The Losers (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Sylvain White

Σενάριο: Peter Berg, James Vanderbilt (βασισμένο στο ομώνυμο comic του Andy Diggle)

Παίζουν: Jeffrey Dean Morgan, Zoe Saldana, Chris Evans, Idris Elba

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράση, περιπέτεια σε κωμικό πακέτο

Μια ομάδα ειδικών δυνάμεων που ελέγχεται απ' τη CIA, θα πέσουν θύματα προδοσίας απ' τον πράκτορα που τους ελέγχει, τον διαβόητο Max. Θέλοντας να πάρουν εκδίκηση για την απόπειρα δολοφονίας εναντίον τους, και να βγάλουν τα ονόματά τους απ' τη λίστα θανάτου της CIA, οι “Losers” αρχίζουν να κυνηγούν τον άνθρωπο που έκλεψε τη ζωή τους. 

Όπως έχω γράψει και εδώ, το The Losers είναι ένα απ' τα πιο αγαπημένα μου comics, αλλά δεν είχα μεγάλες προσδοκίες απ' την κινηματογραφική μεταφορά του. Το σεβάστηκε το Hollywood;

Θεατής Α': Έχεις διαβάσει το comic;

Κατ' αρχάς να σε προειδοποιήσω ότι η ταινία καλύπτει χοντρά χοντρά τα 6 πρώτα τεύχη (το “Goliath” arc δηλαδή). Ενώ θα δεις μπόλικες σκηνές/ατάκες παρμένες καρμπόν απ' το comic, δεν θα δεις ούτε την ίδια σειρά στα γεγονότα, ούτε όλα να γίνονται ακριβώς τα ίδια (μπλεγμένα μεταξύ τους, ουκ ολίγα σημεία), ούτε να γίνονται και τα πάντα. Και αν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ταινία δράσης σαν μεταφορά του αγαπημένου σου comic, θα απογοητευτείς πλήρως. Το συναίσθημα και το πολιτικό μήνυμα απουσιάζουν πλήρως. Το μεγαλειωδών διαστάσεων σχέδιο του Max δεν εμφανίζεται καν. Hell, ακόμα και μια απ' τις καλύτερες action σκηνές του πρώτου arc (την απόδραση με το κότερο ντε) κατάφεραν και άφησαν απ' έξω. Οι χαρακτήρες μπορεί να μην είναι τόσο κλόουν όσο φαινόταν απ' το trailer, αλλά έχουν σίγουρα γίνει περισσότερο κωμικοί. Στα συν, το casting ήταν εξαιρετικό, ειδικά o Chris Evans κι ο Jeffrey Dean Morgan παίζουν όπως ακριβώς είχες στο μυαλό σου τον Jensen και τον Clay αντίστοιχα. Ενώ ξεκινάει όμως εξαιρετικά, στο τέλος καταφέρνει να σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου απ' τη σύγχυση, αφού ξέρεις πόσο εξαιρετικό θα μπορούσε να είναι. Σε 90 λεπτά, χάνει την ευκαιρία να αναδείξει την καταπληκτική ιστορία που έχει πίσω του, και μένει σε μια μέτρια μεταφορά της εισαγωγής της.

Θεατής Β': Δεν έχεις διαβάσει το comic;

Αν δεν περιμένεις κάτι παραπάνω από μια ανάλαφρη περιπέτεια με μπόλικες εκρήξεις, ξύλο και πιστολίδι, γαρνιρισμένο με κλασικό αμερικάνικο χιουμοράκι, θα περάσεις μια χαρά. Σκηνοθετικά, ο Sylvain White, νομίζω μπορούσε και πολύ χειρότερα. Πέρα απ' την τρελά υπερβολική χρήση του slow-motion, στήνει ωραία τα πλάνα του και προς τιμήν του, δεν ακολουθεί την συνήθη τακτική των σύγχρονων action ταινιών, και σου δείχνει τι ακριβώς γίνεται στις σκηνές δράσης. Λίγο καλύτερους κομπάρσους να είχε πάρει κιόλας, θα ήμουν πολύ πιο ευχαριστημένος. Να δούμε λίγο και τα υπόλοιπα όμως. Μετά το πρώτο 20λεπτο, το σενάριο είναι αρκετά κακογραμμένο, και ενώ διαχειρίζεται ωραία τις ανατροπές του, πετάει στο ενδιάμεσο ένα κολλάζ ατακών απ' το comic, σε συνδυασμό με τους κλασικούς ανούσιους διαλόγους της αμερικάνικης κωμωδιοπεριπέτειας. Τα εφέ είναι αρκετά καλά (και παραδόξως λιτά), η μουσική επένδυση υποφερτή και η δράση αξιόλογη.

Συνοψίζοντας, δεν νομίζω να εντυπωσιάσει κανέναν, fan ή όχι του comic. Αλλά είναι μια ελαφριά ταινιούλα για ζεστό καλοκαιρινό βράδυ όπου θέλεις να δεις κάτι απλό που δεν απαιτεί πολλή σκέψη. Η 1,5 ώρα κυλάει σαν νεράκι, κι αν σου αρέσουν γενικά οι χαζοταινίες δράσης του Hollywood, θα περάσεις αρκετά καλά.