Fear and Loathing in Las Vegas (1998)

Ελληνικός τίτλος: Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Terry Gilliam

Σενάριο: Terry Gilliam, Tony Grisoni, Tod Davies, Alex Cox (βασισμένο στο βιβλίο του Hunter S. Thompson)

Παίζουν: Johnny Depp, Benicio del Toro, Toby Maguire, Christina Ricci

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μαύρη κωμωδία, ναρκωτικά, σουρεάλ

Ένας δημοσιογράφος και ο ψυχοπαθής δικηγόρος του πηγαίνουν στο Las Vegas για να καλύψουν ένα αγώνα με μοτοσυκλέτες, έχοντας στις βαλίτσες τους κάθε είδος ναρκωτικού που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Φτάνοντας με το cabrio τους στο Las Vegas, θα χαθούν στη μαστούρα τους, και θα επιχειρήσουν να κυνηγήσουν το πολυπόθητο αμερικάνικο όνειρο. Αντί αυτού, θα ανακαλύψουν το φόβο, την παράνοια και
μερικές τρελές περιπέτειες.

Η ταινία είναι ουσιαστικά μια βουτιά στις παραισθήσεις των δυο πρωταγωνιστών,μια σουρεαλιστική εμπειρία που δείχνει απ' την πρώτη στιγμή ότι φέρει την υπογραφή του Terry Gilliam. Πλούσιες εικόνες, τρελά παιχνίδια της κάμερας, ξεχειλίζει από φαντασία και ευρηματικότητα. Ακόμα και μ' αυτά όμως, η ταινία δεν θα ήταν τίποτα χωρίς τις φανταστικές ερμηνείες του Johnny Depp και κυρίως του Benicio del Toro. Στις καλύτερες στιγμές τους και οι δύο, παίρνουν ένα ήδη τρομερά αστείο σενάριο και το κάνουν ξεκαρδιστικό. Δύο είναι τα βασικά σημεία στα οποία στέκονται οι επικριτές του Fear and Loathing in Las Vegas. Κατ' αρχάς, ότι φαίνεται αστεία μόνο αν είσαι κι εσύ μαστουρωμένος. Πειράζει που νηφάλιος εγώ, γονάτισα απ' τα γέλια σε ουκ ολίγα σημεία; Αν και είμαι σίγουρος ότι ο μέσος stoner θα την απολάμβανε πολύ περισσότερο ζώντας παρόμοιες καταστάσεις την ίδια στιγμή. :P Σε κάθε περίπτωση συνιστώ να υπάρχει δίπλα σου τουλάχιστον μια μπύρα, θα τη ζητήσει σύντομα ο οργανισμός σου. :P Το δεύτερο σημείο είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ιστορία, αλλά είναι ένα συνονθύλευμα περίεργων σκηνών χωρίς νόημα. Διαφωνώ και εδώ. Ξεπερνώντας το σημείο ότι αυτές οι "περίεργες σκηνές" είναι ευφυέστατες και ξεκαρδιστικές, η ταινία μπορεί να ερμηνευτεί μεταξύ άλλων, ως μια σπουδή στον κόσμο των ναρκωτικών των 60s -με καταδίκη τελικά και της "νόμιμης" αλλά και της "παράνομης" πλευράς- και ως ένα ταξίδι στην καρδιά του αμερικάνικου όνειρου καθώς και της -όπως δείχνει το φινάλε- καταστροφής του. Αν και πολύ έξυπνα γραμμένη όμως, σίγουρα δεν είναι η ταινία που θα αρέσει σε όλους. Έχει ιδιότροπο μαύρο χιούμορ (που αν καταφέρεις όμως να εκτιμήσεις θα περάσεις ένα ξεκαρδιστικό 2ωρο) και είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ο ορισμός του σουρεαλιστικού. Προτείνεται στους λάτρεις του "παράξενου", που μπορούν να απολαύσουν κάτι διαφορετικό απ' τα συνηθισμένα, χωρίς να ψάχνουν απαραίτητα το βαθύτερο (αν όντως υπάρχει) νόημα. Θα τη βρουν παραπάνω από απολαυστική, παρά τα ελαφρά της ατοπήματα.

Read more...

Curse of the Golden Flower (2006)

Original τίτλος: Man cheng jin dai huang jin jia

Ελληνικός τίτλος: Η κατάρα του Χρυσού Λουλουδιού

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang

Σενάριο: Yimou Zhang (βασισμένο σε θεατρικό του Yu Cao)

Παίζουν: Yun-Fat Chow, Li Gong, Jay Chou, Ye Liu, Dahong Ni, Junjie Qin

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα εποχής με ολίγη δράση

Βρισκόμαστε στην Κίνα του 10ου αιώνα, με τη δυναστεία Tang στην εξουσία. Παραμονές του μεγάλου φεστιβάλ των Χρυσανθέμων, ο αυτοκράτορας επιστρέφει στο παλάτι μαζί με τον δεύτερο γιο του, για να γιορτάσουν με όλη την οικογένεια. Όσο όμως βλέπουμε ξανά την οικογένεια ενωμένη, γίνονται φανερές και οι ρωγμές στις σχέσεις τους. Ο αυτοκράτορας με τη βοήθεια του γιατρού του παλατιού, προσθέτει μυστικά συστατικά στο φάρμακο για τη χρόνια αρρώστια της συζύγου του, και εκείνη σχεδιάζει την απάντηση της στην κακή μεταχείριση απ' τον αυτοκράτορα. Στο παρασκήνιο, ο πρωτότοκος γιος του αυτοκράτορα αδιαφορεί για το στέμμα που θα κληρονομήσει, ο δεύτερος γιος προσπαθεί να ζυγίσει την αφοσίωση μεταξύ των γονιών του, και ο μικρότερος ζει στη σκιά των αδερφών του και παλεύει για λίγη προσοχή. Όσο το φεστιβάλ πλησιάζει, το παλάτι γεμίζει από χρυσαφένια άνθη, αλλά και από δολοπλοκίες...

Η τρίτη κατά σειρά ταινία εποχής του Yimou Zhang, είναι σαφώς ωριμότερη απ' το House of the Flying Daggers. Όπως μας έχει συνηθίσει ο Zhang, το Curse of the Golden Flower είναι μια πολύ όμορφη ταινία, αν και αυτή τη φορά περιορίζεται μόνο σε εσωτερικούς χώρους, με κυρίαρχο χρώμα το χρυσό. Καταπληκτικά κουστούμια και καλοφτιαγμένα σκηνικά σε βάζουν στην καρδιά της εποχής, και με τη βοήθεια της πολύ καλής μουσική, δημιουργούν εξαιρετική ατμόσφαιρα. Σε αντίθεση με αυτό που επιχείρησαν να παρουσιάσουν τα trailers, δεν είναι ταινία δράσης. Πρόκειται για ένα σοβαρό δράμα χαρακτήρων, που επιχειρεί να αναλύσει τη δυναμική μια αυτοκρατορικής οικογένειας. Καλογραμμένοι χαρακτήρες, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για τα κίνητρά τους, με εξαιρετικές ερμηνείες να τους υποστηρίζουν. Ο μεγάλος Yun-Fat Chow, στο ρόλο του Αυτοκράτορα που διψά για την εξουσία που έχει ήδη στα χέρια του και δεν ανέχεται να την μοιράζεται ούτε με τη σύζυγό του, καταφέρνει να φτιάξει έναν απ' τους πιο πραγματικά κακούς villains στην ιστορία του κινηματογράφου. Η Gong Li απ' την άλλη, εξαιρετική ως η Αυτοκράτειρα που έχει κουραστεί απ' τις δολοπλοκίες του άντρα της, και ετοιμάζει με τη βοήθεια του αγαπημένου της γιου, την αντεπίθεσή της. Πίσω τους, οι τρεις γιοί και ο αυτοκρατορικός γιατρός με τη δική του οικογένεια, παλεύουν ο καθένας για τους δικούς τους σκοπούς. Γενικά η ιστορία χτίζεται εξαιρετικά, για να καταλήξει στο τελευταίο 30λεπτο στη λυτρωτική, επικών διαστάσεων μάχη μέσα στην Απαγορευμένη Πόλη, με χορογραφίες πανέμορφες και ευτυχώς αυτή τη φορά συγκρατημένες και σε μεγάλο βαθμό ρεαλιστικές.

Μπορεί το Curse of the Golden Flower, να μην φτάνει σε καμία περίπτωση το Hero (δεν το προσπαθεί κιόλας), αλλά είναι πολύ καλύτερο απ' το House of the Flying Daggers. Δεν είναι η κλασική ταινία πολεμικών τεχνών, και σίγουρα η ανισότητα στην κατανομή της δράσης και η αργή ανάπτυξη θα ξενίσει πολλούς. Όσοι όμως αρέσκονται σε καλοφτιαγμένα δράματα εποχής, οφείλουν στον εαυτό τους να μην το προσπεράσουν.

Read more...

House of the Flying Daggers (2004)

Original τίτλος: Shi mian mai fu

Ελληνικός τίτλος: Τα Ιπτάμενα Στιλέτα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang

Σενάριο: Yimou Zhang, Feng Li, Bin Wang

Παίζουν: Andy Lau, Takeshi Kaneshiro, Ziyi Zhang, Dandan Song

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Εποχής, δράση, πολεμικές τέχνες, ρομάντζο

Στην Κίνα του 9ου αιώνα και της δυναστείας Tang, η κυβέρνηση είναι διεφθαρμένη και αδύναμη. Μια ομάδα παρανόμων, τα “Ιπτάμενα Στιλέτα”, πολεμάει με κάθε τρόπο το επίσημο στρατό της χώρας και βοηθάει τους φτωχούς. Μετά το θάνατο του αρχηγού της οργάνωσης, ένας αξιωματούχος του στρατού νιώθει ότι μπορεί να φτάσει κοντά στην εξάρθρωσή της. Για τον σκοπό αυτό θα κυνηγήσει μια νεαρή χορεύτρια που δραπέτευσε απ' τη φυλακή, πιστεύοντας ότι θα τον οδηγήσει στον νέο επικεφαλής των “Ιπτάμενων Στιλέτων”.

Αν και η ταινία ξεκινάει πολύ δυνατά, χάνει πολύ από σεναριακής άποψης. Είναι ουσιαστικά μια τυπική ρομαντική περιπέτεια, με αδύναμη ιστορία και ανατροπές που έχεις προβλέψει πολύ νωρίς. Σε αποζημιώνει η δράση; Αρκετά. Όμως, ξεπερνώντας την εμμονή των ασιατικών ταινιών με πολεμικές τέχνες, που έχουν ελάχιστο σεβασμό για τους νόμους της φυσικής και ειδικά της βαρύτητας, ο ρεαλισμός δεν είναι γενικά στα δυνατά σημεία της ταινίας. Μέχρι ενός σημείου το αντέχεις και το διασκεδάζεις, αλλά όταν οι μάχες αρχίσουν να γίνονται ολίγον μονότονες, θα σε ενοχλήσει. Και αν είσαι λίγο ψείρας παραπάνω, θα δεις σίγουρα μπόλικες γκάφες στις σκηνές δράσης (καρφωμένα μαχαίρια εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται κτλ). Σίγουρα όλες οι ταινίες έχουν τέτοια λαθάκια, αλλά 2-3 εδώ είναι τόσο οφθαλμοφανή που χτυπάνε πολύ άσχημα. Απ' την άλλη, αν πρέπει να παινέψεις το House of the Flying Daggers για ένα πράγμα, αυτό είναι η ομορφιά του. Διάβασα κάπου ένα ωραίο σχολιάκι: “σε οποιοδήποτε σημείο κι αν κάνεις παύση την ταινία, το καρέ που θα πάρεις είναι ένας πίνακας ζωγραφικής”. Κι αυτό δεν απέχει καθόλου απ' την αλήθεια. Καταπληκτική φωτογραφία και πανέμορφα τοπία, πραγματικά οπτικά η ταινία είναι είναι ένα έργο τέχνης. Και με διάρκεια μικρότερη από δύο ώρες, τα αρνητικά που έγραψα, μπορεί και να μην σου χαλάσουν τελικά τόσο την εικόνα. Γενικά, αν αγαπάς τις ταινίες του είδους, θα σε ικανοποιήσει αρκετά, αλλά αν περιμένεις το βάθος του αριστουργηματικού Hero, καλύτερα να ψάξεις αλλού.

Read more...