Timecrimes (2007)

Ελληνικός τίτλος: Εγκλήματα στο χρόνο

Original τίτλος: Los cronocrímenes

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nacho Vigalondo

Σενάριο: Nacho Vigalondo

Παίζουν: Nacho Vigalondo, Karra Elejalde, Candela Fernández, Bárbara Goenaga

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Μυστήριο, time-travel

Ο Hector και η γυναίκα του έχουν μετακομίσει σε καινούριο σπίτι. Όντας σε σχετικά απομακρυσμένο τόπο στην εξοχή, η περιοχή προσφέρεται για εξερεύνηση. Με ένα ζευγάρι κιάλια αν χείρας, ο Hector αρχίζει να βλέπει παράξενα πράγματα στο κοντινό δάσος και πριν περάσουν πολλές ώρες, θα συναντήσει μια ποδηλάτη, έναν μυστήριο επιστήμονα και έναν ύποπτο μασκοφόρο.

Λίγο από τρόμο στην αρχή για να βάλει στην πρίζα, τρελό σασπένς και μπόλικο μυστήριο που αρχίζει σταδιακά να ξεδιπλώνεται. Σαν κάθε ταινιούλα χαμηλού budget που σέβεται τον εαυτό της, το Timecrimes (ισπανικής παραγωγής) δεν φλυαρεί αλλά σε ρίχνει κατ' ευθείαν στο ψητό, και βάζει στόχο να σου κάνει το μυαλό αλοιφή σε κάθε καινούριο λεπτό που μπαίνει. Το καταφέρνει απόλυτα, και σε κερδίζει απ' την αρχή με την φανταστική του ατμόσφαιρα και το mindfucking σκηνικό του. Φαινομενικά απλό, αλλά τελικά τόσο έξυπνο, θα σου ρίξει αρκετές φορές το σαγόνι στο πάτωμα, και θα σε έχει σε αγωνία ακόμα κι όταν νομίζεις πως ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Οι λάτρεις των ταινιών που ασχολούνται με ταξίδια στο χρόνο πρέπει να το βάλουν σε άμεση προτεραιότητα. Όπως και το Primer, μπορεί να σου αφήσει μερικά θολά σημεία (αν και σ' αυτό δεν είναι απαραίτητη δεύτερη θέαση, απλά λίγη σκέψη όταν τελειώσει) αλλά θα απολαύσεις απίστευτα την ένταση επί 90 λεπτά. Προτείνεται η θέαση χωρίς παρέα, σε εντελώς σκοτεινό χώρο.

Το Hollywood ετοιμάζει λέει remake με τον Tom Cruise. Με όλη μου την καρδιά εύχομαι να πατώσει.

Read more...

Double Feature #1: Toy Story (1995) & Toy Story 2 (1999)

Τι μπορεί να είναι καλύτερο από μια ταινία ένα βροχερό βράδυ του καλοκαιριού; Δύο ταινίες! Όσο δελεαστικό κι αν ακούγεται όμως, χρειάζεται προσοχή για να είναι επιτυχημένο το αποτέλεσμα. Τρεις ή τέσσερις ώρες είναι εύκολο να βγουν όταν μιλάμε για μια σειρά (αν υπάρχει ο χρόνος πάντα έτσι; :P ), αφού κάθε επεισόδιο (είτε 20λεπτο είτε 40λεπτο) έχοντας αρχή, μέση και τέλος, είναι πολύ πιο “εύπεπτο”. Με μια ταινία όμως είναι πιο δύσκολο εγχείρημα, πόσο μάλλον με δύο ταινίες back-to-back. Επομένως, η επιλογή πρέπει να είναι προσεκτική για να μην αναγκαστείς να παρατήσεις τη δεύτερη ταινία σε κάποιο σημείο, χαλώντας μέρος της γλύκας του double-feature. Κατ' αρχάς, είναι μονόδρομος να έχουν οι ταινίες κάποιο κοινό άξονα: είτε κοινή θεματολογία, είτε να είναι μέρος μιας διλογίας (ή και τριλογίας για τους πιο τολμηρούς που θα κάνουν μαραθώνιο), είτε να είναι έργα κάποιου συγκεκριμένου σκηνοθέτη/σεναριογράφου/ηθοποιού. Και φυσικά, η διάρκεια της καθεμίας να κινείται σε λογικά επίπεδα. Δύο ταινίες των 2,5 ωρών, όσο ωραίες κι αν είναι, είναι πρακτικά πολύ δύσκολο να συνδυαστούν. Η προσωπική μου εμπειρία έχει δείξει ότι η ιδανική συνολική διάρκεια του double-feature είναι γύρω στις 4 ώρες. Επομένως κοιτάμε για ταινίες 90-130 λεπτών, ενώ αν διαφέρουν δραματικά σε μήκος, προτιμάμε πάντα να δούμε πρώτα την μεγαλύτερη.

Αλλά ας μην μακρηγορώ άλλο, κι ας μπω στο ψητό. Με το Toy Story 3 να ανοίγει στην Ελλάδα, τι πιο ιδανικό για ένα double-feature παρά τα δύο πρώτα Toy Story για να μπούμε στο πνεύμα; Διάρκεια του πρώτου (χωρίς τα end credits): 80 λεπτά. Διάρκεια του δεύτερου: 90 λεπτά. Σύνολο: λιγότερο από 3 ώρες, οπότε παραπάνω από αποδεκτό.

Αγαπάω το animation σαν τρελός και φυσικά η Pixar δεν σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει με κάθε καινούρια ταινία της (κι ας μην ενθουσιάστηκα τόσο πολύ με το Up όπως έχω ξαναγράψει). Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι τα Toy Story τα έχω δει από μια φορά μόνο το καθένα, και μάλιστα πριν αρκετά χρόνια, οπότε χρειαζόμουν την επανάληψη και με το παραπάνω. Μου άρεσαν όσο και την πρώτη φορά; Δοκίμασε καλύτερα το “ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣOΤΕΡΟ!”.

Toy Story 1 (1995)

Αν τα παιχνίδια ήταν ζωντανά, ποια θα ήταν η καθημερινή τους ζωή; Όταν το παιδί αφήνει το δωμάτιό του, και τα παιχνίδια δεν είναι πια απλά όργανα στα χέρια του, πώς ζουν; Το Toy Story έρχεται να απαντήσει αυτές τις κρυφές μας απορίες, τοποθετώντας μας στη μέση μιας μικρής οικογένειας παιχνιδιών, με αρχηγό έναν αξιολάτρευτο καουμπόη, τον Woody. Όσο κι αν αγαπούν τον ιδιοκτήτη τους, όση περηφάνια κι αν νιώθουν προσφέροντάς του διασκέδαση, τα παιχνίδια έχουν πάντα έναν μεγάλο φόβο: την αντικατάσταση. Όταν ο Buzz Lightyear γίνει το καινούριο αγαπημένο παιχνίδι του μικρού Andy, ο Woody αισθάνεται παραμελημένος. Θέλοντας να επανέλθει στην παλιά του “θέση”, θα προκαλέσει ένα ατύχημα, βάζοντας τα παιχνίδια σε περιπέτειες.

Σε μια δεκαετία όπου η Disney έχει να επιδείξει εξαιρετικές ταινίες κινουμένων σχεδίων (Beauty and the Beast, Aladdin, The Lion King, Pocahontas, The Hunchback of Notre Dame, Hercules, Mulan, Tarzan, Fantasia 2000), η Pixar έρχεται να ταράξει τα νερά με επαναστατικό τρισδιάστατο animation. Αυτό που κάνει όμως το Toy Story τόσο επιτυχημένο (εξαιρετική υποδοχή από κοινό και κριτικούς) δεν είναι μόνο η τεχνολογία του. Πρωτότυπη ιστορία, βάθος στους χαρακτήρες, ζωντανά χρώματα είναι μερικά μόνο απ' τα στοιχεία που έχει να επιδείξει το πόνημα της Pixar. Γεμάτο φαντασία και όμορφα μηνύματα, καταφέρνει να “αγγίξει” μικρούς και μεγάλους, όντας μια ζουμερή περιπέτεια, με ωραίο χιούμορ και έντονο σασπένς. Ένα αριστούργημα, που 15 χρόνια μετά, είναι το ίδιο φρέσκο και το ίδιο συναρπαστικό.

Toy Story 2 (1999)

Όταν ο Woody πέσει κατά λάθος στα χέρια ενός συλλέκτη παιχνιδιών, ο Buzz ξεκινάει με τα υπόλοιπα παιχνίδια μια αποστολή διάσωσης. “Φυλακισμένος” όμως ο Woody, θα γνωρίσει 3 καινούρια παιχνίδια που συμπληρώνουν μαζί μ' αυτόν ένα πανάκριβο και σπάνιο σετ. Φοβούμενος το μέλλον του, όταν ο Andy θα μεγαλώσει, αρχίζει να σκέφτεται ότι τελικά η πώλησή του σε μουσείο δεν είναι τόσο κακή ιδέα.

Λίγα sequels έχουν καταφέρει να σταθούν στο ύψος του προκατόχου τους, πόσο μάλλον να τον ξεπεράσουν. Το Toy Story 2 το καταφέρνει. Παίρνει όλα τα καλά στοιχεία της πρώτης ταινίας και τα βελτιώνει. Είναι ακόμα πιο ζωντανό, ακόμα πιο αστείο, ακόμα πιο τρυφερό. Συναρπαστικοί νέοι χαρακτήρες, μεγαλύτερη διάρκεια και βαθύτερα μηνύματα, είναι μια χορταστική περιπέτεια με εκπληκτικό animation που απευθύνεται και αγγίζει όλη την οικογένεια.

Οι ταινίες ξεχωριστά;

Εξαιρετικές, αν δεν υπήρχε το Finding Nemo (η καλύτερη animated ταινία ever δηλαδή), θα ήταν στην κορυφή της πλουσιότατης φιλμογραφίας της Pixar.

Σαν double-feature;

Παραπάνω από ιδανικός συνδυασμός, ποιος μπορεί να πει όχι σε σχεδόν 3 ώρες αναμνήσεων; Αστείες και τρυφερές όσο λίγες ταινίες κινουμένων σχεδίων, τα δύο Toy Story back-to-back φτιάχνουν μια απολαυστική κινηματογραφική βραδιά.

Read more...

War of the Reels #1: The Condemned (2007) vs The Tournament (2009)

Και οι δύο ταινίες εμπνέονται απ' την ιδέα του ιαπωνικού αριστουργήματος του Kinji Fukasaku, Battle Royale (2000), και ακολουθούν μια ομάδα ανθρώπων που συγκρούονται μεταξύ τους σε ένα μακάβριο “παιχνίδι”: προσπαθείς να σκοτώσεις όλους τους υπόλοιπους, και ο τελευταίος που μένει ζωντανός είναι ο νικητής. Καμία απ' τις δυο δεν φτάνει ούτε καν κοντά στην ποιότητα του BR. Ποια όμως είναι η καλύτερη; Θα το αναλύσω όσο μπορώ, παρακάτω.

Ιστορία

The Condemned: Ένας φιλόδοξος παραγωγός που θέλει να πιάσει την καλή, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα ακραίο reality με στόχο να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ τηλεθέασης, προβάλλοντας το όμως μέσω Internet. Σε ένα νησί το οποίο έχει εξοπλίσει με κάμερες, φέρνει 10 θανατοποινίτες και τους αφήνει ελεύθερους για 30 ώρες, με στόχο να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον. Ο νικητής κερδίζει την ελευθερία του, και ένα ποσοστό των κερδών του show.

The Tournament: Μια εταιρεία οργανώνει κάθε εφτά χρόνια ένα θανατηφόρο τουρνουά: 30 πληρωμένοι δολοφόνοι αγωνίζονται, με τον καθένα απ' αυτούς να προσπαθεί να σκοτώσει όλους τους υπόλοιπους και να μείνει ως ο μοναδικός επιζών για να κερδίσει 10 εκατομμύρια δολάρια και τον τίτλο του “Καλύτερου φονιά στον Κόσμο”. Το τουρνουά παρακολουθούν επιλεγμένοι πλούσιοι μέσω των κλειστών κυκλωμάτων τηλεόρασης της εταιρείας, που εκμεταλλεύεται όποια κάμερα υπάρχει σε κάθε σημείο της εκάστοτε πόλης, και φυσικά κατά τη διάρκειά του στοιχηματίζουν τεράστια ποσά σε κάθε παίχτη.

Φαινομενικά παρόμοιες ταινίες, και όντως η βασική υπόθεσή τους είναι ίδια. Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι και τα δύο “δανείζονται” αυτήν την ιδέα από αλλού, η ιστορία του The Condemned λειτουργεί καλύτερα για έναν απλούστατο λόγο: η ιδέα ότι κάπου ένας τρελάρας πέταξε 10 θανατοποινίτες σε ένα νησί για να σκοτωθούν όσο τους βιντεοσκοπεί, είναι αρκετά ρεαλιστική. Απ' την άλλη, η ύπαρξη “αγώνων” θανάτου στους δρόμους μιας μεγαλούπολης με τον κόσμο να μην παίρνει χαμπάρι καμία φορά, είναι τραβηγμένη απ' τα μαλλιά και σίγουρα αυτό σε απωθεί ήδη απ' την αρχή. Νικητής του γύρου λοιπόν, The Condemned.

Σενάριο

Ως τυπικές ταινίες δράσης, καμία απ' τις δυο ταινίες δεν διεκδικεί δάφνες σεναρίου. Όμως μεταξύ τους, η διαφορά είναι χαοτική. Το The Condemned, παραδόξως ξεκινάει αξιοπρεπέστατα, με το πρώτο 1/3 του να είναι σφιχτό, γρήγορο και ρεαλιστικό. Στην πορεία αποφασίζει να ασχοληθεί με πολλά πράγματα όμως, προσπαθώντας να χωρέσει στην ~1 ώρα που απομένει τους παραγωγούς, τους παίχτες, την οικογένεια ενός παίχτη και την κυβέρνηση. Κάπου χάνει λίγο τον μπούσουλα, αλλά σίγουρα εκτιμάς ότι επιχείρησε να τοποθετήσει καλύτερα τους πρωταγωνιστές του, αντί να αφήσει απλά τη δράση να μιλήσει. Αντίθετα, το The Tournament σε βάζει κατ' ευθείαν στο ψητό, και επί 90 λεπτά τρέχει για να δώσει όσες περισσότερες σκηνές δράσης μπορεί. Το αποτέλεσμα έχει ΠΟΛΛΕΣ σεναριακές τρύπες, και μοιάζει πιο πολύ με ένα κολλάζ από σκηνές που δεν έχουν λογική συνέχεια. Επίσης, ενώ προσπαθεί να σε κάνει να συμπαθήσεις τουλάχιστον τρεις χαρακτήρες, αποτυγχάνει οικτρά και στο τέλος πραγματικά δεν νοιάζεσαι ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, με τα κίνητρα των πρωταγωνιστών να είναι στις περισσότερες περιπτώσεις, άκρως αμφισβητήσιμα. Θετικούς πόντους μπορείς να δώσεις στο The Condemned και για την προσπάθειά του να δώσει ένα υποτυπώδες μήνυμα. Παρότι εντελώς άγαρμπο, το τελευταίο μέρος του είναι ένα εμφανές κατηγορώ προς το reality, τους παραγωγούς του και τους θεατές του. Το The Tournament πάει να κάνει κάτι παρόμοιο (αλλά μόνο για τους παραγωγούς), αλλά δεν πετυχαίνει ούτε αυτό. Νικητής και αυτού το γύρου (με διαφορά), το The Condemned.

Σκηνοθεσία/Φωτογραφία

Όπως και σε κανένα άλλο τομέα, ούτε κι εδώ διαπρέπει καμία απ' τις δυο ταινίες. Το The Comdemned είναι γενικά καλογυρισμένο, στις περισσότερες απ' τις σκηνές δράσης όμως χάνεσαι λίγο: η κάμερα κουνιέται υπερβολικά, ενώ για κάποιον παράξενο λόγο κάνει συνεχώς κοντινά πλάνα με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνεις κάπου τι βλέπεις (γενικό μειονέκτημα των σύγχρονων ταινιών δράσης δυστυχώς). Κατά τα άλλα όμως, στέκεται μια χαρά, και κάνει ωραίες εναλλαγές από τα monitors (αυτά που χρησιμοποιούν οι παραγωγοί για να παρακολουθούν το νησί) στο περιεχόμενό τους. Το The Tournament, γενικά δεν έχει προβλήματα στον τεχνικό τομέα, έχοντας μάλιστα 2-3 εξαιρετικά γυρισμένες σκηνές και κερδίζει με μικρή διαφορά το γύρο αυτό.

Ερμηνείες

Όταν συγκρίνεις μια ταινία του WWE με ταινία που παίζει ο Robert Carlyle, ξέρεις πάνω κάτω πια είναι ανώτερη ερμηνευτικά. Παραδόξως πάντως, το The Condemned έχει μια χαρά ερμηνείες, περίμενα πολύ χειρότερα πράγματα. Ο Steve “Stone Cold” Austin είναι πειστικότατος στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ τη παράσταση κλέβει φυσικά ο μεγάλος Vinnie Jones. Το The Tournament όμως πέρα από 1-2 εξαιρέσεις (την ατάλαντη Kelly Hu λόγου χάρη), είναι ερμηνευτικά σχεδόν άψογο: ο Robert Carlyle και ο Ving Rhames δίνουν με την ερμηνεία και μόνο, βάθος στους χάρτινους χαρακτήρες τους, ενώ ο Ian Somerhalder είναι ανατριχιαστικά εξαιρετικός στο ρόλο του παρανοϊκότερου δολοφόνου στο τουρνουά. Νικητής του γύρου, το The Tournament.

Νικητής...

...The Condemned. Μπορεί να φαίνεται μικρή η διαφορά των δύο ταινιών (αφού κερδίζουν από 2 γύρους η κάθε μια), αλλά δεν είναι. Το The Tournament είναι μια άψυχη ταινία δράσης, με κακογραμμένο σενάριο, αλλά με 2-3 καλογυρισμένες σκηνές που του προσδίδουν κάποιο στυλ. Το The Condemned όμως, ενώ δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα απ' τον action σωρό, είναι μια αξιοπρεπέστατη ταινία, που αν δεν έχεις πρόβλημα με τη υπερβολική βία του, θα σου κρατήσει καλή παρέα για κάτι λιγότερο από 2 ωρίτσες, χωρίς να τραβάς τα μαλλιά σου απ' τις σεναριακές “πατάτες”. Για ταινία του WWE, είναι μια ευχάριστη έκπληξη.

[Αν βαθμολογούσα τις ταινίες, θα έδινα 1,5/5 στο The Tournament και 2,5/5 στο The Condemned.]

Disclaimer: Το format του post είναι clopy-paste απ' το Reel Rumbles του FlickChart.com. Μου άρεσε η ιδέα και είπα να το κάνω κι εγώ. :P Kράξτε ελεύθερα, αλλά εγώ μια φορά credit έδωσα. :P

Read more...

Dawn of the Dead (2004)

Ελληνικός τίτλος: Το ξύπνημα των νεκρών

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Zack Snyder

Σενάριο: James Gunn (βασισμένο ελαφρά στη ομώνυμη ταινία του George A. Rοmero)

Παίζουν: Sarah Polley, Ving Rhames, Jake Weber, Michael Kelly

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Τρομο-δράση με ζόμπι
 

Μια ωραία πρωία στο Milwaukee (στο βορρά των ΗΠΑ) ξεσπάει από άγνωστα αίτια ένα είδος επιδημίας που μετατρέπει μέρος του πληθυσμού σε σαρκοβόρα ζόμπι. Έχοντας ήδη χάσει το σύζυγό της που δαγκώθηκε από ζόμπι, μια νεαρή νοσοκόμα θα εγκαταλείψει το σπίτι της για να σωθεί. Στο δρόμο θα συναντήσει κι άλλους επιζήσαντες και όλοι μαζί θα βρουν καταφύγιο σε ένα εγκαταλελειμμένο εμπορικό κέντρο. Όταν τα ζόμπι θα αρχίσουν να το πολιορκούν, θα επιχειρήσουν να βρουν τρόπο για να ξεφύγουν. 

 

Ας ξεκαθαρίσω αρχικά ότι δεν είμαι ιδιαίτερος fan του είδους, αν και θεωρώ το Shaun of the Dead μια απ' τις αγαπημένες μου ταινίες, και βρήκα το 28 Days Later εξαιρετικό. Επομένως έχω μικρή επαφή με τις κλασικές ζομποταινίες, και μηδενική με την τριλογία του George A. Rοmero, του δεύτερου μέρους της οποίας είναι remake το Dawn of the Dead του 2004. Οπότε προφανώς δεν μπορώ να κρίνω την προσπάθεια του Zack Snyder σαν επαναφορά ενός θρύλου, αλλά σαν άλλη μια ταινία που απλά τυχαίνει να αφορά zombies. Ως “ανίδεος” λοιπόν, μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Ο Zack Snyder στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, δείχνει γιατί το Hollywood του εμπιστεύτηκε αργότερα “μεγάλα” projects όπως το 300 και το Watchmen (τα οποία και προσωπικά αγαπάω). Το Dawn of the Dead είναι υπέροχα γυρισμένο, με καταπληκτικά πλάνα και εξαιρετική χρήση του slow motion αλλά και της -τυπικής βέβαια- μουσικής, για να δημιουργήσει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα. Σίγουρα δεν θα φοβηθείς, αλλά θα μπεις αρκετά στο πετσί των χαρακτήρων ώστε να νιώθεις μια ταχυπαλμία σε έντονες σκηνές δράσης και να φωνάζεις στην τηλεόραση/οθόνη σου. Σεναριακά το Dawn of the Dead είναι αρκετά σφιχτό, πάντα με τις κλασικές ηλίθιες αποφάσεις κάποιων μελών της ομάδας (όπως κάθε ταινία τρόμου που ...σέβεται των εαυτό της :P ) χωρίς να είναι όμως κάτι συγκλονιστικό, ενώ χωρίς να είναι απογοητευτικό, δεν εντυπωσιάζει ούτε στον ερμηνευτικό τομέα. Ό,τι χάνει όμως εκεί, το ξεπληρώνει με χορταστική δράση, ωραίες καινοτομίες (βλ. ζόμπι να τρέχουν σαν κανονικοί άνθρωποι) και ελαφρά κωμικά στοιχεία.

Γενικά, μπορεί να μην έχει ερμηνείες ή διαλόγους οσκαρικού επιπέδου, αλλά η στυλιζαρισμένη δράση και η εξαιρετική του ατμόσφαιρα θα σε αποζημιώσουν με το παραπάνω. Αν αντέχεις το αίμα και το πετσόκομμα, θα περάσεις εξαιρετικά.

Read more...