Carnage (2011)
>> Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012
Ελληνικός τίτλος:
Ο Θεός της Σφαγής
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Roman
Polanski
Σενάριο: Roman
Polanski, Yasmina Reza (βασισμένο στην ομώνυμη
θεατρική παράσταση)
Παίζουν: Jodie Foster,
Kate Winslet, Christoph Waltz, John C. Reilly
Περισσότερα στο IMDB
και στο Rotten
Tomatoes.
Είδος
Δράμα
δωματίου
Δύο
αγόρια παίζουν ξύλο, και οι γονείς τους
καλούνται να μαζέψουν τα σπασμένα σε
μια απογευματινή συνάντηση.
Λατρεύω
one-room
dramas, και με
τόσο πλούσιο cast
και τον Polanski
πίσω απ' την
κάμερα, δεν μπορείς παρά να καταλήξεις
με αριστούργημα, σωστά; Περίπου. Στο
πρώτο 20λεπτο μπορώ να πω ότι παρακολουθούσα
με μεγάλη ψυχρότητα, και οι τέσσερις
ηθοποιοί έμοιαζαν να παλεύουν να μπουν
σε ρόλους που δεν τους ταίριαζαν. Ευτυχώς,
το Carnage
αποδείχτηκε
από εκείνες τις ταινίες που καλλιεργεί
σταδιακά το ενδιαφέρον, και σε λίγη μόνο
ώρα όχι μόνο είχε την αμείωτη προσοχή
μου, αλλά είχε κερδίσει και την συμπάθεια
προς τους ήρωες του. Δεδομένου του
περιορισμένου χώρου, κάθε ταινία του
είδους οφείλει να “αποζημιώνει”
στήνοντας σωστά το υπόβαθρο των χαρακτήρων
του, και να προσπαθήσει με τους διαλόγους
και μόνο, να γνωρίσει στο θεατή τις ζωές
τους, και κατ' επέκταση τα κίνητρα και
την ιδιοσυγκρασία τους. Εντυπωσιάστηκα
με την έξοχη χρήση στοιχείων όπως το
κινητό ή τα περιοδικά για την επίτευξη
αυτών ακριβώς των στόχων, όπως και με
τους τρόπους που ο Polanski
εκμεταλλευόταν
το διαμέρισμα και τη γεωγραφία των
επίπλων. Αναμενόμενα η συζήτηση για το
περιστατικό μεταξύ των παιδιών, καταλήγει
σε μια αναλογία για τη ζωή των δύο
ζευγαριών, καθώς και τις διαφορετικές
οπτικές γωνίες που έχει ο καθένας απ'
τους τέσσερις ήρωες για την κοινωνία
και τις ανθρώπινες σχέσεις. Συναρπαστική
η ταχύτατη αλλαγή των δυναμικών μεταξύ
τους σε κάθε σημείο της συζήτησης, και
παραπάνω από ευπρόσδεκτα τα κωμικά
σημεία, όπως και η μη-κορύφωση και η
φρεσκάδα στο φινάλε. Σε 80 λεπτά, το
Carnage
έχει τέσσερα
υποκριτικά μεγαθήρια να ξεδιπλώνουν
το ταλέντο τους με την πάροδο της ώρας,
και αν και αυστηρά θεατρικό και ίσως
λίγο “ασφαλές”, είναι και πάλι πολύ
ενδιαφέρον και καλογραμμένο.