδεται κυρίως στην εξαιρετική σκηνοθεσία του David Yates, που φτιάχνει απίστευτη ατμόσφαιρα και μεταδίδει υπέροχα τη σκοτεινή και επικίνδυνη εποχή που βρίσκονται οι ήρωές του. Αν και έχω αρκετά παράπονα από τον Steve Kloves, που για άλλη μια φορά αφήνει εκτός σεναρίου εξαιρετικά κομμάτια του βιβλίου, ο βασικός σκελετός του έχει μεταφερθεί σωστά στη μεγάλη οθόνη. Ευτυχώς, αν και απευθύνεται και σε μικρές ηλικίες, δεν έχει δεχτεί σημαντικές επεμβάσεις, και είναι όσο σκοτεινό και μαγικό θα έπρεπε. 3,5/5

#5. Precious: Η Precious είναι μια υπέρβαρη κοπέλα, που ζει ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να περιμένει: ψυχολογική και σωματική κακοποίηση απ' τη μητέρα της, σεξουαλική κακοποίηση απ' τον πατέρα της, περιθωριοποίηση απ' τους συνομίλικούς της. Φτωχή, με σοβαρά εκπαιδευτικά κενά, χωρίς να νιώθει αγάπη από πουθενά, περιγράφει τη ζωή της, το καινούριο της σχολείο και τον αγώνα για τις επιταγές της Πρόνοιας. Μπορεί η ταινία να έχει κάνει πάταγο, αλλά η φήμη της απορρέει κατά κύριο λόγο απ' την ωμότητα και τη σκληρότητά της. Όχι ότι δεν είναι ποιοτική. Αντιθέτως, είναι καλογυρισμένη και έχει τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς. Πέραν αυτών όμως, το Precious δεν ξεφεύγει από το κλασικό καλούπι του είδους, ενώ προσπαθώντας να σοκάρει, είναι γεμάτο υπερβολές. Δυνατή ταινία αλλά όχι τόσο όσο γράφεται. 3,5/5

Read more...