2009 in Movies: Part 1

>> Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

Παραδόξως το 2009 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για τον κινηματογράφο. Σαφώς από άποψη κερδών, αφού είδαμε πολλά ρεκόρ εισιτηρίων να σπάνε, αλλά και από άποψη ποιότητας. Προσωπικά δεν επιδιώκω γενικά να βλέπω πολλές καινούριες ταινίες, αλλά μπαίνοντας στην awards season (Golden Globes πριν μερικές μέρες, Oscars στο βάθος κτλ) είναι δύσκολο να μην παρασυρθείς. Θα μιλήσω λοιπόν για ταινίες του 2009 που μου έκαναν θετική εντύπωση, σε ένα αφιέρωμα που θα χωρίσω σε parts.


Ένα παραμελημένο είδος για τα 00s ήταν σαφώς το sci-fi, με λίγες καλές και ακόμα λιγότερες εξαιρετικές ταινίες. Κι όμως το 2009 προσφέρει 4 εξαιρετικές προτάσεις.




#1. District 9: Σε παραγωγή του γνωστού και μη εξαιρετέου Peter Jackson του οποίου δηλώνω ορκισμένος fan (αν και με απογοήτευσε με το καινούριο The Lovely Bones), ο newcomer Neil Blomkamp γράφει και σκηνοθετεί μια ταινία-γροθιά στο στομάχι των χολυγουντιανών blockbusters. Με μόλις 30 εκατομμύρια δολάρια, γυρίζει μια ταινία με εξαιρετικά εφέ και εξαιρετική ιστορία. Ας τη δούμε λίγο παραπάνω: το 1982, ένα διαστημόπλοιο σταματάει πάνω από το Johannesburg της Νότιας Αφρικής. Οι εξωγήινοι αρχικά καλωσορίζονται, αλλά 28 χρόνια μετά, τους βλέπουμε κλεισμένους στο γκέτο “District 9” αντιμέτωπους με εχθρότητα και ρατσισμό από τους ανθρώπους. Η κυβέρνηση αποφασίζει να τους μεταφέρει σε μια καινούρια περιοχή, με επικεφαλής της επιχείρησης τον Wikus van der Merwe. Ενώ όμως ο Wikus μοιράζει εξώσεις, θα εκτεθεί σε μια χημική ουσία που συγκεντρώνουν οι εξωγήινοι, και παράξενα πράγματα θα αρχίσουν να συμβαίνουν στο σώμα του. Δεν θα πω παραπάνω για να μην spoiler-άρω, αλλά πρόκειται για μια πολύ όμορφη ιστορία με δυο εντελώς διαφορετικά όντα να βοηθούν ο ένας τον άλλον σε μια αναζήτηση που θα ωφελήσει και τους δυο με διαφορετικό τρόπο. Το District 9 δεν στερείται συναισθήματος αλλά ούτε και jaw-dropping σκηνών δράσης, και γενικά δίνει στον θεατή αυτό που δεν κατάφεραν να δώσουν το G.I Joe και το Transformers 2: μια ταινία δράσης που δεν βασίζεται στα CGI (αν και τα χρησιμοποιεί με μαεστρία), αλλά προσφέρει σασπένς και καλογραμμένους χαρακτήρες, χωρίς να υποτιμά τη νοημοσύνη σου. 4/5




#2. Moon: Στο κοντινό μέλλον, η εταιρεία “Lunar” κάνει ανασκαφές στο φεγγάρι για helium-3 το οποίο χρησιμοποιείται πλέον σαν καύσιμο. Στις εγκαταστάσεις μένει ο Sam Bell, που με 3 βδομάδες να απομένουν από το τριετές συμβόλαιό του, ανυπομονεί να επιστρέψει στην οικογένειά του. Μοναδική του συντροφιά, τα μαγνητοσκοπημένα μηνύματα που του στέλνει απ' τη Γη η γυναίκα του και ο υψηλής νοημοσύνης υπολογιστής, ο GERTY. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει. Μετά από ένα ατύχημα, θα ξυπνήσει στο αναρρωτήριο και θα αρχίσει να πιστεύει ότι δεν είναι τελικά μόνος του. Η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Duncan Jones (γιου του David Bowie), γεγονός που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το επίτευγμα του. Υποστηριζόμενο από την φανταστική ερμηνεία του Sam Rockwell και την αναμενόμενα εξαιρετική μουσική του Clint Mansell, το Moon είναι ένα συγκλονιστικό θρίλερ μυστηρίου που παίζει με το μυαλό του θεατή ήδη από το πρώτο δεκάλεπτο. Δανείζεται στοιχεία από μεγαθήρια του genre (όπως το 2001 και το Solyaris) και τα συνδυάζει με original ιδέες, καταλήγοντας να είναι ένα must-see για τους φίλους του sci-fi και όχι μόνο. Σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. 4,5/5







#3. Watchmen: Έχω μιλήσει ήδη εκτεταμένα για το Director's Cut στο review. Από τότε έχω δει και το Ultimate Cut, το οποίο ενσωματώνει στην ταινία το Tales of the Black Freighter και φυσικά μερικές σκηνές στο περίπτερο, κάνοντας την ταινία ακόμα πιο πιστή στο graphic novel του Moore. Όπως κατέληγα και στο review, το Watchmen είναι λουκούμι για τους fans του κόμικ (και φυσικά όσους θέλουν να δουν μια διαφορετική σοβαρή superhero movie), αλλά οι υπόλοιποι ίσως το βρουν υπερβολικά αργό. 4/5










#4. Star Trek: Νομίζω πως το αχανές σύμπαν του Star Trek δεν χρειάζεται συστάσεις. Η ταινία του JJ Abrams καταπιάνεται με την πρώτη αποστολή του φρεσκο-κατασκευασμένου σκάφους Enterprise, με το James T Kirk, τον Spock και την παρέα τους (επίσης φρεσκο-βγαλμένους από την ακαδημία οι περισσότεροι) να κινούνται προς τον πλανήτη Vulcan που απειλείται από τον Nero. Με εξαιρετικό cast, φοβερά εφέ και καλή σκηνοθεσία, η ταινία μπορεί να μην προσφέρει τίποτα καινούριο, αλλά δεν παύει να είναι μια καλοφτιαγμένη περιπέτεια με μπόλικη δράση και χαβαλέ. 3,5/5





Εν καιρώ, θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα parts του αφιερώματος, μέχρι τότε enjoy!

Read more...

Sherlock Holmes (2009)

>> Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010





Σκηνοθεσία: Guy Ritchie



Σενάριο: Michael Robert Johnson, Anthony Peckham, Simon Kinberg, Lionel Wigram



Παίζουν: Robert Downey Jr, Jude Law, Rachel McAdams, Mark Strong, Eddie Marsan, Kelly Reilly, William Houston



Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.









Όντας τεράστιος fan του Sir Arthur Conan Doyle, αλλά και του Jeremy Brett που υποδύθηκε τον μεγάλο detective στη σειρά του ITV, η πρώτη αντίδραση μου όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Guy Ritchie για το reboot του Sherlock Holmes ήταν “ωχ αμάν”. Γιατί καλό παιδί ο Guy Ritchie, αλλά έχει στο ενεργητικό του μια ουσιαστικά καλή ταινία: το Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Από τότε, έκανε 2 ταινίες με το ίδιο ακριβώς μοτίβο, το Snatch και το RockNRolla, που ήταν μεν διασκεδαστικές, αλλά υπερβολικά “ίδιες”. Οι δυο προσπάθειές του εκτός του μοτίβου αυτού ήταν τραγικές, το Swept Away με την τότε σύζυγο του (τη Madonna ντε) ανούσιο και το Revolver καλογυρισμένο αλλά κακογραμμένο. Κάμποσους μήνες μετά, το πρώτο trailer έκανε την εμφάνισή του, και οι φόβοι απογειώθηκαν, αφού φάνηκε ότι ο Guy Ritchie γύριζε προφανώς action-comedy. Και πάλι όμως, λίγο το όνομα, λίγο το cast, ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη δω όταν έβγαινε. Την είδα. Και το παλιόπαιδο με εξέπληξε ευχάριστα.



Έχω ακούσει πάρα πολλά “περίεργα” για τον Holmes από δήθεν fans, οπότε ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Ποιος είναι ο Sherlock Holmes του Sir Arthur; Είναι ένα λαγωνικό, με αγάπη για τους γρίφους. Όταν δεν έχει να λύσει έγκλημα όμως, απομονώνεται απ' την κοινωνία (της οποίας ούτως ή άλλως δεν είναι μεγάλος θαυμαστής), και αρχίζει τα χημικά πειράματα και την κοκαΐνη. Είναι εν αποστρατεία πρωταθλητής πυγμαχίας, μετρ των μεταμφιέσεων και μεγάλος χιουμορίστας. Έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον φίλο του Dr Watson, πειράζει συνεχώς τους επιθεωρητές της Scotland Yard και την σπιτονοικοκυρά του, κυρία Hudson. Και έχει τεράστια αδυναμία σε μια συγκεκριμένη γυναίκα απ' το παρελθόν του: την Irene Adler, τη μόνη εκπρόσωπο του αδύναμου φύλου που τον έχει “νικήσει”.



Πόσο μέσα πέφτει η ταινία στα παραπάνω; Αρκετά έως πολύ. Σαφώς έχουν παρατραβηχτεί κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του ήρωα: ο Holmes των βιβλίων δεν συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας, αφήνει πάντα (πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένων και πάλι στα δάχτυλα του ενός χεριού) τους αστυνομικούς ή τον Watson να παίξουν ξύλο, να κυνηγήσουν ή να πηδήξουν τοίχους και παράθυρα. Και φυσικά η Irene Adler δεν έχει καμία απολύτως θέση στην ιστορία. Εμφανίστηκε για πρώτη και μοναδική φορά στο “A scandal in Bohemia”, κατατρόπωσε τον Holmes και τον άφησε με τις αναμνήσεις και μια φωτογραφία της, την οποία και φυλάει ως κόρη οφθαλμού.



Μεγάλο στοίχημα της ταινίας ήταν να αποδώσει σωστά τη σχέση του Holmes με τον Watson. Η χημεία των εξαιρετικών Robert Downey Jr και Jude Law παίζει καθοριστική σημασία, και βλέπουμε αυτό ακριβώς που έπρεπε. Μια φιλία με τα απαραίτητα πειράγματα και τις απαραίτητες τριβές. Ακούω πολλούς να τονίζουν την ομοιότητα με τη σχέση House-Wilson, από τη σειρά House MD. Η εξήγηση είναι απλή, αφού ο χαρακτήρας του Gregory House ήταν απ' την αρχή βασισμένος στον Holmes, και ο Wilson ως άλλος Watson, έχει άλλη ειδικότητα αλλά βοηθάει όπως μπορεί και κρατάει τον House/Holmes όσο μπορεί πιο προσγειωμένο. Είναι εμφανής νομίζω η επιρροή ήδη από τα ονόματα.


Ας περάσουμε στο ζουμί, την υπόθεση δηλαδή με την οποία θα ασχοληθεί ο δαιμόνιος detective. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, ο Holmes, ο Watson και οι αστυνομικοί του επιθεωρητή Lestrade, συλλαμβάνουν τον Λόρδο Blackwood, κατά τη διάρκεια μια μυστικιστικής ιεροτελεστίας κατά την οποία ετοιμάζεται να σκοτώσει μια νεαρή γυναίκα. Έχοντας ήδη σκοτώσει 5 γυναίκες, καταδικάζεται σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Πριν εκτελεστεί, προειδοποιεί τον Holmes ότι οι δολοφονίες θα συνεχιστούν και μετά το θάνατό του. Ο Sherlock δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, αλλά μερικές μέρες μετά την εκτέλεση, ο Λόρδος Blackwood φέρεται να έχει αναστηθεί: ο τάφος του έχει σπάσει από μέσα, και στο φέρετρό του υπάρχει ένα ξένο σώμα. Ξεκινώντας όπως φαίνεται μια μάχη με τη μαύρη μαγεία, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα μυστικό τάγμα που απειλεί την ισορροπία της χώρας, έχοντας στο κατόπι του και την Irene Adler που δουλεύει για κάποιον μυστηριώδη άντρα.



Η ιστορία εξελίσσεται όμορφα, στα βήματα των κλασικών υποθέσεων που έχουμε λατρέψει. Ο Robert Downey Jr είναι για άλλη μια φορά καταπληκτικός, υιοθετώντας εξαιρετικά τις ξακουστές αφαιρετικές ικανότητες του Sherlock Holmes, με τον Mark Strong να παίζει έναν εξίσου επιβλητικό villain και την Rachel McAdams να ισορροπεί ιδανικά τους ρόλους της γοητευτικής πλανεύτρας και της πανέξυπνης κακοποιού. Το τεχνικό μέρος είναι εξαιρετικό: φοβερή φωτογραφία, αποδίδει μαγευτικά την ατμόσφαιρα του Λονδίνου της βικτοριανής εποχής (με την Tower Bridge να χτίζεται στο background), τα slow motion στις σκηνές δράσης χρησιμοποιούνται με μαεστρία και χωρίς υπερβολές, ενώ το πακέτο συμπληρώνει η φανταστική μουσική από το συνήθη ύποπτο Hans Zimmer.



Τελικό συμπέρασμα; Ο Sir Arthur Conan Doyle σίγουρα δεν θα τριγυρίζει στον τάφο του, όπως είχα προβλέψει μερικούς μήνες πριν. :P Πέρα από κάποια misfires, η ταινία στέκεται στο ύψος της και ικανοποιεί με το παραπάνω τις προσδοκίες που πηγάζουν από τον τίτλο της. Θα ικανοποιήσει σίγουρα και τους fans του Sherlock Holmes, αφού δεν είναι τόσο “ιερόσυλη” όσο φαινόταν αρχικά, αλλά και τους υπόλοιπους, αφού πρόκειται για ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό μείγμα δράσης και μυστηρίου, με σωστά μετρημένα ψήγματα κωμωδίας. Αξίζει το αντίτιμο του εισιτηρίου, ενώ προτείνω να προτιμήσετε αίθουσα με καλό ηχοσύστημα, τα ηχητικά εφέ δίνουν ρέστα. Η προσωπική μου βαθμολογία κυμαίνεται γύρω στο 7,5/10 το οποίο λόγω μεγάλης αγάπης στο χαρακτήρα γίνεται με λίγο σπρώξιμο 8, εξ' ου και τα 4 αστεράκια. Enjoy!




Read more...

Top20 των 00s για την τηλεόραση.

>> Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2010

Βγαίνω εκτός της θεματολογίας του blog, για να δώσω το δικό μου top20 σειρών για τα 00s, όπως το ζήτησε ο Dark Tyler.



20. Extras: Γιατί ο Ricky Gervais και ο Stephen Merchant είναι ιδιοφυΐες και το Extras είναι για τα δικά μου γούστα 5 φορές καλύτερο από το ήδη πανέξυπνο The Office τους. (2005-2007)



19. Τhe Lost Room: Δεν είναι απλά ένα συνονθύλευμα WTF σκηνών, αλλά πλάθει μια πολύ ολοκληρωμένη μυθολογία σε 6 μόλις 40λεπτα. Και ολοκληρώνεται χωρίς να τραβηχτεί από τα μαλλιά. (2006)



18. Studio 60 on the Sunset Strip: Είχε πανέξυπνους διαλόγους, καλογραμμένους χαρακτήρες και μια όμορφη απλότητα. Και φυσικά σε έβαζε να γελάς και να κλαις με το ίδιο πάθος. Κρίμα που δεν το άφησαν να δώσει όσα μπορούσε. (2006-2007)



17. It's Αlways Sunny on Philadelphia: Το tagline “It's Seinfeld on Crack” δεν είναι καθόλου υπερβολή. (2005-...)



16. Βlack Βooks: Το “Fawlty Towers” των 00s. (2000-2004)



15. Life: Φοβερά καλοστημένα εγκλήματα, εξαιρετικός Damien Lewis, πολύ ωραίο χιούμορ. (2007-2009)



14. Spaced: Simon Pegg + Nick Frost + Edgar Wright. Πώς θα μπορούσε να μην είναι αριστούργημα; Γέλιο μέχρι δακρύων. (1999-2001)



13. Firefly: Αδικοχαμένο διαστημικό western, Whedon και Fillion δίνουν ρέστα. (2002-2003)



12. Ηustle: Βρετανοί grifters σε μια λαμπερή σειρά που δεν σταματάει και στην 6η της σαιζόν να σε εκπλήσσει. (2004-...)



11. Generation Kill: Ένα μικρό “The Wire” στο Ιράκ. (2008)



10. Curb your Enthusiasm: Ο θεός Larry David γράφει και παίζει τον χαρακτήρα που κατά βάθος όλοι θα θέλαμε να είμαστε. Λέει πάντα αυτό που σκέφτεται, με καταστροφικές -τις περισσότερες φορές- συνέπειες. Μην ξεχνάμε επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος των διαλόγων είναι προϊόν improvisation των ηθοποιών. Τολμηρό, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει. (2000-2009)



09. Lost: Μυστήριο, μυστήριο, μυστήριο. Καλογραμμένο στο μεγαλύτερο μέρος του, με πολύ καλές βάσεις στις πρώτες σαιζόν για τα επερχόμενα WTF. (2004-...)



08. Deadwood: Ωμό και βίαιο, όπως και η εποχή που πραγματεύεται. Εμφανώς προϊόν εκτενούς έρευνας (ιστορικής, γλωσσικής κτλ) με φοβερές ερμηνείες. (2004-2006)



07. Sons of Anarchy: Η ιστορία ενός motorcycle club με καταπληκτικούς χαρακτήρες που μάχονται με την επιβίωση και τους προσωπικούς τους δαίμονες. (2008-...)



06. House: Ξεχάστε το E.R. Ο one-of-a-kind χαρακτήρας του Gregory House ανεβάζει το ιατρικό δράμα σε άλλο επίπεδο. Δεν φαίνεται επιφανειακά, αλλά είναι ύμνος στην ανθρωπιά, με ελάχιστα misfires σε 110+ επεισόδια. (2004-...)



05. Battlestar Galactica: Ένα down-to-earth sci-fi έπος, που ξέρει τα όριά του και δεν απογοητεύει ποτέ. (2004-2009)



04. Dexter: Συγκλονιστικό δράμα που καλεί το θεατή στα ίδια ηθικά διλήμματα που βασανίζουν τον πρωταγωνιστή του. (2006-...)



03. Band of Brothers: Πώς μπορεί κάτι τόσο μικρό να είναι τόσο πλήρες; Είμαι WW2 fanatic και το θεωρώ ό,τι καλύτερο έχει ποτέ γυριστεί γι' αυτήν την εποχή. It's not TV, it's HBO. (2001)



02. The Shield: Δεν είναι απλά άλλο ένα cop drama. Οι πρωταγωνιστές του δεν είναι οι καλοί, ηθικοί αστυνομικοί που λύνουν εγκλήματα με DNA και τρίχες. Βίαιο και σκληρό, με πολυδιάστατους χαρακτήρες και μπόλικη τροφή για σκέψη. (2002-2008)



01. The Wire: Μια κατηγορία τηλεόρασης από μόνο του. Αναλύει το σύστημα από την πλευρά του μπάτσου, του δικαστή, του κακοποιού, του εργάτη, του πολιτικού, του δασκάλου, του δημοσιογράφου. Μια ολοκληρωμένη ιστορία για τις φτωχές γωνιές της Βαλτιμόρης, μακριά από τη γκλαμουριά του Hollywood των CSI και των Beverly Hills. (2002-2008)




Honorable mentions: Dr Horrible's Sing Along Blog, The Kill Point, The IT Crowd, Day Break, The Office [UK]



Δυστυχώς δεν έχω δει ακόμα τα παρακάτω (που απ' όσα ακούω θα είχαν σίγουρα μια θέση στην παραπάνω λίστα: The Sopranos, Carnivale, Breaking Bad, Rome, Six Feet Under, Buffy, Arrested Development

Read more...

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP