Bob le Flambeur (1956)

Ελληνικός τίτλος: Μπόμπ, ο τζογαδόρος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Melville

Σενάριο: Jean-Pierre Melville, Auguste Le Breton

Παίζουν: Roger Duchesne, Daniel Cauchy, André Garet, Gérard Buhr

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, heist

Μεσήλικας χαρτοπαίχτης βρίσκεται σε άμεση ανάγκη ρευστού, και παρά το ιστορικό του στις γαλλικές φυλακές, οργανώνει μεγάλη ληστεία σε καζίνο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες που του υπαγορεύει ο εθισμός του. Το σχέδιο γίνεται πολύπλοκο όταν η αστυνομία -με τον αρχηγό της οποίας ο Bob έχει συνάψει μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας- μαθαίνει το σκοπό του.

Όχι, noir δεν γύριζαν μόνο οι Αμερικάνοι. Ο Jean-Pierre Melville δείχνει εδώ για πρώτη φορά γιατί θεωρείται σημαντικός εκπρόσωπος του είδους στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού, συνεργαζόμενος με τον Auguste Le Breton, έναν απ' τους πιο αγαπημένους στη χώρα του συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, για μια ταινία που δικαίως κατέχει σήμερα τον χαρακτηρισμό του “κλασικού”. Ξεκίνησα το Bob le Flambeur περιμένοντας μια καθαρόαιμη heist ταινία, αλλά ακόμα κι αν και σ' αυτό το είδος στέκεται πολύ ψηλά, είναι τελικά σαν noir που διαπρέπει. Πιστό στον τίτλο του, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση την ίδια τη ληστεία να επισκιάσει τον κεντρικό ήρωα, παρουσιάζοντας τον όχι μόνο σαν τον εγκέφαλο ενός εγκλήματος, αλλά μπαίνοντας στον “κόπο” να μας δείξει τη ζωή ενός αδιόρθωτου τζογαδόρου, που αναπνέει παρέα με τράπουλες και ζάρια. Ο Roger Duchesne φτιάχνει έναν εικονικό χαρακτήρα, οργανωμένο και καλόκαρδο, αλλά ταυτόχρονα πολύ επιρρεπή στο πάθος του και κατά βάθος, τραγικό. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, και προσωπικά εξεπλάγην με το πόσο καλά δουλεύει το είδος έχοντας σαν φόντο τον γραφικό λόφο της Μονμάρτης και τα παριζιάνικα δρομάκια, αντί για τις μουντές αμερικάνικες πόλεις με τους ουρανοξύστες και το καυσαέριο. Αν πρέπει να γκρινιάξω οπωσδήποτε για κάτι, είναι αφενός το μοντάζ, το οποίο βρήκα πολλές φορές άγαρμπο. Σε αρκετά σημεία τα κοψίματα είναι τόσο απότομα, που νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης από φόβο να μην υπάρξει “νεκρός” χρόνος, επέλεγε απλά να φύγει με ταχύτητας σφαίρας απ' την μια σκηνή στην άλλη. Αφετέρου, νομίζω ότι ενώ δίνει την ευκαιρία για μια γεύση απ' τα ήθη της εποχής, ο χαρακτήρας της Isabelle Corey έμεινε ανεκμετάλλευτος, και με τον τρόπο που αξιοποιήθηκε, η παρουσία της είναι τελικά λίγο “ξεκάρφωτη”. Παρόλα αυτά, το Bob le Flambeur είναι σαν σύνολο μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, που συνδυάζει ένα όμορφα σχεδιασμένο heist, με δράμα και έξοχη noir ατμόσφαιρα.

Read more...

Timecrimes (2007)

Ελληνικός τίτλος: Εγκλήματα στο χρόνο

Original τίτλος: Los cronocrímenes

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nacho Vigalondo

Σενάριο: Nacho Vigalondo

Παίζουν: Nacho Vigalondo, Karra Elejalde, Candela Fernández, Bárbara Goenaga

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μυστήριο, time-travel

Ο Hector και η γυναίκα του έχουν μετακομίσει σε καινούριο σπίτι. Όντας σε σχετικά απομακρυσμένο τόπο στην εξοχή, η περιοχή προσφέρεται για εξερεύνηση. Με ένα ζευγάρι κιάλια αν χείρας, ο Hector αρχίζει να βλέπει παράξενα πράγματα στο κοντινό δάσος και πριν περάσουν πολλές ώρες, θα συναντήσει μια ποδηλάτη, έναν μυστήριο επιστήμονα και έναν ύποπτο μασκοφόρο.

Λίγο από τρόμο στην αρχή για να βάλει στην πρίζα, τρελό σασπένς και μπόλικο μυστήριο που αρχίζει σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Σαν κάθε ταινιούλα χαμηλού budget που σέβεται τον εαυτό της, το Timecrimes (ισπανικής παραγωγής) δεν φλυαρεί αλλά σε ρίχνει κατ' ευθείαν στο ψητό, και βάζει στόχο να σου κάνει το μυαλό αλοιφή σε κάθε καινούριο λεπτό που μπαίνει. Το καταφέρνει απόλυτα, και σε κερδίζει απ' την αρχή με την φανταστική του ατμόσφαιρα και το mindfucking σκηνικό του. Φαινομενικά απλό, αλλά τελικά τόσο έξυπνο, θα σου ρίξει αρκετές φορές το σαγόνι στο πάτωμα, και θα σε έχει σε αγωνία ακόμα κι όταν νομίζεις πως ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Οι λάτρεις των ταινιών που ασχολούνται με ταξίδια στο χρόνο πρέπει να το βάλουν σε άμεση προτεραιότητα. Όπως και το Primer, μπορεί να σου αφήσει μερικά θολά σημεία (αν και σ' αυτό δεν είναι απαραίτητη δεύτερη θέαση, απλά λίγη σκέψη όταν τελειώσει) αλλά θα απολαύσεις απίστευτα την ένταση επί 90 λεπτά. Προτείνεται η θέαση χωρίς παρέα, σε εντελώς σκοτεινό χώρο.

Το Hollywood ετοιμάζει λέει remake με τον Tom Cruise. Με όλη μου την καρδιά εύχομαι να πατώσει.

Read more...

2009 in Movies: Part 7

Πάμε στο προτελευταίο part του αφιερώματος.

#1. (500) Days of Summer: Νεαρός γνωρίζει νεαρά. Ο νεαρός ερωτεύεται παράφορα, αλλά η νεαρά θέλει απλά μια χαλαρή σχέση. Η ταμπέλα "ρομαντική κωμωδία" το αδικεί κατάφορα για δυο λόγους. Πρώτον το βάζει εξ' ορισμού στην ίδια κατηγορία με τις πατάτες του κιλού που βγάζει το Hollywood κάθε χρόνο με ό,τι πιθανό διάσημο ζευγάρι μπορούμε να φανταστούμε. Δεύτερον, όπως λέει ωραιότατα ο αφηγητής, μη γελιέστε, "this is not a love story". Εντάξει είναι, μονόπλευρη τουλάχιστον. Είναι όμως τόσο φρέσκο και τόσο καλογραμμένο, που η υπεροχή του ξεπερνά τα όρια του είδους. Καταπληκτικοί χαρακτήρες, ωραιότατο χιούμορ, φανταστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Σίγουρα όχι το ρομάντζο που περιμέναμε, και μια απ' τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. 4,5/5

#2. Up in the Air: Ένας μεσήλικας ζει πετώντας σε διαφορετικές πόλεις των ΗΠΑ κάθε μέρα, απολύοντας υπαλλήλους εταιρειών. Δεν δέχεται οποιοδήποτε είδους δεσμό, και αρνείται πεισματικά να κάνει σοβαρή σχέση. Σε καιρούς που μια νέα ταλαντούχα κοπέλα έρχεται και βάζει σε κίνδυνο το επάγγελμά του, θα γνωρίσει μια γυναίκα που θα τον κάνει να ξανασκεφτεί τις θεωρίες που με τόση ζέση μεταδίδει. Ένας εξαιρετικός George Clooney απογειώνει την καινούρια ταινία του Jason Reitman, ένα μείγμα κωμωδίας και δράματος. Και δουλεύει πραγματικά εξαιρετικά και στα δύο είδη, με απλό χιούμορ αλλά και πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες. Ξεχωρίζει για τις εξαιρετικές σκηνές απολύσεων, και για τον ήρωά της, ο οποίος ξεκινάει ως ένα κλασικός εργασιομανής που κυνηγάει τις μικρές χαρές της ζωής χωρίς να θέλει να δεθεί συναισθηματικά, και καταλήγει σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο που αναζητάει την οικογένεια και την αγάπη. Πλησιάζοντας στο φινάλε, δίνει μια ωραιότατη κλωτσιά στα χολιγουντιανά κλισέ, και παραδίδει ένα πανέμορφο κλείσιμο. 4/5

#3. The Milk of Sorrow [La teta asustada]: Διαδραματιζόμενη στις φτωχογειτονιές του Περού, η ταινία διηγείται την ιστορία μια κοπέλας, που έχει πεισθεί ότι πάσχει απ' την ασθένεια του "γάλατος της θλίψης" που μεταδίδεται κατά τις τοπικές παραδόσεις μέσω του θηλασμού, όταν η μητέρα είναι θύμα βιασμού κατά την εγκυμοσύνη ή λίγο μετά απ' αυτή. Έχοντας μεγαλώσει με το φόβο ότι θα έχει την ίδια μοίρα, έχει κλειστεί στο εαυτό της και αποφεύγει κατά το δυνατόν οποιαδήποτε κοινωνική επαφή. Όταν η μητέρα της πεθάνει, θα αρχίσει να δουλεύει ως οικιακή βοηθός για μια νευρωτική πλούσια, για να μαζέψει αρκετά χρήματα ώστε να τη μεταφέρει για να ταφεί στον τόπο καταγωγής της. Ωραία σκηνοθετημένο δράμα, με αρκετές αλληγορικές εικόνες και καταπληκτική ερμηνεία απ' την πρωταγωνίστρια. Πολύ βαρύ και αργό για το μέσο θεατή, αλλά ο λάτρης του καλλιτεχνικού κινηματογράφου θα θαυμάσει τα στατικά κάδρα του και τη σε βάθος απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης μια βασανισμένης κοπέλας. Αν μη τι άλλο, οι παραγκουπόλεις του Περού δεν είναι ένα σκηνικό που βλέπουμε συχνά. 3,5/5

#4. Dead Snow [Død snø]: Νορβηγική ταινία τρόμου που ακολουθεί την συνηθισμένη συνταγή: παρέα φοιτητών Ιατρικής πάνε διακοπές σε καλύβα μέσα στα χιόνια και ξαφνικά τους επιτίθενται ζόμπι, αρχίζοντας να τους καθαρίζουν έναν-έναν. Το twist; Τα ζόμπι είναι πτώματα Ναζί που είχαν ξεμείνει απ' το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην περιοχή! Ο σωστός τίτλος για την ταινία θα ήταν "Red Snow", δυστυχώς όμως ήταν πιασμένος. Θα χορτάσεις αίμα στο χιόνι και μερικά πολύ ωραία πετσοκόμματα, διανθισμένα απ' ΟΛΑ τα κλισέ του είδους. Τρόμο δεν θα νιώσεις προφανώς, στο gore στηρίζεται και αυτό, όπως και το 95% των σύγχρονων ταινιών του είδους. Ενώ δεν το λες σε καμία περίπτωση κωμωδία, έχει μπόλικο χαβαλέ (το περιμένεις απ' το concept ήδη, Nazi-zombies λέμε!), και ενώ εν τέλει δεν φτάνει το Zombieland, είναι ένα πολύ ευχάριστο 90λεπτο για τους λάτρεις του είδους. 3/5

#5. The Imaginarium of Doctor Parnassus: Έχοντας αποκτήσει δόξα ως το τελευταίο έργο στο οποίο εμφανίζεται ο αδικοχαμένος Heath Ledger, το Imaginarium ακολουθεί μια παράξενη τετράδα που γυρίζει στο σύγχρονο Λονδίνο δίνοντας παραστάσεις που υπόσχονται στο θεατή ένα ταξίδι σ' έναν ονειρικό κόσμο που δημιουργεί το μυαλό του Doctor Parnassus: ο ίδιος ο Dr Parnassus που έχει κάνει συμφωνία με το διάβολο για να ζήσει αιώνια, η κόρη του Valentina, που στα 16 χρόνια της θα γίνει η αμοιβή του διαβόλου για το δώρο του, έναν νάνος και ο βοηθός τους. Ενώ όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να αποτραπεί η μοίρα της Valentina, η τετράδα θα σώσει έναν μυστήριο άνδρα, τον Tony, που θα ανατρέψει τα πάντα. Εμπλουτισμένο με την γνώριμα πλούσια φαντασία του Terry Gilliam, η ταινία μπορεί να ξεκινάει περίεργα, αλλά στην πορεία προσφέρει ονειρικά σκηνικά, και ενδιαφέρουσα ιστορία. Τη θέση του Heath Ledger (που πέθανε γύρω στη μέση των γυρισμάτων) παίρνουν ο Johnny Depp, o Jude Law και ο Colin Farrell. Και είναι και οι τέσσερις εξαιρετικοί, όπως φυσικά και ο Christopher Plummer. Γενικά η ταινία, αν και μοιάζει περισσότερο με κολλάζ σκηνών, είναι ένα διασκεδαστικό αποτέλεσμα, με μπόλικη φαντασία. Μην περιμένετε καμιά συγκλονιστική ιστορία, αλλά μην το παρατήσετε και στο πρώτο 20λεπτο. 3/5

Θα ακολουθήσει το τελευταίο part του αφιερώματος, το top10 μου για το 2009 και μερικά σχόλια για τους νικητές των Best Picture και Best Director στα Όσκαρ, μιας και δεν προλαβαίνω να γράψω πριν την απονομή. :P

Read more...

2009 in Movies: Part 6

Πλησιάζοντας προς το τέλος του αφιερώματος, ας δούμε κάποιες απ' τις προτάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου για το 2009.

#1. Thirst [Bakjwi]: Ο μεγάλος Chan-wook Park (Oldboy, Sympathy for Lady/Mr Vengeance, JSA) αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα είδος που είναι στη μόδα τώρα τελευταία: τα vampires. Και διδάσκει για άλλη μια φορά πώς γυρίζεις ένα έπος. Απ' την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ακόμα μια βαμπιρο-ταινία του σωρού. Ο πρωταγωνιστής του (Sang-hyun) είναι ένας ιερέας, ο οποίος αποφασίζει να γίνει εθελοντής σε ένα πείραμα που έχει σκοπό τη δημιουργία εμβόλιου για έναν φονικό ιό. Το πείραμα θα στραβώσει και όλοι οι συμμετέχοντες θα πεθάνουν. Όλοι εκτός απ' αυτόν, αφού θα του μεταγγίσουν κατά λάθος αίμα από βαμπίρ, μετατρέποντας κι αυτόν σε βρυκόλακα. Ξεχάστε τα μυτερά δόντια και τα ανοιχτόχρωμα μάτια. Ο Sang-hyun είναι ένας φαινομενικά φυσιολογικός άνθρωπος, απλά έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις, αυτοθεραπεύεται, χρειάζεται αίμα για να ζήσει, και το σώμα του καταστρέφεται όταν πέσει πάνω του το φως του ήλιου. Μη θέλοντας να βλάψει άλλους ανθρώπους για να ικανοποιήσει τη δίψα του, θα μπλεχτεί με μια οικογένεια που γνώριζε από παιδί, και θα αναπτύξει μια περιπετειώδη σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα. Για άλλη μια φορά, ο Chan-wook Park γράφει καταπληκτικούς χαρακτήρες και σε τραβάει στην ιστορία απ' ο πρώτο λεπτό. Χωρίς νεκρά σημεία, με εξαιρετική και έντονη σκηνοθεσία, δίνει τόσο ωμό ρεαλισμό σε μια φανταστική ιστορία, που αρχίζεις να πιστεύεις ότι πραγματικά συμβαίνει αυτό κάπου σε μια μικρή πόλη της Κορέας. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, το Thirst θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του κορεάτικου θρίλερ που έχουν γερό στομάχι. 4,5/5

#2. The White Ribbon [Das weisse Band]: O Michael Haneke είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ' τους πιο ιδιαίτερους εν ζωή σκηνοθέτες - σεναριογράφους. Οι ταινίες του είναι ποτισμένες με σκληρές, ρεαλιστικές εικόνες, και αγγίζει πάντα βαριά κοινωνικά θέματα, περνώντας βαθιά μηνύματα. Το White Ribbon μπορεί να είναι και το καλύτερό του έργο. Αυτή τη φορά γυρίζει ένα ασπρόμαυρο δράμα που λαμβάνει χώρα σε ένα γερμανικό χωριό, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τη φαινομενική ηρεμία, παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν: καταστροφές στη σοδειά, θάνατοι, ατυχήματα, απαγωγές και βασανιστήρια. Στο μέσο αυτών, οι χωριανοί, ένας δάσκαλος, ένας βαρόνος, ένας πάστορας, ένας γιατρός και οι οικογένειες τους και μια ομάδα παιδιών. Γυρισμένο αριστοτεχνικά, το White Ribbon ασχολείται με τα θέματα που μαστίζουν την κοινωνία της εποχής: η θρησκευτική καταπίεση, η ενδοοικογενειακή βία, η υποταγή στην αριστοκρατία. Διηγείται απλά τη γέννηση του φασισμού, και όπως συνηθίζει αφήνει ένα ανοιχτό φινάλε, καλώντας το θεατή να σκεφτεί και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Σίγουρα βαριά ταινία, που δεν διασκεδάζει, αλλά ανταμείβει όσους αγαπούν την τέχνη και την ουσία στον κινηματογράφο. 4/5

#3. A Prophet [Un Prophète]: Ένας 19χρονος αραβικής καταγωγής, ο Malik, καταδικάζεται σε 6χρονη κάθιρξη, με κατηγορίες βίας εναντίον αστυνομικού. Απ' την πρώτη κιόλας μέρα θα γίνει θύμα ρατσιτικών επιθέσεων, και για να δεχτεί την προστασία μια συμμορίας Κορσικανών, θα συμφωνήσει να σκοτώσει έναν τρόφιμο που θα καταθέσει κατά της μαφίας. Μετά απ' αυτό, θα ανέβει σταδιακά τάξη στη συμμορία και αργότερα θα αρχίσει με τη βοήθεια ενός φίλου του τη δική του "επιχείρηση" τροφοδοσίας της φυλακής με ναρκωτικά. Ο Προφήτης είναι μικρό δείγμα της δύναμης του καλού γαλλικού κινηματογράφου. Επιβλητική ατμόσφαιρα, σφιχτό σενάριο χωρίς υπερβολές και ένας Tahar Rahim στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που δείχνει να ωριμάζει μαζί με τον χαρακτήρα του όσο περνάει η ώρα. Άψογο σκηνοθετικά, αποδίδει ιδανικά το κλίμα της φυλακής και δίνει μια χροιά από κλασικές gangsterοταινίες στο 2ο μισό του. 4/5

#4. The Girl with the Dragon Tatoo [Män som hatar kvinnor]: Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο απ' την τριλογία του Stieg Larsson, το Män som hatar kvinnor ακολουθεί έναν πρόσφατα ατιμασμένο δημοσιογράφο που καλείται να ερευνήσει την εξαφάνισης μιας γυναίκας από ένα νησί στο οποίο κατοικεί μια πανίσχυρη οικογένεια. Με τη βοήθεια μια νεαρής χάκερ, θα προσπαθήσει να βρει στοιχεία που θα τον φέρουν κοντά στην αλήθεια, έχοντας όμως να αντιμετωπίσει τα πολλές φορές εχθρικά μέλη της οικογένειας. Πολύ υποτιμημένη ταινία, που έχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα καλό θρίλερ: ωραίο backstory, πολύ μυστήριο, συναρπαστικούς "villains" και εν τέλει ανατριχιαστικό φινάλε. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο κάνει εξαιρετική δουλειά, ενώ το πακέτο συμπληρώνουν τα παγωμένα τοπία της Σουηδίας, που κόβουν την ανάσα. Σε κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες, η ιστορία ξεδιπλώνεται με μαεστρία και μπόλικο σασπένς, και δεν κουράζει σε κανένα σημείο της. Ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό θρίλερ, που πρέπει να δουν οπωσδήποτε όσοι λατρεύουν τις καλές αστυνομικές ιστορίες. 4/5

#5. The Secret in their Eyes [El secreto de sus ojos]: Άκομη μια ξενόγλωσση ταινία για φέτος που καταπιάνεται με ντετεκτίβικες αναζητήσεις ενόχων: στην Αργεντινή του 1974, μια νεαρή δασκάλα βρίσκεται βιασμένη και νεκρή στο σπίτι της. Ένας δικαστικός υπάλληλος υπόσχεται στο σύζυγό της ότι θα κάνει τα πάντα για να φέρει τον ένοχο στα χέρια των αρχών, με τη βοήθεια του μέθυσου φίλου και συνεργάτη του. Σχεδόν 30 χρόνια μετά απ' την αποτυχία του να αποδώσει δικαιοσύνη, επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να ανακαλύψει τη μοίρα του δολοφόνου. Συναρπαστική αστυνομική ιστορία, που ρίχνει το βάρος της στις σχέσεις των ανθρώπων που έχουν μπλεχτεί στην υπόθεση: απ' τη μια ο Espojito με τον φίλο του Sandoval και την συνάδελφό τους Irene, απ' την άλλη ο δολοφόνος και κάπου στη μέση ο πικραμένος σύζυγος που δηλώνει ότι δεν θα διστάσει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Τους χαρακτήρες ντύνει μια εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία, που αν και στηρίζεται σε κλασικές φόρμες του είδους, κατορθώνει να προσφέρει καινούριες ιδέες. Η ταινία παίρνει άριστα τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά και κατορθώνει να σε κρατήσει στην άκρη της καρέκλας σου μέχρι και το συγκλονιστικό της φινάλε. 4/5

#6. Broken Embraces [Los abrazos rotos]: Ένας τυφλός σεναριογράφος δέχεται μια αναπάντεχη επίσκεψη που τον αναγκάζει να κοιτάξει 14 χρόνια πίσω, στην περίοδο που χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα σκηνοθετούσε ταινίες. Για τις ανάγκες της τελευταίας του ταινίας είχε γνωρίσει τη Lena, που τον παρέσυρε σε μια μοιραία ερωτική περιπέτεια, γεμάτη πάθος και αγάπη, αλλά και ζήλια και ενοχές. Χωρίς να είναι κάτι συγκλονιστικό, η νέα συνεργασία του Perdo Almodóvar με την Penelope Cruz είναι -όπως θα περιμέναμε- άψογη τεχνικά και με πολύ δυνατές ερμηνείες, ενώ η ταινία-μέσα-στην-ταινία δουλεύει επίσης πολύ καλά. Δυστυχώς η ιστορία είναι αρκετά αδύναμη και κρατάει με το ζόρι το ενδιαφέρον του θεατή στο 2ο μισό της. Κλασική υπόθεση ενός παράνομου έρωτα, του συζύγου που στο όνομα της ζήλιας καταστρέφει τα πάντα και του υιού που ορκίζεται να εκδικηθεί τον πατέρα του, ο οποίος και τον μισούσε λόγω της διαφορετικότητάς του. Δεν θα την παρατήσεις στη μέση, αλλά θα κοιτάξεις πολλές φορές το ρολόι σου και θα αναπολήσεις με νοσταλγία τα προηγούμενα αριστουργήματα του Almodóvar. Το Broken Embraces μπορεί να είναι σχετικά καλό, αλλά σίγουρα δεν ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία. 3/5

Read more...

2009 in Movies: Part 2

Συνεχίζω το αφιέρωμα για τις αξιόλογες ταινίες του 2009. Παρακάτω, τρεις εξαιρετικές ταινίες για τρεις διαφορετικούς πολέμους, και δυο αγγλικές που χάνουν στα σημεία το χαρακτηρισμό του “πολύ καλού”.

#1. Inglourious Basterds: Ο αγαπημένος Quentin Tarantino έκανε την πλάκα του με το Death Proof και επιστρέφει στον παλιό καλό του εαυτό. Αυτή τη φορά δείχνει την αγάπη του στο ...σχεδόν ομώνυμο Inglorious Bastards, action b-movie από την Ιταλία και στον Sergio Leone, με μια ιστορία που ήθελε αρχικά να ονομάσει “Once upon a Time in Nazi Occupied France”. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας: μια ομάδα Εβραίων στρατιωτών από την Αμερική, που δεν περιμένουν την επίσημη ένταξη της χώρας τους στον πόλεμο, αλλά πέφτουν με αλεξίπτωτα στη Γαλλία και αρχίζουν να μαζεύουν γερμανικά σκαλπ, ένας Γερμανός αξιωματικός με ταλέντο στην εξόντωση Εβραίων και μια νεαρή -μαντέψτε- Εβραία που λειτουργεί έναν κινηματογράφο στο Παρίσι. Και στο μέσο, ένα σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ. Όπως περιμέναμε από τον QT, πλούσιος διάλογος (στην πλειοψηφία του στα Γερμανικά/Γαλλικά/Ιταλικά παρακαλώ, κόντρα στην μόδα του Hollywood που θέλει όλες τις εθνικότητες να μιλάνε αγγλικά), και λίγες αλλά ουσιώδεις σκηνές δράσεις, ενώ την παράσταση κλέβουν ο εξαιρετικός Christoph Waltz και ο απολαυστικός Brad Pitt. Καλογυρισμένο, με εξαιρετικές μουσικές επιλογές, ίσως κουράσει αυτούς που περιμένουν ταινία δράσης, αλλά για μένα είναι η ταινία της χρονιάς. 4,5/5

#2. The Hurt Locker: Η ταινία-έκπληξη για το 2009, ακολουθεί μια ομάδα πυροτεχνουργών, που αφοπλίζουν βόμβες στους δρόμους του Ιράκ. Στη διάρκεια των αποστολών, θα συγκρουστούν με τους συμπολεμιστές τους, θα δουν φίλους να πεθαίνουν, θα σκοτώσουν αλλά και θα δεθούν με Ιρακινούς. Το σενάριο ενώ είναι επιφανειακό, είναι αρκετό για να σε τραβήξει στον εύθραυστο κόσμο του πολέμου, ενώ προσωπικά δεν βρήκα χτυπητά προπαγανδιστικά μηνύματα. Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο ατού του Hurt Locker, είναι η εξαιρετική φωτογραφία, που προσδίδει μεγάλη ένταση και σασπένς στις σκηνές των στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ πολύ καλή είναι και η ερμηνεία του Jeremy Renner. Εστιάζοντας σε μικρό κομμάτι του πολέμου, καταφέρνει να μην πλατιάσει, και η καλοσχεδιασμένη δράση δεν θα κουράσει ποτέ τον θεατή. Επίπεδα “Generation Kill” δεν φτάνει ούτε γι' αστείο, αλλά και πάλι είναι ένα πολύ αξιόλογο δράμα για τον πόλεμο του Ιράκ. 4/5

#3. Nefes: Vatan sagolsun aka The Breath: Η πρώτη τουρκική ταινία που “τόλμησα” να δω, και με εξέπληξε ευχάριστα. Η εναρκτήρια σεκάνς παρακολουθεί μια ομάδα στρατιωτών που κινούνται για να ενισχύσουν ένα φυλάκιο συμπατριωτών τους, στα βουνά της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας. Η πορεία τους θα διακοπεί από επίθεση ανταρτών του PKK, που θα αφήσει την ομάδα με δυο νεκρούς, και έναν αρχηγό με επιθυμία για εκδίκηση. Η επιθυμία αυτή θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όταν ένας αντάρτης με το παρατσούκλι “Γιατρός” αρχίζει να κάνει παρεμβολές στον ασύρματο του, προειδοποιώντας για επικείμενη επίθεση στο φυλάκιο. Στις μέρες που μεσολαβούν, η κάμερα ακολουθεί το στρατιώτη στις υπηρεσίες, στις ασκήσεις, στα πειράγματα και στα τραγούδια με τους συμπολεμιστές του, όταν επικοινωνεί με τους γονείς και τους αγαπημένους του, όταν φυλάει σκοπιά, όταν τραβάει τη σκανδάλη... Τα πλάνα από τα χιονισμένα βουνά κόβουν την ανάσα, η μουσική ανεβάζει τους παλμούς και η σκηνοθεσία σπάει κόκαλα με την αριστοτεχνική αντιπαραβολή του απλού στρατιώτη, του αντάρτη, του διψασμένου για αίμα αξιωματικού και του συγγενή που μαθαίνει τον πόλεμο από το τηλεφώνημα και από το στρατιωτικό αυτοκίνητο που σταματάει έξω απ' το σπίτι του, φέρνοντας νέα θανάτου. Ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα, και τρανή απόδειξη ότι ένα πολεμικό δράμα δεν χρειάζεται τεράστιο προϋπολογισμό, βαρβάτα εφέ και πλήθη κομπάρσων, για να είναι εξαιρετικό. 4/5

#4. The Damned United: Βασισμένο στο ομώνυμο (αμφιλεγόμενο) βιβλίο του David Peace, βιογραφικό δράμα που αφηγείται την προπονητική καριέρα του Brian Clough. Τι το εξαιρετικό έκανε ο εν λόγω κύριος; Μόλις στα 30 του χρόνια κρέμασε τα παπούτσια και ανέλαβε χρέη προπονητή. Το ταλέντο του έγινε εμφανές όταν μαζί με τον στενό φίλο και συνεργάτη του, Peter Taylor, έφερε την Derby County, αρχικά στην πρώτη κατηγορία, και στη συνέχεια στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος, εκθρονίζοντας τη Leeds του προσωπικού του “εχθρού”, Don Revie. Η εμμονή του όμως με την δημοσιότητα και οι πολυδάπανες πρωτοβουλίες του για τις μεταγραφικές κινήσεις, τον έφεραν σε σύγκρουση με τη διοίκηση, που τελικά απομάκρυνε το προπονητικό δίδυμο. Μόνος του πια αναλαμβάνει τη “μισητή” Leeds, με τις ιδιοτροπίες του να τον φέρνουν κι εδώ αντιμέτωπους με τους παίχτες, τους μετόχους και τον κόσμο. Παρά την εξαιρετική ενσάρκωση του Brian Clough από τον Michael Sheen, ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, φαίνεται ότι κάτι λείπει. Ο Tom Hooper κάνει κούρσα για να χωρέσει σε 1,5 ώρα ποδόσφαιρο, δράμα, συγκρούσεις, θρίαμβο και μετάνοια. Αναμενόμενο είναι περνάει τα πιο πολλά απ' αυτά εντελώς επιφανειακά. Σίγουρα είναι αξιόλογη ταινία (ειδικά για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου), αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, χρειαζόταν τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα για να παρουσιάσει πιο σωστά μια τόσο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. 3/5

#5. An Education: Μια 16χρονή μαθήτρια στο Λονδίνο του '60, προσπαθεί να ισορροπήσει την αγάπη της για τη μουσική, την τέχνη και τη Γαλλία, με το όνειρο των γονέων της να σπουδάσει στην Οξφόρδη. Στο δρόμο της θα εμφανιστεί ένας γοητευτικός 30άρης που φέρεται να ικανοποιεί και την ίδια αλλά και τους γονείς της. Η ταινία ξεκινάει καλά, ως ένα coming-of-age δράμα εποχής, με την έφηβη που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα με τα διπλά της χρόνια. Μπαίνοντας όμως στο τελευταίο μισάωρο, οι χαρακτήρες χωλαίνουν και το ρομάντζο καταντάει αδιάφορο και προβλέψιμο. Το φινάλε δε, είναι απ' τα πιο πρόχειρα έχω δει φέτος, μέσα σε ένα 5λεπτο επιχειρεί να περάσει ένα μήνυμα που είναι και εν τέλει αμφισβητίσιμο. Η ωραία απεικόνιση της εποχής, ο εξαιρετικός Alfred Molina, και η πολύ καλή Carey Mulligan κρατάνε την ταινία, που ενώ δεν προλαβαίνει να κουράσει, καταφέρνει να απογοητεύσει. 3/5

Το αφιέρωμα συνεχίζεται, μέχρι τότε enjoy!

Read more...