Scream (1996)
Το Scream το είδα για πρώτη φορά στην (τρυφερή;) ηλικία των 12 ετών στην τηλεόραση, ίσως όχι και ολόκληρο. Τότε το είχα βρει απολαυστικά τρομακτικό. Οχτώ χρόνια μετά, νομίζω το θεωρώ και καλή ταινία. Μπορεί να μην είμαι ιδιαίτερος φαν του horror, αλλά έχω δει αρκετά καλή ποσότητα κλασικών ταινιών του είδους. Ένας απ' τους πιο χαρακτηριστικούς δημιουργούς τρομο-slashers ο Wes Craven, επιχειρεί εδώ να δώσει λίγο βάθος στη σπλατεριά, φτιάχνοντας ένα meta πανηγύρι ως ύμνο στο τρομακτικό. Λίγο από παρωδία και μπόλικο από συνεχείς αναφορές σε κλασικές ταινίες και σκηνές του είδους, καθώς και χαρακτήρες που δεν σταματάνε λεπτό να μας υπενθυμίζουν ότι νιώθουν τα γεγονότα που ζουν σαν μια ταινία τρόμου. Σε μερικά σημεία αισθάνεσαι ότι το παρατραβάει, αφού πέφτει στις ίδιες παγίδες τις οποίες κοροϊδεύει ή με την δικαιολογία του meta ύφους του δεν κάνει κράτει στα κλισέ, αλλά γενικά το Scream είναι αρκετά έξυπνο, και φυσικά τρομερά διασκεδαστικό. Σφύζει από ενέργεια, σασπένς, αίμα και χιούμορ, ενώ με την καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα του, καταφέρνει μέχρι και να σε τρομάξει σε μερικές σκηνές. Plus, το φινάλε “παραδίδει” και με το παραπάνω. 3,5/5
Scream 2 (1997)
Τα γεγονότα του πρώτου μέρους έχουν πια μεταφερθεί σε ταινία και με την Sidney να έχει μετακομίσει σε κολέγιο της Καλιφόρνια, φυσικά θα βρεθεί κι εκεί δολοφόνος, που επιχειρεί να βάλει και το δικό του στίγμα στην ιστορία. Πιστό στο meta ύφος του original, το Scream 2 καταπιάνεται αυτή τη φορά με τα sequels, και έχει απ' την πρώτη ταινία μπόλικο υλικό για αναφορές και χιούμορ. Ενώ το πρώτο μισό είναι βουτηγμένο στα κλισέ των κολεγιακών teen movies και αργεί να πάρει φόρα, είναι αυτή ακριβώς η meta διάθεση που το σώζει. Εδώ ο σεναριογράφος καταφέρνει αφού βάλει τους χαρακτήρες του να απαριθμούν τα στοιχεία που απαρτίζουν κάθε τρομο-sequel αλλά και τους τρόπους με τους οποίους ο δολοφόνος θα μπορούσε να ξεφύγει απ' αυτά, να κάνει έναν συνδυασμό γνώριμων και “επαναστατικών” καταστάσεων, παράγοντας ένα πολύ αξιόλογο αποτέλεσμα. Μπορεί να έχει σχεδόν τηλεγραφήσει το δολοφόνο απ' το πρώτο μισάωρο, αλλά βρίσκει και πάλι ανατροπές για να σοκάρει τον θεατή, ενώ οι νυχτερινές σκηνές (με αποκορύφωμα φυσικά την τελευταία) είναι τόσο καλογυρισμένες και με αρκετό σασπένς που μπορεί το Scream 2 να μετρήσει και σαν “κανονική” ταινία τρόμου. Γενικά, είναι μεν κατώτερο απ' την πρώτη ταινία, αλλά όταν ανεβάζει στροφές, είναι εξίσου αιματηρό και διασκεδαστικό. 3/5
Scream 3 (2000)
Δύο ταινίες έχουν ήδη γυριστεί για τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και αυτή τη φορά ο δολοφόνος αρχίζει να σκοτώνει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του “Stab 3”. Έχει στα χέρια του το σενάριο, αλλά από κάποιο σημείο και μετά, αρχίζει να “γράφει” την ιστορία όπως θέλει. Τα ίδια και ο “κανονικός” σεναριογράφος του Scream 3, που συνεχίζει την εμμονή των προηγούμενων ταινιών με το meta, και καταπιάνεται αυτή τη φορά με τις τριλογίες και τα τελευταία τους μέρη. Κι ενώ μέχρι ενός σημείου το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές, καταφέρνει να πέσει ακριβώς στα ίδια κλισέ που υποτίθεται πως παρωδεί, και όταν δεν είναι εντελώς προβλέψιμο είναι απλά αργόσυρτο και βλακώδες. Για ταινία που θέλει να περάσει ως έξυπνη, χρησιμοποιεί υπερβολικά πολλές ευκολίες, ενώ αυτή η αστειότητα με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα είναι αρκετή για να την πετάξεις στα σκουπίδια εντελώς. Και αν καταφέρνει να σου κρατήσει στοιχειωδώς το ενδιαφέρον, είναι επειδή -άθελά του πολλές φορές- το Scream 3 είναι αρκετά αστείο, ενώ έχει για άλλη μια φορά ποτάμια αίματος. Κατά τα άλλα, οι ανατροπές είναι εντελώς αφελείς, το backstory τραγικό και το φινάλε με την αποκάλυψη του δολοφόνου, στην καλύτερη ερασιτεχνικό. 1,5/5
Read more...
