Thor (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh

Σενάριο: Ashley Miller, Zack Stentz, Don Payne

Παίζουν: Chris Hemsworth, Natalie Portman, Tom Hiddleston, Anthony Hopkins, Stellan Skarsgård

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Superheroes, δράση, φαντασία

Θυμάσαι το Iron Man 2; Ναι, δεν μου είχε αρέσει. Για να ξεκινήσουμε, και το Thor πέφτει στην ίδια ακριβώς παγίδα μ' αυτό, να γίνει δηλαδή περισσότερο προπομπός (και διαφημιστικό σποτ) για τους Avengers που θα δούμε (/απολαύσουμε) το επόμενο καλοκαίρι, παρά μια αυτόνομη ταινία για έναν υπερήρωα του Marvel universe. Το πρόβλημα είναι, ότι ενώ το Iron Man 2 είχε ένα κάρο προβλήματα, είχε τουλάχιστον έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή, που έβγαζε το φίδι απ' την τρύπα, και πρόσφερε απλόχερη διασκέδαση με την ερμηνεία του και μόνο. Τώρα, ο Chris Hemsworth δεν είναι ακριβώς Robert Downey Jr, και οι προσπάθειες των συντελεστών να κάνουν χιουμοριστική την ταινία, έμεναν σε σκηνές του στυλ χαχα-κοίτα-που-σκόνταψε-και-έπεσε-κάτω ή χαχα-κοίτα-τον-χοντρό-τύπο-που-τρώει-συνέχεια (aka χιούμορ νηπιαγωγείου). Αν και ευτυχώς το Thor δεν καταλήγει κι αυτό να είναι σαν παρωδία του εαυτού του, τα προβλήματά του είναι λίγο μεγαλύτερα.

Κατ' αρχάς, τα πάντα μοιάζουν παντελώς φτιαχτά, υπερβολικά και ψεύτικα, είτε μιλάμε για το ρομάντζο με την Natalie Portman (για την οποία οι σκηνοθετικές οδηγίες ήταν προφανώς “κάνε σαν χαζοχαρούμενο γυμνασιόπαιδο που του γυάλισε ένας συμμαθητής”), είτε για την ψευτο-majestic ατμόσφαιρα, με την σούπερ-δραματική μουσική και τα έντονα κοντινά πλάνα. Όντας επίσης εντελώς by-the-numbers, κάνει τον πρωταγωνιστή του, αλαζόνα αντι-ήρωα, βάζει δίπλα του ένα τσούρμο από πολυπολιτισμικά και σαχλοαστεία sidekicks, πίσω ένα τυπικό backstory έχθρας με μια άλλη φυλή και μπροστά μια πάλη για την εξουσία, ποτισμένη φυσικά με father issues. Και γύρω απ' αυτά, έχεις έναν Kenneth Branagh να παίζει με διαγώνια πλάνα, και να παραγγέλνει flamboyant ειδικά εφέ για να στολίσει την μυθική πόλη του Asgard. OK, σε αρκετά σημεία, ο οπτικός τομέας είναι όντως εξαιρετικός (βλέπε Destroyer). Και τα cameos για άλλη μια φορά είναι απολαυστικά. Και το τελευταίο 20λεπτο ήταν καλούλι. Τα υπόλοιπα όμως, sorry, αλλά δεν δούλεψαν καθόλου για μένα. Όλη η ταινία ξεπερνούσε προκλητικά τα νοητά μου σύνορα για το “κακόγουστο” και το “υπερβολικό”, και δεν ξέφυγε ούτε στο ελάχιστο απ' την κλασική ιστορία των περισσότερων απ' τις σύγχρονες υπερηρωικές ταινίες, ούτε και επιχείρησε να “πει” κάτι. Κάποιοι σίγουρα το βρίσκουν διασκεδαστικό για το είδος του, εγώ απέτυχα.

Read more...

Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)

Τι ψάχνεις από το κλείσιμο μιας εποχής; Χαρά; Συγκίνηση; Λύτρωση; Η J.K. Rowling μας έλεγε όλο και περισσότερο όσο πιο βαθιά έμπαινε στη σειρά του Harry Potter, ότι σε σκοτεινές εποχές, μπορείς -και οφείλεις- να στηριχτείς στους φίλους σου. Με άκρως εντυπωσιακό τρόπο οι Kloves και Yates βάζουν για το φινάλε αυτούς τους φίλους στο προσκήνιο, αναγνωρίζοντας ποιοι ήταν οι αφανείς ήρωες και έχοντας ευκαιρία και χρόνο αυτή τη φορά να διορθώσουν παραλείψεις του παρελθόντος και να κλείσουν παραπάνω από ικανοποιητικά πολλά sub-plots. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η κεντρική ιστορία, και στο τελευταίο μέρος της σειράς έχει γίνει μάλλον και η καλύτερη δουλειά στην μεταφορά της βασικής πλοκής. Εξαιρετικά πιστό -μέχρι και στα πιο αδύναμα κομμάτια του βιβλίου-, αλλά και με σωστές δόσεις από στυλιστικές και σεναριακές ελευθερίες, που δουλεύουν πολύ όμορφα και συμβάλλουν στην δυνατή ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Το 2ο μέρος του Deathly Hallows είναι φυσικά γεμάτο δράση, όμως δεν είναι οι εντυπωσιακές χορογραφίες και τα φαντεζί πλάνα στις μάχες που σου μένουν. Με κυρίαρχο θέμα τον αλτρουισμό και την ευγνωμοσύνη του ήρωα για την αυταπάρνηση που έδειξαν οι γύρω του, η ταινία είναι ένας άκρως συγκινητικός ύμνος στην υπέρτατη πράξη ηρωισμού, την θυσία. Γιατί τι άλλο είναι η αγάπη λέει η Rowling, αν όχι η αποδοχή της ανάγκης για απώλεια της δικής σου ζωής, αν αυτή θα σώσει χιλιάδες άλλες ψυχές; Ο David Yates ξεπερνάει τον εαυτό του σκηνοθετώντας με μαεστρία την αποδοχή αυτή από μεριάς του Harry Potter -αλλά φυσικά και του Severus Snape-, με μαγευτικά ήρεμα πλάνα, που σε βγάζουν στιγμιαία εκτός της δράσης, και βάζουν ψυχή και συναίσθημα στον αγώνα αυτόν για την επικράτηση έναντι του κακού. Σημάδι της επιτυχίας του, η συχνότητα που θα νιώθεις τα μάτια σου να βουρκώνουν, ακόμα και σε 1-2 γραμμές διαλόγου, ή μερικές νότες από το εκπληκτικό soundtrack του Alexandre Desplat. Φοβερά φορτισμένη η ταινία σε πάνω απ' τη μισή της διάρκεια, και πάντα χωρίς να χρειάζεται να ρίξει βαρύγδουπες ατάκες ή να αρμέξει στο μελόδραμα τους θανάτους οικείων προσώπων για να το πετύχει. Δεν είναι εντελώς αψεγάδιαστο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι και το τέλειο κλείσιμο ενός franchise που, όπως πολύ ωραία έθεσε ο Dark Tyler, έφτασε να είναι πολύ καλύτερο απ' όσο είχε ανάγκη να είναι.

Πανέμορφο και άκρως συγκινητικό, είναι στα αλήθεια το Τέλος μια Εποχής. Ευχαριστούμε Steve Kloves. Ευχαριστούμε David Yates. Ευχαριστούμε Joanne K Rowling.

Read more...

Ranking Harry Potter

Θεωρώ μεγάλη τύχη που μεγάλωσα ταυτόχρονα με τα βιβλία του Harry Potter, που στιγμάτισαν την παιδική μου ηλικία και (μαζί με το Age of Empires) με ανάγκασαν να μάθω αγγλικά για να μην περιμένω τις μεταφράσεις. Δεν κατάφερα να δω όλες τις ταινίες στον κινηματογράφο, αλλά θυμάμαι με νοσταλγία και εκείνα τα νοικιασμένα dvds με τα οποία καιγόμουν κάποια (μακρινά;) βράδια Παρασκευής. Με το πολυαναμενόμενο τελευταίο μέρος των περιπετειών του νεαρού μάγου να ανοίγει στις σκοτεινές αίθουσες τις επόμενες μέρες, βρήκα αφορμή να κάνω τον “μαραθώνιο” που ανέβαλα συνεχώς εδώ και πολλούς μήνες. Ακολουθούν μερικές σκέψεις για κάθε ταινία ξεχωριστά και στο τέλος μια υποτυπώδης σειρά προτίμησης. Περιέχονται φυσικά spoilers, και be warned για παρουσία υπέρμετρων επιθέτων από ένα ενθουσιώδες fanboy.

Διαβάστε περισσότερα »

Read more...

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)

Ελληνικός τίτλος: Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Rob Marshall

Σενάριο: Ted Elliott, Terry Rossio

Παίζουν: Johnny Depp, Penélope Cruz, Geoffrey Rush, Ian McShane

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια, φαντασίας, δράσης, εποχής

O Jack Sparrow κινάει να βρει την Πηγή της Νεότητας. Την ίδια ιδέα έχουν οι μονάρχες της Αγγλίας και της Ισπανίας, και ο Μαυρογένης.

Το πρώτο Pirates of the Caribbean ήταν ένα εκπληκτικά φρέσκο take στο καλοκαιρινό blockbuster, προσφέροντας απλόχερα περιπέτεια, δράση και διασκέδαση για όλη την οικογένεια. Τα sequels, επιχείρησαν να “αρμέξουν” το χαρακτήρα του Johnny Depp, ακολουθώντας πιστά τη χολυγουντιανή συνταγή του bigger-and-louder και επενδύοντας στα εφέ αντί για το γράψιμο. Παρόλα αυτά, το Dead Man's Chest ήταν αρκετά μετρημένο, ενώ το At World's End, αν εξαιρέσεις το χαώδες σενάριο και το ότι ήταν περίπου 90 λεπτά μεγαλύτερο απ' ό,τι έπρεπε, ήταν κι αυτό διασκεδαστικό.

Στο 4ο κομμάτι του franchise, επιστρέφουν μόνο ο Sparrow, ο Gibbs και ο Barbossa, τον Gore Verbinski στη σκηνοθετική καρέκλα διαδέχεται ο Rob Marshall (του απογοητευτικού προπερσινού Nine), ενώ προστίθενται οι πάντα εντυπωσιακοί Penelope Cruz και Ian McShane, ζόμπι, γοργόνες και περισσότερο υπερφυσικό στοιχείο από ποτέ. Τι λείπει; Η φρεσκάδα. Το On Strangers Tides φαίνεται απ' την αρχή εντελώς by-the-numbers, “φτιαχτό” και ψεύτικο. Όσο κι αν προσπαθεί ο εξαιρετικός Johnny Depp, δεν καταφέρνει να σε κάνει να ξεχάσεις πως τα αστεία στην πλειονότητά τους δεν είναι πετυχημένα, ο Geoffrey Rush εντελώς υπερβολικός (και κακοβαμμένος ρε φίλε, τι άθλιο μακιγιάζ ήταν αυτό), και οι καινούριοι δευτερεύοντες χαρακτήρες ελαφρώς αδιάφοροι. Τόσο αδιάφοροι in fact, που έπιασα τον εαυτό μου σε αρκετές στιγμές, να αναπολεί τους Orlando Bloom και Keira Knightley, κι ας θεωρούσα το ρομάντζο τους ένα απ' τα χειρότερα σημεία της τριλογίας.

Φυσικά, ως blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, το POTC 4 έχει αρκετά καλή δράση, μπόλικες εκρήξεις και δυνατό ήχο, ενώ ο Ian McShane καταφέρνει να φτιάξει έναν ωραιότατο villain, κι ας του δίνεται πολύ λιγότερο screen time απ' όσο θα έπρεπε. Αν λατρεύεις την εποχή, θα χορτάσει το μάτι σου σκηνικά και το αυτί σου εξαιρετικό Hans Zimmer και δυνατούς κανονιοβολισμούς, αλλά συνολικά το ταξίδι είναι αυτή τη φορά αδιάφορο και προβλέψιμο. Η φόρμουλα έχει κουραστεί εντελώς, ο χαρακτήρας του Jack Sparrow έχει δώσει πια όσα είχε να δώσει και στα υπόλοιπα απλά ανακυκλώνονται κομμάτια σεναρίου που έχεις δει σίγουρα άλλες 250 φορές. Φυσικά αν σου έλειπε τόσο το franchise και δεν σε ενοχλεί να δεις δύο ώρες ακόμα από τον Jack Sparrow να κάνει παλαβομάρες, θα το βρεις διασκεδαστικό, ειδικά στο 1ο μισό του. Αλλά ακόμα κι αν είναι μικρότερο σε διάρκεια και πιο “λογικό” απ' το προηγούμενο μέρος, είναι εύκολα η χειρότερη ταινία της σειράς.

Read more...

Harry Potter and The Deathly Hallows: Part 1 (2010) [περιέχει Spoilers]

Ακούγοντας για πρώτη φορά ότι το τελευταίο βιβλίο του Harry Potter θα “σπάσει” σε δύο ταινίες, η πρώτη σκέψη ήταν “φυσικά, θέλουν να βγάλουν τα διπλά χρήματα απ' όσο θα έβγαζαν κανονικά”. Και αν πει κάποιος απ' τους παραγωγούς, ότι αυτό δεν ισχύει, είναι ψεύτης. Ξεπερνώντας όμως το οικονομικό του θέματος, κάθε φαν της ομώνυμης σειράς βιβλίων που σέβεται τον εαυτό του, πρέπει να συνειδητοποίησε τη μεγάλη ευκαιρία υπήρχε εδώ. Οι προηγούμενες 6 ταινίες, όσο καλές κι αν ήταν (και ήταν από αρκετά, ως πολύ καλές γι' αυτό που ήθελαν να είναι), δεν μπορούσαν να δώσουν όλα όσα κατάφεραν τα βιβλία να δώσουν: να στήσουν σωστά το backstory και τις σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων, για να μην μείνουν στο τέλος “μαύρα σημεία” και λογικά κενά. Έχοντας στη διάθεσή τους λοιπόν 5 ώρες αυτή τη φορά, αντί για 2,5 , αναπόφευκτα περιμένεις μια πιστή μεταφορά που θα είναι η καλύτερη της σειράς. Πέτυχε; Ω ναι.

Αν είχα ένα βασικό πρόβλημα με την 5η και την 6η ταινία της σειράς, ήταν ότι πέρασαν τα Horcruxes (Πεμπτουσιωτές) που είχαμε ήδη δει και τους χαρακτήρες που είχαν σχέση μ' αυτά, στα ψιλά γράμματα. Εκείνο το ρημάδι το μενταγιόν ή το οικογενειακό δέντρο των Blacks πχ απ' το Τάγμα του Φοίνικα, είχαν παραμεληθεί τελείως. Ευτυχώς, η 7η ταινία καταφέρνει πριν μπει στο ψητό, να σώσει κάτι τέτοια σημεία και να δώσει στους θεατές που δεν έχουν σχέση με τα βιβλία, τις απαραίτητες πληροφορίες για να καταλάβουν τι γίνεται. Και το ακόμα καλύτερο; Δεν μπαίνει στον κόπο να υποδείξει τα αυτονόητα όπως κάνουν τα περισσότερα blockbusters που απευθύνονται σε νεαρές ηλικίες. Αναγνωρίζουν οι Kloves-Yates ότι μιλάμε πια για μια ώριμη και σκοτεινή ιστορία, που απευθύνεται σε ώριμο κοινό, οπότε και δεν χάνουν χρόνο για να εξηγήσουν κάθε παραμικρή λεπτομέρεια. Έτσι, η ταινία ξεφεύγει αρκετά απ' την παιδικότητα που ακόμα και οι πιο “σκοτεινές” απ' τις προηγούμενες ταινίες, δεν κατάφεραν να διώξουν.

 

Είπαμε ότι βασικό πλεονέκτημα του χωρισμού του Deathly Hallows σε δύο μέρη, είναι η δυνατότητα να μείνουν όσο πιο πιστοί μπορούν στο βιβλίο. Θα μπορούσε όμως τελικά να εξελιχθεί σε μειονέκτημα, αν λάβουμε υπ 'όψιν ότι τα καλύτερα (και πιο action-packed) κομμάτια του βιβλίου ήταν σίγουρα στο 2ο μισό. Ευτυχώς, η ταινία δεν πέφτει στην παγίδα να πλατειάσει στις σκηνές στα δάση (στις χειρότερες σκηνές του τελευταίου βιβλίου δηλαδή) και μάλιστα τις εκμεταλλεύεται, για να κάνει κάτι που δεν κατάφερε να κάνει επαρκώς σε 6 ταινίες: να χτίσει τις σχέσεις μεταξύ των τριών πρωταγωνιστών. Κερδίζοντας αυτό το στοίχημα, δεν δυσκολεύεται να κρατήσει το ενδιαφέρον, προσφέροντας εξαιρετικά γυρισμένες σκηνές δράσης (η φυγάδευση του Harry απ' το σπίτι των θείων του, η επίσκεψη στο Υπουργείο, το Godric's Hollow κτλ), με το ενδιάμεσο να μην υστερεί σε ρυθμό.

Και τώρα στο εγκώμιο για τον David Yates. O τύπος ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τον Harry Potter απ' την 5η ταινία, καλούμενος να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το χειρότερο μέχρι τότε σενάριο, αλλά και πάλι κατάφερε να δώσει στη σειρά τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που χρειαζόταν για τη συνέχεια. Καθόλου περίεργο ότι έφτασε τελικά να γυρίσει και τις 3 τελευταίες ταινίες, και εδώ δείχνει πιο καθαρά από ποτέ, ότι κοιτάει στα μάτια τον Alfonso Cuaron για το στέμμα του καλύτερου σκηνοθέτη της σειράς. Εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ομορφιά των περιοχών της Βρετανίας όπου κλήθηκε να γυρίσει την ταινία (και φυσικά το ταλέντο του cinematographer Eduardo Serra), και προσφέρει εντυπωσιακά πλάνα με οποιοδήποτε στοιχείο κι αν έχει για φόντο: δάση, λιβάδια, βουνά, γκρεμοί, ποτάμια, λίμνες ή χιόνι, όλα τα συνδυάζει με μαεστρία, χωρίς να φαίνονται παράταιρα μεταξύ τους, ακόμα κι αν είναι σε συνεχόμενες σκηνές. Και φυσικά πρέπει να του αποδώσεις την ευθύνη για την ερμηνευτική ωρίμανση των Grint-Radcliffe-Watson, που για πρώτη φορά στέκονται επάξια δίπλα στους φτασμένους ενήλικες συμπρωταγωνιστές τους.

Ειδικής μνείας αξίζει η σκηνή όπου εξηγείται ο μύθος των Κλήρων του Θανάτου. Σε ένα υπέροχο animated clipάκι των 3-4 λεπτών που θα ζήλευε και ο παλιός καλός Tim Burton, μπορείς να δεις γιατί είναι το Deathly Hallows η καλύτερη μέχρι τώρα ταινία της σειράς. Ο David Yates έχει ζήσει πια τον κόσμο της J.K. Rowling, τον έχει αγαπήσει και την 3η φορά που το επισκέπτεται, ξέρει πώς να φέρει μαζί του και τον θεατή. Καταπληκτική ατμόσφαιρα, έντονες συναισθηματικές, αλλά και χιουμοριστικές σκηνές, προσοχή στη λεπτομέρεια (βλέπε την ανατριχιαστική σκηνή με τον Νέβιλ στο Hogwarts Express) φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία, που θέτει γερές βάσεις για το τελευταίο μέρος που θα δούμε το καλοκαίρι.

Read more...

Prince of Persia: The Sands of Time (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Mike Newell

Σενάριο: Boaz Yakin, Doug Miro, Carlo Bernard (απ' την ιστορία του Jordan Mechner)

Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton, Ben Kingsley, Alfred Molina, Richard Coyle

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια/δράση εποχής, φαντασία

Στην αχανή αυτοκρατορία της Περσίας, βασιλεύει ένας δίκαιος άντρας, με τον αδερφό του και τους τρεις γιους του. Μετά από μια επιτυχημένη επιδρομή σε μια πόλη που φέρεται να αθέτησε τις συμφωνίες με το παλάτι, ο νεαρότερος απ' τους πρίγκιπες θα βρεθεί με ένα μυστηριώδες μαχαίρι στην κατοχή του. Όταν κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, αναγκάζεται να κρυφτεί απ' το βασιλιά με τη βοήθεια μια όμορφης πριγκίπισσας, και ανακαλύπτει τυχαία ότι το μαχαίρι έχει την ιδιότητα να γυρίζει τον κάτοχό του πίσω στο χρόνο. Αποφασισμένος να ξεδιαλύνει το μυστήριο της ενοχοποίησης του και να σώσει το βασίλειο από έναν επικείμενο κίνδυνο, θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου, συναντώντας στην πορεία του επικίνδυνους αντιπάλους αλλά και έμπιστους συνεργάτες.

Τι περιμένεις από ένα καλοκαιρινό blockbuster; Διασκέδαση. Πέρσι τέτοιον καιρό, έβγαινα απ' το Star Trek ενθουσιασμένος, έχοντας περάσει ένα εξαιρετικό δίωρο. Για το Prince of Persia είχα σαφώς χαμηλότερες προσδοκίες για τους εξής λόγους: η συγγραφική ομάδα και ο σκηνοθέτης έχουν κακό ιστορικό, η παρουσία του ονόματος του Jerry Bruckheimer είναι ισοδύναμη με μπόλικα εφέ και λίγη ουσία (πέρα λίγων εξαιρέσεων) και η ιστορία έχει δείξει ότι, κατά τη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, τα videogames πετσοκόβονται. Φυσικά η ιστορία, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έχει καμία σχέση μ' αυτήν του αντίστοιχου παιχνιδιού, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημά μας. Για άλλη μια φορά έχουμε την πολυφορεμένη φόρμουλα ενός ζευγαριού, με τη γυναίκα να πιστεύει στο πεπρωμένο και τον άντρα να την καλεί να φτιάξει μόνη της τη μοίρα της. Στην πορεία κάποια οικογενειακή προδοσία, ο ήρωας θα κυνηγηθεί ως ένοχος για κάτι που δεν έχει κάνει κτλ κτλ, διανθισμένα φυσικά με διαλόγους που βρίθουν από υπονοούμενα. Επίσης, η ταινία είναι φανερό ότι υποφέρει στον τομέα του μοντάζ, καθώς είναι δύσκολο να μην προσέξεις τα “χοντρά” κοψίματα. Όσο γκρινιάρης κι αν είμαι όμως, το αποτέλεσμα αν και προβλέψιμο, δεν παύει να είναι και ευχάριστο. Φρέσκο σκηνικό, γρήγορη δράση, ωραιότατα εφέ (αν και μερικές σκηνές προς το τέλος είναι αρκετά βαρυφορτωμένες) και ένας Alfred Molina που σβήνει όλους τους υπόλοιπους όταν βρίσκεται στην οθόνη, προσφέροντας άφθονο γέλιο. Ερμηνευτικά, εξαιρετικός ο Richard Coyle, με τους υπόλοιπους (και ειδικά τους πρωταγωνιστές Jake Gyllenhaal και Gemma Arterton) να μην εντυπωσιάζουν, χωρίς να είναι βέβαια ούτε και κακοί.

Εν τέλει, το Prince of Persia φιλοδοξεί να γίνει το νέο Pirates of the Carribbean. Σίγουρα το Curse of the Black Pearl είναι έτη φωτός ανώτερο απ' το Sands of Time, και το μέλλον του franchise δείχνει μάλλον δυσοίωνο, αλλά αν δοθεί η απαραίτητη προσοχή και αναλάβουν κάποιοι ωριμότεροι άνθρωποι το επόμενο Prince of Persia, μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ απ' το απλά καλό πρώτο μέρος. Είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά αφήνει την αίσθηση ενός καθήκοντος που έπρεπε να διεκπεραιωθεί, χωρίς μεράκι και αγάπη απ' τους συντελεστές.

Read more...

In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale (2007)

Ελληνικός τίτλος: Η Πολιορκία

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Uwe Boll

Σενάριο: Doug Taylor

Παίζουν: Jason Statham, Ron Perlman, Ray Liotta, John Rhys-Davies, Burt Reynolds

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Φαντασίας - Δράσης

Η ιστορία (υποτίθεται πως βασίζεται στα παιχνίδια Dungeon Siege, αλλά εγώ δεν βρήκα την παραμικρή ομοιότητα)

Σε έναν φανταστικό μεσαιωνικό κόσμο, ένας μάγος αποφασίζει να κατακτήσει ένα βασίλειο με ένα σωρό χειροποίητα τέρατα. Στη μέση θα μπει ένας χωρικός, ο Farmer, που κυνηγάει τα τερατάκια που απήγαγαν τη γυναίκα του.

Μας άρεσε;

Ο Uwe Boll επιστρέφει, αυτή τη φορά σε ταινία φαντασίας. Αλλά ας δούμε πρώτα τα (λίγα) θετικά: γενικά καλή ατμόσφαιρα, με ωραία εφέ και κουστούμια, εντυπωσιακή μουσική και 1-2 ωραίες μονομαχίες. Ο Jason Statham όπως πάντα σπέρνει, ενώ και ο Ray Liotta είναι πολύ πειστικός ως μισότρελος villain. Απ' το βαρυφορτωμένο cast δεν είναι κάποιος ιδιαίτερα κακός, χωρίς να εντυπωσιάζει όμως και κανένας. Ειδική μνεία νομίζω αξίζει ο Matthew Lillard, που κάνει τόσο τραγικό over-acting (υπερβάλλων ζήλος με λίγα λόγια) που καταλήγει ξεκαρδιστικός κάθε φορά που κινείται ή ανοίγει το στόμα του.

Ας περάσουμε τώρα και στο ψητό. Το σενάριο είναι ΤΡΑΓΙΚΟ με γελοίους διαλόγους και κλισέ χαρακτήρες. Τρανταχτό παράδειγμα είναι ο πρωταγωνιστής, ο κλασικός αντιήρωας που νοιάζεται μόνο για την οικογένειά του, αλλά τελικά θα σώσει τους πάντες όλους και θα γίνει βασιλιάς στη θέση του βασιλιά. Κατά τα άλλα, η ταινία αντιγράφει άπειρα σημεία από το Lord of the Rings (και από ένα σωρό άλλες ιστορίες φαντασίας): από τον Gallian – Saruman που φτιάχνει τερατάκια για να εξουσιάσει τον κόσμο, μέχρι την Muriella – Eowyn που δεν δέχεται να μείνει ασφαλής στο κάστρο της, αλλά θέλει να το παίξει κομάντο. Οι δύο μεγάλες μάχες είναι κάκιστες: οι κομπάρσοι κάνουν ό,τι να ναι και ο Uwe Boll δείχνει ότι δεν έχει ιδέα από νόμους της φυσικής, με το αποτέλεσμα να μοιάζει περισσότερο με πανηγύρι, γεμάτο με σπαθιά, βέλη, φωτιές και πιτσιρικάδες να ανεβοκατεβαίνουν δέντρα.

Γενικά μιλάμε για μια κάκιστη ταινία μεγάλης διάρκειας, που γίνεται πολύ γρήγορα βαρετή. Σίγουρα όμως υπάρχουν πολύ χειρότερες (δεν είναι πολύ κατώτερη από action μπούρδες επιπέδου Transformers), και αν βαριέσαι αγρίως και σου αρέσει το είδος, μπορεί και να ψιλο-διασκεδάσεις. Θέαση με μεγάλη παρέα έχει τα φόντα να καταλήξει σε μια νύχτα επικού χαβαλέ.

Read more...