Catfish (2010) [Spoilers]

Μπορεί να μην το έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου, αλλά πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που έκανε πάταγο στο festival του Sundance, και προκάλεσε τεράστιες συζητήσεις-διαφωνίες στο internet σχετικά με την αυθεντικότητά του. Το θέμα του είναι εξαιρετικά απλό: οι σκηνοθέτες Ariel Schulman & Henry Joost, κινηματογραφούν τη ζωή του Nev, αδερφού του Ariel και φωτογράφου. Αφορμή η ιδιόμορφη σχέση εξ' αποστάσεως που αναπτύσσεται μεταξύ του τελευταίου και της Abby, ενός κοριτσιού που ζει στην άλλη πλευρά της Αμερικής, και ζωγραφίζει πίνακες με βάση φωτογραφίες που έχει τραβήξει και τις στέλνει ο Nev. Αληθινή ή όχι η ιστορία, βρήκα το Catfish συναρπαστικό, και το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον ψάχνει κάτι το διαφορετικό. Μεγάλο μέρος όμως της απόλαυσης ήταν ότι δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται, και προτείνω να μην ψάξεις το παραμικρό γι' αυτό αν αποφασίσεις να το δεις. Μακριά λοιπόν από trailer και περιγραφές, αν ξέρεις καλούτσικα έστω Αγγλικά, ψάξε το και δες το.

Ακολουθούν τεράστια spoilers, οπότε συνέχισε ΜΟΝΟ αν έχεις δει την ταινία.

Διαβάστε περισσότερα »

Read more...

Black Swan (2010)

Ελληνικός τίτλος: Μαύρος Κύκνος

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky

Σενάριο: Mark Heyman, Andres Heinz, John McLaughlin

Παίζουν: Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Cassel, Barbara Hershey, Winona Ryder

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, θρίλερ, mindfuck

28χρονη μπαλαρίνα αγωνίζεται σκληρά για να πάρει τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο σε παράσταση του χορευτικού της συγκροτήματος. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να ανεβάσουν τη “Λίμνη των Κύκνων”, αλλά με μια κοπέλα να ενσαρκώνει και τον Λευκό και τον Μαύρο Κύκνο. Η νεαρή Nina, τρυφερή και εύθραυστη, είναι τέλεια για το ρόλο του Λευκού Κύκνου, αλλά στερείται του αυθορμητισμού που χαρακτηρίζει τον Μαύρο Κύκνο. Όταν κερδίσει όμως το ρόλο, η συμπεριφορά της αρχίζει να αλλάζει, πλησιάζοντας σταδιακά μια πιο σκοτεινή πλευρά της.

Με εξαίρεση το εξαιρετικό προπέρσινο The Wrestler, όλες οι ταινίες του Darren Aronofsky μπορούν εύκολα να ενταχτούν στην κατηγορία 'mindfuck', ταινίες δηλαδή που “παίζουν” με το μυαλό του θεατή και φλερτάρουν πάντα στα σύνορα πραγματικού και φανταστικού. Το Black Swan κατακτά επάξια μια θέση στο είδος, φέρνοντας την ηρωίδα όσο περνάει η ώρα και πιο κοντά σε κατάσταση τρέλας και προσφέροντας αρκετές ευκαιρίες να κραυγάσεις “WTF!?”. Ο Arronofsky φέρνει όμορφα σε σύγκρουση τους δύο κόσμους της Nina, απ' τη μια τον σκηνοθέτη που την προτρέπει να ελευθερωθεί και να ζήσει χωρίς ενοχές, και απ' την άλλη τη μητέρα που την αντιμετωπίζει ακόμα σαν κοριτσάκι, και με το φόβο να μην απογοητευτεί όπως κάποτε εκείνη, τις στερεί στοιχειώδεις ελευθερίες. Η Natalie Portman στον φοβερά δύσκολο ρόλο είναι άψογη, ζει το χαρακτήρα της, και καταφέρνει να πιστεύεις ότι δεν παρακολουθείς ηθοποιό, αλλά πραγματική χορεύτρια που ζει ένα μακάβριο δράμα.

Η πορεία της Nina σαν χαρακτήρας είναι συγκλονιστική, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ την ταινία αψεγάδιαστη. Κατ' αρχάς είναι προφανείς πολλές φορές οι επιρροές και τα “δάνεια” από παλαιότερες ταινίες (μια συγκεκριμένη ταινία του Polanski έρχεται εύκολα στο μυαλό), ενώ αν αφαιρώντας τα ψυχογραφικά στοιχεία, δεις το Black Swan σαν τυπική ταινία με μια αθλήτρια/καλλιτέχνη που ξεκινάει χαμηλά και αρχίζει να ανεβαίνει, τα κλισέ βγάζουν μάτι. Μπροστά στα επιτεύγματα της ταινίας όμως, παραμερίζεις αυτά τα ατοπήματα ως μικρά λαθάκια. Είναι γυρισμένη με επιδεξιότητα και τόλμη, είναι ωμή στα όρια του ενοχλητικού αλλά και ταυτόχρονα τρομερά δυνατή. Ένταση και σασπένς σε κάθε παραμικρή σκηνή, έξοχες ερμηνείες απ' το καλοδιαλεγμένο cast, ατμόσφαιρα που σπάει κόκαλα. Ειδική μνεία αξίζει και ο Clint Mansell, που με βάση την “Λίμνη των Κύκνων” του Τσαϊκόφσκι, γράφει για άλλη μια φορά ένα εντυπωσιακό soundtrack που αγαπάς περισσότερο όσο περισσότερο το ακούς.

Το Black Swan δεν είναι μια “ταινία για μπαλέτο/μπαλαρίνες” όπως νομίζουν δυστυχώς αρκετοί. Είναι ένα συναρπαστικό ενήλικο παραμύθι, που θα σε στοιχειώσει με την δύναμη του και το ποιητικό του φινάλε. Αν θεωρείς τον εαυτό σου fan του Darren Aronofsky, δεν έχεις κανένα λόγο να το προσπεράσεις.

Read more...

The Town (2010)

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ben Affleck

Σενάριο: Peter Craig, Ben Affleck, Aaron Stockard (βασισμένο στο βιβλίο 'Prince of Thieves' του Chuck Hogan)

Παίζουν: Ben Affleck, Rebecca Hall, Jon Hamm, Jeremy Renner, Blake Lively

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Δράμα, περιπέτεια

Μετά το εξαιρετικό Gone Baby Gone, ο Ben Affleck επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα, με άλλη μια ταινία ύμνο στην Βοστώνη. Αυτή τη φορά επικεντρώνει την ιστορία στη γειτονιά του Charlestown, πασίγνωστη ανά τον κόσμο για την καλλιέργεια στους κατοίκους του, του ευγενούς αθλήματος της ληστείας τραπεζών. Πρωταγωνιστές, μια τετράδα ανερχόμενων -πλην γνωστών παρανόμων- ληστών, τους οποίους και παρακολουθούμε στην εισαγωγή να μπουκάρουν σε τράπεζα. Κάτι ψιλοστραβώνει στο τέλος, και καταλήγουν με όμηρο την διευθύντρια. Την αφήνουν μεν ελεύθερη, αλλά όντας μερικώς “επικίνδυνη”, δεν θα μείνει και χωρίς παρακολούθηση. Στο παιχνίδι μπαίνει και το FBI που θα επιχειρήσει να βρει τους ενόχους με κάθε δυνατό μέσο.

Μπορεί το The Town να παρουσιάζει καλοφτιαγμένες σκηνές ληστείας, αλλά δεν το κάνουν αυτές αυτόματα και heist movie. Στην πραγματικότητα ακολουθεί τον “εγκέφαλο” της ομάδας και επιχειρεί να τον ψυχογραφήσει, παρουσιάζοντας τις σχέσεις με τους φίλους του, με τη γειτονιά του, με ενδεχομένως αδιάφορή του θηλυκή ύπαρξη, και φυσικά με το νεοαποκτηθέν love interest του. Παράλληλα έχουμε την ιστορία ενός επίμονου ομοσπονδιακού αστυνομικού που έχει πάρει απόφαση να καθαρίσει τη συμμορία, καθώς και τα -κλασικά για το είδος- οικογενειακά προβλήματα-κατάλοιπα του πρωταγωνιστή. Στάνταρ πράγματα ακούγονται έτσι; Και είναι. Είναι όμως τόσο ωραία γυρισμένη η ταινία, που δεν σε νοιάζει και πολύ που αυτό που παρακολουθείς αρχίζει να μοιάζει επικίνδυνα με το Heat του Michael Mann. Λιτή και απέριττη η σκηνοθεσία του Affleck, εκμεταλλεύεται σε βάθος το εξαιρετικό cast (ένα όσκαρ γρήγορα στον Jeremy Renner παρακαλώ, κεντάει για άλλη μια φορά εδώ) για να παρουσιάσει συναρπαστικούς χαρακτήρες και γεμάτες ένταση και σασπένς, σκηνές δράσης. Παραδοσιακός, καθαρός κινηματογράφος, χωρίς φαντεζί πλάνα και γρήγορα κοψίματα. Είτε έρχεσαι για τη δράση, είτε για το δράμα, θα βρεις οπωσδήποτε κάτι να σου αρέσει. Απλά να είσαι προετοιμασμένος ότι υπερισχύει το δεύτερο.

(*) Η extended έκδοση περιλαμβάνει γύρω στα 30 λεπτά επιπλέον μεταβατικές σκηνές, σε σχέση μ' αυτή που προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Αν εντυπωσιάστηκες απ' την theatrical, αυτή θα σε στείλει στον έβδομο ουρανό (με μένα τουλάχιστον αυτό συνέβη). Κενό ούτε για δείγμα, κάνει ένα ήδη σφιχτό σενάριο, αψεγάδιαστο.

Read more...

Toy Story 3 (2010) [3D]

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich

Σενάριο: Michael Arndt (η ιστορία απ' τους John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich)

Παίζουν: Tom Hanks, Tim Allen, Joan Cusack

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, κωμωδία, περιπέτεια

Ο Andy μεγάλωσε και ετοιμάζεται πια για το κολέγιο. Πριν φύγει πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα των παιχνιδιών του: σκουπίδια, σοφίτα ή δωρεά σε παιδικό σταθμό. Μετά από ατυχή γεγονότα, ο Woody και η παρέα του καταλήγουν στο τελευταίο, όπου θα γνωρίσουν καινούριους φίλους, αλλά θα ζήσουν και μια συναρπαστική περιπέτεια.

"Authority should derive from the consent of the governed, not from threat of force!" φωνάζει ένας χαρακτήρας προς το τέλος της ταινίας. Ναι, δεν έχω κάνει λάθος στον τίτλο, μιλάω για το Toy Story 3. Μια ταινία που αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι η Pixar υπάρχει για να δίνει διαμάντια, που δεν κοιτάνε ηλικίες και κάνουν το genre-bending παιχνιδάκι. Ως κλείσιμο της αριστουργηματικής τριλογίας των Toy Story [είχα γράψει κάτι ψιλά για τα δυο πρώτα εδώ], η αγαπημένη μας εταιρεία animation, διαλέγει να παρουσιάσει ένα αριστούργημα που βγάζει ασπροπρόσωπο όποιο κινηματογραφικό είδος επιλέξει να αντιπροσωπεύσει. Άλλοτε ξεκαρδιστική κωμωδία, άλλοτε περιπέτεια με σασπένς που θα ζήλευαν πολλά noir, άλλοτε γκανγκστερικό δράμα με αδίστακτους νονούς και αιμοδιψή όργανα, άλλοτε καθαρό δράμα που θα τσιγκλίσει εύκολα τα δάκρυ απ' το μάτι σου. Πάντα όμως με μεράκι και αγάπη, προσοχή στη λεπτομέρεια, συγκλονιστική μουσική και ωραία κοινωνικά (και πολιτικά όπως είδαμε στην αρχή του post) μηνύματα.

Είχα γράψει για το Tron Legacy πόσο ωραία ήταν η μετάφραση των εφέ του 1982 στο 2010, και πόσο βάρος είχε ο παράγοντας “νοσταλγία”. Ε, εδώ δεν γίνεται να μην συγκινηθείς ήδη απ' την εισαγωγή, βλέποντας την κλασική μάχη του Woody εναντίον του Mr Potatohead και του Evil Dr Pork Chop (death by monkeys φίλε!) απ' το 1ο Toy Story, όπως την “αναβάθμισαν” τα δημιουργικά μυαλά της Pixar στο τρίτο μέρος της σειράς. Και μιας και λέμε για συγκίνηση, δεν ντρέπομαι καθόλου να δηλώσω ότι και τις δύο φορές που έχω δει την ταινία, στην τελική σκηνή έκλαιγα σαν μωρό. Και όταν έχεις μια ταινία που σε κάνει να κλαις για 5-6 παιχνίδια, ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει σωστά. Η Pixar για άλλη μια φορά ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, πετώντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το Finding Nemo στη 2η θέση του Animation Hall of Fame, κλείνοντας μια απ' τις καλύτερες τριλογίες που έχει να επιδείξει η κινηματογραφική ιστορία, και παραδίδοντας το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της δεκαετίας των 10s.

Το 3D: Απ' όσο θυμάμαι απ' τον μακρινό Ιούνη, το 3D δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Σίγουρα σε μια τέτοια ταινία δεν ήταν και απαραίτητο, χωρίς φυσικά να μην έχει και τις καλές του στιγμές, ή να μην βλέπεις ξεκάθαρα μεγαλύτερο βάθος σε κάθε σκηνή. Όμως, όπως είχαν δηλώσει αρκετοί τότε, τα 3D γυαλιά εξυπηρετούσαν αν μη τι άλλο, για να κρύψουν τα δάκρυα που αποκλείεται να μην υπάρχουν στα μάτια σου στο τέλος της ταινίας.

Read more...

Little, Big Soldier (2010)

Original τίτλος: Da bing xiao jiang

 

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Sheng Ding

Σενάριο: Jackie Chan

Παίζουν: Jackie Chan, Leehom Wang, Rongguang Yu

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολεμικό εποχής (αρχαία Κίνα), κωμωδία

Πριν την ενώση της Κίνας κάτω από ενιαία εξουσία, μάχονται ακόμα για την επικράτηση οι δυναστείες Qin, Liang, Wei. Ένας στρατιώτης των Liang (ο “Little Soldier”) απαγάγει έναν τραυματισμένο σε μάχη νεαρό αξιωματικό των Wei (ο “Big Soldier”), με σκοπό να εισπράξει την παχυλή αμοιβή απ' τους ανωτέρους του. Στο μακρύ ταξίδι που βρίσκεται μπροστά του, αρχίζουν να διαμορφώνουν μια ιδιόμορφη σχέση μεταξύ τους.

Αναμφίβολα δύο πράγματα θα μπορούσαν να σου τραβήξουν το ενδιαφέρον για να δεις την ταινία: το είδος και ο Jackie Chan. Ας αρχίσουμε με το είδος: αρχαία Κίνα το setting, μάχες με σπαθιά, δόρατα και τόξα, kung fu με πιρουέτες στον αέρα κτλ. Ικανοποιεί τον fan; Σίγουρα όχι αυτόν που περιμένει ασταμάτητη δράση μεγάλης κλίμακας (στρατούς να συγκρούονται κτλ), αλλά και το ξύλο του έχει (με όπλα ή χωρίς), και τα κουστούμια/sets είναι εξαιρετικά. Από αρχαία Κίνα λοιπόν, το μάτι θα χορτάσει. Από Jackie Chan; Απλός αλλά δουλεμένος ο χαρακτήρας του, χωρίς τα καραγκιοζιλίκια που τον έκαναν γνωστό στην Αμερική, με φοβερό physical comedy όμως και ωραίες χορογραφίες στις μάχες (εκτός από πρωταγωνιστής και σεναριογράφος, εκτελεί και χρέη action director στην ταινία).

Όπως είπα και παραπάνω, η ταινία ξεφεύγει απ' το τυπικό epic war movie που πλασάρει η Ασία (και δη η Κίνα) τα τελευταία χρόνια, και δεν εστιάζει στη δράση της, αλλά επιχειρεί να πει κάτι. Το τυπικό που θα περιμέναμε, είναι ένα ξερό αντιπολεμικό μήνυμα. Αντί γι' αυτό όμως, το Little Big Soldier μπαίνει ακόμα πιο βαθιά, και βάζει δυο εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες δίπλα δίπλα, έτσι ώστε να δούμε τον πόλεμο μέσα απ' τα μάτια ενός απλού ανθρώπου, που έχει αποφασίσει ότι δεν είναι και τόσο τιμή να πεθάνεις τελικά χωρίς να κάνεις τίποτα, και ενός πολεμιστή που έχει μάθει να ζει με το σπαθί στο χέρι, και να κουνάει από ψηλά τα πιόνια κατά τη βούλησή του. Η σύγκρουσή τους είναι φοβερά ενδιαφέρουσα και η ανάπτυξη των χαρακτήρων τους εξαιρετική. Με τρομαχτικά προσεγμένες λεπτομέρειες (hint: τι λέει ο Big Soldier για το χάρτη και τις λέξεις που είναι χαραγμένες πάνω), κάνει τον θεατή να σκεφτεί, αφού πρώτα τον έχει διασκεδάσει με έξυπνο χιούμορ και άψογα σκηνοθετημένη δράση. Ελαφρύ, τρυφερό και απλό, αλλά ταυτόχρονα τόσο δυνατό. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.

Read more...

The Ghost Writer (2010)

Ελληνικός τίτλος: Αόρατος Συγγραφέας

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Roman Polanski

Σενάριο: Robert Harris (συγγραφέας και του βιβλίου 'The Ghost'), Roman Polanski

Παίζουν: Ewan McGregor, Pierce Brosnan, Olivia Williams, Tom Wilkinson

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Πολιτικό θρίλερ, μυστήριο

Πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας γράφει τα απομνημονεύματά του. Ασήμαντος συγγραφέας-“φάντασμα”, αναλαμβάνει να σουλουπώσει το τελικό κείμενο όταν ο προκάτοχός του βρίσκεται πνιγμένος υπό μυστηριώδεις συνθήκες. Ο νέος ghost writer, καλείται να ζήσει για 4 βδομάδες σε νησί κοντά στις ακτές των ΗΠΑ, μαζί με τον πολιτικό, τη σύζυγό του και τους συνεργάτες του. Με αφορμή όμως ένα σκάνδαλο που ξεσπάει εκείνες τις μέρες, αρχίζει να σκαλίζει λίγο παραπάνω τις συνθήκες θανάτου του συχωρεμένου συναδέλφου του και την ιστορία του πελάτη του.

Βετεράνος στο πολιτικό/πολεμικό θρίλερ, ο Robert Harris ασχολείται αυτή τη φορά ενεργά στη μεταφορά ενός απ' τα βιβλία του στη μεγάλη οθόνη, συμμετέχοντας στην συγγραφή και του σεναρίου. Σκηνοθέτης ο -πολυσυζητημένος το 2010- Roman Polanski, με εξαιρετικά θρίλερ στο ενεργητικό του. Υπήρχε περίπτωση να πάει κάτι στραβά; Σε ένα κουρασμένο είδος που κυριαρχείται από ταινίες που σου πετάνε τη μια συνωμοσία μετά την άλλη για να εντυπωσιάσουν, Polanski και Harris προτιμούν να στηρίξουν το The Ghost Writer στο μυστήριο και το σταδιακό του χτίσιμο. Οι ανατροπές δεν λείπουν, ούτε επίσης και το χιουμοράκι απ' τον κεντρικό ήρωα, αλλά το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι αυτή η αίσθηση του μεγάλου μυστικού που καλύπτουν όλοι, σήμα κατατεθέν των ταινιών του Polanski. Από άποψη φωτογραφίας, έχουμε κι εδώ αυτό το εξαιρετικό γκρίζο που κυριαρχεί και στις προηγούμενες τρεις ταινίες του σκηνοθέτη, ενώ την επιβλητική ατμόσφαιρα συμπληρώνει η εγκληματικά υποτιμημένη μουσική του Alexandre Desplat. Πανέμορφο οπτικά, με έξοχες ερμηνείες και σφιχτοδεμένο σενάριο που αποφεύγει με ευκολία τα κλισέ, καταφέρνει να κάνει αυτό που -στις λεπτομέρειες- έχασε για μένα ο Scorsese με το Shutter Island. Απ' τις πιο απολαυστικές ταινίες της χρονιάς, που δυστυχώς βγήκε μάλλον νωρίς για να δούμε και την Ακαδημία να την επιβραβεύει με τα όσκαρ που πιστεύω πως της αναλογούν.

Read more...