Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2 (2011)
>> Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011
Τι ψάχνεις από
το κλείσιμο μιας εποχής; Χαρά; Συγκίνηση;
Λύτρωση; Η J.K. Rowling μας
έλεγε όλο και περισσότερο όσο πιο βαθιά
έμπαινε στη σειρά του Harry
Potter, ότι σε σκοτεινές εποχές, μπορείς
-και οφείλεις- να στηριχτείς στους φίλους
σου. Με άκρως εντυπωσιακό τρόπο οι Kloves
και Yates βάζουν για το
φινάλε αυτούς τους φίλους στο προσκήνιο,
αναγνωρίζοντας ποιοι ήταν οι αφανείς
ήρωες και έχοντας ευκαιρία και χρόνο
αυτή τη φορά να διορθώσουν παραλείψεις
του παρελθόντος και να κλείσουν παραπάνω
από ικανοποιητικά πολλά sub-plots.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι μπαίνει
σε δεύτερη μοίρα η κεντρική ιστορία,
και στο τελευταίο μέρος της σειράς έχει
γίνει μάλλον και η καλύτερη δουλειά
στην μεταφορά της βασικής πλοκής.
Εξαιρετικά πιστό -μέχρι και στα πιο
αδύναμα κομμάτια του βιβλίου-, αλλά και
με σωστές δόσεις από στυλιστικές και
σεναριακές ελευθερίες, που δουλεύουν
πολύ όμορφα και συμβάλλουν στην δυνατή
ανάπτυξη των χαρακτήρων.
Το 2ο μέρος του
Deathly Hallows είναι φυσικά
γεμάτο δράση, όμως
δεν είναι οι εντυπωσιακές χορογραφίες
και τα φαντεζί πλάνα στις μάχες που σου
μένουν. Με κυρίαρχο θέμα τον αλτρουισμό
και την ευγνωμοσύνη του ήρωα για την
αυταπάρνηση που έδειξαν οι γύρω του, η
ταινία είναι ένας άκρως συγκινητικός
ύμνος στην υπέρτατη πράξη ηρωισμού, την
θυσία. Γιατί τι άλλο είναι η αγάπη λέει
η Rowling, αν όχι η αποδοχή
της ανάγκης για απώλεια της δικής σου
ζωής, αν αυτή θα σώσει χιλιάδες άλλες
ψυχές; Ο David Yates ξεπερνάει
τον εαυτό του σκηνοθετώντας με μαεστρία
την αποδοχή αυτή από μεριάς του Harry
Potter -αλλά φυσικά και του Severus
Snape-, με μαγευτικά
ήρεμα πλάνα, που σε βγάζουν στιγμιαία
εκτός της δράσης, και βάζουν ψυχή και
συναίσθημα στον αγώνα αυτόν για την
επικράτηση έναντι του κακού. Σημάδι της
επιτυχίας του, η συχνότητα που θα νιώθεις
τα μάτια σου να βουρκώνουν, ακόμα και
σε 1-2 γραμμές διαλόγου, ή μερικές νότες
από το εκπληκτικό soundtrack του
Alexandre Desplat. Φοβερά φορτισμένη
η ταινία σε πάνω απ' τη μισή της διάρκεια,
και πάντα χωρίς να χρειάζεται να ρίξει
βαρύγδουπες ατάκες ή να αρμέξει στο
μελόδραμα τους θανάτους οικείων προσώπων
για να το πετύχει. Δεν είναι εντελώς
αψεγάδιαστο, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως
δεν είναι και το τέλειο κλείσιμο ενός
franchise που, όπως πολύ ωραία
έθεσε ο Dark
Tyler, έφτασε να είναι πολύ καλύτερο
απ' όσο είχε ανάγκη να είναι.
Πανέμορφο και
άκρως συγκινητικό, είναι στα αλήθεια
το Τέλος μια Εποχής. Ευχαριστούμε Steve
Kloves. Ευχαριστούμε David
Yates. Ευχαριστούμε Joanne K
Rowling.