Moneyball (2011)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Bennett Miller

Σενάριο: Aaron Sorkin, Steven Zaillian (βασισμένο στο βιβλίο του Michael Lewis)

Παίζουν: Brad Pitt, Jonah Hill, Philip Seymour Hoffman, Chris Pratt

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, βιογραφία

  

Ταινίες με προπονητές ή managers έχουμε δει αρκετές. Συνήθως αφορούν ένα μεγάλο όνομα που καταλήγει να κοουτσάρει μικρή ομάδα και την φέρνει απ' το πουθενά στη νίκη, μια ομάδα από περιθωριακούς misfits που απ' το πουθενά καταλήγουν στη νίκη και στην πορεία μαθαίνουν την αξία της φιλίας κτλ. Γενικά η συνηθισμένη αθλητική ταινία είναι η ιστορία κάποιων φτωχών πλην τίμιων underdogs που θριαμβεύουν εναντίον κάποιων “Γολιάθ”. Το Moneyball, δεν το λες λοιπόν μάλλον, ούτε καν “αθλητική ταινία”. Παρόλο που ασχολείται με το baseball, είναι περισσότερο μια ταινία για την εμμονή ενός ανθρώπου που λατρεύει ένα άθλημα, αλλά κατανοεί ότι έχει προβληματικές αρχές και επιχειρεί με αυτοθυσία να τις αλλάξει.

Δεν κατάφερα να εκτιμήσω ποτέ το baseball σαν άθλημα. Ίσως είναι που δεν κατάλαβα και ποτέ μου τους κανόνες ή γιατί το κάθε παιχνίδι διαρκεί δέκα χιλιάδες ώρες. Ευτυχώς, το Moneyball ούτε απαιτεί πρότερη γνώση του, ούτε και θα σε “φορτώσει” με άχρηστες πληροφορίες για να σε πείσει. Η τακτική του είναι η εξής: “Ψιτ, φίλε, κοίτα. Έχεις αυτόν εδώ τον τύπο. Απέτυχε σαν παίχτης. Αποφάσισε ότι σαν manager δεν θα κάνει τα ίδια λάθη μ' αυτούς που φούσκωσαν κάποτε τα προσόντα του και τον αγόρασαν, για να καταλήξει τελικά πεταμένα λεφτά. Και αποφάσισε ότι αυτήν την πρακτική θα την αλλάξει, και θα σηκώσει το ρημάδι το τρόπαιο με μια ομάδα της πλάκας, γιατί μισεί την ήττα. Α, να και 4-5 στατιστικά με τα οποία στοχεύει να το κάνει αυτό, αλλά μην σε νοιάζει και ιδιαίτερα.” Γιατί, είπαμε, δεν είναι ταινία για το baseball. Είναι μια ωδή στην επιμονή, στο μανιώδες κυνηγητό για την επιτυχία, αλλά και στην αναζήτηση της λύτρωσης για τα λάθη του παρελθόντος, που στοιχειώνουν ακόμα τον ύπνο σου και καθορίζουν τη ζωή σου. Φανταστικός Brad Pitt, στου οποίου τα μάτια βλέπεις την καταστροφή απ' την ήττα και την λάμψη απ' την επιτυχία. Φανταστικός Aaron Sorkin, που συνυπογράφει το adaptation του ομώνυμου βιβλίου, και συνεχίζει να γράφει έξοχους διαλόγους με τόσο όμορφο και subtle χιούμορ. Φανταστικός και ο Bennett Miller, που μεταφέρει το σενάριο αυτό χωρίς μελοδραματικές φανφάρες, άριστη χρήση των flashbacks και των πλάνων ψευδο-αρχείου, και χτίζει τόσο εύκολα βαριά συναισθηματικές σκηνές. Ναι, με έκανε να κλάψω δύο φορές για ένα άθλημα που δεν καταλαβαίνω, για την ομάδα μιας πόλης που δεν έχω ιδέα που πέφτει, και για την εσωτερική μάχη ενός ανθρώπου που δεν θυμάμαι τώρα ούτε και το όνομά του. Και αυτό για μένα είναι σπουδαίος κινηματογράφος.