Transformers: Dark of the Moon (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Michael Bay

Σενάριο: Ehren Kruger

Παίζουν: Shia LaBeouf, Rosie Huntington-Whiteley

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση

Autobots και Decepticons αρχίζουν ξανά το ξύλο, αυτή τη φορά με στόχο εξοπλισμό που έπεσε στο φεγγάρι κατά τη διάρκεια του πολέμου τους. Στη μέση φυσικά θα μπει για άλλη μια φορά ο νεαρός Sam Witwicky, που μοστράρει καινούρια γυναίκα, παλιό αυτοκίνητο και φουσκωμένα μυαλά.

Η φιλμογραφία του Michael Bay είναι μια σπουδή στην έκρηξη και τη flamboyant χρήση των ειδικών εφέ. Ποιος περισσότερο ταιριαστός για να αναλάβει ένα franchise που στηρίζεται σε ρομπότ που χτυπούν, κυνηγούν και ανατινάζουν το ένα το άλλο για την διασκέδασή σου. Στο πρώτο μέρος της τριλογίας, τα κατάφερε καλά, προσφέροντας αγνή καλοκαιρινή διασκέδαση, μετριάζοντας την παλοβομάρα του σε λογικά επίπεδα. Στο δεύτερο, διέλυσε τα πάντα, παραδίδοντας ένα δυσνόητο χάος, χωρίς αίσθηση λογικής ή κατεύθυνσης. Για το κλείσιμο -ναι, σιγά- της συνεργασίας του με τους αξιαγάπητους μηχανοκίνητους εξωγήινους, υποσχέθηκε ψηλότερα stakes, καλύτερο σενάριο και εφέ που θα διαλύσουν το μυαλό του ανυποψίαστου moviegoer. Τι απ' αυτά πέτυχε;

Να ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Το σενάριο είναι καλύτερο απ' τη 2η ταινία. Μετάφραση: δεν είναι τόοοοοοοσο χάλια. Παραμένει όμως χάλια. Για αρχή, πλήρως αποτυχημένο χιούμορ. (Μεγάλη παρένθεση alert: Oh God αυτοί οι γονείς. Δεν παλεύονταν την πρώτη φορά στο σπίτι τους, ούτε και τη δεύτερη στο κολέγιο. Γιατί να παλεύονται σε ένα λεωφορείο-τροχόσπιτο όπου μπαστακώθηκαν ενθυμούμενοι τα χρόνια της δόξας τους και γκρινιάζοντας για την επαγγελματική και ερωτική αχρηστία του κανακάρη τους; Ποιος γελάει μ' αυτούς τους τύπους; Κλείνει η Μεγάλη παρένθεση.) Μετά ένας συνεχής βομβαρδισμός κλισέ χαρακτήρων, από το μισότρελο-πλην-cool αφεντικό και τον νάρκισσο ανταγωνιστή, μέχρι το υψηλόβαθμο θηλυκό στέλεχος που στάζει τεστοστερόνη. Πιο μετά, ένα μάτσο ασύνδετες σκηνές που εκδηλώνουν την αμερικανική υπεροχή σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αναστάσεις “νεκρών” που δεν δικαιολογούνται, ασυναρτησίες και διάλογοι επιπέδου παράστασης νηπιαγωγείου.

And then came the explosions. Μέσα στην αδιανόητη χαζομάρα των πρώτων 90 λεπτών, τα μόνα κομμάτια που διέσωζαν το ενδιαφέρον ήταν φυσικά οι συμπλοκές των ρομπότ, που σου πετούσαν τα μάτια έξω σε κάθε διασταύρωση ατσαλιού με ατσάλι, και κάθε ίχνος φλόγας απ' τα σωθικά τους καθώς καταστρέφονταν. Και σαν σκηνοθέτης που σέβεται το κοινό του, ο Michael Bay στάθηκε και συνειδητοποίησε πως πρέπει να μπει σε mode ολικής καταστροφής, αφιερώνοντας το τελευταίο 40λεπτο σε μια μάχη επικών διαστάσεων, διαλύοντας ό,τι είχε το δύσμοιρο Σικάγο σε δρόμους, κτήρια ή ουρανό. Ξεπερνώντας τον εαυτό του, προσφέρει καλογυρισμένη δράση με σταθερή φωτογραφία (μπορείς αυτή τη φορά να καταλάβεις τι γίνεται όταν παίζουν τα ρομπότ ξύλο, αλήθεια!) και μια πανδαισία οπτικών και ηχητικών εφέ που αποζημιώνει για όποια πτώση IQ χρειάστηκε να υποστείς για να φτάσεις σε εκείνο το σημείο. Και εκπληκτικά, σε κάνει για μερικά λεπτά να αποκτήσεις συναισθήματα για τους χαρακτήρες του, χειριζόμενος όμορφα την αυτοθυσία και το -παντελώς άστοχο μέχρι εκείνη τη στιγμή- ρομάντζο των ατάλαντων πρωταγωνιστών, και εκμηδενίζοντας σχεδόν τις ρατσιστικές και σεξιστικές εξάρσεις των προηγούμενων ταινιών. Η απίθανη του κλιμάκωση βάζει το κερασάκι στην τούρτα, και το Dark of the Moon παίρνει με το σπαθί του τον τίτλο του διασκεδαστικότερου -άρα και καλύτερου;- μέρους της τριλογίας των Transformers.

Read more...

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)

Ελληνικός τίτλος: Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Rob Marshall

Σενάριο: Ted Elliott, Terry Rossio

Παίζουν: Johnny Depp, Penélope Cruz, Geoffrey Rush, Ian McShane

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια, φαντασίας, δράσης, εποχής

O Jack Sparrow κινάει να βρει την Πηγή της Νεότητας. Την ίδια ιδέα έχουν οι μονάρχες της Αγγλίας και της Ισπανίας, και ο Μαυρογένης.

Το πρώτο Pirates of the Caribbean ήταν ένα εκπληκτικά φρέσκο take στο καλοκαιρινό blockbuster, προσφέροντας απλόχερα περιπέτεια, δράση και διασκέδαση για όλη την οικογένεια. Τα sequels, επιχείρησαν να “αρμέξουν” το χαρακτήρα του Johnny Depp, ακολουθώντας πιστά τη χολυγουντιανή συνταγή του bigger-and-louder και επενδύοντας στα εφέ αντί για το γράψιμο. Παρόλα αυτά, το Dead Man's Chest ήταν αρκετά μετρημένο, ενώ το At World's End, αν εξαιρέσεις το χαώδες σενάριο και το ότι ήταν περίπου 90 λεπτά μεγαλύτερο απ' ό,τι έπρεπε, ήταν κι αυτό διασκεδαστικό.

Στο 4ο κομμάτι του franchise, επιστρέφουν μόνο ο Sparrow, ο Gibbs και ο Barbossa, τον Gore Verbinski στη σκηνοθετική καρέκλα διαδέχεται ο Rob Marshall (του απογοητευτικού προπερσινού Nine), ενώ προστίθενται οι πάντα εντυπωσιακοί Penelope Cruz και Ian McShane, ζόμπι, γοργόνες και περισσότερο υπερφυσικό στοιχείο από ποτέ. Τι λείπει; Η φρεσκάδα. Το On Strangers Tides φαίνεται απ' την αρχή εντελώς by-the-numbers, “φτιαχτό” και ψεύτικο. Όσο κι αν προσπαθεί ο εξαιρετικός Johnny Depp, δεν καταφέρνει να σε κάνει να ξεχάσεις πως τα αστεία στην πλειονότητά τους δεν είναι πετυχημένα, ο Geoffrey Rush εντελώς υπερβολικός (και κακοβαμμένος ρε φίλε, τι άθλιο μακιγιάζ ήταν αυτό), και οι καινούριοι δευτερεύοντες χαρακτήρες ελαφρώς αδιάφοροι. Τόσο αδιάφοροι in fact, που έπιασα τον εαυτό μου σε αρκετές στιγμές, να αναπολεί τους Orlando Bloom και Keira Knightley, κι ας θεωρούσα το ρομάντζο τους ένα απ' τα χειρότερα σημεία της τριλογίας.

Φυσικά, ως blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, το POTC 4 έχει αρκετά καλή δράση, μπόλικες εκρήξεις και δυνατό ήχο, ενώ ο Ian McShane καταφέρνει να φτιάξει έναν ωραιότατο villain, κι ας του δίνεται πολύ λιγότερο screen time απ' όσο θα έπρεπε. Αν λατρεύεις την εποχή, θα χορτάσει το μάτι σου σκηνικά και το αυτί σου εξαιρετικό Hans Zimmer και δυνατούς κανονιοβολισμούς, αλλά συνολικά το ταξίδι είναι αυτή τη φορά αδιάφορο και προβλέψιμο. Η φόρμουλα έχει κουραστεί εντελώς, ο χαρακτήρας του Jack Sparrow έχει δώσει πια όσα είχε να δώσει και στα υπόλοιπα απλά ανακυκλώνονται κομμάτια σεναρίου που έχεις δει σίγουρα άλλες 250 φορές. Φυσικά αν σου έλειπε τόσο το franchise και δεν σε ενοχλεί να δεις δύο ώρες ακόμα από τον Jack Sparrow να κάνει παλαβομάρες, θα το βρεις διασκεδαστικό, ειδικά στο 1ο μισό του. Αλλά ακόμα κι αν είναι μικρότερο σε διάρκεια και πιο “λογικό” απ' το προηγούμενο μέρος, είναι εύκολα η χειρότερη ταινία της σειράς.

Read more...

Hanna (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Joe Wright

Σενάριο: Seth Lochhead, David Farr

Παίζουν: Saoirse Ronan, Eric Bana, Cate Blanchett, Tom Hollander, Olivia Williams

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια, δράση, δράμα, εκδίκηση

Ανήλικη ζει με τον πατέρα της σε δάσος, μακριά απ' τον πολιτισμό. Έχει εκπαιδευτεί σαν πολεμική μηχανή, με απώτερο στόχο να πάρει εκδίκηση απ' την μυστική υπηρεσία που “έκαψε” τον πατέρα της.

Μετά απ' τις επιτυχημένες απόπειρές του στο δράμα εποχής (Pride & Prejudice, Atonement), ο Joe Wright ξανασμίγει με την νεαρή Saoirse Ronan, με στόχο ένα δράμα-περιπέτεια που θα συνδυάζει το Kick-Ass με τον Φυγά. Απ' την αρχή είναι ξεκάθαρη η σύνδεση που επιχειρείται με τα παραμύθια των Αδελφών Γκριμ, και ιδιαίτερα με την Κοκκινοσκουφίτσα. Η μικρή, αποκομμένη απ' τον πολιτισμό, ξέρει τα πάντα για την επιβίωση, χωρίς να ξέρει όμως τίποτα και για τη ζωή. Στο ταξίδι της προς το στόχο, φυσικά υπάρχουν και οι “λύκοι” που θέλουν να την κατασπαράξουν, αλλά και οι καλοκάγαθες “γιαγιάδες” που θα προσφέρουν φιλία και αγάπη. Σαν σκελετός για την ιστορία, είναι αξιοπρεπέστατος, και δίνει περιθώρια για πολύ καλή ανάπτυξη του χαρακτήρα της Hanna. Το βασικό μου πρόβλημα όμως, είναι ότι το σενάριο ότι δεν αξιοποιεί σωστά κανέναν άλλο χαρακτήρα, αλλά βασίζεται σε κλισέ που έχουμε δει σε πάρα πολλές ταινίες με μυστικούς πράκτορες και καταδιώξεις. Εντελώς χάρτινος ο χαρακτήρας της Cate Blanchett, με “θολό” background και κάθε άλλο παρά ξεκάθαρα κίνητρα, ενώ και ο -για άλλη μια φορά- εξαιρετικός Tom Hollander, μένει ανεκμετάλλευτος με έναν χαρακτήρα που υπόσχεται πολλά για να δώσει τελικά ελάχιστα. Ευκολίες, αμερικανιές και παντελής αίσθηση του χρόνου με απογοήτευσαν πολύ.

Παρ' όλα αυτά, το Hanna είναι πολύ καλογυρισμένο, με φανταστική φωτογραφία και ταιριαστή για τις σκηνές δράσης βιντεοκλιπίστικη αισθητική. Η καταπληκτική Saoirse Ronan βοηθάει πολύ την ταινία να σε κρατήσει παρά τα προβλήματά της, ενώ θα απολαύσεις και μερικές εξαιρετικά χορογραφημένες σκηνές δράσης, γαρνιρισμένες με πολύ καλή ηλεκτρονική μουσική απ' τους Chemical Brothers. Μπορεί τελικά στη μεσαία ώρα να χάνεται προσπαθώντας να συνδυάσει όσο περισσότερα πράγματα μπορεί από ταινίες του είδους, αλλά πρώτο και τελευταίο μισάωρο είναι εξαιρετικά, και δεμένα μεταξύ τους με πολύ όμορφο τρόπο. Απογοητεύτηκα περιμένοντας πολλά περισσότερα, αλλά γενικά είναι ένα καλό κινηματογραφικό δίωρο.

Read more...

Rango (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Gore Verbinski

Σενάριο: John Logan, Gore Verbinski, James Ward Byrkit

Παίζουν: Johnny Depp, Isla Fisher, Ned Beatty, Alfred Molina, Bill Nighy

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, western, κωμωδία, περιπέτεια

Συμπαθέστατη και λίγο παλαβή σαύρα, πέφτει κατά λάθος σε έναν αυτοκινητόδρομο στη μέση της ερήμου Mojave. Αφού γλιτώσει την πρώτη επίθεση αρπακτικού, θα φτάσει σε μια πόλη, όπου με το όνομα Rango, θα επιχειρήσει να σώσει τους κατοίκους απ' την ξηρασία.

Η ταινία ξεκινάει απολαυστικά “περίεργα”, με τον ήρωά μας να δηλώνει την αγάπη του για το θέατρο και τις ιστορίες, και να στήνει μια παράσταση με τα άψυχα αντικείμενα που βρίσκονται στο ενυδρείο του. Όταν θα βρεθεί πια στο δρόμο, θα πειστεί ότι ήρθε η ώρα να ζήσει μια αληθινή περιπέτεια. Η αφήγηση είναι τρομακτικά έξυπνη, με τέσσερα πουλιά-mariachi να τραγουδάνε τις περιπέτειες που ακολουθούν, πεπεισμένα ότι στο τέλος η σαύρα θα πεθάνει όντας εκτός του φυσικού περιβάλλοντός της. Κι όμως ο Rango συνεχίζει ακάθεκτος, προσφέροντας ένα ταξίδι γεμάτο φαντασία και πλούσιο σε παράξενους αλλά απολαυστικούς χαρακτήρες. Αν συνδυάσεις μάλιστα την ιστορία της ταινίας με την οικονομική κρίση των ημερών μας, θα βρεις άφθονους συμβολισμούς και οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά μηνύματα. Φυσικά, για να κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, η πορεία του Rango σαν χαρακτήρας που προσποιείται τον ήρωα, αναγκάζεται να το αποδείξει, του βγαίνει από τύχη, αλλά τελικά βρίσκει πραγματικά τη δύναμη να βοηθήσει τους γύρω του, είναι κλισέ και προβλέψιμη. Αλλά είναι τόσο όμορφα εμπλουτισμένη αυτή η διαδρομή, που το ξεχνάς γρήγορα.

Η αγάπη του Gore Verbinski για το western, φαίνεται διάχυτη σε όλες τις σκηνές, με συνεχή κλεισίματα-ματιού στα ιερά τέρατα του είδους, που κορυφώνονται από ένα εντυπωσιακό διπλό “cameo” προς το τέλος. Γενικά, πιστός στη meta διάθεση της εποχής, έχει φτιάξει μια ταινία φοβερά έξυπνη, που σφύζει από κινηματογραφικές αναφορές και tributes και δεν σε αφήνει σε ησυχία με τους σταθερά κοφτερούς και ξεκαρδιστικούς διαλόγους του. Με έξοχη σκηνοθεσία, γρήγορη και εξαιρετικά στημένη δράση, πανέμορφο animation, καταπληκτική ατμόσφαιρα και έξοχη μουσική απ' τον μάστορα Hans Zimmer, το Rango είναι μια χορταστική περιπέτεια με ένα φοβερό voice cast σε μεγάλα κέφια. Είτε western το πεις, είτε απλά animated ταινία για “μεγάλα” παιδιά, ο κοινός παρονομαστής είναι ο ίδιος: αριστουργηματικό.

Read more...

True Grit (2010)

Ελληνικός τίτλος: Αληθινό Θράσος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ethan Coen, Joel Coen

Σενάριο: Ethan Coen, Joel Coen (βασισμένο στο βιβλίο του Charles Portis)

Παίζουν: Jeff Bridges, Hailee Steinfeld, Matt Damon, Josh Brolin

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Western, περιπέτεια

Ανήλικη πείθει έναν σκληροτράχηλο αστυνομικό να την βοηθήσει να βρει τον δολοφόνο του πατέρα της, και να πάρει εκδίκηση.

Λιγότερο remake της ομώνυμης ταινίας του 1969 με το John Wayne, και περισσότερο μια πιο πιστή μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου, το True Grit είναι τυπική δουλειά των αδερφών Coen. Αποφεύγει το μελόδραμα και στηρίζεται στους εξαιρετικούς χαρακτήρες του και στους καλογραμμένους -και κατά περιόδους πολύ αστείους- διαλόγους. Η σταθερά αριστουργηματική φωτογραφία του Roger Deakins βοηθάει στην δημιουργία εξαιρετικής ατμόσφαιρας, ενώ απ' τη δική τους πλευρά, οι καταπληκτικές ερμηνείες των Jeff Bridges και Hailee Steinfeld, στο δέσιμο των θεατών με τους ήρωες, φτιάχνοντας τελικά μια ζεστή περιπέτεια στην Άγρια Δύση, που παρουσιάζει εξαιρετικό μαύρο χιούμορ και στέκεται πολύ καλά στο πάνθεον των westerns. Το θεωρώ κατώτερο απ' το περσινό A Serious Man σαν κοενική ταινία, αλλά σίγουρα είναι μια εξαιρετική κινηματογραφική εμπειρία, που απαιτεί σχεδόν τη μεγάλη οθόνη του σινεμά για να απολαύσεις στο μέγιστο βαθμό.

Read more...

The Town (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ben Affleck

Σενάριο: Peter Craig, Ben Affleck, Aaron Stockard (βασισμένο στο βιβλίο 'Prince of Thieves' του Chuck Hogan)

Παίζουν: Ben Affleck, Rebecca Hall, Jon Hamm, Jeremy Renner, Blake Lively

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, περιπέτεια

Μετά το εξαιρετικό Gone Baby Gone, ο Ben Affleck επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα, με άλλη μια ταινία ύμνο στην Βοστώνη. Αυτή τη φορά επικεντρώνει την ιστορία στη γειτονιά του Charlestown, πασίγνωστη ανά τον κόσμο για την καλλιέργεια στους κατοίκους του, του ευγενούς αθλήματος της ληστείας τραπεζών. Πρωταγωνιστές, μια τετράδα ανερχόμενων -πλην γνωστών παρανόμων- ληστών, τους οποίους και παρακολουθούμε στην εισαγωγή να μπουκάρουν σε τράπεζα. Κάτι ψιλοστραβώνει στο τέλος, και καταλήγουν με όμηρο την διευθύντρια. Την αφήνουν μεν ελεύθερη, αλλά όντας μερικώς “επικίνδυνη”, δεν θα μείνει και χωρίς παρακολούθηση. Στο παιχνίδι μπαίνει και το FBI που θα επιχειρήσει να βρει τους ενόχους με κάθε δυνατό μέσο.

Μπορεί το The Town να παρουσιάζει καλοφτιαγμένες σκηνές ληστείας, αλλά δεν το κάνουν αυτές αυτόματα και heist movie. Στην πραγματικότητα ακολουθεί τον “εγκέφαλο” της ομάδας και επιχειρεί να τον ψυχογραφήσει, παρουσιάζοντας τις σχέσεις με τους φίλους του, με τη γειτονιά του, με ενδεχομένως αδιάφορή του θηλυκή ύπαρξη, και φυσικά με το νεοαποκτηθέν love interest του. Παράλληλα έχουμε την ιστορία ενός επίμονου ομοσπονδιακού αστυνομικού που έχει πάρει απόφαση να καθαρίσει τη συμμορία, καθώς και τα -κλασικά για το είδος- οικογενειακά προβλήματα-κατάλοιπα του πρωταγωνιστή. Στάνταρ πράγματα ακούγονται έτσι; Και είναι. Είναι όμως τόσο ωραία γυρισμένη η ταινία, που δεν σε νοιάζει και πολύ που αυτό που παρακολουθείς αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με το Heat του Michael Mann. Λιτή και απέριττη η σκηνοθεσία του Affleck, εκμεταλλεύεται σε βάθος το εξαιρετικό cast (ένα όσκαρ γρήγορα στον Jeremy Renner παρακαλώ, κεντάει για άλλη μια φορά εδώ) για να παρουσιάσει συναρπαστικούς χαρακτήρες και γεμάτες ένταση και σασπένς, σκηνές δράσης. Παραδοσιακός, καθαρός κινηματογράφος, χωρίς φαντεζί πλάνα και γρήγορα κοψίματα. Είτε έρχεσαι για τη δράση, είτε για το δράμα, θα βρεις οπωσδήποτε κάτι να σου αρέσει. Απλά να είσαι προετοιμασμένος ότι υπερισχύει το δεύτερο.

(*) Η extended έκδοση περιλαμβάνει γύρω στα 30 λεπτά επιπλέον μεταβατικές σκηνές, σε σχέση μ' αυτή που προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Αν εντυπωσιάστηκες απ' την theatrical, αυτή θα σε στείλει στον έβδομο ουρανό (με μένα τουλάχιστον αυτό συνέβη). Κενό ούτε για δείγμα, κάνει ένα ήδη σφιχτό σενάριο, αψεγάδιαστο.

Read more...

Toy Story 3 (2010) [3D]

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich

Σενάριο: Michael Arndt (η ιστορία απ' τους John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich)

Παίζουν: Tom Hanks, Tim Allen, Joan Cusack

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, κωμωδία, περιπέτεια

Ο Andy μεγάλωσε και ετοιμάζεται πια για το κολέγιο. Πριν φύγει πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα των παιχνιδιών του: σκουπίδια, σοφίτα ή δωρεά σε παιδικό σταθμό. Μετά από ατυχή γεγονότα, ο Woody και η παρέα του καταλήγουν στο τελευταίο, όπου θα γνωρίσουν καινούριους φίλους, αλλά θα ζήσουν και μια συναρπαστική περιπέτεια.

"Authority should derive from the consent of the governed, not from threat of force!" φωνάζει ένας χαρακτήρας προς το τέλος της ταινίας. Ναι, δεν έχω κάνει λάθος στον τίτλο, μιλάω για το Toy Story 3. Μια ταινία που αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι η Pixar υπάρχει για να δίνει διαμάντια, που δεν κοιτάνε ηλικίες και κάνουν το genre-bending παιχνιδάκι. Ως κλείσιμο της αριστουργηματικής τριλογίας των Toy Story [είχα γράψει κάτι ψιλά για τα δυο πρώτα εδώ], η αγαπημένη μας εταιρεία animation, διαλέγει να παρουσιάσει ένα αριστούργημα που βγάζει ασπροπρόσωπο όποιο κινηματογραφικό είδος επιλέξει να αντιπροσωπεύσει. Άλλοτε ξεκαρδιστική κωμωδία, άλλοτε περιπέτεια με σασπένς που θα ζήλευαν πολλά noir, άλλοτε γκανγκστερικό δράμα με αδίστακτους νονούς και αιμοδιψή όργανα, άλλοτε καθαρό δράμα που θα τσιγκλίσει εύκολα τα δάκρυ απ' το μάτι σου. Πάντα όμως με μεράκι και αγάπη, προσοχή στη λεπτομέρεια, συγκλονιστική μουσική και ωραία κοινωνικά (και πολιτικά όπως είδαμε στην αρχή του post) μηνύματα.

Είχα γράψει για το Tron Legacy πόσο ωραία ήταν η μετάφραση των εφέ του 1982 στο 2010, και πόσο βάρος είχε ο παράγοντας “νοσταλγία”. Ε, εδώ δεν γίνεται να μην συγκινηθείς ήδη απ' την εισαγωγή, βλέποντας την κλασική μάχη του Woody εναντίον του Mr Potatohead και του Evil Dr Pork Chop (death by monkeys φίλε!) απ' το 1ο Toy Story, όπως την “αναβάθμισαν” τα δημιουργικά μυαλά της Pixar στο τρίτο μέρος της σειράς. Και μιας και λέμε για συγκίνηση, δεν ντρέπομαι καθόλου να δηλώσω ότι και τις δύο φορές που έχω δει την ταινία, στην τελική σκηνή έκλαιγα σαν μωρό. Και όταν έχεις μια ταινία που σε κάνει να κλαις για 5-6 παιχνίδια, ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει σωστά. Η Pixar για άλλη μια φορά ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, πετώντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το Finding Nemo στη 2η θέση του Animation Hall of Fame, κλείνοντας μια απ' τις καλύτερες τριλογίες που έχει να επιδείξει η κινηματογραφική ιστορία, και παραδίδοντας το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της δεκαετίας των 10s.

Το 3D: Απ' όσο θυμάμαι απ' τον μακρινό Ιούνη, το 3D δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Σίγουρα σε μια τέτοια ταινία δεν ήταν και απαραίτητο, χωρίς φυσικά να μην έχει και τις καλές του στιγμές, ή να μην βλέπεις ξεκάθαρα μεγαλύτερο βάθος σε κάθε σκηνή. Όμως, όπως είχαν δηλώσει αρκετοί τότε, τα 3D γυαλιά εξυπηρετούσαν αν μη τι άλλο, για να κρύψουν τα δάκρυα που αποκλείεται να μην υπάρχουν στα μάτια σου στο τέλος της ταινίας.

Read more...

Double Feature #1: Toy Story (1995) & Toy Story 2 (1999)

Τι μπορεί να είναι καλύτερο από μια ταινία ένα βροχερό βράδυ του καλοκαιριού; Δύο ταινίες! Όσο δελεαστικό κι αν ακούγεται όμως, χρειάζεται προσοχή για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα. Τρεις ή τέσσερις ώρες είναι εύκολο να βγουν όταν μιλάμε για μια σειρά (αν υπάρχει ο χρόνος πάντα έτσι; :P ), αφού κάθε επεισόδιο (είτε 20λεπτο είτε 40λεπτο) έχοντας αρχή, μέση και τέλος, είναι πολύ πιο “εύπεπτο”. Με μια ταινία όμως είναι πιο δύσκολο εγχείρημα, πόσο μάλλον με δύο ταινίες back-to-back. Επομένως, η επιλογή πρέπει να είναι προσεκτική για να μην αναγκαστείς να παρατήσεις τη δεύτερη ταινία σε κάποιο σημείο, χαλώντας μέρος της γλύκας του double-feature. Κατ' αρχάς, είναι μονόδρομος να έχουν οι ταινίες κάποιο κοινό άξονα: είτε κοινή θεματολογία, είτε να είναι μέρος μιας διλογίας (ή και τριλογίας για τους πιο τολμηρούς που θα κάνουν μαραθώνιο), είτε να είναι έργα κάποιου συγκεκριμένου σκηνοθέτη/σεναριογράφου/ηθοποιού. Και φυσικά, η διάρκεια της καθεμίας να κινείται σε λογικά επίπεδα. Δύο ταινίες των 2,5 ωρών, όσο ωραίες κι αν είναι, είναι πρακτικά πολύ δύσκολο να συνδυαστούν. Η προσωπική μου εμπειρία έχει δείξει ότι η ιδανική συνολική διάρκεια του double-feature είναι γύρω στις 4 ώρες. Επομένως κοιτάμε για ταινίες 90-130 λεπτών, ενώ αν διαφέρουν δραματικά σε μήκος, προτιμάμε πάντα να δούμε πρώτα την μεγαλύτερη.

Αλλά ας μην μακρηγορώ άλλο, κι ας μπω στο ψητό. Με το Toy Story 3 να ανοίγει στην Ελλάδα, τι πιο ιδανικό για ένα double-feature παρά τα δύο πρώτα Toy Story για να μπούμε στο πνεύμα; Διάρκεια του πρώτου (χωρίς τα end credits): 80 λεπτά. Διάρκεια του δεύτερου: 90 λεπτά. Σύνολο: λιγότερο από 3 ώρες, οπότε παραπάνω από αποδεκτό.

Αγαπάω το animation σαν τρελός και φυσικά η Pixar δεν σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει με κάθε καινούρια ταινία της (κι ας μην ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το Up όπως έχω ξαναγράψει). Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι τα Toy Story τα έχω δει από μια φορά μόνο το καθένα, και μάλιστα πριν αρκετά χρόνια, οπότε χρειαζόμουν την επανάληψη και με το παραπάνω. Μου άρεσαν όσο και την πρώτη φορά; Δοκίμασε καλύτερα το “ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣOΤΕΡΟ!”.

Toy Story 1 (1995)

Αν τα παιχνίδια ήταν ζωντανά, ποια θα ήταν η καθημερινή τους ζωή; Όταν το παιδί αφήνει το δωμάτιό του, και τα παιχνίδια δεν είναι πια απλά όργανα στα χέρια του, πώς ζουν; Το Toy Story έρχεται να απαντήσει αυτές τις κρυφές μας απορίες, τοποθετώντας μας στη μέση μιας μικρής οικογένειας παιχνιδιών, με αρχηγό έναν αξιολάτρευτο καουμπόη, τον Woody. Όσο κι αν αγαπούν τον ιδιοκτήτη τους, όση περηφάνια κι αν νιώθουν προσφέροντάς του διασκέδαση, τα παιχνίδια έχουν πάντα έναν μεγάλο φόβο: την αντικατάσταση. Όταν ο Buzz Lightyear γίνει το καινούριο αγαπημένο παιχνίδι του μικρού Andy, ο Woody αισθάνεται παραμελημένος. Θέλοντας να επανέλθει στην παλιά του “θέση”, θα προκαλέσει ένα ατύχημα, βάζοντας τα παιχνίδια σε περιπέτειες.

Σε μια δεκαετία όπου η Disney έχει να επιδείξει εξαιρετικές ταινίες κινουμένων σχεδίων (Beauty and the Beast, Aladdin, The Lion King, Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame, Hercules, Mulan, Tarzan, Fantasia 2000), η Pixar έρχεται να ταράξει τα νερά με επαναστατικό τρισδιάστατο animation. Αυτό που κάνει όμως το Toy Story τόσο επιτυχημένο (εξαιρετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς) δεν είναι μόνο η τεχνολογία του. Πρωτότυπη ιστορία, βάθος στους χαρακτήρες, ζωντανά χρώματα είναι μερικά μόνο απ' τα στοιχεία που έχει να επιδείξει το πόνημα της Pixar. Γεμάτο φαντασία και όμορφα μηνύματα, καταφέρνει να “αγγίξει” μικρούς και μεγάλους, όντας μια ζουμερή περιπέτεια, με ωραίο χιούμορ και έντονο σασπένς. Ένα αριστούργημα, που 15 χρόνια μετά, είναι το ίδιο φρέσκο και το ίδιο συναρπαστικό.

Toy Story 2 (1999)

Όταν ο Woody πέσει κατά λάθος στα χέρια ενός συλλέκτη παιχνιδιών, ο Buzz ξεκινάει με τα υπόλοιπα παιχνίδια μια αποστολή διάσωσης. “Φυλακισμένος” όμως ο Woody, θα γνωρίσει 3 καινούρια παιχνίδια που συμπληρώνουν μαζί μ' αυτόν ένα πανάκριβο και σπάνιο σετ. Φοβούμενος το μέλλον του, όταν ο Andy θα μεγαλώσει, αρχίζει να σκέφτεται ότι τελικά η πώλησή του σε μουσείο δεν είναι τόσο κακή ιδέα.

Λίγα sequels έχουν καταφέρει να σταθούν στο ύψος του προκατόχου τους, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσουν. Το Toy Story 2 το καταφέρνει. Παίρνει όλα τα καλά στοιχεία της πρώτης ταινίας και τα βελτιώνει. Είναι ακόμα πιο ζωντανό, ακόμα πιο αστείο, ακόμα πιο τρυφερό. Συναρπαστικοί νέοι χαρακτήρες, μεγαλύτερη διάρκεια και βαθύτερα μηνύματα, είναι μια χορταστική περιπέτεια με εκπληκτικό animation που απευθύνεται και αγγίζει όλη την οικογένεια.

Οι ταινίες ξεχωριστά;

Εξαιρετικές, αν δεν υπήρχε το Finding Nemo (η καλύτερη animated ταινία ever δηλαδή), θα ήταν στην κορυφή της πλουσιότατης φιλμογραφίας της Pixar.

Σαν double-feature;

Παραπάνω από ιδανικός συνδυασμός, ποιος μπορεί να πει όχι σε σχεδόν 3 ώρες αναμνήσεων; Αστείες και τρυφερές όσο λίγες ταινίες κινουμένων σχεδίων, τα δύο Toy Story back-to-back φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική βραδιά.

Read more...

Prince of Persia: The Sands of Time (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Mike Newell

Σενάριο: Boaz Yakin, Doug Miro, Carlo Bernard (απ' την ιστορία του Jordan Mechner)

Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton, Ben Kingsley, Alfred Molina, Richard Coyle

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια/δράση εποχής, φαντασία

Στην αχανή αυτοκρατορία της Περσίας, βασιλεύει ένας δίκαιος άντρας, με τον αδερφό του και τους τρεις γιους του. Μετά από μια επιτυχημένη επιδρομή σε μια πόλη που φέρεται να αθέτησε τις συμφωνίες με το παλάτι, ο νεαρότερος απ' τους πρίγκιπες θα βρεθεί με ένα μυστηριώδες μαχαίρι στην κατοχή του. Όταν κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, αναγκάζεται να κρυφτεί απ' το βασιλιά με τη βοήθεια μια όμορφης πριγκίπισσας, και ανακαλύπτει τυχαία ότι το μαχαίρι έχει την ιδιότητα να γυρίζει τον κάτοχό του πίσω στο χρόνο. Αποφασισμένος να ξεδιαλύνει το μυστήριο της ενοχοποίησης του και να σώσει το βασίλειο από έναν επικείμενο κίνδυνο, θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου, συναντώντας στην πορεία του επικίνδυνους αντιπάλους αλλά και έμπιστους συνεργάτες.

Τι περιμένεις από ένα καλοκαιρινό blockbuster; Διασκέδαση. Πέρσι τέτοιον καιρό, έβγαινα απ' το Star Trek ενθουσιασμένος, έχοντας περάσει ένα εξαιρετικό δίωρο. Για το Prince of Persia είχα σαφώς χαμηλότερες προσδοκίες για τους εξής λόγους: η συγγραφική ομάδα και ο σκηνοθέτης έχουν κακό ιστορικό, η παρουσία του ονόματος του Jerry Bruckheimer είναι ισοδύναμη με μπόλικα εφέ και λίγη ουσία (πέρα λίγων εξαιρέσεων) και η ιστορία έχει δείξει ότι, κατά τη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, τα videogames πετσοκόβονται. Φυσικά η ιστορία, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έχει καμία σχέση μ' αυτήν του αντίστοιχου παιχνιδιού, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημά μας. Για άλλη μια φορά έχουμε την πολυφορεμένη φόρμουλα ενός ζευγαριού, με τη γυναίκα να πιστεύει στο πεπρωμένο και τον άντρα να την καλεί να φτιάξει μόνη της τη μοίρα της. Στην πορεία κάποια οικογενειακή προδοσία, ο ήρωας θα κυνηγηθεί ως ένοχος για κάτι που δεν έχει κάνει κτλ κτλ, διανθισμένα φυσικά με διαλόγους που βρίθουν από υπονοούμενα. Επίσης, η ταινία είναι φανερό ότι υποφέρει στον τομέα του μοντάζ, καθώς είναι δύσκολο να μην προσέξεις τα “χοντρά” κοψίματα. Όσο γκρινιάρης κι αν είμαι όμως, το αποτέλεσμα αν και προβλέψιμο, δεν παύει να είναι και ευχάριστο. Φρέσκο σκηνικό, γρήγορη δράση, ωραιότατα εφέ (αν και μερικές σκηνές προς το τέλος είναι αρκετά βαρυφορτωμένες) και ένας Alfred Molina που σβήνει όλους τους υπόλοιπους όταν βρίσκεται στην οθόνη, προσφέροντας άφθονο γέλιο. Ερμηνευτικά, εξαιρετικός ο Richard Coyle, με τους υπόλοιπους (και ειδικά τους πρωταγωνιστές Jake Gyllenhaal και Gemma Arterton) να μην εντυπωσιάζουν, χωρίς να είναι βέβαια ούτε και κακοί.

Εν τέλει, το Prince of Persia φιλοδοξεί να γίνει το νέο Pirates of the Carribbean. Σίγουρα το Curse of the Black Pearl είναι έτη φωτός ανώτερο απ' το Sands of Time, και το μέλλον του franchise δείχνει μάλλον δυσοίωνο, αλλά αν δοθεί η απαραίτητη προσοχή και αναλάβουν κάποιοι ωριμότεροι άνθρωποι το επόμενο Prince of Persia, μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ απ' το απλά καλό πρώτο μέρος. Είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά αφήνει την αίσθηση ενός καθήκοντος που έπρεπε να διεκπεραιωθεί, χωρίς μεράκι και αγάπη απ' τους συντελεστές.

Read more...

Robin Hood (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Σενάριο: Brian Helgeland

Παίζουν: Russell Crowe, Cate Blanchett, William Hurt, Mark Strong, Oscar Isaac, Danny Huston

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολεμική Περιπέτεια-Δράση Εποχής

Ο Sir Ridley Scott νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις. Πέρα απ' τα αριστουργήματα Alien και Blade Runner όμως, οι περισσότερες ταινίες της φιλμογραφίας του, διχάζουν κοινό και κριτικούς. Σ' αυτήν την κατηγορία ανήκε και το Kingdom of Heaven του 2005, που πήρε χλιαρές προς κακές κριτικές και δεν απέδωσε τόσα χρήματα όσο θα περίμεναν οι παραγωγοί του μετά την επιτυχία άλλων epic war movies όπως το Troy το 2004. Προσωπικά, λατρεύω το είδος: μάχες επικών διαστάσεων, μονομαχίες με σπαθιά και τόξα, πολιορκίες, όμορφα μακρινά πλάνα με πεδιάδες/ερήμους/ποτάμια/θάλασσες και τεράστιους στρατούς να συγκρούονται. Αγαπάω πολέμους, είτε στην Αρχαία Ελλάδα είτε στο Μεσαίωνα είτε οπουδήποτε αλλού, πώς να το κάνουμε. :P Επομένως ανήκω στην κατηγορία που αγάπησε το Kingdom of Heaven και έχει στη βιβλιοθήκη του το Director's Cut των -πλουσιότατων- 4 dvd. Ευτυχώς το αγαπάει εξίσου και ο Sir Ridley Scott, οπότε αποφάσισε να γυρίσει άλλο ένο μεσαιωνικό epic!

Αν το μόνο που γνωρίζεις για το Robin Hood του 2010 είναι ο τίτλος, η εύλογη απορία σου θα είναι: “τι σχέση έχει ο παλιός καλός Ρομπέν των Δασών με επικές μάχες και πολιορκίες μωρέ; δεν είναι εκείνος ο παράνομος που κρυβόταν στο δάσος με τους φίλους του και έκλεβε απ' το βασιλιά για να δίνει στους φτωχούς;”. Ναι, αυτός είναι. Αλλά το Robin Hood του 2010 έρχεται για να μας δείξει πώς ο Robin Longstride, κατέληξε να γίνει ο παράνομος Robin Hood. Είναι δηλαδή ένα “Robin Hood Begins”. Ο Robin Longstride είναι ένας Άγγλος τοξότης που συμμετείχε στην 3η Σταυροφορία με τον Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο. Στην επιστροφή από τους Αγίους Τόπους, ο αγγλικός στρατός λεηλατεί τη γαλλική γη και κατά τη διάρκεια μια πολιορκίας, ο Ριχάρδος σκοτώνεται. Από μια περίεργη στροφή της μοίρας, ο Robin και οι σύντροφοί του, θα βρεθούν με το βασιλικό στέμμα στα χέρια τους, εισιτήριο για την πατρίδα. Πίσω στο Λονδίνο πια, ο αδερφός του Ριχάρδου, ο Ιωάννης στέφεται βασιλιάς και επιβάλλει στον ήδη βασανισμένο λαό, σκληρή φορολογία. Ο Robin επιστρέφει στο Nottingham για να εκπληρώσει μια υπόσχεση, και θα βρεθεί στο μέσο μιας εξέργεσης των βαρόνων του Βορρά εναντίον του βασιλιά, αλλά και μιας μυστικής εισβολής των Γάλλων μετά την προδοσία ενός Άγγλου αξιωματικού.

Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι ο Robin Hood είναι θρυλικό πρόσωπο, η ταινία έχει απροσδόκητη ιστορική ακρίβεια και δένει όμορφα την ιστορία με το μύθο, χωρίς να παίρνει πολλές ελευθερίες. Το βασικό της πρόβλημα είναι ότι θέλει να ασχοληθεί με πολλά πράγματα: με τον αντίκτυπο μιας αιματοβαμμένης σταυροφορίας στους απλούς στρατιώτες αλλά και στο κράτος της Αγγλίας, με την εξέργεση του Αγγλικού πληθυσμού απέναντι στον Ιωάννη, με την Magna Carta, με τη γαλλική εισβολή και φυσικά με την έλευση του Robin Hood στο Nottingham και το ειδύλιο με την Marion. Και μπορεί όλα αυτά να απλώνονται με μαεστρία σε κάτι παραπάνω από 2 ώρες, αλλά είναι εμφανές απ' την αρχή ότι δεν έχει μια σαφή κατεύθυνση. Παρ' όλα αυτά, όπως περιμένουμε απ' τον Ridley Scott, είναι τεχνικά άψογη, με φανταστική φωτογραφία και εξαιρετική σκηνοθεσία των μαχών, δίνοντας πάντα την αναμενόμενη επικής κλίμακας ατμόσφαιρα. Δυνατές ερμηνείες απ' το cast (με πρωτεργάτη τον πάντα άψογο Russell Crowe, και εξαιρετικούς Mark Strong, William Hurt και Oscar Isaac), γρήγορη δράση και πολύ καλό δέσιμο της ιστορίας με τη ζωή του Robin Hood ως παράνομου, συμπληρώνουν ένα γεμάτο, χορταστικό πακέτο μεσαιωνικής περιπέτειας.

Κύριο μειονέκτημα του Robin Hood, είναι ότι μοιάζει υπερβολικά με τα προηγούμενα epics του Ridley Scott, το Gladiator και το Kingdom of Heaven. Φυσικά, οι fans του είδους -και ειδκά αυτών των δύο- θα περάσουν πολύ καλά, καθώς έχει όλα τα στοιχεία που φτιάχνουν μια καλή περιπέτεια δράσης με ξίφη, τόξα και ιππότες. Οι υπόλοιποι, αμφιβάλλω αν θα γίνουν οπαδοί του genre, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά εύπεπτο ώστε να το ευχαριστηθούν.

Read more...

Jurassic Park Trilogy (1993 - 1997 - 2001)

Jurassic Park (1993)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: Michael Crichton (έχει γράψει και το ομώνυμο βιβλίο), David Koepp

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Όνειρο ζωής για τον John Hammond είναι να δημιουργήσει ένα θεματικό πάρκο με δεινόσαυρους. Ζωντανούς δεινόσαυρους. Όταν η ομάδα επιστημόνων που δουλεύει γι' αυτόν κατορθώσει να απομονώσει DNA δεινοσαύρου από το αίμα που είχε διατηρηθεί σε ένα απολιθωμένο κουνούπι, γεννιούνται οι πρώτοι δεινόσαυροι εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Ο Hammond ετοιμάζει το πάρκο του, σε ένα απομονωμένο νησί, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να βλέπουν τους δεινόσαυρους πίσω από ειδικά σχεδιασμένους φράχτες. Σαν πρώτους επισκέπτες, θα φέρει τα δυο εγγόνια του, έναν δικηγόρο και τρεις καταξιωμένους ερευνητές της εποχής των δεινοσαύρων. Κάποιος όμως έχει άλλα σχέδια, και τελικά η επίσκεψη δεν θα είναι όσο ασφαλής σχεδιαζόταν...

Ειλικρινά θεωρώ αυτήν την ταινία φοβερά υποτιμημένη. Ξέρω τι θα σκεφτείτε τώρα: “υποτιμημένο το Jurassic Park ρε, όλος ο κόσμος λέει πόσο διασκεδαστικό είναι”. Σύμφωνοι. Αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ παραπάνω από μια διασκεδαστική οικογενειακή ταινία, και αδικείται όταν αναφέρεται μαζί με ταινίες που -αν και πολύ καλές- οφείλουν μεγάλο μέρος της απήχησής τους στη νοσταλγία των παιδικών χρόνων μιας συγκεκριμένης γενιάς (Ghostbusters, The Goonies, Back to the Future κτλ). Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η επιτομή του monster-movie: φανταστικό concept, ωραία εκτελεσμένο, με ρεαλιστικότατα τέρατα, φοβερή ατμόσφαιρα και μουσική και μπόλικο σασπένς. Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι απίστευτα αστείο και έχει αξιαγάπητους χαρακτήρες. Με τον Dr Alan Grant, ο Spielberg επιχείρησε να δημιουργήσει έναν νέο Indiana Jones (εντάξει, δεν τον δημιούργησε ακριβώς, αλλά τον τελειοποίησε :P ) και πέτυχε διάνα. Βάλε στην παρέα τον Ian Malcom, την Ellie Sattler και 2 αξιολάτρευτα παιδάκια και έχεις κερδίσει ήδη το παιχνίδι. Με προσεγμένες ερμηνείες και καταπληκτική σκηνοθεσία, το Jurassic Park είναι ένα αριστούργημα που βρίσκεται σίγουρα στο top5 της φιλμογραφίας του Spielberg.

The Lost World: Jurassic Park (1997)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: David Koepp (βασισμένο ελαφρά στο 2ο βιβλίο του Michael Crichton)

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Τέσσερα χρόνια μετά το φιάσκο του Jurassic Park, ο John Hammond στέλνει μια ομάδα επιστημόνων να μελετήσουν ένα δεύτερο νησί με δεινόσαυρους, γνωστό ως “Site B”, στο οποίο οι δεινόσαυροι γεννιούνται και τρέφονται πριν μεταφερθούν στο αρχικό νησί. Όμως, τον έλεγχο της εταιρείας του έχει πια ο ανιψιός του, ο οποίος στέλνει κι αυτός μια δεύτερη ομάδα, που έχει όμως εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Οι δύο ομάδες θα συναντηθούν στο νησί, αλλά για άλλη μια φορά κάτι θα πάει στραβά και ο κοινός εχθρός είναι και πάλι οι δεινόσαυροι.

Τα sequels εξαιρετικών ταινιών, άλλοτε λειτουργούν καλά (The Terminator) και άλλοτε όχι (The Matrix). Δυστυχώς, το The Lost World ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, κυρίως γιατί δεν αποφασίζει τι ακριβώς θέλει να κάνει. Κατ' αρχάς, για ταινία που πλασάρεται ως action/adventure, είναι πολύ περισσότερο action και λιγότερο adventure, οπότε σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, δεν βασίζεται τόσο στο σασπένς αλλά στη γρήγορη δράση. Θα μπορούσες να το συγχωρέσεις αυτό, αν ήταν ξεκάθαρη η κατεύθυνση της ταινίας προς τα εκεί. Όμως εδώ ο Koepp και ο Spielberg δεν έχουν αφήσει πίσω τους την πετυχημένη συνταγή της πρώτης ταινίας και προσπαθούν να ακολουθήσουν την ίδια ακριβώς φόρμουλα (οι καλοί, οι κακοί, το παιδάκι και οι δεινόσαυροι). Τι είναι το βασικό που λείπει; Οι χαρακτήρες. Απ' ό,τι διαβάζω, το 95% του βιβλίου του Michael Crichton έχει αλλάξει. Και τι κράτησαν ανέπαφο οι ιδιοφυΐες; Την απουσία του Alan Grant και της Ellie Sattler. Ναι, ο αγαπητός Ian Malcom ήταν ωραίος στην πρώτη ταινία, με εύστοχες ατάκες και γενικά σοβαρή παρουσία. Αλλά σαν πρωταγωνιστής είναι κάτω του μετρίου. Γενικά, αρχίζοντας απ' το χαρακτήρα του Vince Vaughn και προχωρώντας, δεν βρήκα ούτε έναν χαρακτήρα άξιο συμπάθειας, πόσο μάλλον λατρείας. Πολλές αμφισβητήσιμες αποφάσεις προσπαθούν να περάσουν ως “ηθικές” και “σωστές” και από ένα σημείο και μετά, απλά σταματάς να ενδιαφέρεσαι. Αν και ερμηνευτικά στέκεται στο ύψος του προκατόχου του, και η ατμόσφαιρα είναι κι εδώ πολύ καλοφτιαγμένη, είναι μονότονο και σε πολλά σημεία βαρετό. Ελαφρά μόνο ανώτερο από άλλες τερατοταινίες τύπου Godzilla, είναι γενικά μια μέτρια ταινία και ένα πλήρως απογοητευτικό sequel.

Jurassic Park III (2001)

Σκηνοθεσία: Joe Johnston

Σενάριο: Peter Buchman, Alexander Payne, Jim Taylor

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Ο Alan Grant ακολουθεί πια την καριέρα του, έχοντας αφήσει πίσω του τα γεγονότα του Jurassic Park, αποφασισμένος να μην ξαναπλησιάσει τα νησιά με τους δεινόσαυρους. Όμως, ένα ζευγάρι έχει διαφορετική άποψη, και τον καλεί να τους συνοδεύσει σε μια επίσκεψη στο “Site B”. Έχοντας ανάγκη τα χρήματα της αμοιβής, ο Grant θα δεχτεί να πετάξει πάνω απ' το νησί ως ξεναγός για το ζευγάρι, αλλά στην πορεία θα διαπιστώσει, ότι η αποστολή δεν έχει αποκλειστικά τουριστικά κίνητρα...

Χωρίς τον Steven Spielberg πια στη σκηνοθετική καρέκλα, θα περιμέναμε μια πολύ χειρότερη ταινία. Αλλά δεν είναι. Ο Joe Johnston κάνει πολύ καλή δουλειά και κατορθώνει να προσφέρει το σασπένς που δεν πρόσφερε η δεύτερη ταινία της τριλογίας, αν και δούλευε με την πιο αδύναμη ιστορία απ' τις τρεις ταινίες. Ίσως το “αδύναμη” να το αδικεί βέβαια, γιατί αν εξαιρέσουμε το ότι οι σεναριογράφοι έψαχναν μια δικαιολογία για να φέρουν ξανά τον Alan Grant στο Jurassic Park και έμειναν σε μια αρκετά τετριμμένη λύση, το σενάριο είναι αρκετά καλογραμμένο και σφιχτό, χωρίς γελοιότητες και -πολλές- ευκολίες. Η παρουσία και μόνο του Alan Grant κοντά στους δεινόσαυρους για άλλη μια φορά, είναι αρκετή για να ικανοποιήσει τους fans της πρώτης ταινίας, ενώ υπάρχει αρκετή δράση και χαβαλές για να κρατήσει την ταινία ενδιαφέρουσα σε όλη τη διάρκειά της. Οι δεινόσαυροι (πλήρως CGI αυτή τη φορά) είναι πανέμορφοι και ρεαλιστικοί, και η ατμόσφαιρα του νησιού εξαιρετική. Αν και μόλις 90 λεπτά σε διάρκεια, προσφέρει αυτό που δεν έδωσε σε τόσο βαθμό η δεύτερη ταινία του Spielberg: αγνή διασκέδαση.

Read more...