Tron: Legacy (2010) (περιέχει spoilers) [3D]

Ο Kevin Flynn, πρόεδρος πια της Encom, αγαπημένος game-designer και εκατομμυριούχος, εξαφανίζεται εν μια νυκτί, αφού πρώτα έχει πωρώσει τον 7χρονο γιο του με ιστορίες απ' τον ψηφιακό κόσμο που γνώρισε μερικά φεγγάρια νωρίτερα, μαχόμενος με τον Tron εναντίον του διαβολικού Master Control Program. 20 χρόνια μετά, ο Sam Flynn θα ακολουθήσει τα χνάρια του μπαμπά, και θα βρεθεί να παλεύει προγράμματα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή με δικτατορικό καθεστώς.

Να το ξεκαθαρίσω απ' την αρχή. Το Tron: Legacy δεν είναι για τους σνομπ. Δεν πρόκειται να δεις σενάριο με βάθος, ούτε καν προσπάθεια για originality. Αλλά είναι ρε φίλε εμπειρία. Έχοντας δει το original Tron του 1982 και λατρεύοντάς το, πώς γίνεται να μην σου σηκωθεί η τρίχα κάγκελο όταν ακούς στην εισαγωγή της ταινίας τη γεμάτη φωνή του Jeff Bridges να περιγράφει το “πλέγμα” με υπόκρουση την απίστευτη μουσικάρα που έγραψαν οι Daft Punk; Γιατί δεν προσπαθεί να είναι κάτι άλλο το Tron: Legacy, παρά ένα tribute στο διαμαντάκι του 1982. Ο γιος του Ed Dillinger στο ΔΣ της Encom. Το “now that's a big door” του νεαρού Flynn, όταν μπουκάρει απ' την πίσω πόρτα όπως κι ο πατέρας του πριν πολλά χρόνια, για να χαλάσει τη δουλειά στα “κουστούμια”. Το Arcade, τα light-cyles, το παιχνίδι με τους δίσκους, εκείνο το ρημάδι το “νήμα” που μεταφέρει το σκάφος των καλών στο στόχο τους. Ο CGI-Flynn/Clu. Ο Tron goddamnit. Όλα όσα αγάπησες στην πρώτη ταινία, μεταφρασμένα σε απίστευτα ειδικά εφέ του 2010. Και είπα ήδη για το επικό soundtrack των Daft Punk ε;

Ναι, κάπου στη μέση νιώθεις ότι χάνει λίγο το μπούσουλα. Καλός και άγιος ο Michael Sheen, φοβερά αστείος ο χαρακτήρας του, αλλά πιο-κλισέ-πεθαίνεις ρε παιδιά η προδοσία. Επίσης, γιατί όπου “cyberpunk” εσείς διαβάζατε “post-apocalyptic” και κάνατε το τοπίο μαύρο και άραχνο; Και γενικά για σενάριο που υποτίθεται ότι είχαν ρετουσάρει-εγκρίνει Pixar και David Fincher, θα περίμενες να μην υπάρχουν ούτε τα παραμικρά “χωλά” σημεία. Όσα τέτοια κι αν έχει όμως, καταφέρνει να φτάσει σε συναισθηματικά φορτισμένη κλιμάκωση, και να παραδώσει ένα χορταστικό φινάλε. Και για να φτάσεις εκεί, έχεις περάσει ένα ταξίδι-πανδαισία, με απίστευτα οπτικά και ηχητικά εφέ, και πάμπολες jaw-dropping σκηνές δράσης. Μόνα τους αυτά σε αποζημιώνουν για το παχυλό εισιτήριο που πλήρωσες στην είσοδο του σινεμά.

Εν τέλει, αν έχεις δει το Tron του '82, θα λατρέψεις αυτά που έχει κάνει ο Kosinski με τον κόσμο του και ο παράγοντας “νοσταλγία” θα χτυπήσει κόκκινο (ακόμα κι αν το έχεις δει 2 μέρες πριν το original!). Αν δεν το έχεις δει: Α) ντροπή σου, Β) δες το, Γ) πήγαινε να δεις το Legacy ακόμα κι αν δεν σου έχει πει τίποτα το πρώτο. Αν μη τι άλλο, θα ζήσεις ένα οπτικοακουστικό θαύμα, εμποτισμένο με μηνύματα υπέρ του Open Source και της ελευθερίας του λόγου. Αξίζει.

Το 3D: Κατ' αρχάς δεν είναι ολόκληρη η ταινία γυρισμένη σε 3D, παρά μόνο όσες σκηνές διαδραματίζονται στον ψηφιακό κόσμο. Λογικότατο. Και εκεί πάλι, το επίπεδο του 3D διαφέρει ανάμεσα σε σκηνές. Σε γενικές γραμμές όμως, προσδίδει βάθος και κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακές μερικές ήδη καταπληκτικές σκηνές δράσης. Λίγο λοιπόν, αλλά εξαιρετικό.