Love (2011)

Ελληνικός τίτλος: Αγάπη

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: William Eubank

Σενάριο: William Eubank

Παίζουν: Gunner Wright

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Sci-fi, μυστήριο, δράμα

Αστροναύτης που επανδρώνει τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, χάνει την επαφή με τη Γη. Μόνος του, χωρίς επικοινωνία με άλλον άνθρωπο, μάχεται να μείνει ζωντανός και να κρατήσει τα λογικά του.

Το Love διαφημίστηκε με συγκρίσεις με το Moon και το 2001: A Space Odyssey. Παίρνει όντως στοιχεία και απ' τα δύο, αλλά νομίζω βρίσκεται θεματικά και τεχνικά πιο κοντά στο κλασικό αριστούργημα του Stanley Kubrick. Στην πραγματικότητα βέβαια, είναι μια αρκετά πιο lite εκδοχή του. Μοιράζεται τους αργούς του ρυθμούς και την οπτική-ηχητική τελειότητα, αλλά στερείται τους συμβολισμούς του, και κάπου χάνει το νόημα αυτών που θέλει να πει. Ξεκινάει ως ψυχογράφημα ενός ανθρώπου αποκομμένου από το υπόλοιπο είδος του και μεταφέρει θεσπέσια την απόγνωση και την μοναξιά του, με σκηνές έντασης αλλά και σουρεαλιστικές εικόνες για τα όνειρα και τις σκέψεις του. Εμβόλιμα κομμάτια από ζωές άλλων ανθρώπων, τονίζουν πόσο απρόβλεπτο μπορεί να είναι ένα ξένο περιβάλλον και πόσο περισσότερη προσπάθεια απαιτείται για την επιβίωση σ' αυτό. Όσο κι αν σε καλύπτει όμως στο δραματικό κομμάτι ή στο μυστήριο, το Love έχανε για μένα στο sci-fi. Αργούς ρυθμούς και φαινομενικά “ξεκάρφωτες” εικόνες είχε και το 2001, αλλά το μήνυμα που άφηνε στο τέλος ήταν ισχυρό. Εδώ, αν και εντυπωσιακό οπτικά, το ταξίδι του πρωταγωνιστή τελειώνει με μια σειρά από διαπιστώσεις, που προσωπικά δεν με έπεισαν για την σύνδεση της ταινίας με τον τίτλο της, αλλά με άφησαν να ξύνω το κεφάλι μου με απορία. Παρ' όλα αυτά, νιώθω ότι με μια δεύτερη θέαση, η εμπειρία θα ολοκληρωθεί, και ακόμα και στα σημεία που είναι ακατανόητο ή παραληρηματικό, με κράτησε σχετικά εύκολα. Βοήθησε πολύ σ' αυτό ο τεχνικός τομέας, καθώς μουσική και σκηνοθεσία ήταν πραγματικά αριστουργηματικά. Αν ήταν λίγο πιο προσεγμένο και το σενάριο του, θα μιλούσαμε για ένα sci-fi διαμάντι, ενώ τώρα το Love είναι απλά ένα έργο που είχε τα φόντα να πιάσει την κορυφή, αλλά δεν τα κατάφερε στα σημεία. Αργό αλλά οπτικά και ακουστικά πανέμορφο, θέλει προσπάθεια, υπομονή και σίγουρα και δεύτερη θέαση, αλλά νομίζω πως σε αποζημιώνει με το παραπάνω.

Read more...

Bridesmaids (2011)

Ελληνικός τίτλος: Φιλενάδες

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Paul Feig

Σενάριο: Kristen Wiig, Annie Mumolo

Παίζουν: Kristen Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne, Melissa McCarthy

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Κωμωδία

Κολλητή μέλλουσας νύφης, προσπαθεί να βάλει τη ζωή της σε έναν ίσιο δρόμο και ταυτόχρονα να βοηθήσει στον επερχόμενο γάμο, ως επικεφαλής της ομάδας των παρανύφων.

Μιας και συνοδεύτηκε κατά την έξοδο του στις αίθουσες με τον χαρακτηρισμό “το θηλυκό Hangover”, ας ξεκινήσω με τα κοινά επιτεύγματα των δύο ταινιών, για να καταλήξω εν τέλει ότι το Bridesmaids είναι κατά τη γνώμη μου, ανώτερη ταινία. Το Hangover μου άρεσε γιατί μέσα στην χοντράδα του, έδειξε σημάδια ευφυίας και έφερε ωραία twists σε ένα κουρασμένο είδος κωμωδίας. Αντίστοιχα twists, στην ρομαντική κωμωδία αυτή τη φορά, φέρνει και το Bridesmaids, χωρίς να επαναπροσδιορίζει το genre, αλλά με πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Σε θέμα πλοκής, οι δύο ταινίες δεν έχουν πολλά κοινά, με τον γάμο στο Hangover να είναι το έναυσμα για την ομώνυμη περιπέτεια, ενώ στο Bridesmaids τίποτα άλλο παρά άλλη μια στιγμή στη ζωή της ηρωίδας, και μια αφορμή για να γκρινιάξει για την ζωή της. Η Annie της Kristen Wiig, έχει ήδη ζήσει οικονομική, επιχειρηματική και ερωτική καταστροφή, και όσο μεγαλώνει, νιώθει όλο και περισσότερη μοναξιά και απογοήτευση. Κλισέ προφανώς και υπάρχουν, αλλά ακόμα και προβλέποντας πάνω-κάτω την πορεία της ηρωίδας, εκτιμάς μικρές στιγμές που δείχνουν μια προσπάθεια για αποφυγή τους. Καθώς και ότι παραδόξως, λειτουργεί εξαίσια και ως ενήλικη-“αντρική” κωμωδία, αλλά και ως ρομαντική κομεντί. Το cast είναι υπέροχο και μια σειρά από υποτιμημένες και χαρισματικές γυναίκες κωμικοί, αποδεικνύουν ότι ακόμα και το άξεστο χιούμορ, μπορεί να γίνει εξεζητημένο με την απαραίτητη δόση εξυπνάδας. Μπορεί 1-2 σκηνές να νιώθουν εκτός τόπου και 2-3 supporting χαρακτήρες να είναι ολίγον αποτυχημένοι, αλλά γενικά το Bridesmaids είναι ξεκαρδιστικό, και ταυτόχρονα γλυκό και αληθινό, κάτι που εκτιμάς πολύ περισσότερο όσο παραπάνω το βλέπεις. Η σφραγίδα της σχολής Apatow υπάρχει, αλλά το γυναικείο άγγιγμα απογειώνει την κωμωδία σε επίπεδα λατρείας.

Read more...

Bob le Flambeur (1956)

Ελληνικός τίτλος: Μπόμπ, ο τζογαδόρος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Jean-Pierre Melville

Σενάριο: Jean-Pierre Melville, Auguste Le Breton

Παίζουν: Roger Duchesne, Daniel Cauchy, André Garet, Gérard Buhr

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, heist

Μεσήλικας χαρτοπαίχτης βρίσκεται σε άμεση ανάγκη ρευστού, και παρά το ιστορικό του στις γαλλικές φυλακές, οργανώνει μεγάλη ληστεία σε καζίνο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες που του υπαγορεύει ο εθισμός του. Το σχέδιο γίνεται πολύπλοκο όταν η αστυνομία -με τον αρχηγό της οποίας ο Bob έχει συνάψει μια ιδιαίτερη σχέση φιλίας- μαθαίνει το σκοπό του.

Όχι, noir δεν γύριζαν μόνο οι Αμερικάνοι. Ο Jean-Pierre Melville δείχνει εδώ για πρώτη φορά γιατί θεωρείται σημαντικός εκπρόσωπος του είδους στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού, συνεργαζόμενος με τον Auguste Le Breton, έναν απ' τους πιο αγαπημένους στη χώρα του συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών, για μια ταινία που δικαίως κατέχει σήμερα τον χαρακτηρισμό του “κλασικού”. Ξεκίνησα το Bob le Flambeur περιμένοντας μια καθαρόαιμη heist ταινία, αλλά ακόμα κι αν και σ' αυτό το είδος στέκεται πολύ ψηλά, είναι τελικά σαν noir που διαπρέπει. Πιστό στον τίτλο του, δεν αφήνει σε καμία περίπτωση την ίδια τη ληστεία να επισκιάσει τον κεντρικό ήρωα, παρουσιάζοντας τον όχι μόνο σαν τον εγκέφαλο ενός εγκλήματος, αλλά μπαίνοντας στον “κόπο” να μας δείξει τη ζωή ενός αδιόρθωτου τζογαδόρου, που αναπνέει παρέα με τράπουλες και ζάρια. Ο Roger Duchesne φτιάχνει έναν εικονικό χαρακτήρα, οργανωμένο και καλόκαρδο, αλλά ταυτόχρονα πολύ επιρρεπή στο πάθος του και κατά βάθος, τραγικό. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετική, και προσωπικά εξεπλάγην με το πόσο καλά δουλεύει το είδος έχοντας σαν φόντο τον γραφικό λόφο της Μονμάρτης και τα παριζιάνικα δρομάκια, αντί για τις μουντές αμερικάνικες πόλεις με τους ουρανοξύστες και το καυσαέριο. Αν πρέπει να γκρινιάξω οπωσδήποτε για κάτι, είναι αφενός το μοντάζ, το οποίο βρήκα πολλές φορές άγαρμπο. Σε αρκετά σημεία τα κοψίματα είναι τόσο απότομα, που νιώθεις ότι ο σκηνοθέτης από φόβο να μην υπάρξει “νεκρός” χρόνος, επέλεγε απλά να φύγει με ταχύτητας σφαίρας απ' την μια σκηνή στην άλλη. Αφετέρου, νομίζω ότι ενώ δίνει την ευκαιρία για μια γεύση απ' τα ήθη της εποχής, ο χαρακτήρας της Isabelle Corey έμεινε ανεκμετάλλευτος, και με τον τρόπο που αξιοποιήθηκε, η παρουσία της είναι τελικά λίγο “ξεκάρφωτη”. Παρόλα αυτά, το Bob le Flambeur είναι σαν σύνολο μια πολύ καλοφτιαγμένη ταινία, που συνδυάζει ένα όμορφα σχεδιασμένο heist, με δράμα και έξοχη noir ατμόσφαιρα.

Read more...

Thor (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Kenneth Branagh

Σενάριο: Ashley Miller, Zack Stentz, Don Payne

Παίζουν: Chris Hemsworth, Natalie Portman, Tom Hiddleston, Anthony Hopkins, Stellan Skarsgård

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Superheroes, δράση, φαντασία

Θυμάσαι το Iron Man 2; Ναι, δεν μου είχε αρέσει. Για να ξεκινήσουμε, και το Thor πέφτει στην ίδια ακριβώς παγίδα μ' αυτό, να γίνει δηλαδή περισσότερο προπομπός (και διαφημιστικό σποτ) για τους Avengers που θα δούμε (/απολαύσουμε) το επόμενο καλοκαίρι, παρά μια αυτόνομη ταινία για έναν υπερήρωα του Marvel universe. Το πρόβλημα είναι, ότι ενώ το Iron Man 2 είχε ένα κάρο προβλήματα, είχε τουλάχιστον έναν χαρισματικό πρωταγωνιστή, που έβγαζε το φίδι απ' την τρύπα, και πρόσφερε απλόχερη διασκέδαση με την ερμηνεία του και μόνο. Τώρα, ο Chris Hemsworth δεν είναι ακριβώς Robert Downey Jr, και οι προσπάθειες των συντελεστών να κάνουν χιουμοριστική την ταινία, έμεναν σε σκηνές του στυλ χαχα-κοίτα-που-σκόνταψε-και-έπεσε-κάτω ή χαχα-κοίτα-τον-χοντρό-τύπο-που-τρώει-συνέχεια (aka χιούμορ νηπιαγωγείου). Αν και ευτυχώς το Thor δεν καταλήγει κι αυτό να είναι σαν παρωδία του εαυτού του, τα προβλήματά του είναι λίγο μεγαλύτερα.

Κατ' αρχάς, τα πάντα μοιάζουν παντελώς φτιαχτά, υπερβολικά και ψεύτικα, είτε μιλάμε για το ρομάντζο με την Natalie Portman (για την οποία οι σκηνοθετικές οδηγίες ήταν προφανώς “κάνε σαν χαζοχαρούμενο γυμνασιόπαιδο που του γυάλισε ένας συμμαθητής”), είτε για την ψευτο-majestic ατμόσφαιρα, με την σούπερ-δραματική μουσική και τα έντονα κοντινά πλάνα. Όντας επίσης εντελώς by-the-numbers, κάνει τον πρωταγωνιστή του, αλαζόνα αντι-ήρωα, βάζει δίπλα του ένα τσούρμο από πολυπολιτισμικά και σαχλοαστεία sidekicks, πίσω ένα τυπικό backstory έχθρας με μια άλλη φυλή και μπροστά μια πάλη για την εξουσία, ποτισμένη φυσικά με father issues. Και γύρω απ' αυτά, έχεις έναν Kenneth Branagh να παίζει με διαγώνια πλάνα, και να παραγγέλνει flamboyant ειδικά εφέ για να στολίσει την μυθική πόλη του Asgard. OK, σε αρκετά σημεία, ο οπτικός τομέας είναι όντως εξαιρετικός (βλέπε Destroyer). Και τα cameos για άλλη μια φορά είναι απολαυστικά. Και το τελευταίο 20λεπτο ήταν καλούλι. Τα υπόλοιπα όμως, sorry, αλλά δεν δούλεψαν καθόλου για μένα. Όλη η ταινία ξεπερνούσε προκλητικά τα νοητά μου σύνορα για το “κακόγουστο” και το “υπερβολικό”, και δεν ξέφυγε ούτε στο ελάχιστο απ' την κλασική ιστορία των περισσότερων απ' τις σύγχρονες υπερηρωικές ταινίες, ούτε και επιχείρησε να “πει” κάτι. Κάποιοι σίγουρα το βρίσκουν διασκεδαστικό για το είδος του, εγώ απέτυχα.

Read more...