Winter's Bone (2010)

Ελληνικός τίτλος: Στην καρδιά του χειμώνα

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Debra Granik

Σενάριο: Debra Granik, Anne Rosellini (βασισμένο στο βιβλίο του Daniel Woodrell)

Παίζουν: Jennifer Lawrence, John Hawkes, Garret Dillahunt

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα

Δεκαεπτάχρονη στην Αμερικάνικη επαρχία (προς Βορρά μεριά απ' ό,τι κατάλαβα απ' τα συμφραζόμενα), συντηρεί μόνη της μια ανήμπορη μάνα και δύο ακόμα πιο ανήλικα αδέρφια. Μια ωραία πρωία, η αστυνομία την πληροφορεί ότι η ζωή της έγινε χειρότερη κατά έναν ακόμη τρόπο: ο πατέρας της έχει συλληφθεί, αλλά είναι ελεύθερος με εγγύηση, την οποία και πλήρωσε βάζοντας υποθήκη το σπίτι της οικογένειας και μια δασική έκταση γύρω απ' αυτό. Αν δεν εμφανιστεί στη δίκη του, αυτά προφανώς χάνονται. Είναι στο χέρι της νεαρής Ree να βρει τον πατέρα της πριν αναγκαστεί να χάσει κάθε ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αλλά οι συμπολίτες της δεν είναι ακριβώς εξυπηρετικοί...

Λόγω θέματος, αργεί λιγάκι να τραβήξει το θεατή που δεν έχει μεγάλη σχέση με την εν λόγω περιοχή της Αμερικής (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άραγε;). Αν το αφήσεις όμως να εξελιχθεί, καταλαβαίνεις ότι δεν είναι απλά μια ταινία για ένα κορίτσι που ψάχνει τον πατέρα της. Όσο η Ree εξερευνά την περιοχή, εμφανίζονται μυστήρια γεγονότα και σχέσεις που εμπλέκουν όλο και περισσότερους κατοίκους. Καταφέρνει από κει και πέρα το Winter's Bone να φτιάξει αρκετό σασπένς για να σου κρατήσει αμείωτο -αν όχι αυξανόμενο όσο περνά η ώρα- το ενδιαφέρον. Τεράστιο ατού, το άψογο τεχνικό μέρος: φανταστική σκηνοθεσία, έξοχες ερμηνείες -ειδικά απ' τη μικρή Jennifer Lawrence- και η απαλή χρήση της country μουσικής δένει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα που σε κάνει να νιώθεις πως βρίσκεσαι κι εσύ στα δάση του Βορρά της Αμερικής. Δικαίως, ίσως ξενίσει πολλούς η απουσία μια επαρκούς κλιμάκωσης (τουλάχιστον με την κλασική έννοια), αλλά mood piece είναι η ταινία, και ως τέτοια παίρνει άριστα. Δεν είναι Fargo, και παραείναι ιδιαίτερο για να απευθύνεται σε mainstream κοινό, αλλά αν καταφέρεις να μπεις στο πνεύμα, θα το ευχαριστηθείς αρκετά.

(*) Αρχικά ενοχλήθηκα λίγο απ' την παρουσίαση των περισσότερων αρσενικών χαρακτήρων ως μέθυσους, πρεζάκηδες που αδιαφορούν για την οικογένειά τους ή απλά εκδικητικούς και “κακούς”, σε σύγκριση με τις δυνατές γυναίκες, που σηκώνουν όλα τα βάρη που πέφτουν στα πόδια τους, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό. Γυναίκα σκηνοθέτης βέβαια, οπότε είναι κατανοητό να θέλει να αντιταχθεί στο στερεότυπο της αδύναμης γυναίκας που προσπαθεί να περάσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, και ευτυχώς αργότερα στην ταινία σταματάει να ρίχνει τόσο αρνητικό φως σε κάθε τι αρσενικό. Τελικά δεν το θεωρώ σημαντικό στοιχείο της ταινίας, απλά σκέψεις γράφω και αυτή ήταν μια σκέψη που προέκυψε στην πορεία. :P

Read more...

Tron: Legacy (2010) (περιέχει spoilers) [3D]

Ο Kevin Flynn, πρόεδρος πια της Encom, αγαπημένος game-designer και εκατομμυριούχος, εξαφανίζεται εν μια νυκτί, αφού πρώτα έχει πωρώσει τον 7χρονο γιο του με ιστορίες απ' τον ψηφιακό κόσμο που γνώρισε μερικά φεγγάρια νωρίτερα, μαχόμενος με τον Tron εναντίον του διαβολικού Master Control Program. 20 χρόνια μετά, ο Sam Flynn θα ακολουθήσει τα χνάρια του μπαμπά, και θα βρεθεί να παλεύει προγράμματα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή με δικτατορικό καθεστώς.

Να το ξεκαθαρίσω απ' την αρχή. Το Tron: Legacy δεν είναι για τους σνομπ. Δεν πρόκειται να δεις σενάριο με βάθος, ούτε καν προσπάθεια για originality. Αλλά είναι ρε φίλε εμπειρία. Έχοντας δει το original Tron του 1982 και λατρεύοντάς το, πώς γίνεται να μην σου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο όταν ακούς στην εισαγωγή της ταινίας τη γεμάτη φωνή του Jeff Bridges να περιγράφει το “πλέγμα” με υπόκρουση την απίστευτη μουσικάρα που έγραψαν οι Daft Punk; Γιατί δεν προσπαθεί να είναι κάτι άλλο το Tron: Legacy, παρά ένα tribute στο διαμαντάκι του 1982. Ο γιος του Ed Dillinger στο ΔΣ της Encom. Το “now that's a big door” του νεαρού Flynn, όταν μπουκάρει απ' την πίσω πόρτα όπως κι ο πατέρας του πριν πολλά χρόνια, για να χαλάσει τη δουλειά στα “κουστούμια”. Το Arcade, τα light-cyles, το παιχνίδι με τους δίσκους, εκείνο το ρημάδι το “νήμα” που μεταφέρει το σκάφος των καλών στο στόχο τους. Ο CGI-Flynn/Clu. Ο Tron goddamnit. Όλα όσα αγάπησες στην πρώτη ταινία, μεταφρασμένα σε απίστευτα ειδικά εφέ του 2010. Και είπα ήδη για το επικό soundtrack των Daft Punk ε;

Ναι, κάπου στη μέση νιώθεις ότι χάνει λίγο το μπούσουλα. Καλός και άγιος ο Michael Sheen, φοβερά αστείος ο χαρακτήρας του, αλλά πιο-κλισέ-πεθαίνεις ρε παιδιά η προδοσία. Επίσης, γιατί όπου “cyberpunk” εσείς διαβάζατε “post-apocalyptic” και κάνατε το τοπίο μαύρο και άραχνο; Και γενικά για σενάριο που υποτίθεται ότι είχαν ρετουσάρει-εγκρίνει Pixar και David Fincher, θα περίμενες να μην υπάρχουν ούτε τα παραμικρά “χωλά” σημεία. Όσα τέτοια κι αν έχει όμως, καταφέρνει να φτάσει σε συναισθηματικά φορτισμένη κλιμάκωση, και να παραδώσει ένα χορταστικό φινάλε. Και για να φτάσεις εκεί, έχεις περάσει ένα ταξίδι-πανδαισία, με απίστευτα οπτικά και ηχητικά εφέ, και πάμπολες jaw-dropping σκηνές δράσης. Μόνα τους αυτά σε αποζημιώνουν για το παχυλό εισιτήριο που πλήρωσες στην είσοδο του σινεμά.

Εν τέλει, αν έχεις δει το Tron του '82, θα λατρέψεις αυτά που έχει κάνει ο Kosinski με τον κόσμο του και ο παράγοντας “νοσταλγία” θα χτυπήσει κόκκινο (ακόμα κι αν το έχεις δει 2 μέρες πριν το original!). Αν δεν το έχεις δει: Α) ντροπή σου, Β) δες το, Γ) πήγαινε να δεις το Legacy ακόμα κι αν δεν σου έχει πει τίποτα το πρώτο. Αν μη τι άλλο, θα ζήσεις ένα οπτικοακουστικό θαύμα, εμποτισμένο με μηνύματα υπέρ του Open Source και της ελευθερίας του λόγου. Αξίζει.

Το 3D: Κατ' αρχάς δεν είναι ολόκληρη η ταινία γυρισμένη σε 3D, παρά μόνο όσες σκηνές διαδραματίζονται στον ψηφιακό κόσμο. Λογικότατο. Και εκεί πάλι, το επίπεδο του 3D διαφέρει ανάμεσα σε σκηνές. Σε γενικές γραμμές όμως, προσδίδει βάθος και κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακές μερικές ήδη καταπληκτικές σκηνές δράσης. Λίγο λοιπόν, αλλά εξαιρετικό.

Read more...