Thor (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh

Σενάριο: Ashley Miller, Zack Stentz, Don Payne

Παίζουν: Chris Hemsworth, Natalie Portman, Tom Hiddleston, Anthony Hopkins, Stellan Skarsgård

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Superheroes, δράση, φαντασία

Θυμάσαι το Iron Man 2; Ναι, δεν μου είχε αρέσει. Για να ξεκινήσουμε, και το Thor πέφτει στην ίδια ακριβώς παγίδα μ' αυτό, να γίνει δηλαδή περισσότερο προπομπός (και διαφημιστικό σποτ) για τους Avengers που θα δούμε (/απολαύσουμε) το επόμενο καλοκαίρι, παρά μια αυτόνομη ταινία για έναν υπερήρωα του Marvel universe. Το πρόβλημα είναι, ότι ενώ το Iron Man 2 είχε ένα κάρο προβλήματα, είχε τουλάχιστον έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή, που έβγαζε το φίδι απ' την τρύπα, και πρόσφερε απλόχερη διασκέδαση με την ερμηνεία του και μόνο. Τώρα, ο Chris Hemsworth δεν είναι ακριβώς Robert Downey Jr, και οι προσπάθειες των συντελεστών να κάνουν χιουμοριστική την ταινία, έμεναν σε σκηνές του στυλ χαχα-κοίτα-που-σκόνταψε-και-έπεσε-κάτω ή χαχα-κοίτα-τον-χοντρό-τύπο-που-τρώει-συνέχεια (aka χιούμορ νηπιαγωγείου). Αν και ευτυχώς το Thor δεν καταλήγει κι αυτό να είναι σαν παρωδία του εαυτού του, τα προβλήματά του είναι λίγο μεγαλύτερα.

Κατ' αρχάς, τα πάντα μοιάζουν παντελώς φτιαχτά, υπερβολικά και ψεύτικα, είτε μιλάμε για το ρομάντζο με την Natalie Portman (για την οποία οι σκηνοθετικές οδηγίες ήταν προφανώς “κάνε σαν χαζοχαρούμενο γυμνασιόπαιδο που του γυάλισε ένας συμμαθητής”), είτε για την ψευτο-majestic ατμόσφαιρα, με την σούπερ-δραματική μουσική και τα έντονα κοντινά πλάνα. Όντας επίσης εντελώς by-the-numbers, κάνει τον πρωταγωνιστή του, αλαζόνα αντι-ήρωα, βάζει δίπλα του ένα τσούρμο από πολυπολιτισμικά και σαχλοαστεία sidekicks, πίσω ένα τυπικό backstory έχθρας με μια άλλη φυλή και μπροστά μια πάλη για την εξουσία, ποτισμένη φυσικά με father issues. Και γύρω απ' αυτά, έχεις έναν Kenneth Branagh να παίζει με διαγώνια πλάνα, και να παραγγέλνει flamboyant ειδικά εφέ για να στολίσει την μυθική πόλη του Asgard. OK, σε αρκετά σημεία, ο οπτικός τομέας είναι όντως εξαιρετικός (βλέπε Destroyer). Και τα cameos για άλλη μια φορά είναι απολαυστικά. Και το τελευταίο 20λεπτο ήταν καλούλι. Τα υπόλοιπα όμως, sorry, αλλά δεν δούλεψαν καθόλου για μένα. Όλη η ταινία ξεπερνούσε προκλητικά τα νοητά μου σύνορα για το “κακόγουστο” και το “υπερβολικό”, και δεν ξέφυγε ούτε στο ελάχιστο απ' την κλασική ιστορία των περισσότερων απ' τις σύγχρονες υπερηρωικές ταινίες, ούτε και επιχείρησε να “πει” κάτι. Κάποιοι σίγουρα το βρίσκουν διασκεδαστικό για το είδος του, εγώ απέτυχα.

Read more...

Iron Man 2 (2010) [Minor spoilers]

Να διευκρινίσω πριν αρχίσω το θάψιμο, ότι τα μόνα τεύχη Iron Man που έχω διαβάσει, είναι αυτά που περιλαμβάνονταν στο Civil War, οπότε δεν έχω ιδέα αν η ταινία είναι “σωστή” μεταφορά ή όχι. Λίγη σημασία έχει όμως, αφού τελικά αυτό που είδα, είναι στην καλύτερη μια μέτρια superhero ταινία, λίγο μόνο ανώτερη από αστειότητες τύπου Fantastic Four και X-Men 3.

Όπως έχω ξαναπεί, η πρώτη ταινία δεν με ενθουσίασε, αλλά και πάλι ήταν αρκετά διασκεδαστική για καλοκαιρινή βραδιά στο θερινό κινηματογράφο. Τι περίμενα να κάνει η 2η; Να σοβαρευτεί και να μου δώσει κάτι ανάλογο μ' αυτό που έδωσε ο Nolan στο The Dark Knight. Σημειωσούλα: καλώς ή κακώς, ο χαρακτήρας του Tony Stark / Iron Man παρουσιάστηκε στην πρώτη ταινία ως ένας χαβαλετζής playboy, και προς θεού, nothing wrong with that. Αλλά χωρίς να χάσει το κωμικό ύφος, έπρεπε ο Favreu και η Marvel να δώσουν και μια πιο σκοτεινή πλευρά στην ιστορία, ώστε να μην μοιάζει το Iron Man 2 σαν παρωδία ολόκληρου του superhero genre. Απ' όσο ξέρω, τα comics προσέφεραν απλόχερα αυτήν την ευκαιρία: ο αλκοολισμός. Ένας Iron Man που όταν δεν κυνηγάει κακούς πνίγεται στο Johnny Walker, είναι σαφώς πιο ενδιαφέρων τύπος από έναν ναρκισσιστή, λιγούρη 30άρη, με Messiah complex. Και προσφέρεται για ωραία εσωτερική πάλη και δίνει στο χαρακτήρα μεγαλύτερο κύρος, αφού επιχειρεί να προστατεύσει τον απλό άνθρωπο, πολεμώντας ταυτόχρονα τους δικούς του δαίμονες.

Αντί γι' αυτό το απλό (και με προοπτικές να είναι και επιτυχές) πράγμα, το Iron Man 2 επιλέγει να βάλει τον Stark να αργοπεθαίνει απ' το στοιχείο που χρησιμοποιεί ο αντιδραστήρας στο στήθος του για να τον κρατάει ζωντανό, και παράλληλα να τον κυνηγάει ένας Ρώσος (προπαγάνδα ολέ) για εκδίκηση και ένας ανταγωνιστής από ζήλια που του τρώει τη δόξα. Ναι, φοβερά ενδιαφέροντα πράγματα. Ακόμα κι αν καταφέρεις να βγάλεις κουτσά στραβά την πρώτη ώρα όμως, δεν θα μπορούσες να παραβλέψεις σφάλματα που βγάζουν μάτι:

1. Κακό χιούμορ. Προσπαθεί υπερβολικά να βγάλει χαβαλέ, βάζοντας τον Stark να κυνηγάει ακόμα περισσότερες γυναίκες, να λέει ακόμα πιο πολλές φορές ότι είναι θεός, να κάνει πιο πολλές γκάφες. Και καλός και άγιος ο Rockwell, αλλά έπρεπε αλήθεια να είναι ο χαρακτήρας του, τόσο γκαφατζής και ανίκανος τύπος; Ή ο Whiplash να νοιάζεται για έναν ψωρο-παπαγάλο και να μιλάει με αστεία προφορά;
2. Γιατί δεν είναι καμία απολύτως σκηνή εντελώς σοβαρή; Ένιωθα συνεχώς ότι παρακολουθώ παρωδία. Είπαμε ρε μάγκες, το original δούλευε γιατί είχε και το χαβαλέ του, αλλά το να παίρνεις τα πάντα στην πλάκα στο 2ο, σε ποιον φάνηκε τόσο έξυπνη ιδέα; Απ' την ακατάσχετη χρήση της μουσικής για κάθε απλό πράγμα, μέχρι ατάκες του στυλ “give me a fat beat to beat my buddy's ass to” και τις αντίστοιχες κωμικές ερμηνείες για να τις συνοδεύουν, ένιωσα ότι ήταν εντελώς λάθος σε όλη τη διάρκεια η σκηνοθεσία.
3. Κάκιστη διαχείριση της ώρας. Τρως το πρώτο μισό για να δείξεις τι; Τον Stark να παρουσιάζει πόσο άρχοντας είναι, και την κυβέρνηση να αποφασίζει να του φάει μια στολή αφού δεν μπορεί να τον πείσει να την παραδώσει μόνος του για την προστασία του έθνους. Και μετά στριμώχνεις τη SHIELD, τον Stark να κάνει σοβαρή δουλειά και την τελική μάχη στο άλλο μισό. Και φυσικά το ρομάντζο δεν το σχολιάζω καν, εντελώς ξέμπαρκο.
4. Δράση; Ποια δράση; Για ταινία που πλασάρεται ως “action” πάνω από 15 λεπτά συνολική δράσης δεν είχε. Και μέχρι ενός σημείου δεν την ζητάς κιόλας, αφού προχωράει δείχνοντας τις προεργασίες κτλ. Δεκτό και επιθυμητό κιόλας, αλλά στο τελευταίο μισάωρο που έπρεπε να υπάρχει η κλιμάκωση και όλος ο χαμός, παραδίδει πάλι μέτριες σκηνές και εντελώς απαράδεκτη δράση στην τελευταία μάχη.

Κανένα καλό δεν είχε λοιπόν αυτή η ταινία; Είχε, και μάλιστα από κει που δεν το περιμένεις. Ως γνωστόν η Marvel κινείται σταδιακά προς το μεγάλο event των Avengers (για τους μη γνώστες, ο σχηματισμός μιας ομάδας υπερηρώων) και προσπαθεί να συνδέει σε κοινό σύμπαν τις ταινίες, δίνοντας στοιχειάκια ή εισάγοντας και ολόκληρους χαρακτήρες. Εκεί που φοβόμουν λοιπόν ότι το Iron Man 2 θα είναι τελικά ένα prequel των Avengers, καταλήγει αυτό να είναι το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Η παρουσία του Nick Fury και της Black Widow, η ασπίδα του Captain America και η σκηνή μετά τα credits (ας μην την spoilάρω, κρίμα είναι :P ) είναι όμορφα κλεισίματα-ματιού για την εισαγωγή στις επερχόμενες ταινίες του “σύμπαντος” και φυσικά για το Avengers του 2012 και σε καμία περίπτωση δεν νιώθεις ότι είναι υπερβολικά ή out-of-place. Πέραν αυτού, εντυπωσιακός οπτικός τομέας και καλές για το είδος ερμηνείες. Όμως, ενώ μπορεί να σε κρατάει υποτυπωδώς και να μην θέλεις να την παρατήσεις, καταφέρνει να απογοητεύσει παίρνοντας εντελώς λάθος τροπή απ' αυτή που έπρεπε να πάρει, και μην παραδίδοντας στον τομέα της δράσης. Χαμένη ευκαιρία και σαν ταινία, εντελώς μέτρια. Ελπίζουμε ο Whedon να αφεθεί ελεύθερος να κάνει ό,τι γουστάρει, ώστε να τους δείξει πώς γίνεται μια σωστή ταινία στο σύμπαν της Marvel.

Read more...