Fear and Loathing in Las Vegas (1998)

Ελληνικός τίτλος: Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Terry Gilliam

Σενάριο: Terry Gilliam, Tony Grisoni, Tod Davies, Alex Cox (βασισμένο στο βιβλίο του Hunter S. Thompson)

Παίζουν: Johnny Depp, Benicio del Toro, Toby Maguire, Christina Ricci

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μαύρη κωμωδία, ναρκωτικά, σουρεάλ

Ένας δημοσιογράφος και ο ψυχοπαθής δικηγόρος του πηγαίνουν στο Las Vegas για να καλύψουν ένα αγώνα με μοτοσυκλέτες, έχοντας στις βαλίτσες τους κάθε είδος ναρκωτικού που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Φτάνοντας με το cabrio τους στο Las Vegas, θα χαθούν στη μαστούρα τους, και θα επιχειρήσουν να κυνηγήσουν το πολυπόθητο αμερικάνικο όνειρο. Αντί αυτού, θα ανακαλύψουν το φόβο, την παράνοια και
μερικές τρελές περιπέτειες.

Η ταινία είναι ουσιαστικά μια βουτιά στις παραισθήσεις των δυο πρωταγωνιστών,μια σουρεαλιστική εμπειρία που δείχνει απ' την πρώτη στιγμή ότι φέρει την υπογραφή του Terry Gilliam. Πλούσιες εικόνες, τρελά παιχνίδια της κάμερας, ξεχειλίζει από φαντασία και ευρηματικότητα. Ακόμα και μ' αυτά όμως, η ταινία δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τις φανταστικές ερμηνείες του Johnny Depp και κυρίως του Benicio del Toro. Στις καλύτερες στιγμές τους και οι δύο, παίρνουν ένα ήδη τρομερά αστείο σενάριο και το κάνουν ξεκαρδιστικό. Δύο είναι τα βασικά σημεία στα οποία στέκονται οι επικριτές του Fear and Loathing in Las Vegas. Κατ' αρχάς, ότι φαίνεται αστεία μόνο αν είσαι κι εσύ μαστουρωμένος. Πειράζει που νηφάλιος εγώ, γονάτισα απ' τα γέλια σε ουκ ολίγα σημεία; Αν και είμαι σίγουρος ότι ο μέσος stoner θα την απολάμβανε πολύ περισσότερο ζώντας παρόμοιες καταστάσεις την ίδια στιγμή. :P Σε κάθε περίπτωση συνιστώ να υπάρχει δίπλα σου τουλάχιστον μια μπύρα, θα τη ζητήσει σύντομα ο οργανισμός σου. :P Το δεύτερο σημείο είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ιστορία, αλλά είναι ένα συνονθύλευμα περίεργων σκηνών χωρίς νόημα. Διαφωνώ και εδώ. Ξεπερνώντας το σημείο ότι αυτές οι "περίεργες σκηνές" είναι ευφυέστατες και ξεκαρδιστικές, η ταινία μπορεί να ερμηνευτεί μεταξύ άλλων, ως μια σπουδή στον κόσμο των ναρκωτικών των 60s -με καταδίκη τελικά και της "νόμιμης" αλλά και της "παράνομης" πλευράς- και ως ένα ταξίδι στην καρδιά του αμερικάνικου όνειρου καθώς και της -όπως δείχνει το φινάλε- καταστροφής του. Αν και πολύ έξυπνα γραμμένη όμως, σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα αρέσει σε όλους. Έχει ιδιότροπο μαύρο χιούμορ (που αν καταφέρεις όμως να εκτιμήσεις θα περάσεις ένα ξεκαρδιστικό 2ωρο) και είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ο ορισμός του σουρεαλιστικού. Προτείνεται στους λάτρεις του "παράξενου", που μπορούν να απολαύσουν κάτι διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα, χωρίς να ψάχνουν απαραίτητα το βαθύτερο (αν όντως υπάρχει) νόημα. Θα τη βρουν παραπάνω από απολαυστική, παρά τα ελαφρά της ατοπήματα.

Read more...

Dark City (1998)

Ελληνικός τίτλος: Σκοτεινή Πόλη

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Alex Proyas

Σενάριο: Alex Proyas, Lem Dobbs, David S. Goyer

Παίζουν: Rufus Sewell, Kiefer Sutherland, William Hurt, Jeniffer Connelly

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Επιστημονικής Φαντασίας

Η ιστορία (με λίγα λόγια)

Ο John Murdoch (Rufus Sewell) ξυπνάει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείο, έχοντας χάσει τη μνήμη του. Προσπαθώντας να καταλάβει ποιος είναι, ανακαλύπτει ότι καταζητείται από την αστυνομία για μια σειρά φόνων, ενώ ταυτόχρονα τον κυνηγούν κάποια παράξενα πλάσματα, οι “Strangers”, οι οποίοι μπορούν να κοιμίσουν όλους τους κατοίκους της Dark City και να πειραματιστούν πάνω τους. Στο δρόμο του θα βρεθεί ένας παράξενος γιατρός (Kiefer Sutherland) που φαίνεται να γνωρίζει πώς θα μπορέσει να σταματήσει το σχέδιο των Strangers και να σώσει την πόλη.

Σχόλια

Καταπληκτική sci-fi ταινία, με γερές δόσεις μυστηρίου και σασπένς. Ο Proyas δημιουργεί μια θεοσκότεινη μητρόπολη του μέλλοντος, και καταφέρνει να μεταδώσει στον θεατή τον ίδιο φόβο και την ίδια αγωνία που έχουν και οι ήρωές του. Η μουσική δίνει ακόμα περισσότερους πόντους, δένοντας ιδανικά με τις σκηνές δράσης και μεταφέροντας την αίσθηση του σκοτεινού μέλλοντος. Ο Rufus Swell κάνει εξαιρετική δουλειά στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά αυτός που πραγματικά κλέβει την παράσταση είναι ο συγκλονιστικός Kiefer Sutherland, στο ρόλο της μισοτρελαμένης ιδιοφυΐας. Στο σύνολό της, η ταινία έχει γρήγορο ρυθμό, δεν κουράζει σε κανένα σημείο, είναι πανέξυπνη και πανέμορφη. Μην τη χάσετε.

Σημείωση: Δείτε οπωσδήποτε την Director's Cut έκδοση και όχι την απλή. Με 11 λεπτά παραπάνω έχει σαφέστατα πιο ομαλή εξέλιξη της ιστορίας, ενώ παραλείπει και το ελαφρώς άστοχο narration στην αρχή.

Read more...

Rushmore (1998)

Ελληνικός τίτλος: Ο Αρχάριος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Wes Anderson

Σενάριο: Wes Anderson, Owen Wilson

Παίζουν: Jason Schwartzman, Bill Murray, Olivia Williams, Brian Cox

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μείγμα κοινωνικού δράματος και κωμωδίας.

Η ιστορία (με λίγα λόγια)

Ο 15χρονος Max Fischer (Jason Schwartzman), είναι μαθητής στο ιδιωτικό σχολείο Rushmore. Πρωταγωνιστεί σε κάθε εξωσχολική δραστηριότητα, όντας ιδρυτής/αρχηγός σε πολλές λέσχες και clubs, ενώ παράλληλα γράφει και σκηνοθετεί θεατρικά έργα. Φυσικά, μένει έτσι πίσω στα μαθήματά του, και οι κακοί του βαθμοί απειλούν να του κοστίσουν την αποβολή από το Rushmore. Στα προβλήματά του έρχεται να προστεθεί ο έρωτας με την δεσποινίδα Cross (Olivia Williams), καθηγήτρια στο Rushmore, που θα βάλει τον ίδιο και τον καινούριο του φίλο, τον βιομήχανο Herman Blume (Bill Murray), σε μεγάλες περιπέτειες.

Πώς μας φάνηκε;

Πολύ γλυκιά ταινία, με ιστορία που σε τραβάει από την αρχή, και συμπαθέστατους πρωταγωνιστές. Ο 18χρονος τότε, Jason Schwartzman δίνει ρέστα στο ρόλο του μικρού “ηγέτη” που δεν σταματάει σε τίποτα για να πετύχει το στόχο του. Εξαιρετική και η Olivia Williams, και φυσικά ο πάντα άψογος Bill Murray. Πολύ γέλιο βγάζουν οι χαρακτήρες των παιδιών του τελευταίου, με τη βαριά σκωτσέζικη προφορά τους. Αξιομνημόνευτα και τα υπόλοιπα παιδιά, με πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες. Η σκηνοθεσία του Wes Anderson εξαιρετική, με τεχνικές που βλέπουμε και στα επόμενα έργα του, και η μουσική επένδυση είναι ιδανική.

Γενικά, φοβερά προσεγμένη ταινία, και στις παραμικρές λεπτομέρειες. Δεν κουράζει, είναι πανέξυπνο και αφήνει μια γλυκιά γεύση στο τέλος. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Read more...