[TV] Bron/Broen [The Bridge] (2011)

IMDb: http://www.imdb.com/title/tt1733785/

Επεισόδια: 10

Είδος: Crime-drama

Το premise του Broen είναι απλούστατο: πτώμα βρίσκεται σε γέφυρα πάνω ακριβώς στη γραμμή που διαχωρίζει Δανία και Σουηδία, ντετέκτιβ και απ' τις δύο πλευρές συνεργάζονται για να λύσουν το έγκλημα και να αντιμετωπίσουν ό,τι ακόμα προκύπτει στη συνέχεια. Κύριο selling point του είναι ότι είναι σκανδιναβικό crime-drama. Η Βόρεια Ευρώπη έχει αποδείξει πολλές φορές ότι απλά ξέρει να δουλεύει σωστά το είδος, βοηθούμενη από την γκρίζα και παγωμένη ατμόσφαιρα της για να χτίσει απαράμιλλη noir αισθητική. Το Broen πετυχαίνει τα περισσότερα απ' ό,τι περιμένει κανείς να πετύχει το είδος, και ακόμα κι αν δυσκολεύεται σε σημεία, έχει αρκετά φρέσκια οπτική γωνία ώστε να μην το απορρίπτεις σαν "μια απ' τα ίδια".

Ο δολοφόνος μοιάζει λίγο με τον χαρακτήρα του Kevin Spacey απ' το Se7en: κάνει τα πάντα με απώτερο στόχο την αφύπνιση του κοινού για μια σειρά από κοινωνικά ζητήματα που θεωρεί σημαντικά. Ξεσκεπάζει "αλήθειες" που έχουν κρυφτεί απ' το status quo, δεχόμενος ακόμα και το ενδεχόμενο αυτό να του κοστίσει την ελευθερία του, εξ' ου και η επωνυμία "truth terrorist" που του αποδίδεται σχεδόν αμέσως. Αυτό επιτρέπει στη σειρά να ανοίξει συζήτηση για ουκ ολίγα ηθικά ζητήματα, με κυριότερο για μένα το δίλημμα του αν μπορείς να συγχωρέσεις ένα έγκλημα "μικρότερου βάρους" όταν γίνεται για να αποτρέψει ένα χειρότερο. Το επεισόδιο με τα παιδιά -αλλά όχι μόνο αυτό- δείχνει εκπληκτικά την επίδραση της ουσιαστικής τρομοκρατίας στην κοινωνία, που είναι να βγάζει στην επιφάνεια κομμάτια της προσωπικότητάς σου (συνήθως αρνητικά) που είτε δεν ήξερες ότι υπήρχαν, είτε νόμιζες ότι έχεις καταστείλει αρκετά. Πέρα απ' αυτό, αγγίζει και θέματα όπως την (αν)ισότητα των πολιτών υπό το νόμο, την ευθύνη του δημοσιογράφου για τις συνέπειες των επιλογών του, την υποκρισία του να διαλέγεις ποια ζωή είναι σημαντικότερη κτλ.

Δεδομένων των παραπάνω, καταλαβαίνεις γρήγορα ότι το Broen βάζει το ίδιο το μυστήριο σε δεύτερη μοίρα, και αφοσιώνεται λιγότερο στο κυνήγι του δολοφόνου, και περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο επηρεάζει τους εμπλεκόμενους. Στο κέντρο όπως είναι αναμενόμενο, μπαίνουν οι ίδιοι οι ντετέκτιβ που ερευνούν την υπόθεση, η Saga απ' τη Σουηδία και ο Martin από τη Δανία. Είναι συνηθισμένη πρακτική στο είδος να είναι το αστυνομικό μυστήριο μια αναλογία με την προσπάθεια του πρωταγωνιστή να ισορροπήσει την οικογενειακή του ζωή, και μπορεί το Broen να ακολουθεί τον ίδιο βασικό δρόμο, αλλά έχει ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις. Ο Martin είναι μεν ένας τραγικός ήρωας, που έχει κατακερματίσει την οικογένειά του με τις συνεχείς απιστίες και πασχίζει να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες του παρελθόντος, αλλά ουσιαστικά χρησιμοποιείται σαν μέσο για να τονιστεί η ιδιαιτερότητα της Saga. Η Σουηδή είναι μοναχικός χαρακτήρας, με ακριβώς όσα στοιχεία από Asperger syndrome χρειάζονται ώστε να είναι εντελώς αντικοινωνική, να έχει ψύχωση με τους κανόνες και να λέει πάντα αυτό που βλέπει, χωρίς φίλτρα ή συναίσθηση κοινωνικών συμβάσεων. Εύκολα ένας τέτοιος χαρακτήρας θα μπορούσε να είναι καρικατούρα (εσένα κοιτάω Sheldon Cooper), όμως η Saga είναι γραμμένη και ερμηνευμένη έτσι ώστε να πείθει αμέσως τον θεατή ότι είναι άνθρωπος που αξίζει στήριξης, άνθρωπος που αφενός καταλαβαίνεις με ποιον τρόπο το "πρόβλημά" του τον κάνει τόσο καλό στη δουλειά του, και αφετέρου πανηγυρίζεις καθώς βλέπεις να μεταμορφώνεται σταδιακά μπροστά στα μάτια σου. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη ομορφιά της σειράς, η δυναμική του πρωταγωνιστικού διδύμου είναι στημένη καταπληκτικά, και η ανάπτυξη και των δύο χαρακτήρων μέσα από την αλληλεπίδρασή τους, γίνεται εντελώς αρμονικά.

Αν είχα κάποιο πρόβλημα με τη σειρά, είναι η άγαρμπη σύνδεση των β' ιστοριών, που εισάγονται ξεκάρφωτα στα πρώτα επεισόδια, και προτού "πετάξουν" τους χαρακτήρες τους στο βασικό story, προχωράνε παράλληλα σ' αυτό χωρίς να υπάρχει επαρκής θεματική σύνδεση που θα δικαιολογούσε την πολλές φορές βίαιη μετακίνηση της δράσης. Επίσης, συμφωνώ με τους επικριτές που τονίζουν ότι το Broen δεν κάνει καμία ιδιαίτερη χρήση του concept της σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων για την επίλυση ενός κοινού προβλήματος. Κακά τα ψέματα, Δανία και Σουηδία δεν έχουν καμιά φοβερή διαφορά κουλτούρας ή φιλοσοφίας, ή αν έχουν, δεν γίνεται καμία προσπάθεια να παρουσιαστεί εδώ ως θέμα τριβής. Η ιστορία θα δούλευε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αν οι πρωταγωνιστές ήταν απλά δύο αστυνομικοί από διαφορετικές γειτονιές που υποχρεώθηκαν να συνεργαστούν.

***SPOILERS***

Διαβάστε περισσότερα »

Read more...

[Book] SHADA – A Doctor Who Story by Douglas Adams (via Gareth Roberts)

Συγγραφέας: Gareth Roberts

Κυκλοφορία: Μάρτιος 2012

Εκδότης: BBC Books

Σελίδες: 415 (paperback)

Links: Wiki, Bookdepository, GoodReads, Amazon

Για αρχή, λίγο backstory. Το Shada θα ήταν η 3η ιστορία γραμμένη απ' το μεγάλο Douglas Adams (The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Dirk Gently κτλ) για την κλασική σειρά του Doctor Who, μετά τα Pirate Planet και City of Death. “Θα” ήταν, γιατί έχει και την τιμή να είναι η μοναδική Doctor Who ιστορία της οποίας τα γυρίσματα διακόπηκαν λόγω απεργιών, με την προβολή τελικά να ακυρώνεται. Τι έχει διασωθεί απ' τη δουλειά του Douglas Adams; Βίντεο από γυρίσματα για περίπου το 50% της ιστορίας, τα (κατά κοινή ομολογία, ημιτελή) σενάρια και δύο ανακατασκευές (μια επίσημη, μια ανεπίσημη) του συνόλου με animation και αφήγηση για τα “χαμένα” κομμάτια. Υλικό που τελικά παραδόθηκε στον Gareth Roberts, συγγραφέα αρκετών βιβλίων Doctor Who, καθώς και 5 επεισοδίων για τη σειρά του 2005 (μεταξύ των οποίων τα πολυαγαπημένα μου The Lodger και Closing Time), με εντολή να γράψει την “τελική” πια έκδοση της ιστορίας. Και ενώ φυσικά δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ολοκληρώσεις τη δουλειά μιας ιδιοφυΐας όπως ο Adams, προσπαθώντας να κρατήσεις το δικό του ιδιαίτερο στυλ, αλλά και ταυτόχρονα χωρίς να το μιμείσαι τόσο κραυγαλέα ώστε να καταλήξει gimmick αντί για tribute, ο Roberts έχει κάνει κατά τη γνώμη μου θαυμάσια δουλειά.

Η ιστορία ξεκινάει με τον Skagra, έναν πολυμήχανο εξωγήινο που καταλήγει ότι δεν υπάρχει θεός στο σύμπαν, και αποφασίζει ότι είναι εκείνος που πρέπει να καλύψει αυτήν την κενή θέση. Για να το πετύχει, σκαρώνει ένα πολύπλοκο σχέδιο, όπου εμπλέκονται ένα καλά κρυμμένο μυστικό της φυλής των Time Lords, ένα χαμένο βιβλίο, δύο επιστήμονες, ένας γηραιός καθηγητή και φυσικά ο Doctor. Ο Doctor στην 4η ενσάρκωσή του (Tom Baker), έχει μόλις ξεφύγει απ' τον Black Guardian (16η σαιζόν) και ταξιδεύει με τον γνωστό του random τρόπο στο TARDIS με τη Romana και το ρομπότ-σκύλο K9, πριν καταλήξει μετά τη λήψη ενός μηνύματος για βοήθεια, στο Cambridge των late-70s.

Δεν γράφω περισσότερα για την ιστορία, γιατί είναι Doctor Who, και εκεί είναι πάντα καλύτερο να ανακαλύπτεις πράγματα την ίδια ώρα με τους ήρωες που έχει διαλέξει εκείνη τη στιγμή ο Doctor να παρασύρει σε περιπέτειες στο χωροχρόνο. Και μιλώντας για companions, το ζεύγος Chris – Clare είναι απ' τους ωραιότερους one-time χαρακτήρες που είχε ποτέ αυτό το σύμπαν. Βασικά είναι σαν ένα πιο awkward pre-marriage Amy – Rory απ' την σειρά του 2005, αλλά με χαρακτήρες που ξέρουν τι τους γίνεται από επιστήμη (οπότε και κοντράρουν απολαυστικά τον Doctor και σε τεχνικά θέματα), και -αν είναι αυτό δυνατόν- ακόμα καλύτερη δυναμική απ' το πολυαγαπημένο ζεύγος της σειράς. Και αν και αρκούσαν οι καταπληκτικοί χαρακτήρες για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα, είναι το δέσιμό τους στην εξωφρενική και ασταμάτητη πλοκή που ανεβάζει όλο το βιβλίο σε ανώτερο επίπεδο. Η ιστορία είναι βουτηγμένη στη μυθολογία των λόρδων του Gallifrey, με αριστοτεχνική την παρουσίασή της μέσα απ' τα μάτια των τριών Time Lords, που λόγω ηλικίας/εμπειρίας βλέπουν τα πάντα με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο, απ' όπου και προκύπτει εξαιρετική φιλοσοφική συζήτηση γύρω απ' την αλαζονεία των προγόνων τους και την επίδραση που μπορεί να έχει στο χαρακτήρα και τις επιλογές ενός νέου η “στραβή” εκπαίδευση. Όλα, διανθισμένα με subtle φεμινιστικά σχόλια και πολύ εύστοχο χιούμορ για το οποίο ο Douglas Adams σίγουρα θα ήταν περήφανος.

Εν τέλει νομίζω ότι ο Gareth Roberts έγραψε ένα βιβλίο που δουλεύει εξαιρετικά σε πολλά επίπεδα:

• σαν “επεισόδιο” Doctor Who: απ' όση επαφή έχω με το εν λόγω σύμπαν, η συγκεκριμένη ιστορία θα έμπαινε σίγουρα πολύ ψηλά στην κατάταξη ως προς την πρωτοτυπία αλλά και την σωστή χρήση των χαρακτήρων. Το καταπληκτικό γράψιμο ζωντανεύει τον Doctor μπροστά στα μάτια σου, και προσωπικά δεν δυσκολεύτηκα ούτε στο ελάχιστο να ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του Tom Baker να διαβάζει τις γραμμές που θα διάβαζε υπό φυσιολογικές συνθήκες στο επεισόδιο της σειράς. Plus, το βιβλίο περιέχει μια σειρά από καταπληκτικές περιγραφές για τον Doctor, παρουσιάζοντας άψογα το χαρακτήρα του, το παράδοξο των συναισθημάτων εμπιστοσύνης που προξενεί σε ανθρώπους που τον βλέπουν για πρώτη φορά, τη σημασία των ταξιδιών του κτλ.
• σαν tribute στο έργο του Douglas Adams: έγραψα και παραπάνω ότι ο Roberts καταφέρνει να γράψει με τον τρόπο που θα έγραφε ο Adams, αποφεύγοντας όμως με μαεστρία να δείξει ότι “αντιγράφει”. Το χιούμορ-σήμα-κατατεθέν του Adams βγαίνει φυσικά και αβίαστα, και ο τρόπος στησίματος της ιστορίας είναι spot-on.
• σαν stand-alone διήγημα επιστημονικής φαντασίας: πιστεύω ακράδαντα ότι το βιβλίο θα συναρπάσει ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για Doctor Who. Ο Roberts δίνει τόσο προσεγμένα το γενικό concept της σειράς, που καλύπτει μεν αυτόν που θέλει να μάθει στα γρήγορα ένα backstory για τον Doctor και το TARDIS ώστε να καταλάβει τι γίνεται, αλλά και προσέχει να είναι αρκετά διασκεδαστικός ώστε να μην κουράσει τον ήδη γνώστη.

Γενικά συστήνεται ανεπιφύλακτα, μιας και είναι από εκείνα τα βιβλία που προξενούν το αίσθημα του ένα-κεφάλαιο-ακόμα, και θα κουβαλάς όπου πας μέχρι να το τελειώσεις, προσπαθώντας να μην γελάσεις πολύ δυνατά και γίνεις ρεζίλι στο λεωφορείο. Απολαυστικό απ' την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελίδα.

Read more...