Inception (2010) [Ανάλυση + Spoilers]

Εν μέσω εξεταστικής, αξιώθηκα κι εγώ να πάω να δω επιτέλους το Inception, το οποίο και απόλαυσα τρομακτικά πολύ. Ό,τι ακολουθεί είναι γεμάτο με spoilers, οπότε αν κάποιος μπαίνει ακόμα στο blog μου και δεν έχει δει την ταινία, ας μην διαβάσει το post. Σημειωτέον, ότι μπορεί να έχω πιάσει κάποια σημεία λάθος ή να είναι υπερβολικά χύμα αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω. Μια φορά μόνο το έχω δει (ακόμα), συγχωρέστε και αν βγάζει κάτι μάτι, κράξτε στα σχόλια για να φτιαχτεί.

Λίγη ιστορία πρώτα όμως. Ο Christopher Nolan έγινε αρχικά γνωστός με το εκπληκτικό Memento του 2000 και συνέχισε κάνοντας το remake του νορβηγικού Insomnia. Απ' το 2005 και μετά, αλλάζει ύφος και αποφασίζει να αποδείξει στον κόσμο, ότι τα καλοφτιαγμένα blockbusters δεν έχουν πεθάνει. Με το Batman Begins αναγεννά τον αγαπημένο υπερήρωα σε μια πιο down-to-earth έκδοση, και παρουσιάζει μια εξαιρετικά καλοφτιαγμένη (αν και με παρεκκλίσεις απ' το original υλικό) origin ιστορία. Συνεχίζει με το The Prestige, και στηριζόμενος σε ωραίες ανατροπές και εξαιρετική ατμόσφαιρα εποχής, παραδίδει μια ταινία που προσωπικά λατρεύω με κάθε θέαση όλο και περισσότερο. Και τέλος, φτάνει στο 2008, όπου φέρνει το The Dark Knight, που σπάει ταμεία και δημιουργεί εξάρσεις ενθουσιασμού στους φίλους του είδους, όντας -πρωτότυπα για superhero ταινία- σκοτεινό και σοβαρό, με καλογυρισμένη δράση και έναν Heath Ledger σε ερμηνεία-φωτιά. Και μπορεί να είναι υπερβολικό το κίνημα που θέλει την ταινία να είναι η καλύτερη όλων των εποχών ή έστω μέσα στις 15 καλύτερες όλων των εποχών, αλλά παρά τα προβληματάκια του, είναι μια εξαιρετική κινηματογραφική εμπειρία. Τι αναμένει μετά κάθε φυσιολογικός άνθρωπος; Μα φυσικά ένα Batman 3, αφού το franchise στα χέρια του Nolan, έχει αποδειχθεί χρυσωρυχείο για την Warner. Όχι όμως, ο αγαπητός Chris Nolan, αποφασίζει να κάνει πρώτα την ταινία που είχε στο μυαλό του απ' το 2002, μιας και τώρα το όνομά του είναι συνώνυμο με την εμπορική επιτυχία, και ένα μεγάλο budget στα χέρια του δεν φαντάζει τόσο μεγάλο ρίσκο. Και παραδίδει για άλλη μια φορά μια εμπνευσμένη ταινία, που έχει ήδη κάνει πολύ κόσμο να παραμιλάει και τους κουστουμάτους να τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας το χρήμα να εισρέει άφθονο στα ταμεία. Αξίζει τον πανικό; Όχι σε τόοοοοοοοσο μεγάλο βαθμό, αλλά είναι όντως εξαιρετικό.

Η ταινία ξεκινάει με τον συμπαθέστατο κύριο DiCaprio να ξεβράζεται σε μια ακτή και να βρίσκεται να συζητάει με έναν αιωνόβιο γεράκο που δείχνει να τον θυμάται από κάπου. Στη συνέχεια, μεταπηδά στο “παρελθόν” και δείχνει τον Dom Cobb (DiCaprio) και τον Arthur (Joseph Gordon-Levitt) να προσφέρουν στον μυστήριο Ασιάτη Saito τις υπηρεσίες τους. Οι οποίες είναι ποιες; Να μπουν στα όνειρά του / στο υποσυνείδητό του / στο κεφάλι του τέλοσπάντων, και να το προστατεύσουν από μελλοντικές “διαρρήξεις”. Και είναι ικανοί να το κάνουν, όπως αποδεικνύουν με το καλημέρα, αφού όχι μόνο η εν λόγω συνάντηση γίνεται μέσα στο όνειρο του Saito, αλλά τελικά και η πρώτη συνάντηση όπου αποφασίστηκε να μπουν στο όνειρό του, ήταν κι αυτή σε όνειρο του Cobb! Όνειρο σε όνειρο, cool stuff λέω εγώ και θέτει όμορφα τις βάσεις για παρόμοια (αν και μεγαλύτερα) σκηνικά σε όλη την ταινία που θα συζητήσουμε παρακάτω.

Είδα πολλά σχόλια στα internetz που έλεγαν διάφορες παραλλαγές του “δεν κατάλαβα τίποτα”. Θεωρώ μια τέτοια δήλωση προσβολή στην ανθρώπινη νοημοσύνη, και οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν είναι ικανός να παρακολουθήσει απλά όσα λένε οι χαρακτήρες της ταινίας που βλέπει, καλύτερα να αλλάξει άθλημα. Τα πράγματα είναι απλά:

1. χορηγείται στον “διαρρήκτη”, τους συνεργάτες του και το θύμα, μια ουσία που τους βάζει σε μια κατάσταση ονείρου.
2. ο κόσμος στο όνειρο, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας random εξίσωσης ξέρω γω, αλλά υπάρχει ένας “αρχιτέκτονας” ο οποίος τον μεταβάλλει κατά τη βούλησή του.
3. στον κόσμο του ονείρου, το υποσυνείδητο του “θύματος” δημιουργεί “προβολές”, εχθρικές ως προς τον αρχιτέκτονα, που εμφανίζονται ως άτομα που αρχικά απλά δυσανασχετούν απ' την παρουσία του στον κόσμο, αλλά στην πορεία μπορούν να γίνουν πολύ επιθετικά.
4. όσο πιο σταθερή είναι η περιοχή όπου βρίσκονται τα κοιμισμένα σώματα, τόσο σταθερός είναι και ο κόσμος του ονείρου. Η σταθερότητα επηρεάζεται φυσικά κι απ' τις επιλογές του αρχιτέκτονα, που συνίσταται να μην χρησιμοποιεί στον κόσμο του κομμάτια απ' τις αναμνήσεις του, αλλά μόνο απ' τη φαντασία.
5. για να καταλαβαίνει ο διαρρήκτης αν βρίσκεται σε όνειρο δικό του ή σε άλλου ή στον πραγματικό κόσμο, έχει ένα “τοτέμ”, ένα αντικείμενο που έχει κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες μόνο στο δικό του όνειρο. Θυμάστε την constant (σταθερά) στο time-travel του Lost; Κάτι τέτοιο, αλλά σε υλικό.
6. είπαμε στην αρχή για “όνειρο μέσα σε όνειρο”. Υπάρχουν λοιπόν επίπεδα-κόσμοι μέσα στο όνειρο, και όσο υπάρχει μια συσκευή και ένα άτομο να την ελέγχει σε κάθε επίπεδο, οι διαρρήκτες μας μπορούν να μπουν όσο βαθιά θέλουν.
7. ο χρόνος μέσα και έξω απ' το όνειρο είναι διαφορετικός και όσο πιο βαθιά μπαίνεις, τόσο περισσότερο χρόνο έχεις στη διάθεσή σου, σε σχέση με προηγούμενα επίπεδα.
8. πώς γυρίζεις απ' τον κόσμο του ονείρου στην πραγματικότητα: σκοτώνεσαι στο όνειρο ή απλά σε ξυπνάει κάποιος απ' τον πραγματικό κόσμο. Το τελευταίο μπορεί να γίνει (ανάλογα με τη “δύναμη” της ουσίας) είτε με ένα απλό χαστουκάκι, είτε σε πιο βαριές καταστάσεις με την πρόκληση της αίσθησης του ιλίγγου στο κοιμισμένο άτομο (που θα αναφέρεται ως “kick” από εδώ και πέρα). Εκείνο το πράγμα που νιώθεις καμιά φορά σαν να πέφτεις σε κενό όταν κοιμάσαι και ξυπνάς με ένα τίναγμα; Αυτό.

Ωραία όλα αυτά, έχουμε ένα μάτσο τύπους που μπαίνουν στα όνειρα ανθρώπων και κλέβουν πληροφορίες και ιδέες. Πώς διανθίζεται τώρα αυτή η εξαιρετική premise; “Αφού μπαίνετε στα όνειρα και αφαιρείτε πράγματα, γιατί να μην μπορείτε να προσθέσετε κιόλας;” Κι αυτό ζητάει απ' τον Cobb και την παρέα του ο Saito, να μπουν στο κεφάλι του γιου ενός ανταγωνιστή και να τον πείσουν να διαλύσει την πατρική αυτοκρατορία όταν την κληρονομήσει. Και αυτό είναι και τελικά το περιβόητο “inception”. Cool stuff x2. Πρέπει όμως να υπάρχει και ένα catch έτσι;

Catch #1: δεν είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, και οι περισσότεροι γνώστες λένε μάλιστα πως είναι αδύνατο να γίνει

Catch #2: έστω ότι γίνεται. Πρέπει η ιδέα να “εμφυτευτεί” με τέτοιο τρόπο, ώστε να φανεί κατ' αρχάς ως έμπνευση του ίδιου του ατόμου (υποθέτω εδώ, ότι σε διαφορετική περίπτωση η ιδέα δεν θα “έδενε”, αλλά θα απορριπτόταν όπως απορρίπτεται ένα μόσχευμα), και να έχει κάποια βάση, να προέρχεται δηλαδή από κάποια συναισθήματα / σκέψεις που υπάρχουν στο θύμα.

Catch #3: εφόσον πρέπει να πας όσο πιο βαθιά μπορείς, χρειάζεται να έχεις ισχυρή ουσία που θα σε κρατήσει μέσα όσο χρειαστεί και άτομα για να μένουν “πίσω” ώστε να χειρίζονται τη συσκευή.

Catch #4: μπαίνοντας με μεγάλης ισχύος ουσία σε όνειρα (με σκοπό να μπεις σταθερά σε πολλαπλά επίπεδα και για μεγάλο χρονικό διάστημα), δεν είναι εύκολο να ξυπνήσεις. Κατ' αρχάς, ο θάνατος μέσα στον ονειρικό κόσμο, αυτή τη φορά δεν θα σε ξυπνήσει, αλλά θα σε κρατήσει “φυλακισμένο” σε μια κατάσταση λήθης. Για να επιστρέψουν στην πραγματικότητα οι διαρρήκτες, πρέπει να συγχρονιστούν τα kicks σε κάθε επίπεδο, το οποίο εν μέρει όμως γίνεται πιο εύκολο απ' όσο ακούγεται, λόγω της διαφοράς του χρόνου σε κάθε επίπεδο και της δυνατότητας του χειριστή να ειδοποιήσει τους διαρρήκτες στο επίπεδό του, βάζοντας πχ μουσική στα αυτιά του κοιμισμένου σώματός τους. [Cool Stuff x3]

Catch #5: η προσωπική κατάσταση του Cobb η οποία θα αναλυθεί παρακάτω.

Φυσικά, το αιώνιο κλισέ δεν θα μπορούσε να λείπει. Ο Cobb, σαν κάθε πρωταγωνιστή που σέβεται τον εαυτό του, έχει χρόνια εμπειρία στον τομέα του, και είναι λιγάκι άπαιχτος. ΑΛΛΑ, έχει τα προβληματάκια του, που τον τελευταίο καιρό τον εμποδίζουν. Στην προκείμενη περίπτωση, οικογενειακά: η γυναίκα του, τη Mal, με την οποία είχε περάσει και πολλά χρόνια (τη διαφορά μέσα-έξω χρόνου δεν ξεχνάμε εδώ) σε έναν ονειρικό κόσμο που έφτιαχναν παρέα, έχει πεθάνει και τον “κυνηγάει” τώρα στα όνειρα για να του καταστρέφει τις αποστολές. Επίσης, έχει μια σειρά από τύψεις για επιλογές (που αφορούν κυρίως τα παιδιά του και τη γυναίκα του) που νιώθει πως ήταν λάθος, και τον στοιχειώνουν τόσο, ώστε έχει φτιάξει έναν ονειρικό κόσμο-πολυκατοικία, και τον επισκέπτεται, προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος.

Ο ρόλος της Mal: Apparently, όσο το ζευγάρι ήταν στον ονειρικό κόσμο, καρφώθηκε στην Mal η ιδέα ότι ο κόσμος ήταν ψεύτικος. Όταν επιστρέφει όμως στον πραγματικό, θεωρεί ότι κι αυτός είναι ψεύτικος και ότι μόνο όταν πεθάνει θα λυτρωθεί και θα βρει την πραγματική ευτυχία, ξυπνώντας στον πραγματικό πραγματικό κόσμο. Ο Cobb δεν συμμερίζεται την άποψή της και τελικά, η Mal αυτοκτονεί προκαλώντας τον αγαπημένο της να την ακολουθήσει. Εκείνος μένει πίσω, αλλά το τίμημα είναι βαρύ, αφού η Mal έχει καταφέρει να πείσει πριν πεθάνει, ότι την απειλούσε με θάνατο, οπότε και διώκεται ως δολοφόνος και απομακρύνεται απ' τα δυο του παιδιά. Έκτοτε, η προβολή της Mal στα όνειρα είναι πάντοτε η πιο επικίνδυνη αντίπαλος, και η έγνοια του ότι δεν κατάφερε να κοιτάξει τα πρόσωπα των παιδιών του πριν εξαφανιστεί, τον ακολουθεί παντού μέσα στα όνειρα.

Η αποστολή: Νομίζω ότι ανέλυσα αρκετά το background (αδυνατώ ακόμα να καταλάβω πού είναι το πρόβλημα που καθιστά αδύνατη την κατανόηση του concept), οπότε ας περάσουμε στο ψητό, που είναι τελικά και το 2ο μισό της ταινίας (το 1ο είναι η εσωτερική πάλη του Cobb). Η ομάδα των διαρρηκτών δέχεται την πρόταση του Saito και επιχειρεί να φυτέψει στο κεφάλι του κληρονόμου, την ιδέα να διαλύσει την αυτοκρατορία του πατέρα του, όταν την κληρονομήσει. Η εκτέλεση της αποστολής είναι και το πιο αριστοτεχνικό μέρος, πραγματικά απίθανο σε σύλληψη:

1. αγοράζουμε την αεροπορική εταιρεία στην οποία ανήκει το σκάφος που μεταφέρει τον κληρονόμο Fisher στην κηδεία του πατέρα του. Πολλές ώρες πτήση, οπότε βολεύει να τον κοιμήσουμε εκεί.
2. έχοντας μπει στο 1ο επίπεδο, απαγάγουμε τον Fisher και τον πείθουμε ότι ψάχνουμε το συνδυασμό για ένα κρυφό χρηματοκιβώτιο του πατέρα του. Ο ειδικός μας στις “μεταμφιέσεις” (ονειρικές μεταμορφώσεις πιο πολύ :P ) μπορεί να κάνει το ρόλο του θείου του, ο οποίος θα τον πείσει ότι το χρηματοκιβώτιο περιέχει μια διαφορετική διαθήκη απ' αυτή που παρουσιάστηκε δημόσια. Τον πιέζει έτσι να αποκαλύψει την κακή σχέση με τον πατέρα του και να δώσει εμμέσως κίνητρο στον εαυτό του για να διαλύσει την αυτοκρατορία.
3. ξανακοιμίζουμε το Fisher και τους εαυτούς μας (αφήνοντας έναν πίσω με τη 2η συσκευή και τα σώματα) και πάμε στο 2ο επίπεδο, όπου πείθουμε το θύμα ότι είμαστε ομάδα ασφαλείας του υποσυνειδήτου του, και θα προστατέψουμε τα όνειρά του απ' τους κακούς διαρρήκτες που τον κυνηγάνε για να του πάρουν το συνδυασμό. Του κάνουμε εντυπωσιακές επιδείξεις, και τον πείθουμε ότι όντως βρίσκεται σε όνειρο και ότι θα τον βοηθήσουμε. Του παρουσιάζουμε τον θείο του ως προδότη, και αποκαλύπτουμε ότι το χρηματοκιβώτιο αυτό είναι νοητικό και περιέχει την πραγματική τελευταία επιθυμία του πατέρα του. Αλλά πρέπει να μπούμε στο όνειρο του θείου για να το ανοίξουμε, οπότε τον κοιμίζουμε ξανά. Φυσικά δεν μπαίνουμε στο όνειρο του θείου, αλλά στου Fisher, και έχοντας αφήσει πίσω άλλο ένα άτομο, έχουμε μπει πια σε 3ο επίπεδο.
4. Στο 3ο επίπεδο, το “χρηματοκιβώτιο” είναι πολύ καλά προστατευμένο, αλλά χωρίζοντας την ομάδα καταφέρνουμε να φέρουμε τον Fisher στον προθάλαμο, όπου αν όλα πάνε καλά, θα ανοίξει με τον συνδυασμό που ο ίδιος έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι ο σωστός, το χρηματοκιβώτιο που περιέχει κομμάτι παιδικής ανάμνησης. Αυτό θα τον πείσει ότι ο πατέρας του στην πραγματικότητα δεν θέλει ο γιος του απλά να κρατήσει μια έτοιμη αυτοκρατορία, αλλά να ξεκινήσει μόνος του απ' την αρχή.

Brilliant stuff.

Φυσικά δεν πάνε όλα καλά, και βρισκόμαστε με δυο νεκρούς, ο ένας μάλιστα απ' το χεράκι της Mal. Και πώς θα τους σώσουμε, αφού μας καίει να είναι ζωντανοί και οι δύο; Πάμε σε 4ο επίπεδο (!), ξεμπροστιάζουμε την Mal και τους φέρνουμε πίσω. Ναι, τα 3 επίπεδα (με πολύπλοκες συνδέσεις μεταξύ τους ε) δεν ήταν ήδη αρκετά awesome, και ο Nolan δεν φοβάται να μπει και σε 4ο. Άξιος.

Προβληματάκια: Παρ' όλο που η διαφορά του χρόνου μεταξύ των επιπέδων υπενθυμίζεται συνεχώς, νομίζω ότι μπορούσε να φανεί και λίγο καλύτερα πέρα απ' το απλό slow-motion. Επίσης, ας θυμηθούμε ότι για να βγουν από κει μέσα πια, χρειάζεται ταυτόχρονο kick σε όλα τα επίπεδα. Κι ενώ είναι πανέξυπνες οι μέθοδοι των διαρρηκτών μας για να πετύχουν τον τέλειο συγχρονισμό, τι παίζει με το αεροπλάνο; Εκεί δεν πρέπει να γίνει kick ταυτόχρονα με τα επίπεδα του ονείρου; Δεν ξεκαθαρίζεται ποτέ.

Το twist: Τι μπορούσε να κάνει ο Nolan εδώ; Να βάλει προς το τέλος, το χιλιοπαιγμένο twist “ξέρετε, τελικά αυτό που νομίζατε ότι είναι η πραγματικότητα, δεν είναι!” και τον βοηθάει εδώ όλο το setting για να το κάνει. Αντί γι' αυτό όμως, επιλέγει να μην μείνει στην πεπατημένη, αλλά να βάλει το εξής ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ twist: πού είχε μπει στο κεφάλι της Mal η ιδέα ότι ο κόσμος δεν ήταν ο πραγματικός; Της την είχε κάνει inception ο Cobb για να ξεκολλήσει απ' τον φανταστικό κόσμο τους, και να γυρίσουν στον πραγματικό. Και το δένει πανέμορφα με τις τύψεις του Cobb, καθώς και με τα λόγια του για το πόσο μολυσματική μπορεί να είναι μια ιδέα, και πόσο εύκολα μπορεί να γίνει εμμονή. Well played sir.

Το φινάλε: Κατ' αρχάς η σύνδεση της έναρξης της ταινίας, με την επιστροφή του Saito, ώστε να κρατήσει την υπόσχεσή του, είναι εξαιρετική. Επιπλέον, δεν κάνει το λάθος ο Nolan να βάλει ξανά τον ήρωά του να θυσιαστεί (αλά Batman στο TDK), δηλαδή στην προκειμένη να μείνει στον ονειρικό κόσμο με την Mal, αλλά τον κάνει να συνειδητοποιήσει πόσο κολλημένος είναι στα όνειρα ώστε να γυρίσει τελικά στην πραγματική του ζωή και στα παιδιά του. Και φυσικά η τελική σκηνή, με τη σβούρα να πέφτει-δεν-πέφτει, είναι έξοχη. Well played sir x2.

Απ' την παραπάνω ανάλυση, είναι νομίζω εύκολα κατανοητό ότι θεωρώ την ιδέα εξαιρετική, και την εκτέλεση πανέμορφα πολύπλοκη. Πέρα από τα 1-2 σημεία που έχω πρόβλημα στις εξηγήσεις, ό,τι βλέπουμε να γίνεται, έχει θεμελιωθεί προηγουμένως και έχουν τεθεί όρια και κανόνες, ενώ δεν πέφτει στην παγίδα του “έλα μωρέ, sci-fi είναι, όλα γίνονται” που είναι τώρα τελευταία της μόδας. Το τελευταίο μου πρόβλημα είναι ότι δεν αξιοποιεί σωστά τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του. Πέρα απ' τις εκάστοτε απολαυστικές τους μαγκιές (ο Arthur και το ασανσέρ, brilliant stuff), παίζουν κυρίως το ρόλο της γλάστρας και του comic relief, με κέντρο της σκηνής πάντα τον Cobb. Αποτέλεσμα οι ερμηνείες τους να είναι σε τυπικά επίπεδα, χωρίς να ξεχωρίζει κανένας ιδιαίτερα, παρά τις αποδεδειγμένα εξαιρετικές τους ικανότητες. Όσο για το DiCaprio, χωρίς να είναι συγκλονιστικός, είναι πολύ καλός και έχει σίγουρα την πρωταγωνιστική στόφα.

Σημείο κλειδί για την επιτυχία της ταινίας είναι όμως φυσικά και η καταπληκτική σκηνοθεσία του Nolan. Όπως μας έχει συνηθίσει, βάζει μεράκι σε κάθε σκηνή και καταφέρνει να σε πείσει ότι βλέπεις όντως ονειρικό κόσμο. Εντυπωσιακή ατμόσφαιρα, χωρίς αλόγιστη χρήση των ειδικών εφέ,

και με τις σκηνές δράσης να είναι καλογυρισμένες, με στρωτά και σταθερά κοψίματα. Η μουσική βοηθάει να μπεις στο κλίμα, αλλά ο Hans Zimmer στηρίζεται πια υπερβολικά πολύ σε στάνταρ μοτίβα, και άρα η δουλειά του φαντάζει λίγο “τυπική”.

Τελικά το Inception λειτουργεί εξαιρετικά και σαν sci-fi και σαν action και σαν heist movie. Απολαυστικό κι ας μην είναι αψεγάδιαστο. Κατά την ταπεινή μου άποψη, καλύτερο από το The Dark Knight, αλλά in my book, δεν καταφέρνει να φτάσει το μεγαλείο του The Prestige. Σε κάθε περίπτωση, in Chris Nolan we trust.

Originality - Comic-book controversy: Ακούγεται πολύ ότι το Inception είναι καρμπόν του comic του Don Rosa, Uncle Scrooge & The Dream of a Lifetime. Οι ομοιότητες είναι σίγουρα πολλές, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Αν πιστέψουμε ότι ο Nolan είχε ήδη πασάρει στο studio την ιδέα λίγο πριν την κυκλοφορία του Insomnia (άνοιξη 2002), ο μόνος τρόπος να “κλέψει” την ιδέα απ' το comic του Don Rosa που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2002, θα ήταν να κάνει πράξη την διάρρηξη που πραγματεύεται η ταινία του. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι αν πήρε ο Nolan την ιδέα από κει, ακόμα κι αν ξεπατίκωσε όλο το σενάριο βρε αδερφέ (που δεν το έκανε, γιατί διαφορές υπάρχουν), το μόνο πρόβλημα που βλέπω εγώ είναι ότι δεν δίνονται τα credits. Μεταξύ διαφορετικών μέσων, θέμα πρωτοτυπίας δεν τίθεται, όπως δεν τέθηκε και στο Terminator ή στο Matrix τα οποία υμνούμε με πάθος. Αν νιώθει ο Don Rosa ότι κλάπηκε η ιδέα του, ας κάνει μήνυση, κι αν έχει βάση ας κερδίσει, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το Inception είναι πρωτοπόρο, φέρνοντας ιδέες, που είτε γεννήθηκαν απ' το μυαλό του Nolan, είτε κλάπηκαν από άλλο μέσο, είναι φρέσκος αέρας για τον κινηματογράφο. Και την φρεσκάδα πρέπει να την επικροτούμε.