Prince of Persia: The Sands of Time (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Mike Newell

Σενάριο: Boaz Yakin, Doug Miro, Carlo Bernard (απ' την ιστορία του Jordan Mechner)

Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton, Ben Kingsley, Alfred Molina, Richard Coyle

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια/δράση εποχής, φαντασία

Στην αχανή αυτοκρατορία της Περσίας, βασιλεύει ένας δίκαιος άντρας, με τον αδερφό του και τους τρεις γιους του. Μετά από μια επιτυχημένη επιδρομή σε μια πόλη που φέρεται να αθέτησε τις συμφωνίες με το παλάτι, ο νεαρότερος απ' τους πρίγκιπες θα βρεθεί με ένα μυστηριώδες μαχαίρι στην κατοχή του. Όταν κατηγορηθεί για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, αναγκάζεται να κρυφτεί απ' το βασιλιά με τη βοήθεια μια όμορφης πριγκίπισσας, και ανακαλύπτει τυχαία ότι το μαχαίρι έχει την ιδιότητα να γυρίζει τον κάτοχό του πίσω στο χρόνο. Αποφασισμένος να ξεδιαλύνει το μυστήριο της ενοχοποίησης του και να σώσει το βασίλειο από έναν επικείμενο κίνδυνο, θα ξεκινήσει έναν αγώνα δρόμου, συναντώντας στην πορεία του επικίνδυνους αντιπάλους αλλά και έμπιστους συνεργάτες.

Τι περιμένεις από ένα καλοκαιρινό blockbuster; Διασκέδαση. Πέρσι τέτοιον καιρό, έβγαινα απ' το Star Trek ενθουσιασμένος, έχοντας περάσει ένα εξαιρετικό δίωρο. Για το Prince of Persia είχα σαφώς χαμηλότερες προσδοκίες για τους εξής λόγους: η συγγραφική ομάδα και ο σκηνοθέτης έχουν κακό ιστορικό, η παρουσία του ονόματος του Jerry Bruckheimer είναι ισοδύναμη με μπόλικα εφέ και λίγη ουσία (πέρα λίγων εξαιρέσεων) και η ιστορία έχει δείξει ότι, κατά τη μεταφορά τους στη μεγάλη οθόνη, τα videogames πετσοκόβονται. Φυσικά η ιστορία, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν έχει καμία σχέση μ' αυτήν του αντίστοιχου παιχνιδιού, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημά μας. Για άλλη μια φορά έχουμε την πολυφορεμένη φόρμουλα ενός ζευγαριού, με τη γυναίκα να πιστεύει στο πεπρωμένο και τον άντρα να την καλεί να φτιάξει μόνη της τη μοίρα της. Στην πορεία κάποια οικογενειακή προδοσία, ο ήρωας θα κυνηγηθεί ως ένοχος για κάτι που δεν έχει κάνει κτλ κτλ, διανθισμένα φυσικά με διαλόγους που βρίθουν από υπονοούμενα. Επίσης, η ταινία είναι φανερό ότι υποφέρει στον τομέα του μοντάζ, καθώς είναι δύσκολο να μην προσέξεις τα “χοντρά” κοψίματα. Όσο γκρινιάρης κι αν είμαι όμως, το αποτέλεσμα αν και προβλέψιμο, δεν παύει να είναι και ευχάριστο. Φρέσκο σκηνικό, γρήγορη δράση, ωραιότατα εφέ (αν και μερικές σκηνές προς το τέλος είναι αρκετά βαρυφορτωμένες) και ένας Alfred Molina που σβήνει όλους τους υπόλοιπους όταν βρίσκεται στην οθόνη, προσφέροντας άφθονο γέλιο. Ερμηνευτικά, εξαιρετικός ο Richard Coyle, με τους υπόλοιπους (και ειδικά τους πρωταγωνιστές Jake Gyllenhaal και Gemma Arterton) να μην εντυπωσιάζουν, χωρίς να είναι βέβαια ούτε και κακοί.

Εν τέλει, το Prince of Persia φιλοδοξεί να γίνει το νέο Pirates of the Carribbean. Σίγουρα το Curse of the Black Pearl είναι έτη φωτός ανώτερο απ' το Sands of Time, και το μέλλον του franchise δείχνει μάλλον δυσοίωνο, αλλά αν δοθεί η απαραίτητη προσοχή και αναλάβουν κάποιοι ωριμότεροι άνθρωποι το επόμενο Prince of Persia, μπορεί να βελτιωθεί κατά πολύ απ' το απλά καλό πρώτο μέρος. Είναι αρκετά διασκεδαστικό, αλλά αφήνει την αίσθηση ενός καθήκοντος που έπρεπε να διεκπεραιωθεί, χωρίς μεράκι και αγάπη απ' τους συντελεστές.

Read more...

Robin Hood (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ridley Scott

Σενάριο: Brian Helgeland

Παίζουν: Russell Crowe, Cate Blanchett, William Hurt, Mark Strong, Oscar Isaac, Danny Huston

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολεμική Περιπέτεια-Δράση Εποχής

Ο Sir Ridley Scott νομίζω δεν χρειάζεται συστάσεις. Πέρα απ' τα αριστουργήματα Alien και Blade Runner όμως, οι περισσότερες ταινίες της φιλμογραφίας του, διχάζουν κοινό και κριτικούς. Σ' αυτήν την κατηγορία ανήκε και το Kingdom of Heaven του 2005, που πήρε χλιαρές προς κακές κριτικές και δεν απέδωσε τόσα χρήματα όσο θα περίμεναν οι παραγωγοί του μετά την επιτυχία άλλων epic war movies όπως το Troy το 2004. Προσωπικά, λατρεύω το είδος: μάχες επικών διαστάσεων, μονομαχίες με σπαθιά και τόξα, πολιορκίες, όμορφα μακρινά πλάνα με πεδιάδες/ερήμους/ποτάμια/θάλασσες και τεράστιους στρατούς να συγκρούονται. Αγαπάω πολέμους, είτε στην Αρχαία Ελλάδα είτε στο Μεσαίωνα είτε οπουδήποτε αλλού, πώς να το κάνουμε. :P Επομένως ανήκω στην κατηγορία που αγάπησε το Kingdom of Heaven και έχει στη βιβλιοθήκη του το Director's Cut των -πλουσιότατων- 4 dvd. Ευτυχώς το αγαπάει εξίσου και ο Sir Ridley Scott, οπότε αποφάσισε να γυρίσει άλλο ένο μεσαιωνικό epic!

Αν το μόνο που γνωρίζεις για το Robin Hood του 2010 είναι ο τίτλος, η εύλογη απορία σου θα είναι: “τι σχέση έχει ο παλιός καλός Ρομπέν των Δασών με επικές μάχες και πολιορκίες μωρέ; δεν είναι εκείνος ο παράνομος που κρυβόταν στο δάσος με τους φίλους του και έκλεβε απ' το βασιλιά για να δίνει στους φτωχούς;”. Ναι, αυτός είναι. Αλλά το Robin Hood του 2010 έρχεται για να μας δείξει πώς ο Robin Longstride, κατέληξε να γίνει ο παράνομος Robin Hood. Είναι δηλαδή ένα “Robin Hood Begins”. Ο Robin Longstride είναι ένας Άγγλος τοξότης που συμμετείχε στην 3η Σταυροφορία με τον Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο. Στην επιστροφή από τους Αγίους Τόπους, ο αγγλικός στρατός λεηλατεί τη γαλλική γη και κατά τη διάρκεια μια πολιορκίας, ο Ριχάρδος σκοτώνεται. Από μια περίεργη στροφή της μοίρας, ο Robin και οι σύντροφοί του, θα βρεθούν με το βασιλικό στέμμα στα χέρια τους, εισιτήριο για την πατρίδα. Πίσω στο Λονδίνο πια, ο αδερφός του Ριχάρδου, ο Ιωάννης στέφεται βασιλιάς και επιβάλλει στον ήδη βασανισμένο λαό, σκληρή φορολογία. Ο Robin επιστρέφει στο Nottingham για να εκπληρώσει μια υπόσχεση, και θα βρεθεί στο μέσο μιας εξέργεσης των βαρόνων του Βορρά εναντίον του βασιλιά, αλλά και μιας μυστικής εισβολής των Γάλλων μετά την προδοσία ενός Άγγλου αξιωματικού.

Αν λάβουμε υπ' όψιν ότι ο Robin Hood είναι θρυλικό πρόσωπο, η ταινία έχει απροσδόκητη ιστορική ακρίβεια και δένει όμορφα την ιστορία με το μύθο, χωρίς να παίρνει πολλές ελευθερίες. Το βασικό της πρόβλημα είναι ότι θέλει να ασχοληθεί με πολλά πράγματα: με τον αντίκτυπο μιας αιματοβαμμένης σταυροφορίας στους απλούς στρατιώτες αλλά και στο κράτος της Αγγλίας, με την εξέργεση του Αγγλικού πληθυσμού απέναντι στον Ιωάννη, με την Magna Carta, με τη γαλλική εισβολή και φυσικά με την έλευση του Robin Hood στο Nottingham και το ειδύλιο με την Marion. Και μπορεί όλα αυτά να απλώνονται με μαεστρία σε κάτι παραπάνω από 2 ώρες, αλλά είναι εμφανές απ' την αρχή ότι δεν έχει μια σαφή κατεύθυνση. Παρ' όλα αυτά, όπως περιμένουμε απ' τον Ridley Scott, είναι τεχνικά άψογη, με φανταστική φωτογραφία και εξαιρετική σκηνοθεσία των μαχών, δίνοντας πάντα την αναμενόμενη επικής κλίμακας ατμόσφαιρα. Δυνατές ερμηνείες απ' το cast (με πρωτεργάτη τον πάντα άψογο Russell Crowe, και εξαιρετικούς Mark Strong, William Hurt και Oscar Isaac), γρήγορη δράση και πολύ καλό δέσιμο της ιστορίας με τη ζωή του Robin Hood ως παράνομου, συμπληρώνουν ένα γεμάτο, χορταστικό πακέτο μεσαιωνικής περιπέτειας.

Κύριο μειονέκτημα του Robin Hood, είναι ότι μοιάζει υπερβολικά με τα προηγούμενα epics του Ridley Scott, το Gladiator και το Kingdom of Heaven. Φυσικά, οι fans του είδους -και ειδκά αυτών των δύο- θα περάσουν πολύ καλά, καθώς έχει όλα τα στοιχεία που φτιάχνουν μια καλή περιπέτεια δράσης με ξίφη, τόξα και ιππότες. Οι υπόλοιποι, αμφιβάλλω αν θα γίνουν οπαδοί του genre, αλλά πιστεύω ότι είναι αρκετά εύπεπτο ώστε να το ευχαριστηθούν.

Read more...

Kick-Ass (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Matthew Vaughn

Σενάριο: Matthew Vaughn, Jane Goldman (απ' το comic του Mark Millar)

Παίζουν: Aaron Johnson, Chloe Moretz, Nic Cage, Mark Strong, Christopher Mintz-Plasse

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια, δράση, κωμωδία και (wannabe-)superheroes

Ένας έφηβος αποφασίζει να κάνει αυτό που δεν έχει σκεφτεί κανένας μέχρι εκείνη τη στιγμή: να βάλει μια στολή και να βγει στους δρόμους ως υπερ-ήρωας πολεμώντας το έγκλημα. Η πρώτη του απόπειρα μπορεί να είναι απογοητευτική αλλά δεν το βάζει κάτω, και εν τέλει ένα βιντεάκι στο οποίο σώζει ένα τύπο από επίθεση συμμορίας, καταλήγει στο YouTube, μετατρέποντας τον στο μεγαλύτερο φαινόμενο των ημερών και φέρνοντας στο προσκήνιο και μιμητές. Η πρώτη του σοβαρή αποστολή, δεν είναι μακριά...

Είχα γράψει εδώ, ότι με δεδομένο πόσο μου άρεσε το comic του Mark Millar, ανέμενα με ανυπομονησία και την μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη. Απογοητεύτηκα; Ούτε στο ελάχιστο! Ο Matthew Vaughn έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη μεταφορά της ατμόσφαιρας, χωρίς να χάνει ευκαιρία και για “κλεισίματα του ματιού” στους fans των comics, με αποκορύφωμα μια εξαιρετική σκηνή που βάζει έναν χαρακτήρα του να διαβάζει ένα comic και την κάμερα να “βουτάει” στις σελίδες. Φοβερή δουλειά έχει κάνει και στις εναλλαγές των σκηνών μεταξύ τους, όπως μας είχε συνηθίσει και απ' τις προηγούμενες δουλειές του. Αλλά ας μπούμε λίγο στο ψητό. Κάποιοι απ' τους αγαπητούς αμερικάνους (και όχι μόνο) κριτικούς που έχουν στην πλάτη τους 50+ χρόνια, δεν πήραν χαμπάρι τι είδαν:

~ Είδαν παρωδία. Ένα κωμικό take στο είδος των superhero movies είναι απαραίτητα παρωδία; ΟΧΙ! Φυσικά και κοροϊδεύει σε αρκετά σημεία διάφορες τάσεις του είδους, αλλά τελικά δεν είναι αυτός ο κύριος σκοπός του. Περνάει ισχυρά μηνύματα, από την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται ο καθένας ειδικά στη σημερινή εποχή, μέχρι την “υποχρέωση” να βοηθάς τον συνάνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη. Χαρακτηριστικό σημείο, η εναλλακτική προσέγγιση του “with great power comes great responsibility” του Peter Parker. Αρνείται να δεχτεί ότι “with no power comes no responsibility”, και βάζει τον ήρωά του να ρισκάρει την προσωπική του ασφάλεια για κάποιον άλλο, απλά και μόνο γιατί ξέρει ότι μπορεί να κάνει κάτι.

~ Μιας και μίλησα για μηνύματα, είδαν υπερβολική βια και βωμολοχία από ένα ανήλικο κορίτσι. Τόσο πουριτανοί έχουμε καταντήσει; Αν μπορούσες να προσάψεις κάτι στο comic ήταν ότι σε κανένα σημείο (ίσως πλην του τέλους) δεν έδειχνε τη μικρή να νιώθει τον αντίκτυπο της δολοφονίας. Εδώ όμως, αν και ξεκινάει έτσι, καταλήγει σε μια συγκινητική τελική σκηνή μεταξύ του Kick-Ass και της Hit-Girl που αν δεν ερμηνεύεται ως καταδίκη της βιας και της εκδίκησης, μάλλον εγώ βλέπω ό,τι θέλω.

Τι είδα εγώ; Μια εξαιρετική ταινία, που ισορροπεί μεταξύ μιας coming-of-age κωμωδίας και μιας ταινίας δράσης του John Woo. Ευφυές χιούμορ με συνεχείς αναφορές σε ταινίες και comics, εντυπωσιακές χορογραφίες στις σκηνές δράσης, και φανταστικές ερμηνείες απ' το cast (highlight η μικρή Chloe Moretz που ούτως ή άλλως είχαμε λατρέψει στο 500 Days of Summer). Χορταστική και απολαυστική απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν την δέχτηκε όπως της άξιζε (χαρακτηριστικά όταν την είδα εγώ στην αίθουσα ήμαστε 4 άτομα!) και φταίει γι' αυτό σε μεγάλο βαθμό το κακό marketing, που την παρουσίαζε σαν απλή κωμωδία/παρωδία. Κρίμα, αλλά ελπίζω σε καλές πωλήσεις στο dvd, ώστε να έχουμε σε μερικά χρόνια το sequel που teasάρει και το comic αλλά και η τελική σκηνή της ταινίας.

Read more...

Jurassic Park Trilogy (1993 - 1997 - 2001)

Jurassic Park (1993)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: Michael Crichton (έχει γράψει και το ομώνυμο βιβλίο), David Koepp

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Όνειρο ζωής για τον John Hammond είναι να δημιουργήσει ένα θεματικό πάρκο με δεινόσαυρους. Ζωντανούς δεινόσαυρους. Όταν η ομάδα επιστημόνων που δουλεύει γι' αυτόν κατορθώσει να απομονώσει DNA δεινοσαύρου από το αίμα που είχε διατηρηθεί σε ένα απολιθωμένο κουνούπι, γεννιούνται οι πρώτοι δεινόσαυροι εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Ο Hammond ετοιμάζει το πάρκο του, σε ένα απομονωμένο νησί, όπου οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να βλέπουν τους δεινόσαυρους πίσω από ειδικά σχεδιασμένους φράχτες. Σαν πρώτους επισκέπτες, θα φέρει τα δυο εγγόνια του, έναν δικηγόρο και τρεις καταξιωμένους ερευνητές της εποχής των δεινοσαύρων. Κάποιος όμως έχει άλλα σχέδια, και τελικά η επίσκεψη δεν θα είναι όσο ασφαλής σχεδιαζόταν...

Ειλικρινά θεωρώ αυτήν την ταινία φοβερά υποτιμημένη. Ξέρω τι θα σκεφτείτε τώρα: “υποτιμημένο το Jurassic Park ρε, όλος ο κόσμος λέει πόσο διασκεδαστικό είναι”. Σύμφωνοι. Αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ παραπάνω από μια διασκεδαστική οικογενειακή ταινία, και αδικείται όταν αναφέρεται μαζί με ταινίες που -αν και πολύ καλές- οφείλουν μεγάλο μέρος της απήχησής τους στη νοσταλγία των παιδικών χρόνων μιας συγκεκριμένης γενιάς (Ghostbusters, The Goonies, Back to the Future κτλ). Κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι η επιτομή του monster-movie: φανταστικό concept, ωραία εκτελεσμένο, με ρεαλιστικότατα τέρατα, φοβερή ατμόσφαιρα και μουσική και μπόλικο σασπένς. Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι απίστευτα αστείο και έχει αξιαγάπητους χαρακτήρες. Με τον Dr Alan Grant, ο Spielberg επιχείρησε να δημιουργήσει έναν νέο Indiana Jones (εντάξει, δεν τον δημιούργησε ακριβώς, αλλά τον τελειοποίησε :P ) και πέτυχε διάνα. Βάλε στην παρέα τον Ian Malcom, την Ellie Sattler και 2 αξιολάτρευτα παιδάκια και έχεις κερδίσει ήδη το παιχνίδι. Με προσεγμένες ερμηνείες και καταπληκτική σκηνοθεσία, το Jurassic Park είναι ένα αριστούργημα που βρίσκεται σίγουρα στο top5 της φιλμογραφίας του Spielberg.

The Lost World: Jurassic Park (1997)

Σκηνοθεσία: Steven Spielberg

Σενάριο: David Koepp (βασισμένο ελαφρά στο 2ο βιβλίο του Michael Crichton)

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Τέσσερα χρόνια μετά το φιάσκο του Jurassic Park, ο John Hammond στέλνει μια ομάδα επιστημόνων να μελετήσουν ένα δεύτερο νησί με δεινόσαυρους, γνωστό ως “Site B”, στο οποίο οι δεινόσαυροι γεννιούνται και τρέφονται πριν μεταφερθούν στο αρχικό νησί. Όμως, τον έλεγχο της εταιρείας του έχει πια ο ανιψιός του, ο οποίος στέλνει κι αυτός μια δεύτερη ομάδα, που έχει όμως εντελώς διαφορετικούς σκοπούς. Οι δύο ομάδες θα συναντηθούν στο νησί, αλλά για άλλη μια φορά κάτι θα πάει στραβά και ο κοινός εχθρός είναι και πάλι οι δεινόσαυροι.

Τα sequels εξαιρετικών ταινιών, άλλοτε λειτουργούν καλά (The Terminator) και άλλοτε όχι (The Matrix). Δυστυχώς, το The Lost World ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, κυρίως γιατί δεν αποφασίζει τι ακριβώς θέλει να κάνει. Κατ' αρχάς, για ταινία που πλασάρεται ως action/adventure, είναι πολύ περισσότερο action και λιγότερο adventure, οπότε σε αντίθεση με την πρώτη ταινία, δεν βασίζεται τόσο στο σασπένς αλλά στη γρήγορη δράση. Θα μπορούσες να το συγχωρέσεις αυτό, αν ήταν ξεκάθαρη η κατεύθυνση της ταινίας προς τα εκεί. Όμως εδώ ο Koepp και ο Spielberg δεν έχουν αφήσει πίσω τους την πετυχημένη συνταγή της πρώτης ταινίας και προσπαθούν να ακολουθήσουν την ίδια ακριβώς φόρμουλα (οι καλοί, οι κακοί, το παιδάκι και οι δεινόσαυροι). Τι είναι το βασικό που λείπει; Οι χαρακτήρες. Απ' ό,τι διαβάζω, το 95% του βιβλίου του Michael Crichton έχει αλλάξει. Και τι κράτησαν ανέπαφο οι ιδιοφυΐες; Την απουσία του Alan Grant και της Ellie Sattler. Ναι, ο αγαπητός Ian Malcom ήταν ωραίος στην πρώτη ταινία, με εύστοχες ατάκες και γενικά σοβαρή παρουσία. Αλλά σαν πρωταγωνιστής είναι κάτω του μετρίου. Γενικά, αρχίζοντας απ' το χαρακτήρα του Vince Vaughn και προχωρώντας, δεν βρήκα ούτε έναν χαρακτήρα άξιο συμπάθειας, πόσο μάλλον λατρείας. Πολλές αμφισβητήσιμες αποφάσεις προσπαθούν να περάσουν ως “ηθικές” και “σωστές” και από ένα σημείο και μετά, απλά σταματάς να ενδιαφέρεσαι. Αν και ερμηνευτικά στέκεται στο ύψος του προκατόχου του, και η ατμόσφαιρα είναι κι εδώ πολύ καλοφτιαγμένη, είναι μονότονο και σε πολλά σημεία βαρετό. Ελαφρά μόνο ανώτερο από άλλες τερατοταινίες τύπου Godzilla, είναι γενικά μια μέτρια ταινία και ένα πλήρως απογοητευτικό sequel.

Jurassic Park III (2001)

Σκηνοθεσία: Joe Johnston

Σενάριο: Peter Buchman, Alexander Payne, Jim Taylor

Περισσότεροι συντελεστές στο IMDB και στο RottenTomatoes.

Ο Alan Grant ακολουθεί πια την καριέρα του, έχοντας αφήσει πίσω του τα γεγονότα του Jurassic Park, αποφασισμένος να μην ξαναπλησιάσει τα νησιά με τους δεινόσαυρους. Όμως, ένα ζευγάρι έχει διαφορετική άποψη, και τον καλεί να τους συνοδεύσει σε μια επίσκεψη στο “Site B”. Έχοντας ανάγκη τα χρήματα της αμοιβής, ο Grant θα δεχτεί να πετάξει πάνω απ' το νησί ως ξεναγός για το ζευγάρι, αλλά στην πορεία θα διαπιστώσει, ότι η αποστολή δεν έχει αποκλειστικά τουριστικά κίνητρα...

Χωρίς τον Steven Spielberg πια στη σκηνοθετική καρέκλα, θα περιμέναμε μια πολύ χειρότερη ταινία. Αλλά δεν είναι. Ο Joe Johnston κάνει πολύ καλή δουλειά και κατορθώνει να προσφέρει το σασπένς που δεν πρόσφερε η δεύτερη ταινία της τριλογίας, αν και δούλευε με την πιο αδύναμη ιστορία απ' τις τρεις ταινίες. Ίσως το “αδύναμη” να το αδικεί βέβαια, γιατί αν εξαιρέσουμε το ότι οι σεναριογράφοι έψαχναν μια δικαιολογία για να φέρουν ξανά τον Alan Grant στο Jurassic Park και έμειναν σε μια αρκετά τετριμμένη λύση, το σενάριο είναι αρκετά καλογραμμένο και σφιχτό, χωρίς γελοιότητες και -πολλές- ευκολίες. Η παρουσία και μόνο του Alan Grant κοντά στους δεινόσαυρους για άλλη μια φορά, είναι αρκετή για να ικανοποιήσει τους fans της πρώτης ταινίας, ενώ υπάρχει αρκετή δράση και χαβαλές για να κρατήσει την ταινία ενδιαφέρουσα σε όλη τη διάρκειά της. Οι δεινόσαυροι (πλήρως CGI αυτή τη φορά) είναι πανέμορφοι και ρεαλιστικοί, και η ατμόσφαιρα του νησιού εξαιρετική. Αν και μόλις 90 λεπτά σε διάρκεια, προσφέρει αυτό που δεν έδωσε σε τόσο βαθμό η δεύτερη ταινία του Spielberg: αγνή διασκέδαση.

Read more...