X-Men: First Class (2011)

Ελληνικός τίτλος: X-Men: Η Πρώτη Γενιά

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Matthew Vaughn

Σενάριο: Matthew Vaughn, Jane Goldman, Ashley Miller, Zack Stentz

Παίζουν: James McAvoy, Michael Fassbender, Kevin Bacon, Rose Byrne, Jennifer Lawrence, January Jones

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Superheroes, δράση

Prequel των προηγούμενων ταινιών της σειράς, το X-Men: First Class ακολουθεί τους πρώτους μεταλλαγμένους στα 60s, όπου εν μέσω Ψυχρού Πολέμου στήνεται η Ακαδημία του Charles Xavier με σκοπό να απωθηθεί ο κίνδυνος του Sebastian Shaw και να αποτραπεί ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος.

Οι παρακάτω σκέψεις μου θα μπορούσαν να έχουν και τον τίτλο “Γιατί είναι θεός ο Matthew Vaugh;”. Είμαι γνωστό fanboy του τύπου και μετά το περσινό Kick-Ass ήμουν σίγουρος ότι είναι παραπάνω από ικανός να μεταφέρει ακόμα και πολύ πιο σοβαρό comic στη μεγάλη οθόνη. Σεβόμενος το original υλικό, αλλά διανθίζοντάς του με το προσωπικό του κινηματογραφικό στυλ, κάνει αυτό που λίγες ταινίες με υπερήρωες έχουν καταφέρει: αφοσιώνεται κατά κύριο λόγο στους χαρακτήρες και βάζει τη δράση σε δεύτερη μοίρα. Οι X-Men είναι για αυτόν πρώτα άνθρωποι που έχουν να αντιμετωπίσουν σκληρότητα και απόρριψη, και παλεύουν μέσα τους για το αν αξίζει να χρησιμοποιήσουν τις ικανότητές τους για να σώσουν ένα “κατώτερο” είδος ή απλά να το εκδικηθούν παίρνοντας την εξουσία. Αποκορύφωμα αυτής της εσωτερικής πάλης ο Magneto (που υποδύεται εξαιρετικά ο Michael Fassbender), που έχει αφενός ένα σκληρό παρελθόν να τον στοιχειώνει αλλά και τον νέο φίλο του Xavier, να τονίζει ότι οι μεταλλαγμένοι οφείλουν να συνυπάρχουν αρμονικά με το ανθρώπινο γένος. Εντυπωσιακή η ανάπτυξη των χαρακτήρων που καταλήγει να δένει πολύ όμορφα με τους ήρωες που γνωρίσαμε στις προηγούμενες ταινίες X-Men του παρελθόντος. Όσο κι αν δίνει βάση στην “ψυχή” του όμως, ως καλοκαιρινό blockbuster το X-Men: First Class δεν στερείται της δράσης, και παραδίδει έξοχα οπτικά και ηχητικά εφέ και καλογυρισμένες σεκάνς υπερηρωικών μαχών, με σκηνοθεσία που αποφεύγει με μαεστρία το cheesiness των 60s, κλείνοντας παράλληλα το μάτι στις αγαπημένες σύγχρονες ταινίες του James Bond.

Το X-Men: First Class δεν είναι μια κοινή superhero movie. Ξεκολλάει απ' τη μετριότητα των origin ιστοριών, είναι δυνατό, όμορφο και διασκεδαστικό, και ανταμείβει την FOX που μετά από τα δύο προηγούμενα εκτρώματα της σειράς X-Men, δίνει άλλη μια ευκαιρία στους μεταλλαγμένους να δείξουν τι αξίζουν. Ε ναι, και καταλήγει να είναι μια απ' τις καλύτερες μεταφορές comic στη μεγάλη οθόνη, προσφέροντας fan service στους φίλους των χάρτινων ηρώων, αλλά και αρκετή δράση και συναίσθημα για να συγκινήσει οποιονδήποτε θεατή.

Read more...

The Hangover: Part II (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Todd Phillips

Σενάριο: Todd Phillips, Craig Mazin, Scot Armstrong

Παίζουν: Bradley Cooper, Ed Helms, Zach Galifianakis, Ken Jeong

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Κωμωδία

Ο Stu παντρεύεται στην Ταϊλάνδη και είναι η σειρά της Bangkok να δεχτεί την παρέα στις αφιλόξενες αγκάλες της, και να τους ταλαιπωρήσει μετά από άλλο ένα hangover.

Αγαπητέ Todd Phillips, αυτή η ταινία είναι τόσο, μα ΤΟΣΟ λάθος. Το The Hangover του 2009 μου άρεσε πολύ, αφού εκμεταλλευόταν όμορφα ακόμα και κλισέ που έχουμε ξαναδεί σε πολλές κωμωδίες, και με τον αέρα του μυστηρίου-της-προηγούμενης-νύχτας έδινε τον παρεΐστικο τόνο και το άφθονο γέλιο που έλειπε από την σύγχρονη αμερικάνικη buddy comedy. Το sequel δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια τεράστια αρπαχτή. Ακολουθώντας πιστά την πορεία της πρώτης ταινίας, οι ήρωες ζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα που έζησαν στο Las Vegas, απλά στην Bangkok. Εντάξει, όχι ακριβώς τα ίδια έτσι Todd Phillips; Το ρόλο του μωρού παίζει εδώ η μαϊμού, δεν έχουμε απώλεια δοντιού αλλά τατουάζ, ο χαμένος είναι ο αδερφός της νύφης και όχι ο γαμπρός κοκ. Και φυσικά πώς αλλιώς να πεις ότι παίρνεις “ρίσκο” αν όχι κάνοντας την ταινία όσο πιο πρόστυχη, βίαιη και adult-friendly μπορείς;

Οι περιπέτειες των ηρώων είναι αυτή τη φορά πολύ πιο βάρβαρες, κάτι που δυστυχώς δεν τις κάνει και πιο αστείες. Και φυσικά τα throwbacks στην πρώτη ταινία δεν είναι αγαπητέ Todd Philips “κλείσιμο ματιού”, είναι φτηνή προσπάθεια για άρμεγμα μιας καλύτερης ταινίας όταν δεν έχεις καινούριο σενάριο. Την κατάσταση σώζει οριακά ο Zach Galifianakis, ακόμα κι αυτός όμως κάνει θεσπέσια κωμωδία μόνο όταν δεν ανοίγει το στόμα του για να ξεστομίσει της στεγνές και άχρωμες ατάκες που του έχουν γράψει. Εξαιρετικός επίσης ο Ken Jeong, αλλά δυστυχώς το τεράστιο ταλέντο του μένει πλήρως ανεκμετάλλευτο. Και ξέρεις τι άλλο μένει ανεκμετάλλευτο; Η ίδια η Bangkok. Ακούς συνέχεια απ' τους χαρακτήρες για το πόσο εύκολα “καταπίνει” κόσμο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα δεις τους ήρωες να έχουν πρόβλημα με τη γλώσσα, τη μεταφορά ή τα χρήματα. Ποια η διαφορά λοιπόν αυτής της “αφιλόξενης” πόλης απ' το Las Vegas; Η όψη της; Δεν νομίζω Todd.

Εν κατακλείδι, αν πρέπει να βρεις κάτι καλό για την ταινία, θα μιλήσεις για την πολύ καλή φωτογραφία της και την ξεκαρδιστική μαϊμού που κλέβει εύκολα την παράσταση. Κατά τα άλλα, μια κουρασμένη ήδη φόρμουλα, που δεν ξεκολλάει στιγμή απ' την “ασφαλή ζώνη”, φοβούμενη μην τυχόν και διώξει τους πιστούς φίλους της πρώτης ταινίας.

Read more...

Kung Fu Panda 2 (2011) [3D]

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Jennifer Yuh

Σενάριο: Jonathan Aibel, Glenn Berger

Παίζουν: Jack Black, Angelina Jolie, Dustin Hoffman, Gary Oldman

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, περιπέτεια

Ο Πο το συμπαθέστατο panda, και οι πέντε σύντροφοί του, έρχονται αντιμέτωποι με ένα σατανικό παγόνι, που οπλισμένο με πυρίτιδα, έρχεται να κατακτήσει την Κίνα και να καταστρέψει την τέχνη του kung fu.

Το πρώτο Kung Fu Panda ήταν μια πνοή φρέσκου αέρα για τη φιλμογραφία της Dreamworks, ξεφεύγοντας απ' την εμμονή με τις pop-culture αναφορές και τις μέτριες ιστορίες, και δείχνοντας για πρώτη φορά (συνεχίζοντας με το περσινό How To Train Your Dragon), ότι η εταιρία μπορεί αν θέλει να φτάσει σιγά σιγά την Pixar σε ποιότητα. Το στοίχημα της δεύτερης ταινίας, ήταν να μην είναι άλλη μια αρπαχτή στο επίπεδο των sequels του Shrek, αλλά να μπορεί να σταθεί στο ύψος του προκατόχου της. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, όχι μόνο κατάφερε να το φτάσει, αλλά το ξεπέρασε κιόλας.

Όπως επιτάσσει η βίβλος των sequels, πρέπει πάντοτε η δεύτερη ταινία να ψαχουλεύει το προσωπικό παρελθόν του πρωταγωνιστή. Και ενώ το Kung Fu Panda σε μάθαινε ότι ο καθένας φτιάχνει μόνος του το πεπρωμένο του, η συνέχεια καλεί τον ήρωα να δεχτεί το παρελθόν του ως κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει, και μη μένοντας προσκολλημένος εκεί, να προχωρήσει παρακάτω. Το ταξίδι προς τη λύτρωση για άλλη μια φορά περιλαμβάνει εντυπωσιακές σκηνές μάχης και χαριτωμένα ζώα, ενώ αυτή τη φορά γίνεται εξαιρετική χρήση της ασιατικής κουλτούρας, με έξοχη ατμόσφαιρα και ωραίες ανατολίτικες πινελιές. Το πόνημα της Dreamworks είναι σίγουρα χάρμα οφθαλμών, παρουσιάζοντας το ομορφότερο animation που έχεις δει μέχρι σήμερα, με κίνηση του νερού και υφές που κόβουν την ανάσα. Το χιούμορ μπορεί να κυμαίνεται κατά κύριο λόγο σε παιδικό επίπεδο, αλλά και τα μεγαλύτερα “παιδιά” θα διασκεδάσουν αφάνταστα, αλλά και θα συγκινηθούν στις πιο φορτισμένες σκηνές και θα απολαύσουν την εξαιρετική μουσική των μεγάλων Hans Zimmer και John Powell.

Εν κατακλείδι, μπορεί αυτή τη φορά η Dreamworks να μην παραδίδει άλλο ένα How to Train Your Dragon, αλλά φτάνει αρκετά κοντά. Με εξαιρετικές σκηνοθετικές στιγμές και αποφυγή κλασικών λαθών του παρελθόντος, το Kung Fu Panda 2 καταφέρνει να κάνει πολύ ενδιαφέρουσα μια κλισέ ιστορία και να καταπιαστεί με το θέμα “παράδοση vs εκσυγχρονισμός” χωρίς να σε φορτώνει με χιλιοειπωμένα νοήματα. Εντυπωσιακό οπτικά, γρήγορο και διασκεδαστικό, σε κάνει να θέλεις άμεσα και δεύτερο sequel, όποιας ηλικίας “παιδί” κι αν είσαι.

Το 3D: Πολύ καλή η χρήση της τρίτης διάστασης, με εμφανές βάθος καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και αρκετά αντικείμενα να εκσφενδονίζονται προς το μέρος του θεατή. Αποκορύφωμα η σκηνή της τελικής μάχης, όπου νιώθεις ότι η αίθουσα έχει πάρει φωτιά, αλλά και σκηνές με νερό/χιόνι/ηλιαχτίδες που φαίνονται πανέμορφες. Δυστυχώς η ταινία είναι σκοτεινή σε μεγάλο μέρος της, οπότε σε αίθουσες που τσιγκουνεύονται τις λάμπες των προβολέων, ίσως υπάρξει πρόβλημα μιας και τα γυαλιά είναι ούτως ή άλλως σκούρα. Δεν θα σου αλλάξει γνώμη αν δεν σε εντυπωσιάζει γενικά το 3D, αλλά προσωπικά δεν το μετάνιωσα καθόλου.

Read more...