Fear and Loathing in Las Vegas (1998)

Ελληνικός τίτλος: Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Terry Gilliam

Σενάριο: Terry Gilliam, Tony Grisoni, Tod Davies, Alex Cox (βασισμένο στο βιβλίο του Hunter S. Thompson)

Παίζουν: Johnny Depp, Benicio del Toro, Toby Maguire, Christina Ricci

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μαύρη κωμωδία, ναρκωτικά, σουρεάλ

Ένας δημοσιογράφος και ο ψυχοπαθής δικηγόρος του πηγαίνουν στο Las Vegas για να καλύψουν ένα αγώνα με μοτοσυκλέτες, έχοντας στις βαλίτσες τους κάθε είδος ναρκωτικού που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Φτάνοντας με το cabrio τους στο Las Vegas, θα χαθούν στη μαστούρα τους, και θα επιχειρήσουν να κυνηγήσουν το πολυπόθητο αμερικάνικο όνειρο. Αντί αυτού, θα ανακαλύψουν το φόβο, την παράνοια και
μερικές τρελές περιπέτειες.

Η ταινία είναι ουσιαστικά μια βουτιά στις παραισθήσεις των δυο πρωταγωνιστών,μια σουρεαλιστική εμπειρία που δείχνει απ' την πρώτη στιγμή ότι φέρει την υπογραφή του Terry Gilliam. Πλούσιες εικόνες, τρελά παιχνίδια της κάμερας, ξεχειλίζει από φαντασία και ευρηματικότητα. Ακόμα και μ' αυτά όμως, η ταινία δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τις φανταστικές ερμηνείες του Johnny Depp και κυρίως του Benicio del Toro. Στις καλύτερες στιγμές τους και οι δύο, παίρνουν ένα ήδη τρομερά αστείο σενάριο και το κάνουν ξεκαρδιστικό. Δύο είναι τα βασικά σημεία στα οποία στέκονται οι επικριτές του Fear and Loathing in Las Vegas. Κατ' αρχάς, ότι φαίνεται αστεία μόνο αν είσαι κι εσύ μαστουρωμένος. Πειράζει που νηφάλιος εγώ, γονάτισα απ' τα γέλια σε ουκ ολίγα σημεία; Αν και είμαι σίγουρος ότι ο μέσος stoner θα την απολάμβανε πολύ περισσότερο ζώντας παρόμοιες καταστάσεις την ίδια στιγμή. :P Σε κάθε περίπτωση συνιστώ να υπάρχει δίπλα σου τουλάχιστον μια μπύρα, θα τη ζητήσει σύντομα ο οργανισμός σου. :P Το δεύτερο σημείο είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ιστορία, αλλά είναι ένα συνονθύλευμα περίεργων σκηνών χωρίς νόημα. Διαφωνώ και εδώ. Ξεπερνώντας το σημείο ότι αυτές οι "περίεργες σκηνές" είναι ευφυέστατες και ξεκαρδιστικές, η ταινία μπορεί να ερμηνευτεί μεταξύ άλλων, ως μια σπουδή στον κόσμο των ναρκωτικών των 60s -με καταδίκη τελικά και της "νόμιμης" αλλά και της "παράνομης" πλευράς- και ως ένα ταξίδι στην καρδιά του αμερικάνικου όνειρου καθώς και της -όπως δείχνει το φινάλε- καταστροφής του. Αν και πολύ έξυπνα γραμμένη όμως, σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα αρέσει σε όλους. Έχει ιδιότροπο μαύρο χιούμορ (που αν καταφέρεις όμως να εκτιμήσεις θα περάσεις ένα ξεκαρδιστικό 2ωρο) και είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ο ορισμός του σουρεαλιστικού. Προτείνεται στους λάτρεις του "παράξενου", που μπορούν να απολαύσουν κάτι διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα, χωρίς να ψάχνουν απαραίτητα το βαθύτερο (αν όντως υπάρχει) νόημα. Θα τη βρουν παραπάνω από απολαυστική, παρά τα ελαφρά της ατοπήματα.