The Tree of Life (2011) [Minor Spoilers]

Ελληνικός τίτλος: Το Δέντρο της Ζωής

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Terrence Malick

Σενάριο: Terrence Malick

Παίζουν: Brad Pitt, Jessica Chastain, Sean Penn

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα

(Δύσκολο να περιγράψω αυτήν την ταινία χωρίς spoilers, κι ας το προσπάθησα αρκετά. Η πρώτη και η τελευταία παράγραφος είναι σε κάθε περίπτωση εντελώς “καθαρές”.)

Πέντε χρόνια μετά το πρώτο στραβοπάτημα της φιλμογραφίας του με το The New World, ο Terrence Malick επιστρέφει με ένα φοβερά φιλόδοξο project, που υπόσχεται για άλλη μια φορά, σπουδή πάνω στη ζωή και στο θάνατο. Αντικείμενο μελέτης αυτή τη φορά, μια οικογένεια στα 50s, που χάνει τον μεγαλύτερο γιο της, στα 19 του χρόνια. Ξεκινώντας από το πένθος της μητέρας, γυρνά πίσω για να επικεντρωθεί στη δημιουργία της οικογένειας, και τη μετάβαση του γιου από την αθωότητα στην προεφηβεία.

Ακόμα νωρίτερα όμως, ο Malick επιλέγει να γυρίσει όσο πιο πίσω μπορεί: στη δημιουργία του κόσμου. Ναι, ξεκινάει με το σκοτάδι, δείχνει τη γέννηση του φωτός, το Big Bang, τους δεινόσαυρους και την εξαφάνισή τους. Για 20 περίπου λεπτά, κάνει ένα ταξίδι στην ιστορία της ζωής, με πανέμορφες εικόνες απ' τη φύση και ένα μετρημένο voice-over σε σημεία. Εδώ είναι και το πρώτο παράπονο των επικριτών της ταινίας, μιας και δεν μιλάμε για ιδιαίτερα βατή επιλογή απ' την πλευρά του σκηνοθέτη. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα, γιατί αν και εικόνες που μπορείς να δεις σε ντοκιμαντέρ, θεωρώ ότι ταιριάζουν πολύ όμορφα (ντυμένες μάλιστα με την μουσική του Alexandre Desplat) στο θέμα που πραγματεύεται η ταινία.

Στην υπόλοιπη διάρκεια, η ταινία -πέρα απ' τα flashforwards-σφήνες στο μέλλον του άλλου γιου- σταματά στα 50s και παρουσιάζει την ιστορία της οικογένειας, αφ' ενός απ' την πλευρά του πατέρα, και αφ' ετέρου μέσα απ' τα μάτια του γιου. Εδώ βρήκα την παρουσίαση των δυναμικών της οικογένειας εξαιρετική. Έντονη αντίθεση μεταξύ των δυο γονιών, ως προς την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, με την μητέρα να προσπαθεί να μεταδώσει χρηστά ήθη και αξίες, και τον πατέρα-πατριάρχη, να είναι πιο κυνικός και να προσπαθεί με τον άγριο τρόπο του να επιβληθεί, αλλά και να δείξει ότι η ζωή είναι σκληρή και πρέπει να είσαι έτοιμος να γίνεις βίαιος. Εξίσου διαφορετικοί μεγαλώνοντας θα γίνουν και οι δύο μεγαλύτεροι γιοι, με τον μεγάλο να αρχίζει να μοιάζει περισσότερο στον πατέρα του, και τον μεσαίο που έχει κληρονομήσει την αγνή -και σε σημεία, αφελή- ψυχή της μητέρας, να αγαπάει και να εμπιστεύεται τυφλά τον συνάνθρωπό του.

Σαν family drama και σαν coming-of-age ιστορία λοιπόν, για μένα το Tree of Life πετυχαίνει διάνα. Βέβαια δεν είναι και εντελώς βατό, και παρά την όμορφη φωτογραφία και τις εξαιρετικές ερμηνείες των μικρών παιδιών, κάνει κάπου στη μέση μια κοιλιά, και τραβάει λιγάκι παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε. Και προσωπικά είχα πρόβλημα και με την κλιμάκωση. Βρήκα τις εικόνες από τη γένεση του κόσμου στην αρχή, μαγευτικές. Όμως στο φινάλε, αποφασισμένος ότι θέλει να δώσει λυτρωτικό χαρακτήρα (όμοια με το “letting go” πνεύμα του The Fountain του Aronofsky), προσπαθεί με ξερό μοντάζ εικόνων να φτάσει πίσω στη μάνα και τη λήξη του πένθους της. Εικόνες όμορφες μεν, και μέχρι ενός σημείου με ωραίους συμβολισμούς, αλλά αυτή η αίσθηση του ατελείωτου με ενόχλησε λίγο.

Γενικά το The Tree of Life μπορεί να είναι δύσκολο και ανορθόδοξο, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι με ανοιχτό μυαλό και υπομονή, θα ανταμειφθείς. Πανέμορφα γυρισμένο, μπορεί να μην πετυχαίνει για μένα τόσο ψηλά στη φιλοσοφία όσο το The Thin Red Line, αλλά και πάλι είναι γεμάτο βαθιά νοήματα, και είναι σίγουρα μια έντονη πνευματική εμπειρία που θέλησε ο σκηνοθέτης να μοιραστεί μαζί μας. Μοιάζει λίγο προχειροφτιαγμένο σε σημεία, με ξεκάρφωτες εικόνες να προσπαθούν να σε “πιάσουν”, και προσωπικά ένιωσα τον Malick να “φοβάται” να πάει και παραπέρα αυτό το ταξίδι μέσα στο χρόνο και να συμβιβάζεται λίγο μένοντας περισσότερα στα 50s. Παρόλα αυτά, απόλαυσα την εμπειρία και χάρηκα που είδα κάτι διαφορετικό, ακόμα κι αν πιστεύω ότι ήθελε λίγη δουλειά ακόμα.

Read more...

Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides (2011)

Ελληνικός τίτλος: Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Rob Marshall

Σενάριο: Ted Elliott, Terry Rossio

Παίζουν: Johnny Depp, Penélope Cruz, Geoffrey Rush, Ian McShane

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Περιπέτεια, φαντασίας, δράσης, εποχής

O Jack Sparrow κινάει να βρει την Πηγή της Νεότητας. Την ίδια ιδέα έχουν οι μονάρχες της Αγγλίας και της Ισπανίας, και ο Μαυρογένης.

Το πρώτο Pirates of the Caribbean ήταν ένα εκπληκτικά φρέσκο take στο καλοκαιρινό blockbuster, προσφέροντας απλόχερα περιπέτεια, δράση και διασκέδαση για όλη την οικογένεια. Τα sequels, επιχείρησαν να “αρμέξουν” το χαρακτήρα του Johnny Depp, ακολουθώντας πιστά τη χολυγουντιανή συνταγή του bigger-and-louder και επενδύοντας στα εφέ αντί για το γράψιμο. Παρόλα αυτά, το Dead Man's Chest ήταν αρκετά μετρημένο, ενώ το At World's End, αν εξαιρέσεις το χαώδες σενάριο και το ότι ήταν περίπου 90 λεπτά μεγαλύτερο απ' ό,τι έπρεπε, ήταν κι αυτό διασκεδαστικό.

Στο 4ο κομμάτι του franchise, επιστρέφουν μόνο ο Sparrow, ο Gibbs και ο Barbossa, τον Gore Verbinski στη σκηνοθετική καρέκλα διαδέχεται ο Rob Marshall (του απογοητευτικού προπερσινού Nine), ενώ προστίθενται οι πάντα εντυπωσιακοί Penelope Cruz και Ian McShane, ζόμπι, γοργόνες και περισσότερο υπερφυσικό στοιχείο από ποτέ. Τι λείπει; Η φρεσκάδα. Το On Strangers Tides φαίνεται απ' την αρχή εντελώς by-the-numbers, “φτιαχτό” και ψεύτικο. Όσο κι αν προσπαθεί ο εξαιρετικός Johnny Depp, δεν καταφέρνει να σε κάνει να ξεχάσεις πως τα αστεία στην πλειονότητά τους δεν είναι πετυχημένα, ο Geoffrey Rush εντελώς υπερβολικός (και κακοβαμμένος ρε φίλε, τι άθλιο μακιγιάζ ήταν αυτό), και οι καινούριοι δευτερεύοντες χαρακτήρες ελαφρώς αδιάφοροι. Τόσο αδιάφοροι in fact, που έπιασα τον εαυτό μου σε αρκετές στιγμές, να αναπολεί τους Orlando Bloom και Keira Knightley, κι ας θεωρούσα το ρομάντζο τους ένα απ' τα χειρότερα σημεία της τριλογίας.

Φυσικά, ως blockbuster που σέβεται τον εαυτό του, το POTC 4 έχει αρκετά καλή δράση, μπόλικες εκρήξεις και δυνατό ήχο, ενώ ο Ian McShane καταφέρνει να φτιάξει έναν ωραιότατο villain, κι ας του δίνεται πολύ λιγότερο screen time απ' όσο θα έπρεπε. Αν λατρεύεις την εποχή, θα χορτάσει το μάτι σου σκηνικά και το αυτί σου εξαιρετικό Hans Zimmer και δυνατούς κανονιοβολισμούς, αλλά συνολικά το ταξίδι είναι αυτή τη φορά αδιάφορο και προβλέψιμο. Η φόρμουλα έχει κουραστεί εντελώς, ο χαρακτήρας του Jack Sparrow έχει δώσει πια όσα είχε να δώσει και στα υπόλοιπα απλά ανακυκλώνονται κομμάτια σεναρίου που έχεις δει σίγουρα άλλες 250 φορές. Φυσικά αν σου έλειπε τόσο το franchise και δεν σε ενοχλεί να δεις δύο ώρες ακόμα από τον Jack Sparrow να κάνει παλαβομάρες, θα το βρεις διασκεδαστικό, ειδικά στο 1ο μισό του. Αλλά ακόμα κι αν είναι μικρότερο σε διάρκεια και πιο “λογικό” απ' το προηγούμενο μέρος, είναι εύκολα η χειρότερη ταινία της σειράς.

Read more...

Fast Five (2011)

Ελληνικός τίτλος: Μαχητές των Δρόμων: Ληστεία στο Ρίο

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Justin Lin

Σενάριο: Chris Morgan

Παίζουν: Vin Diesel, Paul Walker, Jordana Brewster, Dwayne Johnson

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράσης

Έχει περάσει καιρός από το Tokyo Drift του 2006, και ο Justin Lin έχει αποδείξει πως έχει ωριμάσει, σκηνοθετώντας το καλύτερο επεισόδιο της 1ης σαιζόν του Community (Modern Warfare) και επαναφέροντας το 2009 τα The Fast and The Furious στον ίσιο δρόμο. Βάζοντας τα αμάξια σε δευτερεύοντα ρόλο, παραδίδει φέτος το καλύτερο μέρος της σειράς και ταυτόχρονα την πιο διασκεδαστική popcorn ταινία που έχεις δει εδώ και μήνες.

Το Fast Five είναι πια καθαρά heist ταινία, με τον Toretto και την παρέα του να αποφασίζουν να ληστέψουν μεγάλο νονό του Rio, έχοντας στο κατόπι τους το FBI και αμέτρητους ακόμα “κακούς”. Χωρίς να ξεχνάει τις ρίζες του franchise φυσικά, ο Lin προσφέρει κι εδώ έναν ύμνο στην ταχύτητα και γεμίζει την οθόνη με γρήγορα αυτοκίνητα και κινητήρες που μουγκρίζουν, προσέχοντας όμως πάντα να μην ξεπεράσει το όριο. Είπαμε, αυτή τη φορά σε πρώτη θέση μπαίνει η ίδια η ληστεία, στο πλαίσιο της οποίας απολαμβάνεις εξαιρετική δράση, δυνατή σκηνοθεσία και φασαριόζικα κυνηγητά στους δρόμους της όμορφης πόλης της Βραζιλίας. Τι κι αν οι καινούριοι χαρακτήρες είναι εντελώς καρτουνίστικοι και οι προσπάθειες για χιούμορ δεν είναι απ' τα δυνατά σημεία της ταινίας. O Justin Lin ξέρει τι ζητά το κοινό του, και το δίνει και με το παραπάνω, προσθέτοντας ταυτόχρονα συναισθηματικές σφήνες που παραδόξως δουλεύουν αρκετά καλά, και φροντίζοντας να επαναφέρει παλιούς (αγαπημένους ή όχι) χαρακτήρες της σειράς για να το γιορτάσει. Το αποτέλεσμα είναι η πρώτη πραγματικά καλή ταινία δράσης του καλοκαιριού, που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, δεν ντρέπεται γι' αυτό που είναι και φυσικά δεν σηκώνει ούτε στιγμή το πόδι απ' το γκάζι. Αγνή απόλαυση.

Read more...

Source Code (2011)

Ελληνικός τίτλος: Τα τελευταία 8 λεπτά

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Duncan Jones

Σενάριο: Ben Ripley

Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan, Vera Farmiga, Jeffrey Wright

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με time-travel

Στρατιωτικός “ξυπνάει” σε ξένο σώμα, που αποδεικνύεται ότι ανήκει σε ένα απ' τα θύματα βομβιστικής επίθεσης σε τραίνο. Έχει 8 λεπτά για να ανακαλύψει τον υπεύθυνο, ώστε να αποτρέψει το επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα στην καρδιά του Σικάγο. Και αρκετές ακόμα προσπάθειες.

Μετά το καταπληκτικό Moon με το οποίο μας ενθουσίασε το 2009 ο Duncan Jones, οι προσδοκίες για την επόμενη ταινία του ήταν πολύ ψηλές. Δυστυχώς, δεν τις φτάνει, και καταφέρνει μάλιστα να παραδώσει μια απ' τις πιο κακοφτιαγμένες ταινίες στο είδος του time-travel. Βέβαια στην πραγματικότητα το Source Code δεν πραγματεύεται ακριβώς time-travel, αλλά προσαρμόζει σε θρίλερ την κεντρική ιδέα του Groundhog Day, με 8 λεπτά φυσικά αντί για τις 24 ώρες πού είχε ο Bill Murray “διαθέσιμες” στην κλασική κωμωδία. Αρχικά το στηρίζει ωραία με ψευδοεπιστημονικά επιχειρήματα τα οποία και καταπίνεις εύκολα στα πλαίσια της “sci-fi” ταμπέλας. Συνεχίζοντας όμως, το σενάριο κατορθώνει να καταρρίψει μόνο του αυτά που έχει θέσει ως βάση, και όλα αρχίζουν πια να παίρνουν την κατηφόρα. Η ώρα τρέχει νεράκι, φυσικά δεν προλαβαίνουν να στηθούν σωστά οι χαρακτήρες, και ο θεατής δεν γνωρίζει πραγματικά κανένα, ούτε και δένεται με τον ήρωα. Δεν βοηθάει εδώ και ιδιαίτερα ο Jake Gyllenhaal, που πέρα από 2-3 σημεία αξιοπρεπούς ηθοποιίας, είναι εντελώς άνοστος και άχρωμος. Οι απιθανότητες δίνουν και παίρνουν, οι “κακοί” της υπόθεσης είναι εντελώς χάρτινοι, ενώ στα περισσότερα σημεία δεν βρήκα τα κίνητρά καμίας πλευράς να βγάζουν ιδιαίτερο νόημα. Η ταινία τελικά σέρνεται προς κάποια κατάληξη, και αφού επιχειρήσει με φτηνούς συναισθηματισμούς να δώσει έναν υποτυπώδη ανθρώπινο τόνο στην ιστορία, φτάνει σε ένα απαράδεκτο από όλες τις απόψεις φινάλε, όπου προς τιμήν της χολυγουντιανής εμμονής με το happy ending, πετάει ένα ξερό “όλα θα πάνε καλά” και σε αφήνει να χτυπάς το κεφάλι σου στο μπροστινό κάθισμα.

Ξέρω πως ίσως είμαι πιο αυστηρός απ' ό,τι θα έπρεπε και ότι κατά καιρούς έχω γράψει καλύτερα λόγια για αντικειμενικά χειρότερες ταινίες. Όμως όταν μια ταινία που υπόσχεται ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό, καταλήγει τόσο άτσαλα και διαλύει προσδοκίες, απογοητεύεσαι πολύ. Σαν action thriller της μιάμισης ώρας, είναι διασκεδαστικό, απλά δεν αξίζει κατά την ταπεινή μου γνώμη το εισιτήριο της σκοτεινής αίθουσας. Μπήκα με τις καλύτερες των προθέσεων περιμένοντας απ' τον Duncan Jones να εκπλήξει για άλλη μια φορά σε τετριμμένο είδος, και βγήκα απογοητευμένος απ' το πόσο φαίνεται να “ξεπέταξε” το project για μια γρήγορη επιταγή. Αν θέλεις “χαζή” ταινία με timetravel, προτίμησε σίγουρα το Deja Vu του Tony Scott.

Read more...