Sherlock Holmes (2009)

Σκηνοθεσία: Guy Ritchie

Σενάριο: Michael Robert Johnson, Anthony Peckham, Simon Kinberg, Lionel Wigram

Παίζουν: Robert Downey Jr, Jude Law, Rachel McAdams, Mark Strong, Eddie Marsan, Kelly Reilly, William Houston

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Όντας τεράστιος fan του Sir Arthur Conan Doyle, αλλά και του Jeremy Brett που υποδύθηκε τον μεγάλο detective στη σειρά του ITV, η πρώτη αντίδραση μου όταν ανακοινώθηκε το όνομα του Guy Ritchie για το reboot του Sherlock Holmes ήταν “ωχ αμάν”. Γιατί καλό παιδί ο Guy Ritchie, αλλά έχει στο ενεργητικό του μια ουσιαστικά καλή ταινία: το Lock, Stock and Two Smoking Barrels. Από τότε, έκανε 2 ταινίες με το ίδιο ακριβώς μοτίβο, το Snatch και το RockNRolla, που ήταν μεν διασκεδαστικές, αλλά υπερβολικά “ίδιες”. Οι δυο προσπάθειές του εκτός του μοτίβου αυτού ήταν τραγικές, το Swept Away με την τότε σύζυγο του (τη Madonna ντε) ανούσιο και το Revolver καλογυρισμένο αλλά κακογραμμένο. Κάμποσους μήνες μετά, το πρώτο trailer έκανε την εμφάνισή του, και οι φόβοι απογειώθηκαν, αφού φάνηκε ότι ο Guy Ritchie γύριζε προφανώς action-comedy. Και πάλι όμως, λίγο το όνομα, λίγο το cast, ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην τη δω όταν έβγαινε. Την είδα. Και το παλιόπαιδο με εξέπληξε ευχάριστα.

Έχω ακούσει πάρα πολλά “περίεργα” για τον Holmes από δήθεν fans, οπότε ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Ποιος είναι ο Sherlock Holmes του Sir Arthur; Είναι ένα λαγωνικό, με αγάπη για τους γρίφους. Όταν δεν έχει να λύσει έγκλημα όμως, απομονώνεται απ' την κοινωνία (της οποίας ούτως ή άλλως δεν είναι μεγάλος θαυμαστής), και αρχίζει τα χημικά πειράματα και την κοκαΐνη. Είναι εν αποστρατεία πρωταθλητής πυγμαχίας, μετρ των μεταμφιέσεων και μεγάλος χιουμορίστας. Έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον φίλο του Dr Watson, πειράζει συνεχώς τους επιθεωρητές της Scotland Yard και την σπιτονοικοκυρά του, κυρία Hudson. Και έχει τεράστια αδυναμία σε μια συγκεκριμένη γυναίκα απ' το παρελθόν του: την Irene Adler, τη μόνη εκπρόσωπο του αδύναμου φύλου που τον έχει “νικήσει”.

Πόσο μέσα πέφτει η ταινία στα παραπάνω; Αρκετά έως πολύ. Σαφώς έχουν παρατραβηχτεί κάποια στοιχεία του χαρακτήρα του ήρωα: ο Holmes των βιβλίων δεν συμμετέχει σε αγώνες πυγμαχίας, αφήνει πάντα (πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, μετρημένων και πάλι στα δάχτυλα του ενός χεριού) τους αστυνομικούς ή τον Watson να παίξουν ξύλο, να κυνηγήσουν ή να πηδήξουν τοίχους και παράθυρα. Και φυσικά η Irene Adler δεν έχει καμία απολύτως θέση στην ιστορία. Εμφανίστηκε για πρώτη και μοναδική φορά στο “A scandal in Bohemia”, κατατρόπωσε τον Holmes και τον άφησε με τις αναμνήσεις και μια φωτογραφία της, την οποία και φυλάει ως κόρη οφθαλμού.

Μεγάλο στοίχημα της ταινίας ήταν να αποδώσει σωστά τη σχέση του Holmes με τον Watson. Η χημεία των εξαιρετικών Robert Downey Jr και Jude Law παίζει καθοριστική σημασία, και βλέπουμε αυτό ακριβώς που έπρεπε. Μια φιλία με τα απαραίτητα πειράγματα και τις απαραίτητες τριβές. Ακούω πολλούς να τονίζουν την ομοιότητα με τη σχέση House-Wilson, από τη σειρά House MD. Η εξήγηση είναι απλή, αφού ο χαρακτήρας του Gregory House ήταν απ' την αρχή βασισμένος στον Holmes, και ο Wilson ως άλλος Watson, έχει άλλη ειδικότητα αλλά βοηθάει όπως μπορεί και κρατάει τον House/Holmes όσο μπορεί πιο προσγειωμένο. Είναι εμφανής νομίζω η επιρροή ήδη από τα ονόματα.

Ας περάσουμε στο ζουμί, την υπόθεση δηλαδή με την οποία θα ασχοληθεί ο δαιμόνιος detective. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, ο Holmes, ο Watson και οι αστυνομικοί του επιθεωρητή Lestrade, συλλαμβάνουν τον Λόρδο Blackwood, κατά τη διάρκεια μια μυστικιστικής ιεροτελεστίας κατά την οποία ετοιμάζεται να σκοτώσει μια νεαρή γυναίκα. Έχοντας ήδη σκοτώσει 5 γυναίκες, καταδικάζεται σε θάνατο δι' απαγχονισμού. Πριν εκτελεστεί, προειδοποιεί τον Holmes ότι οι δολοφονίες θα συνεχιστούν και μετά το θάνατό του. Ο Sherlock δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία, αλλά μερικές μέρες μετά την εκτέλεση, ο Λόρδος Blackwood φέρεται να έχει αναστηθεί: ο τάφος του έχει σπάσει από μέσα, και στο φέρετρό του υπάρχει ένα ξένο σώμα. Ξεκινώντας όπως φαίνεται μια μάχη με τη μαύρη μαγεία, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα μυστικό τάγμα που απειλεί την ισορροπία της χώρας, έχοντας στο κατόπι του και την Irene Adler που δουλεύει για κάποιον μυστηριώδη άντρα.

Η ιστορία εξελίσσεται όμορφα, στα βήματα των κλασικών υποθέσεων που έχουμε λατρέψει. Ο Robert Downey Jr είναι για άλλη μια φορά καταπληκτικός, υιοθετώντας εξαιρετικά τις ξακουστές αφαιρετικές ικανότητες του Sherlock Holmes, με τον Mark Strong να παίζει έναν εξίσου επιβλητικό villain και την Rachel McAdams να ισορροπεί ιδανικά τους ρόλους της γοητευτικής πλανεύτρας και της πανέξυπνης κακοποιού. Το τεχνικό μέρος είναι εξαιρετικό: φοβερή φωτογραφία, αποδίδει μαγευτικά την ατμόσφαιρα του Λονδίνου της βικτοριανής εποχής (με την Tower Bridge να χτίζεται στο background), τα slow motion στις σκηνές δράσης χρησιμοποιούνται με μαεστρία και χωρίς υπερβολές, ενώ το πακέτο συμπληρώνει η φανταστική μουσική από το συνήθη ύποπτο Hans Zimmer.

Τελικό συμπέρασμα; Ο Sir Arthur Conan Doyle σίγουρα δεν θα τριγυρίζει στον τάφο του, όπως είχα προβλέψει μερικούς μήνες πριν. :P Πέρα από κάποια misfires, η ταινία στέκεται στο ύψος της και ικανοποιεί με το παραπάνω τις προσδοκίες που πηγάζουν από τον τίτλο της. Θα ικανοποιήσει σίγουρα και τους fans του Sherlock Holmes, αφού δεν είναι τόσο “ιερόσυλη” όσο φαινόταν αρχικά, αλλά και τους υπόλοιπους, αφού πρόκειται για ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό μείγμα δράσης και μυστηρίου, με σωστά μετρημένα ψήγματα κωμωδίας. Αξίζει το αντίτιμο του εισιτηρίου, ενώ προτείνω να προτιμήσετε αίθουσα με καλό ηχοσύστημα, τα ηχητικά εφέ δίνουν ρέστα. Η προσωπική μου βαθμολογία κυμαίνεται γύρω στο 7,5/10 το οποίο λόγω μεγάλης αγάπης στο χαρακτήρα γίνεται με λίγο σπρώξιμο 8, εξ' ου και τα 4 αστεράκια. Enjoy!