Bob le Flambeur (1956)

Ελληνικός τίτλος: Μπόμπ, ο τζογαδόρος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Melville

Σενάριο: Jean-Pierre Melville, Auguste Le Breton

Παίζουν: Roger Duchesne, Daniel Cauchy, André Garet, Gérard Buhr

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, heist

Μεσήλικας χαρτοπαίχτης βρίσκεται σε άμεση ανάγκη ρευστού, και παρά το ιστορικό του στις γαλλικές φυλακές, οργανώνει μεγάλη ληστεία σε καζίνο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες που του υπαγορεύει ο εθισμός του. Το σχέδιο γίνεται πολύπλοκο όταν η αστυνομία -με τον αρχηγό της οποίας ο Bob έχει συνάψει μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας- μαθαίνει το σκοπό του.

Όχι, noir δεν γύριζαν μόνο οι Αμερικάνοι. Ο Jean-Pierre Melville δείχνει εδώ για πρώτη φορά γιατί θεωρείται σημαντικός εκπρόσωπος του είδους στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού, συνεργαζόμενος με τον Auguste Le Breton, έναν απ' τους πιο αγαπημένους στη χώρα του συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, για μια ταινία που δικαίως κατέχει σήμερα τον χαρακτηρισμό του “κλασικού”. Ξεκίνησα το Bob le Flambeur περιμένοντας μια καθαρόαιμη heist ταινία, αλλά ακόμα κι αν και σ' αυτό το είδος στέκεται πολύ ψηλά, είναι τελικά σαν noir που διαπρέπει. Πιστό στον τίτλο του, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση την ίδια τη ληστεία να επισκιάσει τον κεντρικό ήρωα, παρουσιάζοντας τον όχι μόνο σαν τον εγκέφαλο ενός εγκλήματος, αλλά μπαίνοντας στον “κόπο” να μας δείξει τη ζωή ενός αδιόρθωτου τζογαδόρου, που αναπνέει παρέα με τράπουλες και ζάρια. Ο Roger Duchesne φτιάχνει έναν εικονικό χαρακτήρα, οργανωμένο και καλόκαρδο, αλλά ταυτόχρονα πολύ επιρρεπή στο πάθος του και κατά βάθος, τραγικό. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, και προσωπικά εξεπλάγην με το πόσο καλά δουλεύει το είδος έχοντας σαν φόντο τον γραφικό λόφο της Μονμάρτης και τα παριζιάνικα δρομάκια, αντί για τις μουντές αμερικάνικες πόλεις με τους ουρανοξύστες και το καυσαέριο. Αν πρέπει να γκρινιάξω οπωσδήποτε για κάτι, είναι αφενός το μοντάζ, το οποίο βρήκα πολλές φορές άγαρμπο. Σε αρκετά σημεία τα κοψίματα είναι τόσο απότομα, που νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης από φόβο να μην υπάρξει “νεκρός” χρόνος, επέλεγε απλά να φύγει με ταχύτητας σφαίρας απ' την μια σκηνή στην άλλη. Αφετέρου, νομίζω ότι ενώ δίνει την ευκαιρία για μια γεύση απ' τα ήθη της εποχής, ο χαρακτήρας της Isabelle Corey έμεινε ανεκμετάλλευτος, και με τον τρόπο που αξιοποιήθηκε, η παρουσία της είναι τελικά λίγο “ξεκάρφωτη”. Παρόλα αυτά, το Bob le Flambeur είναι σαν σύνολο μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, που συνδυάζει ένα όμορφα σχεδιασμένο heist, με δράμα και έξοχη noir ατμόσφαιρα.

Read more...

Shadow of a Doubt (1943)

Ελληνικός τίτλος: Το χέρι που σκοτώνει

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Alfred Hitchcock

Σενάριο: Thornton Wilder, Sally Benson, Alma Reville (βασισμένο σε ιστορία του Gordon McDonell)

Παίζουν: Teresa Wright, Joseph Cotten, Macdonald Carey, Henry Travers, Patricia Collinge, Hume Cronyn

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μυστήριο, Noir

Στη μικρή πόλη της Santa Rosa, ζει μια απλή οικογένεια: ο μπαμπάς, τραπεζικός υπάλληλος και λάτρης των αστυνομικών ιστοριών, που επιδίδεται με έναν καλό του φίλο στην αναζήτηση του τέλειου φόνου, η μαμά, εργατική και καλόκαρδη, ο μικρός γιος με το μαθηματικό μυαλό, η μικρή κόρη που αγαπάει τη λογοτεχνία, και η μεγάλη κόρη, η Charlie, που θεωρεί τη ζωή της αφόρητα βαρετή. Αναζητά κάποια συγκίνηση που θα χαλάσει την καθημερινή ρουτίνα, και θα την βρει όταν η οικογένεια δεχτεί την επίσκεψη του πολυαγαπημένου μικρού αδερφού της μαμάς. Ο θείος Charlie είναι γοητευτικός, έξυπνος και πολύξερος, και γρήγορα θα κερδίσει τη συμπάθεια όλης της κοινότητας. Μαζί του όμως θα φέρει και δυο ντετέκτιβ που ερευνούν μια σειρά φόνων πλούσιων χήρων. Η αρχικά εξαιρετική σχέση της Charlie με τον θείο Charlie, θα αρχίσει να κλονίζεται, όταν στο μυαλό της κοπέλας αρχίσουν να μπαίνουν αμφιβολίες για το ποιόν του ινδάλματός της.

Αν έπρεπε να διαλέξω μια απ' τις πολλές σκηνοθετικές αρετές του Alfred Hitchcock, θα έμενα σίγουρα στην ικανότητά του να προσδίδει απίστευτο σασπένς ακόμα και σε ιστορίες στις οποίες δεν υπάρχει χειροπιαστό έγκλημα στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Όπως ξέρει πολύ καλά να κάνει, βάζει κι εδώ τον θεατή στην ίδια θέση με την πρωταγωνίστριά του, δίνοντας μερικά μόνο ψήγματα της προσωπικότητας του υπόπτου και χτίζοντας κομμάτι κομμάτι την υπόθεση και παράλληλα και την ένταση. Η ιστορία είναι σφιχτά γραμμένη, χωρίς φτηνές σεναριακές ευκολίες ή λογικά κενά, ενώ στην ατμόσφαιρα συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό η εξαιρετική μουσική. Μπορεί να είναι ελαφρά κατώτερο από αριστουργήματα που γύρισε ο Hitchcock τα επόμενα χρόνια, αλλά και πάλι μιλάμε για ένα εξαιρετικό noir μυστηρίου, που θα σε καρφώσει στη θέση σου μέχρι το τέλος του.

Read more...