2009 in Movies: Part 5

#1. Black Dynamite: Ζώντας σε μέρες όπου το ευγενές genre της παρωδίας επροσωπείται από αηδίες τύπου "Meet the Spartans" και "Epic/ Superhero/ Whatever Movie", η ποιότητα του Black Dynamite εκπλήσσει και ενθουσιάζει. Η ταινία αποτελεί παρωδία-tribute στο είδος του blaxploitation των 70s: μαύροι πρωταγωνιστές δέρνουν και σκοτώνουν, μαχόμενοι κατά της λευκής κυριαρχίας (βλ. Shaft για παράδειγμα). Κρατάει την cheesy μουσική, τα φτηνά εφέ, το over-acting, τις παλιομοδίτικες αλλαγές των σκηνών και φυσικά το άφθονο ψευτο-ξύλο και τις διακοσμεί -ως παρωδία που σέβεται τον εαυτό της- με θανατηφόρες ατάκες και πανέξυπνους διαλόγους. Πραγματικά μυρίζει 70ίλα και προσφέρει γέλιο μέχρι δακρύων, χωρίς όμως να είναι γελοία. Ο Michael Jai White, στο ρόλο του βετεράνου που μάχεται υπέρ της δικαιοσύνης, απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΣ. Δείτε το trailer για να νιώσετε την ατμόσφαιρα, ανοίξτε τις μπύρες και απολαύστε. 4/5

#2. The Boat That Rocked: Στα 1960s, ο Radio Rock, έναν παράνομος ραδιοφωνικός σταθμός στεγάζεται σε ένα πλοίο, μακρυά από το χέρι του νόμου. Ο νεαρός Carl στέλνεται απ' τη μητέρα του να ζήσει στο πλοίο μαζί με το νονό του, τον "καπετάνιο" του σταθμού, ενώ ταυτόχρονα η βρετανική κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να καταστρέψει το Radio Rock που "δηλητηριάζει" με την μουσική του τη νεολαία. Ο Richard Curtis αποφάσισε επιτέλους να κάνει ταινία χωρίς το Hugh Grant. Και είναι σίγουρα απ' τις καλύτερές του. Το φανταστικό cast, με μπροστάρηδες τον Philip Seymour Hoffman, τον Nick Frost και τον Bill Nighly, ντύνει αξιολάτρευτους χαρακτήρες, και φτιάχνουν ένα όμορφο σύνολο με πολλή μουσική και πολύ γέλιο, φόρο τιμής στη δεκαετία της απενοχοποίησης της rock. 3,5/5

#3. The Road: Ένας πατέρας και ο γιος του, προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε μέσο, σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, προχωρώντας προς τις ακτές της Αμερικής. Βασισμένη στο πολυβραβευμένο βιβλίο του Cormac McCarthy (συγγραφέα και του καταπληκτικού No Country for Old Men), η ταινία αδιαφορεί για τις αιτίες της καταστροφής, για τους λόγους που τρέπουν τους πρωταγωνιστές σε φυγή, ακόμα και για τα ονόματα των χαρακτήρων. Είναι μια ωμή περιπέτεια επιβίωσης, με συγκλονιστικές ερμηνείες τόσο απ' τον Viggo Mortensen όσο κι απ' τον μικρό Kodi Smit-McPhee, που δείχνει από τα 14 του χρόνια ότι θα απασχολήσει πολύ τη βιομηχανία του κινηματογράφου στο μέλλον. Γυρισμένο σε περιοχές πληγμένες από ηφαιστειακές εκρήξεις και από τον τυφώνα Κατρίνα, τα τοπία είναι εντυπωσιακά και ανατριχιαστικά. Μπορεί να μην προσφέρει την κλιμάκωση που περιμένεις, αλλά και πάλι το The Road είναι ένα εξαιρετικό δράμα, χωρίς φανφάρες και υπερβολές. 3,5/5

#4. Harry Potter and The Half-Blood Prince: Ο Harry Potter επιστρέφει στο Hogwarts για 6η χρονιά, με την επάνοδο του Λόρδου Voldemort να είναι αυτή τη φορά ευρέως γνωστή και αποδεκτή από το Υπουργείο Μαγείας. Προσπαθώντας να βοηθήσει τον καθηγητή Dumbledore να βρει τρόπο να εμποδίσει την υπεροχή της μαύρης μαγείας, θα ανακαλύψει μεγάλα μυστικά, και θα ζήσει μαζί με τους φίλους και τους εχθρούς του, τη δυσκολία της εφηβείας. Σίγουρα η πιο ώριμη ταινία της σειράς, και αυτό αποδίδεται κυρίως στην εξαιρετική σκηνοθεσία του David Yates, που φτιάχνει απίστευτη ατμόσφαιρα και μεταδίδει υπέροχα τη σκοτεινή και επικίνδυνη εποχή που βρίσκονται οι ήρωές του. Αν και έχω αρκετά παράπονα από τον Steve Kloves, που για άλλη μια φορά αφήνει εκτός σεναρίου εξαιρετικά κομμάτια του βιβλίου, ο βασικός σκελετός του έχει μεταφερθεί σωστά στη μεγάλη οθόνη. Ευτυχώς, αν και απευθύνεται και σε μικρές ηλικίες, δεν έχει δεχτεί σημαντικές επεμβάσεις, και είναι όσο σκοτεινό και μαγικό θα έπρεπε. 3,5/5

#5. Precious: Η Precious είναι μια υπέρβαρη κοπέλα, που ζει ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να περιμένει: ψυχολογική και σωματική κακοποίηση απ' τη μητέρα της, σεξουαλική κακοποίηση απ' τον πατέρα της, περιθωριοποίηση απ' τους συνομίλικούς της. Φτωχή, με σοβαρά εκπαιδευτικά κενά, χωρίς να νιώθει αγάπη από πουθενά, περιγράφει τη ζωή της, το καινούριο της σχολείο και τον αγώνα για τις επιταγές της Πρόνοιας. Μπορεί η ταινία να έχει κάνει πάταγο, αλλά η φήμη της απορρέει κατά κύριο λόγο απ' την ωμότητα και τη σκληρότητά της. Όχι ότι δεν είναι ποιοτική. Αντιθέτως, είναι καλογυρισμένη και έχει τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς. Πέραν αυτών όμως, το Precious δεν ξεφεύγει από το κλασικό καλούπι του είδους, ενώ προσπαθώντας να σοκάρει, είναι γεμάτο υπερβολές. Δυνατή ταινία αλλά όχι τόσο όσο γράφεται. 3,5/5

Read more...

2009 in Animation

Πλούσια χρονιά για το πολυαγαπημένο είδος του animation. Πολλοί και διαφορετικοί μεταξύ τους τίτλοι, και μερικές εξαιρετικές προτάσεις. Ακολουθούν όλες οι animated ταινίες του 2009, ξεκινώντας απ' τη χειρότερη και ανεβαίνοντας.

#14. Astro Boy

Χαριτωμένο, με animation αλά Meet The Robinsons. Δυστυχώς στηρίχτηκε στο όνομα και στο πλούσιο cast για να επιτύχει, αλλά τελικά πέρα από λίγο χαβαλέ και μερικές ωραίες σκηνές δράσης, δεν πρόσφερε και πολλά πράγματα.

#13. Monsters vs Aliens

Ξεκινάει ωραία αλλά στο δεύτερο μισό του γίνεται μονότονο και βαρετό, με τις καλύτερες φάσεις να τις έχεις ήδη δει στα trailers. Highlights εύκολα οι φωνούλες και οι χαρακτήρες των Kiefer Sutherland και Stephen Colbert, που βγάζουν και το μεγαλύτερο μέρος του γέλιου . Δυστυχώς η Dreamworks είναι για άλλη μια φορά πίσω.

#12. Ice Age 3: Dawn of the Dinosaurs

Κακή ταινία με τίτλο Ice Age δεν μπορείς να κάνεις. Αλλά μπορείς να κάνεις μια σαφώς χειρότερη απ' τις προηγούμενες. Όσο κι αν βοηθάει ο φοβερός Buck του Simon Pegg, οι παλιοί χαρακτήρες (πλην του Sid και του απίστευτου σκίουρου) έχουν χάσει την αίγλη τους. Αδύναμη ιστορία, και όχι όσο αστείο όσο θα μπορούσε να είναι.

#11. Planet 51

Έξυπνο concept σε κλασική φόρμα. Βασίζεται στις pop αναφορές για τα περισσότερα αστεία του, αλλά χωρίς να είναι κάτι το εξαιρετικό, είναι πολύ διασκεδαστικό.

#10. A Christmas Carol

Ο Robert Zemeckis έκανε ξανά τα μαγικά του, και με τον Jim Carrey για μπροστάρη, κάνει μια ταινία με εξαιρετική ατμόσφαιρα. Μερικά σημεία είναι λίγο “χοντροκομμένα” και το φινάλε δίνει βάση σε διαφορετικό μήνυμα απ' αυτό του Ντίκενς, αλλά και πάλι είναι απολαυστικό.

#9. 9

Ωραία post-apocalyptic ατμόσφαιρα, πρωτότυποι χαρακτήρες, και εξαιρετικά σχεδιασμένη δράση. Δυστυχώς μικρού βεληνεκούς ιστορία, δεν κάνει το παραπάνω βήμα που χρειαζόταν για να ανέβει επίπεδο.

#8. Cloudy with a Chance of Meatballs

Πολύχρωμο, νόστιμο, αστείο και τρυφερό. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται σχεδιασμένο αυστηρά για μικρές ηλικίες, αλλά και οι ενήλικες θα το διασκεδάσουν με την ψυχή τους.

#7. The Princess and the Frog

Η επιστροφή της Disney στο παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο, είναι εντυπωσιακή. Ωραίο twist στο γνωστό παραμύθι, καταπληκτικά τραγούδια, καθαρά αστεία και ωραία νοήματα. Ίσως η καλύτερη οικογενειακή ταινία της χρονιάς.

#6. Ponyo

Κάθε φορά ο αγαπητός κύριος Miyazaki εντυπωσιάζει με τη φαντασία του. Το Ponyo δεν θα μπορούσε λοιπόν παρά να είναι άλλη μια πρωτότυπη ιστορία, με όμορφο σχέδιο και εξαιρετικούς παιδικούς χαρακτήρες. Γλυκό και απολαυστικό.

#5. Mary and Max

Εξαιρετικό claymation ντύνει δυο απ' τους καλύτερους χαρακτήρες της χρονιάς. Πολύ όμορφη ιστορία, με μπόλικα τρυφερά αλλά και αστεία σημεία. Μια ταινία που δυστυχώς δεν έχει δει πολύς κόσμος.

#4. Up

Απ' τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες της χρονιάς. Όχι άδικα, αφού η Pixar παραδίδει σταθερά έργα υψηλού επιπέδου. Έχει το χρώμα και το γέλιο που περιμέναμε, και προσθέτει και ένα συγκινητικό back-story για να δέσει το γλυκό. Παρ' όλα αυτά σίγουρα δεν είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ποτέ η Pixar (κάπου στη μέση των ταινιών της βρίσκεται στο δικό μου μυαλό), και imho δεν αξίζει φέτος την κορυφή.

#3. Coraline

Μαγική ατμόσφαιρα σε μια καλογραμμένη περιπέτεια με μπόλικη φαντασία.

#2. The Secret of Kells

Μεγάλη έκπληξη για το είδος. Καταπληκτικό σχέδιο, καταπληκτική μουσική, απλή αλλά όμορφη ιστορία. Έργο τέχνης.

#1. Fantastic Mr. Fox

Ό,τι και να πω γι' αυτήν την ταινία θα είναι λίγο. Ο Wes Anderson κρατάει το ύφος του βιβλίου του Roald Dahl και προσθέτει το δικό του μοναδικό στυλ, κάνοντας την ήδη εξαιρετική ιστορία ακόμα πιο κατάλληλη για τη μεγάλη οθόνη. Απ' τη μουσική, μέχρι το stop-motion, αριστουργηματική απ' την αρχή μέχρι το τέλος.

The Oscar Angle: Αναμενόμενες οι υποψηφιότητες του Up, του Fantastic Mr Fox και του Coraline. Η Disney κέρδισε το στοίχημα και η επιστροφή στο παλιό καλό της στυλ είχε πολύ καλή απόκριση από τους κριτικούς. Επόμενο ήταν να τσιμπήσει και την τέταρτη απ' τις πέντε υποψηφιότητες. Για την τελευταία, το The Secret of Kells πάλεψε μάλλον με το Cloudy with A Chance of Meatballs, ίσως και το Ponyo. Προσωπικά (όπως φαίνεται από τη λίστα) θα έβαζα το Mary & Max στη θέση της Πριγκίπισσας. Ποιος θα σηκώσει το αγαλματίδιο; Όλα δείχνουν για νικητή το Up. Στους κόλπους της Ακαδημίας η Pixar είναι πολυαγαπημένη, και η ταινία έκανε πάταγο. Παίρνοντας υποψηφιότητες και για “Καλύτερη Ταινία” αλλά και για σενάριο (και συνολικά 5), είναι νομίζω μη αμφισβητήσιμο το ρεύμα του και είναι πια αδιαφιλονίκητο φαβορί. Το αξίζει; Άλλη χρονιά σίγουρα θα το άξιζε, γιατί είναι εξαιρετικό. Όμως ακολουθεί το Ratatouille και το Wall-e και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν τα φτάνει. Φέτος, νομίζω ότι και το Fantastic Mr Fox, και το Coraline, και το The Secret of Kells το αξίζουν περισσότερο και είναι κρίμα που θα βραβευτεί απ' ό,τι φαίνεται το Up λόγω ετικέτας. Το The Secret of Kells βέβαια έκανε την έκπληξη με την υποψηφιότητα απ' το πουθενά, άρα θεωρητικά μπορεί να κάνει κι άλλη μια και να τσεπώσει και το Oscar. Θα μάθουμε σε μερικές μέρες...

Read more...

2009 in Movies: Part 4

#1. The Blind Side: Πλούσια λευκή οικογένεια παίρνει υπό την προστασία της μαύρο παιδί. Το παιδί αυτό θα αποδειχτεί μεγάλο ταλέντο στο football και με την καθοδήγηση της νέας του "μητέρας" θα επιχειρήσει να αφήσει πίσω την παλιά του ζωή, και να πετύχει αθλητικά και ακαδημαϊκά. Βασισμένο στη ζωή του παίχτη Michael Oher, το The Blind Side έκανε την έκπληξη την περίοδο των Ευχαριστιών, με θερμή αποδοχή τόσο απ' τους κριτικούς, όσο και απ' το κοινό. Πράγμα καθόλου παράξενο, αφού ήδη από την αρχή φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι κομμένο και ραμμένο για τον μέσο Αμερικάνο που αγαπάει το football και λατρεύει τις ιστορίες για παιδιά που ξεκίνησαν απ' το δρόμο και κατέκτησαν το αμερικάνικο όνειρο. Κρίνοντας την ταινία ως ένα αθλητικό δράμα, δεν απογοητεύει καθόλου. Σίγουρα μερικά μηνύματα, αν και σωστά, ρίχνονται πολύ ωμά στο θεατή, αλλά οι χαρακτήρες του είναι όλοι τόσο αξιαγάπητοι που δεν θα πειράξει κανέναν. Η Sandra Bullock, κρατάει πολύ καλά την ταινία, σε ένα ρόλο πολύ διαφορετικό από τους συνηθισμένους της, και μπορεί να αξίζει την υποψηφιότητα, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι και τη νίκη. Εν τέλει, το The Blind Side, αν και σε καμία περίπτωση δεν έχει θέση στο top10 της χρονιάς, είναι μια πολύ καλοφτιαγμένη οικογενειακή ταινία τηλεοπτικής αισθητικής, που σε αφήνει με μια γλυκιά γεύση στο στόμα. 3/5

#2. 44 Inch Chest: Τέσσερις φίλοι απαγάγουν ένα βράδυ τον εραστή της γυναίκας ενός πολύ καλού φίλου τους και κλείνονται μέσα σε ένα σπίτι αποφασίζοντας για τη μοίρα του θύματος. O Louis Mellis και ο David Scinto ξανασμίγουν για να δώσουν μετά το πολύ καλό Sexy Beast του 2000, άλλη μια dialog-driven ταινία. Με τις απαιτήσεις μου να είναι πολύ ψηλές, ενθουσιάστηκα. Το trailer είναι πολύ έξυπνα φτιαγμένο για να τραβήξει κόσμο που θα νομίζει ότι θα παρακολουθήσει μια γκανγκστερική ταινία στυλ Guy Ritchie, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Η ταινία είναι γυρισμένη στο 95% της διάρκειάς της, σε ένα και μοναδικό δωμάτιο, και επιστρατεύει 4 γνήσιους εκπροσώπους της παλιάς φρουράς του Αγγλικού κινηματογράφου: Ray Winstone, John Hurt, Tom Wilkinson, Ian McShane. Μαζί και ο Stephen Dillane, που μπορεί να μην έχει το ίδιο πλούσια φιλμογραφία, αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ' το ταλέντο τους. Όλοι τους καταπληκτικοί σε πολύ διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους, πραγματικά απ' τα πιο δυνατά ερμηνευτικά ensembles που έχω δει. Οι διάλογοι είναι πολύ καλογραμμένοι, με μπόλικο διάχυτο χιούμορ και η σφιχτή σκηνοθεσία βάζει το κερασάκι στην τούρτα, κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι αν μιλήσει κι αυτός θα τον ακούσουν. Ό,τι πρέπει για να πάρεις ένα καλό δείγμα από την παρεξηγημένη κατηγορία των one-room dramas, ενώ αν είσαι ήδη fan, θα το λατρέψεις. 4/5

#3. Zombieland: Κλασική η υπόθεση για ζομπο-ταινία: ιός ξεσπάει και μετατρέπει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού (του κόσμου ή της Αμερικής; δεν διευκρυνίζεται) σε ζόμπι. Ένας νεαρός έχει καταφέρει να επιζήσει, και κινούμενος προς την πόλη που ζουν οι γονείς του, συναντάει έναν τύπο που επίσης σκοτώνει ζόμπι και προχωράει. Αρκετά σύντομα η παρέα θα μεγαλώσει, όταν θα συναντήσουν 2 αδερφές που έχουν επιβιώσει. Στα χνάρια του Shaun of the Dead, η ταινία φιλοδοξεί να γίνει μια καλή κωμωδία τρόμου. Μέχρι ενός σημείου το πετυχαίνει: φοβερή σκηνοθεσία, πολύ γέλιο, ευφάνταστο πετσόκομμα των ζόμπι και ένας Woody Harrelson που απλά δίνει ρέστα. Κάπου στη μέση όμως φρενάρει, εισάγει τους πιο εκνευριστικούς γυναικείους χαρακτήρες της χρονιάς, αρχίζει τα ρομάντζα και τα κλισέ. Από εκεί και μετά, χάνει μεγάλο μέρος της μαγείας, και ενώ έχει καλές σκηνές, γίνεται άλλη ταινία. Ευτυχώς η μικρή διάρκεια δεν το αφήνει να χαλάσει πολύ, ενώ οι γρήγορες ατάκες και η καλή δράση θα σε αποζημιώσουν και με το παραπάνω. Φουλ διασκέδαση. 3,5/5

#4. Invictus: Μετά από ένα πολύ επιτυχημένο 2008, με το αριστουργηματικό Gran Torino και το πολύ καλό Changeling, o Clint Eastwood επιστρέφει, αυτή τη φορά αποκλειστικά πίσω απ' την κάμερα. Στο Invictus θα αφηγηθεί την ιστορία της Νότιας Αφρικής όταν την προεδρία αναλαμβάνει ο Nelson Mandela. Έμφαση δεν θα δώσει όμως στο πολιτικό, αλλά στο αθλητικό κομμάτι, και συγκεκριμένα στην εθνική ομάδα ράγκπυ, που αγωνίζεται για μια επιτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που θα προβάλλει τη χώρα στο εξωτερικό βοηθώντας την οικονομία της. Επιλέγει μ' αυτόν τον τρόπο να θίξει τη δυσκολία ενός πολυπαθή λαού να ξεπεράσει τις πληγές του παρελθόντος και να δεχτεί να ζήσει μαζί με τους κάποτε καταπιεστές του: η ομάδα απαρτίζεται -εκτός ενός παίχτη- μόνο από λευκούς, που φοράνε τα χρώματα του Απαρτχάιντ και δεν γνωρίζουν ούτε τον εθνικό ύμνο. Την αποστασιοποίηση της ομάδας από το λαό και τη χώρα έρχεται να αλλάξει ο Mandela, συνεργαζόμενος στενά με τον αρχηγό Francois Pienaar. Εξαιρετικοί στους αντίστοιχους ρόλους ο Morgan Freeman και ο Matt Damon, καταφέρνουν να μεταφέρουν δυνατά συναισθήματα στον θεατή. Εκεί που χάνει η ταινία είναι στο σενάριο, με αρκετές ευκολίες και μονόπλευρη παρουσίαση της ιστορίας, ενώ σε κάποια σημεία το μοντάζ δείχνει πολύ πρόχειρο. Σαν σύνολο το project φαίνεται να έγινε γρήγορα, και αν έχεις πονηρό μυαλό ίσως σκεφτείς ότι αυτό οφείλεται στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο του Ποδοσφαίρου, με την ταινία να κάνει έμμεση διαφήμιση του αθλητικού πνεύματος της Νότιας Αφρικής. Γενικά είναι ένα πολύ καλό δράμα, αλλά νιώθεις ότι κάτι του λείπει για να φτάσει στο επίπεδο του κλασικού που έχει κατακτήσει ο Clint με τα προηγούμενα έργα του. 3,5/5

#5. Whip It: Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της πολυβραβευμένης ηθοποιού Drew Barrymore, ασχολείται με ένα άθλημα εντελώς άγνωστο εκτός των συνόρων της Αμερικής. Μια 17χρονη ζει σε μια μικρή πόλη έξω από το Austin, Texas. Ονειρεύεται μια άλλη ζωή εκτός από τους διαγωνισμούς ομορφιάς όπου την σπρώχνει η μητέρα της, και το εστιατόριο στο οποίο δουλεύει μαζί με την κολλητή της. Στα πλαίσια της εφηβικής της επανάστασης, θα αποφασίσει να δοκιμάσει τις ικανότητές της στο roller derby, και θα αποδειχτεί μεγάλο ταλέντο. Γνώριμη συνταγή για εφηβική ταινία, απλά σε διαφορετικό φόντο. Τίποτα το πολύ πρωτότυπο στο σενάριο, με μπόλικα κλισέ. Παραδόξως όμως, κρατάει το ενδιαφέρον, ενώ η Ellen Page είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική. Σίγουρα δεν είναι ταινία για βράβευση σε οποιοδήποτε τομέα, είναι όμως χαριτωμένη και διασκεδαστική. Αν μη τι άλλο, αξίζει μόνο και μόνο για να θαυμάσεις ένα άθλημα που περιλαμβάνει νεαρές να τρέχουν με πατίνια σε πίστα και να παίζουν ξύλο. 3/5

#6. Public Enemies: Πραγματική ιστορία, βασισμένη στην πολυτάραχη ζωή του γκάνγκστερ John Dillinger, που ληστεύει τράπεζες στο Σικάγο του 1930. Αν και καταζητείται παντού, αρνείται να κρυφτεί, εμφανίζεται συχνά δημόσια και αρχίζει μια σχέση με μια όμορφη Γαλλίδα. Θα μπει γρήγορα στο στόχο ενός νεαρού πράκτορα, του Melvin Purvis, που θα αλλάξει ολοκληρωτικά τον τρόπο δράσης του FBI, προκειμένου να τον φέρει μπροστά απ' τη δικαιοσύνη. Μετά το εξαιρετικό Collateral, ο Michael Mann δείχνει να έχει χάσει τη φόρμα του, και το Public Enemies μοιάζει περισσότερο στο Miami Vice παρά στο Heat. Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες από τους έμπειρους πρωταγωνιστές τους, Johny Depp και Christian Bale, δεν καταφέρνει να δώσει όση ζωντάνια και ένταση θα μπορούσε στο δράμα του. Βασικό μείον στη σκηνοθεσία, η επιλογή να γυρίσει την ταινία σε ψηφιακή κάμερα, αντί για φιλμ. Μπορεί να λειτουργούσε σε σύγχρονο αστυνομικό δράμα, αλλά για ταινία που διαδραματίζεται στα 30s, κατορθώνει μόνο να ξενίζει. Τα μόνα τεχνικά σημεία που δεν απογοητεύουν, είναι οι πανέμορφες νυχτερινές λήψεις και τα δυνατά ηχητικά εφέ. Πέραν αυτών, η ταινία δεν εντυπωσιάζει και παρότι έχει μερικές πολύ καλές σκηνές, είναι ένα μέτριο προς καλό σύνολο. 3/5

Stay tuned για τη συνέχεια, μέχρι τότε, enjoy!

Read more...

2009 in Movies: Part 3

Ας περάσουμε σε 5 εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους κωμικά δείγματα, που είχε να προσφέρει το 2009.

#1. In the Loop: O Armando Iannucci και η παρέα του, υπεύθυνοι για την κωμική σειρά “The Thick of It” του BBC, περνούν από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη για να δείξουν στους Αμερικάνους συναδέλφους τους, πώς γυρίζεται μια έξυπνη κωμωδία. Η ιστορία ξεκινάει με τον πιο απλό τρόπο: ο Simon Foster, υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης, κάνει το λάθος σε συνέντευξη, να χαρακτηρίσει ενδεχόμενο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ως “μη προβλέψιμο”. Ο δαιμόνιος “βοηθός” του πρωθυπουργού, Malcom Tucker, θα σπεύσει αμέσως να τον ενημερώσει ότι κινείται εκτός της κυβερνητικής γραμμής, αλλά ο Foster έχει ήδη αποκτήσει φίλους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σε ελάχιστο χρόνο, βρίσκεται μαζί με τον νέο βοηθό του (και φυσικά και τον Malcom Tucker που προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα), να ταξιδεύει στην Αμερική, όπου και θα βρεθεί ανάμεσα σε έναν στρατηγό, ένα μυστικό τμήμα της αμερικανικής κυβέρνησης, το Λευκό Οίκο και το συμβούλιο των Ηνωμένων Εθνών. Όπως είναι πια εμφανές, η ταινία είναι μια πολιτική σάτιρα, ένα όχι και τόσο δημοφιλές είδος, που έχει όμως να επιδείξει αρκετά διαμάντια. Το “In the Loop” ανήκει σαφέστατα σ' αυτήν την κατηγορία, όντας μεν εξωφρενικά αστείο, αλλά κάνοντας ταυτόχρονα και σκληρή κριτική στο πολιτικό σύστημα. Την παράσταση κλέβουν ο αεικίνητος και ...λαλίστατος Peter Capaldi, και ο -πάντα εξαιρετικός- James “Tony Soprano” Ganfoldini, αλλά απ' τον πιο μικρό ρόλο ενός γραμματέα, ενός βοηθού ή ενός μυστικού πράκτορα, μέχρι τους αξιωματούχος των κυβερνήσεων, δεν πρόκειται να δείτε αδιάφορο χαρακτήρα. Η συγγραφική ομάδα καταφέρνει να κάνει τους δευτερεύοντες ήρωες το ίδιο ξεκαρδιστικούς με τους πρωταγωνιστές, χωρίς να πέφτει στην παγίδα να τους μετατρέψει σε γελοίες καρικατούρες, φαινόμενο συχνό στη σύγχρονη κωμωδία. Το πολύ έξυπνο γράψιμο είναι και αυτό που ανεβάζει εύκολα την ταινία στις καλύτερες της χρονιάς, αλλά και πλάι στον Dr Strangelove στο Hall of Fame της πολιτικής σάτιρας. Μην το χάσετε με τίποτα. 4,5/5

#2. The Hangover: Σε μια εποχή που ψάχνεις με κυάλια την ποιότητα στην αμερικάνικη κωμωδία, το Hangover ήταν η μεγάλη έκπληξη του καλοκαιριού, φέρνοντας φρέσκες ιδέες σε ένα γνωστό σκηνικό. Παραμονές του γάμου του, ο Doug πάει να το κάψει στο Las Vegas, με παρέα τους δυο κολλητούς του και τον εκκεντρικό μέλλοντα κουνιάδο του. Αφού εγκατασταθούν στην πολυτελή σουίτα τους, φεύγουν για να διασκεδάσουν. Το επόμενο πρωί, οι τρεις ξυπνάνε έχοντας χάσει το γαμπρό, ένα δόντι και ένα οικογενειακό δαχτυλίδι, ενώ μοιράζονται τη σουίτα με ένα μωρό και μια τίγρη. Και φυσικά δεν θυμούνται απολύτως τίποτα από την προηγούμενη νύχτα! Προκειμένου να βρουν το φίλο τους, θα επιχειρήσουν να ανακαλύψουν τι ακριβώς έκαναν το περασμένο βράδυ, και θα μπλέξουν σε ένα σωρό άλλες περιπέτειες. Μετά το κακό Old School, ο Todd Phillips μπήκε εύκολα στη black-list μου. Με το Hangover όμως, οι αμαρτίες του παρελθόντος του συγχωρέθηκαν άμεσα. Η ταινία πατάει στο κλασικό μοτίβο της αντροπαρέας που ξεδίνει στο Las Vegas, αλλά πρωτοτυπεί χωρίς να δείχνει τίποτα απολύτως από το κρίσιμο βράδυ. Αντίθετα βάζει τον θεατή να ανακαλύψει μαζί με τους πρωταγωνιστές τι προκάλεσε τα μύρια προβλήματα που εμφανίστηκαν με την ανατολή του ήλιου. Και το πετυχαίνει περίφημα. Ξεκαρδιστικό, με κοφτερές ατάκες και χωρίς να τραβάει τα αστεία του, είναι ένα καλοφτιαγμένο ταξίδι που απολαμβάνεις από την πρώτη στιγμή μέχρι και τα credits. Ορισμένα αναπόφευκτα κλισέ δεν χαλάνε την εμπειρία, ενώ αδιαμφισβήτητο highlight είναι ο ιδιοφυής κωμικός Zack Galifianakis, που πραγματικά δίνει ρέστα. 3,5/5

#3. Julie & Julia: Βασισμένη σε αληθινή ιστορία, η ταινία παρακολουθεί ταυτόχρονα τις ζωές της Julia και της Julie. Η Julia είναι η γνωστή σε όσους ασχολούνται με την μαγειρική, Julia Child, μια Αμερικάνα που ζει στο Παρίσι με τον διπλωμάτη σύζυγό της, μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Προσπαθώντας να βρει μια ασχολία για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο της, αρχίζει μαθήματα μαγειρικής. Λάτρης της γαλλικής κουζίνας, αρχίζει να γράφει με δυο Γαλλίδες ένα βιβλίο, που θα εισάγει τους συμπατριώτες της στα μυστικά της Γαλλικής μαγειρικής. Στο 2002, η Julie Powell, απογοητευμένη από τη ζωή της, θέλει να θέσει στο εαυτό της κάποιο στόχο. Αποφασίζει να φτιάξει ένα blog και να μαγειρέψει όλες τις συνταγές του βιβλίου της Julia Child (ναι, το βιβλίο που λέω από πάνω) μέσα σε ένα χρόνο. Πρόκειται για μια ελαφριά κωμική ταινία, που καταφέρνει αυτό ακριβώς που υπόσχεται: να “μνημονεύσει” δυο γυναίκες και δυο ιστορίες. Η σκηνοθεσία είναι εξαιρετική, και οι παράλληλες ζωές δένουν πολύ όμορφα μεταξύ τους. Η Meryl Streep είναι φυσικά καταπληκτική, η Amy Adams και ο Stanley Tucci, είναι καλοί χωρίς να εντυπωσιάζουν. Γλυκιά μουσικούλα, ωραία ιστορία, λίγο από δράμα, πιο πολύ από κωμωδία και μπόλικο φαγητό. Η μοναδική μου ένσταση είναι η εξής: άντε και πιστεύουμε ότι όντως μαγείρεψε η Julie Powell 520κάτι συνταγές σε 365 μέρες. Αυτό θα σήμαινε πολλές μέρες με διπλές συνταγές, και υποτίθεται ότι δούλευε καθημερινά μέχρι το μεσημέρι, ενώ έγραφε και στο blog. Αν εξαιρέσουμε 2-3 σκηνές, δεν φάνηκε σε καμία περίπτωση τόοοοοοσο πιεσμένη. Και όλα της πέτυχαν τέλεια, εκτός από μια φορά που το παράψησε; Give me a break. Πέρα απ' αυτό, είναι πολύ όμορφη οικογενειακή ταινία, ό,τι πρέπει για μαμάδες-κόρες-αδερφές, αλλά και οι υπόλοιποι σίγουρα θα το απολαύσουν. 3/5

#4. Whatever Works: Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν μου έκατσε ποτέ καλά στο στομάχι ο Woody Allen. Η παρουσία του θεού Larry David (δημιουργού του θρυλικού Seinfeld, καθώς και του Curb your Enthusiasm στο οποίο και πρωταγωνιστεί) βοήθησε όμως, και αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Σίγουρα δεν έχασα την ώρα μου. Ο Larry David ενσαρκώνει τον Boris Yellnikoff, έναν μεσήλικα που φωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τις εκκεντρικές του ιδέες για τον άνθρωπο, τις σχέσεις και τον κόσμο. Στη ζωή του θα μπει μια νεαρά απ' το Mississippi που το έσκασε από το σπίτι της, με την ιδεολογία της να καταστρέφεται σταδιακά απ' αυτή του Boris. Και η κατάσταση θα περιπλακεί ακόμα περισσότερο όταν στο προσκήνιο εμφανιστούν και οι γονείς της. Η ταινία σε βάζει στο ψητό απ' την αρχή, με τον Boris να διαλέγεται για τα πάντα όλα, μέχρι και με την κάμερα. Η σχέση του με τη νεαρή Melody, είναι πολύ ενδιαφέρουσα, ενώ η χημεία του Larry David με την αξιολάτρευτη Evan Rachel Wood, είναι εξαιρετική. Γενικά, το “Whatever Works” έχει αρκετό γέλιο και καλογραμμένους διαλόγους, αλλά προς το τέλος γίνεται λίγο μονότονο. Ευτυχώς το ωραίο φινάλε σε αποζημιώνει. Χωρίς να είναι αριστούργημα, ήταν αρκετό για να με κάνει να θέλω να ξαναδώσω μια ευκαιρία στον Woody, και η ώρα περνάει πολύ ευχάριστα. 3/5

#5. The Men who Stare at Goats: Ένας δημοσιογράφος μετά την αποτυχία του γάμου του, πάει στο Ιράκ ψάχνοντας μια καλή ιστορία για να καλύψει. Η τύχη φαίνεται να του χαμογελά, όταν θα γνωρίσει τυχαία, έναν τύπο που υποστηρίζει ότι είναι μέλος ενός μυστικού τμήματος του αμερικάνικου στρατού, που συμμετέχει στον πόλεμο χρησιμοποιώντας υπερφυσικές δυνάμεις. Θα τον ακολουθήσει λοιπόν στην αποστολή του... Άνετα από τις πιο παλαβές ταινίες που έχω δει ποτέ. Η ιδέα είναι γελοία για σοβαρή ταινία, αλλά ευτυχώς η συγκεκριμένη είναι ακριβώς το αντίθετο. Και όταν μια κωμωδία δεν παίρνει σοβαρά τον εαυτό της και δεν προσπαθεί τρελά να σε κερδίσει, το αποτέλεσμα δεν είναι απογοητευτικό. Και στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι καθόλου κακό. Στο μεγαλύτερο μέρος της τουλάχιστον. Το έμπειρο cast (George Clooney, Ewan McGregor, Jeff Bridges, Kevin Spacey) κάνει τον χαβαλέ του, και εσένα να κλαις απ' τα γέλια στα πρώτα 2/3 της ταινίας. Δεν διεκδικεί δάφνες σεναρίου, και οι αδυναμίες του φαίνονται στο τελευταίο μισάωρο, όπου και ψιλο-καταρρέει. Πριν απ' αυτό όμως, θα σε κερδίσει σίγουρα αν γουστάρεις καμένο χιούμορ. Συμβουλή: δείτε την ταινία μόνο αν σας αρέσει και το trailer, καθώς είναι πολύ ενδεικτικό για την ποιότητα του τελικού προϊόντος. 3/5

Μέχρι το επόμενο, enjoy!

Read more...

2009 in Movies: Part 2

Συνεχίζω το αφιέρωμα για τις αξιόλογες ταινίες του 2009. Παρακάτω, τρεις εξαιρετικές ταινίες για τρεις διαφορετικούς πολέμους, και δυο αγγλικές που χάνουν στα σημεία το χαρακτηρισμό του “πολύ καλού”.

#1. Inglourious Basterds: Ο αγαπημένος Quentin Tarantino έκανε την πλάκα του με το Death Proof και επιστρέφει στον παλιό καλό του εαυτό. Αυτή τη φορά δείχνει την αγάπη του στο ...σχεδόν ομώνυμο Inglorious Bastards, action b-movie από την Ιταλία και στον Sergio Leone, με μια ιστορία που ήθελε αρχικά να ονομάσει “Once upon a Time in Nazi Occupied France”. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας: μια ομάδα Εβραίων στρατιωτών από την Αμερική, που δεν περιμένουν την επίσημη ένταξη της χώρας τους στον πόλεμο, αλλά πέφτουν με αλεξίπτωτα στη Γαλλία και αρχίζουν να μαζεύουν γερμανικά σκαλπ, ένας Γερμανός αξιωματικός με ταλέντο στην εξόντωση Εβραίων και μια νεαρή -μαντέψτε- Εβραία που λειτουργεί έναν κινηματογράφο στο Παρίσι. Και στο μέσο, ένα σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ. Όπως περιμέναμε από τον QT, πλούσιος διάλογος (στην πλειοψηφία του στα Γερμανικά/Γαλλικά/Ιταλικά παρακαλώ, κόντρα στην μόδα του Hollywood που θέλει όλες τις εθνικότητες να μιλάνε αγγλικά), και λίγες αλλά ουσιώδεις σκηνές δράσεις, ενώ την παράσταση κλέβουν ο εξαιρετικός Christoph Waltz και ο απολαυστικός Brad Pitt. Καλογυρισμένο, με εξαιρετικές μουσικές επιλογές, ίσως κουράσει αυτούς που περιμένουν ταινία δράσης, αλλά για μένα είναι η ταινία της χρονιάς. 4,5/5

#2. The Hurt Locker: Η ταινία-έκπληξη για το 2009, ακολουθεί μια ομάδα πυροτεχνουργών, που αφοπλίζουν βόμβες στους δρόμους του Ιράκ. Στη διάρκεια των αποστολών, θα συγκρουστούν με τους συμπολεμιστές τους, θα δουν φίλους να πεθαίνουν, θα σκοτώσουν αλλά και θα δεθούν με Ιρακινούς. Το σενάριο ενώ είναι επιφανειακό, είναι αρκετό για να σε τραβήξει στον εύθραυστο κόσμο του πολέμου, ενώ προσωπικά δεν βρήκα χτυπητά προπαγανδιστικά μηνύματα. Αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο ατού του Hurt Locker, είναι η εξαιρετική φωτογραφία, που προσδίδει μεγάλη ένταση και σασπένς στις σκηνές των στρατιωτικών επιχειρήσεων, ενώ πολύ καλή είναι και η ερμηνεία του Jeremy Renner. Εστιάζοντας σε μικρό κομμάτι του πολέμου, καταφέρνει να μην πλατιάσει, και η καλοσχεδιασμένη δράση δεν θα κουράσει ποτέ τον θεατή. Επίπεδα “Generation Kill” δεν φτάνει ούτε γι' αστείο, αλλά και πάλι είναι ένα πολύ αξιόλογο δράμα για τον πόλεμο του Ιράκ. 4/5

#3. Nefes: Vatan sagolsun aka The Breath: Η πρώτη τουρκική ταινία που “τόλμησα” να δω, και με εξέπληξε ευχάριστα. Η εναρκτήρια σεκάνς παρακολουθεί μια ομάδα στρατιωτών που κινούνται για να ενισχύσουν ένα φυλάκιο συμπατριωτών τους, στα βουνά της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας. Η πορεία τους θα διακοπεί από επίθεση ανταρτών του PKK, που θα αφήσει την ομάδα με δυο νεκρούς, και έναν αρχηγό με επιθυμία για εκδίκηση. Η επιθυμία αυτή θα φουντώσει ακόμα περισσότερο όταν ένας αντάρτης με το παρατσούκλι “Γιατρός” αρχίζει να κάνει παρεμβολές στον ασύρματο του, προειδοποιώντας για επικείμενη επίθεση στο φυλάκιο. Στις μέρες που μεσολαβούν, η κάμερα ακολουθεί το στρατιώτη στις υπηρεσίες, στις ασκήσεις, στα πειράγματα και στα τραγούδια με τους συμπολεμιστές του, όταν επικοινωνεί με τους γονείς και τους αγαπημένους του, όταν φυλάει σκοπιά, όταν τραβάει τη σκανδάλη... Τα πλάνα από τα χιονισμένα βουνά κόβουν την ανάσα, η μουσική ανεβάζει τους παλμούς και η σκηνοθεσία σπάει κόκαλα με την αριστοτεχνική αντιπαραβολή του απλού στρατιώτη, του αντάρτη, του διψασμένου για αίμα αξιωματικού και του συγγενή που μαθαίνει τον πόλεμο από το τηλεφώνημα και από το στρατιωτικό αυτοκίνητο που σταματάει έξω απ' το σπίτι του, φέρνοντας νέα θανάτου. Ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα, και τρανή απόδειξη ότι ένα πολεμικό δράμα δεν χρειάζεται τεράστιο προϋπολογισμό, βαρβάτα εφέ και πλήθη κομπάρσων, για να είναι εξαιρετικό. 4/5

#4. The Damned United: Βασισμένο στο ομώνυμο (αμφιλεγόμενο) βιβλίο του David Peace, βιογραφικό δράμα που αφηγείται την προπονητική καριέρα του Brian Clough. Τι το εξαιρετικό έκανε ο εν λόγω κύριος; Μόλις στα 30 του χρόνια κρέμασε τα παπούτσια και ανέλαβε χρέη προπονητή. Το ταλέντο του έγινε εμφανές όταν μαζί με τον στενό φίλο και συνεργάτη του, Peter Taylor, έφερε την Derby County, αρχικά στην πρώτη κατηγορία, και στη συνέχεια στην κορυφή του αγγλικού πρωταθλήματος, εκθρονίζοντας τη Leeds του προσωπικού του “εχθρού”, Don Revie. Η εμμονή του όμως με την δημοσιότητα και οι πολυδάπανες πρωτοβουλίες του για τις μεταγραφικές κινήσεις, τον έφεραν σε σύγκρουση με τη διοίκηση, που τελικά απομάκρυνε το προπονητικό δίδυμο. Μόνος του πια αναλαμβάνει τη “μισητή” Leeds, με τις ιδιοτροπίες του να τον φέρνουν κι εδώ αντιμέτωπους με τους παίχτες, τους μετόχους και τον κόσμο. Παρά την εξαιρετική ενσάρκωση του Brian Clough από τον Michael Sheen, ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, φαίνεται ότι κάτι λείπει. Ο Tom Hooper κάνει κούρσα για να χωρέσει σε 1,5 ώρα ποδόσφαιρο, δράμα, συγκρούσεις, θρίαμβο και μετάνοια. Αναμενόμενο είναι περνάει τα πιο πολλά απ' αυτά εντελώς επιφανειακά. Σίγουρα είναι αξιόλογη ταινία (ειδικά για τους λάτρεις του ποδοσφαίρου), αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη, χρειαζόταν τουλάχιστον μισή ώρα ακόμα για να παρουσιάσει πιο σωστά μια τόσο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. 3/5

#5. An Education: Μια 16χρονή μαθήτρια στο Λονδίνο του '60, προσπαθεί να ισορροπήσει την αγάπη της για τη μουσική, την τέχνη και τη Γαλλία, με το όνειρο των γονέων της να σπουδάσει στην Οξφόρδη. Στο δρόμο της θα εμφανιστεί ένας γοητευτικός 30άρης που φέρεται να ικανοποιεί και την ίδια αλλά και τους γονείς της. Η ταινία ξεκινάει καλά, ως ένα coming-of-age δράμα εποχής, με την έφηβη που ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός άντρα με τα διπλά της χρόνια. Μπαίνοντας όμως στο τελευταίο μισάωρο, οι χαρακτήρες χωλαίνουν και το ρομάντζο καταντάει αδιάφορο και προβλέψιμο. Το φινάλε δε, είναι απ' τα πιο πρόχειρα έχω δει φέτος, μέσα σε ένα 5λεπτο επιχειρεί να περάσει ένα μήνυμα που είναι και εν τέλει αμφισβητίσιμο. Η ωραία απεικόνιση της εποχής, ο εξαιρετικός Alfred Molina, και η πολύ καλή Carey Mulligan κρατάνε την ταινία, που ενώ δεν προλαβαίνει να κουράσει, καταφέρνει να απογοητεύσει. 3/5

Το αφιέρωμα συνεχίζεται, μέχρι τότε enjoy!

Read more...