2009 in Movies: Part 5

#1. Black Dynamite: Ζώντας σε μέρες όπου το ευγενές genre της παρωδίας επροσωπείται από αηδίες τύπου "Meet the Spartans" και "Epic/ Superhero/ Whatever Movie", η ποιότητα του Black Dynamite εκπλήσσει και ενθουσιάζει. Η ταινία αποτελεί παρωδία-tribute στο είδος του blaxploitation των 70s: μαύροι πρωταγωνιστές δέρνουν και σκοτώνουν, μαχόμενοι κατά της λευκής κυριαρχίας (βλ. Shaft για παράδειγμα). Κρατάει την cheesy μουσική, τα φτηνά εφέ, το over-acting, τις παλιομοδίτικες αλλαγές των σκηνών και φυσικά το άφθονο ψευτο-ξύλο και τις διακοσμεί -ως παρωδία που σέβεται τον εαυτό της- με θανατηφόρες ατάκες και πανέξυπνους διαλόγους. Πραγματικά μυρίζει 70ίλα και προσφέρει γέλιο μέχρι δακρύων, χωρίς όμως να είναι γελοία. Ο Michael Jai White, στο ρόλο του βετεράνου που μάχεται υπέρ της δικαιοσύνης, απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ. Δείτε το trailer για να νιώσετε την ατμόσφαιρα, ανοίξτε τις μπύρες και απολαύστε. 4/5

#2. The Boat That Rocked: Στα 1960s, ο Radio Rock, έναν παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός στεγάζεται σε ένα πλοίο, μακρυά από το χέρι του νόμου. Ο νεαρός Carl στέλνεται απ' τη μητέρα του να ζήσει στο πλοίο μαζί με το νονό του, τον "καπετάνιο" του σταθμού, ενώ ταυτόχρονα η βρετανική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει το Radio Rock που "δηλητηριάζει" με την μουσική του τη νεολαία. Ο Richard Curtis αποφάσισε επιτέλους να κάνει ταινία χωρίς το Hugh Grant. Και είναι σίγουρα απ' τις καλύτερές του. Το φανταστικό cast, με μπροστάρηδες τον Philip Seymour Hoffman, τον Nick Frost και τον Bill Nighly, ντύνει αξιολάτρευτους χαρακτήρες, και φτιάχνουν ένα όμορφο σύνολο με πολλή μουσική και πολύ γέλιο, φόρο τιμής στη δεκαετία της απενοχοποίησης της rock. 3,5/5

#3. The Road: Ένας πατέρας και ο γιος του, προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο, σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, προχωρώντας προς τις ακτές της Αμερικής. Βασισμένη στο πολυβραβευμένο βιβλίο του Cormac McCarthy (συγγραφέα και του καταπληκτικού No Country for Old Men), η ταινία αδιαφορεί για τις αιτίες της καταστροφής, για τους λόγους που τρέπουν τους πρωταγωνιστές σε φυγή, ακόμα και για τα ονόματα των χαρακτήρων. Είναι μια ωμή περιπέτεια επιβίωσης, με συγκλονιστικές ερμηνείες τόσο απ' τον Viggo Mortensen όσο κι απ' τον μικρό Kodi Smit-McPhee, που δείχνει από τα 14 του χρόνια ότι θα απασχολήσει πολύ τη βιομηχανία του κινηματογράφου στο μέλλον. Γυρισμένο σε περιοχές πληγμένες από ηφαιστειακές εκρήξεις και από τον τυφώνα Κατρίνα, τα τοπία είναι εντυπωσιακά και ανατριχιαστικά. Μπορεί να μην προσφέρει την κλιμάκωση που περιμένεις, αλλά και πάλι το The Road είναι ένα εξαιρετικό δράμα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. 3,5/5

#4. Harry Potter and The Half-Blood Prince: Ο Harry Potter επιστρέφει στο Hogwarts για 6η χρονιά, με την επάνοδο του Λόρδου Voldemort να είναι αυτή τη φορά ευρέως γνωστή και αποδεκτή από το Υπουργείο Μαγείας. Προσπαθώντας να βοηθήσει τον καθηγητή Dumbledore να βρει τρόπο να εμποδίσει την υπεροχή της μαύρης μαγείας, θα ανακαλύψει μεγάλα μυστικά, και θα ζήσει μαζί με τους φίλους και τους εχθρούς του, τη δυσκολία της εφηβείας. Σίγουρα η πιο ώριμη ταινία της σειράς, και αυτό αποδίδεται κυρίως στην εξαιρετική σκηνοθεσία του David Yates, που φτιάχνει απίστευτη ατμόσφαιρα και μεταδίδει υπέροχα τη σκοτεινή και επικίνδυνη εποχή που βρίσκονται οι ήρωές του. Αν και έχω αρκετά παράπονα από τον Steve Kloves, που για άλλη μια φορά αφήνει εκτός σεναρίου εξαιρετικά κομμάτια του βιβλίου, ο βασικός σκελετός του έχει μεταφερθεί σωστά στη μεγάλη οθόνη. Ευτυχώς, αν και απευθύνεται και σε μικρές ηλικίες, δεν έχει δεχτεί σημαντικές επεμβάσεις, και είναι όσο σκοτεινό και μαγικό θα έπρεπε. 3,5/5

#5. Precious: Η Precious είναι μια υπέρβαρη κοπέλα, που ζει ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να περιμένει: ψυχολογική και σωματική κακοποίηση απ' τη μητέρα της, σεξουαλική κακοποίηση απ' τον πατέρα της, περιθωριοποίηση απ' τους συνομίλικούς της. Φτωχή, με σοβαρά εκπαιδευτικά κενά, χωρίς να νιώθει αγάπη από πουθενά, περιγράφει τη ζωή της, το καινούριο της σχολείο και τον αγώνα για τις επιταγές της Πρόνοιας. Μπορεί η ταινία να έχει κάνει πάταγο, αλλά η φήμη της απορρέει κατά κύριο λόγο απ' την ωμότητα και τη σκληρότητά της. Όχι ότι δεν είναι ποιοτική. Αντιθέτως, είναι καλογυρισμένη και έχει τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς. Πέραν αυτών όμως, το Precious δεν ξεφεύγει από το κλασικό καλούπι του είδους, ενώ προσπαθώντας να σοκάρει, είναι γεμάτο υπερβολές. Δυνατή ταινία αλλά όχι τόσο όσο γράφεται. 3,5/5