Drive (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Nicolas Winding Refn

Σενάριο: Hossein Amini (βασισμένο στο βιβλίο του James Sallis)

Παίζουν: Ryan Gosling, Carey Mulligan, Bryan Cranston, Albert Brooks, Oscar Isaac, Ron Perlman

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, θρίλερ, λίγο από ιστορία εκδίκησης και λίγο από ρομάντζο

Μετά κι από τις δύο φορές που το είδα, το Drive μου καρφώθηκε στο κεφάλι σαν “αδελφάκι” των History of Violence και Lost in Translation. Εξηγώ. Το Drive είναι ξεκάθαρα ένα mood piece, που βάζει -όπως και τα άλλα δύο- το στυλ πάνω απ' την ουσία, για να πετύχει έναν στόχο. Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος φαίνεται να είναι ένα throwback στα 80s, στον Michael Mann και στον νεαρό Marty Scorsese. Φαίνεται απ' το soundtrack, απ' τους χαρακτήρες, απ' τον τρόπο που μεταχειρίζεται τη βία, απ' τους ρυθμούς του, απ' τα νυχτερινά του πλάνα. Οπτικά ο Refn ξεπερνάει τον εαυτό του, με υπέροχη σκηνοθεσία, ξεχωριστή αλλά όχι υπερβολικά φαντεζί. Τα μακροσκελή σιωπηλά πλάνα μεταξύ των ηρώων του ενόχλησαν πολύ κόσμο. Μερικές φορές είναι όντως υπερβολικά, αλλά στις περισσότερες των περιπτώσεων συμβολίζουν με επιτυχία ένα πολύ απλό πράγμα: πόσα περισσότερα μπορείς να πεις απλά με ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή ένα άγγιγμα. Στο ρομαντικό κομμάτι πετυχαίνει έτσι διάνα. Στο κομμάτι revenge-drama, επίσης, έχει να παρουσιάσει φοβερά καλογυρισμένες σκηνές δράσης και αποφεύγει να κάνει τη βία του καρτουνίστικη.

Το πρόβλημα που έχω εγώ όμως δεν έχει να κάνει τόσο με τους ρυθμούς του, αλλά με το σενάριο. Καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι συνδέομαι με τους χαρακτήρες, γιατί το μόνο που ήξερα γι' αυτούς ήταν ένα ελαφρύ περίγραμμα των κινήτρων τους, τα οποία και δεν παρουσίαζαν καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Ο Ryan Gosling επίσης με προβλημάτισε. Καταλαβαίνω ότι ήταν σκηνοθετική επιλογή η σιωπή του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, αλλά νιώθω πως κατέληξε σε gimmick και ενώ τα βλέμματά του ήταν πολύ εκφραστικά, τελικά η ερμηνεία του ήταν για μένα εντελώς υποτονική. Παρ' όλα αυτά, είναι το μόνο απ' τα -ομολογουμένως πολλά- εξεζητημένα σημεία της σκηνοθεσίας που μπορώ να πω ότι με πείραξε. Κατά τα άλλα, λάτρεψα τα πλάνα του Drive, το υπέροχο δέσιμο της εικόνας με την μουσική και την σοβαρότητά του. Μπορεί τελικά να μην συμμερίζομαι τη γνώμη αυτών που παρουσιάζουν σαν την Δευτέρα Παρουσία του σινεμά, αλλά καταλαβαίνω γιατί το αγάπησαν και εκτιμώ την τεχνική του αρτιότητα και τις αναφορές του σε μια άλλη κινηματογραφική εποχή, που έχει δώσει τη θέση της σε CGI-heavy ομοιόμορφες και τυπικές υπερπαραγωγές.