Confessions (2010)
>> Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011
Original τίτλος: Kokuhaku
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Tetsuya Nakashima
Σενάριο: Tetsuya Nakashima (βασισμένο στο βιβλίο του Kanae Minato)
Παίζουν: Takako Matsu, Masaki Okada, Yoshino Kimura
Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.
Είδος
Θρίλερ εκδίκησης, δράμα
Δασκάλα σε σχολείο της Ιαπωνίας, βρίσκει την κόρη της νεκρή. Πεπεισμένη ότι γνωρίζει τους δολοφόνους, σχεδιάζει ένα εγκληματικά ιδιοφυές σχέδιο εκδίκησης.
Οι Ιάπωνες κατά κοινή παραδοχή είναι πολύ καλοί παραμυθάδες. Διαθέτουν τεράστια φαντασία και όταν δεν προσπαθούν να κάνουν “αμερικάνικες” ταινίες, μπορούν να διηγηθούν αριστουργηματικές ιστορίες. Βλέποντας και μόνο τον πρόλογο του Confessions, είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για ένα απ' αυτά τα αριστουργήματα. Στημένο σε μια αίθουσα σχολείου, με μια δασκάλα να αποχαιρετάει τους μαθητές της κάνοντας μια αναδρομή σε γεγονότα προηγούμενων εβδομάδων, και ανακοινώνοντας ότι ανάμεσά τους βρίσκονται δύο δολοφόνοι. Τα γεγονότα που ακολουθούν αλλά και αυτά που προηγήθηκαν, παρουσιάζονται έξοχα μέσω των προοπτικών (point-of-views) αρκετών διαφορετικών χαρακτήρων, δείχνοντας τον αντίκτυπο αυτής της ανακοίνωσης σε παιδιά και γονείς. Ανατροπές που δεν θα σε αφήσουν να μαζέψεις το σαγόνι σου απ' το πάτωμα ούτε για πέντε λεπτά, γρήγοροι ρυθμοί και φανταστικές ερμηνείες απ' τα παιδιά, καταφέρνει για ταινία που δείχνει τόσο πολλά πράγματα, να μην φαντάζει φορτωμένη. Χωρίς μελοδράματα αγγίζει ένα τρομερά ευαίσθητο θέμα, όπως είναι ο παιδικός θάνατος (είτε απ' την πλευρά της αυτοκτονίας είτε της δολοφονίας) και η παιδική βία, παρουσιάζοντας ως βασική αιτία όχι την παραφροσύνη, αλλά την εγκατάλειψη απ' τους γονείς, την αδιαφορία της πολιτείας και την δίψα της κοινωνίας για σκάνδαλα και εγκλήματα. Φυσικά, είναι ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό θρίλερ εκδίκησης, με καταπληκτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία που κόβει την ανάσα, που καταλήγει σε ένα απ' τα πιο λυρικά και καλογυρισμένα φινάλε που θα δεις στη ζωή σου. Είτε ψάχνεις μυστήριο, είτε δράμα, να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και τα δύο, ποτισμένα με την ένταση που μόνο οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάχνουν με τόσο μεράκι. Η καλύτερη ταινία του 2010, με μεγάλη διαφορά απ' τη δεύτερη.
12 σχόλια:
Την έχω ακουστά αλλά τώρα που είδα και το πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό κείμενό σου, την κατεβάζω αμέσως. Μου αρέσουν πολύ τέτοιου είδους ταινίες και ειδικότερα όταν είναι made in Japan ή Shouth Korea.
Χαίρομαι που σε σε "βοήθησε" το κείμενο να την δεις, ελπίζω να την ευχαριστηθείς όσο κι εγώ και να μην έκανα oversold (αν και της αξίζουν όλα τα επίθετα που μπορείς να δώσεις). Νότια Κορέα αγαπάω κι εγώ πολύ, με σύγχρονο ιαπωνικό κινηματογράφο πλην του animation δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα σε σχέση με Κορέα/Κίνα/HK. Ελπίζω να είναι η αφορμή αυτό για να δω κι άλλα διαμάντια που έχω ξεπεράσει.
Btw, είχα δει ένα σχόλιο σου με top10 του 2010 (στης AnnieHall νομίζω) και είχε το The American στην κορυφή, το οποίο είδα χτες και λάτρεψα. Θα γράψω 2-3 πράγματα μάλλον αργότερα.
εννοείτε ότι είναι η καλύτερη ταινία της χρονια! και όχι μονο. να παίρνουν μαθήματα κάτι τυπάκια από απέναντι.
Προφανως και συμφωνώ απολυτα σε ότι λες.
Δεν έχω να προσθέσω κάτι αλλο.
Ταινιάρα!
Μου αρέσει πολύ όταν κάποιος παθιάζεται με μια ταινία κι ας διαφωνώ μαζί του. Εξάλλου έτσι είμαι κι εγώ.
Στην αρχή το "The American" το είχα πρώτο στην λίστα μου αλλά μετά άλλαξα κι έβαλα το "The Social Network" πρώτο. Άμα κάνεις ανάρτηση για αυτήν την ταινία, έχω πολλά να πω.
TAINIAΡΑ!!Είναι τρελοί αυτοί οι Ιάπωνες!
Η ιστορία πανέξυπνη,η σκηνοθεσία άρτια,οι ερμηνείες εντυπωσιακές!Ωραίες και οι λήψεις της κάμερας μέσα από τους γωνιακούς καθρέφτες!Εκστατική η κορύφωση του δράματος στο φινάλε,τολμώ να πώ ότι ήταν από τα ωραιότερα φινάλε ταινίας.Ανατριχιαστικό,σοκαριστικό,τελείως Mindblowing!
Το είδα, αλλά δυστυχώς που το λέω, όχι μόνο δεν μου άρεσε αλλά είναι μια από τις χειρότερες ταινίες που έχω δει ποτέ στην ζωή μου. Μου φαίνεται πως οι Ιάπωνες ήθελαν να κάνουν το δικό τους “Oldboy” και την δικιά τους ανεπανάληπτη ιστορία εκδίκησης αλλά απέτυχαν οικτρά. Εκνευριστικά κακόγουστη σκηνοθεσία (και καλά εξεζητημένη-λυρική) όπου όλη σχεδόν η ταινία ήταν γυρισμένη σε αργή κίνηση (έλεος) όπου σε συνδυασμό με την υπερβολική κι εκβιαστική χρήση λυρικών σκηνών έκαναν το όλο αποτέλεσμα ιδιαίτερα επιτηδευμένο, βαρύ, κουραστικό, υπερβολικό. Για να μην μιλήσω για το άνευ προηγουμένου παραλήρημα του εξωφρενικού σεναρίου του, με τις αληθοφανής καταστάσεις της, τις ”μεθοδευμένες” ανατροπές της και τις καθόλου πειστικές και αβαντορίδικες εξομολογήσεις των πρωταγωνιστών της. Και φυσικά όσο προχώραγε προς το τέλος της, τα πράγματα ξέφευγαν ακόμη περισσότερο με ένα φινάλε τραγικό. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι η ταινία πλασάρεται ως σοβαροφανής όπου πρωταγωνιστές είναι 13άχρονα παιδάκια-στυγεροί δολοφόνοι. Πραγματικά την θεωρώ ανεκδιήγητη ταινία
Αυτή είναι η δικιά μου γνώμη βέβαια.
0: Κακή
0: Κακή / 1: Μετριότατη / 2: Απλώς ενδιαφέρον / 3: Καλή / 4: Πολύ καλή / 5: Αριστούργημα
Αυτες οι διαφορες του 0 και του 5 πολύ μ αρέσουν γιατί δείχνουν οτί ολα είναι υποκειμενικά. Και δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι για τίποτα.
Το βρίσκω πολύ cool. ^^
*Δεν ξέρω αν ήθελαν να κάνουν το δικό τους oldboy γιατί μην ξεχνάμε, οι κορεάτες πήραν το ιαπωνικό manga και το έκαναν ταινία.
Εννοείται πως όλα είναι υποκειμενικά και χαίρομαι που δεν στράβωσες με το ομολογουμένως σκληρό και αυστηρό σχόλιο μου για την ταινία αυτή. Μου αρέσει πολύ να ακούω διαφορετικές γνώμες αρκεί να σέβεται ο ένας την γνώμη του άλλου.
* Οι Ιάπωνες έχουν εξαιρετικό κινηματογράφο και μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά. Δεν χρειάζεται να αντιγράφουν άλλους. Έχεις δίκιο σε αυτό που λες.
Με αιφνιδίασε η αντίδρασή σου, πίστευα ότι θα σου αρέσει πολύ. Απ' ό,τι καταλαβαίνω απ' το σχόλιό σου, τη βρήκες πολύ "φτιαχτή" και επιτηδευμένη. Διαφωνώ, αλλά καταλαβαίνω ότι μπορεί να κουράσει το στυλ της. Σε κάθε περίπτωση, κάθε γνώμη που συνοδεύεται από επιχειρήματα είναι δεκτή. :)
Είδα πριν απο λίγες μέρες αυτή την ταινεία. Βρήκα εκπληκτική τη σκηνοθεσία της, τη φωτογραφία της, και γενικά είχε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που την ένοιωθες στο πετσί σου. Και για το σενάριο τι να πώ? Φανταστικός ο αφηγηματικός τρόπος. Μου έκανε πάρα πολύ εντύπωση το θέμα της που είναι η παιδική βία. Δεν είναι κάτι που το βλέπεις ή το ακούς συχνά και πιστεύω είναι καλό να θίγεται που και που. Η περιγραφή σου είναι πολύ ακριβής πάντως.
Χαίρομαι που σου άρεσε και ευχαριστώ για το σχόλιο. :)
Δημοσίευση σχολίου