Oscars 2011: Best Picture

>> Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011


Best Picture
(Καλύτερης Ταινίας)

Οι υποψήφιοι:

Black Swan
The Fighter
Inception
The Kids are All Right
The King's Speech
127 Hours
The Social Network
Toy Story 3
True Grit
Winter's Bone

Τα σχόλια:

Δεν έχει νόημα να τα σχολιάσω ένα ένα, έχω γράψει για όλα αναλυτικά posts. Με σειρά προσωπικής μου προτίμησης, ταξινομούνται ως εξής:

1) Toy Story 3
2) The Social Network
3) Inception
4) True Grit
5) Black Swan
6) The Fighter
7) Winter's Bone
8) The King's Speech
9) 127 Hours
10) The Kids are All Right

Ποιος άλλος χωρούσε;

Ξανά, δεν ζητάω Scott Pilgrim ή Buried. Αλλά αντί των δύο τελευταίων (απ' τη λίστα προτίμησης μου) έμπαιναν άνετα The Ghost Writer και The Town.

Ποιος θα το σηκώσει;

Μεταξύ The King's Speech και The Social Network θα παιχτεί προφανώς, φαβορί το The King's Speech.

ΥΓ. Μ' αυτό τελειώνει ο σχολιασμός των υποψηφιοτήτων, καλό μας ξενύχτι το βράδυ. Κάθε χρόνο λέω πως δεν θα ξανασχοληθώ με τα βραβεία της πλάκας, αλλά κάθε χρόνο μια χαρά χρόνο τους αφιερώνω. Oh well. Όλη την επόμενη βδομάδα θα καλύψω τα κενά μου απ' το 2010 και θα ανεβάσω το Σ/Κ το προσωπικό μου top10 (ή top15) της χρονιάς. Αν ενδιαφέρει κανέναν.

Read more...

Oscars 2011: Best Director


Best Director
(Σκηνοθεσίας)

Οι υποψήφιοι:

Darren Aronofsky – Black Swan
David O. Russell – The Fighter
Tom Hooper – The King's Speech
David Fincher – The Social Network
Joel & Ethan Coen – True Grit

Τα σχόλια:

O Aronofsky έχει κάνει καλή δουλειά, αλλά έχει αντιγράψει ολίγον από Polanski στην πορεία. Καλοί O Russell και Hooper, εξαιρετικοί Coen, αλλά η σκηνοθεσία της χρονιάς είναι φυσικά του Fincher. Μην επαναλαμβάνομαι, τα έχω γράψει κι εδώ.

Ποιος άλλος χωρούσε;

Δεν θα κάνω φυσικά την παλαβομάρα να ζητήσω Edgar Wright, αλλά αλήθεια τώρα, τρεις απουσίες βγάζουν μάτι: Martin Scorsese (Shutter Island), Ben Affleck (The Town), Roman Polanski (The Ghost Writer). Και ρε φίλε, εγώ θα έβαζα και Lee Unkrich για το Toy Story 3, κι ας είναι animated. Τουφεκίστε με. (Εναλλακτικό bonus φυσικά, ο Chris Nolan με το Inception.)

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

Σίγουρα Fincher, χωρίς να με χαλούσε να πάρουν άλλο ένα οι Coen.

Ποιος θα το σηκώσει;

Απ' τις λίγες ενδιαφέρουσες κατηγορίες, ο Hooper κέρδισε το DGA που συμφωνεί σχεδόν πάντα με τα όσκαρ, αλλά ο Fincher ένα σωρό άλλα. Αν και δύσκολα θα δώσουν σε διαφορετικές ταινίες Best Picture και Directing, έχω ένα προαίσθημα ότι θα την κάνουν τη χάρη στο Fincher φέτος.

Read more...

Oscars 2011: Original Screenplay


Best Original Screenplay
(Πρωτότυπου Σεναρίου)

Οι υποψήφιοι:

Another Year
The Fighter
Inception
The Kids are All Right
The King's Speech

Τα σχόλια:

Another Year: ΝΑΙ! Πολύ δυνατό και πρωτότυπο σενάριο για μια εξαιρετική ταινία. Αλλά ελπίδες δεν έχει, όπως δεν είχε και το In the Loop πέρσι.

The Fighter: Καλή επιλογή, είχε αρκετά θεματάκια, αλλά solid γενικά.

Inception: Τα έχω πει πολλές φορές, απολαυστικά πολύπλοκο, έξυπνο και καλοστημένο. Αξίζει υποψηφιότητα με τρέλα, κι ας έχει καρτουνίστικους δευτερεύοντες χαρακτήρες.

The Kids are All Right: Boooooo. Σιγά τα ωά.

The King's Speech: Καλό, τίποτα το συγκλονιστικό.

Σε ποιον άλλο θα έδινα υποψηφιότητα;

Buried φυσικά, πολύ ανώτερο απ' τα δύο τελευταία.

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

Λάτρεψα το Another Year, αλλά είναι κρίμα να φύγει το Inception με άδεια χέρια. Με οποιοδήποτε εκτός από The Kids are All Right και The King's Speech βέβαια είμαι ικανοποιημένος. :P

Ποιος θα το σηκώσει;

Όπως το πήρε πέρσι το The Hurt Locker, θα το πάρει και το The King's Speech. Απλά πράγματα.

Read more...

Oscars 2011: Adapted Screenplay


Best Adapted Screenplay
(Διασκευασμένου Σεναρίου)

Οι υποψήφιοι:

127 Hours
The Social Network
Toy Story 3
True Grit
Winter's Bone

Τα σχόλια:

127 Hours: Τίποτα ιδιαίτερο imho.

The Social Network: Τα έχω πει κι εδώ, Sorkin θεός, σενάριο φοβερό.

Toy Story 3: Ναι. Αξίζει πολύ περισσότερο απ' την περσινή υποψηφιότητα του Up.

True Grit: Κλασικοί Coen, καλύτεροι από πέρσι δεν ήταν imho, αλλά πάντα εξαιρετικοί.

Winter's Bone: Πολύ καλά σημεία, αλλά νομίζω το πιο αδύναμο σημείο της ταινίας συγκριτικά.

Σε ποιον άλλο θα έδινα υποψηφιότητα;

The Town, The Ghost Writer και Scott Pilgrim vs The World μου έρχονται στο μυαλό, αλλά φυσικά έφαγαν σνομπάρισμα και τα τρία παντού.

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

Αγάπη σε Toy Story 3 και True Grit, αλλά αν το δεν το σηκώσει το The Social Network θα σπάσω την οθόνη μου.

Ποιος θα το σηκώσει;

The Social Network δείχνουν τα πάντα, το καλό που τους θέλω.

Read more...

Oscars 2011: Leading Actress


Best Actress In A Leading Role
(Α' Γυναικείου Ρόλου)

Οι υποψήφιες:

Annette Bening – The Kids are All Right
Nicole Kidman – Rabbit Hole
Jennifer Lawrence – Winter's Bone
Natalie Portman – Black Swan
Michelle Williams – Blue Valentine

Τα σχόλια:

Annette Bening: Πολύ καλή, αλλά έχουμε δει πολύ καλύτερες ερμηνείας απ' αυτήν στο παρελθόν.

Nicole Kidman: Πάρα πολύ καλή, απέφυγε να πέσει και σε πολύ κλάψα σε τέτοιον ρόλο, πράγμα πάντοτε θετικό.

Jennifer Lawrence: Άλλη μια ευχάριστη έκπληξη, ανερχόμενο αστέρι και δείχνει εξαιρετικά γιατί είναι τόσο hot αυτή τη στιγμή. Ερμηνεία χωρίς υστερίες και φανφάρες, καταπληκτική.

Natalie Portman: Σαρωτική, εξαιρετική απ' το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και μάλιστα σε δύο ουσιαστικά ρόλους.

Michelle Williams: Δεν έχω δει την ταινία, οπότε δεν έχω γνώμη.

Σε ποια άλλη θα έδινα υποψηφιότητα;

Εντάξει, η απουσία της Lesley Manville για το Another Year είναι τεράστιο έγκλημα. Η καλύτερη ερμηνεία της χρονιά με διαφορά, σε φοβερά δύσκολο ρόλο.

Ποια θέλω να το σηκώσει;

Χωρίς να έχω πρόβλημα με τη Nicole Kidman, θα ήθελα Natalie Portman ή Jennifer Lawrence. Ίσως λίγο παραπάνω τη δεύτερη γιατί πάντα αγαπάμε underdogs. :P

Ποια θα το σηκώσει;

Η λογική και τα προηγούμενα βραβεία λένε Natalie Portman. Βέβαια χρωστάει 2-3 και στην Annette Bening η Ακαδημία, οπότε μπορεί να γίνει καμιά τέτοια έκπληξη.

Read more...

Oscars 2011: Supporting Actress


Best Actress In A Supporting Role
(Β' Γυναικείος Ρόλος)

Οι υποψήφιες:

Amy Adams – The Fighter
Helena Bonham Carter – The King's Speech
Melissa Leo – The Fighter
Hailee Steinfeld – True Grit
Jacki Weaver – Animal Kingdom

Τα σχόλια:

Amy Adams: Πολύ καλύτερη και στο Julie & Julia πέρσι και στο Doubt πρόπερσι. Πιο πολύ eye-candy παρά ερμηνεία ο ρόλος της. Αν και καλή, δεν θα της έδινα υποψηφιότητα εγώ.

Helena Bonham Carter: Έχει δώσει πολύ καλύτερες ερμηνείες στο παρελθόν. Καλή ήταν, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.

Melissa Leo: Πάρα πολύ καλή όπως σε κάθε ρόλο της.

Hailee Steinfeld: Ερμηνεία-αποκάλυψη, αν κάνει τέτοια πράγματα από 14 χρονών, στο μέλλον θα μαζεύουμε σαγόνια απ' το πάτωμα.

Jacki Weaver: Δυστυχώς δεν πρόλαβα να την δω την ταινία, οπότε δεν έχω γνώμη.

Σε ποια άλλη θα έδινα υποψηφιότητα;

Με λίγο σπρώξιμο, χωρούσε και η Mila Kunis του Black Swan. Γιατί όχι και η Rooney Mara του The Social Network.

Ποια θέλω να το σηκώσει;

Hailee Steinfeld φυσικά, και καμία άλλη.

Ποια θα το σηκώσει;

Φαβορί ήταν η Melissa Leo, αλλά μάλλον κατάφερε να αυτοσαμποτάρει την υποψηφιότητα της, με μια “περίεργη” διαφημιστική καμπάνια στα περιοδικά του χώρου. Δυστυχώς κι εδώ υπάρχει η πιθανότητα να σαρώσει τα πάντα το The King's Speech, άρα να το σηκώσει η Carter.

Read more...

Oscars 2011: Leading Actor


Best Actor In A Leading Role
(Α' Αντρικού Ρόλου)

Οι υποψήφιοι:

Javier Bardem – Biutiful
Jeff Bridges – True Grit
Jesse Eisenberg – The Social Network
Colin Firth – The King's Speech
James Franco – 127 Hours

Τα σχόλια:

Javier Bardem: Δεν πρόλαβα να τη δω την ταινία δυστυχώς, οπότε δεν έχω άποψη. Ακούω φοβερά καλά λόγια, αλλά δεν νομίζω να το σηκώσει.

Jeff Bridges – Colin Firth: Ξέχνα τι έγραφα πέρσι, μπορεί και οι δύο να είναι εξαιρετικοί και τις δύο χρονιές, αλλά νομίζω πως πήραν (αν δεχτούμε ότι θα το πάρει ο Firth φέτος) ανάποδα τα Όσκαρ. Φέτος είναι ελαφρά ανώτερος ο Bridges, σε έναν εξαιρετικά cool ρόλο όπως πάντα.

Jesse Eisenberg: Τα έγραψα και εδώ, φανταστική και πολύ υποτιμημένη ερμηνεία. Βάζει αυτή την “ψυχρή μάσκα” και κατορθώνει κρύβοντας τις κωμικές του ικανότητες να γίνει ο Zuckerberg στη θέση του Zuckerberg. Άψογος.

James Franco: Αυτός κρατάει την ταινία και έχει μερικές εξαιρετικές σκηνές. Πολύ καλή καλή ερμηνεία, αλλά σε σχέση με τους υπόλοιπους μάλλον δεν το αξίζει τόσο.

Σε ποιον άλλο θα έδινα υποψηφιότητα;

Δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να βγει απ' την 5άδα, αλλά ο Leonardo Di Caprio ήταν έξοχος και στις δύο ταινίες του φέτος (Shutter Island, Inception). Επίσης, γιατί όχι και ο Ryan Reynolds για το Buried ή ο George Clooney για το The American, one-man-show και οι δύο ταινίες και τις κράτησαν εξαιρετικά στην πλάτη τους. Άλλη χρονιά θα έλεγα και Ewan McGregor (The Ghost Writer) αλλά ας μην το τραβάμε. :P

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

Ειλικρινά φέτος όποιος και να το σηκώσει θα είμαι ευχαριστημένος. Μια παραπάνω συμπάθεια σε Jeff Bridges και Jesse Eisenberg την έχω για να λέμε και την αλήθεια, αλλά δεν θα πεθάνω κιόλας αν δεν το πάρουν.

Ποιος θα το σηκώσει;

Όλα δείχνουν τον Colin Firth, που έχει σαρώσει όλα τα βραβεία Α' Αντρικού ρόλου φέτος. Αφού το πήρε ο Bridges πέρσι, και ο Bardem έχει ήδη αγαλματίδιο, μάλλον θα το πάρει το χρωστούμενο.

Read more...

Oscars 2011: Supporting Actor


Best Actor In A Supporting Role
(Β' Αντρικού Ρόλου)

Οι υποψήφιοι:

Christian Bale – The Fighter
John Hawkes – Winter's Bone
Jeremy Renner – The Town
Mark Ruffalo – The Kids are All Right
Geoffrey Rush – The King's Speech

Τα σχόλια:

Christian Bale: Τα έγραψα και εδώ, φανταστικός όπως πάντα, συγκλονιστική ερμηνεία.

John Hawkes: Ευχάριστη έκπληξη αυτή η υποψηφιότητα, πάρα πολύ καλός σε καθόλου εύκολο ρόλο.

Jeremy Renner: Απλά καταπληκτικός, δικαιώνει και την περσινή του αναπάντεχη υποψηφιότητα, και αξίζει την φετινή ακόμα περισσότερο.

Mark Ruffalo: Να πω την αμαρτία μου, ήμουν έτοιμος να κράξω γι' αυτήν την υποψηφιότητα πριν την δω την ταινία, αλλά με αιφνιδίασε ο τύπος. Πολύ καλός.

Geoffrey Rush: Έχω ένσταση εδώ, γιατί ενώ ο Rush είναι φοβερός ηθοποιός, ο ρόλος του δεν ήταν κάτι δύσκολο. Ναι απολαυστικός, αλλά σιγά την ερμηνεία που κλήθηκε να δώσει.

Σε ποιον άλλο θα έδινα υποψηφιότητα;

Andrew Garfield ή και (γιατί όχι) Justin Timberlake για το The Social Network, εύκολα έμπαιναν στη θέση των Ruffalo και Rush.

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

Με σειρά προτεραιότητας: Christian Bale, Jeremy Renner, John Hawkes.

Ποιος θα το σηκώσει;

Christian Bale κατά 80%, φοβάμαι και τον Geoffrey Rush όμως λόγω επικείμενου σαρώματος του The King's Speech.

Read more...

Oscars 2011: Music (Original Score)


Music (Original Score)
(Καλύτερης Μουσικής)

Οι υποψήφιοι:

John Powell – How to Train Your Dragon
Hans Zimmer – Inception
Alexandre Desplat – The King's Speech
A.R. Rahman – 127 Hours
Trent Reznor, Atticus Ross – The Social Network

Τα σχόλια:

How to Train Your Dragon: Εξαιρετικό, απ' τα αγαπημένα μου της χρονιάς, αν και δεν παίρνει ιδιαίτερα ρίσκα.

Inception: Πολύ καλό και ατμοσφαιρικό, με τον διάσημο πλέον ήχο να δίνει bonus, αλλά όπως και τα περισσότερα τελευταία του Zimmer, πολύ δάνειο απ' τις προηγούμενες δουλειές του.

The King's Speech: Μέσα στην ταινία ταιριάζει γάντι, αλλά σαν μουσική δεν είναι καν το καλύτερο του Alexandre Desplat φέτος. The Ghost Writer και Harry Potter πολύ καλύτερα.

127 Hours: Αυτό ήταν σπόντα απ' το Slumdog Millionaire, δεν εξηγείται αλλιώς. Πολύ λίγη original μουσική, και τίποτα συγκλονιστικό για τα δικά μου αυτιά.

The Social Network: Επαναστατικό και πανέμορφο, άργησα να το χωνέψω εκτός ταινίας, αλλά με την 3η φορά το λάτρεψα και το ακούω συνεχώς.

Σε ποιον άλλο θα έδινα υποψηφιότητα;

Πλάκα μας κάνετε έτσι; Daft Punk για το Tron Legacy ΦΥΣΙΚΑ, το καλύτερο soundtrack της χρονιάς με διαφορά. Επίσης The Ghost Writer. Δυστυχώς το ost του Black Swan δεν ικανοποιούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να είναι υποψήφιο, κρίμα γιατί ο Clint Mansell κέντησε ξανά.

Ποιος θέλω να το σηκώσει;

The Social Network ή How to Train Your Dragon.

Ποιος θα το σηκώσει;

The King's Speech μάλλον, μικρή ελπίδα και για τα δύο “δικά μου”, ανοιχτή κατηγορία σχεδόν πάντα.

Read more...

The Fighter (2010)

>> Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011




Συντελεστές

Σκηνοθεσία: David O. Russell
Σενάριο: Scott Silver, Paul Tamasy, Eric Johnson
Παίζουν: Mark Wahlberg, Christian Bale, Amy Adams, Melissa Leo

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

boxing drama με κοινωνικές προεκτάσεις





Βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, η ιστορία των αδερφών Micky Ward και Dicky Eklund, μποξέρ των 80s που παλεύουν για τη δόξα εν μέσω οικογενειακών προβλημάτων.


Δεν είναι εύκολο να κάνεις ταινία για boxing όταν έχεις πίσω σου ιερά τέρατα όπως το Raging Bull ή το Rocky, αφού αναπόφευκτα θα συγκριθεί μαζί τους (και θα χάσει :P ). Οπότε το στοίχημα του David O Russell ήταν να κάνει μια ταινία όχι καλύτερη απ' αυτές, αλλά που να ξεφεύγει τουλάχιστον απ' τα κλισέ του είδους. Σε μεγάλο βαθμό τα καταφέρνει, εισάγοντας τον παράγοντα της οικογένειας, που πνίγει τον Micky με την ανάγκη να ελέγχει τα πάντα για την καριέρα του. Απ' τη μια η μάνα που έχει αυτοδιοριστεί manager βασιζόμενη στην εμπειρία, ο αδερφός που έχει πια ξοφλήσει αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί, και οι αδερφές που έχουν αυτούς τους δύο θεούς και απορρίπτουν οποιοδήποτε εξωτερικό παρατηρητή ως ξένο. Στο πρώτο μισό της ταινίας, είναι αυτή η οικογένεια που δυσκολεύει λίγο τη θέαση, καθώς στην προσπάθειά του να δείξει πόσο εμπόδιο μπορούν να σταθούν, ο O Russell τους κάνει αφάνταστα αντιπαθητικούς. Όσο περνάει η ώρα όμως, συμβιβάζεσαι με την ιδέα, και αναγνωρίζεις ότι πετυχαίνει το στόχο του να συμπαθήσεις περισσότερο τον Micky, και να νοιάζεσαι πραγματικά αν θα πετύχει το comeback του μέσα απ' αυτές τις αντίξοοες συνθήκες. Ωραίες τροπές της ιστορίας και καταπληκτική σκηνοθεσία ανεβάζουν ακόμα περισσότερο το The Fighter στο 2ο μισό, το οποίο έχει να επιδείξει εκτός των άλλων, και καλοστημένους, γεμάτους ένταση αγώνες boxing, που εκτιμάς είτε έχει επαφή με το άθλημα είτε όχι. Ειδικής μνείας αξίζει η εξαιρετική ερμηνεία του Christian Bale. Για άλλη μια φορά έχει χάσει πολλά κιλά για το ρόλο (σχεδόν πιστεύεις ότι είναι ο ίδιος ναρκομανής) και υιοθετεί εντελώς διαφορετικό τρόπο ομιλίας απ' ό,τι τον έχουμε συνηθίσει, χωρίς να δυσκολεύεται όμως να παρουσιάσει τεράστια γκάμα από εκφράσεις ή κινήσεις. Αποδεικνύει με ευκολία ότι είναι απ' τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας, και έχει μάλλον το φετινό όσκαρ β' ρόλου στο τσεπάκι του.

Εν τέλει, είναι μάλλον λάθος να συγκρίνεις το The Fighter με οποιαδήποτε άλλη ταινία για boxing. Ο David O Russell κατάφερε αρκετά καλά να γυρίσει κάτι διαφορετικό από μια απλή αθλητική ταινία, με ωραία νοήματα σχετικά με το ρόλο της οικογένειας, αλλά και τη δίψα ενός ανθρώπου να ξεφύγει απ' τη σκιά των συγγενών ή των συμπολιτών του. Έξοχες ερμηνείες αποζημιώνουν για τα λίγα κλισέ και αν αντέξεις το πρώτο μέρος, θα απολαύσεις ένα πολύ καλό 80λεπτο που καταλήγει σε δυνατό, καθαρτικό φινάλε.



Read more...

The American (2010)


Ελληνικός τίτλος: Ο Αμερικάνος



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Anton Corbijn
Σενάριο: Rowan Joffe (βασισμένο στο βιβλίο του Martin Booth)
Παίζουν: George Clooney, Paolo Bonacelli, Violante Placido

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα




Αμερικάνος hitman καταφεύγει σε ορεινό χωριό της Ιταλίας για να ξεφύγει από διώκτες του, και για να εκτελέσει άλλη μια αποστολή.


Είναι φοβερά δύσκολο να γράψω γι' αυτήν την ταινία, καθώς είμαι σίγουρος ότι ανήκω στη μειοψηφία που την βρήκε εξαιρετική. Το marketing (αφίσες, trailer κτλ) την παρουσιάζει σαν ταινία δράσης/περιπέτεια οπότε άκουσα πολλά άσχημα σχόλια από απογοητευμένους action fans που απλά βαρέθηκαν ελεεινά κατά τη θέαση της. Είναι σωστό όμως να κατηγορούμε την ταινία επειδή δεν ήταν κάτι που δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι; Το The American είναι ένα δράμα που επιχειρεί να ψυχογραφήσει έναν μοναχικό άνθρωπο σε ένα επάγγελμα που δεν του επιτρέπει να δημιουργήσει σχέσεις και που αδυνατεί να ζήσει πια τη ζωή του χωρίς να κοιτάει συνεχώς πάνω απ' τον ώμο του για εχθρούς και κινδύνους. Καταπληκτική επιλογή του George Clooney για πρωταγωνιστή, σε έναν ρόλο που μοιάζει αρκετά σ' αυτόν του Michael Clayton, και φυσικά τον στηρίζει με ευκολία, σηκώνοντας στην πλάτη του ολόκληρη την ταινία. Βέβαια η ταινία δεν απευθύνεται σε καμία περίπτωση σε ευρύ κοινό, όντας ουσιαστικά ένα one-man-show, στο οποίο δεν γίνεται κάτι ιδιαίτερο από άποψη πλοκής. Στηρίζεται στην ανάπτυξη του χαρακτήρα του ήρωα, που για πρώτη φορά στη ζωή του συνάπτει δυνατές σχέσεις με ξένους ανθρώπους, και αρχίζει να αλλάζει τις προτεραιότητές του. Φανταστική η φωτογραφία, με στατικά και κοφτά πλάνα που αφήνουν τους ηθοποιούς να δώσουν κίνηση στις σκηνές, και εκμεταλλεύονται πλήρως τις φυσικές ομορφιές της ορεινής Ιταλίας. Αν είσαι ψείρας, θα γκρινιάξεις που ενώ είναι τόσο καλοφτιαγμένη, πέφτει στα κλασικά χολιγουντιανά σφάλματα όταν ασχολείται με όπλα και σφαίρες, αλλά είναι δύσκολο να του προσάψεις άλλα λάθη. Φυσικά δεν είναι ταινία δράσης, οπότε αν είσαι φαν του γρήγορου κινηματογράφου, μην μπεις στον κόπο. Αν απ' την άλλη όπως εγώ ενθουσιάζεσαι με mood pieces, θα λατρέψεις και το The American για την ατμόσφαιρα και την φοβερή σκηνοθεσία του.


Read more...

Rabbit Hole (2010)


Ελληνικός τίτλος: Απώλεια



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: John Cameron Mitchell
Σενάριο: David Lindsay-Abaire (βασισμένο στο θεατρικό του ίδιου)
Παίζουν: Nicole Kidman, Aaron Eckhart, Dianne Wiest, Miles Teller

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα




Ζευγάρι προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή του, ξεπερνώντας την απώλεια του μικρού παιδιού τους.


Απ' τον σκηνοθέτη του Shortbus (που λάτρεψα) και του Hedwig and the Angry Inch (που -κακώς μάλλον- δεν έχω δει), έρχεται το πιο καθαρό δράμα του 2010. Αν και απλό το θέμα του, σίγουρα θα εκτιμήσεις ότι προσπαθεί να κάνει κάτι διαφορετικό, στηρίζοντας όλη την ιστορία στους χαρακτήρες και πώς αντιμετωπίζουν την απώλεια του παιδιού τους, δίνοντας ελάχιστες πληροφορίες για το ατύχημα που την προκάλεσε, κι αυτές αφού πρώτα έχει φτάσει σε κάποιου είδους “κάθαρση” τους ήρωες. Κάποια πράγματα για μένα δεν δούλευαν βέβαια, όπως πχ οι σκηνές του group therapy, και διαφωνώ με το casting του Aaron Eckhart, αλλά γενικά ήταν ωραίο, χωρίς να είναι αβάσταχτο και “βαρύ”. Εξαιρετικά γυρισμένο, με όμορφα χρώματα και πολύ καλές ερμηνείες απ' την Nicole Kidman και τον νεαρό Miles Teller, είναι γενικά ένα δράμα που δεν σε προσπαθεί να σε συγκινήσει με φτηνά κόλπα, αλλά στο τέλος το καταφέρνει με τη ζεστή και subtle ατμόσφαιρά του.


Read more...

The Kids are All Right (2010)


Ελληνικός τίτλος: Τα παιδιά είναι εντάξει



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lisa Cholodenko
Σενάριο: Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg
Παίζουν: Annette Bening, Julianne Moore, Mark Ruffalo, Mia Wasikowska

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

αυτό που τα ελληνικά μέσα χαρακτηρίζουν “κοινωνικό”




Παιδιά ομοφυλόφιλου ζευγαριού βρίσκουν τον βιολογικό τους πατέρα (δωρητή σπέρματος) και τον εισάγουν στη ζωή τους, διαταράσσοντας την οικογενειακή ηρεμία.


Ως κλασικό και-καλά-indie, το The Kids are All Right παλεύει να ισορροπήσει μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Στο πρώτο μισό το καταφέρνει αρκετά καλά, εισάγοντας της οικογενειακές δυναμικές, παράλληλα με ελαφρούς και ευχάριστους διαλόγους, αν εξαιρέσεις φυσικά δυο παραπανίσιες, εντελώς akward συζητήσεις, που προσπαθώντας να κάνουν την ταινία να φαίνεται ρεαλιστική, την κάνουν προς στιγμήν απλά άβολη. Ξεφεύγει από κει, και με τις εξαιρετικές ερμηνείες απ' το πολύ καλό cast, σε κρατάει πολύ εύκολα μέχρι τουλάχιστον 40 λεπτά πριν το τέλος. Εκεί all hell breaks loose, και βομβαρδίζεσαι από ατελείωτα κλισέ και (χαζές) σεναριακές ευκολίες, που καταλήγουν σε ένα εντελώς γλυκανάλατο και “εύκολο” φινάλε, που προσπαθεί μανιωδώς να σε συγκινήσει. Εδώ είναι και το βασικό μου πρόβλημα με την ταινία, κι ας την είδα ευχάριστα: αν και καλογυρισμένη, είναι επιτηδευμένα ακατέργαστη και θεωρεί ότι μπορεί να περάσει για φρέσκες, ιδέες για την οικογένεια που έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές, απλά και μόνο χρησιμοποιώντας ομοφυλόφιλο ζευγάρι για γονείς. Είναι ευχάριστη η θέαση του, αλλά εύκολα καταλαβαίνεις ότι “πριμοδοτήθηκε” απ' τους κριτικούς επειδή φέρνει στο mainstream το στυλ του ανεξάρτητου κινηματογράφου και επειδή είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από γυναίκα. Καλό, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.



Read more...

Confessions (2010)

>> Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011


Original τίτλος: Kokuhaku



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Tetsuya Nakashima
Σενάριο: Tetsuya Nakashima (βασισμένο στο βιβλίο του Kanae Minato)
Παίζουν: Takako Matsu, Masaki Okada, Yoshino Kimura

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ εκδίκησης, δράμα




Δασκάλα σε σχολείο της Ιαπωνίας, βρίσκει την κόρη της νεκρή. Πεπεισμένη ότι γνωρίζει τους δολοφόνους, σχεδιάζει ένα εγκληματικά ιδιοφυές σχέδιο εκδίκησης.


Οι Ιάπωνες κατά κοινή παραδοχή είναι πολύ καλοί παραμυθάδες. Διαθέτουν τεράστια φαντασία και όταν δεν προσπαθούν να κάνουν “αμερικάνικες” ταινίες, μπορούν να διηγηθούν αριστουργηματικές ιστορίες. Βλέποντας και μόνο τον πρόλογο του Confessions, είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για ένα απ' αυτά τα αριστουργήματα. Στημένο σε μια αίθουσα σχολείου, με μια δασκάλα να αποχαιρετάει τους μαθητές της κάνοντας μια αναδρομή σε γεγονότα προηγούμενων εβδομάδων, και ανακοινώνοντας ότι ανάμεσά τους βρίσκονται δύο δολοφόνοι. Τα γεγονότα που ακολουθούν αλλά και αυτά που προηγήθηκαν, παρουσιάζονται έξοχα μέσω των προοπτικών (point-of-views) αρκετών διαφορετικών χαρακτήρων, δείχνοντας τον αντίκτυπο αυτής της ανακοίνωσης σε παιδιά και γονείς. Ανατροπές που δεν θα σε αφήσουν να μαζέψεις το σαγόνι σου απ' το πάτωμα ούτε για πέντε λεπτά, γρήγοροι ρυθμοί και φανταστικές ερμηνείες απ' τα παιδιά, καταφέρνει για ταινία που δείχνει τόσο πολλά πράγματα, να μην φαντάζει φορτωμένη. Χωρίς μελοδράματα αγγίζει ένα τρομερά ευαίσθητο θέμα, όπως είναι ο παιδικός θάνατος (είτε απ' την πλευρά της αυτοκτονίας είτε της δολοφονίας) και η παιδική βία, παρουσιάζοντας ως βασική αιτία όχι την παραφροσύνη, αλλά την εγκατάλειψη απ' τους γονείς, την αδιαφορία της πολιτείας και την δίψα της κοινωνίας για σκάνδαλα και εγκλήματα. Φυσικά, είναι ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό θρίλερ εκδίκησης, με καταπληκτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία που κόβει την ανάσα, που καταλήγει σε ένα απ' τα πιο λυρικά και καλογυρισμένα φινάλε που θα δεις στη ζωή σου. Είτε ψάχνεις μυστήριο, είτε δράμα, να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και τα δύο, ποτισμένα με την ένταση που μόνο οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάχνουν με τόσο μεράκι. Η καλύτερη ταινία του 2010, με μεγάλη διαφορά απ' τη δεύτερη.


Read more...

I Saw the Devil (2010)


Original τίτλος: Akmareul boatda



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ji-woon Kim
Σενάριο: Hoon-jung. Park
Παίζουν: Byung-hun Lee, Min-sik Choi

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ εκδίκησης






Όταν η αρραβωνιαστικιά του πέσει θύμα ενός serial killer, πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Κορέας ζητάει άδεια δύο εβδομάδων για να ξεχυθεί σε ένα κυνηγητό για εκδίκηση.


Ο σκηνοθέτης των The Good The Bad and the Weird, A Bittersweet life και A Tale of Two Sisters, σμίγει με τον Oh Dae-su του Oldboy (Min-sik Choi) και για άλλη μια φορά παραδίδει δυνατό και έξοχο τεχνικά σινεμά. Το πρώτο πράγμα που μου έμεινε προσωπικά είναι η ατελείωτη βία και το αίμα που κυλάει άφθονο σε κάθε σκηνή. Δεν συνηθίζω να βλέπω splatter οπότε δεν έχει μεγάλη αξία αυτή η δήλωση, αλλά είναι σίγουρα η πιο βίαια ταινία που έχω δει στη ζωή μου. Ενώ θα μπορούσε όμως να πέσει στην παγίδα να μείνει εκεί (και να γίνει κλασικό torture-porn), χρησιμοποιεί την βία και την ένταση για να μεταφέρει συναισθήματα και να μην σε αφήσει στιγμή να πάρεις ανάσα ή να αμφισβητήσεις τον πόνο που νιώθει ο ήρωας. To πολύ καλό σενάριο ξεφεύγει απ' το καλούπι των ταινιών εκδίκησης του δυτικού κινηματογράφου, δεν διστάζει να βάλει τους χαρακτήρες του να πάρουν ακόμα και χαζές αποφάσεις, για να ζήσουν ακόμα περισσότερες συμφορές και να κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο και για τους δύο το καταπληκτικό φινάλε. Με εξαιρετική σκηνοθεσία και μουσική, ωμές αλλά δυνατές εικόνες, μπορεί να μην φτάνει το Oldboy ή το The Chaser σε ποιότητα, αλλά τα πλησιάζει επικίνδυνα. Είναι αν μη τι άλλο, καλός εκπρόσωπος του κορεάτικου θρίλερ, που σε κάνει κάθε χρόνο να αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις ακόμα αμερικάνικες ταινίες.


Read more...

The King's Speech (2010)

>> Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011


Ελληνικός τίτλος: Ο λόγος του βασιλιά



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Tom Hooper
Σενάριο: David Seidler
Παίζουν: Colin Firth, Geoffrey Rush, Helena Bonham Carter, Michael Gambon, Guy Pearce

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα εποχής





Λίγα χρόνια πριν την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, έχει επικρατήσει στην Αγγλία η παράδοση των λόγων του βασιλιά στο ραδιόφωνο. Για να είναι έτοιμοι σε περίπτωση που αναλάβουν το θρόνο, τέτοιους λόγους έβγαζαν και οι δύο γιοι του. Ο νεότερος απ' αυτούς τραυλίζει, και προκειμένου να καταπολεμήσει αυτό το χρόνιο πρόβλημα, αναζητεί γιατρό που θα τον κάνει άξιο να ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του όταν ανέβει στο θρόνο.


Η ταινία κάνει μπαμ απ' το πρώτο λεπτό ότι είναι φτιαγμένη για βραβεία. Προσεγμένη μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια στα κουστούμια και τα σκηνικά, με εξαιρετική σκηνοθεσία, ωραία ατμόσφαιρα και κατάλληλη “βασιλική” μουσική απ' τον Alexandre Desplat (που έχει ρέντα και φέτος btw, και στο Ghost Writer και στο Harry Potter πολύ καλή μουσική). Το στοίχημα που είχε να κερδίσει ήταν να πάρει και το κοινό και όχι μόνο τις δάφνες των κριτικών και των σωματείων. Προσωπικά μου φάνηκε πολύ καλός ο ρυθμός του, και παρόλο που δεν είχε να επιδείξει συγκλονιστικά πράγματα στην πλοκή, μου κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον. Σ' αυτό βοήθησε αρκετά και το εξαιρετικό cast. Συγκλονιστικός για άλλη μια φορά ο Colin Firth, ένιωθες στο πετσί σου την απελπισία του χαρακτήρα του για την πάθησή του και την ανασφάλεια όταν αναλαμβάνει την εξουσία. Απολαυστικός και ο Geoffrey Rush, αν και μεταξύ μας ο συγκεκριμένος ρόλος δεν πρέπει να είχε καμιά ιδιαίτερη δυσκολία για ηθοποιό της κλάσης του. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ας πούμε ο Timothy Spall σαν Winston Churchill, κι ας έπαιζε σε δύο σκηνές μόνο.


Το μοναδικό μου πρόβλημα είναι ότι θα μπορούσε να κόψει 2-3 σκηνές που βγάζουν μάτι ότι μπήκαν για να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα (πχ η audition του Lionel ή το παιχνίδι με τους γιους του), καθώς φαίνονται ολίγον ξεκάρφωτες. Η ισορροπία μεταξύ κωμωδίας και δράματος είναι πολύ πιο δύσκολη σε ταινία εποχής, και νομίζω ότι κάπου το έχασε στον τομέα αυτό. Επίσης, όπως και το περσινό πόνημα του Hooper (The Damned United), δεν νομίζω να μείνει και στην ιστορία, κι ας πάρει όλα τα όσκαρ που φαίνεται πως θα πάρει. Γενικά πάντως, η ταινία είναι οπτικά πανέμορφη και αν μπεις στο πνεύμα απ' την αρχή, θα απολαύσεις δύο ώρες ποιοτικού δράματος, που καταλήγουν σε ένα πολύ ωραίο, συναισθηματικό φινάλε. Φυσικά είναι αρκετά ιδιαίτερο το θέμα της, ώστε να μην φαίνεται το ίδιο ενδιαφέρουσα σε όλους, οπότε προσεγγίστε με προσοχή.


Read more...

The Social Network (2010)




Συντελεστές

Σκηνοθεσία: David Fincher
Σενάριο: Aaron Sorkin (βασισμένο στο βιβλίο του Ben Mezrich)
Παίζουν: Jesse Eisenberg, Andrew Garfield, Justin Timberlake, Rooney Mara, Armie Hammer

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Βιογραφικό κωμικό δράμα




Η ιστορία της δημιουργίας του Facebook από έναν φοιτητή του Harvard, και οι δικαστικές διαμάχες που ακολούθησαν γύρω απ' την ιδιοκτησία του.

*Ας ξεκαθαρίσουμε απ' την αρχή, ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο “The Accidental Billionaires” του Ben Mezrich, ο οποίος είχε ως σύμβουλο κατά τη συγγραφή του, τον Andrew Saverin, κολλητό του Mark Zuckerberg και συν-ιδρυτή του Facebook. Η αυθεντικότητά του αμφισβητείται, οπότε προσωπικά αδιαφορώ για τον αν η ταινία λέει πραγματική ιστορία ή όχι, και δέχομαι τους χαρακτήρες ως “φανταστικούς”.


Στην εισαγωγική σεκάνς βλέπουμε τον Mark Zuckerberg σε ένα μπαράκι εντός του campus του Harvard, να χωρίζει με την κοπέλα του, δείχνοντας ξεκάθαρα την πορεία της ταινίας από κει και πέρα: γκρίζα ατμόσφαιρα, διάλογοι που πέφτουν σαν σφαίρες και ένας πρωταγωνιστής που, βυθισμένος στην ιδιοφυΐα του, αδυνατεί να αντιληφθεί τους γύρω του σαν ανθρώπινα όντα, παρά μόνο σαν αντικείμενα, είτε χρήσιμα για το σκοπό του, είτε απλά εμπόδια. Ο Aaron Sorkin στο σενάριο κεντάει, και πέρα απ' τους κοφτερούς και ταχύτατους διαλόγους για τους οποίους τον είχαμε αγαπήσει στις εξαιρετικές σειρές που έγραφε στο παρελθόν, παρουσιάζει περίτεχνα όλη την ιστορία σαν flashbacks-καταθέσεις στις δίκες που βρίσκονται σε εξέλιξη εναντίον του Zuckerberg. Μπορεί στο τρίτο μέρος να ρίχνει τους ρυθμούς, αλλά είναι πάντα αστεία, πάντα γεμάτη ίντριγκα και ανατροπές, πάντα εντυπωσιακή η ταινία, και ακόμα κι αν δεν την δεχτείς σαν αριστούργημα, δυσκολεύομαι να φανταστώ γιατί μπορεί να μην σου αρέσει. 


Γιατί τόσος ντόρος; Αφ' ενός η ταινία είναι τεχνικά άψογη σε όλα τα σημεία της. Η σκηνοθεσία του David Fincher είναι καταπληκτική. Ακόμα κι αν απουσιάζουν (πλην της διαβόητης σκηνής του αγώνα κωπηλασίας) οι χαρακτηριστικές φαντεζί γωνίες λήψης, δεν παύει να είναι ένα μικρό οπτικό αριστούργημα, πιάνοντας εξαιρετικά τη γκριζάδα του φθινοπώρου της Βοστώνης και την κολεγιακή ζωή σε ένα απ' τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Εντυπωσιακός και ο Jesse Eisenberg σε μια φοβερά υποτιμημένη και παρεξηγημένη ερμηνεία. Κρύβει καταπληκτικά τις κωμικές του ικανότητες πίσω από ένα ψυχρό πρόσωπο και παίζει εξαιρετικά με τα μάτια, τα επιφωνήματα και τα μικρές συσπάσεις του προσώπου, κατορθώνοντας να κάνει τον χαρακτήρα του ένα κάθαρμα που δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις. Υψηλές ερμηνευτικές ικανότητες επιδεικνύουν και ο Andrew Garfield και -άκουσον άκουσον- ο Justin Timberlake. Ειδική μνεία αξίζει το φανταστικό soundtrack των Trent Reznor και Atticus Ross, με κλασική και ηλεκτρονική μουσική να συνδυάζονται ένα εξαίσιο αποτέλεσμα που δεν χορταίνεις να ακούς.


Απ' την άλλη πλευρά, το The Social Network δεν είναι απλά μια “ταινία για το Facebook” ή άλλο ένα “american success story”. Μέσα στο πνεύμα της εποχής, είναι μια ιστορία για την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή των πρωταγωνιστών, και πώς διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά όταν η εφεύρεσή τους προκαλέσει τόσο τεχνολογικό όσο και κοινωνικό πάταγο. Προδοσίες, ψέματα, πισώπλατα μαχαιρώματα, μια ξεκάθαρη ματιά στην σημερινή κοινωνία, και το πόσο εύκολα διαλύονται οι ανθρώπινες σχέσεις στο βωμό της επίτευξης μεγάλων στόχων. Κι αν κατηγορείται η ταινία για μισογυνισμό, προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Ο Zuckerberg δεν είναι μισογύνης, είναι μισάνθρωπος. Επίσης πέρα του ότι η ταινία έχει δύο πολύ δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, το φινάλε δείχνει πεντακάθαρα πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει μια γυναίκα, ακόμα και σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Μισογυνισμός λοιπόν; Πιο πολύ για έναν subtle ύμνο στη γυναίκα το βλέπω εγώ.

Μπορεί ο χαρακτηρισμός “ο Citizen Kane αυτής της γενιάς” να είναι αρκετά υπερβολικός, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το The Social Network είναι μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία, κατορθώνοντας από ένα τέτοιο θέμα, να βγάλει τόσο καλό ψυχογράφημα της κοινωνίας του 21ου αιώνα, όντας ταυτόχρονα απολαυστική σε κάθε της δευτερόλεπτο.


Read more...

127 Hours (2010)

>> Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011


Ελληνικός τίτλος: 127 Ώρες



Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Σενάριο: Danny Boyle, Simon Beaufoy (βασισμένο στο βιβλίο του Aron Ralston)
Παίζουν: James Franco

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, Θρίλερ





Ο ποδηλάτης-ορειβάτης-πεζοπόρος Aron Ralston εγκλωβίζεται σε φαράγγι στη Utah, χωρίς να έχει φροντίσει πριν φύγει απ' τον πολιτισμό, να ενημερώσει κανένα προς τα που κατευθυνόταν. Θα περάσει 127 δραματικές ώρες με το δεξί του χέρι σφηνωμένο από έναν βράχο και μια κάμερα τσέπης ανοιχτή μπροστά του.


Έχοντας δει μόλις λίγους μήνες πριν το Buried του Rodrigo Cortes, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση. Δυστυχώς το 127 Hours είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, αρκετά κατώτερο. Και λέω “δυστυχώς”, έχοντας στο μυαλό μου τον προ-Slumdog-Millionaire Danny Boyle, και το βάθος που χαρακτηρίζει τις περισσότερες ταινίες του. Εδώ, στηρίζεται σε μια βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, δίνοντας αρκετά μεγάλη βάση επίσης σε πλάνα της -πανέμορφης- περιοχής γύρω από τα φαράγγια για να εντυπωσιάσει το θεατή. Και ρε αδερφέ, ταινία για έναν τύπο στριμωγμένο σε μια τρύπα βλέπεις, θα περίμενες μια πιο κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Αντ' αυτού, αφιερώνεται αρκετός χρόνος σε αναμνήσεις ή παραισθήσεις του ήρωα, βγάζοντάς σε, ελαφρώς “εκτός κλίματος” σε κρίσιμα σημεία. Παρ' όλα αυτά, ο James Franco είναι αρκετός για να σε κρατήσει κολλημένο στη θέση σου, εναλλασσόμενος με μαεστρία μεταξύ χιούμορ και δράματος, βλέπεις σχεδόν στα μάτια του το δράμα ενός ανθρώπου που στην ύστατη ώρα αρχίζει να αμφισβητεί τις επιλογές που έκανε στη ζωή του. Για να μην αφήσω όμως και τον αγαπητό κύριο Boyle εντελώς παραπονεμένο, υπάρχουν 2-3 εξαιρετικά ευρηματικές σκηνές, και το φινάλε είναι τόσο δυνατό - πλην για γερά στομάχια - που σχεδόν αποζημιώνει για τα αρκετά επιφανειακά 60 προηγούμενα λεπτά.

Γενικά, είναι μια καλή ταινία με όμορφες εικόνες και μουσική, και φανταστικό πρωταγωνιστή, που απογοητεύει όμως αν έχεις υψηλές προσδοκίες απ' τα προηγούμενα έργα του σκηνοθέτη ή απλά αν έχεις δει την καλύτερη ταινία του είδους μέσα στην ίδια χρονιά.

Read more...

  © Blogger templates Inspiration by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP