Confessions (2010)

Original τίτλος: Kokuhaku

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Tetsuya Nakashima

Σενάριο: Tetsuya Nakashima (βασισμένο στο βιβλίο του Kanae Minato)

Παίζουν: Takako Matsu, Masaki Okada, Yoshino Kimura

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Θρίλερ εκδίκησης, δράμα

Δασκάλα σε σχολείο της Ιαπωνίας, βρίσκει την κόρη της νεκρή. Πεπεισμένη ότι γνωρίζει τους δολοφόνους, σχεδιάζει ένα εγκληματικά ιδιοφυές σχέδιο εκδίκησης.

Οι Ιάπωνες κατά κοινή παραδοχή είναι πολύ καλοί παραμυθάδες. Διαθέτουν τεράστια φαντασία και όταν δεν προσπαθούν να κάνουν “αμερικάνικες” ταινίες, μπορούν να διηγηθούν αριστουργηματικές ιστορίες. Βλέποντας και μόνο τον πρόλογο του Confessions, είσαι σίγουρος ότι πρόκειται για ένα απ' αυτά τα αριστουργήματα. Στημένο σε μια αίθουσα σχολείου, με μια δασκάλα να αποχαιρετάει τους μαθητές της κάνοντας μια αναδρομή σε γεγονότα προηγούμενων εβδομάδων, και ανακοινώνοντας ότι ανάμεσά τους βρίσκονται δύο δολοφόνοι. Τα γεγονότα που ακολουθούν αλλά και αυτά που προηγήθηκαν, παρουσιάζονται έξοχα μέσω των προοπτικών (point-of-views) αρκετών διαφορετικών χαρακτήρων, δείχνοντας τον αντίκτυπο αυτής της ανακοίνωσης σε παιδιά και γονείς. Ανατροπές που δεν θα σε αφήσουν να μαζέψεις το σαγόνι σου απ' το πάτωμα ούτε για πέντε λεπτά, γρήγοροι ρυθμοί και φανταστικές ερμηνείες απ' τα παιδιά, καταφέρνει για ταινία που δείχνει τόσο πολλά πράγματα, να μην φαντάζει φορτωμένη. Χωρίς μελοδράματα αγγίζει ένα τρομερά ευαίσθητο θέμα, όπως είναι ο παιδικός θάνατος (είτε απ' την πλευρά της αυτοκτονίας είτε της δολοφονίας) και η παιδική βία, παρουσιάζοντας ως βασική αιτία όχι την παραφροσύνη, αλλά την εγκατάλειψη απ' τους γονείς, την αδιαφορία της πολιτείας και την δίψα της κοινωνίας για σκάνδαλα και εγκλήματα. Φυσικά, είναι ταυτόχρονα ένα εντυπωσιακό θρίλερ εκδίκησης, με καταπληκτική ατμόσφαιρα και φωτογραφία που κόβει την ανάσα, που καταλήγει σε ένα απ' τα πιο λυρικά και καλογυρισμένα φινάλε που θα δεις στη ζωή σου. Είτε ψάχνεις μυστήριο, είτε δράμα, να είσαι σίγουρος ότι θα βρεις και τα δύο, ποτισμένα με την ένταση που μόνο οι Ασιάτες ξέρουν να φτιάχνουν με τόσο μεράκι. Η καλύτερη ταινία του 2010, με μεγάλη διαφορά απ' τη δεύτερη.