[Book] SHADA – A Doctor Who Story by Douglas Adams (via Gareth Roberts)

Συγγραφέας: Gareth Roberts

Κυκλοφορία: Μάρτιος 2012

Εκδότης: BBC Books

Σελίδες: 415 (paperback)

Links: Wiki, Bookdepository, GoodReads, Amazon

Για αρχή, λίγο backstory. Το Shada θα ήταν η 3η ιστορία γραμμένη απ' το μεγάλο Douglas Adams (The Hitchhiker's Guide to the Galaxy, Dirk Gently κτλ) για την κλασική σειρά του Doctor Who, μετά τα Pirate Planet και City of Death. “Θα” ήταν, γιατί έχει και την τιμή να είναι η μοναδική Doctor Who ιστορία της οποίας τα γυρίσματα διακόπηκαν λόγω απεργιών, με την προβολή τελικά να ακυρώνεται. Τι έχει διασωθεί απ' τη δουλειά του Douglas Adams; Βίντεο από γυρίσματα για περίπου το 50% της ιστορίας, τα (κατά κοινή ομολογία, ημιτελή) σενάρια και δύο ανακατασκευές (μια επίσημη, μια ανεπίσημη) του συνόλου με animation και αφήγηση για τα “χαμένα” κομμάτια. Υλικό που τελικά παραδόθηκε στον Gareth Roberts, συγγραφέα αρκετών βιβλίων Doctor Who, καθώς και 5 επεισοδίων για τη σειρά του 2005 (μεταξύ των οποίων τα πολυαγαπημένα μου The Lodger και Closing Time), με εντολή να γράψει την “τελική” πια έκδοση της ιστορίας. Και ενώ φυσικά δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου να ολοκληρώσεις τη δουλειά μιας ιδιοφυΐας όπως ο Adams, προσπαθώντας να κρατήσεις το δικό του ιδιαίτερο στυλ, αλλά και ταυτόχρονα χωρίς να το μιμείσαι τόσο κραυγαλέα ώστε να καταλήξει gimmick αντί για tribute, ο Roberts έχει κάνει κατά τη γνώμη μου θαυμάσια δουλειά.

Η ιστορία ξεκινάει με τον Skagra, έναν πολυμήχανο εξωγήινο που καταλήγει ότι δεν υπάρχει θεός στο σύμπαν, και αποφασίζει ότι είναι εκείνος που πρέπει να καλύψει αυτήν την κενή θέση. Για να το πετύχει, σκαρώνει ένα πολύπλοκο σχέδιο, όπου εμπλέκονται ένα καλά κρυμμένο μυστικό της φυλής των Time Lords, ένα χαμένο βιβλίο, δύο επιστήμονες, ένας γηραιός καθηγητή και φυσικά ο Doctor. Ο Doctor στην 4η ενσάρκωσή του (Tom Baker), έχει μόλις ξεφύγει απ' τον Black Guardian (16η σαιζόν) και ταξιδεύει με τον γνωστό του random τρόπο στο TARDIS με τη Romana και το ρομπότ-σκύλο K9, πριν καταλήξει μετά τη λήψη ενός μηνύματος για βοήθεια, στο Cambridge των late-70s.

Δεν γράφω περισσότερα για την ιστορία, γιατί είναι Doctor Who, και εκεί είναι πάντα καλύτερο να ανακαλύπτεις πράγματα την ίδια ώρα με τους ήρωες που έχει διαλέξει εκείνη τη στιγμή ο Doctor να παρασύρει σε περιπέτειες στο χωροχρόνο. Και μιλώντας για companions, το ζεύγος Chris – Clare είναι απ' τους ωραιότερους one-time χαρακτήρες που είχε ποτέ αυτό το σύμπαν. Βασικά είναι σαν ένα πιο awkward pre-marriage Amy – Rory απ' την σειρά του 2005, αλλά με χαρακτήρες που ξέρουν τι τους γίνεται από επιστήμη (οπότε και κοντράρουν απολαυστικά τον Doctor και σε τεχνικά θέματα), και -αν είναι αυτό δυνατόν- ακόμα καλύτερη δυναμική απ' το πολυαγαπημένο ζεύγος της σειράς. Και αν και αρκούσαν οι καταπληκτικοί χαρακτήρες για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα, είναι το δέσιμό τους στην εξωφρενική και ασταμάτητη πλοκή που ανεβάζει όλο το βιβλίο σε ανώτερο επίπεδο. Η ιστορία είναι βουτηγμένη στη μυθολογία των λόρδων του Gallifrey, με αριστοτεχνική την παρουσίασή της μέσα απ' τα μάτια των τριών Time Lords, που λόγω ηλικίας/εμπειρίας βλέπουν τα πάντα με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο, απ' όπου και προκύπτει εξαιρετική φιλοσοφική συζήτηση γύρω απ' την αλαζονεία των προγόνων τους και την επίδραση που μπορεί να έχει στο χαρακτήρα και τις επιλογές ενός νέου η “στραβή” εκπαίδευση. Όλα, διανθισμένα με subtle φεμινιστικά σχόλια και πολύ εύστοχο χιούμορ για το οποίο ο Douglas Adams σίγουρα θα ήταν περήφανος.

Εν τέλει νομίζω ότι ο Gareth Roberts έγραψε ένα βιβλίο που δουλεύει εξαιρετικά σε πολλά επίπεδα:

• σαν “επεισόδιο” Doctor Who: απ' όση επαφή έχω με το εν λόγω σύμπαν, η συγκεκριμένη ιστορία θα έμπαινε σίγουρα πολύ ψηλά στην κατάταξη ως προς την πρωτοτυπία αλλά και την σωστή χρήση των χαρακτήρων. Το καταπληκτικό γράψιμο ζωντανεύει τον Doctor μπροστά στα μάτια σου, και προσωπικά δεν δυσκολεύτηκα ούτε στο ελάχιστο να ακούω στο μυαλό μου τη φωνή του Tom Baker να διαβάζει τις γραμμές που θα διάβαζε υπό φυσιολογικές συνθήκες στο επεισόδιο της σειράς. Plus, το βιβλίο περιέχει μια σειρά από καταπληκτικές περιγραφές για τον Doctor, παρουσιάζοντας άψογα το χαρακτήρα του, το παράδοξο των συναισθημάτων εμπιστοσύνης που προξενεί σε ανθρώπους που τον βλέπουν για πρώτη φορά, τη σημασία των ταξιδιών του κτλ.
• σαν tribute στο έργο του Douglas Adams: έγραψα και παραπάνω ότι ο Roberts καταφέρνει να γράψει με τον τρόπο που θα έγραφε ο Adams, αποφεύγοντας όμως με μαεστρία να δείξει ότι “αντιγράφει”. Το χιούμορ-σήμα-κατατεθέν του Adams βγαίνει φυσικά και αβίαστα, και ο τρόπος στησίματος της ιστορίας είναι spot-on.
• σαν stand-alone διήγημα επιστημονικής φαντασίας: πιστεύω ακράδαντα ότι το βιβλίο θα συναρπάσει ακόμα και ανθρώπους που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για Doctor Who. Ο Roberts δίνει τόσο προσεγμένα το γενικό concept της σειράς, που καλύπτει μεν αυτόν που θέλει να μάθει στα γρήγορα ένα backstory για τον Doctor και το TARDIS ώστε να καταλάβει τι γίνεται, αλλά και προσέχει να είναι αρκετά διασκεδαστικός ώστε να μην κουράσει τον ήδη γνώστη.

Γενικά συστήνεται ανεπιφύλακτα, μιας και είναι από εκείνα τα βιβλία που προξενούν το αίσθημα του ένα-κεφάλαιο-ακόμα, και θα κουβαλάς όπου πας μέχρι να το τελειώσεις, προσπαθώντας να μην γελάσεις πολύ δυνατά και γίνεις ρεζίλι στο λεωφορείο. Απολαυστικό απ' την πρώτη, μέχρι την τελευταία σελίδα.