2011 Movie Bits: Part 1

Captain America: The First Avenger (3/5)

Η πιο πρόσφατη των ταινιών της Marvel για τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν στο υπερθέαμα των Avengers που θα απολαύσουμε τον Μάιο, βάζει ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο της καλύτερης. Για το Iron Man 2 και το Thor τα έχω πει στα αντίστοιχα posts, αλλά ας θυμίσω ότι μίσησα τους τρόπους με τους οποίους η Marvel διάλεξε να κάνει τις ταινίες ελκυστικές, και που συνοψίζονται στη ταυτόχρονη χρήση αφενός φτηνού χιούμορ που έφτανε στα όρια της παρωδίας και αφετέρου εντελώς “φτιαχτής” και cheesy ατμόσφαιρας. Μεγάλο μέρος της εκτίμησής μου για το Captain America λοιπόν προήλθε απ' την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση που ακολούθησαν εδώ οι δημιουργοί. Σοβαρή ταινία, χωρίς χαζά comic reliefs (μέχρι κι ο πρόγονος του Tony Stark απέφευγε τις πολλές σαχλαμάρες!) ή προπαγανδιστικά μηνύματα, και με ξεκάθαρη έμφαση στο action κομμάτι του δημοφιλούς χαρακτήρα. Προφανώς ως κλασικό καλοκαιρινό blockbuster, δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει ιδιαίτερα από σεναριακές φόρμουλες του είδους, αλλά τουλάχιστον είναι πιο καλογυρισμένο απ' την πλειοψηφία των comic book μεταφορών της σειράς (πόσο ωραία χρώματα) και ξεκολλώντας από την τακτική της διακωμώδησης της ιστορίας του, είναι και πολύ πιο διασκεδαστικό απ' αυτές.

The Adjustment Bureau (3/5)

Πολιτικός ερωτεύεται κοπέλα, αλλά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να εμποδίσουν τη συνέχιση της σχέσης τους. Η sci-fi ιδέα πίσω απ' αυτές τις δυνάμεις, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και το Adjustment Bureau είναι αρκετά τίμιο στην υποστήριξή της. Για ταινία που δίνει credits στον Philip K Dick, βέβαια, δεν ανταποκρίνεται πάντα στις απαιτήσεις, και βγάζει λίγο μάτι ότι δεν έχει καλοσκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους δικαιολογεί τις συμπτώσεις της. Παρά την προχειρότητα όμως κάποιων plot points, η σχέση που έχει στον πυρήνα της, πείθει. Βοηθάει ο εξαιρετικός Matt Damon που αντί για μια απλά διεκπεραιωτική ερμηνεία φαίνεται να γουστάρει, και καταφέρνει να δώσει μόνος του λίγο παραπάνω βάθος στον χαρακτήρα του. Τελικά, η ταινία με κέρδισε με την πολύ καθαρή φωτογραφία και την ωραία ψευτο-indie αισθητική της, και το love story μου άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αν οι καλές ιδέες του ήταν λίγο πιο καλοδουλεμένες, μπορεί και να γινόταν ένα sci-fi διαμαντάκι, αλλά ακόμα και έτσι, το Adjustment Bureau είναι 100% feel-good material.

Limitless (3,5/5)

Σε συνέχεια με το από πάνω, άλλη μια εξαιρετική ιδέα που με καλύτερη εκτέλεση θα γινόταν αριστούργημα: αποτυχημένος τύπος επιχειρεί να διώξει το writer's block του με ένα μυστήριο ναρκωτικό που υπόσχεται ότι θα του δώσει πρόσβαση στο 100% του εγκεφάλου του. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, είναι ξεκάθαρα η σκηνοθεσία. Τα φίλτρα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για να τονιστεί η διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων του εγκεφάλου του ήρωα, είναι καταπληκτικά. Όμως και το γράψιμο στα πρώτα 70 λεπτά είναι εξαιρετικό, εισάγοντας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια ενός σύγχρονου “υπερ-ήρωα” και στήνοντας γύρω του ένα ωραιότατο θρίλερ με συνωμοσίες και κυνηγητά. Το τελευταίο μισάωρο δυστυχώς είναι αρκετά πρόχειρο και το φινάλε εντελώς άτσαλο, αλλά δεν χαλάνε και την συνολική αίσθηση της ταινίας, που είναι τελικά ένα πολύ καλό δράμα μυστηρίου, με έναν εξαιρετικό Bradley Cooper σε mode εξιλέωσης για όλες τις ερμηνείες-αγγούρια της υπόλοιπης καριέρας του.

The Lincoln Lawyer (3/5)

Uber-cool δικηγόρος που ειδικεύεται στο να υπερασπίζεται και να γλιτώνει απ' τη φυλακή “κακούς”, πέφτει σε τύπο που φαίνεται να έχει αδιάβλητο σχέδιο για να αθωωθεί, και φυσικά κάπου εκεί ξυπνάει η συνείδησή του. Αν σου φαίνεται υπερβολικά οικείο το παραπάνω, δεν έχεις καθόλου άδικο. Σκηνικό που έχουμε δει σε δικαστικό δράμα πολλές φορές, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Και χαρακτήρας που επίσης είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Α, και αν θυμάσαι, το προηγούμενο δικαστικό δράμα με τον Matthew McConaughey δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Κι όμως, προσπαθώντας να με πείσει ότι αφενός δεν είναι μια απ' τα ίδια και ότι αφετέρου ο McConaughey έχει κάποιο ταλέντο που δεν περιλαμβάνει κοιλιακούς και τρέξιμο σε ηλιόλουστα θέρετρα, το Lincoln Lawyer πρέπει να ομολογήσω ότι με κέρδισε. Ναι, πολλές φορές φαίνεται από χιλιόμετρα τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, και από φωτογραφία και μοντάζ το λες και αρκετά πρόχειρο σε σημεία. Όμως έχει κομμάτια πραγματικά εντυπωσιακά (οι σκηνές με τον Michael Peña πχ), καθώς και μερικά ωραία twists που αν δεν το κάνουν να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από την κοινή ταινία του είδους, του δίνουν τουλάχιστον αρκετούς bonus πόντους. Ο McConaughey με εξέπληξε ευχάριστα παίζοντας μια ταιριαστά παραποιημένη έκδοση του εαυτού του, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Η ταινία είναι γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον, και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να περάσει για κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό -πλην “σοβαρό”- δικαστικό δράμα. Κατηγορία στην οποία πετυχαίνει διάνα.

30 Minutes or Less (1/5)

Η ταινία μου τράβηξε την προσοχή υποσχόμενη έμπνευση από την απίστευτη ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τελικά το μόνο κοινό σημείο που είχε μ' αυτήν ήταν η ιδέα ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να ληστέψει μια τράπεζα φορώντας βόμβα-γιλέκο. Το 30 Minutes or Less αποδείχθηκε κωμωδία στην οποία κανένας απολύτως συντελεστής δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τη φήμη του. Ο Ruben Fleischer δεν δείχνει ούτε δείγμα της φαντασίας με την οποία σκηνoθέτησε το Zombieland και οι κωμικοί του cast παίζουν μια νερωμένη έκδοση του πιο συνηθισμένου τους ρόλου, χωρίς νεύρο ή ίχνος προσπάθειας. Οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τυπικά κουρασμένα “αστεία”, προσπαθώντας κιόλας να το παίξουν σινεφίλ βάζοντας τους χαρακτήρες να πετάνε random αναφορές σε ταινίες δράσης. Η φιλία των ηρώων δεν πείθει, το ρομάντζο είναι εντελώς άστοχο και η “σχέση” του χαρακτήρα του Danny McBride με τον πατέρα του είναι εντελώς προβλέψιμη και κλισέ. Αστεία σημεία υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί, και η ταινία κρατάει τόσο λίγο που καταφέρνει να σου κρατήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον. Γενικά όμως, παρά τις υποσχέσεις, το 30 Minutes or Less δεν είναι τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε αρκετά έως πολύ καλύτερη εκδοχή.

Read more...

Drive (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn

Σενάριο: Hossein Amini (βασισμένο στο βιβλίο του James Sallis)

Παίζουν: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Oscar Isaac, Ron Perlman

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, θρίλερ, λίγο από ιστορία εκδίκησης και λίγο από ρομάντζο

Μετά κι από τις δύο φορές που το είδα, το Drive μου καρφώθηκε στο κεφάλι σαν “αδελφάκι” των History of Violence και Lost in Translation. Εξηγώ. Το Drive είναι ξεκάθαρα ένα mood piece, που βάζει -όπως και τα άλλα δύο- το στυλ πάνω απ' την ουσία, για να πετύχει έναν στόχο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος φαίνεται να είναι ένα throwback στα 80s, στον Michael Mann και στον νεαρό Marty Scorsese. Φαίνεται απ' το soundtrack, απ' τους χαρακτήρες, απ' τον τρόπο που μεταχειρίζεται τη βία, απ' τους ρυθμούς του, απ' τα νυχτερινά του πλάνα. Οπτικά ο Refn ξεπερνάει τον εαυτό του, με υπέροχη σκηνοθεσία, ξεχωριστή αλλά όχι υπερβολικά φαντεζί. Τα μακροσκελή σιωπηλά πλάνα μεταξύ των ηρώων του ενόχλησαν πολύ κόσμο. Μερικές φορές είναι όντως υπερβολικά, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων συμβολίζουν με επιτυχία ένα πολύ απλό πράγμα: πόσα περισσότερα μπορείς να πεις απλά με ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή ένα άγγιγμα. Στο ρομαντικό κομμάτι πετυχαίνει έτσι διάνα. Στο κομμάτι revenge-drama, επίσης, έχει να παρουσιάσει φοβερά καλογυρισμένες σκηνές δράσης και αποφεύγει να κάνει τη βία του καρτουνίστικη.

Το πρόβλημα που έχω εγώ όμως δεν έχει να κάνει τόσο με τους ρυθμούς του, αλλά με το σενάριο. Καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι συνδέομαι με τους χαρακτήρες, γιατί το μόνο που ήξερα γι' αυτούς ήταν ένα ελαφρύ περίγραμμα των κινήτρων τους, τα οποία και δεν παρουσίαζαν καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ο Ryan Gosling επίσης με προβλημάτισε. Καταλαβαίνω ότι ήταν σκηνοθετική επιλογή η σιωπή του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αλλά νιώθω πως κατέληξε σε gimmick και ενώ τα βλέμματά του ήταν πολύ εκφραστικά, τελικά η ερμηνεία του ήταν για μένα εντελώς υποτονική. Παρ' όλα αυτά, είναι το μόνο απ' τα -ομολογουμένως πολλά- εξεζητημένα σημεία της σκηνοθεσίας που μπορώ να πω ότι με πείραξε. Κατά τα άλλα, λάτρεψα τα πλάνα του Drive, το υπέροχο δέσιμο της εικόνας με την μουσική και την σοβαρότητά του. Μπορεί τελικά να μην συμμερίζομαι τη γνώμη αυτών που παρουσιάζουν σαν την Δευτέρα Παρουσία του σινεμά, αλλά καταλαβαίνω γιατί το αγάπησαν και εκτιμώ την τεχνική του αρτιότητα και τις αναφορές του σε μια άλλη κινηματογραφική εποχή, που έχει δώσει τη θέση της σε CGI-heavy ομοιόμορφες και τυπικές υπερπαραγωγές.

Read more...

The Favorites: Se7en (1995)

Το Se7en θα το θυμάμαι πάντα ως την ταινία που με έβαλε στο τρυπάκι να αρχίσω να βλέπω “σοβαρές” ταινίες. Την πρώτη φορά με συγκλόνισε. Αρκετά χρόνια μετά, συνεχίζω να το λατρεύω για το κάθε του δευτερόλεπτο.

Όταν έπιασε το Se7en ο David Fincher, είχε ως μόνη κινηματογραφική εμπειρία το 3ο Alien, στο οποίο εν τέλει -αν πιστέψεις τον ίδιο και στενούς συνεργάτες- δεν εργάστηκε όπως θα ήθελε (ελέω κουστουμιών) και απέτυχε. Κι όμως, αν και τυπικά δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλά επιτυχημένος βιντεοκλιπάς, ξεκινάει εδώ με μια αυτοπεποίθηση που αγγίζει τα όρια της αλαζονείας. Οι εντυπωσιακοί τίτλοι αρχής της ταινίας παρακολουθούν τον villain που δεν έχει ακόμα συστηθεί στο κοινό, και σε πετάνε αυτόματα σε μια ατμόσφαιρα έντασης και καταστροφής. Οι ήρωες, δύο ντετέκτιβς που μοιάζουν στην φιλοσοφία και την εργασιομανία, αλλά διαφέρουν τόσο πολύ στο χαρακτήρα και στην προσέγγιση απέναντι στο έγκλημα. Ο “παλιός” είναι έμπειρος, αλλά κουρασμένος και απογοητευμένος. Η πόλη όπου έζησε τις περισσότερες δεκαετίες του, και η ευκολία με την οποία οι κάτοικοί της έμαθαν να αντιμετωπίζουν το έγκλημα με απάθεια, τον έχουν αφήσει με μια πικρία. Νιώθει πως η ίδια απάθεια έχει περάσει πια και σ' αυτόν, και έχοντας συμβιβαστεί με το “so many corpses roll away unrevenged”, επιθυμεί πια να τελειώσει. Ο “νέος” απ' την άλλη, αδιαφορεί για την έννοια της υπομονής και τρέχει να γίνει ήρωας, βάζοντας το συναίσθημα μπροστά απ' τη λογική.

Κι όμως, εγώ πάντα εντυπωσιάζομαι πιο πολύ τον καλοδουλεμένο villain του Kevin Spacey. Κατ' αρχάς, ξεκάθαρα η ιδέα του serial killer που σκοτώνει όχι απλά για τιμωρία αλλά και για “εκπαίδευση”, έχοντας σαν πάτημα τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα, είναι καταπληκτική. Καλές ιδέες όμως έχουμε δει πολλές και είναι τελικά η εκτέλεση αυτή που μετράει. Εδώ η εκτέλεση ξεπερνάει κάθε προσδοκία, ξεκολλώντας ακριβώς από οτιδήποτε θα μπορούσε να περιμένει ο θεατής. Η ταινία χωρίζεται σε μέρες-κεφάλαια, κι ενώ πιστεύεις ότι έχεις πιάσει το μοτίβο του ενός φόνου κάθε μέρα, το Se7en ολοκληρώνεται σε μια βδομάδα, έχοντας αλλάξει μοτίβο 3-4 φορές. Τα εγκλήματα είναι στημένα με μαεστρία, και ο δολοφόνος του Kevin Spacey δεν είναι άλλος ένας μανιακός με μια έμμονη ιδέα. Είναι διαβασμένος, εύστροφος και ξέρει ότι θα κερδίσει όταν στηρίξει το σχέδιό του στα συναισθήματα του αντιπάλου του.

Το Se7en απογειώνει το είδος του crime-mystery, αλλά είναι εγκληματικά υποτιμητικό να το θεωρείς απλά ένα “αστυνομικό θρίλερ”. Ο Fincher έχει στήσει την ιστορία του με φόντο μια απαθή κοινωνία, με ηθική κατάπτωση και συναίνεση πρακτικά στο έγκλημα. Δεν κάνει όμως ήρωα (όπως το Dexter) τον δολοφόνο που νιώθει πως επιτελεί θείο έργο, και αποφεύγει όμορφα την παγίδα του διδακτικού χαρακτήρα. Βασικά δεν έχει καν ήρωα. Έχει απλά έναν κεντρικό χαρακτήρα -ξεκάθαρα πρωταγωνιστής για μένα ο Morgan Freeman- που ζει μια εσωτερική διάλυση, αλλά βλέπει στιγμιαία το ένστικτο του μέντορα να ξυπνάει, όταν βρίσκεται συνεργάτης με έναν φουριόζο νεαρό, κι ας αποτυγχάνει στο τέλος να τον συγκρατήσει. Και γι' αυτό είναι κατά τη γνώμη μου αυτός πιο τραγικός ήρωας κι απ' τον David του Brad Pitt, γιατί ενώ δεν έχει τις σοβαρές υλικές και ψυχολογικές απώλειες του τελευταίου, ξεμένει τελικά στη μοναξιά του, ανήμπορος ακόμα και να καταθέσει τα όπλα. Πίσω απ' την κάμερα, ο Fincher επιμένει στο γκρίζο χρώμα και τη μουντάδα, και παρουσιάζει για πρώτη φορά εδώ την ψυχρότητα που έχει τονίσει ιδιαίτερα στα τελευταία του έργα. Συνδυάζει υπέροχα την εξαιρετική μουσική και την πανέμορφη φωτογραφία, και χτίζει επιβλητική ατμόσφαιρα, με γρήγορους ρυθμούς όταν τους χρειάζεται και πάντα μια αίσθηση απειλής και μυστηρίου. Η κλιμάκωση είναι έντονη και το φινάλε όσες φορές κι αν το δεις, ανατριχιαστικό. Και τελικά, όσο χιλιοπαιγμένη ταινία κι αν είναι το Se7en, πάντα σε βάζει σε σκέψεις, και πάντα σου μαυρίζει την ψυχή. Και ζητάς κι άλλο.

(*) Δεν υπάρχει πάντα όρεξη να δεις κάτι καινούριο. Μερικές φορές λοιπόν κι εγώ αρχίζω να ξεσκονίζω τα dvd της βιβλιοθήκης ή τα βάθη του σκληρού δίσκου, για κάτι που εγγυημένα με “πιάνει”. Όχι όσο συχνά όσο θα ήθελα, αλλά μερικές μέρες (νύχτες), δεν έχω καλύτερο απ' το να αφήνομαι στην παρήγορη συντροφιά μια αγαπημένης ταινίας. Στην παρούσα “στήλη” θα επιχειρήσω να γράφω για τέτοιες ταινίες, που έχουν αντέξει για μένα το τεστ της πολλαπλής προβολής και που δεν θα σταματήσω ποτέ να λατρεύω ξανά και ξανά.

Read more...

Watching Sidney Lumet – Part 1

Έχοντας δει -και λατρέψει- μόνο τα “βασικά” απ' τον μεγάλο αυτό σκηνοθέτη (12 Angry Men, Network, Dog Day Afternoon, Murder on the Orient Express κτλ), αποφάσισα φέτος να μπω λίγο πιο βαθιά στη φιλμογραφία του. Τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της εμπειρίας υπάρχουν παρακάτω, με σκέψεις για πέντε ταινίες του Lumet, και προοπτική για συνέχεια του “project” στο μέλλον.

The Anderson Tapes (1971)

Ο Duke Anderson βγαίνει μετά από 10 χρόνια απ' τη φυλακή, και αποφασίζει να ληστέψει μια πολυκατοικία. Βρίσκεται όμως υπό παρακολούθηση και η παραμικρή του κίνηση καταγράφεται σε ταινίες. Κρατάω ειδική θέση στην καρδιά μου για καλοφτιαγμένα heist/caper movies. Ο Sidney Lumet δεν απογοητεύει, και βάζει ακόμα μια ταινία στις λίστα με τις αγαπημένες μου ταινίες του είδους. Καλοστημένο το έγκλημα, με ελαφρύ χαρακτήρα αλλά καλογραμμένους διαλόγους. Έξυπνη η χρήση των flash-forwards, με τη δράση να διακόπτεται για να δούμε τα θύματα να περιγράφουν την εμπειρία τους στα αντίστοιχα σημεία της ληστείας. Ωραία καινοτομία επίσης και η παρακολούθηση, κι ας είναι ο ήχος σε μερικά σημεία περισσότερο cheesy από sci-fi των 40s, αλλά ίσως για κάποιους λίγο unrewarding η αποκάλυψη για το ποιος κρύβεται πίσω της. Εύκολα παρατηρείς σκηνοθετικές τεχνικές που τελειοποίησε αργότερα ο Lumet στο Dog Day Afternoon, το οποίο (όπως και τις υπόλοιπες “σοβαρές” ταινίες του σκηνοθέτη) το Anderson Tapes μπορεί να μην φτάνει σε ποιότητα, αλλά είναι αρκετά έξυπνο για να ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους και αρκετά ελαφρύ και διασκεδαστικό για να κρατήσει και τους υπόλοιπους. Αξίζει μια θέαση ακόμα και μόνο για την cultίλα της κατάξανθης χαίτης του νεαρού τότε Christopher Walken ή τον εξαιρετικό Sean Connery που κουβαλάει ακόμα λίγο απ' τον αέρα του James Bond. 3,5/5

Fail-Safe (1964)

Ένα τεχνικό σφάλμα κατά τη διάρκεια τυπικών κινήσεων των αεροπλάνων της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, θα στείλει μια ομάδα βομβαρδιστικών με στόχο τη ρίψη πυρηνικών στη Μόσχα. Όταν η ανάκλησή τους κριθεί αδύνατη, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ επιχειρεί να πείσει τον Ρώσο ομόλογό του να μην ανταποδώσει την επίθεση. Στιβαρό πολιτικό θρίλερ με φόντο τον Ψυχρό Πόλεμο, που θυμίζει αρκετά σε concept τον Dr Strangelove του Kubrick, χωρίς φυσικά την σατιρική διάθεση και τον κωμικό χαρακτήρα. Κι όμως, οι δύο ταινίες (που μοιράζονται και την ίδια χρονολογία κυκλοφορίας!) είναι εξίσου αριστουργηματικές. Κοιτώντας την σοβαρή πλευρά μια τέτοιας ενδεχόμενης “πυρηνικής κρίσης”, ο Sidney Lumet φτιάχνει μια εξαιρετική ταινία που διαδραματίζεται πρακτικά μόλις σε τρία δωμάτια, καταφέρνοντας όμως ακόμα κι έτσι, να μεταφέρει στον θεατή το μέγεθος της κλίμακας του επεισοδίου. Η ιστορία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, είναι κυριολεκτικά ένα nail-biting thriller, με άφθονο σασπένς, και όσο ένταση μπορούμε να φανταστούμε πως θα υπήρχε και στην πραγματικότητα κατά την διάρκεια ενός τόσο ισχυρού διπλωματικού επεισοδίου. Ταυτόχρονα όμως, το Fail-Safe δεν χάνει την ευκαιρία να μελετήσει την ψυχολογία των ανθρώπων που εμπλέκονται σε μια τέτοια κατάσταση, με κάποιους να προσπαθούν να την εκμεταλλευτούν για να περάσουν την προσωπική τους ατζέντα, άλλους να καταρρέουν απ' την πίεση, άλλους να μένουν ψύχραιμοι και να ψάχνουν την ιδανική λύση και άλλους να βλέπουν πέρα από εθνικότητες και να προβάλλουν τους κοινούς παρονομαστές με τον “εχθρό”. Εντυπωσιακό το πεντάλεπτο μονόπλανο με τον Πρόεδρο και τον διερμηνέα, ακόμα εντυπωσιακότερο το φινάλε, και μια διάχυτη προσπάθεια για στήριξη ενός γνήσιου αντιπολεμικού μηνύματος, που τονίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής, σε όποια πλευρά κι αν βρίσκεται. Έξοχο. 5/5

The Offence (1972)

Σκληροτράχηλος και “παλιός” ντετέκτιβ χάνει την ψυχραιμία του κατά την ανάκριση υπόπτου για αποπλάνηση ανηλίκων, και τον στέλνει στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα. Ως μεταφορά θεατρικού έργου, η ταινία περιορίζεται σε λίγα σκηνικά, και αυτό την βοηθάει να ξεφύγει ελαφρά απ' το σωρό των αστυνομικών δραμάτων. Ξεχωρίζει βέβαια επίσης γιατί αδιαφορεί για το “αστυνομικό” κομμάτι, και αναλώνεται κατά κύριο λόγο στο ψυχογράφημα ενός ανθρώπου που αφενός θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο απ' τους εγκληματίες που κυνηγάει και ανακρίνει, αλλά αφετέρου επιχειρεί να δικαιολογήσει τις πράξεις -και τις σκέψεις- του, πρώτα σε ανωτέρους και έπειτα στον εαυτό του. Στο πρώτο 40λεπτο ο Lumet πειραματίζεται και η σκηνοθεσία του είναι ιδιαίτερα φαντεζί, γεμάτη slow-motion, θολούρα και διάσπαρτες εικόνες, κάτι που ενώ στην αρχή κουράζει, δένει τελικά όμορφα με τα κομμάτια που μένουν στην gritty ατμόσφαιρα που μας έχουν συνηθίσει τα 70s, και βοηθούν ίσως να εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο τη συνέχεια. Τρία αριστουργηματικά tet-a-tet του Sean Connery, που βρίσκεται σε μια απ' τις καλύτερες ερμηνευτικές στιγμές της καριέρας του, απογειώνουν την ταινία, με ωμούς και ανατριχιαστικά ρεαλιστικούς διαλόγους και εντυπωσιακές supporting ερμηνείες, ειδικά απ' τον Ian Bannen. Ακόμα κι αν φαίνεται δύσκολη ή περίεργη η εισαγωγή του, το Offence είναι λουκούμι για τους fans των dialogue-heavy ταινιών, καθώς και ωραία σπουδή στην θεωρία ότι όλοι κρύβουμε βαθιά μέσα μας ένα τέρας, που ψάχνει ευκαιρίες να βγει στην επιφάνεια. 4/5

The Verdict (1982)

Έγκυος μένει φυτό κατά την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, μετά από λάθος των αναισθησιολόγων. Την υπόθεση αναλαμβάνει δικηγόρος με κακό ιστορικό, που θέλοντας να αποδείξει την αξία του και αδιαφορώντας για τους κινδύνους, δεν δέχεται χρηματικό συμβιβασμό, αλλά πηγαίνει στο δικαστήριο. Η ταινία ξεκινάει ως τυπική ιστορία ενός ανθρώπου που αποφασίζει να τα βάλει μόνος του με το σύστημα, το οποίο στην προκείμενη περίπτωση αντιπροσωπεύουν μια ομάδα μεγαλοδικηγόρων, ένας προκατειλημμένος δικαστής και μάρτυρες που σιωπούν. Η δικαστική υπόθεση αυτή καθ' εαυτή φαντάζει υπερβολικά απλή και ίσως αρκετά δύσχρηστη για δίωρη ταινία. Κι όμως, αυτή η μικρή κλίμακα της ιστορίας είναι που εν τέλει επιτρέπει στο Verdict να αφοσιωθεί στους χαρακτήρες του και να μην περιμένει -όπως αρκετές ταινίες του είδους- να σωθεί την τελευταία στιγμή από συγκινήσεις και ανατροπές. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι δεν υπάρχουν και τέτοιες, απλά είναι τόσο όμορφα στημένη η ιστορία και τόσο καλός ο ρυθμός με τον οποίο ξετυλίγεται, που δεν τις αναζητάς για να βρεις ενδιαφέρον. Το σενάριο του David Mamet (τον οποίο προσωπικά εκτιμώ ιδιαίτερα για τις εξαιρετικές μεταφορές του) είναι καταπληκτικό και ο Sidney Lumet εξασφαλίζει με μαεστρία ότι οι ηθοποιοί θα το αποδώσουν όπως του αξίζει. Ιδιαίτερα εγκώμια αξίζει ο Paul Newman, που αποδίδει τον χαρακτήρα του με σωστές δόσεις παρεξηγημένης ιδιοφυΐας και ταλαιπωρημένου μεσήλικα που μάταια ψάχνει συγκίνηση στη ζωή του, άλλοτε ψύχραιμου και άλλοτε θερμόαιμου. Οι νύξεις για την διαφορετική ερμηνεία της έννοιας της δικαιοσύνης απ' τον κάθε άνθρωπο είναι εύστοχες και η ώρα περνάει νεράκι, με το Verdict να είναι εν τέλει απ' τις πιο καλοφτιαγμένες και ενδιαφέρουσες ταινίες που έχει να επιδείξει το είδος. 4,5/5

Deathtrap (1982)

Συγγραφέας θεατρικών θρίλερ μυστηρίου αδυνατεί να πλησιάσει το επίπεδο που είχε τα προηγούμενα χρόνια, με τα τελευταία έργα του να αποτυγχάνουν το ένα μετά το άλλο. Όταν ένας μαθητευόμενος του στέλνει το προσχέδιο ενός πολλά υποσχόμενου θρίλερ, αρχίζει να σκέφτεται μέχρι και το ενδεχόμενο να τον σκοτώσει για να το οικειοποιηθεί και να κάνει ξανά επιτυχία. Άρχισα την ταινία με χαμηλές προσδοκίες, αλλά στο βάθος του μυαλού μου (λόγω και της παρουσίας του Michael Caine σαν πρωταγωνιστή ίσως) είχα ελπίδες για ένα κωμικό crime-mystery που θα έφτανε στο επίπεδο του Sleuth (1972). Μπορεί το Deathtrap να μην έφτασε τελικά τόσο ψηλά, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, πλησίασε αρκετά. Ως μεταφορά θεατρικού έργου στη μεγάλη οθόνη, η ιστορία διαδραματίζεται κατά κύριο λόγο σε ένα σπίτι, και ο Lumet για άλλη μια φορά το εκμεταλλεύεται θαυμάσια, αξιοποιώντας τόσο τα πλεονεκτήματα που δίνει μια θεατρική σκηνή, όσο και τα “bonus” που μπορεί να προσφέρει ο κινηματογράφος. Μπορεί όμως η ευρηματική του σκηνοθεσία να προσθέτει αρκετούς πόντους στην ταινία, αλλά η πλοκή είναι εδώ το βασικό αξιοθέατο. Εντυπωσιακό στήσιμο για αρχή και συνεχόμενες ανατροπές, των οποίων την ύπαρξη για να προχωρήσει η ιστορία μπορεί να προβλέψεις, αλλά σίγουρα θα σε αφήσουν σε αρκετές στιγμές με το στόμα ανοιχτό. Ευκολιούλες υπάρχουν (ειδικά προς το τέλος), αλλά τις συγχωρείς εύκολα όταν συνοδεύονται από αριστοτεχνικό σασπένς και ένα κατά τα άλλα πολύ ευχάριστο και πολύπλοκο σενάριο. Εξαιρετικές ερμηνείες απ' το πρωταγωνιστικό δίδυμο, που απογειώνουν τους διαλόγους στις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις, και μια υπέροχη meta αίσθηση καθ' όλη τη διάρκεια του έργου, που βάζει τα γυαλιά σε αυτό που πήγε να κάνει ο Wes Craven με τα Scream. Δεν πετυχαίνει παντού διάνα, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του το Deathtrap είναι έξυπνο και πολύ καλοφτιαγμένο. 4/5

To be Continued...

Read more...

Source Code (2011)

Ελληνικός τίτλος: Τα τελευταία 8 λεπτά

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Duncan Jones

Σενάριο: Ben Ripley

Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan, Vera Farmiga, Jeffrey Wright

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με time-travel

Στρατιωτικός “ξυπνάει” σε ξένο σώμα, που αποδεικνύεται ότι ανήκει σε ένα απ' τα θύματα βομβιστικής επίθεσης σε τραίνο. Έχει 8 λεπτά για να ανακαλύψει τον υπεύθυνο, ώστε να αποτρέψει το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά του Σικάγο. Και αρκετές ακόμα προσπάθειες.

Μετά το καταπληκτικό Moon με το οποίο μας ενθουσίασε το 2009 ο Duncan Jones, οι προσδοκίες για την επόμενη ταινία του ήταν πολύ ψηλές. Δυστυχώς, δεν τις φτάνει, και καταφέρνει μάλιστα να παραδώσει μια απ' τις πιο κακοφτιαγμένες ταινίες στο είδος του time-travel. Βέβαια στην πραγματικότητα το Source Code δεν πραγματεύεται ακριβώς time-travel, αλλά προσαρμόζει σε θρίλερ την κεντρική ιδέα του Groundhog Day, με 8 λεπτά φυσικά αντί για τις 24 ώρες πού είχε ο Bill Murray “διαθέσιμες” στην κλασική κωμωδία. Αρχικά το στηρίζει ωραία με ψευδοεπιστημονικά επιχειρήματα τα οποία και καταπίνεις εύκολα στα πλαίσια της “sci-fi” ταμπέλας. Συνεχίζοντας όμως, το σενάριο κατορθώνει να καταρρίψει μόνο του αυτά που έχει θέσει ως βάση, και όλα αρχίζουν πια να παίρνουν την κατηφόρα. Η ώρα τρέχει νεράκι, φυσικά δεν προλαβαίνουν να στηθούν σωστά οι χαρακτήρες, και ο θεατής δεν γνωρίζει πραγματικά κανένα, ούτε και δένεται με τον ήρωα. Δεν βοηθάει εδώ και ιδιαίτερα ο Jake Gyllenhaal, που πέρα από 2-3 σημεία αξιοπρεπούς ηθοποιίας, είναι εντελώς άνοστος και άχρωμος. Οι απιθανότητες δίνουν και παίρνουν, οι “κακοί” της υπόθεσης είναι εντελώς χάρτινοι, ενώ στα περισσότερα σημεία δεν βρήκα τα κίνητρά καμίας πλευράς να βγάζουν ιδιαίτερο νόημα. Η ταινία τελικά σέρνεται προς κάποια κατάληξη, και αφού επιχειρήσει με φτηνούς συναισθηματισμούς να δώσει έναν υποτυπώδη ανθρώπινο τόνο στην ιστορία, φτάνει σε ένα απαράδεκτο από όλες τις απόψεις φινάλε, όπου προς τιμήν της χολυγουντιανής εμμονής με το happy ending, πετάει ένα ξερό “όλα θα πάνε καλά” και σε αφήνει να χτυπάς το κεφάλι σου στο μπροστινό κάθισμα.

Ξέρω πως ίσως είμαι πιο αυστηρός απ' ό,τι θα έπρεπε και ότι κατά καιρούς έχω γράψει καλύτερα λόγια για αντικειμενικά χειρότερες ταινίες. Όμως όταν μια ταινία που υπόσχεται ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό, καταλήγει τόσο άτσαλα και διαλύει προσδοκίες, απογοητεύεσαι πολύ. Σαν action thriller της μιάμισης ώρας, είναι διασκεδαστικό, απλά δεν αξίζει κατά την ταπεινή μου γνώμη το εισιτήριο της σκοτεινής αίθουσας. Μπήκα με τις καλύτερες των προθέσεων περιμένοντας απ' τον Duncan Jones να εκπλήξει για άλλη μια φορά σε τετριμμένο είδος, και βγήκα απογοητευμένος απ' το πόσο φαίνεται να “ξεπέταξε” το project για μια γρήγορη επιταγή. Αν θέλεις “χαζή” ταινία με timetravel, προτίμησε σίγουρα το Deja Vu του Tony Scott.

Read more...

Confessions (2010)

Original τίτλος: Kokuhaku

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Tetsuya Nakashima

Σενάριο: Tetsuya Nakashima (βασισμένο στο βιβλίο του Kanae Minato)

Παίζουν: Takako Matsu, Masaki Okada, Yoshino Kimura

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ εκδίκησης, δράμα

Δασκάλα σε σχολείο της Ιαπωνίας, βρίσκει την κόρη της νεκρή. Πεπεισμένη ότι γνωρίζει τους δολοφόνους, σχεδιάζει ένα εγκληματικά ιδιοφυές σχέδιο εκδίκησης.

Οι Ιάπωνες κατά κοινή παραδοχή είναι πολύ καλοί παραμυθάδες. Διαθέτουν τεράστια φαντασία και όταν δεν προσπαθούν να κάνουν “αμερικάνικες” ταινίες, μπορούν να διηγηθούν αριστουργηματικές ιστορίες. Βλέποντας και μόνο τον πρόλογο του Confessions, είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για ένα απ' αυτά τα αριστουργήματα. Στημένο σε μια αίθουσα σχολείου, με μια δασκάλα να αποχαιρετάει τους μαθητές της κάνοντας μια αναδρομή σε γεγονότα προηγούμενων εβδομάδων, και ανακοινώνοντας ότι ανάμεσά τους βρίσκονται δύο δολοφόνοι. Τα γεγονότα που ακολουθούν αλλά και αυτά που προηγήθηκαν, παρουσιάζονται έξοχα μέσω των προοπτικών (point-of-views) αρκετών διαφορετικών χαρακτήρων, δείχνοντας τον αντίκτυπο αυτής της ανακοίνωσης σε παιδιά και γονείς. Ανατροπές που δεν θα σε αφήσουν να μαζέψεις το σαγόνι σου απ' το πάτωμα ούτε για πέντε λεπτά, γρήγοροι ρυθμοί και φανταστικές ερμηνείες απ' τα παιδιά, καταφέρνει για ταινία που δείχνει τόσο πολλά πράγματα, να μην φαντάζει φορτωμένη. Χωρίς μελοδράματα αγγίζει ένα τρομερά ευαίσθητο θέμα, όπως είναι ο παιδικός θάνατος (είτε απ' την πλευρά της αυτοκτονίας είτε της δολοφονίας) και η παιδική βία, παρουσιάζοντας ως βασική αιτία όχι την παραφροσύνη, αλλά την εγκατάλειψη απ' τους γονείς, την αδιαφορία της πολιτείας και την δίψα της κοινωνίας για σκάνδαλα και εγκλήματα. Φυσικά, είναι ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό θρίλερ εκδίκησης, με καταπληκτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία που κόβει την ανάσα, που καταλήγει σε ένα απ' τα πιο λυρικά και καλογυρισμένα φινάλε που θα δεις στη ζωή σου. Είτε ψάχνεις μυστήριο, είτε δράμα, να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και τα δύο, ποτισμένα με την ένταση που μόνο οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάχνουν με τόσο μεράκι. Η καλύτερη ταινία του 2010, με μεγάλη διαφορά απ' τη δεύτερη.

Read more...

I Saw the Devil (2010)

Original τίτλος: Akmareul boatda

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ji-woon Kim

Σενάριο: Hoon-jung. Park

Παίζουν: Byung-hun Lee, Min-sik Choi

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ εκδίκησης

Όταν η αρραβωνιαστικιά του πέσει θύμα ενός serial killer, πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Κορέας ζητάει άδεια δύο εβδομάδων για να ξεχυθεί σε ένα κυνηγητό για εκδίκηση.

Ο σκηνοθέτης των The Good The Bad and the Weird, A Bittersweet life και A Tale of Two Sisters, σμίγει με τον Oh Dae-su του Oldboy (Min-sik Choi) και για άλλη μια φορά παραδίδει δυνατό και έξοχο τεχνικά σινεμά. Το πρώτο πράγμα που μου έμεινε προσωπικά είναι η ατελείωτη βία και το αίμα που κυλάει άφθονο σε κάθε σκηνή. Δεν συνηθίζω να βλέπω splatter οπότε δεν έχει μεγάλη αξία αυτή η δήλωση, αλλά είναι σίγουρα η πιο βίαια ταινία που έχω δει στη ζωή μου. Ενώ θα μπορούσε όμως να πέσει στην παγίδα να μείνει εκεί (και να γίνει κλασικό torture-porn), χρησιμοποιεί την βία και την ένταση για να μεταφέρει συναισθήματα και να μην σε αφήσει στιγμή να πάρεις ανάσα ή να αμφισβητήσεις τον πόνο που νιώθει ο ήρωας. To πολύ καλό σενάριο ξεφεύγει απ' το καλούπι των ταινιών εκδίκησης του δυτικού κινηματογράφου, δεν διστάζει να βάλει τους χαρακτήρες του να πάρουν ακόμα και χαζές αποφάσεις, για να ζήσουν ακόμα περισσότερες συμφορές και να κάνει ακόμα πιο δυσβάσταχτο και για τους δύο το καταπληκτικό φινάλε. Με εξαιρετική σκηνοθεσία και μουσική, ωμές αλλά δυνατές εικόνες, μπορεί να μην φτάνει το Oldboy ή το The Chaser σε ποιότητα, αλλά τα πλησιάζει επικίνδυνα. Είναι αν μη τι άλλο, καλός εκπρόσωπος του κορεάτικου θρίλερ, που σε κάνει κάθε χρόνο να αναρωτιέσαι γιατί βλέπεις ακόμα αμερικάνικες ταινίες.

Read more...

127 Hours (2010)

Ελληνικός τίτλος: 127 Ώρες

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Danny Boyle

Σενάριο: Danny Boyle, Simon Beaufoy (βασισμένο στο βιβλίο του Aron Ralston)

Παίζουν: James Franco

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, Θρίλερ

Ο ποδηλάτης-ορειβάτης-πεζοπόρος Aron Ralston εγκλωβίζεται σε φαράγγι στη Utah, χωρίς να έχει φροντίσει πριν φύγει απ' τον πολιτισμό, να ενημερώσει κανένα προς τα που κατευθυνόταν. Θα περάσει 127 δραματικές ώρες με το δεξί του χέρι σφηνωμένο από έναν βράχο και μια κάμερα τσέπης ανοιχτή μπροστά του.

Έχοντας δει μόλις λίγους μήνες πριν το Buried του Rodrigo Cortes, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση. Δυστυχώς το 127 Hours είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, αρκετά κατώτερο. Και λέω “δυστυχώς”, έχοντας στο μυαλό μου τον προ-Slumdog-Millionaire Danny Boyle, και το βάθος που χαρακτηρίζει τις περισσότερες ταινίες του. Εδώ, στηρίζεται σε μια βιντεοκλιπίστικη σκηνοθεσία, δίνοντας αρκετά μεγάλη βάση επίσης σε πλάνα της -πανέμορφης- περιοχής γύρω από τα φαράγγια για να εντυπωσιάσει το θεατή. Και ρε αδερφέ, ταινία για έναν τύπο στριμωγμένο σε μια τρύπα βλέπεις, θα περίμενες μια πιο κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Αντ' αυτού, αφιερώνεται αρκετός χρόνος σε αναμνήσεις ή παραισθήσεις του ήρωα, βγάζοντάς σε, ελαφρώς “εκτός κλίματος” σε κρίσιμα σημεία. Παρ' όλα αυτά, ο James Franco είναι αρκετός για να σε κρατήσει κολλημένο στη θέση σου, εναλλασσόμενος με μαεστρία μεταξύ χιούμορ και δράματος, βλέπεις σχεδόν στα μάτια του το δράμα ενός ανθρώπου που στην ύστατη ώρα αρχίζει να αμφισβητεί τις επιλογές που έκανε στη ζωή του. Για να μην αφήσω όμως και τον αγαπητό κύριο Boyle εντελώς παραπονεμένο, υπάρχουν 2-3 εξαιρετικά ευρηματικές σκηνές, και το φινάλε είναι τόσο δυνατό - πλην για γερά στομάχια - που σχεδόν αποζημιώνει για τα αρκετά επιφανειακά 60 προηγούμενα λεπτά.

Γενικά, είναι μια καλή ταινία με όμορφες εικόνες και μουσική, και φανταστικό πρωταγωνιστή, που απογοητεύει όμως αν έχεις υψηλές προσδοκίες απ' τα προηγούμενα έργα του σκηνοθέτη ή απλά αν έχεις δει την καλύτερη ταινία του είδους μέσα στην ίδια χρονιά.

Read more...

Black Swan (2010)

Ελληνικός τίτλος: Μαύρος Κύκνος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky

Σενάριο: Mark Heyman, Andres Heinz, John McLaughlin

Παίζουν: Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Cassel, Barbara Hershey, Winona Ryder

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, θρίλερ, mindfuck

28χρονη μπαλαρίνα αγωνίζεται σκληρά για να πάρει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε παράσταση του χορευτικού της συγκροτήματος. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να ανεβάσουν τη “Λίμνη των Κύκνων”, αλλά με μια κοπέλα να ενσαρκώνει και τον Λευκό και τον Μαύρο Κύκνο. Η νεαρή Nina, τρυφερή και εύθραυστη, είναι τέλεια για το ρόλο του Λευκού Κύκνου, αλλά στερείται του αυθορμητισμού που χαρακτηρίζει τον Μαύρο Κύκνο. Όταν κερδίσει όμως το ρόλο, η συμπεριφορά της αρχίζει να αλλάζει, πλησιάζοντας σταδιακά μια πιο σκοτεινή πλευρά της.

Με εξαίρεση το εξαιρετικό προπέρσινο The Wrestler, όλες οι ταινίες του Darren Aronofsky μπορούν εύκολα να ενταχτούν στην κατηγορία 'mindfuck', ταινίες δηλαδή που “παίζουν” με το μυαλό του θεατή και φλερτάρουν πάντα στα σύνορα πραγματικού και φανταστικού. Το Black Swan κατακτά επάξια μια θέση στο είδος, φέρνοντας την ηρωίδα όσο περνάει η ώρα και πιο κοντά σε κατάσταση τρέλας και προσφέροντας αρκετές ευκαιρίες να κραυγάσεις “WTF!?”. Ο Arronofsky φέρνει όμορφα σε σύγκρουση τους δύο κόσμους της Nina, απ' τη μια τον σκηνοθέτη που την προτρέπει να ελευθερωθεί και να ζήσει χωρίς ενοχές, και απ' την άλλη τη μητέρα που την αντιμετωπίζει ακόμα σαν κοριτσάκι, και με το φόβο να μην απογοητευτεί όπως κάποτε εκείνη, τις στερεί στοιχειώδεις ελευθερίες. Η Natalie Portman στον φοβερά δύσκολο ρόλο είναι άψογη, ζει το χαρακτήρα της, και καταφέρνει να πιστεύεις ότι δεν παρακολουθείς ηθοποιό, αλλά πραγματική χορεύτρια που ζει ένα μακάβριο δράμα.

Η πορεία της Nina σαν χαρακτήρας είναι συγκλονιστική, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ την ταινία αψεγάδιαστη. Κατ' αρχάς είναι προφανείς πολλές φορές οι επιρροές και τα “δάνεια” από παλαιότερες ταινίες (μια συγκεκριμένη ταινία του Polanski έρχεται εύκολα στο μυαλό), ενώ αν αφαιρώντας τα ψυχογραφικά στοιχεία, δεις το Black Swan σαν τυπική ταινία με μια αθλήτρια/καλλιτέχνη που ξεκινάει χαμηλά και αρχίζει να ανεβαίνει, τα κλισέ βγάζουν μάτι. Μπροστά στα επιτεύγματα της ταινίας όμως, παραμερίζεις αυτά τα ατοπήματα ως μικρά λαθάκια. Είναι γυρισμένη με επιδεξιότητα και τόλμη, είναι ωμή στα όρια του ενοχλητικού αλλά και ταυτόχρονα τρομερά δυνατή. Ένταση και σασπένς σε κάθε παραμικρή σκηνή, έξοχες ερμηνείες απ' το καλοδιαλεγμένο cast, ατμόσφαιρα που σπάει κόκαλα. Ειδική μνεία αξίζει και ο Clint Mansell, που με βάση την “Λίμνη των Κύκνων” του Τσαϊκόφσκι, γράφει για άλλη μια φορά ένα εντυπωσιακό soundtrack που αγαπάς περισσότερο όσο περισσότερο το ακούς.

Το Black Swan δεν είναι μια “ταινία για μπαλέτο/μπαλαρίνες” όπως νομίζουν δυστυχώς αρκετοί. Είναι ένα συναρπαστικό ενήλικο παραμύθι, που θα σε στοιχειώσει με την δύναμη του και το ποιητικό του φινάλε. Αν θεωρείς τον εαυτό σου fan του Darren Aronofsky, δεν έχεις κανένα λόγο να το προσπεράσεις.

Read more...

The Ghost Writer (2010)

Ελληνικός τίτλος: Αόρατος Συγγραφέας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Σενάριο: Robert Harris (συγγραφέας και του βιβλίου 'The Ghost'), Roman Polanski

Παίζουν: Ewan McGregor, Pierce Brosnan, Olivia Williams, Tom Wilkinson

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολιτικό θρίλερ, μυστήριο

Πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας γράφει τα απομνημονεύματά του. Ασήμαντος συγγραφέας-“φάντασμα”, αναλαμβάνει να σουλουπώσει το τελικό κείμενο όταν ο προκάτοχός του βρίσκεται πνιγμένος υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Ο νέος ghost writer, καλείται να ζήσει για 4 βδομάδες σε νησί κοντά στις ακτές των ΗΠΑ, μαζί με τον πολιτικό, τη σύζυγό του και τους συνεργάτες του. Με αφορμή όμως ένα σκάνδαλο που ξεσπάει εκείνες τις μέρες, αρχίζει να σκαλίζει λίγο παραπάνω τις συνθήκες θανάτου του συχωρεμένου συναδέλφου του και την ιστορία του πελάτη του.

Βετεράνος στο πολιτικό/πολεμικό θρίλερ, ο Robert Harris ασχολείται αυτή τη φορά ενεργά στη μεταφορά ενός απ' τα βιβλία του στη μεγάλη οθόνη, συμμετέχοντας στην συγγραφή και του σεναρίου. Σκηνοθέτης ο -πολυσυζητημένος το 2010- Roman Polanski, με εξαιρετικά θρίλερ στο ενεργητικό του. Υπήρχε περίπτωση να πάει κάτι στραβά; Σε ένα κουρασμένο είδος που κυριαρχείται από ταινίες που σου πετάνε τη μια συνωμοσία μετά την άλλη για να εντυπωσιάσουν, Polanski και Harris προτιμούν να στηρίξουν το The Ghost Writer στο μυστήριο και το σταδιακό του χτίσιμο. Οι ανατροπές δεν λείπουν, ούτε επίσης και το χιουμοράκι απ' τον κεντρικό ήρωα, αλλά το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι αυτή η αίσθηση του μεγάλου μυστικού που καλύπτουν όλοι, σήμα κατατεθέν των ταινιών του Polanski. Από άποψη φωτογραφίας, έχουμε κι εδώ αυτό το εξαιρετικό γκρίζο που κυριαρχεί και στις προηγούμενες τρεις ταινίες του σκηνοθέτη, ενώ την επιβλητική ατμόσφαιρα συμπληρώνει η εγκληματικά υποτιμημένη μουσική του Alexandre Desplat. Πανέμορφο οπτικά, με έξοχες ερμηνείες και σφιχτοδεμένο σενάριο που αποφεύγει με ευκολία τα κλισέ, καταφέρνει να κάνει αυτό που -στις λεπτομέρειες- έχασε για μένα ο Scorsese με το Shutter Island. Απ' τις πιο απολαυστικές ταινίες της χρονιάς, που δυστυχώς βγήκε μάλλον νωρίς για να δούμε και την Ακαδημία να την επιβραβεύει με τα όσκαρ που πιστεύω πως της αναλογούν.

Read more...

Buried (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Rodrigo Cortés

Σενάριο: Chris Sparling

Παίζουν: Ryan Reynolds

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ

Φορτηγατζής στο Ιράκ, ξυπνά θαμμένος σε ένα φέρετρο, με μοναδική συντροφιά ένα κινητό και έναν αναπτήρα.

Τύπους φυλακισμένους σε στενό χώρο κάτω απ' τη γη έχουμε ξαναπαρακολουθήσει και στη μικρή και στη μεγάλη οθόνη. Πρόσφατο χτυπητό παράδειγμα το διπλό φινάλε της 5ης σαιζόν του CSI, σκηνοθετημένο απ' τον αγαπητό Quentin Tarantino. Πού ξεχωρίζει το Buried ήδη με το καλημέρα; Δεν “κλέβει”, υπόσχεται 90 λεπτά μέσα στο φέρετρο και αυτό ακριβώς σου δίνει. Ούτε flashbacks θα δεις, ούτε και πώς βρέθηκε εκεί μέσα. Απ' το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό θα βλέπεις μόνο έναν Ryan Reynolds να αγκομαχάει, να αγωνιά για τη ζωή του και την οικογένειά του και να προσπαθεί να σωθεί μιλώντας στο κινητό με κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Και με αυτά μόνο τα τηλεφωνήματα καταφέρνει η ταινία να σου πει τα πάντα σχετικά με τον ήρωά της, γιατί και πώς βρέθηκε σε ένα φέρετρο στη μέση του πουθενά, αλλά και φυσικά να περιγράψει λεπτό προς λεπτό την κατάστασή του, άλλοτε δίνοντας ελπίδες και άλλοτε βάζοντας εμπόδια. Στην πορεία, θα ακούσεις σκληρή κριτική για τον πόλεμο, τη γραφειοκρατία και τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από αντίστοιχες απαγωγές και φυσικά με αρκετό χιούμορ, για την ανικανότητα των Αμερικανών τηλεφωνητών. Με φανταστική σκηνοθεσία, ο Rodrigo Cortés δημιουργεί μια εξαιρετικά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, και με τη βοήθεια του φωτισμού και των ηχητικών εφέ σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου την αγωνία του ήρωα. Κατορθώνει τελικά να σε έχει στην τσίτα επί 1,5 ώρα, αλλά και να σε δέσει συναισθηματικά με τον άτυχο Paul, για να φτάσει με μια ψυχοφθόρα και έντονη κορύφωση, σε ένα αριστουργηματικό φινάλε, που ακόμα κι αν έχεις ψυλιαστεί, δεν θα θαυμάσεις λιγότερο. Ωμό και ατμοσφαιρικό, ένα εξαιρετικό θρίλερ που οφείλεις να μην προσπεράσεις.

Read more...

Timecrimes (2007)

Ελληνικός τίτλος: Εγκλήματα στο χρόνο

Original τίτλος: Los cronocrímenes

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nacho Vigalondo

Σενάριο: Nacho Vigalondo

Παίζουν: Nacho Vigalondo, Karra Elejalde, Candela Fernández, Bárbara Goenaga

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μυστήριο, time-travel

Ο Hector και η γυναίκα του έχουν μετακομίσει σε καινούριο σπίτι. Όντας σε σχετικά απομακρυσμένο τόπο στην εξοχή, η περιοχή προσφέρεται για εξερεύνηση. Με ένα ζευγάρι κιάλια αν χείρας, ο Hector αρχίζει να βλέπει παράξενα πράγματα στο κοντινό δάσος και πριν περάσουν πολλές ώρες, θα συναντήσει μια ποδηλάτη, έναν μυστήριο επιστήμονα και έναν ύποπτο μασκοφόρο.

Λίγο από τρόμο στην αρχή για να βάλει στην πρίζα, τρελό σασπένς και μπόλικο μυστήριο που αρχίζει σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Σαν κάθε ταινιούλα χαμηλού budget που σέβεται τον εαυτό της, το Timecrimes (ισπανικής παραγωγής) δεν φλυαρεί αλλά σε ρίχνει κατ' ευθείαν στο ψητό, και βάζει στόχο να σου κάνει το μυαλό αλοιφή σε κάθε καινούριο λεπτό που μπαίνει. Το καταφέρνει απόλυτα, και σε κερδίζει απ' την αρχή με την φανταστική του ατμόσφαιρα και το mindfucking σκηνικό του. Φαινομενικά απλό, αλλά τελικά τόσο έξυπνο, θα σου ρίξει αρκετές φορές το σαγόνι στο πάτωμα, και θα σε έχει σε αγωνία ακόμα κι όταν νομίζεις πως ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Οι λάτρεις των ταινιών που ασχολούνται με ταξίδια στο χρόνο πρέπει να το βάλουν σε άμεση προτεραιότητα. Όπως και το Primer, μπορεί να σου αφήσει μερικά θολά σημεία (αν και σ' αυτό δεν είναι απαραίτητη δεύτερη θέαση, απλά λίγη σκέψη όταν τελειώσει) αλλά θα απολαύσεις απίστευτα την ένταση επί 90 λεπτά. Προτείνεται η θέαση χωρίς παρέα, σε εντελώς σκοτεινό χώρο.

Το Hollywood ετοιμάζει λέει remake με τον Tom Cruise. Με όλη μου την καρδιά εύχομαι να πατώσει.

Read more...

The Chaser (2008)

Original τίτλος: Chugyeogja

Ελληνικός τίτλος: Ο Κυνηγός

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Hong-jin Na

Σενάριο: Won-Chan Hong, Shinho Lee, Hong-jin Na

Παίζουν: Yun-seok Kim, Jung-woo Ha, Yeong-hie Seo

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ - Δράμα

Η ιστορία

Ένας πρώην διεφθαρμένος αστυνομικός, γίνεται νταβατζής για να αντιμετωπίσει το οικονομικό του πρόβλημα. Τα κέρδη του θα αρχίσουν να πέφτουν, όταν οι κοπέλες που “μανατζάρει” θα αρχίσουν να εξαφανίζονται η μια μετά την άλλη. Η πρώτη του εντύπωση είναι ότι το σκάνε με την προκαταβολή που εισέπραξαν, όμως ανακαλύπτει ότι όλες έχουν χαθεί στην ίδια περιοχή. Πεπεισμένος ότι πρόκειται για έμπορο σάρκας που πουλάει τα κορίτσια, αποφασίζει να βρει τον υπαίτιο. Η μοίρα θα τον φέρει μπροστά του, αλλά θα καταλάβει πως δεν έχει να κάνει με έμπορο σάρκας, αλλά με κατά συρροήν δολοφόνο...

Μας άρεσε;

Η Νότια Κορέα φημίζεται για τα καταπληκτικά της θρίλερ, όπως μας έδειξε με την Vengeance Trilogy (Sympathy for Mr Vengeance, Oldboy, Sympathy for Lady Vengeance) και αρκετές άλλες ταινίες. Το “The Chaser” επιβεβαιώνει τον κανόνα, όντας μια συγκλονιστική ιστορία που θυμίζει σε ατμόσφαιρα το αριστουργηματικό Se7en του Fincher. Η μεγάλη διαφορά με τις υπόλοιπες ταινίες που ασχολούνται με serial killers είναι η εξής: εδώ όλοι ξέρουν από την αρχή το δολοφόνο, αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν ότι είναι αυτός ο ένοχος. Το εξαιρετικό σενάριο τοποθετεί στη μέση το δολοφόνο και γύρω του, από τη μια την αστυνομία που θέλει να κλείσει μια υπόθεση πολλών χρόνων και από την άλλη τον πρωταγωνιστή Joong-ho που θέλει να προστατέψει τα χρήματά του. Κι οι δυο πλευρές θα κάνουν τα πάντα για να “σπάσουν” το δολοφόνο και να βρουν αρκετά στοιχεία, ακολουθώντας ο καθένας το δικό του δρόμο. Στη διάρκεια αυτής της - ιλιγγιώδους σε ταχύτητα - διαδρομής, βλέπουμε μια ιδιοφυή ανάπτυξη του χαρακτήρα του Joong-ho, που ξεκινάει με κίνητρο τα χρήματα και καταλήγει σε εκδίκηση με πολύ αγνά κίνητρα. Το πακέτο συμπληρώνεται με καταπληκτικές ερμηνείες, πολύ καλή σκηνοθεσία και μουσική, δίνοντας ένα αποτέλεσμα που δεν πρέπει να χάσουν με τίποτα οι λάτρεις του σασπένς και του καλού αστυνομικού θρίλερ.

Read more...

The Insider (1999)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Michael Mann

Σενάριο: Eric Roth, Michael Mann (βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα)

Παίζουν: Al Pacino, Russell Crowe, Christopher Plummer, Philip Baker Hall

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολιτικό Θρίλερ - Δράμα

Η ιστορία

Ο Lowell Bergman (Al Pacino), σκληροτράχηλος δημοσιογράφος προσεγγίζει τον Jeffrey Wigand (Russell Crowe) πρώην επιστημονικό στέλεχος της εταιρίας καπνού Brown & Williamson, με σκοπό να μιλήσει στην εκπομπή “60 Minutes” του CBS για τις σοβαρές παρατυπίες της εταιρίας που επηρεάζουν άμεσα τη δημόσια υγεία. Βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του και την οικογένεια του, αποφασίζει να αντικρούσει δημόσια τα ψέματα που είχε πει η εταιρία ως προς τον εθισμό που προκαλεί η νικοτίνη. Τίποτα όμως δεν θα είναι εύκολο για τον Bergman και τον Wigand, αφού θα βρουν μπροστά τους, όχι μόνο την εταιρία που επικαλείται συμφωνίες απορρήτου, αλλά και συκοφάντηση από τον Τύπο, νομικά παιχνίδια και τελικά απόρριψη από το ίδιο το CBS που θεωρεί ότι πλήττονται τα συμφέροντά του.

Μας άρεσε;

Μπορείς να γυρίσεις ένα αριστούργημα βασισμένο σε πραγματική ιστορία; Ο Michael Mann και ο Eric Roth αποδεικνύουν ότι είναι εφικτό. Συνυπογράφουν ένα δυνατό σενάριο δίνοντας μεγάλη βάση στους χαρακτήρες και στις επιπτώσεις που έχει η κάθε πράξη τους, στην ψυχολογία των ίδιων και των γύρω τους. Μετά το γράψιμο, ρέστα δίνει ο Mann και στη σκηνοθεσία με εντυπωσιακές εναλλαγές των σκηνών και έντονα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηρώων του. Οι πρωταγωνιστές του, τον βγάζουν φυσικά ασπροπρόσωπο. Συγκλονιστικός ο Russell Crowe, σε πείθει αμέσως ότι ο χαρακτήρας του πονάει και φοβάται, αλλά ταυτόχρονα είναι αποφασισμένος να αντιδράσει. Δεν φτάνει όμως την απίστευτη ερμηνεία του Al Pacino, ο οποίος δείχνει για άλλη μια φορά πόσο μπροστά είναι από τους υπόλοιπους ηθοποιούς της γενιάς του, μετατρέποντας σε σεμινάριο υποκριτικής ακόμα και την πιο απλή και σύντομη βουβή σκηνή. Την ατμόσφαιρα τελειοποιεί η καταπληκτική μουσική υπόκρουση, που κορυφώνει το σασπένς και δεν αφήνει τον θεατή να βαρεθεί σε κανένα σημείο παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας.

Αξίζει τις 7 οσκαρικές υποψηφιότητες; Ναι, και είναι έγκλημα το ότι δεν κέρδισε τελικά ούτε ένα αγαλματίδιο (αν και το 1999 ήταν πολύ δυνατή χρονιά). Μην σας αποθαρρύνουν οι 2,5 ώρες, θα είστε στην τσίτα σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, ζώντας την ιστορία μαζί με τους ήρωες.

Read more...