Scream 4 (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Wes Craven

Σενάριο: Kevin Williamson

Παίζουν: Neve Campbell, Courteney Cox, David Arquette

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Slasher τρόμου με χιουμοριστική κατεύθυνση

Το Woodsboro “γιορτάζει” την επέτειο των original φόνων, η Sidney Prescott επιστρέφει στο σπίτι της και ένας νέος δολοφόνος αρχίζει ξανά να σκοτώνει κοσμάκη.

Μετά την πρώτη τριλογία, τι; Φυσικά μια ταινία-αναφορά στα reboots/remakes. “New decade, new rules” λέει ο Wes Craven και προσπαθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, κλείνοντας το μάτι στις αναβιώσεις franchises τρόμου, με τον εκμοντερνισμό και τα απαραίτητα twists στο είδος που θα κάνουν την ιστορία να ξεχωρίσει. Τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα, με φοβερή αυτοαναφορική διάθεση ήδη απ' την εισαγωγική σκηνή, και χαρακτήρες περισσότερο meta από ποτέ. Σκηνοθέτης και δολοφόνος ακολουθούν τη φόρμουλα της πρώτης ταινίας μέχρι κάποιο σημείο, και εφαρμόζουν στη συνέχεια τις ανανεωτικές τους προτάσεις, με τόσο έξυπνο τρόπου που επιτρέπεις μέχρι και τα κλισέ που χρησιμοποιούνται για χάριν του homage. Οι βετεράνοι της αρχικής τριλογίας δένουν όμορφα με το φρέσκο νεανικό cast, ο ρυθμός των δολοφονιών αυξάνεται εκθετικά με το λεπτό και το αίμα ρέει άφθονο. Αν κιόλας επιχειρήσεις να παίξεις το παιχνίδι “μάντεψε τον δολοφόνο”, να είσαι βέβαιος ότι κάθε φορά που νομίζεις ότι είσαι σίγουρος, ο ύποπτος θα πέφτει νεκρός στην επόμενη σκηνή. Με σασπένς παλιάς σχολής και μπόλικο χαβαλέ, το Scream 4 είναι τελικά ένα διασκεδαστικότατο και καλοφτιαγμένο slasher, που ξεπερνά με άνεση τα προηγούμενα δύο sequels, και κοντράρει στα ίσια το original και σε σκηνοθεσία αλλά και σε πρωτοτυπία. More please?

Read more...

Transformers: Dark of the Moon (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Michael Bay

Σενάριο: Ehren Kruger

Παίζουν: Shia LaBeouf, Rosie Huntington-Whiteley

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση

Autobots και Decepticons αρχίζουν ξανά το ξύλο, αυτή τη φορά με στόχο εξοπλισμό που έπεσε στο φεγγάρι κατά τη διάρκεια του πολέμου τους. Στη μέση φυσικά θα μπει για άλλη μια φορά ο νεαρός Sam Witwicky, που μοστράρει καινούρια γυναίκα, παλιό αυτοκίνητο και φουσκωμένα μυαλά.

Η φιλμογραφία του Michael Bay είναι μια σπουδή στην έκρηξη και τη flamboyant χρήση των ειδικών εφέ. Ποιος περισσότερο ταιριαστός για να αναλάβει ένα franchise που στηρίζεται σε ρομπότ που χτυπούν, κυνηγούν και ανατινάζουν το ένα το άλλο για την διασκέδασή σου. Στο πρώτο μέρος της τριλογίας, τα κατάφερε καλά, προσφέροντας αγνή καλοκαιρινή διασκέδαση, μετριάζοντας την παλοβομάρα του σε λογικά επίπεδα. Στο δεύτερο, διέλυσε τα πάντα, παραδίδοντας ένα δυσνόητο χάος, χωρίς αίσθηση λογικής ή κατεύθυνσης. Για το κλείσιμο -ναι, σιγά- της συνεργασίας του με τους αξιαγάπητους μηχανοκίνητους εξωγήινους, υποσχέθηκε ψηλότερα stakes, καλύτερο σενάριο και εφέ που θα διαλύσουν το μυαλό του ανυποψίαστου moviegoer. Τι απ' αυτά πέτυχε;

Να ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο; Το σενάριο είναι καλύτερο απ' τη 2η ταινία. Μετάφραση: δεν είναι τόοοοοοοσο χάλια. Παραμένει όμως χάλια. Για αρχή, πλήρως αποτυχημένο χιούμορ. (Μεγάλη παρένθεση alert: Oh God αυτοί οι γονείς. Δεν παλεύονταν την πρώτη φορά στο σπίτι τους, ούτε και τη δεύτερη στο κολέγιο. Γιατί να παλεύονται σε ένα λεωφορείο-τροχόσπιτο όπου μπαστακώθηκαν ενθυμούμενοι τα χρόνια της δόξας τους και γκρινιάζοντας για την επαγγελματική και ερωτική αχρηστία του κανακάρη τους; Ποιος γελάει μ' αυτούς τους τύπους; Κλείνει η Μεγάλη παρένθεση.) Μετά ένας συνεχής βομβαρδισμός κλισέ χαρακτήρων, από το μισότρελο-πλην-cool αφεντικό και τον νάρκισσο ανταγωνιστή, μέχρι το υψηλόβαθμο θηλυκό στέλεχος που στάζει τεστοστερόνη. Πιο μετά, ένα μάτσο ασύνδετες σκηνές που εκδηλώνουν την αμερικανική υπεροχή σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αναστάσεις “νεκρών” που δεν δικαιολογούνται, ασυναρτησίες και διάλογοι επιπέδου παράστασης νηπιαγωγείου.

And then came the explosions. Μέσα στην αδιανόητη χαζομάρα των πρώτων 90 λεπτών, τα μόνα κομμάτια που διέσωζαν το ενδιαφέρον ήταν φυσικά οι συμπλοκές των ρομπότ, που σου πετούσαν τα μάτια έξω σε κάθε διασταύρωση ατσαλιού με ατσάλι, και κάθε ίχνος φλόγας απ' τα σωθικά τους καθώς καταστρέφονταν. Και σαν σκηνοθέτης που σέβεται το κοινό του, ο Michael Bay στάθηκε και συνειδητοποίησε πως πρέπει να μπει σε mode ολικής καταστροφής, αφιερώνοντας το τελευταίο 40λεπτο σε μια μάχη επικών διαστάσεων, διαλύοντας ό,τι είχε το δύσμοιρο Σικάγο σε δρόμους, κτήρια ή ουρανό. Ξεπερνώντας τον εαυτό του, προσφέρει καλογυρισμένη δράση με σταθερή φωτογραφία (μπορείς αυτή τη φορά να καταλάβεις τι γίνεται όταν παίζουν τα ρομπότ ξύλο, αλήθεια!) και μια πανδαισία οπτικών και ηχητικών εφέ που αποζημιώνει για όποια πτώση IQ χρειάστηκε να υποστείς για να φτάσεις σε εκείνο το σημείο. Και εκπληκτικά, σε κάνει για μερικά λεπτά να αποκτήσεις συναισθήματα για τους χαρακτήρες του, χειριζόμενος όμορφα την αυτοθυσία και το -παντελώς άστοχο μέχρι εκείνη τη στιγμή- ρομάντζο των ατάλαντων πρωταγωνιστών, και εκμηδενίζοντας σχεδόν τις ρατσιστικές και σεξιστικές εξάρσεις των προηγούμενων ταινιών. Η απίθανη του κλιμάκωση βάζει το κερασάκι στην τούρτα, και το Dark of the Moon παίρνει με το σπαθί του τον τίτλο του διασκεδαστικότερου -άρα και καλύτερου;- μέρους της τριλογίας των Transformers.

Read more...