Πλησιάζοντας προς το τέλος του αφιερώματος, ας δούμε κάποιες απ' τις προτάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου για το 2009.
#1. Thirst [Bakjwi]: Ο μεγάλος Chan-wook Park (Oldboy, Sympathy for Lady/Mr Vengeance, JSA) αποφασίζει να ασχοληθεί με ένα είδος που είναι στη μόδα τώρα τελευταία: τα vampires. Και διδάσκει για άλλη μια φορά πώς γυρίζεις ένα έπος. Απ' την πρώτη στιγμή καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για ακόμα μια βαμπιρο-ταινία του σωρού. Ο πρωταγωνιστής του (Sang-hyun) είναι ένας ιερέας, ο οποίος αποφασίζει να γίνει εθελοντής σε ένα πείραμα που έχει σκοπό τη δημιουργία εμβόλιου για έναν φονικό ιό. Το πείραμα θα στραβώσει και όλοι οι συμμετέχοντες θα πεθάνουν. Όλοι εκτός απ' αυτόν, αφού θα του μεταγγίσουν κατά λάθος αίμα από βαμπίρ, μετατρέποντας κι αυτόν σε βρυκόλακα. Ξεχάστε τα μυτερά δόντια και τα ανοιχτόχρωμα μάτια. Ο Sang-hyun είναι ένας φαινομενικά φυσιολογικός άνθρωπος, απλά έχει υπεράνθρωπες δυνάμεις, αυτοθεραπεύεται, χρειάζεται αίμα για να ζήσει, και το σώμα του καταστρέφεται όταν πέσει πάνω του το φως του ήλιου. Μη θέλοντας να βλάψει άλλους ανθρώπους για να ικανοποιήσει τη δίψα του, θα μπλεχτεί με μια οικογένεια που γνώριζε από παιδί, και θα αναπτύξει μια περιπετειώδη σχέση με μια παντρεμένη γυναίκα. Για άλλη μια φορά, ο Chan-wook Park γράφει καταπληκτικούς χαρακτήρες και σε τραβάει στην ιστορία απ' ο πρώτο λεπτό. Χωρίς νεκρά σημεία, με εξαιρετική και έντονη σκηνοθεσία, δίνει τόσο ωμό ρεαλισμό σε μια φανταστική ιστορία, που αρχίζεις να πιστεύεις ότι πραγματικά συμβαίνει αυτό κάπου σε μια μικρή πόλη της Κορέας. Παρά τη μεγάλη του διάρκεια, το Thirst θα ενθουσιάσει τους οπαδούς του κορεάτικου θρίλερ που έχουν γερό στομάχι. 4,5/5
#2. The White Ribbon [Das weisse Band]: O Michael Haneke είναι αδιαμφισβήτητα ένας απ' τους πιο ιδιαίτερους εν ζωή σκηνοθέτες - σεναριογράφους. Οι ταινίες του είναι ποτισμένες με σκληρές, ρεαλιστικές εικόνες, και αγγίζει πάντα βαριά κοινωνικά θέματα, περνώντας βαθιά μηνύματα. Το White Ribbon μπορεί να είναι και το καλύτερό του έργο. Αυτή τη φορά γυρίζει ένα ασπρόμαυρο δράμα που λαμβάνει χώρα σε ένα γερμανικό χωριό, λίγο πριν τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά τη φαινομενική ηρεμία, παράξενα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν: καταστροφές στη σοδειά, θάνατοι, ατυχήματα, απαγωγές και βασανιστήρια. Στο μέσο αυτών, οι χωριανοί, ένας δάσκαλος, ένας βαρόνος, ένας πάστορας, ένας γιατρός και οι οικογένειες τους και μια ομάδα παιδιών. Γυρισμένο αριστοτεχνικά, το White Ribbon ασχολείται με τα θέματα που μαστίζουν την κοινωνία της εποχής: η θρησκευτική καταπίεση, η ενδοοικογενειακή βία, η υποταγή στην αριστοκρατία. Διηγείται απλά τη γέννηση του φασισμού, και όπως συνηθίζει αφήνει ένα ανοιχτό φινάλε, καλώντας το θεατή να σκεφτεί και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα. Σίγουρα βαριά ταινία, που δεν διασκεδάζει, αλλά ανταμείβει όσους αγαπούν την τέχνη και την ουσία στον κινηματογράφο. 4/5
#3. A Prophet [Un Prophète]: Ένας 19χρονος αραβικής καταγωγής, ο Malik, καταδικάζεται σε 6χρονη κάθιρξη, με κατηγορίες βίας εναντίον αστυνομικού. Απ' την πρώτη κιόλας μέρα θα γίνει θύμα ρατσιτικών επιθέσεων, και για να δεχτεί την προστασία μια συμμορίας Κορσικανών, θα συμφωνήσει να σκοτώσει έναν τρόφιμο που θα καταθέσει κατά της μαφίας. Μετά απ' αυτό, θα ανέβει σταδιακά τάξη στη συμμορία και αργότερα θα αρχίσει με τη βοήθεια ενός φίλου του τη δική του "επιχείρηση" τροφοδοσίας της φυλακής με ναρκωτικά. Ο Προφήτης είναι μικρό δείγμα της δύναμης του καλού γαλλικού κινηματογράφου. Επιβλητική ατμόσφαιρα, σφιχτό σενάριο χωρίς υπερβολές και ένας Tahar Rahim στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που δείχνει να ωριμάζει μαζί με τον χαρακτήρα του όσο περνάει η ώρα. Άψογο σκηνοθετικά, αποδίδει ιδανικά το κλίμα της φυλακής και δίνει μια χροιά από κλασικές gangsterοταινίες στο 2ο μισό του. 4/5
#4. The Girl with the Dragon Tatoo [Män som hatar kvinnor]: Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο απ' την τριλογία του Stieg Larsson, το Män som hatar kvinnor ακολουθεί έναν πρόσφατα ατιμασμένο δημοσιογράφο που καλείται να ερευνήσει την εξαφάνισης μιας γυναίκας από ένα νησί στο οποίο κατοικεί μια πανίσχυρη οικογένεια. Με τη βοήθεια μια νεαρής χάκερ, θα προσπαθήσει να βρει στοιχεία που θα τον φέρουν κοντά στην αλήθεια, έχοντας όμως να αντιμετωπίσει τα πολλές φορές εχθρικά μέλη της οικογένειας. Πολύ υποτιμημένη ταινία, που έχει όλα τα στοιχεία που συνθέτουν ένα καλό θρίλερ: ωραίο backstory, πολύ μυστήριο, συναρπαστικούς "villains" και εν τέλει ανατριχιαστικό φινάλε. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο κάνει εξαιρετική δουλειά, ενώ το πακέτο συμπληρώνουν τα παγωμένα τοπία της Σουηδίας, που κόβουν την ανάσα. Σε κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες, η ιστορία ξεδιπλώνεται με μαεστρία και μπόλικο σασπένς, και δεν κουράζει σε κανένα σημείο της. Ένα εξαιρετικό ατμοσφαιρικό θρίλερ, που πρέπει να δουν οπωσδήποτε όσοι λατρεύουν τις καλές αστυνομικές ιστορίες. 4/5
#5. The Secret in their Eyes [El secreto de sus ojos]: Άκομη μια ξενόγλωσση ταινία για φέτος που καταπιάνεται με ντετεκτίβικες αναζητήσεις ενόχων: στην Αργεντινή του 1974, μια νεαρή δασκάλα βρίσκεται βιασμένη και νεκρή στο σπίτι της. Ένας δικαστικός υπάλληλος υπόσχεται στο σύζυγό της ότι θα κάνει τα πάντα για να φέρει τον ένοχο στα χέρια των αρχών, με τη βοήθεια του μέθυσου φίλου και συνεργάτη του. Σχεδόν 30 χρόνια μετά απ' την αποτυχία του να αποδώσει δικαιοσύνη, επιστρέφει στο Μπουένος Άιρες, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να ανακαλύψει τη μοίρα του δολοφόνου. Συναρπαστική αστυνομική ιστορία, που ρίχνει το βάρος της στις σχέσεις των ανθρώπων που έχουν μπλεχτεί στην υπόθεση: απ' τη μια ο Espojito με τον φίλο του Sandoval και την συνάδελφό τους Irene, απ' την άλλη ο δολοφόνος και κάπου στη μέση ο πικραμένος σύζυγος που δηλώνει ότι δεν θα διστάσει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Τους χαρακτήρες ντύνει μια εξαιρετικά καλογραμμένη ιστορία, που αν και στηρίζεται σε κλασικές φόρμες του είδους, κατορθώνει να προσφέρει καινούριες ιδέες. Η ταινία παίρνει άριστα τόσο ερμηνευτικά όσο και σκηνοθετικά και κατορθώνει να σε κρατήσει στην άκρη της καρέκλας σου μέχρι και το συγκλονιστικό της φινάλε. 4/5
#6. Broken Embraces [Los abrazos rotos]: Ένας τυφλός σεναριογράφος δέχεται μια αναπάντεχη επίσκεψη που τον αναγκάζει να κοιτάξει 14 χρόνια πίσω, στην περίοδο που χρησιμοποιώντας το πραγματικό του όνομα σκηνοθετούσε ταινίες. Για τις ανάγκες της τελευταίας του ταινίας είχε γνωρίσει τη Lena, που τον παρέσυρε σε μια μοιραία ερωτική περιπέτεια, γεμάτη πάθος και αγάπη, αλλά και ζήλια και ενοχές. Χωρίς να είναι κάτι συγκλονιστικό, η νέα συνεργασία του Perdo Almodóvar με την Penelope Cruz είναι -όπως θα περιμέναμε- άψογη τεχνικά και με πολύ δυνατές ερμηνείες, ενώ η ταινία-μέσα-στην-ταινία δουλεύει επίσης πολύ καλά. Δυστυχώς η ιστορία είναι αρκετά αδύναμη και κρατάει με το ζόρι το ενδιαφέρον του θεατή στο 2ο μισό της. Κλασική υπόθεση ενός παράνομου έρωτα, του συζύγου που στο όνομα της ζήλιας καταστρέφει τα πάντα και του υιού που ορκίζεται να εκδικηθεί τον πατέρα του, ο οποίος και τον μισούσε λόγω της διαφορετικότητάς του. Δεν θα την παρατήσεις στη μέση, αλλά θα κοιτάξεις πολλές φορές το ρολόι σου και θα αναπολήσεις με νοσταλγία τα προηγούμενα αριστουργήματα του Almodóvar. Το Broken Embraces μπορεί να είναι σχετικά καλό, αλλά σίγουρα δεν ανήκει σ' αυτήν την κατηγορία. 3/5
Read more...
