2009 in Movies: Part 3

Ας περάσουμε σε 5 εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους κωμικά δείγματα, που είχε να προσφέρει το 2009.

#1. In the Loop: O Armando Iannucci και η παρέα του, υπεύθυνοι για την κωμική σειρά “The Thick of It” του BBC, περνούν από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη για να δείξουν στους Αμερικάνους συναδέλφους τους, πώς γυρίζεται μια έξυπνη κωμωδία. Η ιστορία ξεκινάει με τον πιο απλό τρόπο: ο Simon Foster, υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης, κάνει το λάθος σε συνέντευξη, να χαρακτηρίσει ενδεχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ως “μη προβλέψιμο”. Ο δαιμόνιος “βοηθός” του πρωθυπουργού, Malcom Tucker, θα σπεύσει αμέσως να τον ενημερώσει ότι κινείται εκτός της κυβερνητικής γραμμής, αλλά ο Foster έχει ήδη αποκτήσει φίλους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σε ελάχιστο χρόνο, βρίσκεται μαζί με τον νέο βοηθό του (και φυσικά και τον Malcom Tucker που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα), να ταξιδεύει στην Αμερική, όπου και θα βρεθεί ανάμεσα σε έναν στρατηγό, ένα μυστικό τμήμα της αμερικανικής κυβέρνησης, το Λευκό Οίκο και το συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών. Όπως είναι πια εμφανές, η ταινία είναι μια πολιτική σάτιρα, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος, που έχει όμως να επιδείξει αρκετά διαμάντια. Το “In the Loop” ανήκει σαφέστατα σ' αυτήν την κατηγορία, όντας μεν εξωφρενικά αστείο, αλλά κάνοντας ταυτόχρονα και σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα. Την παράσταση κλέβουν ο αεικίνητος και ...λαλίστατος Peter Capaldi, και ο -πάντα εξαιρετικός- James “Tony Soprano” Ganfoldini, αλλά απ' τον πιο μικρό ρόλο ενός γραμματέα, ενός βοηθού ή ενός μυστικού πράκτορα, μέχρι τους αξιωματούχος των κυβερνήσεων, δεν πρόκειται να δείτε αδιάφορο χαρακτήρα. Η συγγραφική ομάδα καταφέρνει να κάνει τους δευτερεύοντες ήρωες το ίδιο ξεκαρδιστικούς με τους πρωταγωνιστές, χωρίς να πέφτει στην παγίδα να τους μετατρέψει σε γελοίες καρικατούρες, φαινόμενο συχνό στη σύγχρονη κωμωδία. Το πολύ έξυπνο γράψιμο είναι και αυτό που ανεβάζει εύκολα την ταινία στις καλύτερες της χρονιάς, αλλά και πλάι στον Dr Strangelove στο Hall of Fame της πολιτικής σάτιρας. Μην το χάσετε με τίποτα. 4,5/5

#2. The Hangover: Σε μια εποχή που ψάχνεις με κυάλια την ποιότητα στην αμερικάνικη κωμωδία, το Hangover ήταν η μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού, φέρνοντας φρέσκες ιδέες σε ένα γνωστό σκηνικό. Παραμονές του γάμου του, ο Doug πάει να το κάψει στο Las Vegas, με παρέα τους δυο κολλητούς του και τον εκκεντρικό μέλλοντα κουνιάδο του. Αφού εγκατασταθούν στην πολυτελή σουίτα τους, φεύγουν για να διασκεδάσουν. Το επόμενο πρωί, οι τρεις ξυπνάνε έχοντας χάσει το γαμπρό, ένα δόντι και ένα οικογενειακό δαχτυλίδι, ενώ μοιράζονται τη σουίτα με ένα μωρό και μια τίγρη. Και φυσικά δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από την προηγούμενη νύχτα! Προκειμένου να βρουν το φίλο τους, θα επιχειρήσουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς έκαναν το περασμένο βράδυ, και θα μπλέξουν σε ένα σωρό άλλες περιπέτειες. Μετά το κακό Old School, ο Todd Phillips μπήκε εύκολα στη black-list μου. Με το Hangover όμως, οι αμαρτίες του παρελθόντος του συγχωρέθηκαν άμεσα. Η ταινία πατάει στο κλασικό μοτίβο της αντροπαρέας που ξεδίνει στο Las Vegas, αλλά πρωτοτυπεί χωρίς να δείχνει τίποτα απολύτως από το κρίσιμο βράδυ. Αντίθετα βάζει τον θεατή να ανακαλύψει μαζί με τους πρωταγωνιστές τι προκάλεσε τα μύρια προβλήματα που εμφανίστηκαν με την ανατολή του ήλιου. Και το πετυχαίνει περίφημα. Ξεκαρδιστικό, με κοφτερές ατάκες και χωρίς να τραβάει τα αστεία του, είναι ένα καλοφτιαγμένο ταξίδι που απολαμβάνεις από την πρώτη στιγμή μέχρι και τα credits. Ορισμένα αναπόφευκτα κλισέ δεν χαλάνε την εμπειρία, ενώ αδιαμφισβήτητο highlight είναι ο ιδιοφυής κωμικός Zack Galifianakis, που πραγματικά δίνει ρέστα. 3,5/5

#3. Julie & Julia: Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία παρακολουθεί ταυτόχρονα τις ζωές της Julia και της Julie. Η Julia είναι η γνωστή σε όσους ασχολούνται με την μαγειρική, Julia Child, μια Αμερικάνα που ζει στο Παρίσι με τον διπλωμάτη σύζυγό της, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθώντας να βρει μια ασχολία για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο της, αρχίζει μαθήματα μαγειρικής. Λάτρης της γαλλικής κουζίνας, αρχίζει να γράφει με δυο Γαλλίδες ένα βιβλίο, που θα εισάγει τους συμπατριώτες της στα μυστικά της Γαλλικής μαγειρικής. Στο 2002, η Julie Powell, απογοητευμένη από τη ζωή της, θέλει να θέσει στο εαυτό της κάποιο στόχο. Αποφασίζει να φτιάξει ένα blog και να μαγειρέψει όλες τις συνταγές του βιβλίου της Julia Child (ναι, το βιβλίο που λέω από πάνω) μέσα σε ένα χρόνο. Πρόκειται για μια ελαφριά κωμική ταινία, που καταφέρνει αυτό ακριβώς που υπόσχεται: να “μνημονεύσει” δυο γυναίκες και δυο ιστορίες. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, και οι παράλληλες ζωές δένουν πολύ όμορφα μεταξύ τους. Η Meryl Streep είναι φυσικά καταπληκτική, η Amy Adams και ο Stanley Tucci, είναι καλοί χωρίς να εντυπωσιάζουν. Γλυκιά μουσικούλα, ωραία ιστορία, λίγο από δράμα, πιο πολύ από κωμωδία και μπόλικο φαγητό. Η μοναδική μου ένσταση είναι η εξής: άντε και πιστεύουμε ότι όντως μαγείρεψε η Julie Powell 520κάτι συνταγές σε 365 μέρες. Αυτό θα σήμαινε πολλές μέρες με διπλές συνταγές, και υποτίθεται ότι δούλευε καθημερινά μέχρι το μεσημέρι, ενώ έγραφε και στο blog. Αν εξαιρέσουμε 2-3 σκηνές, δεν φάνηκε σε καμία περίπτωση τόοοοοοσο πιεσμένη. Και όλα της πέτυχαν τέλεια, εκτός από μια φορά που το παράψησε; Give me a break. Πέρα απ' αυτό, είναι πολύ όμορφη οικογενειακή ταινία, ό,τι πρέπει για μαμάδες-κόρες-αδερφές, αλλά και οι υπόλοιποι σίγουρα θα το απολαύσουν. 3/5

#4. Whatever Works: Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μου έκατσε ποτέ καλά στο στομάχι ο Woody Allen. Η παρουσία του θεού Larry David (δημιουργού του θρυλικού Seinfeld, καθώς και του Curb your Enthusiasm στο οποίο και πρωταγωνιστεί) βοήθησε όμως, και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Σίγουρα δεν έχασα την ώρα μου. Ο Larry David ενσαρκώνει τον Boris Yellnikoff, έναν μεσήλικα που φωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τις εκκεντρικές του ιδέες για τον άνθρωπο, τις σχέσεις και τον κόσμο. Στη ζωή του θα μπει μια νεαρά απ' το Mississippi που το έσκασε από το σπίτι της, με την ιδεολογία της να καταστρέφεται σταδιακά απ' αυτή του Boris. Και η κατάσταση θα περιπλακεί ακόμα περισσότερο όταν στο προσκήνιο εμφανιστούν και οι γονείς της. Η ταινία σε βάζει στο ψητό απ' την αρχή, με τον Boris να διαλέγεται για τα πάντα όλα, μέχρι και με την κάμερα. Η σχέση του με τη νεαρή Melody, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ενώ η χημεία του Larry David με την αξιολάτρευτη Evan Rachel Wood, είναι εξαιρετική. Γενικά, το “Whatever Works” έχει αρκετό γέλιο και καλογραμμένους διαλόγους, αλλά προς το τέλος γίνεται λίγο μονότονο. Ευτυχώς το ωραίο φινάλε σε αποζημιώνει. Χωρίς να είναι αριστούργημα, ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω να ξαναδώσω μια ευκαιρία στον Woody, και η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα. 3/5

#5. The Men who Stare at Goats: Ένας δημοσιογράφος μετά την αποτυχία του γάμου του, πάει στο Ιράκ ψάχνοντας μια καλή ιστορία για να καλύψει. Η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, όταν θα γνωρίσει τυχαία, έναν τύπο που υποστηρίζει ότι είναι μέλος ενός μυστικού τμήματος του αμερικάνικου στρατού, που συμμετέχει στον πόλεμο χρησιμοποιώντας υπερφυσικές δυνάμεις. Θα τον ακολουθήσει λοιπόν στην αποστολή του... Άνετα από τις πιο παλαβές ταινίες που έχω δει ποτέ. Η ιδέα είναι γελοία για σοβαρή ταινία, αλλά ευτυχώς η συγκεκριμένη είναι ακριβώς το αντίθετο. Και όταν μια κωμωδία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και δεν προσπαθεί τρελά να σε κερδίσει, το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό. Και στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι καθόλου κακό. Στο μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον. Το έμπειρο cast (George Clooney, Ewan McGregor, Jeff Bridges, Kevin Spacey) κάνει τον χαβαλέ του, και εσένα να κλαις απ' τα γέλια στα πρώτα 2/3 της ταινίας. Δεν διεκδικεί δάφνες σεναρίου, και οι αδυναμίες του φαίνονται στο τελευταίο μισάωρο, όπου και ψιλο-καταρρέει. Πριν απ' αυτό όμως, θα σε κερδίσει σίγουρα αν γουστάρεις καμένο χιούμορ. Συμβουλή: δείτε την ταινία μόνο αν σας αρέσει και το trailer, καθώς είναι πολύ ενδεικτικό για την ποιότητα του τελικού προϊόντος. 3/5

Μέχρι το επόμενο, enjoy!