2009 in Movies: Part 4

#1. The Blind Side: Πλούσια λευκή οικογένεια παίρνει υπό την προστασία της μαύρο παιδί. Το παιδί αυτό θα αποδειχτεί μεγάλο ταλέντο στο football και με την καθοδήγηση της νέας του "μητέρας" θα επιχειρήσει να αφήσει πίσω την παλιά του ζωή, και να πετύχει αθλητικά και ακαδημαϊκά. Βασισμένο στη ζωή του παίχτη Michael Oher, το The Blind Side έκανε την έκπληξη την περίοδο των Ευχαριστιών, με θερμή αποδοχή τόσο απ' τους κριτικούς, όσο και απ' το κοινό. Πράγμα καθόλου παράξενο, αφού ήδη από την αρχή φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι κομμένο και ραμμένο για τον μέσο Αμερικάνο που αγαπάει το football και λατρεύει τις ιστορίες για παιδιά που ξεκίνησαν απ' το δρόμο και κατέκτησαν το αμερικάνικο όνειρο. Κρίνοντας την ταινία ως ένα αθλητικό δράμα, δεν απογοητεύει καθόλου. Σίγουρα μερικά μηνύματα, αν και σωστά, ρίχνονται πολύ ωμά στο θεατή, αλλά οι χαρακτήρες του είναι όλοι τόσο αξιαγάπητοι που δεν θα πειράξει κανέναν. Η Sandra Bullock, κρατάει πολύ καλά την ταινία, σε ένα ρόλο πολύ διαφορετικό από τους συνηθισμένους της, και μπορεί να αξίζει την υποψηφιότητα, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι και τη νίκη. Εν τέλει, το The Blind Side, αν και σε καμία περίπτωση δεν έχει θέση στο top10 της χρονιάς, είναι μια πολύ καλοφτιαγμένη οικογενειακή ταινία τηλεοπτικής αισθητικής, που σε αφήνει με μια γλυκιά γεύση στο στόμα. 3/5

#2. 44 Inch Chest: Τέσσερις φίλοι απαγάγουν ένα βράδυ τον εραστή της γυναίκας ενός πολύ καλού φίλου τους και κλείνονται μέσα σε ένα σπίτι αποφασίζοντας για τη μοίρα του θύματος. O Louis Mellis και ο David Scinto ξανασμίγουν για να δώσουν μετά το πολύ καλό Sexy Beast του 2000, άλλη μια dialog-driven ταινία. Με τις απαιτήσεις μου να είναι πολύ ψηλές, ενθουσιάστηκα. Το trailer είναι πολύ έξυπνα φτιαγμένο για να τραβήξει κόσμο που θα νομίζει ότι θα παρακολουθήσει μια γκανγκστερική ταινία στυλ Guy Ritchie, αλλά το αποτέλεσμα δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Η ταινία είναι γυρισμένη στο 95% της διάρκειάς της, σε ένα και μοναδικό δωμάτιο, και επιστρατεύει 4 γνήσιους εκπροσώπους της παλιάς φρουράς του Αγγλικού κινηματογράφου: Ray Winstone, John Hurt, Tom Wilkinson, Ian McShane. Μαζί και ο Stephen Dillane, που μπορεί να μην έχει το ίδιο πλούσια φιλμογραφία, αλλά δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ' το ταλέντο τους. Όλοι τους καταπληκτικοί σε πολύ διαφορετικούς ρόλους μεταξύ τους, πραγματικά απ' τα πιο δυνατά ερμηνευτικά ensembles που έχω δει. Οι διάλογοι είναι πολύ καλογραμμένοι, με μπόλικο διάχυτο χιούμορ και η σφιχτή σκηνοθεσία βάζει το κερασάκι στην τούρτα, κάνοντας τον θεατή να νιώθει ότι αν μιλήσει κι αυτός θα τον ακούσουν. Ό,τι πρέπει για να πάρεις ένα καλό δείγμα από την παρεξηγημένη κατηγορία των one-room dramas, ενώ αν είσαι ήδη fan, θα το λατρέψεις. 4/5

#3. Zombieland: Κλασική η υπόθεση για ζομπο-ταινία: ιός ξεσπάει και μετατρέπει το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού (του κόσμου ή της Αμερικής; δεν διευκρυνίζεται) σε ζόμπι. Ένας νεαρός έχει καταφέρει να επιζήσει, και κινούμενος προς την πόλη που ζουν οι γονείς του, συναντάει έναν τύπο που επίσης σκοτώνει ζόμπι και προχωράει. Αρκετά σύντομα η παρέα θα μεγαλώσει, όταν θα συναντήσουν 2 αδερφές που έχουν επιβιώσει. Στα χνάρια του Shaun of the Dead, η ταινία φιλοδοξεί να γίνει μια καλή κωμωδία τρόμου. Μέχρι ενός σημείου το πετυχαίνει: φοβερή σκηνοθεσία, πολύ γέλιο, ευφάνταστο πετσόκομμα των ζόμπι και ένας Woody Harrelson που απλά δίνει ρέστα. Κάπου στη μέση όμως φρενάρει, εισάγει τους πιο εκνευριστικούς γυναικείους χαρακτήρες της χρονιάς, αρχίζει τα ρομάντζα και τα κλισέ. Από εκεί και μετά, χάνει μεγάλο μέρος της μαγείας, και ενώ έχει καλές σκηνές, γίνεται άλλη ταινία. Ευτυχώς η μικρή διάρκεια δεν το αφήνει να χαλάσει πολύ, ενώ οι γρήγορες ατάκες και η καλή δράση θα σε αποζημιώσουν και με το παραπάνω. Φουλ διασκέδαση. 3,5/5

#4. Invictus: Μετά από ένα πολύ επιτυχημένο 2008, με το αριστουργηματικό Gran Torino και το πολύ καλό Changeling, o Clint Eastwood επιστρέφει, αυτή τη φορά αποκλειστικά πίσω απ' την κάμερα. Στο Invictus θα αφηγηθεί την ιστορία της Νότιας Αφρικής όταν την προεδρία αναλαμβάνει ο Nelson Mandela. Έμφαση δεν θα δώσει όμως στο πολιτικό, αλλά στο αθλητικό κομμάτι, και συγκεκριμένα στην εθνική ομάδα ράγκπυ, που αγωνίζεται για μια επιτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που θα προβάλλει τη χώρα στο εξωτερικό βοηθώντας την οικονομία της. Επιλέγει μ' αυτόν τον τρόπο να θίξει τη δυσκολία ενός πολυπαθή λαού να ξεπεράσει τις πληγές του παρελθόντος και να δεχτεί να ζήσει μαζί με τους κάποτε καταπιεστές του: η ομάδα απαρτίζεται -εκτός ενός παίχτη- μόνο από λευκούς, που φοράνε τα χρώματα του Απαρτχάιντ και δεν γνωρίζουν ούτε τον εθνικό ύμνο. Την αποστασιοποίηση της ομάδας από το λαό και τη χώρα έρχεται να αλλάξει ο Mandela, συνεργαζόμενος στενά με τον αρχηγό Francois Pienaar. Εξαιρετικοί στους αντίστοιχους ρόλους ο Morgan Freeman και ο Matt Damon, καταφέρνουν να μεταφέρουν δυνατά συναισθήματα στον θεατή. Εκεί που χάνει η ταινία είναι στο σενάριο, με αρκετές ευκολίες και μονόπλευρη παρουσίαση της ιστορίας, ενώ σε κάποια σημεία το μοντάζ δείχνει πολύ πρόχειρο. Σαν σύνολο το project φαίνεται να έγινε γρήγορα, και αν έχεις πονηρό μυαλό ίσως σκεφτείς ότι αυτό οφείλεται στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο του Ποδοσφαίρου, με την ταινία να κάνει έμμεση διαφήμιση του αθλητικού πνεύματος της Νότιας Αφρικής. Γενικά είναι ένα πολύ καλό δράμα, αλλά νιώθεις ότι κάτι του λείπει για να φτάσει στο επίπεδο του κλασικού που έχει κατακτήσει ο Clint με τα προηγούμενα έργα του. 3,5/5

#5. Whip It: Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της πολυβραβευμένης ηθοποιού Drew Barrymore, ασχολείται με ένα άθλημα εντελώς άγνωστο εκτός των συνόρων της Αμερικής. Μια 17χρονη ζει σε μια μικρή πόλη έξω από το Austin, Texas. Ονειρεύεται μια άλλη ζωή εκτός από τους διαγωνισμούς ομορφιάς όπου την σπρώχνει η μητέρα της, και το εστιατόριο στο οποίο δουλεύει μαζί με την κολλητή της. Στα πλαίσια της εφηβικής της επανάστασης, θα αποφασίσει να δοκιμάσει τις ικανότητές της στο roller derby, και θα αποδειχτεί μεγάλο ταλέντο. Γνώριμη συνταγή για εφηβική ταινία, απλά σε διαφορετικό φόντο. Τίποτα το πολύ πρωτότυπο στο σενάριο, με μπόλικα κλισέ. Παραδόξως όμως, κρατάει το ενδιαφέρον, ενώ η Ellen Page είναι για άλλη μια φορά εξαιρετική. Σίγουρα δεν είναι ταινία για βράβευση σε οποιοδήποτε τομέα, είναι όμως χαριτωμένη και διασκεδαστική. Αν μη τι άλλο, αξίζει μόνο και μόνο για να θαυμάσεις ένα άθλημα που περιλαμβάνει νεαρές να τρέχουν με πατίνια σε πίστα και να παίζουν ξύλο. 3/5

#6. Public Enemies: Πραγματική ιστορία, βασισμένη στην πολυτάραχη ζωή του γκάνγκστερ John Dillinger, που ληστεύει τράπεζες στο Σικάγο του 1930. Αν και καταζητείται παντού, αρνείται να κρυφτεί, εμφανίζεται συχνά δημόσια και αρχίζει μια σχέση με μια όμορφη Γαλλίδα. Θα μπει γρήγορα στο στόχο ενός νεαρού πράκτορα, του Melvin Purvis, που θα αλλάξει ολοκληρωτικά τον τρόπο δράσης του FBI, προκειμένου να τον φέρει μπροστά απ' τη δικαιοσύνη. Μετά το εξαιρετικό Collateral, ο Michael Mann δείχνει να έχει χάσει τη φόρμα του, και το Public Enemies μοιάζει περισσότερο στο Miami Vice παρά στο Heat. Παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες από τους έμπειρους πρωταγωνιστές τους, Johny Depp και Christian Bale, δεν καταφέρνει να δώσει όση ζωντάνια και ένταση θα μπορούσε στο δράμα του. Βασικό μείον στη σκηνοθεσία, η επιλογή να γυρίσει την ταινία σε ψηφιακή κάμερα, αντί για φιλμ. Μπορεί να λειτουργούσε σε σύγχρονο αστυνομικό δράμα, αλλά για ταινία που διαδραματίζεται στα 30s, κατορθώνει μόνο να ξενίζει. Τα μόνα τεχνικά σημεία που δεν απογοητεύουν, είναι οι πανέμορφες νυχτερινές λήψεις και τα δυνατά ηχητικά εφέ. Πέραν αυτών, η ταινία δεν εντυπωσιάζει και παρότι έχει μερικές πολύ καλές σκηνές, είναι ένα μέτριο προς καλό σύνολο. 3/5

Stay tuned για τη συνέχεια, μέχρι τότε, enjoy!