2009 in Movies: Part 2

Συνεχίζω το αφιέρωμα για τις αξιόλογες ταινίες του 2009. Παρακάτω, τρεις εξαιρετικές ταινίες για τρεις διαφορετικούς πολέμους, και δυο αγγλικές που χάνουν στα σημεία το χαρακτηρισμό του “πολύ καλού”.

#1. Inglourious Basterds: Ο αγαπημένος Quentin Tarantino έκανε την πλάκα του με το Death Proof και επιστρέφει στον παλιό καλό του εαυτό. Αυτή τη φορά δείχνει την αγάπη του στο ...σχεδόν ομώνυμο Inglorious Bastards, action b-movie από την Ιταλία και στον Sergio Leone, με μια ιστορία που ήθελε αρχικά να ονομάσει “Once upon a Time in Nazi Occupied France”. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας: μια ομάδα Εβραίων στρατιωτών από την Αμερική, που δεν περιμένουν την επίσημη ένταξη της χώρας τους στον πόλεμο, αλλά πέφτουν με αλεξίπτωτα στη Γαλλία και αρχίζουν να μαζεύουν γερμανικά σκαλπ, ένας Γερμανός αξιωματικός με ταλέντο στην εξόντωση Εβραίων και μια νεαρή -μαντέψτε- Εβραία που λειτουργεί έναν κινηματογράφο στο Παρίσι. Και στο μέσο, ένα σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ. Όπως περιμέναμε από τον QT, πλούσιος διάλογος (στην πλειοψηφία του στα Γερμανικά/Γαλλικά/Ιταλικά παρακαλώ, κόντρα στην μόδα του Hollywood που θέλει όλες τις εθνικότητες να μιλάνε αγγλικά), και λίγες αλλά ουσιώδεις σκηνές δράσεις, ενώ την παράσταση κλέβουν ο εξαιρετικός Christoph Waltz και ο απολαυστικός Brad Pitt. Καλογυρισμένο, με εξαιρετικές μουσικές επιλογές, ίσως κουράσει αυτούς που περιμένουν ταινία δράσης, αλλά για μένα είναι η ταινία της χρονιάς. 4,5/5

#2. The Hurt Locker: Η ταινία-έκπληξη για το 2009, ακολουθεί μια ομάδα πυροτεχνουργών, που αφοπλίζουν βόμβες στους δρόμους του Ιράκ. Στη διάρκεια των αποστολών, θα συγκρουστούν με τους συμπολεμιστές τους, θα δουν φίλους να πεθαίνουν, θα σκοτώσουν αλλά και θα δεθούν με Ιρακινούς. Το σενάριο ενώ είναι επιφανειακό, είναι αρκετό για να σε τραβήξει στον εύθραυστο κόσμο του πολέμου, ενώ προσωπικά δεν βρήκα χτυπητά προπαγανδιστικά μηνύματα. Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο ατού του Hurt Locker, είναι η εξαιρετική φωτογραφία, που προσδίδει μεγάλη ένταση και σασπένς στις σκηνές των στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ πολύ καλή είναι και η ερμηνεία του Jeremy Renner. Εστιάζοντας σε μικρό κομμάτι του πολέμου, καταφέρνει να μην πλατιάσει, και η καλοσχεδιασμένη δράση δεν θα κουράσει ποτέ τον θεατή. Επίπεδα “Generation Kill” δεν φτάνει ούτε γι' αστείο, αλλά και πάλι είναι ένα πολύ αξιόλογο δράμα για τον πόλεμο του Ιράκ. 4/5

#3. Nefes: Vatan sagolsun aka The Breath: Η πρώτη τουρκική ταινία που “τόλμησα” να δω, και με εξέπληξε ευχάριστα. Η εναρκτήρια σεκάνς παρακολουθεί μια ομάδα στρατιωτών που κινούνται για να ενισχύσουν ένα φυλάκιο συμπατριωτών τους, στα βουνά της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας. Η πορεία τους θα διακοπεί από επίθεση ανταρτών του PKK, που θα αφήσει την ομάδα με δυο νεκρούς, και έναν αρχηγό με επιθυμία για εκδίκηση. Η επιθυμία αυτή θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όταν ένας αντάρτης με το παρατσούκλι “Γιατρός” αρχίζει να κάνει παρεμβολές στον ασύρματο του, προειδοποιώντας για επικείμενη επίθεση στο φυλάκιο. Στις μέρες που μεσολαβούν, η κάμερα ακολουθεί το στρατιώτη στις υπηρεσίες, στις ασκήσεις, στα πειράγματα και στα τραγούδια με τους συμπολεμιστές του, όταν επικοινωνεί με τους γονείς και τους αγαπημένους του, όταν φυλάει σκοπιά, όταν τραβάει τη σκανδάλη... Τα πλάνα από τα χιονισμένα βουνά κόβουν την ανάσα, η μουσική ανεβάζει τους παλμούς και η σκηνοθεσία σπάει κόκαλα με την αριστοτεχνική αντιπαραβολή του απλού στρατιώτη, του αντάρτη, του διψασμένου για αίμα αξιωματικού και του συγγενή που μαθαίνει τον πόλεμο από το τηλεφώνημα και από το στρατιωτικό αυτοκίνητο που σταματάει έξω απ' το σπίτι του, φέρνοντας νέα θανάτου. Ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα, και τρανή απόδειξη ότι ένα πολεμικό δράμα δεν χρειάζεται τεράστιο προϋπολογισμό, βαρβάτα εφέ και πλήθη κομπάρσων, για να είναι εξαιρετικό. 4/5

#4. The Damned United: Βασισμένο στο ομώνυμο (αμφιλεγόμενο) βιβλίο του David Peace, βιογραφικό δράμα που αφηγείται την προπονητική καριέρα του Brian Clough. Τι το εξαιρετικό έκανε ο εν λόγω κύριος; Μόλις στα 30 του χρόνια κρέμασε τα παπούτσια και ανέλαβε χρέη προπονητή. Το ταλέντο του έγινε εμφανές όταν μαζί με τον στενό φίλο και συνεργάτη του, Peter Taylor, έφερε την Derby County, αρχικά στην πρώτη κατηγορία, και στη συνέχεια στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος, εκθρονίζοντας τη Leeds του προσωπικού του “εχθρού”, Don Revie. Η εμμονή του όμως με την δημοσιότητα και οι πολυδάπανες πρωτοβουλίες του για τις μεταγραφικές κινήσεις, τον έφεραν σε σύγκρουση με τη διοίκηση, που τελικά απομάκρυνε το προπονητικό δίδυμο. Μόνος του πια αναλαμβάνει τη “μισητή” Leeds, με τις ιδιοτροπίες του να τον φέρνουν κι εδώ αντιμέτωπους με τους παίχτες, τους μετόχους και τον κόσμο. Παρά την εξαιρετική ενσάρκωση του Brian Clough από τον Michael Sheen, ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, φαίνεται ότι κάτι λείπει. Ο Tom Hooper κάνει κούρσα για να χωρέσει σε 1,5 ώρα ποδόσφαιρο, δράμα, συγκρούσεις, θρίαμβο και μετάνοια. Αναμενόμενο είναι περνάει τα πιο πολλά απ' αυτά εντελώς επιφανειακά. Σίγουρα είναι αξιόλογη ταινία (ειδικά για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου), αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, χρειαζόταν τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα για να παρουσιάσει πιο σωστά μια τόσο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. 3/5

#5. An Education: Μια 16χρονή μαθήτρια στο Λονδίνο του '60, προσπαθεί να ισορροπήσει την αγάπη της για τη μουσική, την τέχνη και τη Γαλλία, με το όνειρο των γονέων της να σπουδάσει στην Οξφόρδη. Στο δρόμο της θα εμφανιστεί ένας γοητευτικός 30άρης που φέρεται να ικανοποιεί και την ίδια αλλά και τους γονείς της. Η ταινία ξεκινάει καλά, ως ένα coming-of-age δράμα εποχής, με την έφηβη που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα με τα διπλά της χρόνια. Μπαίνοντας όμως στο τελευταίο μισάωρο, οι χαρακτήρες χωλαίνουν και το ρομάντζο καταντάει αδιάφορο και προβλέψιμο. Το φινάλε δε, είναι απ' τα πιο πρόχειρα έχω δει φέτος, μέσα σε ένα 5λεπτο επιχειρεί να περάσει ένα μήνυμα που είναι και εν τέλει αμφισβητίσιμο. Η ωραία απεικόνιση της εποχής, ο εξαιρετικός Alfred Molina, και η πολύ καλή Carey Mulligan κρατάνε την ταινία, που ενώ δεν προλαβαίνει να κουράσει, καταφέρνει να απογοητεύσει. 3/5

Το αφιέρωμα συνεχίζεται, μέχρι τότε enjoy!