2011 Movie Bits: Part 1

Captain America: The First Avenger (3/5)

Η πιο πρόσφατη των ταινιών της Marvel για τους χαρακτήρες που θα πρωταγωνιστήσουν στο υπερθέαμα των Avengers που θα απολαύσουμε τον Μάιο, βάζει ισχυρή υποψηφιότητα και για τον τίτλο της καλύτερης. Για το Iron Man 2 και το Thor τα έχω πει στα αντίστοιχα posts, αλλά ας θυμίσω ότι μίσησα τους τρόπους με τους οποίους η Marvel διάλεξε να κάνει τις ταινίες ελκυστικές, και που συνοψίζονται στη ταυτόχρονη χρήση αφενός φτηνού χιούμορ που έφτανε στα όρια της παρωδίας και αφετέρου εντελώς “φτιαχτής” και cheesy ατμόσφαιρας. Μεγάλο μέρος της εκτίμησής μου για το Captain America λοιπόν προήλθε απ' την εντελώς διαφορετική κατεύθυνση που ακολούθησαν εδώ οι δημιουργοί. Σοβαρή ταινία, χωρίς χαζά comic reliefs (μέχρι κι ο πρόγονος του Tony Stark απέφευγε τις πολλές σαχλαμάρες!) ή προπαγανδιστικά μηνύματα, και με ξεκάθαρη έμφαση στο action κομμάτι του δημοφιλούς χαρακτήρα. Προφανώς ως κλασικό καλοκαιρινό blockbuster, δεν μπορείς να πεις ότι ξεφεύγει ιδιαίτερα από σεναριακές φόρμουλες του είδους, αλλά τουλάχιστον είναι πιο καλογυρισμένο απ' την πλειοψηφία των comic book μεταφορών της σειράς (πόσο ωραία χρώματα) και ξεκολλώντας από την τακτική της διακωμώδησης της ιστορίας του, είναι και πολύ πιο διασκεδαστικό απ' αυτές.

The Adjustment Bureau (3/5)

Πολιτικός ερωτεύεται κοπέλα, αλλά αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν δυνάμεις που προσπαθούν να εμποδίσουν τη συνέχιση της σχέσης τους. Η sci-fi ιδέα πίσω απ' αυτές τις δυνάμεις, είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, και το Adjustment Bureau είναι αρκετά τίμιο στην υποστήριξή της. Για ταινία που δίνει credits στον Philip K Dick, βέβαια, δεν ανταποκρίνεται πάντα στις απαιτήσεις, και βγάζει λίγο μάτι ότι δεν έχει καλοσκεφτεί τους τρόπους με τους οποίους δικαιολογεί τις συμπτώσεις της. Παρά την προχειρότητα όμως κάποιων plot points, η σχέση που έχει στον πυρήνα της, πείθει. Βοηθάει ο εξαιρετικός Matt Damon που αντί για μια απλά διεκπεραιωτική ερμηνεία φαίνεται να γουστάρει, και καταφέρνει να δώσει μόνος του λίγο παραπάνω βάθος στον χαρακτήρα του. Τελικά, η ταινία με κέρδισε με την πολύ καθαρή φωτογραφία και την ωραία ψευτο-indie αισθητική της, και το love story μου άφησε μια γλυκιά γεύση στο στόμα. Αν οι καλές ιδέες του ήταν λίγο πιο καλοδουλεμένες, μπορεί και να γινόταν ένα sci-fi διαμαντάκι, αλλά ακόμα και έτσι, το Adjustment Bureau είναι 100% feel-good material.

Limitless (3,5/5)

Σε συνέχεια με το από πάνω, άλλη μια εξαιρετική ιδέα που με καλύτερη εκτέλεση θα γινόταν αριστούργημα: αποτυχημένος τύπος επιχειρεί να διώξει το writer's block του με ένα μυστήριο ναρκωτικό που υπόσχεται ότι θα του δώσει πρόσβαση στο 100% του εγκεφάλου του. Το πιο εντυπωσιακό κομμάτι της ταινίας, είναι ξεκάθαρα η σκηνοθεσία. Τα φίλτρα και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται για να τονιστεί η διαφορά μεταξύ των δύο καταστάσεων του εγκεφάλου του ήρωα, είναι καταπληκτικά. Όμως και το γράψιμο στα πρώτα 70 λεπτά είναι εξαιρετικό, εισάγοντας με πολύ ιδιαίτερο τρόπο την έννοια ενός σύγχρονου “υπερ-ήρωα” και στήνοντας γύρω του ένα ωραιότατο θρίλερ με συνωμοσίες και κυνηγητά. Το τελευταίο μισάωρο δυστυχώς είναι αρκετά πρόχειρο και το φινάλε εντελώς άτσαλο, αλλά δεν χαλάνε και την συνολική αίσθηση της ταινίας, που είναι τελικά ένα πολύ καλό δράμα μυστηρίου, με έναν εξαιρετικό Bradley Cooper σε mode εξιλέωσης για όλες τις ερμηνείες-αγγούρια της υπόλοιπης καριέρας του.

The Lincoln Lawyer (3/5)

Uber-cool δικηγόρος που ειδικεύεται στο να υπερασπίζεται και να γλιτώνει απ' τη φυλακή “κακούς”, πέφτει σε τύπο που φαίνεται να έχει αδιάβλητο σχέδιο για να αθωωθεί, και φυσικά κάπου εκεί ξυπνάει η συνείδησή του. Αν σου φαίνεται υπερβολικά οικείο το παραπάνω, δεν έχεις καθόλου άδικο. Σκηνικό που έχουμε δει σε δικαστικό δράμα πολλές φορές, είτε στη μικρή είτε στη μεγάλη οθόνη. Και χαρακτήρας που επίσης είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια. Α, και αν θυμάσαι, το προηγούμενο δικαστικό δράμα με τον Matthew McConaughey δεν με είχε ξετρελάνει κιόλας. Κι όμως, προσπαθώντας να με πείσει ότι αφενός δεν είναι μια απ' τα ίδια και ότι αφετέρου ο McConaughey έχει κάποιο ταλέντο που δεν περιλαμβάνει κοιλιακούς και τρέξιμο σε ηλιόλουστα θέρετρα, το Lincoln Lawyer πρέπει να ομολογήσω ότι με κέρδισε. Ναι, πολλές φορές φαίνεται από χιλιόμετρα τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή, και από φωτογραφία και μοντάζ το λες και αρκετά πρόχειρο σε σημεία. Όμως έχει κομμάτια πραγματικά εντυπωσιακά (οι σκηνές με τον Michael Peña πχ), καθώς και μερικά ωραία twists που αν δεν το κάνουν να ξεχωρίζει ιδιαίτερα από την κοινή ταινία του είδους, του δίνουν τουλάχιστον αρκετούς bonus πόντους. Ο McConaughey με εξέπληξε ευχάριστα παίζοντας μια ταιριαστά παραποιημένη έκδοση του εαυτού του, χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς. Η ταινία είναι γρήγορη, κρατάει το ενδιαφέρον, και το κυριότερο, δεν προσπαθεί να περάσει για κάτι παραπάνω από ένα διασκεδαστικό -πλην “σοβαρό”- δικαστικό δράμα. Κατηγορία στην οποία πετυχαίνει διάνα.

30 Minutes or Less (1/5)

Η ταινία μου τράβηξε την προσοχή υποσχόμενη έμπνευση από την απίστευτη ιστορία αυτού του ανθρώπου. Τελικά το μόνο κοινό σημείο που είχε μ' αυτήν ήταν η ιδέα ενός ανθρώπου που αναγκάζεται να ληστέψει μια τράπεζα φορώντας βόμβα-γιλέκο. Το 30 Minutes or Less αποδείχθηκε κωμωδία στην οποία κανένας απολύτως συντελεστής δεν έκανε την παραμικρή προσπάθεια να υπερασπιστεί τη φήμη του. Ο Ruben Fleischer δεν δείχνει ούτε δείγμα της φαντασίας με την οποία σκηνoθέτησε το Zombieland και οι κωμικοί του cast παίζουν μια νερωμένη έκδοση του πιο συνηθισμένου τους ρόλου, χωρίς νεύρο ή ίχνος προσπάθειας. Οι σεναριογράφοι επαναλαμβάνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, τυπικά κουρασμένα “αστεία”, προσπαθώντας κιόλας να το παίξουν σινεφίλ βάζοντας τους χαρακτήρες να πετάνε random αναφορές σε ταινίες δράσης. Η φιλία των ηρώων δεν πείθει, το ρομάντζο είναι εντελώς άστοχο και η “σχέση” του χαρακτήρα του Danny McBride με τον πατέρα του είναι εντελώς προβλέψιμη και κλισέ. Αστεία σημεία υπάρχουν διάσπαρτα εδώ κι εκεί, και η ταινία κρατάει τόσο λίγο που καταφέρνει να σου κρατήσει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον. Γενικά όμως, παρά τις υποσχέσεις, το 30 Minutes or Less δεν είναι τίποτα που δεν έχεις ξαναδεί σε αρκετά έως πολύ καλύτερη εκδοχή.

Read more...

Top 2011 TV series

Άλλη μια χρονιά που ο κινηματογράφος μπήκε σε δεύτερη προτεραιότητα και βρήκα πάλι τον εαυτό μου να βλέπει -υπερβολικά- πολλή τηλεόραση. Λίστες έκανα πάντα στα “κρυφά”, αλλά φέτος αποφάσισα να μοιραστώ εδώ τα αγαπημένα μου τηλεοπτικά θεάματα για το 2011. Στην πορεία μου βγήκαν πολλά, οπότε έσπασα αυτό που προοριζόταν για ένα Top 10, σε δύο διαφορετικές λίστες, χωρίζοντας δράμα και κωμωδία. Έτσι, παρόλο που αρκετές απ' τη 2η κατηγορία θα άξιζαν πολύ ψηλές θέσεις σε γενική λίστα, αποφάσισα να play it safe προβάλλοντας περισσότερες αγαπημένες μου σειρές και αποφεύγοντας ταυτόχρονα την εφιαλτική σύγκριση διαφορετικών ειδών. Φυσικά ακόμα παρακάτω θυμήθηκα ότι οι Άγγλοι πέρσι είχαν κέφια και κατέληξα να κάνω και 3η λίστα, με τις αγαπημένες μου mini-series της χρονιάς. Χωρίς παραπάνω εισαγωγές, ακολουθεί ένα τεράστιο post για μια εξαιρετική τηλεοπτική χρονιά.

Διαβάστε περισσότερα »

Read more...

Moneyball (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Bennett Miller

Σενάριο: Aaron Sorkin, Steven Zaillian (βασισμένο στο βιβλίο του Michael Lewis)

Παίζουν: Brad Pitt, Jonah Hill, Philip Seymour Hoffman, Chris Pratt

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, βιογραφία

  

Ταινίες με προπονητές ή managers έχουμε δει αρκετές. Συνήθως αφορούν ένα μεγάλο όνομα που καταλήγει να κοουτσάρει μικρή ομάδα και την φέρνει απ' το πουθενά στη νίκη, μια ομάδα από περιθωριακούς misfits που απ' το πουθενά καταλήγουν στη νίκη και στην πορεία μαθαίνουν την αξία της φιλίας κτλ. Γενικά η συνηθισμένη αθλητική ταινία είναι η ιστορία κάποιων φτωχών πλην τίμιων underdogs που θριαμβεύουν εναντίον κάποιων “Γολιάθ”. Το Moneyball, δεν το λες λοιπόν μάλλον, ούτε καν “αθλητική ταινία”. Παρόλο που ασχολείται με το baseball, είναι περισσότερο μια ταινία για την εμμονή ενός ανθρώπου που λατρεύει ένα άθλημα, αλλά κατανοεί ότι έχει προβληματικές αρχές και επιχειρεί με αυτοθυσία να τις αλλάξει.

Δεν κατάφερα να εκτιμήσω ποτέ το baseball σαν άθλημα. Ίσως είναι που δεν κατάλαβα και ποτέ μου τους κανόνες ή γιατί το κάθε παιχνίδι διαρκεί δέκα χιλιάδες ώρες. Ευτυχώς, το Moneyball ούτε απαιτεί πρότερη γνώση του, ούτε και θα σε “φορτώσει” με άχρηστες πληροφορίες για να σε πείσει. Η τακτική του είναι η εξής: “Ψιτ, φίλε, κοίτα. Έχεις αυτόν εδώ τον τύπο. Απέτυχε σαν παίχτης. Αποφάσισε ότι σαν manager δεν θα κάνει τα ίδια λάθη μ' αυτούς που φούσκωσαν κάποτε τα προσόντα του και τον αγόρασαν, για να καταλήξει τελικά πεταμένα λεφτά. Και αποφάσισε ότι αυτήν την πρακτική θα την αλλάξει, και θα σηκώσει το ρημάδι το τρόπαιο με μια ομάδα της πλάκας, γιατί μισεί την ήττα. Α, να και 4-5 στατιστικά με τα οποία στοχεύει να το κάνει αυτό, αλλά μην σε νοιάζει και ιδιαίτερα.” Γιατί, είπαμε, δεν είναι ταινία για το baseball. Είναι μια ωδή στην επιμονή, στο μανιώδες κυνηγητό για την επιτυχία, αλλά και στην αναζήτηση της λύτρωσης για τα λάθη του παρελθόντος, που στοιχειώνουν ακόμα τον ύπνο σου και καθορίζουν τη ζωή σου. Φανταστικός Brad Pitt, στου οποίου τα μάτια βλέπεις την καταστροφή απ' την ήττα και την λάμψη απ' την επιτυχία. Φανταστικός Aaron Sorkin, που συνυπογράφει το adaptation του ομώνυμου βιβλίου, και συνεχίζει να γράφει έξοχους διαλόγους με τόσο όμορφο και subtle χιούμορ. Φανταστικός και ο Bennett Miller, που μεταφέρει το σενάριο αυτό χωρίς μελοδραματικές φανφάρες, άριστη χρήση των flashbacks και των πλάνων ψευδο-αρχείου, και χτίζει τόσο εύκολα βαριά συναισθηματικές σκηνές. Ναι, με έκανε να κλάψω δύο φορές για ένα άθλημα που δεν καταλαβαίνω, για την ομάδα μιας πόλης που δεν έχω ιδέα που πέφτει, και για την εσωτερική μάχη ενός ανθρώπου που δεν θυμάμαι τώρα ούτε και το όνομά του. Και αυτό για μένα είναι σπουδαίος κινηματογράφος.

Read more...

Drive (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn

Σενάριο: Hossein Amini (βασισμένο στο βιβλίο του James Sallis)

Παίζουν: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Oscar Isaac, Ron Perlman

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, θρίλερ, λίγο από ιστορία εκδίκησης και λίγο από ρομάντζο

Μετά κι από τις δύο φορές που το είδα, το Drive μου καρφώθηκε στο κεφάλι σαν “αδελφάκι” των History of Violence και Lost in Translation. Εξηγώ. Το Drive είναι ξεκάθαρα ένα mood piece, που βάζει -όπως και τα άλλα δύο- το στυλ πάνω απ' την ουσία, για να πετύχει έναν στόχο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος φαίνεται να είναι ένα throwback στα 80s, στον Michael Mann και στον νεαρό Marty Scorsese. Φαίνεται απ' το soundtrack, απ' τους χαρακτήρες, απ' τον τρόπο που μεταχειρίζεται τη βία, απ' τους ρυθμούς του, απ' τα νυχτερινά του πλάνα. Οπτικά ο Refn ξεπερνάει τον εαυτό του, με υπέροχη σκηνοθεσία, ξεχωριστή αλλά όχι υπερβολικά φαντεζί. Τα μακροσκελή σιωπηλά πλάνα μεταξύ των ηρώων του ενόχλησαν πολύ κόσμο. Μερικές φορές είναι όντως υπερβολικά, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων συμβολίζουν με επιτυχία ένα πολύ απλό πράγμα: πόσα περισσότερα μπορείς να πεις απλά με ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή ένα άγγιγμα. Στο ρομαντικό κομμάτι πετυχαίνει έτσι διάνα. Στο κομμάτι revenge-drama, επίσης, έχει να παρουσιάσει φοβερά καλογυρισμένες σκηνές δράσης και αποφεύγει να κάνει τη βία του καρτουνίστικη.

Το πρόβλημα που έχω εγώ όμως δεν έχει να κάνει τόσο με τους ρυθμούς του, αλλά με το σενάριο. Καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι συνδέομαι με τους χαρακτήρες, γιατί το μόνο που ήξερα γι' αυτούς ήταν ένα ελαφρύ περίγραμμα των κινήτρων τους, τα οποία και δεν παρουσίαζαν καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ο Ryan Gosling επίσης με προβλημάτισε. Καταλαβαίνω ότι ήταν σκηνοθετική επιλογή η σιωπή του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αλλά νιώθω πως κατέληξε σε gimmick και ενώ τα βλέμματά του ήταν πολύ εκφραστικά, τελικά η ερμηνεία του ήταν για μένα εντελώς υποτονική. Παρ' όλα αυτά, είναι το μόνο απ' τα -ομολογουμένως πολλά- εξεζητημένα σημεία της σκηνοθεσίας που μπορώ να πω ότι με πείραξε. Κατά τα άλλα, λάτρεψα τα πλάνα του Drive, το υπέροχο δέσιμο της εικόνας με την μουσική και την σοβαρότητά του. Μπορεί τελικά να μην συμμερίζομαι τη γνώμη αυτών που παρουσιάζουν σαν την Δευτέρα Παρουσία του σινεμά, αλλά καταλαβαίνω γιατί το αγάπησαν και εκτιμώ την τεχνική του αρτιότητα και τις αναφορές του σε μια άλλη κινηματογραφική εποχή, που έχει δώσει τη θέση της σε CGI-heavy ομοιόμορφες και τυπικές υπερπαραγωγές.

Read more...

[TV] Classic Doctor Who – Season 12 (1975)

Doctor: 4^th (Tom Baker)

Season: 12

Episodes: 01-20 (complete)

Διάρκεια: 20x25 λεπτά

Κατά κοινή ομολογία, η πρώτη σαιζόν της κλασικής σειράς που ακολουθεί ένα υποτυπώδες arc σε όλης τη διάρκεια. Οι ιστορίες είναι μεν σε μεγάλο βαθμό αυτοτελείς, αλλά η μετάβαση απ' την μια στην άλλη δεν βγάζει νόημα αν τις δεις ανακατεμένες. Δυστυχώς δεν είναι όλες και εξίσου καλές, αλλά για χάρη του Tom Baker και του continuity, αξίζουν να τις δεις με την σειρά. Ας τις δούμε μια μια.

#75. Robot (01-04)

Η πρώτη ιστορία του Tom Baker είναι ευτυχώς και πάρα πολύ καλή. Ένα ρομπότ κλέβει απόρρητα έγγραφα απ' το UNIT και μια οργάνωση απειλεί με πυρηνικό όλεθρο ολόκληρο τον πλανήτη. Στην πρώτη του εμφάνιση, ο Tom Baker καταφέρνει να παρεκκλίνει απ' την ερμηνεία του προκατόχου του, και να παρουσιάσει έναν Doctor πιο παιχνιδιάρη, πιο fun, πιο έξω-καρδιά, αστείο αλλά όχι γελοίο. Companions πλην της Sarah Jane Smith είναι και ο θρυλικός Brigadier και ο γιατρός Harry Sullivan, που θα συνοδέψει τον Doctor και στην υπόλοιπη σαιζόν. Το Robot είναι γενικά πολύ διασκεδαστικό, με καλογραμμένο σενάριο και μερικά όμορφα σκηνοθετικά τρικ, και ξεφεύγει εύκολα απ' το διαδικαστικό χαρακτήρα που θα μπορούσε να έχει μια post-regeneration ιστορία.

#76. The Ark in Space (05-08)

Το TARDIS εμφανίζεται σε έναν διαστημικό σταθμό στο μακρινό μέλλον, όπου η Γη έχει καταστραφεί από την ηλιακή ακτινοβολία, και οι επιζώντες βρίσκονται σε κατάσταση νάρκωσης περιμένοντας να γίνει ξανά ο πλανήτης κατοικήσιμος για να επιστρέψουν. Ο Doctor, η Sarah και ο Harry ανακαλύπτουν ότι κάτι έχει πάει στραβά και οι άνθρωποι έχουν μείνει κοιμισμένοι πολύ περισσότερο απ' ό,τι χρειαζόταν, και έρχονται αντιμέτωποι με μια μυστηριώδη ασθένεια που καταλαμβάνει έναν έναν τους επιζώντες. Το κύριο πρόβλημα με το Ark in Space είναι τα production values. Το σενάριο είναι αξιοπρεπές, αλλά δυστυχώς το μακιγιάζ και τα εφέ είναι τόσο φτηνά που όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να τα παραβλέψεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το βαμμένο πράσινο bubble-wrap που χρησιμοποιείται για το “τέρας” και τους μολυσμένους ανθρώπους, που δυστυχώς δεν σου επιτρέπει να πάρεις στα σοβαρά την απειλή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Tom Baker, που -μεταξύ άλλων- βοηθάει την Sarah να ξεπεράσει τους φόβους της, δίνοντας της περιθώριο να αποδείξει ότι το φύλο της δεν την κάνει αδύναμη. Γενικά, το Ark in Space δείχνει πολύ παλαιότερο απ' ό,τι είναι, και ακόμα και μετά το ρετουσάρισμα στα εφέ για το dvd, το αποτέλεσμα παραμένει στην καλύτερη μέτριο.

#77. The Sontaran Expirement (09-10)

Το φινάλε του Ark in Space βρίσκει τους τρεις μας ήρωες να κατεβαίνουν στη Γη για να επιδιορθώσουν ένα κανάλι τηλεμεταφοράς. Εκεί συναντούν μια ομάδα “ναυαγισμένων” αποίκων, που περιμένουν διάσωση, προσπαθώντας ταυτόχρονα να γλιτώσουν από έναν Sontaran που κατασκοπεύει τη Γη για να δει αν είναι πρόσφορη για απόβαση. Καλοστημένο 40λεπτο, με πιστευτό αυτή τη φορά εχθρό, και ο Styre μου θύμισε για άλλη μια φορά πόσο λατρεύω τους Sontarans για villains του Doctor Who. Απολαυστικά τα τετ-α-τετ του με την Sarah αλλά και με τον Tom Baker, που δείχνει για πρώτη φορά τα “δόντια” του, και δείχνει ότι μπορεί να είναι επιθετικός και απειλητικός εκτός από διασκεδαστικός. Καλή ιστορία, αλλά δυστυχώς πολύ μικρή.

#78. Genesis of the Daleks (11-16)

Ένας Time Lord διακόπτει την επιστροφή του Doctor και των συντρόφων του στον διαστημικό σταθμό, και τους αναθέτει μια εξαιρετικά σημαντική αποστολή: να επισκεφτούν τον πλανήτη Skaro στην εποχή της γένεσης απ' τον Davros, του πιο αιμοβόρου εχθρού του Doctor, των Daleks. Στόχος είτε να εμποδίσουν την δημιουργία τους, είτε να την επηρεάσουν καθοριστικά, είτε να αποκτήσουν πληροφορίες που θα βοηθήσουν στο μέλλον στην καταστροφή τους. Το Genesis of the Daleks αξίζει κάθε ύμνο που έχει γραφτεί/ειπωθεί για χάρη του, και ήδη απ' το πρώτο δεκάλεπτο ενθουσιάζει με το πόσο καλοφτιαγμένος είναι ο κόσμος του, με το πόσο ψηλά είναι τα stakes και με το πόσο εύκολα αποφεύγονται τα κλισέ στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί. Σερβίρει μπόλικο σασπένς, περιπέτεια και εξαιρετικούς χαρακτήρες, ενώ ταυτόχρονα καταπιάνεται με “βαριά” θέματα όπως είναι η φυλετική διάκριση και το δικαίωμα του κάθε όντος στη ζωή. Χορταστικό 6-parter, που πέρα απ' το πλούσιο insight σε σημαντικό κομμάτι της μυθολογίας της σειράς που προσφέρει, δείχνει πως η σειρά μπορεί με το κατάλληλο γράψιμο να ξεφύγει απ' τα καλούπια της και να παραδώσει μεγάλα μηνύματα. Αριστουργηματικό και φυσικά must-see για κάθε fan της καινούριας σειράς που σέβεται τον εαυτό του.

#79. Revenge of the Cybermen (17-20)

Οι ήρωες μας επιστρέφουν στον διαστημικό σταθμό, αλλά σε λάθος χρονική περίοδο. Περιμένοντας να συναντηθούν με το TARDIS για να συνεχίσουν το ταξίδι τους στο χωροχρόνο, αναμειγνύονται στη διαμάχη μεταξύ των Cybermen και των κατοίκων του Voga, ενός πλανήτη που αποτελείται αποκλειστικά από χρυσό. Άλλη μια πολύ φτηνή παραγωγή, αλλά δυστυχώς τα προβλήματα αυτή τη φορά είναι περισσότερο σεναριακά. Παντελώς αδιάφορη ιστορία, με κακή χρήση των Cybermen (που μοιάζουν εδώ τρομαχτικά με playmobil),μερικές αποφάσεις χαρακτήρων που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα και τραβηγμένο απ' τα μαλλιά για να γεμίσει 4 25λεπτα. Απογοητευτικό για φινάλε σαιζόν, και δεν συνίσταται για κανέναν απολύτως λόγο.

(*) Αν δεν έχεις ιδέα τι είναι αυτός ο Doctor Who και είσαι fan του sci-fi ή/και της αγγλικής τηλεόρασης, α) ντροπή σου, β) αρχίζεις άμεσα την σειρά του 2005 και επιστρέφεις όταν την τελειώσεις.

Read more...