The Losers (2010)

>> Τρίτη 13 Ιουλίου 2010



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Sylvain White
Σενάριο: Peter Berg, James Vanderbilt (βασισμένο στο ομώνυμο comic του Andy Diggle)
Παίζουν: Jeffrey Dean Morgan, Zoe Saldana, Chris Evans, Idris Elba

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση, περιπέτεια σε κωμικό πακέτο




Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που ελέγχεται απ' τη CIA, θα πέσουν θύματα προδοσίας απ' τον πράκτορα που τους ελέγχει, τον διαβόητο Max. Θέλοντας να πάρουν εκδίκηση για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους, και να βγάλουν τα ονόματά τους απ' τη λίστα θανάτου της CIA, οι “Losers” αρχίζουν να κυνηγούν τον άνθρωπο που έκλεψε τη ζωή τους. 


Όπως έχω γράψει και εδώ, το The Losers είναι ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου comics, αλλά δεν είχα μεγάλες προσδοκίες απ' την κινηματογραφική μεταφορά του. Το σεβάστηκε το Hollywood;

Θεατής Α': Έχεις διαβάσει το comic;

Κατ' αρχάς να σε προειδοποιήσω ότι η ταινία καλύπτει χοντρά χοντρά τα 6 πρώτα τεύχη (το “Goliath” arc δηλαδή). Ενώ θα δεις μπόλικες σκηνές/ατάκες παρμένες καρμπόν απ' το comic, δεν θα δεις ούτε την ίδια σειρά στα γεγονότα, ούτε όλα να γίνονται ακριβώς τα ίδια (μπλεγμένα μεταξύ τους, ουκ ολίγα σημεία), ούτε να γίνονται και τα πάντα. Και αν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ταινία δράσης σαν μεταφορά του αγαπημένου σου comic, θα απογοητευτείς πλήρως. Το συναίσθημα και το πολιτικό μήνυμα απουσιάζουν πλήρως. Το μεγαλειωδών διαστάσεων σχέδιο του Max δεν εμφανίζεται καν. Hell, ακόμα και μια απ' τις καλύτερες action σκηνές του πρώτου arc (την απόδραση με το κότερο ντε) κατάφεραν και άφησαν απ' έξω. Οι χαρακτήρες μπορεί να μην είναι τόσο κλόουν όσο φαινόταν απ' το trailer, αλλά έχουν σίγουρα γίνει περισσότερο κωμικοί. Στα συν, το casting ήταν εξαιρετικό, ειδικά o Chris Evans κι ο Jeffrey Dean Morgan παίζουν όπως ακριβώς είχες στο μυαλό σου τον Jensen και τον Clay αντίστοιχα. Ενώ ξεκινάει όμως εξαιρετικά, στο τέλος καταφέρνει να σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου απ' τη σύγχυση, αφού ξέρεις πόσο εξαιρετικό θα μπορούσε να είναι. Σε 90 λεπτά, χάνει την ευκαιρία να αναδείξει την καταπληκτική ιστορία που έχει πίσω του, και μένει σε μια μέτρια μεταφορά της εισαγωγής της.

Θεατής Β': Δεν έχεις διαβάσει το comic;

Αν δεν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ανάλαφρη περιπέτεια με μπόλικες εκρήξεις, ξύλο και πιστολίδι, γαρνιρισμένο με κλασικό αμερικάνικο χιουμοράκι, θα περάσεις μια χαρά. Σκηνοθετικά, ο Sylvain White, νομίζω μπορούσε και πολύ χειρότερα. Πέρα απ' την τρελά υπερβολική χρήση του slow-motion, στήνει ωραία τα πλάνα του και προς τιμήν του, δεν ακολουθεί την συνήθη τακτική των σύγχρονων action ταινιών, και σου δείχνει τι ακριβώς γίνεται στις σκηνές δράσης. Λίγο καλύτερους κομπάρσους να είχε πάρει κιόλας, θα ήμουν πολύ πιο ευχαριστημένος. Να δούμε λίγο και τα υπόλοιπα όμως. Μετά το πρώτο 20λεπτο, το σενάριο είναι αρκετά κακογραμμένο, και ενώ διαχειρίζεται ωραία τις ανατροπές του, πετάει στο ενδιάμεσο ένα κολλάζ ατακών απ' το comic, σε συνδυασμό με τους κλασικούς ανούσιους διαλόγους της αμερικάνικης κωμωδιοπεριπέτειας. Τα εφέ είναι αρκετά καλά (και παραδόξως λιτά), η μουσική επένδυση υποφερτή και η δράση αξιόλογη.

Συνοψίζοντας, δεν νομίζω να εντυπωσιάσει κανέναν, fan ή όχι του comic. Αλλά είναι μια ελαφριά ταινιούλα για ζεστό καλοκαιρινό βράδυ όπου θέλεις να δεις κάτι απλό που δεν απαιτεί πολλή σκέψη. Η 1,5 ώρα κυλάει σαν νεράκι, κι αν σου αρέσουν γενικά οι χαζοταινίες δράσης του Hollywood, θα περάσεις αρκετά καλά.

Read more...

Ranking M. Night Shyamalan

>> Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Πολυσυζητημένος, με πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς. Έχει κατηγορηθεί ότι είναι “one-trick pony”, ότι κλέβει ιδέες μέχρι κι από παιδικές εκπομπές, ότι έχει καβαλήσει το καλάμι και έχει χάσει το μπούσουλα, και έχει αποκτήσει φήμη κυρίως για την χρήση των twists στο τέλος κάθε ταινίας του. Με αφορμή την κυκλοφορίας της τελευταίας του ταινίας, (το The Last Airbender, που έχει χαντακωθεί απ' τους Αμερικάνους κριτικούς) αποφάσισα να δω όλες τις ταινίες του (να ξαναδω μάλιστα 3 απ' αυτές) και να επιχειρήσω να τις κατατάξω. Παρακάτω θα διαβάσεις τις σκέψεις μου για όλες τις ταινίες του (πλην της πρώτης, το Praying with Anger δεν φαίνεται να κυκλοφορεί σε οποιοδήποτε μέσο), και στο τέλος μια σύνοψη για το πώς τελικά βλέπω εγώ τον M. Night Shyamalan ως σκηνοθέτη-σεναριογράφο. Ακολουθούν λοιπόν οι ταινίες, ξεκινώντας απ' τη χειρότερη και ανεβαίνοντας.

Read more...

Matchstick Men (2003)

>> Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

Ελληνικός τίτλος: Επαγγελματίες Απατεώνες


Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ridley Scott
Σενάριο: Nick Griffin, Ted Griffin (βασισμένο στο βιβλίο του Eric Garcia)
Παίζουν: Nicolas Cage, Sam Rockwell, Alison Lohman, Bruce Altman, Bruce McGill

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Ελαφρύ δράμα, κομπίνες και απατεώνες





Δυο κομπιναδόροι, ζουν εξαπατώντας ανυποψίαστους μεσήλικες, πουλώντας τους σε εξωφρενικές τιμές προϊόντα, με κάλυψη δώρα που δεν πρόκειται ποτέ να παραλάβουν. Ενώ ψάχνουν όμως την ευκαιρία για την μεγάλη απάτη (και τα πολλά λεφτά), θα μπει στη ζωή του ενός η 14χρονη κόρη που δεν είχε ποτέ πριν συναντήσει. Θα αρχίσει να δένεται μαζί της και να ξεπερνάει τις ιδιοτροπίες του, αλλά κι εκείνη δείχνει μια περίεργη κλίση στο επάγγελμά του.


Δεν ξέρω αν το έχω ξαναγράψει εδώ μέσα, αλλά τρελαίνομαι για heist/con movies (και αγαπάω το Hustle φυσικά). Μια παγίδα στην οποία πέφτουν όμως συχνά, είναι να να βασίζονται υπερβολικά στη ληστεία/απάτη και να αμελούν τους χαρακτήρες τους (βλέπε πχ το The Italian Job του 2003, το The Score ή το Heist). Don't get me wrong, τις λατρεύω κι αυτές. Είναι γρήγορες, διασκεδαστικές και σε αρκετό βαθμό έξυπνες. Αλλά την υπέρβαση κάνουν πια - “μετά το 2000” that is - λίγες ταινίες του είδους, με το The Bank Job να ανήκει παραδόξως σ' αυτήν την κατηγορία. Νομίζω ότι πλέον μπορώ να εντάξω εκεί και το Matchstick Men. Σίγουρα απ' τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Sir Ridley Scott, πράγμα που τη αδικεί κατάφορα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο δράμα, που ξεδιπλώνεται με μαεστρία, βάζοντας το χαρακτήρα του πρωταγωνιστή του μπροστά από κόλπα εντυπωσιασμού που επιτρέπει το είδος. Κάπου εδώ αρχίζω να πλέκω το εγκώμιο του Nic Cage. Πραγματικά σ' αυτήν την ταινία αποδεικνύει ότι όταν θέλει, μπορεί να παίξει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ. Ποιο Leaving Las Vegas και ποιο Adaptation, ο άνθρωπος εδώ κεντάει: παίζοντας έναν έξυπνο αλλά τρομερά ανασφαλή απατεώνα, με γερές δόσεις OCD, κάνει κωμωδία, κάνει δράμα, κάνει τα πάντα! Και θα μπορούσες να πεις ότι η ταινία είναι ένα one-man-show, αν δεν ήταν τόσο εξαιρετικοί στους ρόλους τους και ο Sam Rockwell και η Alison Lohman. Όλοι μαζί, με γερή βάση την εξαιρετική σκηνοθεσία του Ridley Scott, φτιάχνουν μια εξαιρετική ταινία, που καταφέρνει να είναι ελαφριά και διασκεδαστική, και ταυτόχρονα γεμάτη αγωνία, ένταση και συναίσθημα.

Read more...

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP