Toy Story 3 (2010) [3D]

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Lee Unkrich

Σενάριο: Michael Arndt (η ιστορία απ' τους John Lasseter, Andrew Stanton, Lee Unkrich)

Παίζουν: Tom Hanks, Tim Allen, Joan Cusack

Περισσότερα στο IMDB και στο Rotten Tomatoes.

Είδος

Animation, κωμωδία, περιπέτεια

Ο Andy μεγάλωσε και ετοιμάζεται πια για το κολέγιο. Πριν φύγει πρέπει να αποφασίσει για τη μοίρα των παιχνιδιών του: σκουπίδια, σοφίτα ή δωρεά σε παιδικό σταθμό. Μετά από ατυχή γεγονότα, ο Woody και η παρέα του καταλήγουν στο τελευταίο, όπου θα γνωρίσουν καινούριους φίλους, αλλά θα ζήσουν και μια συναρπαστική περιπέτεια.

"Authority should derive from the consent of the governed, not from threat of force!" φωνάζει ένας χαρακτήρας προς το τέλος της ταινίας. Ναι, δεν έχω κάνει λάθος στον τίτλο, μιλάω για το Toy Story 3. Μια ταινία που αποδεικνύει για άλλη μια φορά, ότι η Pixar υπάρχει για να δίνει διαμάντια, που δεν κοιτάνε ηλικίες και κάνουν το genre-bending παιχνιδάκι. Ως κλείσιμο της αριστουργηματικής τριλογίας των Toy Story [είχα γράψει κάτι ψιλά για τα δυο πρώτα εδώ], η αγαπημένη μας εταιρεία animation, διαλέγει να παρουσιάσει ένα αριστούργημα που βγάζει ασπροπρόσωπο όποιο κινηματογραφικό είδος επιλέξει να αντιπροσωπεύσει. Άλλοτε ξεκαρδιστική κωμωδία, άλλοτε περιπέτεια με σασπένς που θα ζήλευαν πολλά noir, άλλοτε γκανγκστερικό δράμα με αδίστακτους νονούς και αιμοδιψή όργανα, άλλοτε καθαρό δράμα που θα τσιγκλίσει εύκολα τα δάκρυ απ' το μάτι σου. Πάντα όμως με μεράκι και αγάπη, προσοχή στη λεπτομέρεια, συγκλονιστική μουσική και ωραία κοινωνικά (και πολιτικά όπως είδαμε στην αρχή του post) μηνύματα.

Είχα γράψει για το Tron Legacy πόσο ωραία ήταν η μετάφραση των εφέ του 1982 στο 2010, και πόσο βάρος είχε ο παράγοντας “νοσταλγία”. Ε, εδώ δεν γίνεται να μην συγκινηθείς ήδη απ' την εισαγωγή, βλέποντας την κλασική μάχη του Woody εναντίον του Mr Potatohead και του Evil Dr Pork Chop (death by monkeys φίλε!) απ' το 1ο Toy Story, όπως την “αναβάθμισαν” τα δημιουργικά μυαλά της Pixar στο τρίτο μέρος της σειράς. Και μιας και λέμε για συγκίνηση, δεν ντρέπομαι καθόλου να δηλώσω ότι και τις δύο φορές που έχω δει την ταινία, στην τελική σκηνή έκλαιγα σαν μωρό. Και όταν έχεις μια ταινία που σε κάνει να κλαις για 5-6 παιχνίδια, ξέρεις ότι κάτι έχει κάνει σωστά. Η Pixar για άλλη μια φορά ανεβάζει τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη, πετώντας κατά την ταπεινή μου γνώμη το Finding Nemo στη 2η θέση του Animation Hall of Fame, κλείνοντας μια απ' τις καλύτερες τριλογίες που έχει να επιδείξει η κινηματογραφική ιστορία, και παραδίδοντας το πρώτο πραγματικό αριστούργημα της δεκαετίας των 10s.

Το 3D: Απ' όσο θυμάμαι απ' τον μακρινό Ιούνη, το 3D δεν ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Σίγουρα σε μια τέτοια ταινία δεν ήταν και απαραίτητο, χωρίς φυσικά να μην έχει και τις καλές του στιγμές, ή να μην βλέπεις ξεκάθαρα μεγαλύτερο βάθος σε κάθε σκηνή. Όμως, όπως είχαν δηλώσει αρκετοί τότε, τα 3D γυαλιά εξυπηρετούσαν αν μη τι άλλο, για να κρύψουν τα δάκρυα που αποκλείεται να μην υπάρχουν στα μάτια σου στο τέλος της ταινίας.