Double Feature #2: A History of Violence (2005) & Eastern Promises (2007)

David Cronenberg πίσω απ' την κάμερα και Viggo Mortensen μπροστά απ' την κάμερα, και οι δύο σε μεγάλα κέφια. Περίπου 1,5 ώρα κάθε ταινία, και δένουν αρκετά ώστε να προσφέρονται για ωραιότατο double feature.

A History of Violence (2005)

Οικογενειάρχης λαμβάνει status ήρωα σε μικρή πόλη όταν εξολοθρεύει εγκληματίες που εισβάλλουν στο μαγαζί του. Η επίθεση όμως αυτή θα ταράξει τη ζωή του, ξεκινώντας απ' την πνευματική του ισορροπία και φτάνοντας μέχρι και τον τρόπο με τον οποίο τον βλέπει η οικογένειά του. Ίσως το History of Violence έχει απ' τους πιο περιεκτικούς τίτλους που έχω δει ποτέ, και ταυτόχρονα απ' τους πιο ειλικρινείς. Ξεκάθαρα κι απ' την πρώτη μόλις σκηνή, η ταινία ασχολείται με το φαινόμενο της βίας, όπως αυτή εκφράζεται σε διαφορετικά περιβάλλοντα και από διαφορετικά αίτια, αλλά και όπως την αντιμετωπίζουν ή επηρεάζονται απ' αυτήν, διαφορετικοί χαρακτήρες. Όσο ασχολείται αποκλειστικά μ' αυτό το θέμα, το κάνει εξαιρετικά, με πολύ ενδιαφέρουσα την αλλαγή της δυναμικής της οικογένειας του ήρωα, και βολικές ευκαιρίες για σκάλισμα στο παρελθόν του. Αν με έχασε με κάποιο τρόπο, ήταν όταν συμβιβάστηκε ο χαρακτήρας του -εξαιρετικού ερμηνευτικά- Viggo Mortensen μ' αυτό του το παρελθόν και πήρε πια εντελώς άλλη action-heavy τροπή. Ακόμα κι έτσι όμως, δόθηκε ευκαιρία να απολαύσουμε παραπάνω απ' την εντυπωσιακή σκηνοθεσία του David Cronenberg, ο οποίος διαλέγει σταθερά και βαθιά πλάνα, χωρίς έντονο μοντάζ ή απότομες κινήσεις της κάμερας, και παραδίδει πεντακάθαρη old-school δράση, ντυμένη απ' την ατμοσφαιρική μουσική του Howard Shore. Σίγουρα όχι αψεγάδιαστο, αλλά πανέμορφο οπτικά και με έξοχο ρυθμό, το History of Violence δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό το hype που το περιτριγυρίζει. 3,5/5

Eastern Promises (2007)

Νεαρά Ρωσίδα πεθαίνει στο Λονδίνο, καθώς φέρνει στον κόσμο το μωρό της. Το ημερολόγιό της πέφτει στα χέρια μιας νοσοκόμας, η οποία βάζοντας στόχο να βρει την οικογένειά της, μπλέκει με την ρώσικη μαφία, και τον οδηγό του “νονού”. Στιβαρό crime-drama, που μπορεί να μην εξετάζει τη μαφία στο βάθος που φτάνουν άλλες κλασικές γκανγκστερικές ταινίες, αλλά δεν το επιδιώκει κιόλας, δίνοντας βάση στους χαρακτήρες της Naomi Watts και του Viggo Mortensen, και χτίζοντας πάνω τους το δράμα. Μέσω αφήγησης απ' το ημερολόγιο ξετυλίγεται παράλληλα και η ιστορία της νεκρής κοπέλας, που δένει όμορφα με τα γεγονότα του παρόντος και δίνει μια ματιά στη ζωή των κοριτσιών που καταλήγουν στην αγκαλιά της μαφίας. Χωρίς φανφάρες ή υπερβολική δράση, ο Cronenberg στήνει καταπληκτική ατμόσφαιρα, με σεβασμό στην ρώσικη κουλτούρα αλλά και αποφεύγοντας να πέσει στην παγίδα της “αποθέωσης” της ζωής των παρανόμων. Ήρεμη, με τα κλασικά καθαρά κάδρα που λατρεύει ο Cronenberg (και εγώ :P), αλλά ταυτόχρονα όσο δυνατή και ώριμη χρειάζεται, μέσω ερμηνειών και διαλόγων. Εξαιρετικός ο Viggo Mortensen, πανέμορφη η μουσική του Howard Shore και εντυπωσιακή η φωτογραφία. Όποιος ψάχνει δράση θα απογοητευτεί, αλλά όποιος ψάχνει δράμα και ατμόσφαιρα, νομίζω θα γοητευτεί όσο κι εγώ. 4/5

Read more...

Double Feature #1: Toy Story (1995) & Toy Story 2 (1999)

Τι μπορεί να είναι καλύτερο από μια ταινία ένα βροχερό βράδυ του καλοκαιριού; Δύο ταινίες! Όσο δελεαστικό κι αν ακούγεται όμως, χρειάζεται προσοχή για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα. Τρεις ή τέσσερις ώρες είναι εύκολο να βγουν όταν μιλάμε για μια σειρά (αν υπάρχει ο χρόνος πάντα έτσι; :P ), αφού κάθε επεισόδιο (είτε 20λεπτο είτε 40λεπτο) έχοντας αρχή, μέση και τέλος, είναι πολύ πιο “εύπεπτο”. Με μια ταινία όμως είναι πιο δύσκολο εγχείρημα, πόσο μάλλον με δύο ταινίες back-to-back. Επομένως, η επιλογή πρέπει να είναι προσεκτική για να μην αναγκαστείς να παρατήσεις τη δεύτερη ταινία σε κάποιο σημείο, χαλώντας μέρος της γλύκας του double-feature. Κατ' αρχάς, είναι μονόδρομος να έχουν οι ταινίες κάποιο κοινό άξονα: είτε κοινή θεματολογία, είτε να είναι μέρος μιας διλογίας (ή και τριλογίας για τους πιο τολμηρούς που θα κάνουν μαραθώνιο), είτε να είναι έργα κάποιου συγκεκριμένου σκηνοθέτη/σεναριογράφου/ηθοποιού. Και φυσικά, η διάρκεια της καθεμίας να κινείται σε λογικά επίπεδα. Δύο ταινίες των 2,5 ωρών, όσο ωραίες κι αν είναι, είναι πρακτικά πολύ δύσκολο να συνδυαστούν. Η προσωπική μου εμπειρία έχει δείξει ότι η ιδανική συνολική διάρκεια του double-feature είναι γύρω στις 4 ώρες. Επομένως κοιτάμε για ταινίες 90-130 λεπτών, ενώ αν διαφέρουν δραματικά σε μήκος, προτιμάμε πάντα να δούμε πρώτα την μεγαλύτερη.

Αλλά ας μην μακρηγορώ άλλο, κι ας μπω στο ψητό. Με το Toy Story 3 να ανοίγει στην Ελλάδα, τι πιο ιδανικό για ένα double-feature παρά τα δύο πρώτα Toy Story για να μπούμε στο πνεύμα; Διάρκεια του πρώτου (χωρίς τα end credits): 80 λεπτά. Διάρκεια του δεύτερου: 90 λεπτά. Σύνολο: λιγότερο από 3 ώρες, οπότε παραπάνω από αποδεκτό.

Αγαπάω το animation σαν τρελός και φυσικά η Pixar δεν σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει με κάθε καινούρια ταινία της (κι ας μην ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το Up όπως έχω ξαναγράψει). Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι τα Toy Story τα έχω δει από μια φορά μόνο το καθένα, και μάλιστα πριν αρκετά χρόνια, οπότε χρειαζόμουν την επανάληψη και με το παραπάνω. Μου άρεσαν όσο και την πρώτη φορά; Δοκίμασε καλύτερα το “ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣOΤΕΡΟ!”.

Toy Story 1 (1995)

Αν τα παιχνίδια ήταν ζωντανά, ποια θα ήταν η καθημερινή τους ζωή; Όταν το παιδί αφήνει το δωμάτιό του, και τα παιχνίδια δεν είναι πια απλά όργανα στα χέρια του, πώς ζουν; Το Toy Story έρχεται να απαντήσει αυτές τις κρυφές μας απορίες, τοποθετώντας μας στη μέση μιας μικρής οικογένειας παιχνιδιών, με αρχηγό έναν αξιολάτρευτο καουμπόη, τον Woody. Όσο κι αν αγαπούν τον ιδιοκτήτη τους, όση περηφάνια κι αν νιώθουν προσφέροντάς του διασκέδαση, τα παιχνίδια έχουν πάντα έναν μεγάλο φόβο: την αντικατάσταση. Όταν ο Buzz Lightyear γίνει το καινούριο αγαπημένο παιχνίδι του μικρού Andy, ο Woody αισθάνεται παραμελημένος. Θέλοντας να επανέλθει στην παλιά του “θέση”, θα προκαλέσει ένα ατύχημα, βάζοντας τα παιχνίδια σε περιπέτειες.

Σε μια δεκαετία όπου η Disney έχει να επιδείξει εξαιρετικές ταινίες κινουμένων σχεδίων (Beauty and the Beast, Aladdin, The Lion King, Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame, Hercules, Mulan, Tarzan, Fantasia 2000), η Pixar έρχεται να ταράξει τα νερά με επαναστατικό τρισδιάστατο animation. Αυτό που κάνει όμως το Toy Story τόσο επιτυχημένο (εξαιρετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς) δεν είναι μόνο η τεχνολογία του. Πρωτότυπη ιστορία, βάθος στους χαρακτήρες, ζωντανά χρώματα είναι μερικά μόνο απ' τα στοιχεία που έχει να επιδείξει το πόνημα της Pixar. Γεμάτο φαντασία και όμορφα μηνύματα, καταφέρνει να “αγγίξει” μικρούς και μεγάλους, όντας μια ζουμερή περιπέτεια, με ωραίο χιούμορ και έντονο σασπένς. Ένα αριστούργημα, που 15 χρόνια μετά, είναι το ίδιο φρέσκο και το ίδιο συναρπαστικό.

Toy Story 2 (1999)

Όταν ο Woody πέσει κατά λάθος στα χέρια ενός συλλέκτη παιχνιδιών, ο Buzz ξεκινάει με τα υπόλοιπα παιχνίδια μια αποστολή διάσωσης. “Φυλακισμένος” όμως ο Woody, θα γνωρίσει 3 καινούρια παιχνίδια που συμπληρώνουν μαζί μ' αυτόν ένα πανάκριβο και σπάνιο σετ. Φοβούμενος το μέλλον του, όταν ο Andy θα μεγαλώσει, αρχίζει να σκέφτεται ότι τελικά η πώλησή του σε μουσείο δεν είναι τόσο κακή ιδέα.

Λίγα sequels έχουν καταφέρει να σταθούν στο ύψος του προκατόχου τους, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσουν. Το Toy Story 2 το καταφέρνει. Παίρνει όλα τα καλά στοιχεία της πρώτης ταινίας και τα βελτιώνει. Είναι ακόμα πιο ζωντανό, ακόμα πιο αστείο, ακόμα πιο τρυφερό. Συναρπαστικοί νέοι χαρακτήρες, μεγαλύτερη διάρκεια και βαθύτερα μηνύματα, είναι μια χορταστική περιπέτεια με εκπληκτικό animation που απευθύνεται και αγγίζει όλη την οικογένεια.

Οι ταινίες ξεχωριστά;

Εξαιρετικές, αν δεν υπήρχε το Finding Nemo (η καλύτερη animated ταινία ever δηλαδή), θα ήταν στην κορυφή της πλουσιότατης φιλμογραφίας της Pixar.

Σαν double-feature;

Παραπάνω από ιδανικός συνδυασμός, ποιος μπορεί να πει όχι σε σχεδόν 3 ώρες αναμνήσεων; Αστείες και τρυφερές όσο λίγες ταινίες κινουμένων σχεδίων, τα δύο Toy Story back-to-back φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική βραδιά.

Read more...