The American (2010)

Ελληνικός τίτλος: Ο Αμερικάνος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Anton Corbijn

Σενάριο: Rowan Joffe (βασισμένο στο βιβλίο του Martin Booth)

Παίζουν: George Clooney, Paolo Bonacelli, Violante Placido

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα

Αμερικάνος hitman καταφεύγει σε ορεινό χωριό της Ιταλίας για να ξεφύγει από διώκτες του, και για να εκτελέσει άλλη μια αποστολή.

Είναι φοβερά δύσκολο να γράψω γι' αυτήν την ταινία, καθώς είμαι σίγουρος ότι ανήκω στη μειοψηφία που την βρήκε εξαιρετική. Το marketing (αφίσες, trailer κτλ) την παρουσιάζει σαν ταινία δράσης/περιπέτεια οπότε άκουσα πολλά άσχημα σχόλια από απογοητευμένους action fans που απλά βαρέθηκαν ελεεινά κατά τη θέαση της. Είναι σωστό όμως να κατηγορούμε την ταινία επειδή δεν ήταν κάτι που δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι; Το The American είναι ένα δράμα που επιχειρεί να ψυχογραφήσει έναν μοναχικό άνθρωπο σε ένα επάγγελμα που δεν του επιτρέπει να δημιουργήσει σχέσεις και που αδυνατεί να ζήσει πια τη ζωή του χωρίς να κοιτάει συνεχώς πάνω απ' τον ώμο του για εχθρούς και κινδύνους. Καταπληκτική επιλογή του George Clooney για πρωταγωνιστή, σε έναν ρόλο που μοιάζει αρκετά σ' αυτόν του Michael Clayton, και φυσικά τον στηρίζει με ευκολία, σηκώνοντας στην πλάτη του ολόκληρη την ταινία. Βέβαια η ταινία δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε ευρύ κοινό, όντας ουσιαστικά ένα one-man-show, στο οποίο δεν γίνεται κάτι ιδιαίτερο από άποψη πλοκής. Στηρίζεται στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του ήρωα, που για πρώτη φορά στη ζωή του συνάπτει δυνατές σχέσεις με ξένους ανθρώπους, και αρχίζει να αλλάζει τις προτεραιότητές του. Φανταστική η φωτογραφία, με στατικά και κοφτά πλάνα που αφήνουν τους ηθοποιούς να δώσουν κίνηση στις σκηνές, και εκμεταλλεύονται πλήρως τις φυσικές ομορφιές της ορεινής Ιταλίας. Αν είσαι ψείρας, θα γκρινιάξεις που ενώ είναι τόσο καλοφτιαγμένη, πέφτει στα κλασικά χολιγουντιανά σφάλματα όταν ασχολείται με όπλα και σφαίρες, αλλά είναι δύσκολο να του προσάψεις άλλα λάθη. Φυσικά δεν είναι ταινία δράσης, οπότε αν είσαι φαν του γρήγορου κινηματογράφου, μην μπεις στον κόπο. Αν απ' την άλλη όπως εγώ ενθουσιάζεσαι με mood pieces, θα λατρέψεις και το The American για την ατμόσφαιρα και την φοβερή σκηνοθεσία του.

Read more...

2009 in Movies: Part 7

Πάμε στο προτελευταίο part του αφιερώματος.

#1. (500) Days of Summer: Νεαρός γνωρίζει νεαρά. Ο νεαρός ερωτεύεται παράφορα, αλλά η νεαρά θέλει απλά μια χαλαρή σχέση. Η ταμπέλα "ρομαντική κωμωδία" το αδικεί κατάφορα για δυο λόγους. Πρώτον το βάζει εξ' ορισμού στην ίδια κατηγορία με τις πατάτες του κιλού που βγάζει το Hollywood κάθε χρόνο με ό,τι πιθανό διάσημο ζευγάρι μπορούμε να φανταστούμε. Δεύτερον, όπως λέει ωραιότατα ο αφηγητής, μη γελιέστε, "this is not a love story". Εντάξει είναι, μονόπλευρη τουλάχιστον. Είναι όμως τόσο φρέσκο και τόσο καλογραμμένο, που η υπεροχή του ξεπερνά τα όρια του είδους. Καταπληκτικοί χαρακτήρες, ωραιότατο χιούμορ, φανταστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Σίγουρα όχι το ρομάντζο που περιμέναμε, και μια απ' τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. 4,5/5

#2. Up in the Air: Ένας μεσήλικας ζει πετώντας σε διαφορετικές πόλεις των ΗΠΑ κάθε μέρα, απολύοντας υπαλλήλους εταιρειών. Δεν δέχεται οποιοδήποτε είδους δεσμό, και αρνείται πεισματικά να κάνει σοβαρή σχέση. Σε καιρούς που μια νέα ταλαντούχα κοπέλα έρχεται και βάζει σε κίνδυνο το επάγγελμά του, θα γνωρίσει μια γυναίκα που θα τον κάνει να ξανασκεφτεί τις θεωρίες που με τόση ζέση μεταδίδει. Ένας εξαιρετικός George Clooney απογειώνει την καινούρια ταινία του Jason Reitman, ένα μείγμα κωμωδίας και δράματος. Και δουλεύει πραγματικά εξαιρετικά και στα δύο είδη, με απλό χιούμορ αλλά και πολύ καλογραμμένους χαρακτήρες. Ξεχωρίζει για τις εξαιρετικές σκηνές απολύσεων, και για τον ήρωά της, ο οποίος ξεκινάει ως ένα κλασικός εργασιομανής που κυνηγάει τις μικρές χαρές της ζωής χωρίς να θέλει να δεθεί συναισθηματικά, και καταλήγει σε έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο που αναζητάει την οικογένεια και την αγάπη. Πλησιάζοντας στο φινάλε, δίνει μια ωραιότατη κλωτσιά στα χολιγουντιανά κλισέ, και παραδίδει ένα πανέμορφο κλείσιμο. 4/5

#3. The Milk of Sorrow [La teta asustada]: Διαδραματιζόμενη στις φτωχογειτονιές του Περού, η ταινία διηγείται την ιστορία μια κοπέλας, που έχει πεισθεί ότι πάσχει απ' την ασθένεια του "γάλατος της θλίψης" που μεταδίδεται κατά τις τοπικές παραδόσεις μέσω του θηλασμού, όταν η μητέρα είναι θύμα βιασμού κατά την εγκυμοσύνη ή λίγο μετά απ' αυτή. Έχοντας μεγαλώσει με το φόβο ότι θα έχει την ίδια μοίρα, έχει κλειστεί στο εαυτό της και αποφεύγει κατά το δυνατόν οποιαδήποτε κοινωνική επαφή. Όταν η μητέρα της πεθάνει, θα αρχίσει να δουλεύει ως οικιακή βοηθός για μια νευρωτική πλούσια, για να μαζέψει αρκετά χρήματα ώστε να τη μεταφέρει για να ταφεί στον τόπο καταγωγής της. Ωραία σκηνοθετημένο δράμα, με αρκετές αλληγορικές εικόνες και καταπληκτική ερμηνεία απ' την πρωταγωνίστρια. Πολύ βαρύ και αργό για το μέσο θεατή, αλλά ο λάτρης του καλλιτεχνικού κινηματογράφου θα θαυμάσει τα στατικά κάδρα του και τη σε βάθος απεικόνιση της ψυχοσύνθεσης μια βασανισμένης κοπέλας. Αν μη τι άλλο, οι παραγκουπόλεις του Περού δεν είναι ένα σκηνικό που βλέπουμε συχνά. 3,5/5

#4. Dead Snow [Død snø]: Νορβηγική ταινία τρόμου που ακολουθεί την συνηθισμένη συνταγή: παρέα φοιτητών Ιατρικής πάνε διακοπές σε καλύβα μέσα στα χιόνια και ξαφνικά τους επιτίθενται ζόμπι, αρχίζοντας να τους καθαρίζουν έναν-έναν. Το twist; Τα ζόμπι είναι πτώματα Ναζί που είχαν ξεμείνει απ' το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στην περιοχή! Ο σωστός τίτλος για την ταινία θα ήταν "Red Snow", δυστυχώς όμως ήταν πιασμένος. Θα χορτάσεις αίμα στο χιόνι και μερικά πολύ ωραία πετσοκόμματα, διανθισμένα απ' ΟΛΑ τα κλισέ του είδους. Τρόμο δεν θα νιώσεις προφανώς, στο gore στηρίζεται και αυτό, όπως και το 95% των σύγχρονων ταινιών του είδους. Ενώ δεν το λες σε καμία περίπτωση κωμωδία, έχει μπόλικο χαβαλέ (το περιμένεις απ' το concept ήδη, Nazi-zombies λέμε!), και ενώ εν τέλει δεν φτάνει το Zombieland, είναι ένα πολύ ευχάριστο 90λεπτο για τους λάτρεις του είδους. 3/5

#5. The Imaginarium of Doctor Parnassus: Έχοντας αποκτήσει δόξα ως το τελευταίο έργο στο οποίο εμφανίζεται ο αδικοχαμένος Heath Ledger, το Imaginarium ακολουθεί μια παράξενη τετράδα που γυρίζει στο σύγχρονο Λονδίνο δίνοντας παραστάσεις που υπόσχονται στο θεατή ένα ταξίδι σ' έναν ονειρικό κόσμο που δημιουργεί το μυαλό του Doctor Parnassus: ο ίδιος ο Dr Parnassus που έχει κάνει συμφωνία με το διάβολο για να ζήσει αιώνια, η κόρη του Valentina, που στα 16 χρόνια της θα γίνει η αμοιβή του διαβόλου για το δώρο του, έναν νάνος και ο βοηθός τους. Ενώ όλα δείχνουν ότι δεν μπορεί να αποτραπεί η μοίρα της Valentina, η τετράδα θα σώσει έναν μυστήριο άνδρα, τον Tony, που θα ανατρέψει τα πάντα. Εμπλουτισμένο με την γνώριμα πλούσια φαντασία του Terry Gilliam, η ταινία μπορεί να ξεκινάει περίεργα, αλλά στην πορεία προσφέρει ονειρικά σκηνικά, και ενδιαφέρουσα ιστορία. Τη θέση του Heath Ledger (που πέθανε γύρω στη μέση των γυρισμάτων) παίρνουν ο Johnny Depp, o Jude Law και ο Colin Farrell. Και είναι και οι τέσσερις εξαιρετικοί, όπως φυσικά και ο Christopher Plummer. Γενικά η ταινία, αν και μοιάζει περισσότερο με κολλάζ σκηνών, είναι ένα διασκεδαστικό αποτέλεσμα, με μπόλικη φαντασία. Μην περιμένετε καμιά συγκλονιστική ιστορία, αλλά μην το παρατήσετε και στο πρώτο 20λεπτο. 3/5

Θα ακολουθήσει το τελευταίο part του αφιερώματος, το top10 μου για το 2009 και μερικά σχόλια για τους νικητές των Best Picture και Best Director στα Όσκαρ, μιας και δεν προλαβαίνω να γράψω πριν την απονομή. :P

Read more...

2009 in Movies: Part 3

Ας περάσουμε σε 5 εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους κωμικά δείγματα, που είχε να προσφέρει το 2009.

#1. In the Loop: O Armando Iannucci και η παρέα του, υπεύθυνοι για την κωμική σειρά “The Thick of It” του BBC, περνούν από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη για να δείξουν στους Αμερικάνους συναδέλφους τους, πώς γυρίζεται μια έξυπνη κωμωδία. Η ιστορία ξεκινάει με τον πιο απλό τρόπο: ο Simon Foster, υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης, κάνει το λάθος σε συνέντευξη, να χαρακτηρίσει ενδεχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ως “μη προβλέψιμο”. Ο δαιμόνιος “βοηθός” του πρωθυπουργού, Malcom Tucker, θα σπεύσει αμέσως να τον ενημερώσει ότι κινείται εκτός της κυβερνητικής γραμμής, αλλά ο Foster έχει ήδη αποκτήσει φίλους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σε ελάχιστο χρόνο, βρίσκεται μαζί με τον νέο βοηθό του (και φυσικά και τον Malcom Tucker που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα), να ταξιδεύει στην Αμερική, όπου και θα βρεθεί ανάμεσα σε έναν στρατηγό, ένα μυστικό τμήμα της αμερικανικής κυβέρνησης, το Λευκό Οίκο και το συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών. Όπως είναι πια εμφανές, η ταινία είναι μια πολιτική σάτιρα, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος, που έχει όμως να επιδείξει αρκετά διαμάντια. Το “In the Loop” ανήκει σαφέστατα σ' αυτήν την κατηγορία, όντας μεν εξωφρενικά αστείο, αλλά κάνοντας ταυτόχρονα και σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα. Την παράσταση κλέβουν ο αεικίνητος και ...λαλίστατος Peter Capaldi, και ο -πάντα εξαιρετικός- James “Tony Soprano” Ganfoldini, αλλά απ' τον πιο μικρό ρόλο ενός γραμματέα, ενός βοηθού ή ενός μυστικού πράκτορα, μέχρι τους αξιωματούχος των κυβερνήσεων, δεν πρόκειται να δείτε αδιάφορο χαρακτήρα. Η συγγραφική ομάδα καταφέρνει να κάνει τους δευτερεύοντες ήρωες το ίδιο ξεκαρδιστικούς με τους πρωταγωνιστές, χωρίς να πέφτει στην παγίδα να τους μετατρέψει σε γελοίες καρικατούρες, φαινόμενο συχνό στη σύγχρονη κωμωδία. Το πολύ έξυπνο γράψιμο είναι και αυτό που ανεβάζει εύκολα την ταινία στις καλύτερες της χρονιάς, αλλά και πλάι στον Dr Strangelove στο Hall of Fame της πολιτικής σάτιρας. Μην το χάσετε με τίποτα. 4,5/5

#2. The Hangover: Σε μια εποχή που ψάχνεις με κυάλια την ποιότητα στην αμερικάνικη κωμωδία, το Hangover ήταν η μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού, φέρνοντας φρέσκες ιδέες σε ένα γνωστό σκηνικό. Παραμονές του γάμου του, ο Doug πάει να το κάψει στο Las Vegas, με παρέα τους δυο κολλητούς του και τον εκκεντρικό μέλλοντα κουνιάδο του. Αφού εγκατασταθούν στην πολυτελή σουίτα τους, φεύγουν για να διασκεδάσουν. Το επόμενο πρωί, οι τρεις ξυπνάνε έχοντας χάσει το γαμπρό, ένα δόντι και ένα οικογενειακό δαχτυλίδι, ενώ μοιράζονται τη σουίτα με ένα μωρό και μια τίγρη. Και φυσικά δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από την προηγούμενη νύχτα! Προκειμένου να βρουν το φίλο τους, θα επιχειρήσουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς έκαναν το περασμένο βράδυ, και θα μπλέξουν σε ένα σωρό άλλες περιπέτειες. Μετά το κακό Old School, ο Todd Phillips μπήκε εύκολα στη black-list μου. Με το Hangover όμως, οι αμαρτίες του παρελθόντος του συγχωρέθηκαν άμεσα. Η ταινία πατάει στο κλασικό μοτίβο της αντροπαρέας που ξεδίνει στο Las Vegas, αλλά πρωτοτυπεί χωρίς να δείχνει τίποτα απολύτως από το κρίσιμο βράδυ. Αντίθετα βάζει τον θεατή να ανακαλύψει μαζί με τους πρωταγωνιστές τι προκάλεσε τα μύρια προβλήματα που εμφανίστηκαν με την ανατολή του ήλιου. Και το πετυχαίνει περίφημα. Ξεκαρδιστικό, με κοφτερές ατάκες και χωρίς να τραβάει τα αστεία του, είναι ένα καλοφτιαγμένο ταξίδι που απολαμβάνεις από την πρώτη στιγμή μέχρι και τα credits. Ορισμένα αναπόφευκτα κλισέ δεν χαλάνε την εμπειρία, ενώ αδιαμφισβήτητο highlight είναι ο ιδιοφυής κωμικός Zack Galifianakis, που πραγματικά δίνει ρέστα. 3,5/5

#3. Julie & Julia: Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία παρακολουθεί ταυτόχρονα τις ζωές της Julia και της Julie. Η Julia είναι η γνωστή σε όσους ασχολούνται με την μαγειρική, Julia Child, μια Αμερικάνα που ζει στο Παρίσι με τον διπλωμάτη σύζυγό της, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθώντας να βρει μια ασχολία για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο της, αρχίζει μαθήματα μαγειρικής. Λάτρης της γαλλικής κουζίνας, αρχίζει να γράφει με δυο Γαλλίδες ένα βιβλίο, που θα εισάγει τους συμπατριώτες της στα μυστικά της Γαλλικής μαγειρικής. Στο 2002, η Julie Powell, απογοητευμένη από τη ζωή της, θέλει να θέσει στο εαυτό της κάποιο στόχο. Αποφασίζει να φτιάξει ένα blog και να μαγειρέψει όλες τις συνταγές του βιβλίου της Julia Child (ναι, το βιβλίο που λέω από πάνω) μέσα σε ένα χρόνο. Πρόκειται για μια ελαφριά κωμική ταινία, που καταφέρνει αυτό ακριβώς που υπόσχεται: να “μνημονεύσει” δυο γυναίκες και δυο ιστορίες. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, και οι παράλληλες ζωές δένουν πολύ όμορφα μεταξύ τους. Η Meryl Streep είναι φυσικά καταπληκτική, η Amy Adams και ο Stanley Tucci, είναι καλοί χωρίς να εντυπωσιάζουν. Γλυκιά μουσικούλα, ωραία ιστορία, λίγο από δράμα, πιο πολύ από κωμωδία και μπόλικο φαγητό. Η μοναδική μου ένσταση είναι η εξής: άντε και πιστεύουμε ότι όντως μαγείρεψε η Julie Powell 520κάτι συνταγές σε 365 μέρες. Αυτό θα σήμαινε πολλές μέρες με διπλές συνταγές, και υποτίθεται ότι δούλευε καθημερινά μέχρι το μεσημέρι, ενώ έγραφε και στο blog. Αν εξαιρέσουμε 2-3 σκηνές, δεν φάνηκε σε καμία περίπτωση τόοοοοοσο πιεσμένη. Και όλα της πέτυχαν τέλεια, εκτός από μια φορά που το παράψησε; Give me a break. Πέρα απ' αυτό, είναι πολύ όμορφη οικογενειακή ταινία, ό,τι πρέπει για μαμάδες-κόρες-αδερφές, αλλά και οι υπόλοιποι σίγουρα θα το απολαύσουν. 3/5

#4. Whatever Works: Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μου έκατσε ποτέ καλά στο στομάχι ο Woody Allen. Η παρουσία του θεού Larry David (δημιουργού του θρυλικού Seinfeld, καθώς και του Curb your Enthusiasm στο οποίο και πρωταγωνιστεί) βοήθησε όμως, και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Σίγουρα δεν έχασα την ώρα μου. Ο Larry David ενσαρκώνει τον Boris Yellnikoff, έναν μεσήλικα που φωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τις εκκεντρικές του ιδέες για τον άνθρωπο, τις σχέσεις και τον κόσμο. Στη ζωή του θα μπει μια νεαρά απ' το Mississippi που το έσκασε από το σπίτι της, με την ιδεολογία της να καταστρέφεται σταδιακά απ' αυτή του Boris. Και η κατάσταση θα περιπλακεί ακόμα περισσότερο όταν στο προσκήνιο εμφανιστούν και οι γονείς της. Η ταινία σε βάζει στο ψητό απ' την αρχή, με τον Boris να διαλέγεται για τα πάντα όλα, μέχρι και με την κάμερα. Η σχέση του με τη νεαρή Melody, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ενώ η χημεία του Larry David με την αξιολάτρευτη Evan Rachel Wood, είναι εξαιρετική. Γενικά, το “Whatever Works” έχει αρκετό γέλιο και καλογραμμένους διαλόγους, αλλά προς το τέλος γίνεται λίγο μονότονο. Ευτυχώς το ωραίο φινάλε σε αποζημιώνει. Χωρίς να είναι αριστούργημα, ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω να ξαναδώσω μια ευκαιρία στον Woody, και η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα. 3/5

#5. The Men who Stare at Goats: Ένας δημοσιογράφος μετά την αποτυχία του γάμου του, πάει στο Ιράκ ψάχνοντας μια καλή ιστορία για να καλύψει. Η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, όταν θα γνωρίσει τυχαία, έναν τύπο που υποστηρίζει ότι είναι μέλος ενός μυστικού τμήματος του αμερικάνικου στρατού, που συμμετέχει στον πόλεμο χρησιμοποιώντας υπερφυσικές δυνάμεις. Θα τον ακολουθήσει λοιπόν στην αποστολή του... Άνετα από τις πιο παλαβές ταινίες που έχω δει ποτέ. Η ιδέα είναι γελοία για σοβαρή ταινία, αλλά ευτυχώς η συγκεκριμένη είναι ακριβώς το αντίθετο. Και όταν μια κωμωδία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και δεν προσπαθεί τρελά να σε κερδίσει, το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό. Και στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι καθόλου κακό. Στο μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον. Το έμπειρο cast (George Clooney, Ewan McGregor, Jeff Bridges, Kevin Spacey) κάνει τον χαβαλέ του, και εσένα να κλαις απ' τα γέλια στα πρώτα 2/3 της ταινίας. Δεν διεκδικεί δάφνες σεναρίου, και οι αδυναμίες του φαίνονται στο τελευταίο μισάωρο, όπου και ψιλο-καταρρέει. Πριν απ' αυτό όμως, θα σε κερδίσει σίγουρα αν γουστάρεις καμένο χιούμορ. Συμβουλή: δείτε την ταινία μόνο αν σας αρέσει και το trailer, καθώς είναι πολύ ενδεικτικό για την ποιότητα του τελικού προϊόντος. 3/5

Μέχρι το επόμενο, enjoy!

Read more...

Intolerable Cruelty (2003)

Ελληνικός τίτλος: Αβάσταχτη Γοητεία

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Joel & Ethan Coen
Σενάριο: Joel & Ethan Coen, Robert Ramsey, Matthew Stone
Πρωταγωνιστούν: George Clooney, Catherine Zeta-Jones, Geoffrey Rush, Cedric the Entertainer, Paul Adelstein, Billy Bob Thornton, Edward Herrmann, Richard Jenkins

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος (τι ταινία είσαι ωρέ;)

Σαφέστατα κωμωδία

Η ιστορία (με λίγα λόγια)

Η Marylin (Catherine Zeta-Jones) είναι μια πανέμορφη γυναίκα, η οποία ζει με τα χρήματα που κερδίζει από τα διαζύγια που παίρνει από πλούσιους συζύγους. Η μοίρα θα την φέρει στην πορεία του Miles Massey (George Clooney), ενός μεγαλοδικηγόρου που πέφτει θύμα της γοητείας της. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Τι περιμέναμε;

Μια τυπική κωμική ταινία από τους αδερφούς Coen. Όχι αριστούργημα όπως οι σοβαρές τους ταινίες (λέγε με Miller’s Crossing ή/και No Country for Old Men) ή κάποιο από τα εξαιρετικά τους δράματα με δόσεις σατιρικές (λέγε με Fargo). Μια ταινία όμως που θα ξεχωρίσει από το σωρό των ρομαντικών κομεντί με έξυπνους χαρακτήρες και άπλετο γέλιο. Ναι, μια ταινία στο επίπεδο του O Brother Where Art Thou?, με λιγότερες απαιτήσεις βέβαια όπως μας έχουν προϊδεάσει οι κριτικές.

Τι είδαμε;

Μας άρεσε πολύ. Είδαμε πανέξυπνο εγκεφαλικό χιούμορ με διαλόγους που σε κάνουν να πέσεις κάτω απ’ τα γέλια. Είδαμε πανέμορφες ερμηνείες, με έναν George Clooney να δίνει ρέστα έναν ρόλο παρόμοιο με τον Everett στο O Brother: κολλημένος με την εμφάνισή του, αδιαφορεί για τα πάντα γύρω του και επιδιώκει να κερδίσει με κάθε μέσο, με 2-3 φίλους στο πλάι και με εμπιστοσύνη στη δύναμή του. Το ίδιο γκαφατζής και το ίδιο αυθόρμητος. “Το ίδιο ηλίθιος” θα έλεγαν οι Coen. Δίπλα του η λαμπερή Catherine Zeta-Jones κάνει σωστά τη δουλειά της, με πολύ καλή χημεία με τον Clooney, χωρίς να διεκδικεί όμως δάφνες για την ερμηνεία της. Αντίθετα μας ξετρέλαναν οι δευτερεύοντες χαρακτήρες (για τους οποίους λατρεύουμε τους Coen). Ο αφελής αλλά πανέξυπνος βοηθός του δικηγόρου (Paul Adelstein), ο μανιώδης ιδιωτικός ντετέκτιβ (Cedric the Entertainer), η αξιαγάπητη πρόεδρος, ο πληρωμένος δολοφόνος και πολλοί άλλοι, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σκηνή. Η σκηνοθεσία εξαιρετική, το σενάριο γλυκό και έξυπνο, με εξαιρετικά twists.

Συμπέρασμα (να το δω;)

Δεν κουράζει σε κανένα απολύτως σημείο και διασκεδάζει με δόσεις σάτιρας και με σωστά νοήματα. Χωρίς να είναι αριστούργημα, είναι φρέσκο, αστείο και έξυπνα ηλίθιο. Προτείνεται ανεπιφύλακτα για μια ήσυχη καλοκαιρινή νύχτα που δεν θέλετε να δείτε κάτι πιο βαρύ. Όπως θα έλεγε και ο Cedric the Entertainer, "it’s definitely gonna nail yo’ ass!" :D

Read more...