2011 Movie Bits: Part 1

Captain America: The First Avenger (3/5)

Η πιο πρόσφατη των ταινιών της Marvel για τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν στο υπερθέαμα των Avengers που θα απολαύσουμε τον Μάιο, βάζει ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο της καλύτερης. Για το Iron Man 2 και το Thor τα έχω πει στα αντίστοιχα posts, αλλά ας θυμίσω ότι μίσησα τους τρόπους με τους οποίους η Marvel διάλεξε να κάνει τις ταινίες ελκυστικές, και που συνοψίζονται στη ταυτόχρονη χρήση αφενός φτηνού χιούμορ που έφτανε στα όρια της παρωδίας και αφετέρου εντελώς “φτιαχτής” και cheesy ατμόσφαιρας. Μεγάλο μέρος της εκτίμησής μου για το Captain America λοιπόν προήλθε απ' την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση που ακολούθησαν εδώ οι δημιουργοί. Σοβαρή ταινία, χωρίς χαζά comic reliefs (μέχρι κι ο πρόγονος του Tony Stark απέφευγε τις πολλές σαχλαμάρες!) ή προπαγανδιστικά μηνύματα, και με ξεκάθαρη έμφαση στο action κομμάτι του δημοφιλούς χαρακτήρα. Προφανώς ως κλασικό καλοκαιρινό blockbuster, δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει ιδιαίτερα από σεναριακές φόρμουλες του είδους, αλλά τουλάχιστον είναι πιο καλογυρισμένο απ' την πλειοψηφία των comic book μεταφορών της σειράς (πόσο ωραία χρώματα) και ξεκολλώντας από την τακτική της διακωμώδησης της ιστορίας του, είναι και πολύ πιο διασκεδαστικό απ' αυτές.

The Adjustment Bureau (3/5)

Πολιτικός ερωτεύεται κοπέλα, αλλά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να εμποδίσουν τη συνέχιση της σχέσης τους. Η sci-fi ιδέα πίσω απ' αυτές τις δυνάμεις, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και το Adjustment Bureau είναι αρκετά τίμιο στην υποστήριξή της. Για ταινία που δίνει credits στον Philip K Dick, βέβαια, δεν ανταποκρίνεται πάντα στις απαιτήσεις, και βγάζει λίγο μάτι ότι δεν έχει καλοσκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους δικαιολογεί τις συμπτώσεις της. Παρά την προχειρότητα όμως κάποιων plot points, η σχέση που έχει στον πυρήνα της, πείθει. Βοηθάει ο εξαιρετικός Matt Damon που αντί για μια απλά διεκπεραιωτική ερμηνεία φαίνεται να γουστάρει, και καταφέρνει να δώσει μόνος του λίγο παραπάνω βάθος στον χαρακτήρα του. Τελικά, η ταινία με κέρδισε με την πολύ καθαρή φωτογραφία και την ωραία ψευτο-indie αισθητική της, και το love story μου άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αν οι καλές ιδέες του ήταν λίγο πιο καλοδουλεμένες, μπορεί και να γινόταν ένα sci-fi διαμαντάκι, αλλά ακόμα και έτσι, το Adjustment Bureau είναι 100% feel-good material.

Limitless (3,5/5)

Σε συνέχεια με το από πάνω, άλλη μια εξαιρετική ιδέα που με καλύτερη εκτέλεση θα γινόταν αριστούργημα: αποτυχημένος τύπος επιχειρεί να διώξει το writer's block του με ένα μυστήριο ναρκωτικό που υπόσχεται ότι θα του δώσει πρόσβαση στο 100% του εγκεφάλου του. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, είναι ξεκάθαρα η σκηνοθεσία. Τα φίλτρα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για να τονιστεί η διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων του εγκεφάλου του ήρωα, είναι καταπληκτικά. Όμως και το γράψιμο στα πρώτα 70 λεπτά είναι εξαιρετικό, εισάγοντας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια ενός σύγχρονου “υπερ-ήρωα” και στήνοντας γύρω του ένα ωραιότατο θρίλερ με συνωμοσίες και κυνηγητά. Το τελευταίο μισάωρο δυστυχώς είναι αρκετά πρόχειρο και το φινάλε εντελώς άτσαλο, αλλά δεν χαλάνε και την συνολική αίσθηση της ταινίας, που είναι τελικά ένα πολύ καλό δράμα μυστηρίου, με έναν εξαιρετικό Bradley Cooper σε mode εξιλέωσης για όλες τις ερμηνείες-αγγούρια της υπόλοιπης καριέρας του.

The Lincoln Lawyer (3/5)

Uber-cool δικηγόρος που ειδικεύεται στο να υπερασπίζεται και να γλιτώνει απ' τη φυλακή “κακούς”, πέφτει σε τύπο που φαίνεται να έχει αδιάβλητο σχέδιο για να αθωωθεί, και φυσικά κάπου εκεί ξυπνάει η συνείδησή του. Αν σου φαίνεται υπερβολικά οικείο το παραπάνω, δεν έχεις καθόλου άδικο. Σκηνικό που έχουμε δει σε δικαστικό δράμα πολλές φορές, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Και χαρακτήρας που επίσης είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Α, και αν θυμάσαι, το προηγούμενο δικαστικό δράμα με τον Matthew McConaughey δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Κι όμως, προσπαθώντας να με πείσει ότι αφενός δεν είναι μια απ' τα ίδια και ότι αφετέρου ο McConaughey έχει κάποιο ταλέντο που δεν περιλαμβάνει κοιλιακούς και τρέξιμο σε ηλιόλουστα θέρετρα, το Lincoln Lawyer πρέπει να ομολογήσω ότι με κέρδισε. Ναι, πολλές φορές φαίνεται από χιλιόμετρα τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, και από φωτογραφία και μοντάζ το λες και αρκετά πρόχειρο σε σημεία. Όμως έχει κομμάτια πραγματικά εντυπωσιακά (οι σκηνές με τον Michael Peña πχ), καθώς και μερικά ωραία twists που αν δεν το κάνουν να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από την κοινή ταινία του είδους, του δίνουν τουλάχιστον αρκετούς bonus πόντους. Ο McConaughey με εξέπληξε ευχάριστα παίζοντας μια ταιριαστά παραποιημένη έκδοση του εαυτού του, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Η ταινία είναι γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον, και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να περάσει για κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό -πλην “σοβαρό”- δικαστικό δράμα. Κατηγορία στην οποία πετυχαίνει διάνα.

30 Minutes or Less (1/5)

Η ταινία μου τράβηξε την προσοχή υποσχόμενη έμπνευση από την απίστευτη ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τελικά το μόνο κοινό σημείο που είχε μ' αυτήν ήταν η ιδέα ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να ληστέψει μια τράπεζα φορώντας βόμβα-γιλέκο. Το 30 Minutes or Less αποδείχθηκε κωμωδία στην οποία κανένας απολύτως συντελεστής δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τη φήμη του. Ο Ruben Fleischer δεν δείχνει ούτε δείγμα της φαντασίας με την οποία σκηνoθέτησε το Zombieland και οι κωμικοί του cast παίζουν μια νερωμένη έκδοση του πιο συνηθισμένου τους ρόλου, χωρίς νεύρο ή ίχνος προσπάθειας. Οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τυπικά κουρασμένα “αστεία”, προσπαθώντας κιόλας να το παίξουν σινεφίλ βάζοντας τους χαρακτήρες να πετάνε random αναφορές σε ταινίες δράσης. Η φιλία των ηρώων δεν πείθει, το ρομάντζο είναι εντελώς άστοχο και η “σχέση” του χαρακτήρα του Danny McBride με τον πατέρα του είναι εντελώς προβλέψιμη και κλισέ. Αστεία σημεία υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί, και η ταινία κρατάει τόσο λίγο που καταφέρνει να σου κρατήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον. Γενικά όμως, παρά τις υποσχέσεις, το 30 Minutes or Less δεν είναι τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε αρκετά έως πολύ καλύτερη εκδοχή.

Read more...

The Losers (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Sylvain White

Σενάριο: Peter Berg, James Vanderbilt (βασισμένο στο ομώνυμο comic του Andy Diggle)

Παίζουν: Jeffrey Dean Morgan, Zoe Saldana, Chris Evans, Idris Elba

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση, περιπέτεια σε κωμικό πακέτο

Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που ελέγχεται απ' τη CIA, θα πέσουν θύματα προδοσίας απ' τον πράκτορα που τους ελέγχει, τον διαβόητο Max. Θέλοντας να πάρουν εκδίκηση για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους, και να βγάλουν τα ονόματά τους απ' τη λίστα θανάτου της CIA, οι “Losers” αρχίζουν να κυνηγούν τον άνθρωπο που έκλεψε τη ζωή τους. 

Όπως έχω γράψει και εδώ, το The Losers είναι ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου comics, αλλά δεν είχα μεγάλες προσδοκίες απ' την κινηματογραφική μεταφορά του. Το σεβάστηκε το Hollywood;

Θεατής Α': Έχεις διαβάσει το comic;

Κατ' αρχάς να σε προειδοποιήσω ότι η ταινία καλύπτει χοντρά χοντρά τα 6 πρώτα τεύχη (το “Goliath” arc δηλαδή). Ενώ θα δεις μπόλικες σκηνές/ατάκες παρμένες καρμπόν απ' το comic, δεν θα δεις ούτε την ίδια σειρά στα γεγονότα, ούτε όλα να γίνονται ακριβώς τα ίδια (μπλεγμένα μεταξύ τους, ουκ ολίγα σημεία), ούτε να γίνονται και τα πάντα. Και αν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ταινία δράσης σαν μεταφορά του αγαπημένου σου comic, θα απογοητευτείς πλήρως. Το συναίσθημα και το πολιτικό μήνυμα απουσιάζουν πλήρως. Το μεγαλειωδών διαστάσεων σχέδιο του Max δεν εμφανίζεται καν. Hell, ακόμα και μια απ' τις καλύτερες action σκηνές του πρώτου arc (την απόδραση με το κότερο ντε) κατάφεραν και άφησαν απ' έξω. Οι χαρακτήρες μπορεί να μην είναι τόσο κλόουν όσο φαινόταν απ' το trailer, αλλά έχουν σίγουρα γίνει περισσότερο κωμικοί. Στα συν, το casting ήταν εξαιρετικό, ειδικά o Chris Evans κι ο Jeffrey Dean Morgan παίζουν όπως ακριβώς είχες στο μυαλό σου τον Jensen και τον Clay αντίστοιχα. Ενώ ξεκινάει όμως εξαιρετικά, στο τέλος καταφέρνει να σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου απ' τη σύγχυση, αφού ξέρεις πόσο εξαιρετικό θα μπορούσε να είναι. Σε 90 λεπτά, χάνει την ευκαιρία να αναδείξει την καταπληκτική ιστορία που έχει πίσω του, και μένει σε μια μέτρια μεταφορά της εισαγωγής της.

Θεατής Β': Δεν έχεις διαβάσει το comic;

Αν δεν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ανάλαφρη περιπέτεια με μπόλικες εκρήξεις, ξύλο και πιστολίδι, γαρνιρισμένο με κλασικό αμερικάνικο χιουμοράκι, θα περάσεις μια χαρά. Σκηνοθετικά, ο Sylvain White, νομίζω μπορούσε και πολύ χειρότερα. Πέρα απ' την τρελά υπερβολική χρήση του slow-motion, στήνει ωραία τα πλάνα του και προς τιμήν του, δεν ακολουθεί την συνήθη τακτική των σύγχρονων action ταινιών, και σου δείχνει τι ακριβώς γίνεται στις σκηνές δράσης. Λίγο καλύτερους κομπάρσους να είχε πάρει κιόλας, θα ήμουν πολύ πιο ευχαριστημένος. Να δούμε λίγο και τα υπόλοιπα όμως. Μετά το πρώτο 20λεπτο, το σενάριο είναι αρκετά κακογραμμένο, και ενώ διαχειρίζεται ωραία τις ανατροπές του, πετάει στο ενδιάμεσο ένα κολλάζ ατακών απ' το comic, σε συνδυασμό με τους κλασικούς ανούσιους διαλόγους της αμερικάνικης κωμωδιοπεριπέτειας. Τα εφέ είναι αρκετά καλά (και παραδόξως λιτά), η μουσική επένδυση υποφερτή και η δράση αξιόλογη.

Συνοψίζοντας, δεν νομίζω να εντυπωσιάσει κανέναν, fan ή όχι του comic. Αλλά είναι μια ελαφριά ταινιούλα για ζεστό καλοκαιρινό βράδυ όπου θέλεις να δεις κάτι απλό που δεν απαιτεί πολλή σκέψη. Η 1,5 ώρα κυλάει σαν νεράκι, κι αν σου αρέσουν γενικά οι χαζοταινίες δράσης του Hollywood, θα περάσεις αρκετά καλά.

Read more...