Scream 4 (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Kevin Williamson

Παίζουν: Neve Campbell, Courteney Cox, David Arquette

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Slasher τρόμου με χιουμοριστική κατεύθυνση

Το Woodsboro “γιορτάζει” την επέτειο των original φόνων, η Sidney Prescott επιστρέφει στο σπίτι της και ένας νέος δολοφόνος αρχίζει ξανά να σκοτώνει κοσμάκη.

Μετά την πρώτη τριλογία, τι; Φυσικά μια ταινία-αναφορά στα reboots/remakes. “New decade, new rules” λέει ο Wes Craven και προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, κλείνοντας το μάτι στις αναβιώσεις franchises τρόμου, με τον εκμοντερνισμό και τα απαραίτητα twists στο είδος που θα κάνουν την ιστορία να ξεχωρίσει. Τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα, με φοβερή αυτοαναφορική διάθεση ήδη απ' την εισαγωγική σκηνή, και χαρακτήρες περισσότερο meta από ποτέ. Σκηνοθέτης και δολοφόνος ακολουθούν τη φόρμουλα της πρώτης ταινίας μέχρι κάποιο σημείο, και εφαρμόζουν στη συνέχεια τις ανανεωτικές τους προτάσεις, με τόσο έξυπνο τρόπου που επιτρέπεις μέχρι και τα κλισέ που χρησιμοποιούνται για χάριν του homage. Οι βετεράνοι της αρχικής τριλογίας δένουν όμορφα με το φρέσκο νεανικό cast, ο ρυθμός των δολοφονιών αυξάνεται εκθετικά με το λεπτό και το αίμα ρέει άφθονο. Αν κιόλας επιχειρήσεις να παίξεις το παιχνίδι “μάντεψε τον δολοφόνο”, να είσαι βέβαιος ότι κάθε φορά που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος, ο ύποπτος θα πέφτει νεκρός στην επόμενη σκηνή. Με σασπένς παλιάς σχολής και μπόλικο χαβαλέ, το Scream 4 είναι τελικά ένα διασκεδαστικότατο και καλοφτιαγμένο slasher, που ξεπερνά με άνεση τα προηγούμενα δύο sequels, και κοντράρει στα ίσια το original και σε σκηνοθεσία αλλά και σε πρωτοτυπία. More please?

Read more...

2011 Movie Bits: Part 1

Captain America: The First Avenger (3/5)

Η πιο πρόσφατη των ταινιών της Marvel για τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν στο υπερθέαμα των Avengers που θα απολαύσουμε τον Μάιο, βάζει ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο της καλύτερης. Για το Iron Man 2 και το Thor τα έχω πει στα αντίστοιχα posts, αλλά ας θυμίσω ότι μίσησα τους τρόπους με τους οποίους η Marvel διάλεξε να κάνει τις ταινίες ελκυστικές, και που συνοψίζονται στη ταυτόχρονη χρήση αφενός φτηνού χιούμορ που έφτανε στα όρια της παρωδίας και αφετέρου εντελώς “φτιαχτής” και cheesy ατμόσφαιρας. Μεγάλο μέρος της εκτίμησής μου για το Captain America λοιπόν προήλθε απ' την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση που ακολούθησαν εδώ οι δημιουργοί. Σοβαρή ταινία, χωρίς χαζά comic reliefs (μέχρι κι ο πρόγονος του Tony Stark απέφευγε τις πολλές σαχλαμάρες!) ή προπαγανδιστικά μηνύματα, και με ξεκάθαρη έμφαση στο action κομμάτι του δημοφιλούς χαρακτήρα. Προφανώς ως κλασικό καλοκαιρινό blockbuster, δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει ιδιαίτερα από σεναριακές φόρμουλες του είδους, αλλά τουλάχιστον είναι πιο καλογυρισμένο απ' την πλειοψηφία των comic book μεταφορών της σειράς (πόσο ωραία χρώματα) και ξεκολλώντας από την τακτική της διακωμώδησης της ιστορίας του, είναι και πολύ πιο διασκεδαστικό απ' αυτές.

The Adjustment Bureau (3/5)

Πολιτικός ερωτεύεται κοπέλα, αλλά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να εμποδίσουν τη συνέχιση της σχέσης τους. Η sci-fi ιδέα πίσω απ' αυτές τις δυνάμεις, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και το Adjustment Bureau είναι αρκετά τίμιο στην υποστήριξή της. Για ταινία που δίνει credits στον Philip K Dick, βέβαια, δεν ανταποκρίνεται πάντα στις απαιτήσεις, και βγάζει λίγο μάτι ότι δεν έχει καλοσκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους δικαιολογεί τις συμπτώσεις της. Παρά την προχειρότητα όμως κάποιων plot points, η σχέση που έχει στον πυρήνα της, πείθει. Βοηθάει ο εξαιρετικός Matt Damon που αντί για μια απλά διεκπεραιωτική ερμηνεία φαίνεται να γουστάρει, και καταφέρνει να δώσει μόνος του λίγο παραπάνω βάθος στον χαρακτήρα του. Τελικά, η ταινία με κέρδισε με την πολύ καθαρή φωτογραφία και την ωραία ψευτο-indie αισθητική της, και το love story μου άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αν οι καλές ιδέες του ήταν λίγο πιο καλοδουλεμένες, μπορεί και να γινόταν ένα sci-fi διαμαντάκι, αλλά ακόμα και έτσι, το Adjustment Bureau είναι 100% feel-good material.

Limitless (3,5/5)

Σε συνέχεια με το από πάνω, άλλη μια εξαιρετική ιδέα που με καλύτερη εκτέλεση θα γινόταν αριστούργημα: αποτυχημένος τύπος επιχειρεί να διώξει το writer's block του με ένα μυστήριο ναρκωτικό που υπόσχεται ότι θα του δώσει πρόσβαση στο 100% του εγκεφάλου του. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, είναι ξεκάθαρα η σκηνοθεσία. Τα φίλτρα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για να τονιστεί η διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων του εγκεφάλου του ήρωα, είναι καταπληκτικά. Όμως και το γράψιμο στα πρώτα 70 λεπτά είναι εξαιρετικό, εισάγοντας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια ενός σύγχρονου “υπερ-ήρωα” και στήνοντας γύρω του ένα ωραιότατο θρίλερ με συνωμοσίες και κυνηγητά. Το τελευταίο μισάωρο δυστυχώς είναι αρκετά πρόχειρο και το φινάλε εντελώς άτσαλο, αλλά δεν χαλάνε και την συνολική αίσθηση της ταινίας, που είναι τελικά ένα πολύ καλό δράμα μυστηρίου, με έναν εξαιρετικό Bradley Cooper σε mode εξιλέωσης για όλες τις ερμηνείες-αγγούρια της υπόλοιπης καριέρας του.

The Lincoln Lawyer (3/5)

Uber-cool δικηγόρος που ειδικεύεται στο να υπερασπίζεται και να γλιτώνει απ' τη φυλακή “κακούς”, πέφτει σε τύπο που φαίνεται να έχει αδιάβλητο σχέδιο για να αθωωθεί, και φυσικά κάπου εκεί ξυπνάει η συνείδησή του. Αν σου φαίνεται υπερβολικά οικείο το παραπάνω, δεν έχεις καθόλου άδικο. Σκηνικό που έχουμε δει σε δικαστικό δράμα πολλές φορές, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Και χαρακτήρας που επίσης είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Α, και αν θυμάσαι, το προηγούμενο δικαστικό δράμα με τον Matthew McConaughey δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Κι όμως, προσπαθώντας να με πείσει ότι αφενός δεν είναι μια απ' τα ίδια και ότι αφετέρου ο McConaughey έχει κάποιο ταλέντο που δεν περιλαμβάνει κοιλιακούς και τρέξιμο σε ηλιόλουστα θέρετρα, το Lincoln Lawyer πρέπει να ομολογήσω ότι με κέρδισε. Ναι, πολλές φορές φαίνεται από χιλιόμετρα τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, και από φωτογραφία και μοντάζ το λες και αρκετά πρόχειρο σε σημεία. Όμως έχει κομμάτια πραγματικά εντυπωσιακά (οι σκηνές με τον Michael Peña πχ), καθώς και μερικά ωραία twists που αν δεν το κάνουν να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από την κοινή ταινία του είδους, του δίνουν τουλάχιστον αρκετούς bonus πόντους. Ο McConaughey με εξέπληξε ευχάριστα παίζοντας μια ταιριαστά παραποιημένη έκδοση του εαυτού του, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Η ταινία είναι γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον, και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να περάσει για κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό -πλην “σοβαρό”- δικαστικό δράμα. Κατηγορία στην οποία πετυχαίνει διάνα.

30 Minutes or Less (1/5)

Η ταινία μου τράβηξε την προσοχή υποσχόμενη έμπνευση από την απίστευτη ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τελικά το μόνο κοινό σημείο που είχε μ' αυτήν ήταν η ιδέα ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να ληστέψει μια τράπεζα φορώντας βόμβα-γιλέκο. Το 30 Minutes or Less αποδείχθηκε κωμωδία στην οποία κανένας απολύτως συντελεστής δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τη φήμη του. Ο Ruben Fleischer δεν δείχνει ούτε δείγμα της φαντασίας με την οποία σκηνoθέτησε το Zombieland και οι κωμικοί του cast παίζουν μια νερωμένη έκδοση του πιο συνηθισμένου τους ρόλου, χωρίς νεύρο ή ίχνος προσπάθειας. Οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τυπικά κουρασμένα “αστεία”, προσπαθώντας κιόλας να το παίξουν σινεφίλ βάζοντας τους χαρακτήρες να πετάνε random αναφορές σε ταινίες δράσης. Η φιλία των ηρώων δεν πείθει, το ρομάντζο είναι εντελώς άστοχο και η “σχέση” του χαρακτήρα του Danny McBride με τον πατέρα του είναι εντελώς προβλέψιμη και κλισέ. Αστεία σημεία υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί, και η ταινία κρατάει τόσο λίγο που καταφέρνει να σου κρατήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον. Γενικά όμως, παρά τις υποσχέσεις, το 30 Minutes or Less δεν είναι τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε αρκετά έως πολύ καλύτερη εκδοχή.

Read more...

Bridesmaids (2011)

Ελληνικός τίτλος: Φιλενάδες

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Paul Feig

Σενάριο: Kristen Wiig, Annie Mumolo

Παίζουν: Kristen Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne, Melissa McCarthy

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Κωμωδία

Κολλητή μέλλουσας νύφης, προσπαθεί να βάλει τη ζωή της σε έναν ίσιο δρόμο και ταυτόχρονα να βοηθήσει στον επερχόμενο γάμο, ως επικεφαλής της ομάδας των παρανύφων.

Μιας και συνοδεύτηκε κατά την έξοδο του στις αίθουσες με τον χαρακτηρισμό “το θηλυκό Hangover”, ας ξεκινήσω με τα κοινά επιτεύγματα των δύο ταινιών, για να καταλήξω εν τέλει ότι το Bridesmaids είναι κατά τη γνώμη μου, ανώτερη ταινία. Το Hangover μου άρεσε γιατί μέσα στην χοντράδα του, έδειξε σημάδια ευφυίας και έφερε ωραία twists σε ένα κουρασμένο είδος κωμωδίας. Αντίστοιχα twists, στην ρομαντική κωμωδία αυτή τη φορά, φέρνει και το Bridesmaids, χωρίς να επαναπροσδιορίζει το genre, αλλά με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Σε θέμα πλοκής, οι δύο ταινίες δεν έχουν πολλά κοινά, με τον γάμο στο Hangover να είναι το έναυσμα για την ομώνυμη περιπέτεια, ενώ στο Bridesmaids τίποτα άλλο παρά άλλη μια στιγμή στη ζωή της ηρωίδας, και μια αφορμή για να γκρινιάξει για την ζωή της. Η Annie της Kristen Wiig, έχει ήδη ζήσει οικονομική, επιχειρηματική και ερωτική καταστροφή, και όσο μεγαλώνει, νιώθει όλο και περισσότερη μοναξιά και απογοήτευση. Κλισέ προφανώς και υπάρχουν, αλλά ακόμα και προβλέποντας πάνω-κάτω την πορεία της ηρωίδας, εκτιμάς μικρές στιγμές που δείχνουν μια προσπάθεια για αποφυγή τους. Καθώς και ότι παραδόξως, λειτουργεί εξαίσια και ως ενήλικη-“αντρική” κωμωδία, αλλά και ως ρομαντική κομεντί. Το cast είναι υπέροχο και μια σειρά από υποτιμημένες και χαρισματικές γυναίκες κωμικοί, αποδεικνύουν ότι ακόμα και το άξεστο χιούμορ, μπορεί να γίνει εξεζητημένο με την απαραίτητη δόση εξυπνάδας. Μπορεί 1-2 σκηνές να νιώθουν εκτός τόπου και 2-3 supporting χαρακτήρες να είναι ολίγον αποτυχημένοι, αλλά γενικά το Bridesmaids είναι ξεκαρδιστικό, και ταυτόχρονα γλυκό και αληθινό, κάτι που εκτιμάς πολύ περισσότερο όσο παραπάνω το βλέπεις. Η σφραγίδα της σχολής Apatow υπάρχει, αλλά το γυναικείο άγγιγμα απογειώνει την κωμωδία σε επίπεδα λατρείας.

Read more...

The Hangover: Part II (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Todd Phillips

Σενάριο: Todd Phillips, Craig Mazin, Scot Armstrong

Παίζουν: Bradley Cooper, Ed Helms, Zach Galifianakis, Ken Jeong

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Κωμωδία

Ο Stu παντρεύεται στην Ταϊλάνδη και είναι η σειρά της Bangkok να δεχτεί την παρέα στις αφιλόξενες αγκάλες της, και να τους ταλαιπωρήσει μετά από άλλο ένα hangover.

Αγαπητέ Todd Phillips, αυτή η ταινία είναι τόσο, μα ΤΟΣΟ λάθος. Το The Hangover του 2009 μου άρεσε πολύ, αφού εκμεταλλευόταν όμορφα ακόμα και κλισέ που έχουμε ξαναδεί σε πολλές κωμωδίες, και με τον αέρα του μυστηρίου-της-προηγούμενης-νύχτας έδινε τον παρεΐστικο τόνο και το άφθονο γέλιο που έλειπε από την σύγχρονη αμερικάνικη buddy comedy. Το sequel δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τεράστια αρπαχτή. Ακολουθώντας πιστά την πορεία της πρώτης ταινίας, οι ήρωες ζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα που έζησαν στο Las Vegas, απλά στην Bangkok. Εντάξει, όχι ακριβώς τα ίδια έτσι Todd Phillips; Το ρόλο του μωρού παίζει εδώ η μαϊμού, δεν έχουμε απώλεια δοντιού αλλά τατουάζ, ο χαμένος είναι ο αδερφός της νύφης και όχι ο γαμπρός κοκ. Και φυσικά πώς αλλιώς να πεις ότι παίρνεις “ρίσκο” αν όχι κάνοντας την ταινία όσο πιο πρόστυχη, βίαιη και adult-friendly μπορείς;

Οι περιπέτειες των ηρώων είναι αυτή τη φορά πολύ πιο βάρβαρες, κάτι που δυστυχώς δεν τις κάνει και πιο αστείες. Και φυσικά τα throwbacks στην πρώτη ταινία δεν είναι αγαπητέ Todd Philips “κλείσιμο ματιού”, είναι φτηνή προσπάθεια για άρμεγμα μιας καλύτερης ταινίας όταν δεν έχεις καινούριο σενάριο. Την κατάσταση σώζει οριακά ο Zach Galifianakis, ακόμα κι αυτός όμως κάνει θεσπέσια κωμωδία μόνο όταν δεν ανοίγει το στόμα του για να ξεστομίσει της στεγνές και άχρωμες ατάκες που του έχουν γράψει. Εξαιρετικός επίσης ο Ken Jeong, αλλά δυστυχώς το τεράστιο ταλέντο του μένει πλήρως ανεκμετάλλευτο. Και ξέρεις τι άλλο μένει ανεκμετάλλευτο; Η ίδια η Bangkok. Ακούς συνέχεια απ' τους χαρακτήρες για το πόσο εύκολα “καταπίνει” κόσμο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δεις τους ήρωες να έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα, τη μεταφορά ή τα χρήματα. Ποια η διαφορά λοιπόν αυτής της “αφιλόξενης” πόλης απ' το Las Vegas; Η όψη της; Δεν νομίζω Todd.

Εν κατακλείδι, αν πρέπει να βρεις κάτι καλό για την ταινία, θα μιλήσεις για την πολύ καλή φωτογραφία της και την ξεκαρδιστική μαϊμού που κλέβει εύκολα την παράσταση. Κατά τα άλλα, μια κουρασμένη ήδη φόρμουλα, που δεν ξεκολλάει στιγμή απ' την “ασφαλή ζώνη”, φοβούμενη μην τυχόν και διώξει τους πιστούς φίλους της πρώτης ταινίας.

Read more...

Scream Trilogy (1996 – 1997 – 2000)

 Scream (1996)

Το Scream το είδα για πρώτη φορά στην (τρυφερή;) ηλικία των 12 ετών στην τηλεόραση, ίσως όχι και ολόκληρο. Τότε το είχα βρει απολαυστικά τρομακτικό. Οχτώ χρόνια μετά, νομίζω το θεωρώ και καλή ταινία. Μπορεί να μην είμαι ιδιαίτερος φαν του horror, αλλά έχω δει αρκετά καλή ποσότητα κλασικών ταινιών του είδους. Ένας απ' τους πιο χαρακτηριστικούς δημιουργούς τρομο-slashers ο Wes Craven, επιχειρεί εδώ να δώσει λίγο βάθος στη σπλατεριά, φτιάχνοντας ένα meta πανηγύρι ως ύμνο στο τρομακτικό. Λίγο από παρωδία και μπόλικο από συνεχείς αναφορές σε κλασικές ταινίες και σκηνές του είδους, καθώς και χαρακτήρες που δεν σταματάνε λεπτό να μας υπενθυμίζουν ότι νιώθουν τα γεγονότα που ζουν σαν μια ταινία τρόμου. Σε μερικά σημεία αισθάνεσαι ότι το παρατραβάει, αφού πέφτει στις ίδιες παγίδες τις οποίες κοροϊδεύει ή με την δικαιολογία του meta ύφους του δεν κάνει κράτει στα κλισέ, αλλά γενικά το Scream είναι αρκετά έξυπνο, και φυσικά τρομερά διασκεδαστικό. Σφύζει από ενέργεια, σασπένς, αίμα και χιούμορ, ενώ με την καλοφτιαγμένη ατμόσφαιρα του, καταφέρνει μέχρι και να σε τρομάξει σε μερικές σκηνές. Plus, το φινάλε “παραδίδει” και με το παραπάνω. 3,5/5

Scream 2 (1997)

Τα γεγονότα του πρώτου μέρους έχουν πια μεταφερθεί σε ταινία και με την Sidney να έχει μετακομίσει σε κολέγιο της Καλιφόρνια, φυσικά θα βρεθεί κι εκεί δολοφόνος, που επιχειρεί να βάλει και το δικό του στίγμα στην ιστορία. Πιστό στο meta ύφος του original, το Scream 2 καταπιάνεται αυτή τη φορά με τα sequels, και έχει απ' την πρώτη ταινία μπόλικο υλικό για αναφορές και χιούμορ. Ενώ το πρώτο μισό είναι βουτηγμένο στα κλισέ των κολεγιακών teen movies και αργεί να πάρει φόρα, είναι αυτή ακριβώς η meta διάθεση που το σώζει. Εδώ ο σεναριογράφος καταφέρνει αφού βάλει τους χαρακτήρες του να απαριθμούν τα στοιχεία που απαρτίζουν κάθε τρομο-sequel αλλά και τους τρόπους με τους οποίους ο δολοφόνος θα μπορούσε να ξεφύγει απ' αυτά, να κάνει έναν συνδυασμό γνώριμων και “επαναστατικών” καταστάσεων, παράγοντας ένα πολύ αξιόλογο αποτέλεσμα. Μπορεί να έχει σχεδόν τηλεγραφήσει το δολοφόνο απ' το πρώτο μισάωρο, αλλά βρίσκει και πάλι ανατροπές για να σοκάρει τον θεατή, ενώ οι νυχτερινές σκηνές (με αποκορύφωμα φυσικά την τελευταία) είναι τόσο καλογυρισμένες και με αρκετό σασπένς που μπορεί το Scream 2 να μετρήσει και σαν “κανονική” ταινία τρόμου. Γενικά, είναι μεν κατώτερο απ' την πρώτη ταινία, αλλά όταν ανεβάζει στροφές, είναι εξίσου αιματηρό και διασκεδαστικό. 3/5

Scream 3 (2000)

Δύο ταινίες έχουν ήδη γυριστεί για τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και αυτή τη φορά ο δολοφόνος αρχίζει να σκοτώνει κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του “Stab 3”. Έχει στα χέρια του το σενάριο, αλλά από κάποιο σημείο και μετά, αρχίζει να “γράφει” την ιστορία όπως θέλει. Τα ίδια και ο “κανονικός” σεναριογράφος του Scream 3, που συνεχίζει την εμμονή των προηγούμενων ταινιών με το meta, και καταπιάνεται αυτή τη φορά με τις τριλογίες και τα τελευταία τους μέρη. Κι ενώ μέχρι ενός σημείου το αποτέλεσμα είναι αξιοπρεπές, καταφέρνει να πέσει ακριβώς στα ίδια κλισέ που υποτίθεται πως παρωδεί, και όταν δεν είναι εντελώς προβλέψιμο είναι απλά αργόσυρτο και βλακώδες. Για ταινία που θέλει να περάσει ως έξυπνη, χρησιμοποιεί υπερβολικά πολλές ευκολίες, ενώ αυτή η αστειότητα με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα είναι αρκετή για να την πετάξεις στα σκουπίδια εντελώς. Και αν καταφέρνει να σου κρατήσει στοιχειωδώς το ενδιαφέρον, είναι επειδή -άθελά του πολλές φορές- το Scream 3 είναι αρκετά αστείο, ενώ έχει για άλλη μια φορά ποτάμια αίματος. Κατά τα άλλα, οι ανατροπές είναι εντελώς αφελείς, το backstory τραγικό και το φινάλε με την αποκάλυψη του δολοφόνου, στην καλύτερη ερασιτεχνικό. 1,5/5

Read more...

Scott Pilgrim vs. the World (2010)

Ελληνικός τίτλος: Ο Σκοτ Πίλγκριμ εναντίον των 7 πρώην

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Edgar Wright

Σενάριο: Edgar Wright, Michael Bacall (βασισμένο στα graphic novels του Bryan Lee O'Malley)

Παίζουν: Michael Cera, Mary Elizabeth Winstead, Ellen Wong, Kieran Culkin, Jason Schwartzman

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Τίποτα παρόμοιο δεν έχει ξαναγυριστεί, αλλά ας το βαφτίσουμε videogame-romantic-comedy.

Ο Scott Pilgrim είναι ένας 23χρονος Καναδός, που ζει σε βάρος του γκέι συγκατοίκου του, και παίζει μπάσο σε ένα μέτριο συγκρότημα με τους φίλους του. Όταν γνωρίσει και ερωτευτεί την Ramona Flowers, μια Αμερικάνα που εγκαταστάθηκε πρόσφατα στο Toronto, θα αρχίσει ένα πολύπλοκο love story, που θα δει happy ending μόνο αν ο Scott νικήσει σε μάχη τους 7 διαβολικούς πρώην της Ramona.

Θυμάσαι τι έγραφα εδώ για το comic; Πόσο όμορφο, αστείο και τρυφερό είναι. Αυτό που είχα παραλείψει να αναφέρω είναι το πόσο unfilmable το θεωρούσα. Ελάχιστη “λογική”, άπειρη φαντασία και πρακτικά ένα ζωγραφισμένο videogame. Στο χαρτί δούλεψε. Και ήρθε ο Edgar Wright, για να αποδείξει ότι δουλεύει και στην μεγάλη οθόνη το ίδιο καλά, αν όχι -ναι θα το πω- καλύτερα. Γιατί όσο να ναι, όσο όμορφο κι αν είναι το comic, είναι πάντα μια ασπρόμαυρη ζωγραφιά. Αυτό θα σκέφτηκε και ο Wright και εκμεταλλευόμενος τη δική του άπλετη φαντασία, μετατρέπει την μεταφορά του σε ένα ζωντανό videogame, γεμάτη χρώμα, ταχύτητα και ενέργεια. Στην πορεία, παραδίδει και επαναστατικό σινεμά, με εντυπωσιακές “οπτικοποιήσεις” των ηχητικών εφέ, περιγραφικά κουτάκια αλά comics, ευφάνταστη αφήγηση, emoticons στις φάτσες των ηρώων του κτλ κτλ κτλ. Φυσικά, δεν λείπουν αμέτρητα και ιδιοφυή tributes σε videogames, κινηματογράφο και τηλεόραση. Το wet dream ενός nerd.

Ευτυχώς δεν μένει απλά και μόνο στο να δημιουργήσει μια οπτικοακουστική πανδαισία ή έναν διασκεδαστικό χορό pop αναφορών, αλλά το συνοδεύει με εξίσου εξαιρετικό γράψιμο. Πιστό στο πηγαίο υλικό, έχει έξυπνους και γεμάτους χιούμορ διαλόγους, καθώς και πρωτότυπους και καλοστημένους χαρακτήρες τους οποίους εκμεταλλεύεται στο έπακρο, για να ξεφύγει απ' τη στάμπα “εκείνη-η-hip-κωμωδιούλα” που θα μπορούσες να του κολλήσεις. Μια δυνατή ρομαντική ιστορία (που επωφελείται απ' την εξαιρετική -και λίγο αναπάντεχη- χημεία του Michael Cera με τις θυλυκές παρουσίες), που φτάνει σε ωραία νοήματα. Ίσως “διαβάζω” παραπάνω απ' όσα υπάρχουν, αλλά εγώ θεωρώ το Scott Pilgrim vs the World έναν ύμνο στην αυτοεκτίμηση, το ταξίδι του ήρωα μια σύγχρονη “οδύσσεια” ενός νέου να φτάσει στην αγάπη, και -γιατί όχι και πιο γενικά- μια υπενθύμιση για τις μάχες και τις θυσίες που χρειάζονται όταν κυνηγάς ένα στόχο.

Έχω δει την ταινία τρεις φορές ήδη, και δεν είμαι ακόμα σίγουρος αν μπορώ με το παραπάνω κείμενο να αποδώσω ακόμα και στο ελάχιστο το πόσο αριστουργηματικό το θεωρώ. Στο δικό μου μυαλό, ο Edgar Wright μας έδειξε μια μικρή γεύση απ' τον κινηματογράφο του μακρινού μέλλοντος. Εγώ προσκυνώ.

{Το παρόν post αποτελεί και την 100η ανάρτηση μου στο blog. Μου εύχομαι στο μέλλον να μην βαριέμαι να γράφω (γιατί να βλέπω ταινίες δεν πρόκειται να βαρεθώ) και να φτάσω στις 1000.}

Read more...

Rango (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Gore Verbinski

Σενάριο: John Logan, Gore Verbinski, James Ward Byrkit

Παίζουν: Johnny Depp, Isla Fisher, Ned Beatty, Alfred Molina, Bill Nighy

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, western, κωμωδία, περιπέτεια

Συμπαθέστατη και λίγο παλαβή σαύρα, πέφτει κατά λάθος σε έναν αυτοκινητόδρομο στη μέση της ερήμου Mojave. Αφού γλιτώσει την πρώτη επίθεση αρπακτικού, θα φτάσει σε μια πόλη, όπου με το όνομα Rango, θα επιχειρήσει να σώσει τους κατοίκους απ' την ξηρασία.

Η ταινία ξεκινάει απολαυστικά “περίεργα”, με τον ήρωά μας να δηλώνει την αγάπη του για το θέατρο και τις ιστορίες, και να στήνει μια παράσταση με τα άψυχα αντικείμενα που βρίσκονται στο ενυδρείο του. Όταν θα βρεθεί πια στο δρόμο, θα πειστεί ότι ήρθε η ώρα να ζήσει μια αληθινή περιπέτεια. Η αφήγηση είναι τρομακτικά έξυπνη, με τέσσερα πουλιά-mariachi να τραγουδάνε τις περιπέτειες που ακολουθούν, πεπεισμένα ότι στο τέλος η σαύρα θα πεθάνει όντας εκτός του φυσικού περιβάλλοντός της. Κι όμως ο Rango συνεχίζει ακάθεκτος, προσφέροντας ένα ταξίδι γεμάτο φαντασία και πλούσιο σε παράξενους αλλά απολαυστικούς χαρακτήρες. Αν συνδυάσεις μάλιστα την ιστορία της ταινίας με την οικονομική κρίση των ημερών μας, θα βρεις άφθονους συμβολισμούς και οικονομικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά μηνύματα. Φυσικά, για να κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, η πορεία του Rango σαν χαρακτήρας που προσποιείται τον ήρωα, αναγκάζεται να το αποδείξει, του βγαίνει από τύχη, αλλά τελικά βρίσκει πραγματικά τη δύναμη να βοηθήσει τους γύρω του, είναι κλισέ και προβλέψιμη. Αλλά είναι τόσο όμορφα εμπλουτισμένη αυτή η διαδρομή, που το ξεχνάς γρήγορα.

Η αγάπη του Gore Verbinski για το western, φαίνεται διάχυτη σε όλες τις σκηνές, με συνεχή κλεισίματα-ματιού στα ιερά τέρατα του είδους, που κορυφώνονται από ένα εντυπωσιακό διπλό “cameo” προς το τέλος. Γενικά, πιστός στη meta διάθεση της εποχής, έχει φτιάξει μια ταινία φοβερά έξυπνη, που σφύζει από κινηματογραφικές αναφορές και tributes και δεν σε αφήνει σε ησυχία με τους σταθερά κοφτερούς και ξεκαρδιστικούς διαλόγους του. Με έξοχη σκηνοθεσία, γρήγορη και εξαιρετικά στημένη δράση, πανέμορφο animation, καταπληκτική ατμόσφαιρα και έξοχη μουσική απ' τον μάστορα Hans Zimmer, το Rango είναι μια χορταστική περιπέτεια με ένα φοβερό voice cast σε μεγάλα κέφια. Είτε western το πεις, είτε απλά animated ταινία για “μεγάλα” παιδιά, ο κοινός παρονομαστής είναι ο ίδιος: αριστουργηματικό.

Read more...

Another Year (2010)

Ελληνικός τίτλος: Μια χρονιά ακόμα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Mike Leigh

Σενάριο: Mike Leigh

Παίζουν: Jim Broadbent, Ruth Sheen, Lesley Manville

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, κωμωδία

Ένας χρόνος στη ζωή ενός ζευγαριού που ζει έναν ευτυχισμένο γάμο, και οι σχέσεις με συγγενείς και φίλους που δεν συμμερίζονται την ίδια τύχη μ' αυτούς.

Άλλη μια ταινία στην οποία ο Mike Leigh εξερευνά τη ζωή απλών ανθρώπων, και μια απ' τις καλύτερες που έχω δει ποτέ στο είδος. Με τη λιτότητα και την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τις καλές βρετανικές ταινίες, σε προσκαλεί να ζήσεις έναν χρόνο μαζί με τους πολύ συμπαθείς Tom και Gerri, που έχουν φτιάξει την τέλεια οικογένεια, ενώ γύρω τους όλοι καταρρέουν στη μοναξιά και στη μιζέρια. Είναι δύσκολο να περιγράψεις με λόγια το πόσο γλυκιά και ρεαλιστική είναι η ιστορία της, αλλά εκείνο που μου έμεινε περισσότερο ήταν η ευκολία με την οποία ισορροπεί μεταξύ αστείου και συγκινητικού, περνώντας παράλληλα εξαιρετικά μηνύματα για τη ζωή, με εντυπωσιακά απλό τρόπο. Άξια ύμνων φυσικά η Lesley Manville, που ως ένας απ' τους πιο ταλαίπωρους χαρακτήρες που έχει δει ποτέ ο κινηματογράφος, σε στοιχειώνει με την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς. Το Another Year αποφεύγει με μαεστρία την παγίδα να γίνει άλλο ένα βαρύ δράμα, και με την απλότητα και τον ρεαλισμό του, μπαίνει εύκολα στο πάνθεον των slice-of-life dramedies, εκεί ψηλά με το Short Cuts του Altman.

Read more...

Four Lions (2010)

Ελληνικός τίτλος: Τέσσερις Λέοντες

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Christopher Morris

Σενάριο: Christopher Morris, Jesse Armstrong, Sam Bain, Simon Blackwell

Παίζουν: Kayvan Novak, Nigel Lindsay, Riz Ahmed, Adeel Akhtar

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μαύρη κωμωδία

Τέσσερις Βρετανοί μουσουλμάνοι, σχεδιάζουν την δική τους Τζιχάντ, και ετοιμάζουν βομβιστική επίθεση με στόχο έναν μαρτυρικό θάνατο που θα τους εξασφαλίσει θέση στον παράδεισο.

Κωμωδία + Christopher Morris + ευαίσθητο θέμα, ακούγεται εξαιρετικός συνδυασμός στα χαρτιά. Γνωστός για το κοφτερό, μαύρο χιούμορ του ο Morris, αλλά εδώ κατά την ταπεινή μου άποψη, μένει στον “εύκολο” τρόπο. Οι χαρακτήρες του είναι απλά ηλίθιοι, και η κωμωδία βασίζεται στο πόσες περισσότερες βλακείες μπορούν να κάνουν ανά λεπτό, βλακείες οι οποίες καταλήγουν τις περισσότερες φορές σε τραγικά αποτελέσματα όπως θανάτους. Το οποίο μπορεί να περνάει σωστά νοήματα, αλλά παραείναι κάφρικο χιούμορ για τα δικά μου κωμικά γούστα. Αυτό που δεν θα υποστηρίξω βέβαια, είναι ότι το Four Lions δεν είναι τελικά αστείο. Κι ας βρήκα το φινάλε πολύ “μαύρο” για μένα, η ταινία είναι σε πολλά σημεία ξεκαρδιστική και στα σημεία που βασίζεται στους διαλόγους, είναι και καλογραμμένη. Και στην τελική, είναι αν μη τι άλλο ένα διαφορετικό take στο θέμα της τρομοκρατίας, με μερικές ωραίες μπηχτές για τη λειτουργία του βρετανικού αντιτρομοκρατικού συστήματος, αλλά και για την ρατσιστική κοινωνία που ωθεί απλούς ανθρώπους στα άκρα.

Read more...

The A-Team (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Joe Carnahan

Σενάριο: Joe Carnahan, Brian Bloom, Skip Woods (βασισμένο στην ομώνυμη σειρά των Frank Lupo, Stephen J. Cannell)

Παίζουν: Liam Neeson, Sharlto Copley, Bradley Cooper, Jessica Biel, Patrick Wilson

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράσης, κωμωδία

Τέσσερις Αμερικάνοι στρατιώτες, καταδικάζονται για έγκλημα που δεν διέπραξαν. Φυσικά θα προσπαθήσουν να αποδείξουν την αθωότητά τους, και στην πορεία να την φέρουν στους πραγματικούς “κακούς”.

Οι σύγχρονες ταινίες δράσης του Χόλιγουντ έχουν πάντοτε ως συνταγή για “επιτυχία” την εξής τετράδα: γνωστοί ηθοποιοί, κακό σενάριο, καλά εφέ, πολύς θόρυβος. Φυσικά το The A-Team ικανοποιεί και τα τέσσερα, αλλά παρ' όλα που θα περίμενες να είναι μια απ' τα ίδια, το λες και επικό. “Overkill is underrated my friend” λέει κάπου ο χαρακτήρας του Liam Neeson και αυτό ακριβώς το πνεύμα διατηρεί η ταινία απ' την αρχή μέχρι το τέλος: όσο περισσότερο και όσο πιο παλαβό, τόσο το καλύτερο. Πετυχαίνει διάνα, κατ' αρχάς με τέσσερις ήρωες που -πιστοί στην ομώνυμη κλασική σειρά- έχουν ο καθένας το τρελό του κουσούρι, και σε μεγαλύτερο βαθμό στη συνέχεια, με την μια παλαβομάρα να διαδέχεται την άλλη. Το σενάριο μπορεί να είναι φοβερά προβλέψιμο και κλισέ, αλλά δεν μπορείς να μην αναγνωρίσεις ότι υπήρχε άπειρη φαντασία στις σκηνές δράσης. Κάθε μια είναι πιο ξεκαρδιστική και υπέροχη απ' την προηγούμενη, και παραδόξως πιο πρωτότυπες τρέλες σίγουρα δεν έχεις ξαναδεί σε ταινία του είδους. Οι ανατροπές δίνουν και παίρνουν (κι ας τις μυρίζεις από χιλιόμετρα μακριά :P ) και η ώρα περνάει νεράκι, σε μια ταινία που δεν ντρέπεται καθόλου γι' αυτό που είναι: κακή και απολαυστική.

Read more...

The Kids are All Right (2010)

Ελληνικός τίτλος: Τα παιδιά είναι εντάξει

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lisa Cholodenko

Σενάριο: Lisa Cholodenko, Stuart Blumberg

Παίζουν: Annette Bening, Julianne Moore, Mark Ruffalo, Mia Wasikowska

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

αυτό που τα ελληνικά μέσα χαρακτηρίζουν “κοινωνικό”

Παιδιά ομοφυλόφιλου ζευγαριού βρίσκουν τον βιολογικό τους πατέρα (δωρητή σπέρματος) και τον εισάγουν στη ζωή τους, διαταράσσοντας την οικογενειακή ηρεμία.

Ως κλασικό και-καλά-indie, το The Kids are All Right παλεύει να ισορροπήσει μεταξύ κωμωδίας και δράματος. Στο πρώτο μισό το καταφέρνει αρκετά καλά, εισάγοντας της οικογενειακές δυναμικές, παράλληλα με ελαφρούς και ευχάριστους διαλόγους, αν εξαιρέσεις φυσικά δυο παραπανίσιες, εντελώς akward συζητήσεις, που προσπαθώντας να κάνουν την ταινία να φαίνεται ρεαλιστική, την κάνουν προς στιγμήν απλά άβολη. Ξεφεύγει από κει, και με τις εξαιρετικές ερμηνείες απ' το πολύ καλό cast, σε κρατάει πολύ εύκολα μέχρι τουλάχιστον 40 λεπτά πριν το τέλος. Εκεί all hell breaks loose, και βομβαρδίζεσαι από ατελείωτα κλισέ και (χαζές) σεναριακές ευκολίες, που καταλήγουν σε ένα εντελώς γλυκανάλατο και “εύκολο” φινάλε, που προσπαθεί μανιωδώς να σε συγκινήσει. Εδώ είναι και το βασικό μου πρόβλημα με την ταινία, κι ας την είδα ευχάριστα: αν και καλογυρισμένη, είναι επιτηδευμένα ακατέργαστη και θεωρεί ότι μπορεί να περάσει για φρέσκες, ιδέες για την οικογένεια που έχουμε ξαναδεί άπειρες φορές, απλά και μόνο χρησιμοποιώντας ομοφυλόφιλο ζευγάρι για γονείς. Είναι ευχάριστη η θέαση του, αλλά εύκολα καταλαβαίνεις ότι “πριμοδοτήθηκε” απ' τους κριτικούς επειδή φέρνει στο mainstream το στυλ του ανεξάρτητου κινηματογράφου και επειδή είναι γραμμένο και σκηνοθετημένο από γυναίκα. Καλό, αλλά τίποτα ιδιαίτερο.

Read more...

The Social Network (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: David Fincher

Σενάριο: Aaron Sorkin (βασισμένο στο βιβλίο του Ben Mezrich)

Παίζουν: Jesse Eisenberg, Andrew Garfield, Justin Timberlake, Rooney Mara, Armie Hammer

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Βιογραφικό κωμικό δράμα

Η ιστορία της δημιουργίας του Facebook από έναν φοιτητή του Harvard, και οι δικαστικές διαμάχες που ακολούθησαν γύρω απ' την ιδιοκτησία του.

*Ας ξεκαθαρίσουμε απ' την αρχή, ότι η ταινία βασίζεται στο βιβλίο “The Accidental Billionaires” του Ben Mezrich, ο οποίος είχε ως σύμβουλο κατά τη συγγραφή του, τον Andrew Saverin, κολλητό του Mark Zuckerberg και συν-ιδρυτή του Facebook. Η αυθεντικότητά του αμφισβητείται, οπότε προσωπικά αδιαφορώ για τον αν η ταινία λέει πραγματική ιστορία ή όχι, και δέχομαι τους χαρακτήρες ως “φανταστικούς”.

Στην εισαγωγική σεκάνς βλέπουμε τον Mark Zuckerberg σε ένα μπαράκι εντός του campus του Harvard, να χωρίζει με την κοπέλα του, δείχνοντας ξεκάθαρα την πορεία της ταινίας από κει και πέρα: γκρίζα ατμόσφαιρα, διάλογοι που πέφτουν σαν σφαίρες και ένας πρωταγωνιστής που, βυθισμένος στην ιδιοφυΐα του, αδυνατεί να αντιληφθεί τους γύρω του σαν ανθρώπινα όντα, παρά μόνο σαν αντικείμενα, είτε χρήσιμα για το σκοπό του, είτε απλά εμπόδια. Ο Aaron Sorkin στο σενάριο κεντάει, και πέρα απ' τους κοφτερούς και ταχύτατους διαλόγους για τους οποίους τον είχαμε αγαπήσει στις εξαιρετικές σειρές που έγραφε στο παρελθόν, παρουσιάζει περίτεχνα όλη την ιστορία σαν flashbacks-καταθέσεις στις δίκες που βρίσκονται σε εξέλιξη εναντίον του Zuckerberg. Μπορεί στο τρίτο μέρος να ρίχνει τους ρυθμούς, αλλά είναι πάντα αστεία, πάντα γεμάτη ίντριγκα και ανατροπές, πάντα εντυπωσιακή η ταινία, και ακόμα κι αν δεν την δεχτείς σαν αριστούργημα, δυσκολεύομαι να φανταστώ γιατί μπορεί να μην σου αρέσει. 

Γιατί τόσος ντόρος; Αφ' ενός η ταινία είναι τεχνικά άψογη σε όλα τα σημεία της. Η σκηνοθεσία του David Fincher είναι καταπληκτική. Ακόμα κι αν απουσιάζουν (πλην της διαβόητης σκηνής του αγώνα κωπηλασίας) οι χαρακτηριστικές φαντεζί γωνίες λήψης, δεν παύει να είναι ένα μικρό οπτικό αριστούργημα, πιάνοντας εξαιρετικά τη γκριζάδα του φθινοπώρου της Βοστώνης και την κολεγιακή ζωή σε ένα απ' τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου. Εντυπωσιακός και ο Jesse Eisenberg σε μια φοβερά υποτιμημένη και παρεξηγημένη ερμηνεία. Κρύβει καταπληκτικά τις κωμικές του ικανότητες πίσω από ένα ψυχρό πρόσωπο και παίζει εξαιρετικά με τα μάτια, τα επιφωνήματα και τα μικρές συσπάσεις του προσώπου, κατορθώνοντας να κάνει τον χαρακτήρα του ένα κάθαρμα που δεν μπορείς να μην συμπαθήσεις. Υψηλές ερμηνευτικές ικανότητες επιδεικνύουν και ο Andrew Garfield και -άκουσον άκουσον- ο Justin Timberlake. Ειδική μνεία αξίζει το φανταστικό soundtrack των Trent Reznor και Atticus Ross, με κλασική και ηλεκτρονική μουσική να συνδυάζονται ένα εξαίσιο αποτέλεσμα που δεν χορταίνεις να ακούς.

Απ' την άλλη πλευρά, το The Social Network δεν είναι απλά μια “ταινία για το Facebook” ή άλλο ένα “american success story”. Μέσα στο πνεύμα της εποχής, είναι μια ιστορία για την εισβολή της τεχνολογίας στη ζωή των πρωταγωνιστών, και πώς διαφορετικοί άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά όταν η εφεύρεσή τους προκαλέσει τόσο τεχνολογικό όσο και κοινωνικό πάταγο. Προδοσίες, ψέματα, πισώπλατα μαχαιρώματα, μια ξεκάθαρη ματιά στην σημερινή κοινωνία, και το πόσο εύκολα διαλύονται οι ανθρώπινες σχέσεις στο βωμό της επίτευξης μεγάλων στόχων. Κι αν κατηγορείται η ταινία για μισογυνισμό, προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Ο Zuckerberg δεν είναι μισογύνης, είναι μισάνθρωπος. Επίσης πέρα του ότι η ταινία έχει δύο πολύ δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες, το φινάλε δείχνει πεντακάθαρα πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχει μια γυναίκα, ακόμα και σε έναν τέτοιο άνθρωπο. Μισογυνισμός λοιπόν; Πιο πολύ για έναν subtle ύμνο στη γυναίκα το βλέπω εγώ.

Μπορεί ο χαρακτηρισμός “ο Citizen Kane αυτής της γενιάς” να είναι αρκετά υπερβολικός, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το The Social Network είναι μια ταινία που θα μείνει στην ιστορία, κατορθώνοντας από ένα τέτοιο θέμα, να βγάλει τόσο καλό ψυχογράφημα της κοινωνίας του 21ου αιώνα, όντας ταυτόχρονα απολαυστική σε κάθε της δευτερόλεπτο.

Read more...

Toy Story 3 (2010) [3D]

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich

Σενάριο: Michael Arndt (η ιστορία απ' τους John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich)

Παίζουν: Tom Hanks, Tim Allen, Joan Cusack

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, κωμωδία, περιπέτεια

Ο Andy μεγάλωσε και ετοιμάζεται πια για το κολέγιο. Πριν φύγει πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα των παιχνιδιών του: σκουπίδια, σοφίτα ή δωρεά σε παιδικό σταθμό. Μετά από ατυχή γεγονότα, ο Woody και η παρέα του καταλήγουν στο τελευταίο, όπου θα γνωρίσουν καινούριους φίλους, αλλά θα ζήσουν και μια συναρπαστική περιπέτεια.

"Authority should derive from the consent of the governed, not from threat of force!" φωνάζει ένας χαρακτήρας προς το τέλος της ταινίας. Ναι, δεν έχω κάνει λάθος στον τίτλο, μιλάω για το Toy Story 3. Μια ταινία που αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι η Pixar υπάρχει για να δίνει διαμάντια, που δεν κοιτάνε ηλικίες και κάνουν το genre-bending παιχνιδάκι. Ως κλείσιμο της αριστουργηματικής τριλογίας των Toy Story [είχα γράψει κάτι ψιλά για τα δυο πρώτα εδώ], η αγαπημένη μας εταιρεία animation, διαλέγει να παρουσιάσει ένα αριστούργημα που βγάζει ασπροπρόσωπο όποιο κινηματογραφικό είδος επιλέξει να αντιπροσωπεύσει. Άλλοτε ξεκαρδιστική κωμωδία, άλλοτε περιπέτεια με σασπένς που θα ζήλευαν πολλά noir, άλλοτε γκανγκστερικό δράμα με αδίστακτους νονούς και αιμοδιψή όργανα, άλλοτε καθαρό δράμα που θα τσιγκλίσει εύκολα τα δάκρυ απ' το μάτι σου. Πάντα όμως με μεράκι και αγάπη, προσοχή στη λεπτομέρεια, συγκλονιστική μουσική και ωραία κοινωνικά (και πολιτικά όπως είδαμε στην αρχή του post) μηνύματα.

Είχα γράψει για το Tron Legacy πόσο ωραία ήταν η μετάφραση των εφέ του 1982 στο 2010, και πόσο βάρος είχε ο παράγοντας “νοσταλγία”. Ε, εδώ δεν γίνεται να μην συγκινηθείς ήδη απ' την εισαγωγή, βλέποντας την κλασική μάχη του Woody εναντίον του Mr Potatohead και του Evil Dr Pork Chop (death by monkeys φίλε!) απ' το 1ο Toy Story, όπως την “αναβάθμισαν” τα δημιουργικά μυαλά της Pixar στο τρίτο μέρος της σειράς. Και μιας και λέμε για συγκίνηση, δεν ντρέπομαι καθόλου να δηλώσω ότι και τις δύο φορές που έχω δει την ταινία, στην τελική σκηνή έκλαιγα σαν μωρό. Και όταν έχεις μια ταινία που σε κάνει να κλαις για 5-6 παιχνίδια, ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει σωστά. Η Pixar για άλλη μια φορά ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, πετώντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το Finding Nemo στη 2η θέση του Animation Hall of Fame, κλείνοντας μια απ' τις καλύτερες τριλογίες που έχει να επιδείξει η κινηματογραφική ιστορία, και παραδίδοντας το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της δεκαετίας των 10s.

Το 3D: Απ' όσο θυμάμαι απ' τον μακρινό Ιούνη, το 3D δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Σίγουρα σε μια τέτοια ταινία δεν ήταν και απαραίτητο, χωρίς φυσικά να μην έχει και τις καλές του στιγμές, ή να μην βλέπεις ξεκάθαρα μεγαλύτερο βάθος σε κάθε σκηνή. Όμως, όπως είχαν δηλώσει αρκετοί τότε, τα 3D γυαλιά εξυπηρετούσαν αν μη τι άλλο, για να κρύψουν τα δάκρυα που αποκλείεται να μην υπάρχουν στα μάτια σου στο τέλος της ταινίας.

Read more...

Little, Big Soldier (2010)

Original τίτλος: Da bing xiao jiang

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Sheng Ding

Σενάριο: Jackie Chan

Παίζουν: Jackie Chan, Leehom Wang, Rongguang Yu

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολεμικό εποχής (αρχαία Κίνα), κωμωδία

Πριν την ενώση της Κίνας κάτω από ενιαία εξουσία, μάχονται ακόμα για την επικράτηση οι δυναστείες Qin, Liang, Wei. Ένας στρατιώτης των Liang (ο “Little Soldier”) απαγάγει έναν τραυματισμένο σε μάχη νεαρό αξιωματικό των Wei (ο “Big Soldier”), με σκοπό να εισπράξει την παχυλή αμοιβή απ' τους ανωτέρους του. Στο μακρύ ταξίδι που βρίσκεται μπροστά του, αρχίζουν να διαμορφώνουν μια ιδιόμορφη σχέση μεταξύ τους.

Αναμφίβολα δύο πράγματα θα μπορούσαν να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον για να δεις την ταινία: το είδος και ο Jackie Chan. Ας αρχίσουμε με το είδος: αρχαία Κίνα το setting, μάχες με σπαθιά, δόρατα και τόξα, kung fu με πιρουέτες στον αέρα κτλ. Ικανοποιεί τον fan; Σίγουρα όχι αυτόν που περιμένει ασταμάτητη δράση μεγάλης κλίμακας (στρατούς να συγκρούονται κτλ), αλλά και το ξύλο του έχει (με όπλα ή χωρίς), και τα κουστούμια/sets είναι εξαιρετικά. Από αρχαία Κίνα λοιπόν, το μάτι θα χορτάσει. Από Jackie Chan; Απλός αλλά δουλεμένος ο χαρακτήρας του, χωρίς τα καραγκιοζιλίκια που τον έκαναν γνωστό στην Αμερική, με φοβερό physical comedy όμως και ωραίες χορογραφίες στις μάχες (εκτός από πρωταγωνιστής και σεναριογράφος, εκτελεί και χρέη action director στην ταινία).

Όπως είπα και παραπάνω, η ταινία ξεφεύγει απ' το τυπικό epic war movie που πλασάρει η Ασία (και δη η Κίνα) τα τελευταία χρόνια, και δεν εστιάζει στη δράση της, αλλά επιχειρεί να πει κάτι. Το τυπικό που θα περιμέναμε, είναι ένα ξερό αντιπολεμικό μήνυμα. Αντί γι' αυτό όμως, το Little Big Soldier μπαίνει ακόμα πιο βαθιά, και βάζει δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες δίπλα δίπλα, έτσι ώστε να δούμε τον πόλεμο μέσα απ' τα μάτια ενός απλού ανθρώπου, που έχει αποφασίσει ότι δεν είναι και τόσο τιμή να πεθάνεις τελικά χωρίς να κάνεις τίποτα, και ενός πολεμιστή που έχει μάθει να ζει με το σπαθί στο χέρι, και να κουνάει από ψηλά τα πιόνια κατά τη βούλησή του. Η σύγκρουσή τους είναι φοβερά ενδιαφέρουσα και η ανάπτυξη των χαρακτήρων τους εξαιρετική. Με τρομαχτικά προσεγμένες λεπτομέρειες (hint: τι λέει ο Big Soldier για το χάρτη και τις λέξεις που είναι χαραγμένες πάνω), κάνει τον θεατή να σκεφτεί, αφού πρώτα τον έχει διασκεδάσει με έξυπνο χιούμορ και άψογα σκηνοθετημένη δράση. Ελαφρύ, τρυφερό και απλό, αλλά ταυτόχρονα τόσο δυνατό. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Read more...